Pages

Friday, December 30, 2011

သာမႏၱဇပၸ


သာမႏၲဇပၸ-ဟူသည္ကား (အလို႐ွိေသာ ပစၥည္းႏွင့္) အနီးကပ္၍ ေျပာဆိုျခင္းတည္း။ ဤအရာ၌ ကုလူပကရဟန္း ၏ ဝတၴဳကို ေျပာၾကားသင့္၏။(ဆြမ္းခံ ထုိင္အိမ္အျဖစ္ျဖင့္) အိမ္သို႔ကပ္ေသာ(ကုလူပက) ရဟန္းတပါးသည္ ဆြမ္းစားလိုသည္ျဖစ္၍ အိမ္တအိမ္သို႔ ဝင္ၿပီးလွ်င္ ထိုင္ေနေလ၏။ အိမ္႐ွင္မသည္ ရဟန္းကို ျမင္လွ်င္ မလႉလုိ ေသာေၾကာင့္ ''ဆန္မ႐ွိ''ဟု ဆိုကာ ဆန္ကို ေဆာင္ယူလုိ၍ သြားသကဲ့သို႔ အိမ္နီးခ်င္းအိမ္သို႔ သြားေလ၏။ရဟန္းသည္လည္း အိမ္အခန္းအတြင္းသို႔ဝင္၍ ၾကည့္႐ႈလတ္ေသာ္ တံခါး႐ြက္ေထာင့္၌ ႀကံကို၎, အိုးထဲ၌ တင္လဲကို၎, ျခင္းေတာင္းထဲ၌ ငါးေျခာက္ျပားျခမ္းကို၎, ဆန္အုိးထဲ၌ ဆန္တုိ႔ကို၎ ေတာပတ္ အုိးထဲ၌ ေထာပတ္ကို၎ ေတြ႔ျမင္ၿပီးလွ်င္ အျပင္သို႔ ထြက္၍ ထိုင္ေနေလ၏။ အိမ့္႐ွင္မသည္ 'ဆန္မရခဲ့'ဟု ညည္း တြားလ်က္ ျပန္လာ၏။ ထုိရဟန္းသည္
''ဥပါသိကာမေရ ယေန႔ဆြမ္းမျပည့္စံုလတံ့ဟု ေစာေစာကပင္ နိမိတ္ကုိ ျမင္ခဲ့ၿပီ''ဟု ဆို၏။
"အဘယ္သို႔ေသာ နိမိတ္ကို ျမင္ခဲ့ပါသနည္း အ႐ွင္ဘုရား"ဟုေမးလတ္ေသာ္
''တံခါး႐ြက္ေထာင့္၌ထားတဲ့ ႀကံေခ်ာင္းကဲ့သို႔ေသာေျမြကို ျမင္ခဲ့ပါ၏၊ 'ထိုေျမြကို ပုတ္ခတ္အ့ံ'ဟု ၾကည့္႐ႈလိုက္တဲ့အခါ အိုးထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ တင္လဲခဲေတြနဲ႔တူတဲ့ ေက်ာက္ခဲတို႔ကို ျမင္ခဲ့ပါ၏၊ အဲဒီေက်ာက္ခဲျဖင့္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့အခါ ေျမြက ပါးပ်ဥ္းကို ျပဳလိုက္ပါတယ္၊အဲဒီေျမြရဲ႕ ပါပ်ဥ္းဟာ ျခင္းေတာင္း၌ ထားေသာ ငါးေျခာက္ျပာျခမ္းႏွင့္ တူစြာ ျမင္ခဲ့ပါ၏၊ ခဲကို ကိုက္လိုတဲ့ ေျမြ၏သြားတုိ႔ကို ဆန္အိုးထဲက ဆန္တို႔ႏွင့္ တူစြာ ျမင္ခဲ့ပါ၏၊ ထိုအခါ အမ်က္ထြက္တဲ့ ေျမြ၏ ပါးစပ္မွ ထြက္လာေသာ အဆိပ္ႏွင့္ ေရာေသာ တံေထြးကို ေထာပတ္အိုးထဲ၌ ထည့္ထားေသာ ေထာပတ္ႏွင့္တူစြာ ျမင္ခဲ့၏''ဟု ဆို၏။ ထိုအိမ့္႐ွင္မသည္
''ဦးျပည္းကတံုးကုိေတာ့ လွည့္စားျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္''ဟု ဆင္ျခင္၍ ႀကံကိုကပ္ၿပီးလွ်င္ ထမင္းကိုခ်က္၍ ေထာပတ္ တင္လဲ ငါးေျခာက္တုိ႔ႏွင့္ တကြ အလံုးစံုကို ကပ္လႉလိုက္ရေလ၏၊ ဤသို႔ (အလို႐ွိအပ္ေသာ ပစၥည္းႏွင့္) အနီးျပဳ၍၊ ဝါ၊ ပြတ္သီ၍ ေျပာဆိုျခင္းကို သာမႏၲဇပၸ-ဟု သိအပ္၏။ ရဟန္းေကာင္းတစ္ပါးသည္ ထိုသို႔ေသာ အမွဳမ်ိဳးကို မျပဳအပ္ဟု ၀ိသုဒၶိမဂ္တြင္ ဖြင့္ဆိုထားေလသည္။ (မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ၀ိသုဒၶိမဂ္ျမန္မာျပန္)

