Pages

Saturday, March 27, 2010

“နတ္တိအြန္နယ္ဆရာေတာ္”

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဦး၀ိစိတၱသည္ ျပည္တြင္းျပည္ပတြင္ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ား ေပၚထြန္းရန္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သာသနတကၠသိုလ္ၾကီးႏွစ္ခုကို တည္ေထာင္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ သာသ န တကၠသိုလ္တစ္ခုတည္ေထာင္ေတာ္မူ၍ မႏၱေလးျမိဳ႕တြင္ သာသနတကၠသိုလ္တစ္ခုကို တည္ေထာင္ ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုတကၠသိုလ္ၾကီးမ်ားတြင္ ပါဠိဘာသာအျပင္ တျခားအဂၤလိပ္ဘာသာ သကၠတဘာသာ စသည္ တို႔ကို လည္း သင္ၾကရေလသည္။ အထူးအားျဖင့္ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ အဂၤလိပ္စာကို ABCမွ စသင္ၾကရ သည္။ ဤသည္ကို သိေသာ ဆရာမ်ားသည္ သံဃာေတာ္မ်ားကို အသံထြက္သေကၤတျဖင့္ အသံကို ဘယ္လို ထြက္ရမည္ဆိုသည္ကို အထူးအားျဖင့္ သင္ၾကားေပးေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ ဆရာနည္းကို ေလ့လာလိုက္စားေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ အဂၤလိပ္စာကို အထူးပင္ ေတာ္သြားၾကကာ အသံထြက္သည္လည္း နား၀င္ခ်ိဳဖြယ္ ပင္ျဖစ္ပါေပသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဆရာသင္ျပေပးသည္ကိုလည္း နားစိုက္၍ မေထာင္ေပ။ အသံထြက္ကိုလည္း ထင္ရာထြက္ၾကေပသည္။ ထို႔သို႔ထင္ရာထြက္သျဖင့္ ေစ်းခ်ိဳမွ နာရီေရာင္း ေသာ ဒါယိကာမေလးမ်ား မ်က္စိလည္သြားပံုကို တင္ျပေပအံ့။ တစ္ႏွစ္က မန္းသာသနတကၠသိုလ္မွ ကိုယ္ေတာ္ ေလး တစ္ပါးသည္ ေစ်းခ်ိဳသို႔ ေရဒီယို၀ယ္ရန္ ၾကြသြားေလသည္။ ေရဒီယိုဆိုင္ေရာက္ေသာအခါ အေရာင္းစာ ေရးမေလးမ်ားက
“အရွင္ဘုရား ဘာအလိုရွိပါသလဲ ဘုရား။” ဟု ေမးေလွ်ာက္ေလသည္။ ဤတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးမွ
“ဒကာမေလးတို႔ ဦးဇင္း “နတ္တိအြန္နယ္အမ်ိဳးစားေရဒီယို”တစ္လံုးလိုခ်င္တယ္၊ အဲဒီအမ်ိဳးအစား ေရဒီယိုကို ဦးဇင္းကို ျပေပးပါ။ ”ဟု အမိန္႔ရွိေလသည္။ စာေရးမေလးမ်ားေၾကာင္သြားသည္။ ထိုအခါ
“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ ေရဒီယိုဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္လာတာ ၾကာျပီ “နတ္တိအြန္နယ္အမ်ိဳးစားေရဒီယို”ကို တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး။”ဟု စားေရးမေလးမ်ားက ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးမွ သူေျပာ သည္ကို နားမလည္ရေကာင္းလားဆိုျပီး
“နင္တို႔ကလဲ ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာၾကာျပီး ဒါေတာင္မသိဘူးလား၊ ဟုိမွာေလ ငါေျပာတဲ့ ေရဒီယိုက ဆိုျပီး national အမ်ိဳးအစားေရဒီယိုကို ထိုးျပေလေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ စာေရးမေလးေတြ သေဘာေပါက္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္လွ်က္ ျပံဳးကာ ေနရွင္နယ္အမ်ိဳးအစားေရဒီယိုကို ထုတ္ျပေလေတာ့သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္
“နင္တို႔ ဆိုင္က, စာေရးမေတြျဖစ္ျပီး 'နတ္တိအြန္နယ္ေရဒီယို' ေတာင္မသိဘူး၊ မွတ္ထား ဒါ “နတ္တိအြန္နယ္ ေရဒီယို”လို႔ေခၚတယ္”ဟု စာေရးမေလးေတြကို သင္ျပေပးလိုက္ေသးသည္။ ဤတြင္ စားေရမေလးမ်ားက
“အရွင္ဘုရားအသံထြက္က အစစ္ၾကီးလိုျဖစ္ေနေတာ့ လိုက္မမွီလို႔ပါဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္တင္ေသာအခါ
“ဒါေတာင္ ငါတကၠသိုလ္မွာ အဂၤလိပ္စာသင္တာ တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး၊ ေျခာက္လဘဲရွိေသးတယ္။”ဟု ျပန္ ၾကြားလိုက္ေသးသည္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေအးေအးမေန။ သူနတ္တိအြန္နယ္ေရဒီယို၀ယ္လာ ေၾကာင္း လိုက္ၾကြားေလသည္။ ထိုအခါ
“ဟာ ဘယ္ကလာ နတ္တိအြန္နယ္ေရဒီယိုရမွာလဲ၊ ေနရွင္နယ္ေရဒီယိုပါဟ၊ ငါ့ေကာင္ၾကီး အသံထြက္မသိရင္လဲ ေဘးကသိတဲ့သူကို ေမးအံုးဟ၊ မင္းလုပ္ပံုနဲ႔ ဒို႔တကၠသိုလ္သိကၡာက်ေနအံုးမယ္၊” ဟု အသံထြက္မွန္ကို သိေသာ သူ႔ထက္ အသက္သိကၡာအားျဖင့္ၾကီးေသာ ဆရာေတာ္မ်ားက ၀ိုင္း၀န္းဆံုးမေလသည္။ ထိုအခါမွ ကိုယ္ေတာ္ ေလးသည္လည္း သူ၏ အသံထြက္သည္ အေတာ္ပင္မွားေၾကာင္းသိရွိသြားကာ သူ၀ယ္ခဲ့ေသာ “နတ္တိအြန္နယ္
ေရဒီယို”ကို ျမင္တိုင္း သူ႔ကိုယ္သူ ေဒါသထြက္ ရွက္စိတ္မ်ားျဖစ္ေပၚမစဲ တဖြဲဖြဲပင္ ျဖစ္၍ေနေလေတာ့သည္။ “အသံထြက္ကို မသိဘဲ ၇မ္းမထြက္သင့္ေၾကာင္း၊ ရမ္းထြက္က မွားတတ္ေၾကာင္းသိရွိသြားကာ” ေနာင္တတရား မ်ားပင္ရခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္တကား အရေနာက္က်သြားေလျပီး။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကို “နတ္တိအြန္နယ္ဆရာေတာ္” ဟု အမည္ကင္းပြန္းတပ္ေပးလိုက္ေလေတာ့သတည္း။




Friday, March 26, 2010

“ပန္းပဲဆရာၾကီး ဦးစံဖူး”

တစ္ခါက အညာအထက္ပိုင္း ရြာတစ္ရြာတြင္ ဦးစံဖူးအမည္ရ ပန္းပဲဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူသည္ ဓား အမ်ိဳး မ်ိဳးလုပ္၍ ေရာင္းေလ့ရွိသည္။ ေအာ္ဒါမွာလွ်င္လည္း ဓားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လုပ္ေပးေလ့ရွိသည္။ သူ႔ရြာ၀န္း က်င္မွ ေတာင္သူလယ္သမားဦးၾကီးမ်ားသည္ ဦးစံဖူး၏ ပန္းပဲဖိုကိုသာအားကိုးေနရသည္။ သူ႔၀န္းက်င္တြင္ ပန္းပဲ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ေသာ သူဟာ သူတစ္ဦးတည္းသာ ရွိသည္။ ဤသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ဓားဖိုးကို က် ေသာ ႏွဳန္းထားထက္ ပိုေတာင္းေလ့ရွိသည္။ ေစ်းၾကီးစြာ ေပးရသျဖင့္ ဓားက ပိုးေကာင္းလာဆိုေတာ့ ဓားက ၾကာ ရွည္မခံ၊ ခုတ္လည္း ခဏသာျပတ္သည္။ တစ္လေလာက္သံုးျပီးေနာက္ အဲဒီဓားဟာ သံုးမရေတာ့ေပ။ သူ႔ကိုသာ ျပန္အပ္ျပီး ျပန္လည္သခိုင္းရေလသည္။ သူ႔လက္ရာ၏ မေကာင္းေၾကာင္းကလည္း အရပ္တကာ အေတာ္ ျပန္႕ႏွံေနေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ နီးစပ္သူတို႔က
“ဘၾကီးစံဖူး ဘၾကီးစံဖူးရဲ႕ ဓားမေကာင္းေၾကာင္းကို ဒီနား နီးစပ္ရာ ရြာေတြက ေတာ္ေတာ္ေျပာေနၾကျပီ၊ ဘၾကီး အေနနဲ႔ ဓားကို အရည္အေသြးေကာင္းေအာင္ ၾကာရွည္ခံေအာင္ လုပ္ေပးသင့္ေနျပီေနာ္”ဟု အၾကံေပးၾကေလ သည္။ သို႔ေသာ္ ပန္းပဲဆရာၾကီးဦးစံဖူးက
“ဓားကို ၾကာရွည္ခံေအာင္လုပ္ရင္ စံဖူးတို႔ ငတ္တာၾကာျပီ။” ဟု ဒီလိုဘဲ ဘုေျပာလႊတ္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ရြာအတြင္းမွ နီးစပ္သူတို႔ကလည္း မေျပာေတာ့ေခ်။ လွ်စ္လွ်ဳရွဳထားေလသည္။ သူ႔ပန္းပဲဖိုသို႔လည္း သြားလည္ သူမရွိေတာ့ေပ။ ဤသည္ကို သိေသာ ပန္းပဲဆရာၾကီးစံဖူးသည္ ရြာသားမ်ားကို အရြဲ႕တိုက္သည့္အေနျဖင့္ လမ္းေဘးတြင္
“ပန္းပဲဆရာၾကီးစံဖူး
ဓားအမ်ိဳးအမ်ိဳးလုပ္သည္။
ျမန္သည္၊ ေကာင္းသည္။”ဟု ဆိုင္းပုဒ္ခ်ိတ္ထားေလသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ဆိုင္းပုဒ္ကို ၾကည့္ကာ ျပံဳးသြားၾကသည္။ သူ၏ ဆိုင္းပုဒ္ခ်ိတ္ထားျပီးေနာက္ မၾကာမီ တန္ခူးလသၾကၤန္က်ေရာက္ေလေတာ့သည္။ သၾကၤန္ အတက္ေန႔ ညေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ ရြာမ်ား၏ ဓေလ့ထံုးစံအရ ရြာအတြင္းမွ ရြာသူရြာသားမ်ား ေကာင္း ေကာင္း မအိပ္ရေတာ့ေခ်။ သၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္သည့္အတြက္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္လိုက္ျပီး ေရပတ္ေလ့ ရွိသည္။ သန္းေခါင္းယံခ်ိန္္ ေရာကျ္ပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကာလသားမ်ားက ေတာင္ပိုင္းမွ လွည္း ခံု စားပြဲ လံုခ်ည္ ႏြားစ သည္တို႔ကို ေျမာက္ပိုင္း လမ္း၏ အလယ္တည့္တည့္သို႔ ပို႔ထားေလသည္။ ေျမာက္ပိုင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ေတာင္ပိုင္း လမ္း၏ အလယ္တြင္ ပို႔ထားေလသည္။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ေန႔ မနက္ခင္းမွာေတာ့ ပစၥည္းေတြဟာ လမ္း လယ္ေခါင္တြင္ ပံုေအာေနသည္။ ထူးျခားသည္မွာ သူမ်ားေတြ ႏွစ္ဆန္းတစ္၇က္ေန႔ နံနက္ခင္းမွာ ဥပုသ္ေစာင့္ ေကာင္းမွဳျပဳလုပ္ ျခင္းျဖင့္ ၾကည္ႏူးေနၾကသည္။ ပန္းပဲဆရာၾကီးဦးစံဖူးတစ္ေယာက္ မၾကည္ႏူးႏိုင္ေပ။ ရြာအတြင္း ၀ယ္ လွည့္ကာ စိန္ေခၚေနေလသည္။အေၾကာင္းေသာ္ကား သူ၏ ေၾကာ္ညာဆိုင္းပုဒ္ေပၚတြင္ သူေရးထားသည့္
“ပန္းပဲဆရာၾကီးဦးစံဖူး
ဓားအမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္သည္၊
ျမန္သည္၊ ေကာင္းသည္။” ဟု အစား
“ပန္းပဲဆရာၾကီးဦးစံဖူး
ဓားအမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္သည္၊
ၾကာသည္၊ ညံ့သည္။”
“ေရခုတ္ေလခုတ္ အလြန္ဟုတ္၊
ၾကက္ဆူး ပဒိုင္း ထင္ရာပိုင္း၊
ပ်ဥ္းကတိုးေတြ႔က ေရွာင္ကာရွား၊
စံဖူးလုပ္တဲ့ဓား။”ဟု တစ္ေယာက္ေယာက္က သၾကၤန္အတက္ေန႔ညတြင္ လက္ေဆာ့သြားေသာေၾကာင့္ေပ တည္း။

Wednesday, March 24, 2010

“သံဃာေတာ္မ်ား၏ စာေမးပြဲမွ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား”

