ငါ့ႏြားက မေနလို႕ကြဲ႕

တစ္ခါက ဒကာၾကီးတစ္ေယာက္သည္ လွည္းျဖင့္ ခရီးထြက္လာခဲ့သည္။ ခရီးကလဲေ၀း အသက္ကလဲ ၾကီးေလေတာ့ ထိုဒကာၾကီးသည္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းလာသည္။ သူ႔ခမ်ာ ေရလဲ ေတာ္ေတာ္ဆာ လာသည္။ လမ္းတြင္ ေသာက္ေရကို ရွာသည္။ ထိုသို႔ရွာစဥ္ သူသည္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႔ေလ သည္။ ထိုအခါ ဒကာၾကီးသည္

"ငါ့တူရယ္ ဦးၾကီး ေရဆာလာလို႔ ေရေလးတစ္ခြက္ေလာက္မ်ား ေသာက္လို႔ရမလား "ဟူ၍ ခြင့္ေတာင္းေလသည္။ ထိုအခါ ထိုလူငယ္သည္
"ရပါတယ္ ဦးၾကီးရယ္"ဟုဆိုကာ ေစတနာ သဒၶါတရား ထက္ထက္သန္သန္ႏွင့္ ထိုဒကာၾကီးကို ေရတိုက္လိုက္ေလသည္။ ေရေသာက္ျပီးေနာက္ ဒကာၾကီးသည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ဆုေပးေလသည္။
"ငါ့တူၾကီး ေရလွဴရတဲ့ ေကာင္းမွဳ႕ေၾကာင့္ ေရအက်ိဳးဆယ္ပါးနဲ႕ျပည့္ပါေစဗ်ာ" ဟူ၍ ဆုေပးေလသည္။ ထိုအခါ ေရအက်ိဳးဆယ္ပါးကို သိလိုေသာ လူငယ္သည္
"ဦးေလးၾကီး ေရအက်ိဳးဆယ္ပါးဆိုတာ ဘာေတြလဲ က်ေနာ့ ကို ေရတြက္ျပပါအံုး"ဟူ၍ ေမးေလသည္။
ထိုစဥ္ ဒကာၾကီးသည္
"ငါ့တူေရ ေနာက္မွဘဲ ေရအက်ိဳးဆယ္ပါးကို ရွင္းျပေတာ့မယ္၊ ႏြားက မေနလို႔ ကြဲ႕၊ သြားခြင့္ျပဳပါအံုး"ဟူ၍ ေျပာဆိုကာ လစ္ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။

ျခင္မ်ားေပါလာျခင္းအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခ်က္

ျမစ္သားျမိဳ႔နယ္ ကုကၠိဳစုရြာတြင္ အမ်ိဳးသမီးသံုးေယာက္တို႔သည္ သူတို႔၏ ရြာတြင္ ျခင္မ်ားေပါလာျခင္း၏ အ ေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ပထမအမ်ိဳးသမီးသည္ ျခင္ေပါလာျခင္းအေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဆြး ေႏြးသြားသည္။
"ဒို႔ရြာမွာ ျခင္ေတြေပါမ်ားလာတာဟာ ပတ္၀န္းက်င္ညစ္ပတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။"
ဒုတိယအမ်ိဳးသမီးသည္ ျခင္ေပါလာျခင္းအေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဆြးေႏြးလာသည္။
"'ဒို႔ရြာမွာ ျခင္ေတြေပါလာတာဟာ ေရဘုန္ဘိုင္တြင္းေတြ ေပါမ်ားလာတယ္၊ ေရစီးဆင္းမွဳမရွိဘူး၊ ထိုေရေတြမွ ပိုေလာက္လန္းေတြေပါက္လာတယ္၊ ထိုပိုေလာက္လန္းေတြမွတစ္ဆင့္ ျခင္ေတြျဖစ္လာတယ္။"
တတိယအမ်ိဳးသမီးသည္ ျခင္ေပါလာျခင္းအေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ပညာသားပါပါေဆြးေႏြးတင္ျပသြား သည္။
"ဒို႔ရြာမွာ ျခင္ေတြေပါလာတာ တျခားမဟုတ္ဘူး၊ ဟိုတစ္ပတ္က မႏၱေလးမွ ျခင္ကားတစ္စီး ဒို႔ရြာနားလာျပီး ျခင္ေတြလႊတ္သြားတာ ငါေတြ႔လိုက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒို႔ရြာမွာ ျခင္ေတြေပါလာတာ။"