Friday, September 30, 2011

"ဆုၾကီးပန္ႏွင့္ ဆုငယ္ပန္"

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဦးသာဦးႏွင့္ ေဒၚခ်စ္ဥအမည္ရွိ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးတို႔ရွိၾကေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ပစၥဳပၸဳန္ ဘ၀တြင္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အလြန္ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ကိစၥၾကီးငယ္ရွိတိုင္း ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ညိွညွိ ႏွိဳင္းႏွိဳင္း တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ေဆြးေႏြကာ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦး တိုင္ပင္၍ မရေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိေလသည္။ ဦးသာဦးသည္ကား ဆုၾကီးပန္ျဖစ္သည္။ ဆုၾကီးပန္ဟူသည္ကား ဘုရားျဖစ္ရန္အလို႔ငွာ ဆုပန္ထား ျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ေဒၚခ်စ္ဥသည္ကား ဆုငယ္ပန္ျဖစ္သည္။ ဆုငယ္ပန္ဟူသည္ ရိုးရိုးရဟႏၱာအျဖစ္ကို ဆုေတာင္းထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ေနသတြင္ ဘုရားေလာင္းလမ္းစဥ္ကို ၾကိဳက္ေနေသာ ဦးသာဦးက ေျပာသည္-
"ေလာကမွာ ဘုရားဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူးက အလြန္အင္မတန္မွ နည္းပါတယ္၊ ဘုရားေတြ ပြင့္ဘို႔ အမ်ားၾကီးလိုတယ္၊ ခၽြတ္ဖို႔ သတၱ၀ါေတြကလဲ အမ်ားၾကီး မဟုတ္လား၊ဒါေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းသင္တန္းမ်ား ဖြင့္ရင္ေတာင္ ေကာင္း မယ္"တဲ့။
သို႔႔ေသာ္ ဇနီးသည္ ေဒၚခ်စ္ဥကမူ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တရားေတြကို နာထားသူျဖစ္၍ ဘ၀ရွည္လ်ား မည္ကို မၾကိဳက္၊ "ယခုျပတ္ရင္ ယခု ေကာင္းတာဘဲ"တဲ့၊ ဤသို႔ ခံယူထား၏။
ဦးသာဦးက ဘုရားဆုပန္ထားသည္။ "သူပါရမီေတြ ျဖည့္ေနမွ်ကာလပတ္လံုး သူ႔ေနာက္က ေရပူ ေရခ်မ္းကမ္း လွမ္းျပီး လိုက္စမ္းပါ"ဟု ဇနီးအား စည္းရံုးၾကည့္၏။ ေဒၚခ်စ္ဥက
"မလိုက္ခ်င္ပါဘူးေတာ္ သူ႔လမ္းစဥ္ၾကီးက အရွည္ၾကီး"ဟုဆိုသည္။ ေျပာမရ၍ ဦးသာဦးက ရြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးနႏၵိယကို အကူအညီေတာင္း၏။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကလည္း ဦးသာဦးဘက္က ကူညီေဟာေပးရွာ သည္။ သို႔ေသာ္မရပါ။ထုိအခါ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကီးက
"ဒကာၾကီးေရ ေဟာမရဘူး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္သာ ရွာေပေတာ့"ဟု မိန္႔ေတာ္မူရသတတ္။
မွတ္ခ်က္။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တစ္ဘ၀သာသနာ (ဆရာေတာ္ဦးေဃာသိတ)

Saturday, September 24, 2011

“ေအာ္ ဒီလိုကိုယ္ေတာ္လဲ ရွိေသးသကိုး”