ယခုအခါ ျမန္မာျပည္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ငယ္ လတ္ ၾကီး စာေမးပြဲေျဖၾကားေနျပီျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာ ျပည္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ စာေမးပြဲေျဖဆိုေနျပီျဖစ္သည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ မိမိငယ္စဥ္က ၾကားဖူးခဲ့ ေသာ စာေမးပဲြႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဟာသမ်ားကို ေရးရန္ အၾကံျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။တစ္ခါက ကိုယ္ေတာ္ ေလးတစ္ပါးရွိသည္။ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ႏွစ္စက စာေပကို မၾကိဳးစားခဲ့ေပ။ စာေမးပြဲနီးလာခါမွ ဟိုစာအုပ္ ၾကည့္ ဒီစာအုပ္ၾကည့္ႏွင့္ သူ၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ စာအုပ္ေတြ ပံုထိုးေနသည္။ ဒလဗြျဖစ္ေနေလသည္။ နီးမွၾကည့္သည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ဘယ္စာကိုမွ် ေကာင္းေကာင္းမရေတာ့ေခ်။ မစြဲေတာ့ေခ်။ သို႔ျဖစ္သျဖစ္ လက္ေလွ်ာ့အရွဳံေပးကား ေအာက္ပါအတိုင္း ေက်ာက္သင္ေဘာတြင္ ေရးသားထားေလေတာ့သတည္း။
“စာေမးပြဲၾကီးနီးလာျပီ
စာအုပ္ေတြၾကား ဗ်ာမ်ားသည္္
ဒီႏွစ္က် ေနာက္္ႏွစ္ေျဖအံုးမည္။”
ေနာက္ဟာသပံုျပင္တစ္ပုဒ္သည္ကား ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါေပ၏။
ဤပံုျပင္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ႏွစ္ခန္႔ ေလာက္က ျဖစ္ပါေပ၏။ မႏၱေလးျမိဳ႕တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ သီလရွင္ ဆရာေလးမ်ားသည္ ဓမၼာစရိယတန္း စာေမးပြဲ ကို ေျဖဆိုၾကေလသည္။ ထိုႏွစ္က ေမးခြန္းပုစၦာသည္ အလြန္ခက္ ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆရာေလးမ်ားသည္ တစ္နာရီထိုးသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ အေျဖလႊာ မ်ားကို ၾကီးၾကပ္ေရးမ်ားကို အပ္ႏွံကာ စာေမးပြဲခန္းမွ ေစာေစာပင္လွ်င္ထြက္ခြါသြားၾကသည္။ ဦးေႏွာက္အ ေျခာက္မခံေတာ့ေပ။ ထိုင္ျပီးအေညာင္းမခံေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆရာေလးမ်ား သည္ကား ရလို႔ရျငား အေညာင္းခံကာ ပုစၦာကို စဥ္းစားေနၾကေလသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဆရာေလးတစ္ပါးသည္ ေမးခြန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေျဖျပီးျဖစ္သည္။ နံပါတ္(ရ)ပုစၦာအတြက္ အၾကပ္ရိုက္ေနသည္။ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစား မရေပ။ ထိုပုစၦာေျဖဆိုႏိုင္မွသာ ေအာင္မွတ္ကို က်ိန္းေသေပါက္တြက္ဆႏိုင္မည္ျဖစ္ေပသည္။ မရ၍ ထားခဲ့ျပန္ လွ်င္လည္း ေနာက္ႏွစ္ ျပန္ေျဖေနရလွ်င္ အခ်ိန္ကုန္မည္။ လူပန္းမည္။ ေငြကလဲကုန္အံုးမည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ အနီးအနားရွိ ကိုယ္ေတာ္ကို ေမးၾကည့္မယ္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ
“အရွင္ဘုရား နံပါတ္(ရ)ပုစၦာ၇ပါသလား၊ ရ၇င္တပည့္ေတာ္မကို ေျပာေပးပါအံုးဘုရား”ဟု ရိုု၇ိုေသေသဘဲ ပုစၦာအေျဖကို ေတာင္းေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္က
“ဆရာေလး အလကားေတာ့ ေျဖမေပးႏိုင္ဘူး၊ 'ေမာင္' လို႔ေခၚမွ ေျဖေပးႏိုင္မယ္။” ဟု အၾကပ္ကိုင္လာေလသည္။ ဆရာေလးသည္လည္း
အေရးထဲ ဒီကိုယ္ေတာ္က အသားယူေနျပန္ပါျပီ၊ ကဲေလ မထူးပါဘူး၊ နံပါတ္(ရ)ပုစၦာရဲ႕အေျဖေလးရရင္ ျပီးတာပါဘဲ” ဆိုေသာအေတြးျဖင့္
“ေမာင္ရယ္ နံပါတ္(ရ)ပုစၦာရဲ႕အေျဖေလးေပးပါလား”ဟု ေတာင္းေလေတာ့သည္။ ထိုအခါကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ နံပါတ္(၇)အေျဖကို ေမာင္လို႔ ေခၚသည့္အတြက္ အားရ၀မ္းသာဘဲ မဆိုင္းမတြ ေျဖၾကားေပးလိုက္ေလသည္။ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး၏ အေျဖသည္ကား ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါေပ၏။
“ဆရာေလးေရ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ ေမာင္လဲနံပါတ္(ရ)ပုစၦာရဲ႕အေျဖကို မရဘူးကြယ့္။”
ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး၏ အေျဖေၾကာင့္ ဆရာေလးသည္ စာေျဖခန္းမအတြင္းကိုပင္ ဆက္မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အေျဖလႊာကို အပ္ကာ ေဒါသတၾကီး စာေမးပြဲခန္းမွ ၀ုန္း၀ုန္း ဒိုင္းဒိုင္း ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ကိုယ္ေတာ္ပါလား၊ မရရင္လဲ မရဘူး လို႔ မေျပာဘူး၊ ဆရာေလးခမ်ာ လူၾကားသူၾကား 'ေမာင္' လို႔လဲေခၚရေသး၊ ပုစၦာအေျဖကလဲမရ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဒါသထြက္၊ ရွက္သြားမလဲဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့ စာဖတ္သူတို႔ေရ”။

Monday, March 22, 2010

“အေျပာမတတ္သူတို႔တစ္စု”

မိမိတို႔ အညာေဒသ၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ အိမ္သို႔ ဧည့္သည္ေရာက္လာျပီဆိုလွ်င္ ထမင္း ဟင္း ေရေႏြးၾကမ္း လဘက္ရည္ အျမည္း ကြမ္းတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေလ့ရွိၾကသည္။ တစ္ေန႔ အညာအထက္ပိုင္း ရြာတစ္ရြာတြင္ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာေလသည္။ဧည့္သည္ေရာက္လာေတာ့ အိမ္ရွင္တို႔၏ တာ၀န္၀တၱရားအရ ထမင္း ဟင္း လဘက္ရည္ ၾကမ္း ကြမ္းတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေလသည္။ ထိုအိမ္မွ အိမ္ရွင္မ်ားသည္ သေဘာကား အလြန္အင္မတန္မွ ေကာင္းလွေပသည္။ အေျပာကား မတတ္ၾကေခ်။ မိမိေျပာေသာ စကားသည္ ဧည့္သည္အတြက္ သင့္မသင့္ကို မစဥ္းစားေပ။ ထင္ရာကို ေျပာေလ့ ေျပာထရွိၾကသည္။ ဒီေန႔ ေရာက္လာေသာ ဧည့္သည္ကိုလည္း အလြန္ ေကာင္း ေသာ ထမင္း ဟင္းတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေနေလသည္။ ဧည့္သည္သည္လည္း အလြန္ေကာင္းေသာ ထမင္းဟင္း တို႔ကို စားျပီးေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္းကို ဆက္ေသာက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြမ္းကလည္း ၾကိဳက္တတ္ေတာ့ ကြမ္း အစ္ကို ဆဲြယူလိုုက္ သည္။ ကြမ္းအစ္အတြင္းမွ ကြမ္းရြက္ႏွစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ထိုကြမ္းရြက္ကို ႏွစ္ရြက္ထပ္ျပီး ထံုး ကြမ္းသီး ေဆးရြက္ၾကီး စသည္တို႔ကို ကြမ္းရြက္အတြင္းသို႔ထည့္၍ စားရန္အလို႔ငွာ ဟန္ျပင္ေနစဥ္ အိမ္ရွင္ကေလးမွ
“အေဖ! ဧည့္သည္ၾကီးက ကြမ္းရြက္ႏွစ္ရြက္ ထပ္စားေနတယ္” ဟူ၍ ေအာ္လိုက္ေသာအခါ
ဖခင္ျဖစ္သူက
“ကြမ္းရြက္ကို ႏွစ္ရြက္ထပ္စားတာ ႏြားဘဲရွိတယ္ငါ့သားရ၊ ဧည့္သည္ၾကီးက ႏြားမွမဟုတ္တာ၊ လူပါကြ၊ ဘာလို႔ ကြမ္းရြက္ကို ႏွစ္ရြက္ထပ္စားမွာလဲ ငါ့သားရ” ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။ ဧည့္သည္ၾကီးသည္
“အင္း ကြမ္းရြက္ကေလး ႏွစ္ရြက္စားတာနဲ႔ေတာ့ ႏြားအျဖစ္ေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး။”ဟု စဥ္းစားကာ ကြမ္းရြက္တစ္ရြက္ကုိ အိမ္ရွင္မ်ား မသိေအာင္ ျပန္ခ်လိုက္ေလေတာ့သတည္း။ မိမိသည္ပင္ “ေအာ္ ေတာ္ေတာ္ အေျပာမတတ္ေသာ မိသားစုပါလား” ဟု စိတ္အတြင္းက ေရရြတ္မိပါေတာ့သတည္း။
ထို႔ကဲ့သို႔ အေျပာမတတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ “ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္” ဆိုးရိုးစကားကဲ့သို႔ ေျပာ၍ကုန္မည္မဟုတ္ေခ်။
ကရင္ျပည္နယ္ ျမစ္ၾကီးနားျမိဳ႕နယ္အတြင္းက ရြာတစ္ရြာတြင္ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ စစ္ဗိုလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္ လာေလသည္။ အိမ္ရွင္မ်ားသည္ ေတာသူေတာင္သား တိုင္းရင္းသား ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ ရိုးသားၾကသည္။ ဧည့္သည္ေရာက္လာလွ်င္ကား ေၾကြးရန္အလို႔ငွာအဆင္သင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ အိမ္သို႔ ညစာ စားခ်ိန္၌ ေရာက္လာေသာ ဗိုလ္ၾကီးကို အိမ္မွာရွိေသာ ထမင္း ဟင္းတို႔ျဖင့္ ညစာအျဖစ္ ဧည့္ခံေလသည္။ ဗိုလ္ ၾကီးသည္ကား ခရီးေ၀းမွ ေျခလွ်င္လာရသျဖင့္ ဗိုက္ဆာလာသည္ျဖစ္ရာ ကခ်င္အိမ္ရွင္မ်ားက ဧည့္ခံေသာ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းကို ျမိန္ရည္ ရွက္ရည္ အားပါးတရ စားေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကခ်င္မၾကီးေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ စားလက္စ ထမင္းကိုပင္ မစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔သြားေလသတည္း။ ကခ်င္မၾကီးေျပာလိုက္ေသာ စကားသည္ကား ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါေပ၏။
“ဗိုလ္ၾကီး စားပါ စားပါ၊ ဗိုလ္ၾကီးစားတာ အားရတယ္၊ က်မတို႔ အိမ္က ေခြးၾကီးစားသလိုဘဲ”။
အေျပာမတတ္သူအေၾကာင္းေနာက္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ထပ္၍ လာျပန္ပါေပ၏။
တခါက ဦးပဥၨင္းေလးတစ္ပါးသည္ တရုတ္မၾကီးမိသားစုကို တရားေဟာေလသည္။ တရုတ္မၾကီးမိသားစုသည္ လည္း ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးေဟာေသာ တရားကို စူးစူးစိုက္စိုက္ အာရံုယူကာ နာေနေလသည္။ တရားေဟာျပီး ေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးက
“ဒကာမၾကီး ဦးဇင္းေဟာတဲ့ တရားကို နားလည္လား”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ဒါယကာမၾကီးသည္
“နားလည္းပါတယ္ဘုရား၊ လွဴဘို႔ဘဲ ေဟာတာဘဲမဟုတ္လား ကိုယ္ေတာ္”ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလ သည္။ ထိုအခါ တရားေဟာေသာကိုယ္ေတာ္ေလးသည္လည္း ပရိသတ္အလယ္မို႔ အလြန္ရွက္ကာ ထိုအိ္မ္မွ ခပ္သုတ္သုတ္လစ္သြားေလေတာ့သတည္း။
တရုတ္ၾကီးႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္ေလး
တစ္ခါက တရုတ္ၾကီး၏ ဆိုင္သို႔ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ ေစ်း၀ယ္ရန္ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ ပစၥည္း၀ယ္စဥ္ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ တရုတ္ၾကီးႏွင့္ အလႅာပ သလႅာပစကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘာသာေရးဘက္ေရာက္သြားကာ တရုတ္ၾကီးက
“အရွင္ဘုရား ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဘုန္းၾကီး၀တ္ပါသလဲဘုရား၊”ဟု ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးက
“ေနာက္ဘ၀ နတ္သမီး တဖက္ငါးရားနဲ႔ စံစားခ်င္လို႔ ဘုန္းၾကီး၀တ္ပါတယ္ဒကာၾကီး။”ဟု ေျဖလိုက္ေသာအခါ
တရုတ္ၾကီးမွ
“နတ္သမီးတဖက္ငါးရားက ေဆခ်ာပါ့မလားကိုယ္ေတာ္၊ လူထြက္လိုက္ရင္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေဆခ်ာတယ္ ကိုယ္ေတာ္”ဟု ေျပာၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္လည္း ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ တရုတ္ ၾကီးေျပာသည္ကို သေဘာက်ကာ ထိုဆိုင္မွ ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ တရုတ္ၾကီး ၾကာလွ်င္ေတာ့ ကမၼ၀ါဖတ္ေတာ့မွာဘဲ”ဟုေတြးကာ မိမိသည္ပင္ ျပံဳးမိေလေတာ့သတည္း။

“သဗၺပါပႆ အကရဏံ(အဆက္)”

(၅)သူမ်ားကို ကုန္းတိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ိဳးသည္ကား မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အေၾကာင္းမဲ့ ေကြကြင္းရျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
(၆) ၾကမ္းတမ္းစြာေျပာဆိုျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားသည္ကား အျခားသူမ်ား၏ မုန္းတီးမွဳကို ခံရျခင္း ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားရွိျခင္း တို႔သည္ပင္ျဖစ္သည္။
(၇) အက်ိဳးမရွိေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားသည္ကား သူမ်ားမႏွစ္သက္စရာ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းတို႔ရွိျခင္း မိမိေျပာေသာ စကားကို တျခားသူမ်ားက စိတ္မ၀င္စားျခင္းစသည္တို႔ပင္ျဖစ္ေပသည္။
(၈) သူတစ္ပါးစည္းစိမ္ကို ျငဴစူျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ိဳးတရားသည္ကား မိမိ၏ လိုအင္ဆႏၵတို႔ မျပည့္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
(၉) သူတစ္ပါးကို ပ်က္စီေစရန္ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားသည္ကား ရုပ္ဆိုးျခင္း ေရာဂါမ်ားျခင္း မႏွစ္သက္စရာ အမူအရာမ်ားရွိျခင္းတို႔ပင္ျဖစ္ေပသည္။
(၁၀) မွားယြင္းေသာ အယူကို ယူျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားသည္ကာ ျပင္းျပေသာ လိုအင္ဆႏၵရွိျခင္း ပညာခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း ဥာဏ္ပညာနည္းျခင္း နာတာရွည္ေရာ၈ါမ်ားစြဲကပ္ျခင္း မိမိ၏ အၾကံအဥာဏ္မ်ားကို သူတစ္ပါးလက္မခံျခင္းစသည္တို႔ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

Sunday, March 21, 2010

“သဗၺပါပႆ အကရဏံ”

