"ဆုၾကီးပန္ႏွင့္ ဆုငယ္ပန္"

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဦးသာဦးႏွင့္ ေဒၚခ်စ္ဥအမည္ရွိ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးတို႔ရွိၾကေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ပစၥဳပၸဳန္ ဘ၀တြင္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အလြန္ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ကိစၥၾကီးငယ္ရွိတိုင္း ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ညိွညွိ ႏွိဳင္းႏွိဳင္း တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ေဆြးေႏြကာ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦး တိုင္ပင္၍ မရေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိေလသည္။ ဦးသာဦးသည္ကား ဆုၾကီးပန္ျဖစ္သည္။ ဆုၾကီးပန္ဟူသည္ကား ဘုရားျဖစ္ရန္အလို႔ငွာ ဆုပန္ထား ျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ေဒၚခ်စ္ဥသည္ကား ဆုငယ္ပန္ျဖစ္သည္။ ဆုငယ္ပန္ဟူသည္ ရိုးရိုးရဟႏၱာအျဖစ္ကို ဆုေတာင္းထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ေနသတြင္ ဘုရားေလာင္းလမ္းစဥ္ကို ၾကိဳက္ေနေသာ ဦးသာဦးက ေျပာသည္-
"ေလာကမွာ ဘုရားဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူးက အလြန္အင္မတန္မွ နည္းပါတယ္၊ ဘုရားေတြ ပြင့္ဘို႔ အမ်ားၾကီးလိုတယ္၊ ခၽြတ္ဖို႔ သတၱ၀ါေတြကလဲ အမ်ားၾကီး မဟုတ္လား၊ဒါေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းသင္တန္းမ်ား ဖြင့္ရင္ေတာင္ ေကာင္း မယ္"တဲ့။
သို႔႔ေသာ္ ဇနီးသည္ ေဒၚခ်စ္ဥကမူ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တရားေတြကို နာထားသူျဖစ္၍ ဘ၀ရွည္လ်ား မည္ကို မၾကိဳက္၊ "ယခုျပတ္ရင္ ယခု ေကာင္းတာဘဲ"တဲ့၊ ဤသို႔ ခံယူထား၏။
ဦးသာဦးက ဘုရားဆုပန္ထားသည္။ "သူပါရမီေတြ ျဖည့္ေနမွ်ကာလပတ္လံုး သူ႔ေနာက္က ေရပူ ေရခ်မ္းကမ္း လွမ္းျပီး လိုက္စမ္းပါ"ဟု ဇနီးအား စည္းရံုးၾကည့္၏။ ေဒၚခ်စ္ဥက
"မလိုက္ခ်င္ပါဘူးေတာ္ သူ႔လမ္းစဥ္ၾကီးက အရွည္ၾကီး"ဟုဆိုသည္။ ေျပာမရ၍ ဦးသာဦးက ရြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးနႏၵိယကို အကူအညီေတာင္း၏။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကလည္း ဦးသာဦးဘက္က ကူညီေဟာေပးရွာ သည္။ သို႔ေသာ္မရပါ။ထုိအခါ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကီးက
"ဒကာၾကီးေရ ေဟာမရဘူး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္သာ ရွာေပေတာ့"ဟု မိန္႔ေတာ္မူရသတတ္။
မွတ္ခ်က္။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တစ္ဘ၀သာသနာ (ဆရာေတာ္ဦးေဃာသိတ)

“ေအာ္ ဒီလိုကိုယ္ေတာ္လဲ ရွိေသးသကိုး”

ျပီးခဲ့ေသာ ဒီဇင္ဘာလက ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ စကၤာပူရွိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ေက်ာင္းတြင္ ေခတၱခဏ သီတင္းသံုး ေနစဥ္ ျမန္မာျပည္မွ ေမးတစ္ေစာင္ မိမိထံသို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ထိုေမးတြင္