ျပီးခဲ့ေသာ ဒီဇင္ဘာလက ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ စကၤာပူရွိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ေက်ာင္းတြင္ ေခတၱခဏ သီတင္းသံုး ေနစဥ္ ျမန္မာျပည္မွ ေမးတစ္ေစာင္ မိမိထံသို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ထိုေမးတြင္
"ဦးဇင္းရဲ႕ မွ်ားနတ္ေမာင္ ဒကာၾကီး ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားျပီ၊ အျမန္လာပါ"ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။ မိမိသည္ ထိုေမးကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခါ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။ ေသာ တာပန္အရိယာျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္အာနႏၵာကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးသည္ပင္ ျမတ္ဗုဒၶ ပရိနိဗၺာန္စံလြန္ျပီဆို သည္ကုိ သိလိုက္ရေသာအခါ ရုတ္တရက္ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာတို႔ကို ခဲြ၍ မရေလာက္ေအာင္ပင္ ေတြေ၀မွဳေတြျဖစ္သြားေလ၏။ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေသာ မိမိ၏ အျဖစ္သည္ကား အဘယ္ဆို ဘြယ္ရာရွိမည္နည္း၊တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ မိမိ၏ အေတြးထဲတြင္
"ေအာ္ ငါ့ရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ဒကာၾကီးေတာ့ ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားျပီ၊ ငါလဲ ဒကာၾကီးကို ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မျပဳစု မလုပ္ေကၽြးလိုက္ရ၊ ငါဟာ ဒကာၾကီးအေပၚတာ၀န္မေက်သူသာျဖစ္တယ္၊ ဒကာၾကီးရယ္ အျဖစ္ဆိုး လိုက္ေလစြ၊ ကားတိုက္ခံရလို႔မွ ဆံုးရတယ္လို႔၊ က်န္တဲ့ေရာဂါေ၀ဒနာနဲ႔ ဆံုးရင္ ေျဖသာေသးတယ္။ ဘယ္ဘ၀က မ်ား ၀ဋ္ေကၽြးေတြပါလာသလဲမသိ"ဟုေတြးကာ ယူၾကံဳးမရပင္ျဖစ္ေနမိသည္။ ဆြမ္းကိုလဲ ဘုဥ္းေပး၍ မရေတာ့ပါ။ တစ္လုပ္ ႏွစ္လုပ္ ဘုန္းေပး ျပီး ထလာခဲ့ေတာ့သည္။
"ဒီေန႔ ဦးဇ၀နၾကီး ဆြမ္းစားတာ နည္းလွခ်ည္းလား၊ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ၊ ေနမေကာင္းလို႔လား"ဟူေသာ သူငယ္ ခ်င္း၏ အေမးကိုပင္ မေျဖႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဆြမ္း၀ိုင္းမွ ရုတ္တရက္ထျပန္လာမိသည္။ဤတြင္ ဆြမ္း၀ိုင္းတြင္ ရွိေသာ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးက
" သူ႔ဒကာၾကီး ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ ေမးဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ ဆရာေတာ္"ဟု ေလွ်ာက္လိုက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ မိမိထံသို႔ ေရာက္လာကာ
"ဦးဇ၀နရယ္ သိပ္လဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနပါနဲ႔၊ အရွင္ဘုရားက အရွင္ဘုရားရဲ႕ မိသားစုထဲမွာ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္တယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပျဖစ္တဲ့ အရွင္ဘုရားက အဲဒီလို ခံစားေနရင္ အရွင္ဘုရားရဲ႕ မိခင္ၾကီးနဲ႔ မိသားစုကို ဘယ္လိုသြားျပီး ေသာကေျဖေဆးေပးႏိုင္ေတာ့မလဲ"ဟု မိမိအား ေျဖဆည္ရာစကား ေျပာ လာသျဖင့္ မိမိ၏ ရင္တြင္းရွိ ေသာကတရားေတြ တဒဂၤအားျဖင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
"ေအာ္ ေသျခင္းတရားကို ငါ့ဒကာၾကီးတစ္ေယာက္သာ ရင္ဆိုင္ရသည္မဟုတ္ သက္ရွိသတၱ၀ါတိုင္း ရင္ဆိုင္ၾက ရမည္သာ၊ ခႏၶာရွိတဲ့ သူတိုင္းဟာ တစ္ေန႔ေတာ့ ေသၾကရမွာပဲ၊ နတၳိ ဇာတႆ အမရဏံနာမ နတၳိ၊ ေဖြးဖြား လာသူတိုင္းဟာ ေသဆံုးၾကရမွာပဲ" ဟု မိမိကို ဆံုးမကာ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့ေလျပီ။ထို႔ေနာက္ အက်ိဳး အေၾကာင္းကို တိတိက်က် သိရန္အလို႔ငွာ မိမိသည္ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းဆက္ေလသည္။ထိုအခါ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ ဇနီးျဖစ္သူက ဖုန္းကို လာကိုင္ေလသည္။ မိမိ စကၤာပူမွ ဆက္ေၾကာင္းကို သိလိုက္ရေသာအခါတြင္ကား