“မေကာင္းမွဳကို ျပဳျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာ အက်ိဳးမ်ား”
ျပီးခဲ့ေသာ အပတ္က အိႏၵိယႏိုင္ငံ မြန္ဘိုင္း(ဘံုေဘ)ျမိဳ႕imigration ဌာနမွ အရာရွိေလး၏ ေမးေလွ်ာက္ခ်က္အရ ျမတ္ဗုဒၶ၏
တရားေတာ္ကို အႏွစ္ခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေဖၚျပခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ထိုတရားမ်ား အက်ယ္အားျဖင့္ ေဖၚျပေပအ့ံ။ ပထမ
တရားသည္ကား မေကာင္းမွဳကို မျပဳနဲ႔ဟူသည္ပင္ျဖစ္သည္။
မေကာင္းမွဳဟူသည္ အကုသိုလ္တရားမ်ားကို ဆိုလိုသည္။
ထိုအကုသိုလ္တရားမ်ားသည္ကား
(၁) သူမ်ားအသက္ကို သတ္ျခင္း၊
(၂) သူမ်ားဥစၥာကို ခိုးျခင္း၊
(၃) ကာမဂုဏ္တို႔၌ မွားမွားယြင္းယြင္းျပဳက်င့္ျခင္း၊ ဤသံုးပါးကို ကာယကံ(ကိုယ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ျခင္း)သံုးပါးဟုေခၚ သည္။
(၄)မမွန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း၊
(၅)သူတစ္ပါးကို ေသြးကဲြေအာင္ ကုန္းတိုက္ျခင္း၊
(၆) ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း၊
(၇) မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္မွ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း၊ ဤေလးပါကို ၀စီကံ(ႏွဳတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုျခင္း)
ေလးပါးဟုေခၚသည္။
(၈) သူတစ္ပါးၾကီးပြားသည္ကို ျငဴစူျခင္း၊ မနာလိုျဖစ္ျခင္း၊
(၉) သူတစ္ပါးကို ပ်က္စီးေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္း
(၁၀)အယူမွားျခင္း။ ဤသံုးပါးကိုေတာ့ မေနာကံ(စိတ္ျဖင့္ ၾကံစည္ျခင္း) သံုးပါးဟုေခၚသည္။
ထိုဆယ္ေသာတရားတို႔တြင္

(၁) သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားသည္ကား အသက္တိုျခင္း, က်န္းမာေရး
မေကာင္းျဖစ္ျခင္း, ခ်စ္ခင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္း ပူေဆြးေသာကျဖစ္ရျခင္း, အျမဲတမ္း အေၾကာက္တရားႏွင့္
အသက္ရွင္ေနထိုင္ရျခင္းစသည္တို႔ပင္ျဖစ္ေပသည္။
(၂) သူတစ္ပါး၏ ဥစၥာကို ခိုးျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏို္င္ေသာ ဆိုးက်ိဳးတရားမ်ားသည္ကား ပစၥည္းဥစၥာမရွိျခင္း, ဆင္းရဲျခင္း,
စိတ္ပ်က္ရျခင္း, လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းကို မျပဳႏိုင္ျခင္း စသည္တို႔ပင္ျဖစ္သည္။
(၃) ကာမဂုဏ္မွားမွားယြင္းယြင္းျပဳျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ိဳးတရားမ်ားသည္ကား ရန္သူေပါျခင္း, ေဒါသၾကီးျခင္း,
မိမိအလိုမရွိေသာ ဇနီမယားမ်ား လင္ေယာက္က်ားမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းရျခင္းတို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
(၄) လိမ္ညာေျပာျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ ဆိုးက်ိဳးတရားမ်ားသည္ကား အစြပ္အစြဲခံရတတ္ျခင္း, သြားပုပ္ေလလြင့္
အေျပာခံရျခင္း, တျခားသူတို႔၏ ယံုၾကည္မွဳကို မခံရျခင္း, ခႏၶာကိုယ္အေနအထားက အခ်ိဳးမေျပျဖစ္ျခင္း
တို႔ပင္ျဖစ္ေလသည္။(ဆက္ရန္)

Saturday, March 20, 2010

“ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ လက္ရာ”

ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေဒလီျမိဳ႕ ေဒလီတကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားလွ်က္ရွိၾကသည္။ သူမ်ား ႏိုင္ငံတြင္ သီတင္းသံုး ပညာသင္ၾကားေနရေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကဲ့သို႔ ဆြမ္းကပ္မည့္ ဒါယကာ ဒါယိကာမ မ်ားမရွိသည့္အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ကိုယ္တိုင္၀ယ္ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ စနစ္ကိုဘဲ က်င့္သံုးေနၾကရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္ မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္မွာ သီတင္းသံုး ေနထိုင္စဥ္ကပင္ ခ်က္မွဳျပဳတ္မွဳအလုပ္ကို ကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရသည့္အတြက္ ဟင္းခ်က္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းၾကသည္။ အကယ္၍ ထိုကိုယ္ေတာ္မ်ားသည္ ထမင္းဆိုင္တည္ေထာင္လိုက္ မည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ လက္ရွိထမင္းဆိုင္မ်ားသည္ပင္ ေဒ၀ါလီခံရမည့္အေနအထားမ်ိဳး ထိ ေရာက္ရွိသြားေပလိမ့္မည္။ ထိုမွ်ေလာက္ပင္ ေကာင္းလွေခ်သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားကေတာ့ အခ်က္အျပဳတ္တြင္ အေတြ႔အၾကံဳမရွိသည့္အတြက္ စိတ္ပ်က္ေလာက္ ေအာင္ပင္ လက္ရာသည္ကား ဆိုး၀ါလွ ေခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း အလွည့္ႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေနရသည့္အတြက္ လက္ရာ ေကာင္းသည့္ ကိုယ္ေတာ္၏အလွည့္က်လွ်င္ျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းဘုဥ္းရေပသည္။ လက္ရာမေကာင္း ေသာ ကိုယ္ေတာ္၏ အလွည့္ေရာက္လွ်င္ကား ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္မွဳအေပါင္းႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ရေပသည္။ ဒီေန႔ ေတာ့ ေဒလီတကၠသိုလ္တြင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အလွည့္က်ခ်က္လာရာ ဦးေကာသလႅအလွည့္သို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ သူသည္ သူ႔၏ လက္ရာကို ရဟန္းေတာ္မ်ားၾကိဳက္ရန္ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ရန္အလို႔ငွာ ၾကိဳး စားျပီး ခ်က္ထားေလသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေန႔လည္စာ ဘုဥ္းေပးၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ား သည္ ဦးေကာသလႅ၏ လက္ရာကို ဘုဥ္းလိုက္ရေသာအခါ
“ေကာသလႅ, မင္းခ်က္တဲ့ ဟင္းကလဲ ဘာမွ မေကာင္းဘူး၊ ဘယ္လိုမ်ား ခ်က္ထားတာလဲကြာ။”ဟု ျငီးတြားကာ ေငါက္ငမ္းၾက ေလသည္။ ဤတြင္ သက္ေတာ္၀ါေတာ္ အၾကီးဆံုး ဆရာေတာ္တစ္ပါးမွ
“ငါ့ရွင္တို႔ ေကာသလႅခ်က္တဲ့ဟင္းကို မကဲ့ရဲ႕ပါနဲ႕ကြ၊ သူ႔ဟင္းက ၀ိမုတၱိရသပါကြ” ဟု မိန္႔ၾကားလိုက္ေသာအခါ ဦးေကာသလႅသည္ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားေလသည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ၀ိမုတၱိရသဟူသည္ကား လြတ္ေျမာက္မွဳ အရသာ ဟူ၍ အဓိပၸာယ္ရေလသည္။ လြတ္ေျမာက္မွဳအရသာဟူသည္ကား ဆင္းရဲခပ္သိမ္းမွ လြတ္ေျမာက္ကာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရရွိသြားေသာ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္ေလသည္။ ဦးေကာသလႅသည္ သူ၏ ဟင္းကို ဤအလြန္အင္မတန္မွ ျမင့္ျမတ္ေသာ နိဗၺာန္အရသာႏွင့္ အႏိွဳင္းယွဥ္ခံလိုက္ရသည့္အတြက္ အလြန္ပင္ ပီတိျဖစ္သြားေလသည္။ ဤတြင္ ဆရာေတာ္က
“ဟ ေမာင္ေကာသလႅ ရမ္းေပ်ာ္မေနနဲ႔အံုး၊ မင္းဟင္းကို ၀ိမုတၱိရသလို႔ ေျပာတာက အဓိပၸာယ္က ဒီလိုကြ၊ မင္း ဟင္းကို ဘုဥ္းလိုက္တဲ့အခါ 'ခ်ဥ္ ဖန္ ခ်ိဳ ခါး အငံ အစပ္' တည္းဟူေသာ အရသာေျခာက္မ်ိဳးမွ လြတ္ထြက္ေန တဲ့အတြက္ ဘာအရသာမွ မရွိလို႔ ၀ိမုတၱိရသလို႔ ေျပာတာကြ၊ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မင္းခ်က္တဲ့ ဟင္းက ဘာမွ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာဘဲကြ။” ဟု ရွင္းလင္းခ်က္ထုတ္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဦးေကာသလႅ၏ ျဖစ္လက္စ ပီတိမ်ားသည္ပင္ ရုတ္တရက္ အေ၀းသို႔ လြင့္စင္သြားေလေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္။ ၀ိမုတၱိ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္း။ ရသ၊ အရသာ။ ၀ိမုတၱိရသ၊ လြတ္ေျမာက္မွဳအရသာ။

Friday, March 19, 2010

“ကိုးေတာင္ျပည့္ဘုရား”

တစ္ခါက မေကြးတိုင္းအတြင္း ရြာတစ္ရြာ၀ယ္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႏွင့္ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ရြာထိပ္က ေရွး ေဟာင္း ကိုးေထာင္ျပည့္ဘုရားေစတီကို ျပန္လည္မြန္းမံျပင္ဆင္ၾကသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ေစတီျပီးေသာ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘုရားပြဲက်င္းပရန္ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ ဤတြင္ ဆရာေတာ္က
“ရိုးရိုးေရစက္ခ် တရားနာ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္၊ ဒါဘဲ လုပ္ၾကပါကြယ္၊ ပြဲထည့္ရင္ ထိမ္းရသိမ္းရ မလြယ္ ဘူး၊ ရန္ျဖစ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ ေငြအကုန္အက်လဲ မ်ားမယ္။” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ၾကားေလသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလဲ
“ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔က တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါဘဲ ေပ်ာ္ရတာ၊ ပဲြေလးေတာ့ ထည့္ခြင့္ျပဳပါဘုရား။”ဟု အတင္းေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ခြင့္ျပဳလိုက္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္းေသာ နာမည္ၾကီးေသာ ဇာတ္တစ္ ဇာတ္ကို ငွားၾကေလသည္။ ထိုဇာတ္မွ မင္းသမီးသည္ အလြန္လွသည္။ ညအခါ ရြာမွ ကာလသားမ်ားသည္ (အမ်ိဳးသားမ်ားသည္) ေခ်ာေမာလွပေသာ မင္းသမီးကို သူပိုး ငါပိုး အျပိဳင္ပိုးၾကရာမွ ၇န္ျဖစ္ၾကသည္။ ကာလသားေတြလဲ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲျဖစ္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ျမိဳ႕နယ္ရဲက လာေရာက္ကာ ရန္ပဲြတြင္ ပါ၀င္ၾကေသာ ကာလသား (၃၀)ေယာက္ေလာက္ကို ဖမ္းဆီးသြားေလသည္။ ဤတြင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာ ေတာ္က
“ဘုရားေလးငယ္ငယ္ ကိုးေထာင္ျပည့္တည္၊
ငယ္သာငယ္ တယ္တြယ္တဲ့ဘုရား
လူသံုးဆယ္ ေခါင္းေတြကဲြတယ္ကြယ္
ရဲ ရဲဌာနသြား။”
စပ္ဆိုကာ ရြာထိပ္တြင္ ကပ္ထားေလေတာ့သတည္း။

“အရက္သမား ေမာင္သံေခ်ာင္း”

ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕ ရြာတစ္ရြာ၀ယ္ ေမာင္သံေခ်ာင္းအမည္ရ အရက္သမားတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူသည္ အလုပ္မယ္မယ္ရရ မရွိ။ အထူးအားျဖင့္ မိဘလုပ္စာ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားလုပ္စာကို ထိုင္စားေန သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားႏွင့္ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားက သူ႔ကို အစားအေသာက္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေကၽြးၾကသည္။ အ၇က္ဖိုးကိုေတာ့ လံုး၀မေပးၾကေပ။ သို႔ျဖစ္၍ အရက္ဖိုးရရန္ ၾကံရေတာ့မည္ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ ရြာထဲလွည့္ကာ
“ရြာထဲမွာရွိတဲ့ေကာင္ ဘယ္ေကာင္ျဖစ္ျဖစ္သတၱိရွိရင္ ထြက္ခဲ့၊ ငါနဲ႔ခ်မယ္၊”စိန္ေခၚေလေတာ့သည္။ ဘယ္သူမွ ထြက္မလာသည့္အခါ
“ရြာထဲက တစ္ေကာင္မွ သတၱိရွိတဲ့ေကာင္ မရွိဘူး၊ အားလုံး ထမီ၀တ္ထားၾက၊ အားလံုး မိန္းမေတြခ်ည္းဘဲ။ ”ဟု ေအာ္ေနေလသည္။ဤတြင္ မခံမ၇ပ္ႏိုင္ျဖစ္ေသာ ေမာင္ထြန္းႏိုင္အမည္ရွိလူငယ္က ထြက္ရိုက္ပစ္လိုက္ရာ ေခါင္းငါးခ်က္ေလာက္ခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ရြာလူၾကီးမွ ေမာင္ထြန္းႏိုင္ကို
“ေမာင္ထြန္းႏိုင္ မင္းလုပ္ရက္ကေတာ့ မွန္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ သူခမ်ာလဲ ငါးခ်က္ေတာင္ခ်ဳပ္လိုက္ရတာဆိုေတာ့ နစ္နာေၾကးသံုးေသာင္းေလာက္ေတာ့ ေပးလိုက္ပါအံုးကြာ။”ဟု ဆိုသျဖင့္ ေငြသံုးေသာင္းေပးလိုက္ရျပန္သည္။ ေငြသံုးေသာင္းရလာျပန္ေတာ့ ေမာင္သံေခ်ာင္းတို႔ အရက္ခေလးတမွ်မွ်နဲ႔ေပါ့။ ေငြကုန္ျပန္ေတာ့ ရြာထဲလွည့္ကာ စိန္ေခၚျပန္သည္။ ရြာထဲက မခံႏိုင္လို႔ ထြက္ရိုက္ျပန္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ေခါင္းေပါက္ထိပ္ကြဲျဖစ္သည္။ ေခါင္းေပါက္ ထိပ္ကြဲျဖစ္ေတာ့ ေငြရလာျပန္ သည္။ ေငြရလာျပန္ေတာ့ အရက္ေသာက္ ျပန္သည္။ ဒီလုိႏွင့္ ေမာင္သံေခ်ာင္း တစ္ေယာက္သည္ အသက္ႏွင့္ရင္းကာ အရက္ဖိုးရွာေနရရွာသည္။ အရက္ဖိုးျပတ္သည္ႏွင့္ ရြာထဲလွည့္ကာ
“သတၱိရွိတဲ့ေကာင္ထြက္ခ၊ဲ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းဖိုက္မယ္။”ဟု စိန္ေခၚျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ရြာအတြင္းမွ ဘယ္သူမွ ထြက္မရိုက္ေတာ့ေပ။ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာကာ ျငိမ္ေနေလေတာ့သည္။
“ေအာ္ေမာင္သံေခ်ာင္းတစ္ေယာက္ေတာ့ အရက္ဖိုးျပတ္ျပီနဲ႔တူတယ္၊ စိန္ေခၚေနျပန္ျပီ၊ သြားမရိုက္ၾကေတာ ့နဲ႔ေဟ၊သူ႔ကို အရက္ဖိုးေပးသလို ျဖစ္ေနအံုးမယ္ေဟ”ဟု ေျပာကာအသားေလးျငိမ္ေနၾကေတာ့သတည္း။

