“ရွဴရမွာလား သံုးရမွာလား”

ဤအျဖစ္အပ်က္ကေလးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၆)ႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ပါေပသည္။ ေႏြဦးေပါက္ျပီဆိုလွ်င္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ အစုိုးရက က်င္းပေပးေသာ ဓမၼာစရိယ စာေမးပဲြႏွင့္ ပထမျပန္စာေမးပြဲမ်ားကို ေျဖဆိုၾကရ ေလသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ စာေမးပြဲမ်ားေျဖျပီးသည့္ေနာက္ ေက်ာင္းမ်ား ေခတၱခဏ ပိတ္သည္ႏွင့္တစ္ ျပိဳင္နက္ သူတို႔၏ အရပ္ေဒသမ်ားသို႔ ျပန္ၾကြၾကေလသည္။ ထိုသံဃာေတာ္အေပါင္းတြင္ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးသည္ လည္း စာေမးပဲြကို ေကာင္းစြာ ေျဖဆိုျပီးေနာက္သူ၏ဇာတိရြာသို႔ ျပန္ၾကြသြားေလသည္။ဦးဇင္းေလးသည္ ရြာတြင္ သီတင္းသံုးေနထိုင္စဥ္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာ ကြဲကြာေနေသာ မိဘ၊ ဆရာသမားမ်ား၊ ရဟန္းဒါယကာ+ ရဟန္း ဒါယိကာမမ်ား၊ေဆြမ်ိဳးအေပါင္း၊သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းႏွင့္ေတြ႔ကာအလြန္ပီတိျဖစ္ေနခဲ့သည္။စကားမ်ားသည္လည္း ေျပာ၍ အားမရေအာင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။သူသည္ႏွစ္လၾကာေနျပီးေနာက္ ေက်ာင္းျပန္လည္ဖြင့္သည့္အတြက္ ျမိဳ႕သို႔ ျပန္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေပသည္။သို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူသည္မိဘ၊ေဆြမ်ိဳး၊သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိုက္လံႏွဳတ္ဆက္ေလ ေတာ့သည္။ထိုမိဘေဆြမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ျမိဳ႕သို႔ တစ္ဖန္စာသင္ၾကြေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ သူတို႔၏ ဦးဇင္းကို တတ္စြမ္းသေလာက္ေထာက္ပန္႔လွဴဒါန္းၾကေလသည္။ ထိုဇင္းေလးသည္ ေနာက္ဆံုးႏွဳတ္ဆက္ရန္က်န္ေနေသာ သူမ်ားသည္ကား သူ၏ ရဟန္းဒါယကာ+ရဟန္းဒါယိကာမမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ သူသည္ သူ၏ ရဟန္း ဒါယကာ+ရဟန္းဒါယိကာမမ်ားအိမ္သို႔ ၾကြသြားေလသည္။ဦးဇင္းေလးသည္ သူ၏ ရဟန္းဒါယကာ+ရဟန္းဒါယ ကာမမ်ားႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးေလသည္။ထိုအခါ သူသည္
“ဒကာၾကီး+ဒကာမၾကီးတို႔ ဦးဇင္း မနက္ျဖန္ ျမိဳ႕ကို စာသင္ျပန္ၾကြေတာ့မယ္”ဟု ႏွဳတ္ဆက္ေျပာၾကားေလသည္။
ဤတြင္ ရဟန္းဒါယကာၾကီးက
“ဦးဇင္းကို ေငြလွဴအံုးမည္”ဟု ဆိုကာ ေငြႏွစ္က်ပ္ကို လွဴဒါန္းေလသည္။ ထိုအခါ ဦးဇင္းျဖစ္သူက ေငြႏွစ္က်ပ္ကို ၾကည့္ကာ
“ဒကာၾကီးရယ္ ဒီေလာက္ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းေတြ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒကာၾကီးက ဦးဇင္းကို ေငြႏွစ္က်ပ္လာလွဴ တယ္၊ ဒီေငြႏွစ္က်ပ္က ဘာအတြက္လဲ၊ သံုးဘို႔လား၊ သို႔မဟုတ္ ရွဴဘို႔လား၊ သံုးဘို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွသံုးရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒကာၾကီးပဲ ျပန္ယူလိုက္ပါ၊ ရွဴဘို႔ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္လွဴစရာမလိုပါဘူး၊ ငါးျပားေစ့တစ္ေစ့
ဆိုရပါတယ္၊ ငါးျပားပဲလွဴပါ ဒကာၾကီး”ဟု ဆိုလိုက္ေသာအခါ ဒါယကာၾကီးသည္
“ရဟန္းအမၾကီးေရ ငါလွဴတာ နည္းတယ္တဲ့၊ နင္သာ ၾကည့္လွဴလိုက္ေပေတာ့”ဟု မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ ကာ အိမ္ခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္ေျပးသြားေလေတာ့သတည္း။
မွတ္ခ်က္။။ ထိုေခတ္ ထိုကာလက တက္ရြန္သကၤန္းတစ္စံုပင္ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေပးရေသာ ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “နည္းသည္ဟု ေျပာမလား၊ မ်ားသည္ဟု ေျပာရမလား၊ မနည္း မမ်ားဟု ေျပာရမလား ”စာဖတ္သူတို႔ ဆံုးျဖတ္ၾက ကုန္ရာသတည္း။