‘‘အမေလး ဦးဇင္းရဲ႕ ကို၀င္းျမင့္ေဌး ၀မ္းတြင္းအေနာက္ဖက္မွာ ေရႊစင္စၾကၤာကားတိုက္လို႔ ဆံုးသြားပါျပီဘုရား ``ဟု ေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ ငိုယိုကာ ေလွ်ာက္ေလေတာ့သည္။ ဤတြင္ မိမိ၏ စိတ္တြင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားသည္။ ‘‘ကားတိုက္ခံရလို႔ ေသဆံုးသူမ်ားတြင္ ငါ့ခမည္းေတာ္ၾကီးသာမက ဦးေလးျဖစ္သူလည္း ပါသြားတယ္နဲ႔ တူတယ္” ဟု သံသယ၀င္ေနစဥ္ ေနာက္ထပ္ ဒါယကာတစ္ဦးက အေဒၚဆီက ဖုန္းကို ယူကာ
“ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္ ဦးဇင္းရ႕ဲ ခမည္းေတာ္ ငနီပါဘုရား``ဟူေသာ ဒါယကာၾကီး၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရေသာ အခါ မိမိ သိလိုက္ပါျပီ၊ မိမိသည္ နေမာ္နမဲ့ အီးေမးကို မွားယြင္းျပီး ဖတ္မိလိုက္ျပီဆိုသည္ကို သိလိုက္ရသည္။
အီးေမးတြင္ ပါေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ကား
“ဦဇင္းရဲ႕ မွ်ားနတ္ေမာင္ ဒါယကာၾကီး ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားျပီ၊ အျမန္ျပန္ၾကြလာပါ၊” သို႔ေသာ္ မိမိ နေမာ္နမဲ့ ဖတ္လိုက္မိသည္ကား“ ဦးဇင္းရဲ႕ ဒါယကာၾကီး မွွ်ားနတ္ေမာင္ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားျပီ”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။
မွတ္ခ်က္ မွ်ားနတ္ေမာင္ ဒါယကာၾကီးဟူသည္ မွ်ားနတ္ေမာင္ အမည္ရေသာ ကားကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ မိမိ၏ ဦး ေလးျဖစ္သူ (မိမိ၏ ရဟန္းဒါယကာ)ပင္ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိမိသည္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ၾကြခဲ့ရေလသည္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေသာအခါ မိမိသည္ ဦးေလးျဖစ္ သူ ကားတိုက္ခံခဲ့ရေသာ ၀မ္းတြင္းအေနာက္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားခဲ့ေလသည္။ လမ္းသည္ကား အလြန္က်ဥ္း သည္။ လူေပါင္းမ်ားစြာတို႔သည္လည္း ထိုလမ္းက်ဥ္းေလးတြင္ သူတို႔၏ အသက္မ်ားစြာတို႔ကိုစြန္႔သြားၾကရ ေပသည္။ မိမိ၏ ဦးေလးျဖစ္သူ ရဟန္းဒါယကာသည္လည္း ထိုေနရာတြင္ အသက္စြန္႔ခဲ့ရေပသည္။ ထိုေန ရာတြင္ မိမိသည္ ဦးေလး၏ ဇနီးသည္၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္အတူ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳျပဳျပီး မကၽြတ္မလြတ္ၾကေသး ေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔အား အမွ်အတမ္းေပးေ၀ေပးခဲ့ေလသည္။
တစ္ေန႔ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ ရက္လည္ ဆြမ္းကပ္ပဲြသို႔ အနီးအနားရွိ ရြာမ်ားမွ သံဃာေတာ္အေပါင္းတို႔သည္ ရြာဦးေက်ာင္းသို႔ ၾကြေရာက္ေနၾကျပီးျဖစ္သည္။ နံနက္ေစာေစာ ဆြမ္းမကပ္မီ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဦးေလးျဖစ္ သူ၏ ၀မ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေျပာေနၾကေလသည္။ ထိုတြင္ မိမိက
“ခုကားတိုက္မွဳျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးက လမ္းက ေတာ္ေတာ္က်ဥ္းတယ္ဘုရား၊ ကားတိုက္ခံရလို႔ လူအေတာ္မ်ား မ်ား အသက္ေတြ ဆံုးရွဳံးကုန္ပါျပီဘုရား၊ အဲဒီလမ္းကို ခ်ဲ႕လိုက္ရင္ေတာ့ ကားတိုက္မွဳေတြ နည္းသြားလိုက္မယ္လို႔ ထင္တယ္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထားလိုက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက
“ဟ ေမာင္ဇ၀နၾကီးရ လမ္းက်ဥ္းလို႔ ကားတိုက္လို႔ ဆံုးေတာ့လဲ မင္းတို႔ ငါတို႔ဘဲ စားရတာပဲမဟုတ္လားကြ၊ မျပင္ပဲ ဒီတိုင္းထားလဲ ေကာင္းတာပဲ၊ ခုလဲ ဒို႔ပဲ စားရတာပဲမဟုတ္လားကြ”ဟု ရယ္ေမာကာ မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။ ထိုအခါ ေဘးမွ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက
“ကိုယ္ေတာ္ၾကီး စကားေျပာတာ ၾကည့္ေျပာေနာ္၊ ခုကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားတဲ့ သူက ေမာင္ဇ၀နရဲ႕ ဦးေလး (ရဟန္းဒကာ)ဗ်”ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ထိုဆရာေတာ္သည္ မိမိကို အားနာသြားကာ
“ဦးဇ၀နေရ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္၊ တပည့္ေတာ္က အရွင္ဘုရားနဲ႔ အခုဆံုးတဲ့ သူနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ဘူးထင္လို႔ စ ေနာက္ မိတာပါ”တဲ့။ ေအာ္ ဘယ္လိုပင္ ေတာင္းပန္ေစကာမူ မိမိသည္ ထိုဆရာေတာ္ကို
“ေအာ္ ဒီလို ကိုယ္က်ိဳးၾကည့္ ကိုယ္ေတာ္လဲ ရွိေသးသကိုး”ဟူ၍ပင္ မိမိရင္ထဲတြင္ မွတ္ေက်ာက္တင္ထားမိ ေလေတာ့သည္။