Tuesday, March 16, 2010

“သံဃာေတာ္မ်ား၏ စကား၀ိုင္းမွ ထြက္လာေသာ ဟာသမ်ား”

တစ္ေန႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဘံုေဘတကၠသိုလ္မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးသည္ သူ၏ က်မ္းတင္ျပီးေသာ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ပုေနးျမိဳ႕ရွိ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္ေလသည္။ ထိုေန႔က ပုေနးျမိဳ႕ရွိ သံဃာအားလံုး စုေပါင္းကာ ဆြမ္း ဆြမ္းဟင္းမ်ားကုိ ၀ိုင္း၀န္းခ်က္ျပဳတ္ၾကသည္။ စုေပါင္း၍ ေန႔ဆြမ္းကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ဘုဥ္းေပးၾက ေလသည္။ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးေနာက္လဲ ျပန္မၾကြေသးေပ။တစ္ခါတစ္ေလမွ ဆံုၾကသည္ျဖစ္၍ အလႅာပသလႅာပ စကား ေျပာေနၾကသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ စကားကို အားရပါးရေျပာေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးသုမန အမည္ရ ဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ စကားမေျပာမူ၍ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္သည္ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥဒါနကို အထူးျပဳလိုက္ရသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ပင္ပန္းကာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ
အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိက
“ဆရာေတာ္ဦးသုမနကေတာ့ ဒီေလာက္သံဃာေတြ စကားေျပာေနတာေတာင္ မႏိုးဘူး၊ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ ေပ်ာ္ ေနတယ္၊ အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္တာ။” ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ၀က္လက္ျမိဳ႕နယ္ လွေတာရြာမွ ဆရာ ေတာ္ဦးေ၀ပုလႅက
“ဦးဇ၀နေရ ဦးသုမနအိပ္ပံုကေတာ့ ကာလနဂါးမင္းကို ဘာမီတြန္တိုက္ထားတာက်ေနတာဘဲ။” ဟု မွတ္သား ဖြယ္ မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ မျပဳံးဘဲ ၀ါးလံုးကြဲရယ္ၾကေလေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္။ ကာလနဂါးမင္းဟူသည္ အလြန္အအိပ္ၾကီးသည္။ ဘုရားတစ္ခါပြင့္မွ တစ္ခါႏိုးသည္။
ထို႔ေနာက္ မိမိသည္
“ဆရာေတာ္ဦးေ၀ပုလႅကေတာ့ လွေတာသားဇာတိေတာ့ ျပေနျပီး။” ဟု ေျပာၾကားလိုက္သည္။ လွေတာသားမ်ား သည္ ဥပမာမပါရင္ စကားမေျပာတတ္ၾကေပ။ ဤတြင္ ဦးဣႏၵာစကၠမွ
“ ဦးဇ၀နေရ စပ္မိလို႔ လွေတာသားအေၾကာင္းေျပာရအံုးမယ္၊ တခါက လွေတာသားမိသားစု မႏၱေလးဘုရားဖူး လာတယ္၊ တည္းတာကေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းေပါ့ဘုရား၊ သူတို႔မိသားစုထဲမွာ ေလးႏွစ္သားအ ရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ပါတယ္၊ ကေလးက ဘာမေျပာ ညာမေျပာ အျပင္ထြက္သြားတယ္၊ မိဘေတြက စိတ္ပူ လို႔ လိုက္ရွာေတာ့ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ ကားလမ္းေဘးမွာ ေဆာ့ေနတယ္၊ ဤတြင္ မိခင္က သြားေခၚျပီး
“ေသးခ်င္းဆိုးေလ နင့္အေဖကားတိုက္သြားလို႔ ေက်ာက္လမ္းေပၚျပားကပ္သြားရင္ ေပါက္ျပားနဲ႔ခြါထုတ္ေနရအံုး မယ္”လို႔ ဥပမာနဲ႔ ေျပာသြားတယ္ဗ်”ဟု ေျပာျပေသာအခါ အနီးအနားရွိသံဃာမ်ားသည္ နဂိုက ရယ္လို႔ အူနာမ ေပ်ာက္ေသး ေနာက္ထပ္ရယ္စရာ ေပၚလာသျဖင့္ အူႏွိပ္ကာ ရယ္ၾကရျပန္သည္။
ဒီေနရာတြင္ လွေတာသားအေၾကာင္းစပ္သျဖင့္ေျပာရာ လွေတာသားအေၾကာင္း မိမိအေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုကို
ေျပာျပပါရေစအံုး။ မိမိသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ေအာင္မဂၤလာစာသင္တိုက္မွာေနစဥ္ လွေတာရြာမွ ဦး၀ိနယဆိုေသာ ဦးဇင္းႏွင့္
ရင္းႏွီးခြင့္ရရွိခဲ့သည္။ တစ္ခါတြင္ မိမိက
“ဆရာေတာ္ဦး၀ိနယ,ဦးဇင္းရြာက စာသင္တိုက္ကို ကိုရင္ဘယ္ႏွစ္ပါးပို႔ထားသလဲဘုရား”ဟု ေမးေသာအခါ
“ေမာင္ဇ၀နေရ ရြာေက်ာင္းက ကိုရင္ေတြက ငယ္ေသးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ငယ္သလဲဆိုရင္ ကျမင္းနီကို ပင္ အေဖေခၚရလိမ့္မယ္။”ဟု ဆရာေတာ္ဦး၀ိနယသည္ လွေတာသားပီပီ ဥပမာႏွင့္ ေျပာသြားေလသည္။
မွတ္ခ်က္။ ကျမင္းနီသည္ ပုရြက္ဆိတ္ထက္ပင္ ေသးငယ္ေသာ အနီေရာင္ရွိ ပိုးမႊားေကာင္ကေလးပင္ျဖစ္သည္။
ျမက္ေတာထဲတြင္ ေနေလ့ရွိသည္။


Monday, March 15, 2010

“အိမ္မက္ ျမင္မက္ျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ရွာေဖြျခင္း”

ဒီေန႔ေတာ့ ပံုျပင္အသစ္မတင္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ စကၤာပူမွ မိမိ၏ ေက်းဇူးရွင္ဒကာေတာ္မွ အိမ္မက္အေၾကာင္းေမးလာသျဖင့္
အိမ္မက္အေၾကာင္းကို တင္ျပသြားေပအံ့။ အိမ္မက္ မက္ျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ရွာရေသာ္ ေလးမ်ိဳးေတြ႔နုိင္ေပမည္။
(၁) ဓာတ္ေျခာက္ျခားျခင္းေၾကာင့္ သို႔မဟုတ္ ေသြးသည္းေျခသလိပ္တို႔၏ ေျခာက္ျခားျခင္းေၾကာင့္ အိမ္မက္ မက္ႏိုင္သည္။
ထိုဓာတ္ေျခာက္ျခားျခင္းေၾကာင့္ (ဓာတ္ေျခာက္ျခားေစတတ္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားသည္ကား မေကာင္းေသာ စိတ္ ဥတု
အာဟာရ သေဘာမတူေသာေဆး ကာမဂုဏ္ကို ထၾကြေစတတ္ေသာေဆးတို႔သည္ပင္ျဖစ္သည္) ျမင္မက္ေသာ
အိမ္မက္မ်ားသည္ကား ေတာင္ေပၚမွ က်သြားသကဲ့သို႔လည္း ျမင္မက္တတ္သည္။
ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသြားသကဲ့သို႔လည္း ျမင္မက္တတ္သည္။ မိမိေနာက္သို႔ ျခေသၤ့ သစ္က်ား ဆင္စေသာ သားရဲ၊
ဓားျမ သူပုန္ စေသာ သူတို႔ အစဥ္လိုက္သကဲ့သို႔လည္း ျမင္မက္တတ္သည္။ ထို႔သို႔ ျမင္မက္ေသာ အိမ္မက္မ်ိဳးသည္ မမွန္၊
မွားယြင္းေသာ အိမ္မက္မ်ားသာျဖစ္သည္။
(၂) ခံစားအပ္ဘူးေသာ အာရံုေၾကာင့္လည္း အိမ္မက္ ျမင္မက္သည္။
မိမိခံစားအပ္ဘူးေသာ အာရံုမ်ားကိုပင္ ျမင္မက္သည္ ။ ထို႔သို႔ ျမင္မက္ေသာ အိမ္မက္မ်ိဳးသည္ မမွန္၊
မွားယြင္းေသာ အိမ္မက္မ်ားသာျဖစ္သည္။
(၃) နတ္တို႔၏ ေဆာင္ျပျခင္းေၾကာင့္လည္း အိမ္မက္ ျမင္မက္သည္။
နတ္တို႔သည္ အက်ိဳးကို လိုလားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း အက်ိဳးမဲ့ကို လိုလားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း အထူးထူး
ေသာ အာရံုတို႔ကို အိမ္မက္ ျမင္မက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထံသို႔ ေဆာင္ၾကေလသည္။ နတ္တို႔၏ အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္
အထူးထူးေသာ အိမ္မက္ကို ျမင္မက္၏။ အထူးထူးေသာ အာရံုကို ျမင္မက္၏။ စိတ္ဆိုးေသာ နတ္တို႔သည္ ဥပါယ္တမည္
အားျဖင့္ ပ်က္စီးေစလိုကုန္သည္ျဖစ္၍ အမွန္ျဖစ္မည့္အက်ိဳးမွ ေျပာင္းျပန္ကိုလဲ ျပတတ္ၾကသည္။ အိမ္မက္ေပးတတ္ၾကသည္။
ထိုအိမ္မက္သည္ကား တစ္ခါတစ္ရံ မွန္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွားသည္။
(၄) ပုဗၺနိမိတ္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ေရွးအဖို႔၌ျဖစ္ေသာ အရိပ္နိမိတ္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း အိမ္မက္ကို ျမင္မက္
ႏိုင္သည္။ ပုဗၺနိမိတ္ေၾကာင့္ ျမင္မက္ေသာ အိမ္မက္သည္ ေသခ်ာေပါက္မွန္သည္။ ေကာင္းက်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဆိုးက်ိဳးလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဥပမာ ဘုရားအေလာင္း၏ မယ္ေတာ္မာယာေဒ၀ီ မိဖုရားသည္ သားရျခင္း၏
အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ အိမ္မက္ကို (ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလး ၀မ္းတိုုက္သို႔ ၀င္၏ဟူေသာ အိမ္မက္ကို)
ျမင္မက္သည္။ ဘုရားေလာင္းသည္ ငါးပါးေသာ အိမ္မက္ကို ျမင္မက္သည္။ ထိုအိမ္မက္မ်ားသည္ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ျမင္
မက္ေသာ အိမ္မက္မ်ားျဖစ္သည္။ ျမင္မက္သည့္အတိုင္ ေသခ်ာေပါက္မွန္ကန္ပါေပသည္။
ေကာသလမင္းသည္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပါးေသာ အိမ္မက္မ်ားကို ျမင္မက္သည္။ ဤအိမ္မ်ားသည္ အနာဂတ္တြင္ ဆိုးက်ိဳး
မ်ားေပးလတံ့သည္ကုိ ၾကိဳတင္နိတ္ေပးသည့္အေနျဖင့္ ျမင္မက္ေသာ အိမ္မက္မ်ားေပတည္း။ ေသခ်ာေပါက္ မွန္ကန္သည့္
အိမ္မက္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုေလးပါးေသာ အိမ္မက္တို႔ကို ပုထုဇဥ္ ေသကၡပုဂၢိဳလ္တို႔သည္သာ ျမင္မက္ၾကသည္။ အေၾကာင္း
ေသာ္ကား ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ၀ိပလႅာသတရားတို႔ကို မပယ္ရေသးေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔သည္ကား
၀ိပလႅာသတရားတို႔ကို ပယ္ျပီးျဖစ္ေၾကာင့္ အိမ္မက္ကို မျမင္မက္ေတာ့ေခ်။
(ကိုးကားေသာက်မ္း ပါရာဇိကက႑အဌကထာ ဒုအုပ္ သုကၠ၀ိႆဌိသိကၡာပုဒ္အဖြင့္)




Saturday, March 13, 2010

“မိမိႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ”