"ဦးဇင္းရဲ႕ မွ်ားနတ္ေမာင္ ဒကာၾကီး ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားျပီ၊ အျမန္လာပါ"ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။ မိမိသည္ ထိုေမးကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခါ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။ ေသာ တာပန္အရိယာျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္အာနႏၵာကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးသည္ပင္ ျမတ္ဗုဒၶ ပရိနိဗၺာန္စံလြန္ျပီဆို သည္ကုိ သိလိုက္ရေသာအခါ ရုတ္တရက္ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာတို႔ကို ခဲြ၍ မရေလာက္ေအာင္ပင္ ေတြေ၀မွဳေတြျဖစ္သြားေလ၏။ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေသာ မိမိ၏ အျဖစ္သည္ကား အဘယ္ဆို ဘြယ္ရာရွိမည္နည္း၊တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ မိမိ၏ အေတြးထဲတြင္
"ေအာ္ ငါ့ရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ဒကာၾကီးေတာ့ ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားျပီ၊ ငါလဲ ဒကာၾကီးကို ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မျပဳစု မလုပ္ေကၽြးလိုက္ရ၊ ငါဟာ ဒကာၾကီးအေပၚတာ၀န္မေက်သူသာျဖစ္တယ္၊ ဒကာၾကီးရယ္ အျဖစ္ဆိုး လိုက္ေလစြ၊ ကားတိုက္ခံရလို႔မွ ဆံုးရတယ္လို႔၊ က်န္တဲ့ေရာဂါေ၀ဒနာနဲ႔ ဆံုးရင္ ေျဖသာေသးတယ္။ ဘယ္ဘ၀က မ်ား ၀ဋ္ေကၽြးေတြပါလာသလဲမသိ"ဟုေတြးကာ ယူၾကံဳးမရပင္ျဖစ္ေနမိသည္။ ဆြမ္းကိုလဲ ဘုဥ္းေပး၍ မရေတာ့ပါ။ တစ္လုပ္ ႏွစ္လုပ္ ဘုန္းေပး ျပီး ထလာခဲ့ေတာ့သည္။
"ဒီေန႔ ဦးဇ၀နၾကီး ဆြမ္းစားတာ နည္းလွခ်ည္းလား၊ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ၊ ေနမေကာင္းလို႔လား"ဟူေသာ သူငယ္ ခ်င္း၏ အေမးကိုပင္ မေျဖႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဆြမ္း၀ိုင္းမွ ရုတ္တရက္ထျပန္လာမိသည္။ဤတြင္ ဆြမ္း၀ိုင္းတြင္ ရွိေသာ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးက
" သူ႔ဒကာၾကီး ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ ေမးဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ ဆရာေတာ္"ဟု ေလွ်ာက္လိုက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ မိမိထံသို႔ ေရာက္လာကာ
"ဦးဇ၀နရယ္ သိပ္လဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနပါနဲ႔၊ အရွင္ဘုရားက အရွင္ဘုရားရဲ႕ မိသားစုထဲမွာ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္တယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပျဖစ္တဲ့ အရွင္ဘုရားက အဲဒီလို ခံစားေနရင္ အရွင္ဘုရားရဲ႕ မိခင္ၾကီးနဲ႔ မိသားစုကို ဘယ္လိုသြားျပီး ေသာကေျဖေဆးေပးႏိုင္ေတာ့မလဲ"ဟု မိမိအား ေျဖဆည္ရာစကား ေျပာ လာသျဖင့္ မိမိ၏ ရင္တြင္းရွိ ေသာကတရားေတြ တဒဂၤအားျဖင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