Friday, September 16, 2011

"ျပင္၍ မရေတာ့ေသာ ေဂါပကလူၾကီးမ်ား"

မိမိတို႔၏ ရြာအနီးအနားတြင္ ရြာကေလးတစ္ရြာရွိေလသည္။ထိုရြာေလးသည္ စည္းလံုးညီညြတ္မွဳရွိသည္။ ရပ္ေရး ရြာေရး, သာေရး နာေရး, မည့္သည့္ကိစၥမ်ိဳးမဆို တိုင္တိုင္ပင္ပင္ တက္ညီလက္ညီႏွင့္ပင္ ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိၾက သည္။ထိုရြာကေလးတြင္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးအလွဴခံအသင္းလည္းရွိေလသည္။ အသင္းၾကီးသည္ အနီးအနားရွိရြာ မ်ားတြင္ အဖိတ္ေန႔တိုင္း ဆြမ္းေတာ္ၾကီး အလွဴခံထြက္ေလသည္။ ဥပုသ္ေန႔ နံနက္ ေစာေစာတြင္ အဖြဲ႔သားမ်ား စုရံုးကာ ရရွိလာေသာ ခဲဘြယ္ ေဘာဇဥ္မ်ားကို ျမတ္ဗုဒၶကို ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾကေလသည္။ ျပီးလွ်င္ ဘုရား ရွိခိုးၾကေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အဖြဲ႔သားလံုးတို႔သည္ စားဖြယ္ရာမ်ားကို ျမိန္ေရ ရွက္ေရျဖင့္ မွ်ေ၀ စားသံုးၾကေလ သည္။ ရရွိလာေသာ အလွဴေငြမ်ားကိုကား ေစတီပုထိုးမ်ား ဘုရားတန္ေဆာင္မ်ားျပဳျပင္ရန္အတြက္ အဖြဲ႔ၾကီးက သိမ္းဆည္းထားေလသည္။ ဤသည္ကား ထိုရြာကေလး၏ ေလးစားဖြယ္ရာ အတုယူဖြယ္ရာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားပါေပ တည္း။
သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔သ မိမိသည္ ထိုရြာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ မိမိေရာက္ေသာ အခ်ိန္ သည္ကား ညရွစ္နာရီေလာက္ျဖစ္ေပသည္။ ေက်ာင္းအတြင္းရွိ ဓမၼာရံုအတြင္း၀ယ္ လူၾကီးမ်ား စုေ၀းေရာက္ရွိေန ၾကေလသည္။ မိမိက
"ဘုန္းၾကီး ဒီေန႔ ထူးထူးျခားျခား ဘုန္းၾကီးရြာမွာ ဘာရွိလို႔လဲဘုရား၊ ရြာထဲက ေဂါပကလူၾကီးေတြ ဓမၼာရံုထဲ ေရာက္လို႔ပါလားဘုရား"ဟုေမးလိုက္ရာ ဆရာေတာ္က
"ဒီေန႔႔ ငါ့ရြာက ေဂါပကလူၾကီးေတြ ဘုရား၀တ္တက္ၾကမလို႔ကြ၊ ရြာထဲက ဒကာမတစ္ေယာက္ေမြးေန႔႔႔႔႔ေလ၊ သူက ေဂါပကလူၾကီးေတြကို ဖိတ္ျပီး ဘုရား၀တ္တက္မယ္၊ ျပီးရင္ ေဂါပကလူၾကီးေတြကို ၾကာဇံတိုက္မယ္ေပါ့ကြာ" `ဤတြင္ မိမိက
"အြန္း ဘုန္းၾကီးရြာက ေဂါပကလူၾကီးေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေတာ္ၾကပါတယ္ဘုရား၊ စုေပါင္းျပီး ဘုရား ၀တ္တက္ၾကတယ္၊ လုပ္စရာရွိရင္ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္၊ တပည့္ေတာ္ရြာမွာေတာ့ ဒါမ်ိဳး စုစု စည္းစည္း လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိဘူးဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ မိမိစကားသည္ပင္ အဆံုးမသတ္ ေသးပါ။ ဆရာေတာ္က
