သာမႏၱဇပၸ

သာမႏၲဇပၸ-ဟူသည္ကား (အလို႐ွိေသာ ပစၥည္းႏွင့္) အနီးကပ္၍ ေျပာဆိုျခင္းတည္း။ ဤအရာ၌ ကုလူပကရဟန္း ၏ ဝတၴဳကို ေျပာၾကားသင့္၏။(ဆြမ္းခံ ထုိင္အိမ္အျဖစ္ျဖင့္) အိမ္သို႔ကပ္ေသာ(ကုလူပက) ရဟန္းတပါးသည္ ဆြမ္းစားလိုသည္ျဖစ္၍ အိမ္တအိမ္သို႔ ဝင္ၿပီးလွ်င္ ထိုင္ေနေလ၏။ အိမ္႐ွင္မသည္ ရဟန္းကို ျမင္လွ်င္ မလႉလုိ ေသာေၾကာင့္ ''ဆန္မ႐ွိ''ဟု ဆိုကာ ဆန္ကို ေဆာင္ယူလုိ၍ သြားသကဲ့သို႔ အိမ္နီးခ်င္းအိမ္သို႔ သြားေလ၏။ရဟန္းသည္လည္း အိမ္အခန္းအတြင္းသို႔ဝင္၍ ၾကည့္႐ႈလတ္ေသာ္ တံခါး႐ြက္ေထာင့္၌ ႀကံကို၎, အိုးထဲ၌ တင္လဲကို၎, ျခင္းေတာင္းထဲ၌ ငါးေျခာက္ျပားျခမ္းကို၎, ဆန္အုိးထဲ၌ ဆန္တုိ႔ကို၎ ေတာပတ္ အုိးထဲ၌ ေထာပတ္ကို၎ ေတြ႔ျမင္ၿပီးလွ်င္ အျပင္သို႔ ထြက္၍ ထိုင္ေနေလ၏။ အိမ့္႐ွင္မသည္ 'ဆန္မရခဲ့'ဟု ညည္း တြားလ်က္ ျပန္လာ၏။ ထုိရဟန္းသည္
''ဥပါသိကာမေရ ယေန႔ဆြမ္းမျပည့္စံုလတံ့ဟု ေစာေစာကပင္ နိမိတ္ကုိ ျမင္ခဲ့ၿပီ''ဟု ဆို၏။
"အဘယ္သို႔ေသာ နိမိတ္ကို ျမင္ခဲ့ပါသနည္း အ႐ွင္ဘုရား"ဟုေမးလတ္ေသာ္
''တံခါး႐ြက္ေထာင့္၌ထားတဲ့ ႀကံေခ်ာင္းကဲ့သို႔ေသာေျမြကို ျမင္ခဲ့ပါ၏၊ 'ထိုေျမြကို ပုတ္ခတ္အ့ံ'ဟု ၾကည့္႐ႈလိုက္တဲ့အခါ အိုးထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ တင္လဲခဲေတြနဲ႔တူတဲ့ ေက်ာက္ခဲတို႔ကို ျမင္ခဲ့ပါ၏၊ အဲဒီေက်ာက္ခဲျဖင့္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့အခါ ေျမြက ပါးပ်ဥ္းကို ျပဳလိုက္ပါတယ္၊အဲဒီေျမြရဲ႕ ပါပ်ဥ္းဟာ ျခင္းေတာင္း၌ ထားေသာ ငါးေျခာက္ျပာျခမ္းႏွင့္ တူစြာ ျမင္ခဲ့ပါ၏၊ ခဲကို ကိုက္လိုတဲ့ ေျမြ၏သြားတုိ႔ကို ဆန္အိုးထဲက ဆန္တို႔ႏွင့္ တူစြာ ျမင္ခဲ့ပါ၏၊ ထိုအခါ အမ်က္ထြက္တဲ့ ေျမြ၏ ပါးစပ္မွ ထြက္လာေသာ အဆိပ္ႏွင့္ ေရာေသာ တံေထြးကို ေထာပတ္အိုးထဲ၌ ထည့္ထားေသာ ေထာပတ္ႏွင့္တူစြာ ျမင္ခဲ့၏''ဟု ဆို၏။ ထိုအိမ့္႐ွင္မသည္

''ဦးျပည္းကတံုးကုိေတာ့ လွည့္စားျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္''ဟု ဆင္ျခင္၍ ႀကံကိုကပ္ၿပီးလွ်င္ ထမင္းကိုခ်က္၍ ေထာပတ္ တင္လဲ ငါးေျခာက္တုိ႔ႏွင့္ တကြ အလံုးစံုကို ကပ္လႉလိုက္ရေလ၏၊ ဤသို႔ (အလို႐ွိအပ္ေသာ ပစၥည္းႏွင့္) အနီးျပဳ၍၊ ဝါ၊ ပြတ္သီ၍ ေျပာဆိုျခင္းကို သာမႏၲဇပၸ-ဟု သိအပ္၏။ ရဟန္းေကာင္းတစ္ပါးသည္ ထိုသို႔ေသာ အမွဳမ်ိဳးကို မျပဳအပ္ဟု ၀ိသုဒၶိမဂ္တြင္ ဖြင့္ဆိုထားေလသည္။ (မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ၀ိသုဒၶိမဂ္ျမန္မာျပန္)