မိမိသည္ (၂၀၀၂)ခုႏွစ္တြင္ M.A တန္းတက္ရန္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ ၾကြေရာက္ခဲ့သည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕တို႔သည္ အဂၤလိပ္စကားကို ကၽြမ္းက်င္စြာေျပာေနၾက သည္ကို ေတြ႔ရွိရေလသည္။ သူတို႔ကဲသို႔ မိမိသည္လည္း အဂၤလိပ္စကားကို ကၽြမ္းက်င္စြာ ေျပာတတ္လိုသည္။ သို႔ျဖစ္ သျဖင့္ အဂၤလိပ္စာအားနည္းေသာ မိမိႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းဦးဇင္းတစ္ပါးသည္ Oxford collage သို႔ အဂၤလိပ္ သဒၵါႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားေျပာကို တက္ၾကေလသည္။ မိမိတို႔သည္ အဂၤလိပ္စာအားနည္းၾကသည့္အားေလွ်ာ္စြာ တခါတေလ ဆရာဘာေျပာသည္ကိုပင္ မသိၾကေပ။ listening skillကလဲ အလြန္ပင္အားနည္းၾကေပသည္။ ထိုအျပင္ ဆရာ၏ အဂၤလိပ္စကားေျပာကလည္း အလြန္ပင္ ျမန္လွေပသည္။ အသံထက္ျမန္ေသာ ေလယာဥ္ပင္ အရွဳံးေပးရမည္ထင္၏။ ဆရာက ေလ့က်င့္ခန္းျပဳလုပ္ခိုင္းလွ်င္ အနီးအနားရွိ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေမး၍ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလုပ္ၾကရသည္။ တစ္ေန႔ ဆရာသည္ ေက်ာင္းသားတိုင္း၏ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို စစ္ေဆးေနသည္။ မိမိသည္ အနီးအနားရွိေက်ာင္းသားကို
“ဆရာက ဘာေတြစစ္ေဆးေနတာလဲ သူငယ္ခ်င္း“ ဟု ေမးလိုက္မိသည္။
“ဘေႏၱၾကီး တပည့္ေတာ္တို႔ကို မေန႔က အိမ္စာေပးလိုက္တယ္ေလ၊ အဲဒါစစ္ေဆးေနတာ” ဟု ေက်ာင္းသားက ေျပာလိုက္ေသာအခါတြင္ မိမိသည္ ေတာ္ေတာ္ပင္ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားသြားသည္။ ဆရာသည္ စာႏွင့္ပတ္ သက္လာလွ်င္ ဘုန္းၾကီးကိုလည္း ခ်န္မထား၊ အလြန္ပင္ ဆူေငါက္တတ္သည္။ ဆရာသည္ အိမ္စာမ်ားကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစစ္လာသည္။ မိမိအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ
“ဘေႏၱဇ၀န အိမ္စာျပပါ”ဟု ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို ေတာင္းေလေတာ့သည္။
“ဆ၇ာ မေန႔က ဦးဇင္းေခါင္းကိုက္ေနလို႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဆရာ” ဟု ေျဖၾကားလိုက္ေသာအခါတြင္ကား ဆရာသည္ မိမိကို အစြမ္းကုန္ ဆူေလေနေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာသည္
“ဘေႏၱဇ၀န ငါးပါးသီလပါဠိကို ရလား၊ ရလွ်င္ ရြတ္ျပပါ ”ဟု ေတာင္းဆိုလာေလသည္။ မိမိသည္ “ဆရာၾကီးသည္ ငါးပါးသီလကို သိလိုဟန္ရွိ၏။ ေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္လို႔ မိမိအေပၚတြင္ ေဒါသထြက္ေနေသာ ဆရာၾကီးကို ငါးပါး သီလပါဠိကို ရြတ္ျပျခင္းျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေစမည္”ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ခုႏွစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား အသံေန အသံထားျဖင့္ ရြတ္ျပလိုက္သည္။ ပီျပင္စြာ ရြတ္ဆိုႏိုင္သျဖင့္ ပီတိစိတ္ေတြပင္ တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာ ေခ်သည္။ ပါဏာတိပါတာမွ စ၍ ရြတ္ဆိုလာလိုက္ရာ မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဓိယာမိ။ ဟူေသာ သိကၡာပုဒ္ကို ေရာက္ေသာအခါတြင္ကား
“ဘေႏၱဇ၀န အဲဒီသိကၡာပုဒ္၏ အဓိပၸာယ္ကို ေျပာပါ၊”
“မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါ၏”ဟု အဓိပၸာယ္ကို ခ်က္ခ်င္း ရွင္းျပလိုက္သည္။
“ဘေႏၱဇ၀နက ေခါင္းကိုက္လို႔ အိမ္စာ မလုပ္ခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ အဲဒါတကယ္လား၊ သို႔မဟုတ္ ရဟန္းျဖစ္လွ်က္ ညားတာလား၊”ဟု ေမးေလျပန္သည္။ ထိုအခါမွ မိမိသည္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။
“ဆရာၾကီးသည္ ငါးပါးသီလသိကၡာပုဒ္မ်ားကို သိလို၍ ေမးျခင္းမဟုတ္ မိမိအား ေက်ာင္းသားေတြအလယ္မွာ ေဒါက္ျဖဳတ္လို၍သာ ေမးျခင္းျဖစ္သည္”ဟု သေဘာေပါက္ကာ ျငီးျခင္းၾကီးတစ္မ်ိဳးသာ ျငီးခ်လိုက္ပါေတာ့သ တည္း။
“အေမာင္ဇ၀န မင္း ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါလား”။
အိမ္စာမေရးရျခင္း၏ စစ္မွန္ေသာ အေၾကာင္းကို ဆက္၍ ရွာရေသာ္ကား
“ေခါင္းကိုက္၍ မဟုတ္၊ ဆရာအိမ္စာေပးလိုက္သည္ကိုပင္ နားမလည္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။”
တစ္ေန႔ မိမိႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ အလြန္ေစာစြာပင္လွ်င္ ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ကား
“ဘေႏၱၾကီးတို႔ ဒီေန႔ ေက်ာင္းပိတ္တယ္ေလ၊ မသိဘူးလား၊ ေမ႔သြားတယ္ထင္တယ္၊”ဟု စာေရးေလးက ေျပာေလ သည္။ ဤတြင္ မိမိက
“ေဆာရီး သူငယ္ခ်င္းေရ ဒို႔ေမ့သြားလို႔ပါကြယ္”ဟု ေျပာကာ ခပ္သုတ္သုတ္လစ္ထြက္လာေလေတာ့သည္။
“အမွန္စင္စစ္ကား ေမ့၍ ထိုေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားျခင္း မဟုတ္ေပ၊ ဆရာကား မေန႔က ေက်ာင္းပိတ္တယ္ လို႔ေျပာလိုက္ေလသည္၊ ေက်ာင္းပိတ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္သည္ကို နားမလည္ၾကေသာ မိမိတို႔သည္ကား ေကာ လိပ္သို႔ ထို႔ေန႔မွပင္ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ရွိသြားေပသည္။ဇဲြဆုေပးထိုက္ပါေပ၏။



Friday, March 12, 2010

“တိုက္သစ္တက္ ဆြမ္းကပ္ခ်င္းလို႔ပါဘုရား”

ဤအျဖစ္အပ်က္သည္ကား မိမိသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ သမိုင္းျမိဳ႕မစာသင္တိုက္တြင္ သီတင္းသံုးစဥ္က ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးျဖစ္သည္။ မိမိတို႔၏ ေက်ာင္းတိုက္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တည္ရွိခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္ေက်ာင္းတိုက္ တစ္တိုက္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ သာေရး နာေရးရွိလွ်င္ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားသည္ ေက်ာင္းတိုက္ကို လာေရာက္၍ သံဃာ ေတာ္မ်ားကို ပင့္ေလ့ရွိသည္။ စေနေန႔ တစ္ရက္က ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ညေနခင္း ငါးနာရီေလာက္တြင္ ဒါယိကာမတစ္ဦးသည္ သူ႔မ၏ ေမြးေန႔ပဲြအတြက္ သံဃာငါးပါးပင့္ရန္ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ မိမိႏွင့္ေတြ႔သျဖင့္ ပင့္ဖိတ္မွဳကို လက္ခံထားလိုက္သည္။ ထိုဒါယိကာမၾကီးထံမွလည္း လိပ္စာအတိအက် ေတာင္းထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိထက္ အသက္သိကၡာၾကီးေသာ မေထရ္ၾကီးထံ သြားေရာက္သတင္းပို႔ လိုက္သည္။ မေထရ္ၾကီးက
“ဦးဇ၀နေရ ဆြမ္းကပ္က ငါးပါးဆိုရင္ အရွင္ဘုရားရယ္ တပည့္ေတာ္ရယ္ က်န္စာသင္သား သံဃာသံုးပါးရယ္ ေခၚျပီး မနက္ၾကြၾကတာေပါ့ဘုရား။”ဟု မိန္႔ၾကားေလသည္။ ေခတၱခဏၾကာ တျခား၀ိလာသ ဟုအမည္ရေသာ စာခ်ဘုန္းၾကီးတစ္ပါသည္လည္း ေရာက္ရွိလာျပီး
“ဆရာေတာ္! ဒါယကာတစ္ဦးက သူ႔အိမ္ရဲ႕ တိုက္သစ္တက္ပဲြမွာ သံဃာငါးပါးပင့္သြားတယ္၊ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ငါးနာရီတဲ့၊ တိုက္သစ္တက္မို႔ တရားေဟာ ေကာင္းတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ၾကြေပးပါဘုရားလို႔လဲ ေလွ်ာက္သြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေဆြမ္း ဆြမ္းဟင္း ထည့္ဘို႔ ေက်ာင္းက စတီငါးဆင့္ဂိ်ဳင့္တစ္လံုး သပိတ္တစ္လံုး သကၤန္ငါးစံု ထည့္ေပး လိုက္တယ္။ မနက္မွ သကၤန္းငါးစံုဖိုးကို ကပ္မယ္တဲ့ဘုရား။” ဟုေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤတြင္ မေထရ္ၾကီးမွ ပစၥည္းေတြ ေပးလိုက္တာ မင္းက သူတို႔ကို သိလို႔လား။” ေမးေလသည္။ ထိုအခါ စာခ်ဘုန္းၾကီးေလး၀ိလာသမွ
“ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းခ်က္ေနတဲ့ ဒါယိကာမၾကီး ေဒၚစန္းသားလဲ ပါတယ္ဆရာေတာ္။” ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား ေသာအခါ
“ေအး ေအး အသိပါရင္ေတာ့အေရးမၾကီးပါဘူး၊ ခုေခတ္က လူလိမ္ေတြေပါလို႔ ညာသြားမွာစိုးရိမ္လို႔ပါ၊ ထို႔ေနာက္ မေထရ္ၾကီးသည္ မိမိဘက္လွည့္ကာ
“ဦးဇ၀နေရ မနက္ျဖန္ဆြမ္းစားက ႏွစ္ပဲြဆိုေတာ့ အရင္လာပင့္တဲ့ပြဲကို အရွင္ဘုရားက ဦးေဆာင္ျပီးၾကြသြားလိုက္၊ ေနာက္ပြဲ ကိုေတာ့ တပည့္ေတာ္က ဦးေဆာင္ၾကြမွျဖစ္မယ္။” ဟု စီမံေလသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ေစာေစာ မိမိတို႔၏ အဖြဲ႔သည္ ေမြးေန႔ရွင္ ဒါယကာမၾကီးအိမ္မွ ပင့္ေသာ ပုဂၢိဳလ္လာေရာက္သျဖင့္ လုိက ္သြားၾကသည္။ မိမိတို႔အဖြဲ႔သည္ ဆြမ္းစား တရားေဟာ ေရစက္ခ်ျပီးေနာက္ (ရ) နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ ျပန္ၾကြလာ ၾကသည္။ မေထရ္ၾကီးဦးစီးေသာ အဖြဲ႔သည္ကား သကၤန္းရံုလွ်က္ ဆြမ္းစားလာပင့္မည့္ ဒါယကာကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ “ေမ့ေန၍ လာမပင့္တာျဖစ္မယ္ထင္တယ္”ဟု ယူဆျပီး ေပးထားေသာလိပ္စာအတိုင္း လိုက္ သြားၾကသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ မေထရ္ၾကီးတို႔အဖြဲ႔ ျပန္ၾကြလာၾကသည္။ ထိုအခါ မိမိက
“ဆရာေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဆြမ္းစားက ျမန္လွခ်ည့္လား။” ဟု စပ္စုေလသည္။ ဤတြင္ ဆရာေတာ္က
“ေပးထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္းလိုက္သြားတာ၊ အိမ္လဲရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး၊ ဒကာလဲ မေတြ႔ခဲ့ဘူး၊ ဟိုလက္ခံတဲ့ ၀ိလာသ အသံုးမက်လို႔ ျဖစ္ရတာ၊ ဆြမ္းမစားရတာ အေရးမၾကီးဘူး၊ ေက်ာင္းရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြက ပါသြားျပီး။”ဟု ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ ေျပာကာ ဆရာေတာ္သည္ သူ႔အေဆာင္ဘက္ဆီသို႔ ၾကြသြားေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ရပ္ကြက္ထဲလဲ လိမ္စရာ လူမရွိေလာက္ေအာင္ မဲြကုန္ျပီထင္ရဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘက္သို႔ပင္ လွည့္လာၾကေလျပီ၊ သတိထားမွ တန္ကာက်ေခ်ေတာ့မည္။ မိမိဆရာေတာ္၏ အျဖစ္သည္ကား “ဖြတ္မရ ဓါးမအဆံုး” ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
လူတို႔သည္ ငတ္လာသည့္အခါ ပုဂၢိဳလ္မေရြးေတာ့ေပ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ လိမ္ၾကေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ မိမိသည္ ေက်ာင္းၾကီး၏ ေအာက္ထပ္ စာၾကည့္ေနစဥ္ ဒါယကာတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ မိမိအား လာေရာက္ ၀ပ္ခ်ေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္ မိမိက
“ဒကာေတာ္ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ” ေမးေသာအခါ
ဒကာေတာ္က
“ဆရာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါဘုရား”
“ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ဒကာၾကီး၊ ဆရာေတာ္မရွိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ကိစၥေလာက္ေတာ့ ဦးဇင္းကို ေလွ်ာက္လဲ ရပါတယ္ဒကာၾကီး”
“တပည့္ေတာ္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ ရွက္ပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ေတာင္းစားတဲ့လူစားမ်ိဳလဲ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဟသၤာတကို သြားရမွာ လမ္းစရိတ္မရွိလို႔ အဲဒါေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဆီကို စရိတ္ စြန္႔ခိုင္းမလို႔ပါ ဘု၇ား၊”
“ဟသၤာတစရိတ္က ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ဒကာၾကီး”
“တစ္ေထာင္ေလာက္ဆိုရင္ ရပါတယ္ဘုရား”
“ဆရာေတာ္လဲ မရွိဘူး ဒကာၾကီး၊ ဦးဇင္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ ငါးရာစြန္႔လိုက္မယ္၊ အဲဒါနဲ႔သာ သြားေပေတာ့ ဒကာၾကီး။”ဟုေျပာကာ ငါးရာစြန္႔ၾကဲလိုက္ေလသည္။ ဒကာၾကီးသည္ ငါးရာကို လက္ခံျပီးေနာက္ မိမိအား ျပားျပား၀ပ္ ရွိခိုးကာ
“အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဥပဓိရုပ္အသြင္အျပင္ၾကည့္ရတာ ေနာင္အခါ ဘုန္းၾကီးမယ့္ရုပ္မ်ိဳးဘဲဘုရား။”ဟု ေျမွာက္သြား လိုက္ ျပန္သည္။ မိမိကလည္း စိတ္အတြင္းမွ
“ဒကာေတာ္ေရ ဦးဇင္းက အ၇င္က ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးလို အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ဆိုတာ ကိုေတာ့ သိေစခ်င္တယ္ ဒကာၾကီး”ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။
ဤအေၾကာင္းႏွင့္စပ္သျဖင့္ ေရွးက အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္ေသာ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရွိသည္။ ထိုဘုန္းၾကီးကို ဘယ္ ပုဂၢိဳလ္ကမွ ေျမွာက္ပင့္မေျပာရဲေပ၊ အေၾကာင္းေသာ္ကား သူသည္ အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ေပ တည္း။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ ဒကာတစ္ေယာက္ေရာက္လာကာ
“တပည့္ေတာ္ဘုန္းၾကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ဘူးတယ္၊ အေျမွာက္ၾကိဳက္တဲ့ ဘုနး္ၾကီးေတြခ်ည္းဘဲဘုရား၊ အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္တဲ့ ဘုနး္ၾကီးဆိုလို႔ အရွင္ဘုရားတစ္ပါးဘဲ ေတြ႔ဘူးေသးတယ္ဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ေသာ အခါ ဆရာေတာ္က
“ဟုတ္တာေပါ့ ဒကာရ၊”ဟုလက္သီးလက္ေမာင္းတမ္းကာ အားရ၀မ္းသာေထာက္ခံေလသတည္း။




Thursday, March 11, 2010

“အိုးထဲမွ ဆားကို ၾကြက္စားသြားျခင္း”