"ဇ၀န မင္းက အဲဒါေလာက္သိတာ၊ လူငယ္ေတြကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္၊ ေဂါပက လူၾကီးေတြက ဘုရား၀တ္တက္ မယ္ဆိုရင္ မိုက္လုေနတာ၊ ကေလးေတြက်ေနတာပဲ၊ ျပီးေတာ့ သူတ႔ို အႏွစ္နွစ္ကာလက မွားျပီး ရြတ္ဆိုလာတာ ျပင္ေပးတာေတာင္ လက္မခံဘူး၊ ငါ့ကို ျပန္ေျပာတယ္ကြ"ဟုဆိုေသာအခါ မိမိက သိလိုေဇာျဖင့္
"ဘာျပန္ေျပာတာလဲဘုရား"ဟု ေမးလို္က္ေသာအခါ ဆရာေတာ္က
"ဒီလိုကြ၊ ဒို႔ ပါဠိေတာ္မွာ ေကာ႒ာသ (၃၂)ႏွစ္ပါးရွိတယ္ေလကြာ၊ အတၳိ ဣသၼႎ ကာေယ ေကသာ ေလာမာ နခါ ဒႏၱာ တေစာ မံသံ ႏွာရု အ႒ိ အ႒ိမိဥၨံ လို႔လာတယ္မဟုတ္လား၊ သူတို႔ က အတၳိ ဣသၼႎ ကာေယ ေကသာ ေလာမာ နခါ ဒႏၱာ တေစာ မံသံ ႏွာရု အ႒ိ အ႒ိလို႔ မွားဖတ္ေနတယ္ကြာ၊ ငါကလဲ ဒကာၾကီးတို႔ ဖတ္တာ မွားေနတယ္ေနာ္ ၊ ဒီမွာၾကည့္ ပါဠိစာအုပ္မွာက အ႒ိ အ႒ိမိဥၨံလို႔ရွိတယ္ ဆိုျပီး စာအုပ္ထုတ္ျပတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒကာတစ္ ေယာက္က 'အရွင္ဘုရား စာအုပ္က မွားေနရင္ေကာဘုရားတဲ့' ဒါတင္မကဘူး ေနာက္တစ္ေယာက္က 'အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔က တစ္ခ်ိန္တံုးက ဒီနယ္မွာ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ စာခ်ဘုန္းၾကီး ဦးေကာ႑ညရဲ႕ တ ပည့္ေတြပါဘုရား'တဲ့ အဲဒီလို ကတ္ေျပာေနေတာ့ ငါ့့လဲ 'ေအး ဒကာၾကီးတို႔ ဖတ္ခ်င္သလိုသာ ဖတ္ပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာမိတာက က်ဳပ္ရဲ႕အမွားပါဗ်ာ'ဟု စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာထည့္လိုက္တယ္ကြာ၊ အဲဒီအခ်ိန္စျပီး သူတို႔ဘာသာ ဘာရြတ္ရြတ္ ငါဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူးကြာ။"ဟုဆရာေတာ္က သူႏွင့္ ေဂါပကလူၾကီးတို႔အၾကား ျဖစ္စဥ္အေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပေလသည္။မိမိ၏ စိတ္တြင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္လာသည္ကား "ေအာ္ ျပင္၍ မရေတာ့ေသာ ေဂါပကလူၾကီးေတြပါတကား"ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။