"ေအာ္ ေသျခင္းတရားကို ငါ့ဒကာၾကီးတစ္ေယာက္သာ ရင္ဆိုင္ရသည္မဟုတ္ သက္ရွိသတၱ၀ါတိုင္း ရင္ဆိုင္ၾက ရမည္သာ၊ ခႏၶာရွိတဲ့ သူတိုင္းဟာ တစ္ေန႔ေတာ့ ေသၾကရမွာပဲ၊ နတၳိ ဇာတႆ အမရဏံနာမ နတၳိ၊ ေဖြးဖြား လာသူတိုင္းဟာ ေသဆံုးၾကရမွာပဲ" ဟု မိမိကို ဆံုးမကာ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့ေလျပီ။ထို႔ေနာက္ အက်ိဳး အေၾကာင္းကို တိတိက်က် သိရန္အလို႔ငွာ မိမိသည္ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းဆက္ေလသည္။ထိုအခါ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ ဇနီးျဖစ္သူက ဖုန္းကို လာကိုင္ေလသည္။ မိမိ စကၤာပူမွ ဆက္ေၾကာင္းကို သိလိုက္ရေသာအခါတြင္ကား
‘‘အမေလး ဦးဇင္းရဲ႕ ကို၀င္းျမင့္ေဌး ၀မ္းတြင္းအေနာက္ဖက္မွာ ေရႊစင္စၾကၤာကားတိုက္လို႔ ဆံုးသြားပါျပီဘုရား ``ဟု ေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ ငိုယိုကာ ေလွ်ာက္ေလေတာ့သည္။ ဤတြင္ မိမိ၏ စိတ္တြင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားသည္။ ‘‘ကားတိုက္ခံရလို႔ ေသဆံုးသူမ်ားတြင္ ငါ့ခမည္းေတာ္ၾကီးသာမက ဦးေလးျဖစ္သူလည္း ပါသြားတယ္နဲ႔ တူတယ္” ဟု သံသယ၀င္ေနစဥ္ ေနာက္ထပ္ ဒါယကာတစ္ဦးက အေဒၚဆီက ဖုန္းကို ယူကာ
“ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္ ဦးဇင္းရ႕ဲ ခမည္းေတာ္ ငနီပါဘုရား``ဟူေသာ ဒါယကာၾကီး၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရေသာ အခါ မိမိ သိလိုက္ပါျပီ၊ မိမိသည္ နေမာ္နမဲ့ အီးေမးကို မွားယြင္းျပီး ဖတ္မိလိုက္ျပီဆိုသည္ကို သိလိုက္ရသည္။
အီးေမးတြင္ ပါေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ကား
“ဦဇင္းရဲ႕ မွ်ားနတ္ေမာင္ ဒါယကာၾကီး ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားျပီ၊ အျမန္ျပန္ၾကြလာပါ၊” သို႔ေသာ္ မိမိ နေမာ္နမဲ့ ဖတ္လိုက္မိသည္ကား“ ဦးဇင္းရဲ႕ ဒါယကာၾကီး မွွ်ားနတ္ေမာင္ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားျပီ”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။
မွတ္ခ်က္ မွ်ားနတ္ေမာင္ ဒါယကာၾကီးဟူသည္ မွ်ားနတ္ေမာင္ အမည္ရေသာ ကားကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ မိမိ၏ ဦး ေလးျဖစ္သူ (မိမိ၏ ရဟန္းဒါယကာ)ပင္ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိမိသည္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ၾကြခဲ့ရေလသည္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေသာအခါ မိမိသည္ ဦးေလးျဖစ္ သူ ကားတိုက္ခံခဲ့ရေသာ ၀မ္းတြင္းအေနာက္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားခဲ့ေလသည္။ လမ္းသည္ကား အလြန္က်ဥ္း သည္။ လူေပါင္းမ်ားစြာတို႔သည္လည္း ထိုလမ္းက်ဥ္းေလးတြင္ သူတို႔၏ အသက္မ်ားစြာတို႔ကိုစြန္႔သြားၾကရ ေပသည္။ မိမိ၏ ဦးေလးျဖစ္သူ ရဟန္းဒါယကာသည္လည္း ထိုေနရာတြင္ အသက္စြန္႔ခဲ့ရေပသည္။ ထိုေန ရာတြင္ မိမိသည္ ဦးေလး၏ ဇနီးသည္၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္အတူ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳျပဳျပီး မကၽြတ္မလြတ္ၾကေသး ေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔အား အမွ်အတမ္းေပးေ၀ေပးခဲ့ေလသည္။
တစ္ေန႔ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ ရက္လည္ ဆြမ္းကပ္ပဲြသို႔ အနီးအနားရွိ ရြာမ်ားမွ သံဃာေတာ္အေပါင္းတို႔သည္ ရြာဦးေက်ာင္းသို႔ ၾကြေရာက္ေနၾကျပီးျဖစ္သည္။ နံနက္ေစာေစာ ဆြမ္းမကပ္မီ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဦးေလးျဖစ္ သူ၏ ၀မ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေျပာေနၾကေလသည္။ ထိုတြင္ မိမိက