“ၾကက္သားထက္ေတာင္ ၾကိဳက္ေသး”

ရမည္းသင္းျမိဳ႕ေပၚရွိ စာသင္တိုက္တစ္ခုတြင္ ဦး၀ံသသည္ ဆြမ္းစာေက်ာင္းဘုန္းၾကီးအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သည္မွာ သံုးလခန္႔ရွိျပီးျဖစ္သည္။ ဦး၀ံသသည္ ဒါယကာ ဒါယကာမမ်ားအေပၚ အေျပာေကာင္းသလို အေျမွာက္လည္းေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွဴမည့္တန္းမည့္သူမ်ား မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္သည္။ တစ္ေန႔ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဆြမ္းခ်ိဳင့္လာပို႔ရာ အေျပာေကာင္းေသာ ဦး၀ံသမွာ ျမင္ျမင္ခ်င္း လွမ္းႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ဟာ ဒကာမၾကီး ဆြမ္းလာပို႔တာလား”
“မွန္ပါဘုရား တပည့္ေတာ္ သဒၶါဆြမ္းလာပို႔တာပါဘုရား”
“အင္း သာဓုဗ်ာ သာဓု သာဓု-- ကဲ မွန္းစမ္း ဘာဟင္းေတြတုန္း”
“မွန္ပါ ၾကက္သားဟင္းပါဘုရား”
“ေဟ ဟုတ္လား ဟန္ၾကတာပဲ ေက်ာင္းက စာခ်ဘုန္းၾကီးေတြကို ၾကက္သားနဲ႔ မကပ္ရတာ ၾကာေပါ့ဗ်ာ ၾကက္သားထက္ ေကာင္းတဲ့ဟင္း မရွိေတာ့ဘူး”
“မွန္ပါဘုရား”ဟု ဒါယကာမၾကီးမွာ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ဆြမ္းဟင္းမ်ားလွယ္ျပီး ျပန္ရန္ ေက်ာင္းေအာက္ထပ္ေလွကားအနီးမွ ဖိနပ္၀င္ယူေန၏။
မၾကာမီ ဒါယကာမတစ္ေယာက္ဆြမ္းခ်ိဳင္႔လာပို႔ျပန္၏။ ထံုးစံအတိုင္း ႏွဳတ္ဆက္ျပန္၏။
“ဟာ ဒကာမၾကီးဆြမ္းခ်ိဳင့္လာပို႔တာလား”
“မွန္ပါဘုရား ေမြးေန႔မို႔ ဆြမ္းလာပို႔တာပါဘုရား”
“သာဓုဗ်ာ သာဓု သာဓု ကဲ မွန္းစမ္း ဘာဟင္းေတြတုန္း”
“၀က္သားဟင္းပါအရွင္ဘုရား”
“ေဟ ဟန္က်တာပဲ စာခ်ဘုန္းၾကီးေတြကို ၀က္သားနဲ႔ကပ္ရတာေပါ့၊ က်ဳပ္တို႔က ၀က္သားဆို ၾကက္သားထက္ေတာင္ ၾကိဳက္ေသးတယ္၊ ၾကက္သားကမွ အရိုးထြင္ေနရေသး”
ဦး၀ံသသည္ အရင္ၾကက္သားဟင္းလာလွဴေသာ ဒါယကာမၾကီးျပန္သြားျပီထင္၍ ေနာက္၀က္သားဟင္း လာပို႔ေသာ ဒါယကာမၾကီးကို ေျမွာက္ပင့္၍ ေျပာဆိုေနေလ၏။
ေလွကားအနီးမွ ဖိနပ္၀င္ယူေနေသာ ၾကက္သားလွဴေသာ ဒါယကာမၾကီး ၾကားသြားရာ
“ဘုန္းၾကီးတန္မဲ့ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ခုတစ္မ်ိဳးေျပာတတ္တဲ့ဘုန္းၾကီး၊ ေနာက္ အရွင္ဘုရားေက်ာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ဆြမ္းလာမပို႔ေတာ့ဘူး”ဟု ေျပာကာ စိတ္ဆိုးထြက္သြားေလေတာ့သည္။ထိုဦး၀ံသသည္လည္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထိုဒါယိကာမၾကီးကို ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုခြင့္ မရေတာ့ေခ်။