Friday, July 22, 2011

“ဘဒၵႏၱဘဲြ႔ရ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ၾကြလာေတ့ာလဲ ဂုဏ္ရွိတာေပါ့ဘုရား”

မိမိ၏ သီတင္းသံုးေဖၚ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ စကၤာပူမွာ သာသနာျပဳေနၾကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းပင္ အေတာ္ၾကာေနျပီးျဖစ္သည္။ ထိုဆရာေတာ္မ်ားသည္ သာသနာေတာ္ကို ထိေရာက္ေအာင္ ျပဳႏိုင္ပါေပ၏။ စကၤာ တြင္ ျမန္မာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း (၁၄)ေက်ာင္းရွိရာ ထိုဆရာေတာ္မ်ား၏ ေက်ာင္းသည္ နာမည္ရေသာ
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ေလသည္။ လူငယ္ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္သည္အားေလွ်ာ္စြာ တက္တက္ၾကြၾကြ ေခတ္
အျမင္မ်ားျဖင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ကို လူငယ္မ်ားနာလည္ႏုိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဟာေျပာျပသ သာသနာျပဳ
ေနၾကရာ အေတာ္ပင္ ေအာင္ျမင္ေနျပီး ျဖစ္ေနေလသည္။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တရုတ္စာသင္တန္းမ်ားကို လည္း အခမဲ့ သင္တန္းဖြင့္ထားၾကသည္။တနဂၤေႏြေန႔ (Sunday School )အမည္ျဖင့္ ကေလးမ်ားကို အဂၤလိပ္ လိုတစ္မ်ိဳး ျမန္မာလိုတစ္မ်ိဳး ဗုဒၶ၀င္ကို သင္ျပေပးၾကေလသည္။ အထူးအားျဖင့္ စကၤာပူေရာက္ ေရႊျမန္မာတို႔ကို ဓမၼဗဟုသုတရရိွေစရန္အလို႔ငွာ စကၤာပူႏိုင္္ငံ (Peninsula Plaza)တြင္ ဓမၼပန္းခင္းအမည္ရွိေသာ စာၾကည့္တိုက္
ကို တည္ေထာင္ထားေလသည္။ ထိုစာၾကည့္တိုက္သည္ အထူးအားျဖင့္ တရားစာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တင္ထား
ေလသည္။ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာတို႔သည္ မိမိတို႔ အလုပ္ျပီးသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ထိုစာၾကည့္တုိက္သို႔ လာ
ေရာက္ၾကကာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လူငယ္မ်ားးသည္ မိမိတို႔၏ အားလပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို အနားမယူ၍ လာေရာက္ကာ လုပ္အားဒါနျပဳၾကသည္။ မိမိတို႔၏ အားလပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို တန္ဘိုးရွိရွိ အသံုးျပဳလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ ဓမၼပန္းခင္းစာၾကည့္တိုက္၏ ဓမၼပန္းရန႔ံသည္ စကၤာပူေျမ တြင္ သင္းရန႔ံေမႊးၾကိဳင္ေနေလသည္။ ထိုသိုု႔ ဓမၼရနံ႔အေပါင္းတို႔ျဖင့္ ထံုးသင္းရန႔ံလွဳိင္ေနေသာ စာၾကည့္
ုတိုုက္သို႔ စာဖတ္ရန္အလို႔ငွာလည္းေကာင္း ဗဟုသုတအလို႔ငွာလည္းေကာင္း ေရာက္လာၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မ်ားစြာရွိေပသည္။ထိုတြင္ ထူးထူးျခားျခား ၾကြေရာက္လာေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ကား ဆရာေတာ္ဦးကုမာရ ပင္ျဖစ္သည္။ထိုဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ဓမၼပန္းခင္းသို႔ ၾကြေရာက္လာေသာအခါ ဓမၼပန္းခင္းဆရာေတာ္ႏွင့္ အျခား
ေသာ လူငယ္ေလးမ်ားလည္း စာၾကည့္၌ ရွိေနႏွင့္ၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္လည္း ဓမၼပန္းခင္း စာၾကည့္တိုက္ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ လူငယ္ေလးမ်ားကို အလႅာပ သလႅာပ စကားေျပာျပီး ဆံုးမၾသ၀ါ ဒမ်ားေပး ကာ ျပန္ၾကြသြားေလသည္။ဆရာေတာ္ၾကီး ၾကြသြားျပီးေနာက္ လူငယ္ငယ္ေလးမ်ားက
“ဘုန္းဘုန္း အဲဒါ ဘယ္က ဆရာေတာ္လဲ ဘုရား”ဟုေမးၾကေလသည္။ထိုတြင္ ဓမၼပန္းခင္းဆရာေတာ္က
“ဟ ငါ့ဒကာေတြ ဒီေလာက္နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးကို မသိၾကဘူးလား၊ အဲဒီ ဆရာေတာ္ၾကီးဘဲြ႔က ဆရာေတာ္ဦးကုမာရလို႔ ေခၚတယ္၊ ျမန္မာျပည္ က်မ္းဂန္တတ္ဆရာေတာ္ေတြထဲမွာေတာ့ တစ္ပါးအပါ အ၀င္ေပါ့။ေနာက္မွ ေပၚတဲ့ တိပိဋက အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူ႔တပည့္ခ်ည္းပါပဲ၊ ခုဆရာေတာ္ၾကီးက
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႔မွာေတာ့ အၾကီးဆံုး ဥကၠ႒ဆရာေတာ္ၾကီးေပါ့။”အားပါးတရ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဂုဏ္မ်ားကို တင္ကာ ရွင္းျပေတာ္မူေနေလသည္။ ဤတြင္ဓမၼပန္းခင္းဆရာေတာ္၏ တပည့္
ေက်ာ္တစ္ေယာက္က
“အြန္း တပည့္ေတာ္တို႔ ဓမၼပန္းခင္း စာၾကည့္တိုက္ကို အဲဒီကဲ့သို႔နာမည္ၾကီး ဘဒၵႏၱဘဲြ႔တံဆိပ္ရ ဆရာေတာ္ ၾကီးေတြ ၾကြလာေတာ့လဲ စာၾကည့္တိုက္ဂုဏ္တက္တာေပါ့ဘုရား”ဟု အားရပါးရ ေလွ်ာက္ၾကားေလေတာ့သည္။
ဤတြင္ ဓမၼပန္းခင္းဆရာေတာ္သည္လည္း ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့မူ၍ ျပဳံးလွ်က္သာ ေနလိုက္ရေတာ့သတည္း။
မွတ္ခ်က္။
ဘဒၵႏၱဟူသည္ကား ဘဲြ႔တံဆိပ္လည္းမဟုတ္ ဒီဂရီလည္းမဟုတ္ေပ။ ထိုဘဒၵႏၱပါဠိ၏ အနက္အမွန္သည္ကား “အရွင္ သို႔မဟုတ္ ဦး”ဟုအဓိပၸာယ္ရေလသည္။