“ခုကားတိုက္မွဳျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးက လမ္းက ေတာ္ေတာ္က်ဥ္းတယ္ဘုရား၊ ကားတိုက္ခံရလို႔ လူအေတာ္မ်ား မ်ား အသက္ေတြ ဆံုးရွဳံးကုန္ပါျပီဘုရား၊ အဲဒီလမ္းကို ခ်ဲ႕လိုက္ရင္ေတာ့ ကားတိုက္မွဳေတြ နည္းသြားလိုက္မယ္လို႔ ထင္တယ္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထားလိုက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက
“ဟ ေမာင္ဇ၀နၾကီးရ လမ္းက်ဥ္းလို႔ ကားတိုက္လို႔ ဆံုးေတာ့လဲ မင္းတို႔ ငါတို႔ဘဲ စားရတာပဲမဟုတ္လားကြ၊ မျပင္ပဲ ဒီတိုင္းထားလဲ ေကာင္းတာပဲ၊ ခုလဲ ဒို႔ပဲ စားရတာပဲမဟုတ္လားကြ”ဟု ရယ္ေမာကာ မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။ ထိုအခါ ေဘးမွ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက
“ကိုယ္ေတာ္ၾကီး စကားေျပာတာ ၾကည့္ေျပာေနာ္၊ ခုကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးသြားတဲ့ သူက ေမာင္ဇ၀နရဲ႕ ဦးေလး (ရဟန္းဒကာ)ဗ်”ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ထိုဆရာေတာ္သည္ မိမိကို အားနာသြားကာ
“ဦးဇ၀နေရ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္၊ တပည့္ေတာ္က အရွင္ဘုရားနဲ႔ အခုဆံုးတဲ့ သူနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ဘူးထင္လို႔ စ ေနာက္ မိတာပါ”တဲ့။ ေအာ္ ဘယ္လိုပင္ ေတာင္းပန္ေစကာမူ မိမိသည္ ထိုဆရာေတာ္ကို
“ေအာ္ ဒီလို ကိုယ္က်ိဳးၾကည့္ ကိုယ္ေတာ္လဲ ရွိေသးသကိုး”ဟူ၍ပင္ မိမိရင္ထဲတြင္ မွတ္ေက်ာက္တင္ထားမိ ေလေတာ့သည္။

"ျပင္၍ မရေတာ့ေသာ ေဂါပကလူၾကီးမ်ား"

မိမိတို႔၏ ရြာအနီးအနားတြင္ ရြာကေလးတစ္ရြာရွိေလသည္။ထိုရြာေလးသည္ စည္းလံုးညီညြတ္မွဳရွိသည္။ ရပ္ေရး ရြာေရး, သာေရး နာေရး, မည့္သည့္ကိစၥမ်ိဳးမဆို တိုင္တိုင္ပင္ပင္ တက္ညီလက္ညီႏွင့္ပင္ ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိၾက သည္။ထိုရြာကေလးတြင္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးအလွဴခံအသင္းလည္းရွိေလသည္။ အသင္းၾကီးသည္ အနီးအနားရွိရြာ မ်ားတြင္ အဖိတ္ေန႔တိုင္း ဆြမ္းေတာ္ၾကီး အလွဴခံထြက္ေလသည္။ ဥပုသ္ေန႔ နံနက္ ေစာေစာတြင္ အဖြဲ႔သားမ်ား စုရံုးကာ ရရွိလာေသာ ခဲဘြယ္ ေဘာဇဥ္မ်ားကို ျမတ္ဗုဒၶကို ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾကေလသည္။ ျပီးလွ်င္ ဘုရား ရွိခိုးၾကေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အဖြဲ႔သားလံုးတို႔သည္ စားဖြယ္ရာမ်ားကို ျမိန္ေရ ရွက္ေရျဖင့္ မွ်ေ၀ စားသံုးၾကေလ သည္။ ရရွိလာေသာ အလွဴေငြမ်ားကိုကား ေစတီပုထိုးမ်ား ဘုရားတန္ေဆာင္မ်ားျပဳျပင္ရန္အတြက္ အဖြဲ႔ၾကီးက သိမ္းဆည္းထားေလသည္။ ဤသည္ကား ထိုရြာကေလး၏ ေလးစားဖြယ္ရာ အတုယူဖြယ္ရာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားပါေပ တည္း။
သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔သ မိမိသည္ ထိုရြာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ မိမိေရာက္ေသာ အခ်ိန္ သည္ကား ညရွစ္နာရီေလာက္ျဖစ္ေပသည္။ ေက်ာင္းအတြင္းရွိ ဓမၼာရံုအတြင္း၀ယ္ လူၾကီးမ်ား စုေ၀းေရာက္ရွိေန ၾကေလသည္။ မိမိက
"ဘုန္းၾကီး ဒီေန႔ ထူးထူးျခားျခား ဘုန္းၾကီးရြာမွာ ဘာရွိလို႔လဲဘုရား၊ ရြာထဲက ေဂါပကလူၾကီးေတြ ဓမၼာရံုထဲ ေရာက္လို႔ပါလားဘုရား"ဟုေမးလိုက္ရာ ဆရာေတာ္က
"ဒီေန႔႔ ငါ့ရြာက ေဂါပကလူၾကီးေတြ ဘုရား၀တ္တက္ၾကမလို႔ကြ၊ ရြာထဲက ဒကာမတစ္ေယာက္ေမြးေန႔႔႔႔႔ေလ၊ သူက ေဂါပကလူၾကီးေတြကို ဖိတ္ျပီး ဘုရား၀တ္တက္မယ္၊ ျပီးရင္ ေဂါပကလူၾကီးေတြကို ၾကာဇံတိုက္မယ္ေပါ့ကြာ" `ဤတြင္ မိမိက
"အြန္း ဘုန္းၾကီးရြာက ေဂါပကလူၾကီးေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေတာ္ၾကပါတယ္ဘုရား၊ စုေပါင္းျပီး ဘုရား ၀တ္တက္ၾကတယ္၊ လုပ္စရာရွိရင္ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္၊ တပည့္ေတာ္ရြာမွာေတာ့ ဒါမ်ိဳး စုစု စည္းစည္း လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိဘူးဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ မိမိစကားသည္ပင္ အဆံုးမသတ္ ေသးပါ။ ဆရာေတာ္က
"ဇ၀န မင္းက အဲဒါေလာက္သိတာ၊ လူငယ္ေတြကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္၊ ေဂါပက လူၾကီးေတြက ဘုရား၀တ္တက္ မယ္ဆိုရင္ မိုက္လုေနတာ၊ ကေလးေတြက်ေနတာပဲ၊ ျပီးေတာ့ သူတ႔ို အႏွစ္နွစ္ကာလက မွားျပီး ရြတ္ဆိုလာတာ ျပင္ေပးတာေတာင္ လက္မခံဘူး၊ ငါ့ကို ျပန္ေျပာတယ္ကြ"ဟုဆိုေသာအခါ မိမိက သိလိုေဇာျဖင့္
"ဘာျပန္ေျပာတာလဲဘုရား"ဟု ေမးလို္က္ေသာအခါ ဆရာေတာ္က
"ဒီလိုကြ၊ ဒို႔ ပါဠိေတာ္မွာ ေကာ႒ာသ (၃၂)ႏွစ္ပါးရွိတယ္ေလကြာ၊ အတၳိ ဣသၼႎ ကာေယ ေကသာ ေလာမာ နခါ ဒႏၱာ တေစာ မံသံ ႏွာရု အ႒ိ အ႒ိမိဥၨံ လို႔လာတယ္မဟုတ္လား၊ သူတို႔ က အတၳိ ဣသၼႎ ကာေယ ေကသာ ေလာမာ နခါ ဒႏၱာ တေစာ မံသံ ႏွာရု အ႒ိ အ႒ိလို႔ မွားဖတ္ေနတယ္ကြာ၊ ငါကလဲ ဒကာၾကီးတို႔ ဖတ္တာ မွားေနတယ္ေနာ္ ၊ ဒီမွာၾကည့္ ပါဠိစာအုပ္မွာက အ႒ိ အ႒ိမိဥၨံလို႔ရွိတယ္ ဆိုျပီး စာအုပ္ထုတ္ျပတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒကာတစ္ ေယာက္က 'အရွင္ဘုရား စာအုပ္က မွားေနရင္ေကာဘုရားတဲ့' ဒါတင္မကဘူး ေနာက္တစ္ေယာက္က 'အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔က တစ္ခ်ိန္တံုးက ဒီနယ္မွာ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ စာခ်ဘုန္းၾကီး ဦးေကာ႑ညရဲ႕ တ ပည့္ေတြပါဘုရား'တဲ့ အဲဒီလို ကတ္ေျပာေနေတာ့ ငါ့့လဲ 'ေအး ဒကာၾကီးတို႔ ဖတ္ခ်င္သလိုသာ ဖတ္ပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာမိတာက က်ဳပ္ရဲ႕အမွားပါဗ်ာ'ဟု စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာထည့္လိုက္တယ္ကြာ၊ အဲဒီအခ်ိန္စျပီး သူတို႔ဘာသာ ဘာရြတ္ရြတ္ ငါဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူးကြာ။"ဟုဆရာေတာ္က သူႏွင့္ ေဂါပကလူၾကီးတို႔အၾကား ျဖစ္စဥ္အေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပေလသည္။မိမိ၏ စိတ္တြင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္လာသည္ကား "ေအာ္ ျပင္၍ မရေတာ့ေသာ ေဂါပကလူၾကီးေတြပါတကား"ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။