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ရွိၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး အလြန္ခ်စ္ၾက သည္။ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့လဲ နဂိုက အသဲေပါက္မတတ္ခ်စ္တယ္။ ငံုထားမတတ္ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ စကားမ်ား ဟာ သဲထဲေရသြန္လိုက္သလို ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ျပီ။ ဒါဟာ ပုထုဇဥ္တို႔၏ သေဘာသဘာ၀ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမ်ားက အမ်ိဳးသားျဖစ္သူကို
“မင္းယူထားတဲ့ ဇနီးက မင္းအေမေလာက္ရွိတယ္၊ မင္းမို႔လို႔ ကိုယ့္အေမေလာက္ရွိတဲ့ မိန္းမကိုမွ ေကာက္ယူထား တယ္။” ဟု ေျပာၾကေလသည္။ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါေပသည္။ သူယူထားေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ကား သူ႔ထက္ အသက္(၁၅) ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးမည္ထင္၏။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူသည္ သူ႔ဇနီး၏ အသက္ကို သိခ်င္ လာသည္။ တစ္ေန႔ ႏွစ္ေယာက္စံုညီ ညေနစာ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသားက
“ရွင္မေရ ဒို႔မ်ား အိမ္ေထာင္က်လာတာၾကာျပီ မင္းကလဲ ကိုယ့္အသက္ကို မသိ၊ ကိုယ္ကလဲမင္းအသက္ကို မသိ၊ အသက္ကေလးေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္သိထားရင္ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ရွင္မအသက္ ဘယ္ ေလာက္ရွိသလဲ”ဟူ၍ ေမးေလသည္။ အမ်ိဳးသမီျဖစ္သူက
“ေတာ့နယ္ေတာ္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလာတာလဲ ၾကာပါျပီ၊ ခုမွအသက္လာေမးေနတယ္။ အသက္က အဓိက မဟုတ္ပါဘူးေတာ္၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္တတ္ ခင္တတ္ဘို႔က အဓိကပါ။”ဟု အသက္ကို မေျဖဘဲ ေ၀့၀ိုက္သြားေလသည္။ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက မေက်နပ္ေပ။ ၾကံဳတိုင္းေမးသည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ကား သြယ္၀ိုက္ ကာ မေျဖဘဲလွ်က္ ေရွာင္ဖယ္သြားေလသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားသည္ စိတ္အတြင္က သူ႔၏ ဇနီး သည္ကို အခဲ မေၾကျဖစ္လာေလသည္။ တစ္ေန႔ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူသည္
“ဒီမိန္းမေတာ့ ေမးတာ မေျဖဘူး၊ အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီ ရိုက္အံုးမွ ရမယ္” ဟု အၾကံျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသား ျဖစ္သူသည္ကား အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ ရိုက္မည္ဟု ၾကံေသာ္လဲ အေၾကာင္းကားရုတ္တရက္ရွာမရ၊ လူကလဲ လူရိုး၊ ဗဟုသုတကလဲ နည္းရွာေပသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ဇနီးမယားျဖစ္သူကို အေၾကာင္းရွာရိုက္ရန္ မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္းသို႔ ၀င္သြားေလသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္း၀ယ္ ဆားအိုးသည္ကား ပြင့္လွ်က္သား ရွိေနေလ သည္။ ထိုေနာက္ ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ ျပန္ထြက္လာကာ
“မိန္းမ မင္းဘာမွ အသံုးမက်ဘူး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ဦးစီးျဖစ္ေနျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ကို ဂရုမစိုက္ဘူး၊ ဆားအိုးလကဲ မပိတ္၊ ဒီအတိုင္ ပြင့္လွ်က္ၾကီး။ ၾကြက္ေတြက ဆားေတြကို စားသြားတာ ခုဆားနည္းနည္းဘဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ဒါ နင္ေပါ့လို႔ျဖစ္တာ”ဟု ေျပာကာ မိန္းမျဖစ္သူအား ရိုက္ေလေတာ့သည္။ ေယာက္က်ားျဖစ္သူ၏ အရိုက္ကို ခံရရွာေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ကား
“အမေလး က်မအသက္ ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိပါျပီ၊ ဒီေယာက္က်ားနဲ႔ ေတြ႔မွဘဲ ၾကြက္က ဆားကို စားတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္၊ ၾကြက္က ဆားကို စားလို႔ က်မကို ရိုက္ေနပါတယ္ေတာ့။” ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ငိုယိုေလေတာ့ သည္။ အမ်ိဳးသားလဲ တစ္ခါတည္းတြင္ သူ႔အမ်ိဳးသမီး၏ အသက္ကို သိလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကြက္က ဆားကို စားရိုးထံုးစံမရွိဘူးဆိုတာကိုလဲ သိေရာ ရွက္ကာ ေတာသို႔ လစ္ေျပးေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ အေၾကာင္းျပသည္ကား ပညာရွိမ်ားသည္ပင္ မျမင္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းျပမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ အလြန္ပင္ မွတ္သားထုိက္ပါေပသတည္း။”



Wednesday, March 10, 2010

“ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼအႏွစ္ခ်ဳပ္ကို ေဟာျပေတာ္မူပါ”

မိမိသည္ ျပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းကၽြတ္လက မိဘႏွစ္ပါး ဆရာသမားမ်ား ေဆြမ်ိဳးမ်ား ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားနွင့္ ေတြ႔ရန္အ လို႔ငွာ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ၾကြသြားခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္မေရာက္တာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီတစ္ေခါက္ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာေနလိုက္အံုးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၾကာၾကာမေန လိုက္ရပါ၊ စကၤာပူမွာ သာသနာျပဳေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱမွ စကၤာပူၾကြရန္ ဖိတ္မန္တက ျပဳလာသည့္ ့အတြက္ စကၤာပူဘက္လွမ္းခဲ့ရျပန္သည္။

စကၤာပူမွာေနစဥ္ ဆမ္ဘာ၀မ္းဘက္က သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵာစရိယ ဦးပ႑၀ ဦးသုနႏၵတို႔ရဲ႕ေက်ာင္းဘက္သြားေနလိုက္။ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱ ေက်ာင္းေနလိုက္နဲ႔ တစ္လသည္ကား ဘယ္လိုျပည့္လို႔ ျပည့္သြားမွန္းမသိလုိက္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ မေတြ႔တာၾကာ ျပီျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔နဲ႔ ၾကာၾကာေနေစခ်င္ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္သည့္အတြက္ ႏွစ္လေလာက္ေတာ့ ေနလိုက္မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားသည္။

သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဗီဇာအေလွ်ာက္ စကၤာပူအစိုး၏ ျငင္းပယ္ ျခင္းကို ခံခဲရသည့္အတြက္ အိႏၵိယကို ျပန္လွမ္းၾကြခဲ့ရျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဘူတာဘဲ ျပန္လည္ဆိုက္ကပ္ရေတာ့တာပါဘဲ၊ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ စကၤာပူမွ မနက္(၇)ခုႏွစ္နာရီးထြက္ေသာ ေလယာဥ္ျဖင့္ မြန္ဘိုင္းသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ရျပန္သည္။

မြန္ဘိုင္း (ဘံုေဘ)ေလဆိပ္ဆိုက္ေတာ့ မိမိစဥ္းစာမိသည္ကား “အကယ္၍ imigration ဌာနကို ျဖတ္မယ္ဆိုလွ်င္ လူၾကီးေတြထုိင္တဲ့ ေနရာကို သြားတန္းလို႔မျဖစ္ဘူး၊ သူတို႔က ရစ္ခ်င္တယ္၊ လူငယ္ထိုင္တဲ့ ေနရာမွာဘဲ တန္းမယ္”လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ကံအားေလွ်ာ္စြာဘဲ လူငယ္ တစ္ေယာက္ကို အေ၀းက ျမင္လိုက္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ထိုလူငယ္ထိုင္တဲ့ ေနရာကို သြားတန္းလိုက္သည္။

လူငယ္သည္ မိမိကို စစ္ေဆးသင့္တာမ်ားကို စစ္ေဆးျပီးေနာက္ မိမိအေၾကာင္း ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းမ်ားကို ေမးလာေလသည္။ ေနာက္ဆံုး သူသည္ “ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေလး ရွင္းျပခဲ့ပါအံုးဘုရား”ဟု ေတာင္းဆိုလာသျဖင့္ မိမိသည္ “သဗၺပါပႆ အကရဏံ၊ ကုသလႆူပသမၸဒါ။ သစိတၱပရိေယာဒပနံ၊ ဧတံ ဗုဒၶါနသာသနံ။ ဆိုတဲ့ ဂါထာဟာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဂါထာျဖစ္တယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့
(၁) မေကာင္းတာကို မျပဳလုပ္နဲ႔၊
(၂) ေကာင္းတာကို ျပဳလုပ္ပါ၊
(၃) မိမိစိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ထားပါ။ ဒီတရားဟာ ျမတ္စြာဘုရားတိုင္းရဲ႕ အဆံုးအမပါဘ၊ဲ ဒါဟာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼ အႏွစ္ ခ်ုဳပ္ဘဲျဖစ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း ”ဟု ရွင္းျပကာ ထြက္ခြါလာခဲ့ေပသည္။

ထိုဒကာေလးသည္လည္း ပီတိ အျပည့္ျဖင့္ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ ဤေနရာတြင္ ေမးစရာအေၾကာင္းရွိလာသည္။ အရွင္ဘုရား (၁)နံပါတ္အရ မေကာင္းမွဳ ဆိုတာ ဘာေတြကို ဆိုလိုတာလဲ ဘုရားဟု ဓမၼအသိဥာဏ္နည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ေမးေကာင္း ေမးလာႏိုင္သည္။ ထိုအေမးကို အနည္းငယ္ရွင္းျပေပအံ့။

မေကာင္းမွဳဟူသည္ အကုသိုလ္တရားမ်ားကို ဆိုလိုသည္။ ထိုအကုသိုလ္တရားမ်ားသည္ကား
(၁) သူမ်ားအသက္ကို သတ္ျခင္း၊
(၂) သူမ်ားဥစၥာကို ခိုးျခင္း၊
(၃) ကာမဂုဏ္တို႔၌ မွားမွားယြင္းယြင္းျပဳက်င့္ျခင္း၊ ဤသံုးပါးကို ကာယကံ(ကိုယ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ျခင္း)သံုးပါးဟုေခၚ သည္။

(၄)မမွန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း၊
(၅)သူတစ္ပါးကို ေသြးကဲြေအာင္ ကုန္းတိုက္ျခင္း၊
(၆) ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း၊
(၇) မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္မွ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း၊ ဤေလးပါကို ၀စီကံ(ႏွဳတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုျခင္း) ေလးပါးဟုေခၚသည္။

(၈) သူတစ္ပါးၾကီးပြားသည္ကို ျငဴစူျခင္း၊ မနာလိုျဖစ္ျခင္း၊
(၉) သူတစ္ပါးကို ပ်က္စီးေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္း
(၁၀)အယူမွားျခင္း။ ဤသံုးပါးကိုေတာ့ မေနာကံ(စိတ္ျဖင့္ ၾကံစည္ျခင္း) သံုးပါးဟုေခၚသည္။ ေပါင္း ဤတရား (၁၀)ပါးကို အကုသလကမၼပထတရား(၁၀)ပါးဟု ေခၚဆိုပါသည္။

လူသားတိုင္းသည္ ထုိတရား ဆယ္ပါးကို မလြဲ မေသြ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္ျဖစ္ေပသည္။ ယေန႔ ကမၻာၾကီးကို ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုတရားဆယ္ပါးကို ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ လ်စ္လွ်ဴရွဳေနၾကသည့္အတြက္ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္ တစ္ဖြဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံ တိုက္ခိုက္ ေနၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ေလာကၾကီးျငိမ္းခ်မ္းေစရန္အလို႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားမ်ားကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ လုိက္နာေရွာင္ၾကဥ္ရန္သည္ကား မိမိတို႔၏ တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါေပသတည္း။ (ဆက္ရန္ ) ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ဓမၼေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ အလွည့္က် တင္ျပသြား ေပအံ့။

Tuesday, March 9, 2010

“အားနာတတ္ေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလး”

တန္႔ဆည္နယ္မွ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ မႏၱေလးျမိဳ႕သို႔ တက္၍ ပရိယတၱိစာေပသင္ၾကားသည္မွာ သံုးႏွစ္ ေလာက္ရွိသြားေလျပီ။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း ရြာမွာေနစဥ္က သူသည္ အလြန္ရိုးသျဖင့္ သူ႔ကို သိပ္အထင္မၾကီး ၾကပါ။ ခုေတာ့ မႏၱေလးတြင္ သီတင္းသံုးသည္မွာလည္း ၾကာျပီျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကို အထင္ၾကီးစျပဳလာၾကသည္။ ရြာသူ ရြာသားမ်ာသည္
“ဒို႔ရြာက ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ မႏၱေလးေနတာ သံုးႏွစ္ေတာင္ရွိျပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္လယ္ေနေလာက္ ျပီ၊”ဟု ထင္ျမင္ခ်က္ေပးေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘုရားဖူးလိုက္ပို႔ခိုင္းရန္ စိတ္ကူးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မႏၱေလးေစ်း၀ယ္ရာတြင္ ရြာက ဦးဇင္းရွိေနသျဖင့္ အားကိုးရေတာ့မယ္လို႔ထင္ေနၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို ဘာမွ်မခိုင္းၾကေပ။ သံုးႏွစ္ထဲ၀င္လာေတာ့ လယ္ေလာက္ျပီအထင္ႏွင့္ ရြာက ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး ရြာအလည္ၾကြလာစဥ္
“ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္မ ေခ်ာင္းေတြဆိုးေနလို႔ ဦးဇင္းမႏၱေလးၾကြရင္ လွ်က္ဆား (၁၀)သားေလာက္ မွာခ်င္လို႔ပါ၊ ၀ယ္ေပးႏိုင္မလား။”ဟု ေမးေသာအခါ ကိုယ္ေလးက
“လွ်က္ဆား၀ယ္တာမ်ား ဘာခက္တာမွတ္လို႔ ရပါတယ္ ဒကာမၾကီး” ဟု လြယ္ကူစြာပင္ အာမဘေႏၱခံလိုက္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ထိုဒကာမသည္လည္း လွ်က္ဆားတစ္ဆယ္သားကို မွာလိုက္ေလသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ မႏၱေလးျပန္ေရာက္ေသာအခါ လွ်က္ဆား၀ယ္၇န္ ပရေဆးဆိုင္သို႔ ၾကြသြားေလသည္။ ကိုယ္ေတာ္ကို ျမင္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ဆိုင္ရွင္၏ သမီးႏွင့္ ဒါယကာမၾကီးသည္ ျပာျပာသလဲ ထြက္လာကာ
“အရွင္ဘုရား ဘာအလိုရွိပါလဲဘုရား၊ ဆိုင္ထဲ၀င္ထိုင္ပါအံုးဘုရား၊ သမီးေရ ကိုယ္ေတာ္ေလး အပူထဲက ၾကြလာ ရတာ အေအးေလး ကပ္ပါအံုးကြယ္”ဟု ဆိုင္ထဲပင့္ကာ အေအးကပ္ေလေတာ့သည္။ ေခတၱခဏၾကာေသာအခါ
အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ျမန္မာေဆးအစံုရပါတယ္ဘုရား၊ဘာေဆးမ်ားအလိုရွိပါသလဲဘုရား”ဟု ေမး ေလွ်ာက္ေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးလည္း ဒါယကာမၾကီးေတြက အေအးကပ္သည္ကတစ္မ်ိဳး အေျပာေကာင္းသည္က တစ္မ်ိဳးတို႔ေၾကာင့္ လွ်က္ဆားတစ္ဆယ္သားလာ၀ယ္သည္ကိုပင္ ေျပာမထြက္ေတာ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုး အားနာပါးနား မွာလိုက္သည္ကား
“ဒကာမၾကီး ဦးဇင္းကို လွ်က္ဆား (၁၀)ပိႆာေပးပါ၊”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ဒီလိုကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားရွိ၇င္ မႏၱေလးသြားျပီး ပရေဆးဆိုင္တည္ေထာင္ရ ေကာင္းမလား” ဟု ပင္ စိတ္ကူးမိေလ၏ ၊ သို႔ေသာ္လဲ လွ်က္ဆားဆယ္ပိႆာကို ပိုက္ျပန္လာေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ျမင္ရင္ျဖင့္ ေဆးမွာလိုက္ေသာ ဒါယကာမၾကီးရဲ႕ဘက္က တဖန္ျပန္ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ဘာေတြျဖစ္ လာအံုးမည္မသိ၊ ေတြးၾကည့္ရင္ျဖင့္ ရင္ေလးစရာပင္ ျဖစ္မိပါေတာ့သတည္။”

“ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေက်းဇူးဆပ္ ဓမၼခရီးစဥ္ (၂)”

ျမတ္ဗုဒၶသည္ ကာဠဳဒါယီမေထရ္၏ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ခ်က္အရ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္မွ ကပိလ၀တ္ျပည္သို႔ ေနာက္ပါ ရဟန္းေတာ္ ႏွစ္ေသာင္းႏွင့္အတူ ၾကြခ်ီေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃) ခုႏွစ္ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္တြင္ ခရီးစဥ္ကို စတင္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္မွ ကပိလ၀တ္ျပည္သည္ ယူဇနာ ေပါင္း (၆၀)ဆယ္ေ၀းသျဖင့္ တစ္ေန႔ကို တစ္ယူဇနာႏွဳန္းျဖင့္ ၾကြခ်ီေတာ္မူခဲ့သည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ကပိလ၀တ္ ျပည္သို႔ ၾကြေတာ္မူစဥ္ ကာဠဳဒါယီမေထရ္သည္
“ျမတ္ဗုဒၶသည္ ကပိလ၀တ္ျပည္သို႔ ခ်ီေတာ္မူလာျပီျဖစ္ေၾကာင္းကို ေရွးဦးစြာ မင္းၾကီးကို သတင္းပို႔ရရင္ေကာင္း မွာဘဲ” အၾကံျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ေလ၏။ သူသည္ အဘိညာဥ္တန္ခိုးျဖင့္ ေရွးဦးစြာ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ၾကြခ်ီေတာ္မူ၍ နန္းေတာ္အတြင္းသို႔ ဆင္းသက္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ သုေဒၶါဒနမင္းၾကီးသည္ ကာဠဳဒါယီမေထရ္ကို ျမင္လွ်င္ အလြန္၀မ္းေျမာက္စြာျဖင့္ ပလႅင္ေတာ္ေပၚမွ ဆင္းသက္ျပီး ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုႏွဳတ္ဆက္ေတာ္မူပါသည္။ “ခ်စ္သား ကာဠဳဒါယီ ျမင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ပလႅင္ေတာ္ေပၚ၀ယ္ထိုင္ေတာ္မူပါ။” ဟု ေျပာၾကားျပီး ေနာက္ မင္းၾကီးသည္ကာဠဳဒါယီမေထရ္ကို အလြန္အင္မတန္မွ ေကာင္းမြန္ေသာ ဆြမ္းႏွင့္ ဆြမ္းဟင္းတို႔ကို ကပ္လွဴေတာ္မူေလသည္။ ဆြမ္းကို ကပ္လွဴျပီးေနာက္ ကာဠဳဒါယီမေထရ္သည္ ျပန္ၾကြဘို႔ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ မင္းၾကီးသည္
“ခ်စ္သား ကာဠဳဒါယီ ပလႅင္ေတာ္ေပၚမွာဘဲ ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါဘုရား၊” ေလွ်ာက္ေသာအခါ ကာဠဳဒါယီ မေထရ္သည္
“ျမတ္ေသာ မင္းၾကီး ငါသည္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ထံေတာ္ပါးမွာဘဲ ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေတာ္မူမယ္ ”ဟု
ျပန္လည္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ထိုအခါ မင္းၾကီးသည္
“ခ်စ္သား ကာဠဳဒါယီ ယခု ငါ့သားေတာ္ဘုရားက ဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးျမန္းေလေတာ့သည္။ ကာဠဳဒါယီမေထရ္ သည္လည္း
“ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးသည္ ယခုအခါ ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္ ၂၀၀၀၀ႏွင့္အတူ မင္းၾကီးကို ေတြ႔ ၇န္ ၾကြလာျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ေသာအခါ မင္းၾကီးသည္ သတင္းေကာင္းကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ အလြန္ ပင္လွ်င္ ပီတိေသာမနႆေတြျဖစ္ကာ
“တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားကို ရွိခိုးပါ၏၊ အရွင္ဘုရားကေတာ့ ေန႔စဥ္ နန္းေတာ္မွာဘဲ ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပး ေတာ္မူ ပါ။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕သားေတာ္ဘုရားခရီးစဥ္ မျပီးဆံုးေသးသေရြ႕ သူ႔အတြက္ ဆြမ္းကို အလွဴခံဘို႔၇န္ ေန႔စဥ္ နန္း ေတာ္သို႔ ၾကြေတာ္မူပါဘုရား။” ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ကာဠဳဒါယီမေထရ္သည္လည္း ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း ျဖင့္ မင္းၾကီး၏ ဖိတ္ၾကားမွဳကို လက္ခံေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ နန္းေတာ္တြင္ မေထ၇္ျမတ္ကို ဆြမ္းကပ္ျပီးေနာက္ မင္းၾကီးသည္ သပိတ္ေတာ္ကို ေျပာင္စင္စြာ နံ႔သာေရတို႔ျဖင့္ ေဆးေၾကာေစျပီး အလြန္အင္မတန္မွ မြန္ျမတ္လွစြာ ေသာ ဆြမ္း ဆြမ္းဟင္းတို႔ကို ထည့္ကာ
“အရွင္ဘုရား ဤဆြမ္း ဆြမ္းဟင္းတို႔ကို ျမတ္စြာဘုရားကို ဆက္ကပ္ေတာ္မူပါဘုရား၊” ဟု ေလွ်ာက္ထားကာ မေထရ္ျမတ္၏ လက္ေတာ္သို႔ သပိတ္ကုိ ဆက္ကပ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မေထ၇္သည္ သူ၏ သပိတ္ကို ေပြ႔ကာ မင္းၾကီးႏွင့္ အမတ္ၾကီးမ်ား တိုင္းသူျပည္သားမ်ားေရွ႕မွာပင္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ျပန္ၾကြသြား ေတာ္မူခဲ့ ပါသည္။


Saturday, March 6, 2010

“လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ ပြဲတိုင္းေက်ာ္”

ေတာရြာတို႔၏ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ရြာတိုင္း၌ မဂၤလာေဆာင္ပဲြျဖစ္ေစ၊ အလွဴပြဲအမ်ိဳးအမ်ိဳးကိုျဖစ္ေစ ဘယ္ လိုပဲြမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ အသံခ်ဲ႕စက္ထည့္၍ စည္းကား သိုက္ျမိဳက္စြာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ က်င္းပေလ့ရွိသည္။ ယေန႔မွာ ေတာ့ ပဲခူးတိုင္း ေရတာရွည္ျမိဳ႕နယ္ ေအာင္ခ်မ္းသာရြာတြင္ အသံခ်ဲ႕စက္ကို အသံကုန္တင္၍ ဖြင့္ေနေလျပီ။ အသံ ခ်ဲ႕စက္အသံၾကားသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေဘးနားကရြာေတြကလဲ
“ တခ်ိဳ႕ကလဲ ေအာင္ခ်မ္းသာရြာမွေတာ့ ဘာပြဲမ်ားရွိသလဲမသိ၊ အလွဴပဲြရွိတယ္ထင္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလဲ မဂၤလာ ေဆာင္ရွိတယ္ထင္တယ္။” ဟု ထင္ေၾကးအမ်ိဳးအမ်ိဳးေပးၾကသည္။ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္ သည္ျဖစ္ေစ ေအာင္ခ်မ္းသာရြာကေန ႏွစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းေသာ ရြာတစ္ရြာမွ ကိုဖက္ၾကီးသည္ကား အသံခ်ဲ႕စက္ ဖြင္ ့သံၾကား သည္ႏွင့္ ေအာင္ခ်မ္းသာရြာသို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ သူသည္ကား ပဲြတိုင္းေက်ာ္ ျဖစ္ေလသည္။ အနီးအနားရြာမ်ားမွ အလွဴပြဲ မဂၤလာေဆာင္ပဲြတိုင္း လာေရာက္စားေသာက္ေလ့ရွိသည္။ အနီးအနားရြာမ်ားရွိ လူတိုင္းကလဲ သူ႕ကို သိၾကေလသည္။ ေတာရြာတို႔၏ ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း တျခားရြာမွ လာသူကိုလည္း သိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ ေစတနာ သဒၶါတရားထက္သန္စြာျဖင့္ ေကၽြးေမြးေလ့ရွိေလသည္။ သို႔ေသာ္လဲ ထိုဓေလ့သည္ကား တခ်ိဳ႕ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ ေပ်ာက္ပ်က္ေနေလျပီ။ ဘယ္ရြာေတြမွာ ထိုဓေလ့ေပ်ာက္ သည္ျဖစ္ေစ ေအာင္ခ်မ္းသာရြာႏွင့္ အနီးအနားရွိရြာမ်ားတြင္ မေပ်ာက္ေသးပါ။ သို႔ျဖစ္၍ ကိုဖက္ၾကီးတစ္ေယာက္
ထိုရြာသို႔ အားေပးရန္ ေရာက္လာခဲ့ေပသည္။ အိမ္မွ ဇနီးသည္ ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း ပဲျပဳတ္ ငပိေရ တို႔စရာ ဟင္းတို႔ကိုပင္ ပစ္ထားခဲ့ေလသည္။ ေအာင္ခ်မ္းသာရြာေရာက္သည္ႏွင့္ အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္ေနေသာ အိမ္သို႔ တိုက္ရိုက္သြားေလသည္။ ေရာက္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္
“မင္းတို႔ ဒီေန႔က ဘာအလွဴပြဲလဲ၊ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္လား၊ မဂၤလာေဆာင္လား၊ ေမြးေန႔ပြဲလား? စသည္ျဖင့္ ေမးေလေတာ့သည္။ထိုအခါ အိမ္ရွင္မ်ားႏွင့္ ရြာသားမ်ားက
“ကိုဖက္ၾကီးေရ ေျပာရမွာေတာ့ အားနာပါတယ္၊ ဘာပြဲမွ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အသံခ်ဲ႕စက္ အသစ္၀ယ္လာလို႔ စမ္းေနတာဗ်၊”
ဤတြင္ ကိုဖက္ၾကီးက
“မင္းတို႔ကလဲ အသံခ်ဲ႕စက္စမ္းရင္လဲ အသံခ်ဲ႕စက္ စမ္းေနတယ္လို႔ ေအာ္ၾကအံုးကြ၊ ငါ့မွာေတာ့ အလွဴပြဲရွိတယ္ ထင္ျပီးအေ၀းကလာရတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူးကြ။” ထိုအခါမွ အနီးအနားရွိ ပုဂၢိဳလ္တိုင္းသည္ ကိုဖက္ၾကီး၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ျပီး တခစ္ခစ္ မသိမသာ ရယ္ၾကေလေတာ့သည္။
“ေအာ္ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ၾကီး ဒီတစ္ခါေတာ့ လြဲေခ်ာ္သြားျပန္ျပီ၊ သနားစရာပင္။ သူ႔ခမ်ာ အေ၀းကေနလာရရွာသည္။ ဒါမ်ိဳးလဲ ျဖစ္တတ္ပါေပတယ္။”

“မိမိရြာမွ ေတြ႔ရွိရေသာ ဟာသမ်ား (အပိုင္း ၂)”

“သီလ သမာဓိရွိဘို႔က အဓိကပါ”
တစ္ေန႔ ကူမဲျမိဳ႕ ဘုရားၾကီးလယ္ျပင္ေက်ာင္း၌ ပဌာန္းပြဲရွိေလသည္။မိမိတို႔၏ ေက်ာင္းသည္ ဘုရားၾကီး လယ္ျပင္ ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းေလသည္။ တစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းေလသည္။ မိမိသည္ ပဌာန္းရြတ္၇န္အလို႔ငွာ ထိုေက်ာင္း သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ၾကြသြားေလသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ ေဂြ႔ၾကီးရြာမွ ရူးေနေသာ ဦးအံုးျမိဳင္သည္ မိမိဆီသို႔ ထိပ္တိုက္လာေနသည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။ သူႏွင့္ေတြ႔ေနလွ်င္ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေနမည္ကို စိုးရိမ္း သည့္အတြက္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ခြာ၍ ေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔သို႔ခပ္ေ၀းေ၀းမွ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ကိုပင္ ရူးေနေသာ ကိုအံုးျမိဳင္က မိမိကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာသြားေသးသည္။
“ကိုယ္ေတာ္ေလး! ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ဘဲရွိေသးတယ္၊ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မ်က္မွန္ေတြ ဘာေတြတတ္လို႔၊
မ်က္မွန္တပ္ ဘို႔က အဓိကမဟုတ္ဘူး၊ သီလ သမာဓိရွိဘို႔က အဓိကပါ၊”
မိမိကလည္း စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိသည္။
“ေအာ္ ဦးအံုးျမိဳင္ေရ ဒကာၾကီးေျပာသလို သီလ သမာဓိရွိဘို႔က အဓိကဆိုတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ဦးဇင္း ကလဲ မ်က္ရိုးကိုက္ေနေတာ့ မ်က္မွန္မတတ္မျဖစ္လို႔ တတ္တာကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ ဒကာၾကီးေရ”
တဆက္တည္းမွာပင္ ေရွးလူၾကီးေတြေျပာၾကေသာ “အရူးက တစ္မူးသာ၊” ဆိုေသာစကားကိုပင္
ျပန္လည္သတိယမိလိုက္သည္။
(ဆက္၇န္ ၊older post ႏိွပ္ပါ၊ ပံုျပင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႔ရပါလိ္မ့္မည္။)

Friday, March 5, 2010

“မိမိရြာမွ ေတြ႔ရွိရေသာ ဟာသမ်ား”