ပညာရွိၾကီးမ်ား

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ အလြန္အင္မတန္မွ ပညာရွိၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္း ေနထိုင္ၾကေလသည္။ ထုိရြာမွ ပညာရွိတစ္ေယာက္သည္ အိမ္အတြင္းသို႔ အလြန္ရွည္းလ်ားေသာ ၀ါးတစ္လံုးကို အရွည္လိုက္ မသြင္းဘဲလွ်က္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္သြင္းေနေလသည္။ သူသည္ ဘယ္လိုပင္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ထို၀ါးကို အိမ္အတြင္းသို႔ သြင္းမရဘဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုအခ်င္းအရာကို ျမင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဒုတိယပညာရွိတစ္ေယာက္သည္
"သူငယ္ခ်င္းဘာလုပ္ေနတာလဲ"ဟု ေမးေလသည္။
ထုိအခါ ၀ါးကို သြင္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူသည္
"ငါ ဒီ၀ါးအရွည္ၾကီးကို အိမ္ထဲကို သြင္းေနတာ မရဘဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုသြင္းရမလဲ အၾကံေပးပါအံုး သူငယ္ခ်င္းရာ"ဟု အၾကံေတာင္းေလသည္။
ထိုအခါ ဒုတိယပညာရွိသည္
"ငါလဲ မသိဘူးကြ၊ ေအး သို႔ေသာ္ ရြာေတာင္ပိုင္းမွာေတာ့ ပညာရွိၾကီး ဦးဥာဏရွိေလရဲ႔၊ သူ႔ဆီကို သြားေမးရင္ေတာ့ မင္းရဲ႕႕႕႔၀ါးကို အိမ္အတြင္းကို ဘယ္လိုသြင္းရမလဲ ဆိုတာကို ဒို႔မ်ား သိႏိုင္လိမ့္မယ္၊ ဒို႔ သူ႔ဆီကို သြားျပီး ေမးၾကစို႔။"ဟု ဆိုျပီး ရြာေတာင္ပိုင္းတြင္ ေနထိုင္ေသာ ပညာရွိၾကီး ဦးဥာဏဆီသို႔ သြားၾကေလသည္။
သူတို႔သည္ ကံေကာင္းသျဖင့္ လမ္္းတြင္ပင္ ပညာရွိၾကီး ဦးဥာဏကို ေတြ႔ရွိေလသည္။ ထိုအခါ သူတို႔သည္ အိမ္အတြင္းသြင္းမရေသာ ၀ါးျပႆနာကို ေမးရန္အလို႔ငွာ ပညာရွိၾကီးထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ထူးဆန္းေသာ အရာကို ျမင္ၾကေလသည္။ ထူးဆန္းေသာ အရာသည္ကား ျမင္းကို အမ်ားက ေက်ာေပၚက စီးၾကသည္။ သုို႔ေသာ္ ပညာရွိၾကီး ဦးဥာဏသည္ကား ျမင္း၏ တင္ပါးေပၚက(ဖင္ျမီးပိုင္က) စီးေနေလသည္။
ထိုအခါ ပထမ ဒုတိယပညာရွိတို႔သည္ သူတို႔၏ ပထမရင္ဆိုင္ေနရေသာ ၀ါးျပႆနာကို ေမးရန္ေမ့သြားၾကသည္။ ေလာေလာဆယ္ ျမင္ေနရေသာ ျပႆနာကို ေမးျမန္းၾကေလေတာ့သည္။
"အို ပညာရွိၾကီး ဦးဥာဏ! အဘယ္ေၾကာင့္ သင္ဟာ ျမင္းရဲ႔ ေက်ာကုန္းေပၚက မစီးဘဲ ျမင္းရဲ႔တင္ပါးေပၚက စီးသလဲ၊"ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ပညာရွိၾကီး ဦးဥာဏသည္
"ေအး ငါ ဟာ ျမင္းရဲ႔ေက်ာကုန္းေပၚက မစီးဘဲ တင္းပါးေပၚက စီးတာကေတာ့ ၾကိဳးရွည္ေနလို႔ေဟ။"ဟု ေျဖၾကားလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

ငါလဲ ကံဆိုးတာပါဘဲ

တစ္ေန႔ မိမိသည္ ရန္ကုန္မွ ဇာတိရပ္ေျမသို႔ မန္းေရႊျပည္အထူးယာဥ္ျဖင့္ ခရီးထြက္သြားခဲ့သည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကားေပၚတြင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတစ္အုပ္စုႏွင့္ ပက္ပင္သြားတိုးေလသည္။မိမိႏွင့္ ထိုင္ခံုအတူက်ေသာသူသည္ သူတို႔အဖြဲ႔အတြင္းမွ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မိမိႏွင့္ အတူက်သည္ကို ရည္ရြယ္၍ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားက သူ႔ကို စက်သည္။
"တြတ္ပီတို႔ေတာ့ ကံဆိုးျပီ"တဲ့။ ဟူ၍ စၾကေနာက္က်နဲ႔ က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာေနၾကသည္။
မိမိကလဲ စိတ္အတြင္းမွ ေျပာလိုက္သည္ကား
"ငါလဲဘဲ မင္းတို႔ႏွင့္ က်တာကိုက ကံဆိုးတာပါဘဲကြာ"ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတညး္။

ဒီဘ၀မွာဘဲ ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေတာ္မူပါ!