Sunday, July 17, 2011

"ကိုရင္ေလး ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ေအာင္ေျဖေနာ္"

ျပီးခဲ့ေသာ ဧျပီလေလာက္ကျဖစ္သည္။ မိမိသည္ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေညာင္တံုးျမိဳ႕ံ နယ္၊ပဲရံုဆိပ္ေက်းရြာသို႔ ၾကြေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထိုပဲရံုဆိပ္ေက်းရြာ၌ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေညာင္တံုးျမိဳ႔လံုးဆိုင္ရာ စာေမးပဲြႏွင့္ တရားပဲြက်င္းပေလေသာေၾကာင့္ တရားေဟာရန္ ကိစၥျဖင့္ ၾကြေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ မိမိသည္ ထိုပဲရံုဆိပ္ေက်းရြာ ရြာဦးေက်ာင္းရွိ သိမ္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ပါးတည္း သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့ရေလသည္။ မိမိသည္ ေနာက္ေန႔နံနက္ ညတရားေဟာရန္အတြက္ စာၾကည့္ေနသည္။ ထိုစဥ္ ဒါယကာတစ္ဦးသည္ အခင္းမ်ားယူရန္ အတြက္ သိမ္ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထိုဒါယကာသည္ မိမိစာၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ
"ကိုရင္ေလး ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ ေအာင္ ေျဖေနာ္"ဟု ေျပာကာ သိမ္ေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းသြားေလသည္။ စာကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနေသာ မိမိသည္ တစ္ပါးတည္းျပဳံးလွ်က္က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ဆက္လက္၍ မိမိသည္
"ေအာ္ ငါ့အရပ္ကလည္း ကိုရင္ေလးအေခၚခံရေလာက္ ပုပါေပ၏၊ ဒီအရပ္ကလည္း လူပံုအလယ္မွာ ေတာ္ေတာ္
ေလးကို အရွက္တကြဲအက်ိဳးနည္းေအာင္ လုပ္ပါေပ၏”ဟု မိမိအရပ္ကိုပင္ အျပစ္တင္မိေလေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သိမ္ေက်ာင္းထဲခ်ည္း ေနရသည္ကို ျငီးေငြ႔သျဖင့္ ေအာက္ဆင္းကာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုစဥ္
ေက်ာင္းသားေပါက္စႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔၏ ဦးဇင္းကို ရွိခိုးေနေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသားေပါက္စႏွစ္
႕ႏွင့္ သူတို႔၏ ဦးဇင္းအၾကားတြင္ ဆင္ရုပ္ၾကီးရွိေနေလရာ မိမိက ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို
“ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြ မင္းတို႔က ဦးဇင္းကို မရွိခိုးပဲနဲ႕႔ ဘာေၾကာင့္ ဆင္ရုပ္ၾကီးကို ရွိခို္းေနတာလဲ”ဟု စ ေနာက္ လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက
“ဆင္ရုပ္ကို ရွိခိုးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဦးဇင္းကို ရွိခိုးေနတာပါ ကိုရင္ေလး”ဟု ေျပာေသာအခါ ဆရာျဖစ္ေသာ ကန္ေတာ့ခံ ဦးဇင္းက မိမိကို အားနာသြားကာ
“ေခြးမသားေတြ ဦးဇင္းမွန္းမသိ၊ ကိုရင္မွန္းမသိ၊ အဲဒီဘုန္းဘုန္းက ဒီေန႔ည တရားေဟာမဲ့ တရားေဟာဆရာ
ေတာ္ကြ”ဟု ဆဲဆိုကာ ေငါက္ငန္းေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ မိမိက
“ဦးဇင္းရယ္မသိလို႔ေခၚတာေခၚပါေစ၊တပည့္ေတာ္ရဲ႕အရပ္ကိုကအလြန္ပုတာကိုး”ဟုၾကားမွ၀င္ကာ ေတာင္းပန္ရေလသည္။
ဆက္ကာ ညည္းခ်င္းထုတ္္္မိသည္ကာ
“ေတာ္ေတာ္ အရွက္တကြဲ အၾကိဳးနည္းေအာင္ လုပ္တဲ့ ဒီအရပ္ပါေပသည္တကား”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။
 

Go Up အေပၚသုိ႔