“ဂုဏ္ပလာသနေတြပါ“
တစ္ေန႔ ရြာတြင္ မဂၤလာေဆာင္ပြဲေလး တစ္ပြဲရွိသည္။ သတို႔သားအမည္သည္ကား ကူမဲျမိဳ႕မွ
ေမာင္ပုျဖစ္သည္။ သတို႔သမီးသည္ကား ရြာမွ မိုးမိုးဟု အမည္ရေသာ ကေလးမတစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။
အမ်ားအားျဖင့္ ရြာတြင္ မဂၤလာေဆာင္ပြဲက်င္းပသည္ဆိုပါက မ႑ပ္ဆင္, အျခားအလွတန္ဆာမ်ား, အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားျဖင့္ ငွားရမ္းက်င္းပေလ့ရွိသည္။ ဒီေန႔ မိုးမိုးႏွင့္ ေမာင္ပုတို႔၏ မဂၤလာပဲြသည္ကား
အျခားမဂၤလာပြဲမ်ားႏွင့္မတူေပ။ တစ္မူထူ;ျခားေန၏။
မ႑ပ္ဆင္ အျခားအလွတန္ဆာမ်ားမပါေပ။ အသံခ်ဲ႕စက္တစ္လံုးသာပါသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္ေန၍ မိမိသည္ သတို႔သမီး၏ ဦးေလးျဖစ္သူ ေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္ကို ေမးျမန္းစံုစမ္းေလေတာ့သည္။
“ေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္! သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ မ႑ပ္ဆင္နဲ႔ အျခားအလွတန္ဆာအမ်ိဳးအမ်ိဳးေတြ ဆင္ျပီး မဂၤလာပဲြက်င္းပၾကတယ္၊ မင္းတူမရဲ႕ မဂၤလာပြဲကေတာ့ ဘာအလွတန္ဆာမွ မပါပါလား၊ ဘာေၾကာင့္
မ႑ပ္ဆင္တို႔ အျခားအလွတန္ဆာအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို မထည့္တာလဲ?
`ဤတြင္ ေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္က ေအာက္ပါအတိုင္း ေျဖၾကားသြားခဲ့ေပသည္။
“ဦးဇင္းရာ အဲဒါေတြက ဂုဏ္ပလာသနေတြပါ၊ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေငြကုန္တာရွိဘဲ။”

“သြားလမ္းမ်ားသာ၍ ျပန္လမ္းမ်ားလဲ ကင္းပါေစ”
တစ္ႏွစ္က ရြာဦး ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းၾကီးသည္ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးျမည့္ေနျပီျဖစ္သျဖင့္ အသစ္တစ္ဖန္
ေဆာက္လုပ္ရန္အတြက္ ရန္ကုန္ မႏၱေလးကားလမ္းမေဘးတြင္
အလွဴခံထြက္ၾကေလသည္။ အလွဴခံရာတြင္ အလွဴခံဖလားကို ကိုင္ရပ္ေနရံုႏွင့္မျပီးေသး။ အလွဴရွင္မ်ား
ေစတနာေပါက္ေအာင္လည္း ေဟာေျပာေပးမည့္သူလဲရွိရေပမည္။ ပထမရက္တြင္ မိုက္ကိုကိုင္မည့္သူ
ေတာ္ေတာ္ရွားသည္။ မ်က္စိမျမင္ရေသာ ေမာင္ကိုေထြးမွလဲြ၍ အျခားသူမ်ား မိုက္ကို မကိုင္ရဲၾကေပ။
ေမာင္ကိုေထြး ထမင္းစား ေရခ်ိဳးခ်ိ္န္တြင္ အခက္ႏွင့္ၾကံဳရေလသည္။ ဘယ္သူမွ ေဟာေျပာမည့္သူမရွိေပ။
ဤတြင္ ဦးေအးေသာင္က
”ဒါေလးေျပာေဟာရတာမ်ား မင္းတို႔က ေၾကာက္ေနေသးတယ္၊ ေပး ငါေအာ္မယ္”ဆိုျပီး မိုက္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္ေလသည္။
ေဘးမွ တူျဖစ္သူ ဦးဇင္း ဦးစာရိႏၵႏွင့္ ဒါယကာမ်ားက
“ခင္ဗ်ားဟုတ္မွလဲ လုပ္ပါ၊ ေတာ္ၾကာ အမွားေတြပါလို႔ ရြာလဲ သိကၡာက်ေနအံုးမယ္”ဟု ၀ိုင္း၀န္းေျပာၾကေလသည္။
သို႔ေသာ္ ဦးေအးေသာင္သည္ မိုက္ကို ဆြဲကိုင္ကာ ေအာက္ပါအတိုင္း အလွဴရွင္မ်ား သဒၶါတရားထက္သန္လာေစ၇န္ဆုေပးလိုက္ေလသည္။
“ဤကဲ့သို႔ လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအမအေပါင္းတို႔သည္ သြားလမ္းမ်ားသာ၍ ျပန္လမ္းမ်ားလဲ
ကင္းၾကပါေစ” ဟု ဆုေပးလိုုက္ေလသည္။ ထိုအခါ တူျဖစ္သူ ဦးစာရိႏၵမွ
“ျပန္လမ္းမ်ား ကင္းပါေစဆိုကတည္းက အလွဴ႕ရွင္ေတြကို ေသပါေစလို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူျဖစ္ေနျပီဗ်၊ ဘာစာမွလဲ မတတ္ဘဲနဲ႔”ဟု ေျပာဆို ေငါက္ငန္းကာ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ လက္အတြင္းမွ မိုက္ကို လူၾကားသူၾကား လုယူလိုက္ေလသည္။ ဦးေအးေသာင္လဲ ဘာမွ်မေျပာရွာေပ။သူသည္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ အိမ္ျပန္သြားေလေတာ့သည္။ ညေနအခ်ိန္တြင္ကား ဦးေအးေသာင္တစ္ေယာက္ အရက္မူးျပီး ေက်ာင္း၏ အျပင္ဘက္ အေနာက္ေတာင့္ဘက္ေဒါင့္တြင္ ေအာ္ေနေလသည္။
“ေဟ ေအးေသာင္ကို စာမတတ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္၊ ေအးေသာင္စာတတ္တာေပါ့၊ ဆရာေတာ္ ဦး၀င္းေရႊထံမွာ
ပိဋကတ္စာေပကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာသင္လာခဲ့တာ၊”
မိမိသည္ ေက်ာင္းမွ ထိုေအာ္သံကို ေကာင္းေကာင္းၾကားေနရသည္။ တူျဖစ္သည္ ဦးစာရိႏၵၾကားလွ်င္ ထြက္ရိုက္ေနမည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ မိမိသြားေရာက္ကာ နားခ်ရေလသည္။
“ဒကာၾကီးဦးေအးေသာင္ ဒကာၾကီးစာတတ္တာ လူတိုင္းသိပါတယ္၊ ေအာ္ မေနပါနဲ႔၊ ဆရာေတာ္ၾကားရင္လဲ မေကာင္းပါဘူး၊ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္ျပန္ အိပ္ပါဗ်ာ”ဟု ေခ်ာ႔ေမာ့ကာ လႊတ္လိုက္ရေပသည္။ ဦးေအးေသာင္သည္ အိမ္ေတာ့ ျပန္သြားသည္။သို႔ေသာ္ သူက
“ေဟ ဒီရြာထဲမွာ ငါ့စာအတတ္ဆံုးကြ၊ ဦးဇင္းဇ၀နကေတာင္ ငါစာတတ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ေပးတယ္၊ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြက ငါစာတတ္တာ မနာလိုလို႔ မေထာက္ခံတာ၊ မစၦရိယမ်ားတဲ့ေကာင္ေတြ၊” ဟု ေအာ္လွ်က္ ျပန္သြားေလေတာ့သည္။
”ေအာ္ ဒကာၾကီးဦးေအးေသာင္ေရ ဒကာၾကီးျမန္ျမန္ျငိမ္ေအာင္လို႔သာ ဒကာၾကီးက စာတတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ သို႔ေသာ္ ဦးဇင္းရဲ႕ ဖခမည္းေတာ္ၾကီးေျပာတဲ့ စကားကိုေတာ့ ၾကားေယာင္ေနမ္ိတယ္၊ “ဦးဇင္းေရ ဆရာေတာ္ဟာ ေမာင္ေအးေသာင္ငယ္စဥ္တုန္းက စာမရလို႔ ၾကိမ္နဲ႔ရိုက္တာ က်ိဳးသြားတဲ့ ၾကိမ္ေတြ ကို မေ၇တြက္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ဥာဏ္ထုိင္းတဲ့ေကာင္။” မိမိ၏ ဒါယကာၾကီးသည္ကား ဒါယကာၾကီး ဦးေအးေသာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။သို႔ျဖစ္သည့္အတြက္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနေလသည္။
(ဆက္၇န္ ၊older post ႏိွပ္ပါ၊ ပံုျပင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႔ရပါလိ္မ့္မည္။)


Monday, March 1, 2010

ဦးဇင္းၾကီးက ဆိုးတာလား ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြက ဆိုးတာလား?

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးေက်ာင္းထိုင္ေတာ္မူသည္။ ထိုဆရာေတာ္သည္ ေဒါသအလြန္ၾကီး သည္။ေဒါသၾကီးေသာ္လည္း ၀ိနည္းကို အလြန္ေလးစားသည္။ အေနအထိုင္မွန္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေက်ာင္းရွိ ဦးဇင္းၾကီး ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားသာမက ရြာအတြင္းရွိ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ား၊ အနီးအနားရွိ ရြာမ်ားမွ သံဃာေတာ္မ်ားဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားကပင္ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကရသည္။ အထူးအားျဖင့္ ေက်ာင္းတြင္ရွိ ေသာ ဦးဇင္းၾကီးသည္ ဆရာေတာ္ကို ေၾကာက္သျဖင့္ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းတြင္ရွိလွ်င္ ဆြမ္းကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းမဘုဥ္းေပးရရွာေပ။ ထိုျပင္ ေက်ာင္းရွိ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း အလိုက္မသိၾကေပ။ ဆြမ္းပဲြျပင္လွ်င္ ေကာင္းေပ့ဆိုေသာ ဟင္းခြက္မ်ားကို ဦးဇင္းၾကီး၏ အနီးအနားကို ခ်မထားေပ။ ဆရာေတာ္၏ အနီးအနား၌သာ ခ်ထားၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဦးဇင္းၾကီးသည္ ေကာင္းေသာ ဟင္းမ်ားကို ေန႔စဥ္ပင္ ေရွာင္ၾကဥ္ေန ရေလသည္။ သတ္သတ္လြတ္၀ါဒကိုပင္ က်င့္သံုးရမလိုျဖစ္ေနေလသည္။ တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္သည္ သူ၏ ဇာတိ ရြာမွ ဆရာေတာ္က်န္းမာေရးမေကာင္းသျဖင့္ ၾကြသြားရသည္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းရွိဦးဇင္းၾကီးသည္ ေခတၱခဏ ေက်ာင္းထိုင္ရာထူးကို ရထားေလသည္။ ဆရာေတာ္မရွိစဥ္ သူသည္ ဆရာေတာ္ျဖစ္လာသျဖင့္ ေကာင္းေပ့ ဆိုေသာ ဟင္းမ်ားကို အားရပါးရ ဘုဥ္းေပးေလသည္။ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားအတြက္ကိုပင္ ခ်န္ထားရန္ ေမ့ေန ေလသည္။ ေက်ာင္းရွိ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာေတာ္ရြာျပန္ၾကြသြားသည္မွစ၍ ဟင္းေကာင္းႏွင့္ ေ၀းရျပန္သည္။ တစ္ရက္မက ရက္မ်ားလာသည့္အခါ ကိုရင္ ေက်ာင္းသား မ်ားသည္ ဦးဇင္းၾကီးကို ျငဴစူလာ သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဇင္းၾကီးသည္ ေကာင္းေပ့ဆိုေသာ ဟင္းမ်ားကို အားရပါးရဘုဥ္းေပးလွ်က္ပါ။ တစ္ေန႔ ေန႔ဆြမ္းစားခ်ိန္က်ေရာက္ေနျပီ။ ဦးဇင္းၾကီးသည္ကား ဆြမ္းစားေက်ာင္းသို႔ ၾကြမလာေပ။ သို႔ျဖစ္၍ ကိုရင္တစ္ပါးသည္ ဦးဇင္းၾကီးရွိရာ အေဆာင္သို႔ သြားေရာက္၍ ဆြမ္းစားၾကြရန္ ပင့္ေဆာင္ရေလသည္။ ဦးဇင္းၾကီးသည္ ၀မ္းေလွ်ာေနသည့္အတြက္ ဆြမ္းစားမၾကြႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ကိုရင္ကို မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုေန႔က ဦးဇင္းၾကီးသည္ ၀မ္းအၾကိမ္မ်ားစြာ ေလွ်ာသျဖင့္ ေဆးရံုပင္ တင္လိုက္ရေလသည္။ ဆရာေတာ္ သည္ကား ျပန္ၾကြလာေလျပီ။ဦးဇင္းၾကီးသည္ကား ေဆးရံုမွ မဆင္းရေသးေပ။ ဆရာေတာ္သည္ ဦးဇင္းၾကီး၏ ေဆးရံုတက္ရျခင္းကို ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စစ္ေဆးလိုက္ရာ အမွဳမွန္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။
“ဆရာေတာ္ရြာျပန္ၾကြသြားကတည္းက ဦးဇင္းၾကီးသည္ ေကာင္းေသာ ဟင္းမ်ားကို အကုန္စားပစ္သည္၊ ေက်ာင္းရွိ ကိုရင္ ေက်ာင္း သားမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ ဟင္းေကာင္းမစားရသည့္အတြက္ ဦးဇင္းၾကီးကို စိတ္ဆိုးလာ သည္။ သို႔ျဖစ္သည့္အတြက္ သူတို႔သည္ ေကာင္းေသာ ဟင္းခြက္တိုင္း၌ ၀မ္းႏွဳတ္ေဆးမ်ားထည့္ထားေလသည္။ ဟင္းေကာင္းမက္ေသာ ဦးဇင္းၾကီးသည္ ဟင္းေကာင္းမ်ားကို အလြန္အကၽြံ
ဘုဥ္းေပးလိုက္ရာ ၀မ္းေလွ်ာကာ ေဆးရံုတက္ရေလေတာ့သတည္း။”
ဆရာေတာ္သည္ ထိုအျဖစ္မွန္ကို ၾကားရေသာအခါ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ဆိုးသျဖင့္ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကိမ္စာေကၽြးေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ထိုအမွွဳႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ဆရာေတာ္ႏွင့္ ရြာမွ ဒါယကာ ဒါယိကာမတို႔သည္
“ဦးဇင္းၾကီးက ဆိုးတာလား၊ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြက ဆိုးတာလား၊” ဆိုသည္ကို ယခုအခ်ိ္န္ထိ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ ၾကေသးသျဖင့္ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ ကမၻာ့တရားရံုးသို႔ တင္ရန္ပင္ ဆံုးျဖတ္ေနၾကေလ၏။
(0lder posts ႏိွပ္ပါ၊ ပံုျပင္ ၆၀ ေက်ာ္ကို ေတြ႔ပါလိမ့္မည္။)

 

Go Up အေပၚသုိ႔