မိမိသည္ ျပာသိုလ္လဆန္း(၆)ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ျမိဳ႕ မိုးကုတ္ရိပ္သာဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ မိမိသည္ ထိုရိပ္သာ၌ တရားထိုင္ေနေသာ မႏၱေလး သာသနတကၠသိုလ္မွ အေဆာင္မွဴးဆရာေတာ္ဦး၀ဏၰိတႏွင့္ မိမိႏွင့္ မႏၱေလးသာသနတကၠသိုလ္၌ အတူတူေနခဲ့ဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးအာဒိစၥတို႔ကို ေတြ႔ရွိရန္ႏွင့္ မိမိသည္ ထိုရိပ္သာ၌ တရားထိုင္ရန္အလို႔ငွာ စာရင္းၾကိဳတင္ေပးရန္အတြက္ ေရာက္ရွိသြားျခင္းသည္။ မိမိေရာက္ရွိသြားေသာ အခ်ိန္သည္ ေယာဂီမ်ားေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရန္အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသျဖင့္ မိမိသည္ အျပင္၌ ေစာင့္ေနရသည္။ မိမိသည္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ေနရသျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေလသည္။ ထိုစဥ္ အသက္ၾကီးၾကီး ေယာဂီဒါယိကာမၾကီးတစ္ေယာက္သည္ မိမိနားကပ္လာကာ ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာသြားေလသည္။ ဒါယိကာမၾကီးေျပာလိုက္သည္ကား
"ကိုယ္ေတာ္ေလး အသက္အရြယ္ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္၊ ဒီဘ၀မွာပင္ ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေနာ္"

အမူးသမား ေမာင္ဖိုးတာ

အမူးသမား ေမာင္ဖိုးတစ္ေယာက္ မူးကန္းကန္းနဲ႕ဘဲ ဘုရားတန္ေစာင္းအတြင္းေရာက္ရွိသြားသည္။ သူသည္ ဘုရားတန္ေစာင္းအတြငး္ေရာက္သြားေသာအခါ ငါးပါးသီလကို က်ဴးလြန္သျဖင့္ ငရဲတြင္ အျပစ္ခံေနရေသာ ပုဂိၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္း သရုပ္ေဖၚေရးဆြဲထားေသာပန္းခ်ီကားမ်ားကို သြားျမင္ေလသည္။
ထိုတြင္ ေမာင္ဖိုးတာသည္ ပထမပန္းခ်ီကားကို စတင္ဖတ္ေလေတာ့သည္။ ပထမပန္းခ်ီကားသည္ အတိတ္ဘ၀က သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ေသာသူမ်ား ငရဲကို ခံေနရပံုု သရုပ္ေဖၚဆြဲထား ေလသည္။ ေမာင္ဖိုး တာသည္ ပထမပန္းခ်ီကားကို ဖတ္ျပီးေသာအခါ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္သည္ကား
"ခံေပါ့ကြာ သူမ်ားအသက္ သတ္တဲ့ေကာင္ေတြ"တဲ့။
ထို႔ေနာက္ ဒုတိယပန္းခ်ီကားကို ဆက္ဖတ္ေလသည္။ ဒုတိယပန္းခ်ီကားသည္ သူတစ္ပါးပစၥည္းကို ခိုးေသာ သူမ်ား ငရဲတြင္ ခံေနရပံုကို သရုပ္ေဖၚဆြဲထားေလသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားကို ဖတ္ျပီးေနာက္ ေမာင္ဖိုးတာ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္သည္ကား
"သူတစ္ပါးဥစၥာကို ခိုးတဲ့ေကာင္ေတြ ခံေပါ့ကြ"တဲ့။
ထိုေနာက္ သူတစ္ပါးသားမယားကို ျပစ္မွားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ငရဲတြင္ ခံေနရပံုကို သရုပ္ေဖၚေရးဆြဲထားသည့္ တတိယပန္းခ်ီကားကို ဆက္ဖတ္ေလသည္။ ေမာင္ဖိုးတာ စာဖတ္ျပီးေသာအခါ ေကာက္ခ်က္ေပးလိုက္သည္ကား
"ဖြန္ေၾကာင္တဲ့ေကာင္ေတြ ခံေပါ့ကြ"တဲ့။
ထိုေနာက္ မုသားစကားေျပာ၍ ငရဲခံေနရေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္းကို သရုပ္ေဖၚေရးဆြဲထားေသာ စတုတၳ ပန္းခ်ီကားသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားကို ဖတ္ျပီးေနာက္ ေကာက္ခ်က္ေပးလိုက္သည္ကား
"မုသားစကားေျပာတဲ့ ေကာင္ေတြ ခံေပါ့ကြ"တဲ့။
ထိုေနာက္ အရက္ေသာက္၍ ငရဲခံေနရေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္းကို သရုပ္ေဖၚေရးဆြဲထားေသာ ပဥၥမပန္းခ်ီကားသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားကို ဖတ္ျပီးေနာက္ ေမာင္ဖိုးတာသည္ ေကာက္ခ်က္ ေပးလိုက္သည္ကား
"ဖိုးတာကို ဒီလိုလာေျခာက္လို႔ ဘယ္ရမလဲ"