မွတ္ခ်က္ ဥယ်ာဥ္တိုက္(ရန္ကင္းေတာင္) အႏွစ္(၂၀)ပံုရိပ္ မဂၢဇင္းမွ ထုတ္ႏွဳတ္ျပင္ဆင္ေရးသားတင္ျပလိုက္ရေပသည္။

“ေခါင္းျဖတ္ ေလာင္းလိုက္”

တစ္ခါက ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕၏ စာသင္တိုက္တစ္တိုက္တြင္ ကိုရင္ပုညအမည္ရွိ စာသင္သားတစ္ပါးရွိေလသည္။ ကိုရင္ ပုညသည္ ည(၁၂)နာရီထိုးသည္အထိ စာက်က္ထားေသာေၾကာင့္ အေတာ္ေနျမင့္မွ အိပ္ရာကႏိုဳးသည္ခဲ့ေလ သည္။ ထို႔ေနာက္ သြားတိုက္၊မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ေရးၾကီးသုတ္ျပာႏွင့္ သကၤန္းျမန္ျမန္ရံုကာ ဆြမ္းခံၾကြသြားေလသည္။ ဆြမ္းခံအိမ္ ငါးအိမ္ခန္႔မွ် ၾကြျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ဆြမ္းဟင္းကား တစ္ခြက္သာ ရေသးသည္။ ထိုရထားေသာ ဆြမ္း ဟင္းသည္လည္း မက္ေလာက္ေသာ ဆြမ္းဟင္းေတာ့မဟုတ္ေခ်၊ ထို႔ေနာက္ ကိုရင္ပုညသည္ ေျခာက္အိမ္ ေျမာက္ အိမ္သို႔၀င္လိုက္ပါျပီ။ အိမ္ရွင္ဒါယကာမၾကီးသည္ကား အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနသျဖင့္ ကိုရင္ပုညၾကြလာသည္ ကို မျမင္လိုက္ေခ်။ အိမ္အတြင္းရွိ ဒါယကာမၾကီး၏ သမီးျဖစ္သူက ျမင္လိုက္သျဖင့္
သမီး
“အေမ ကိုရင္ဆြမ္းခံၾကြလာတယ္”
အေမ
“ေအး ငါအ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတယ္၊ မအားေသးဘူး၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ငါးေၾကာ္ရွိတယ္၊ ယူေလာင္းလိုက္”
ထိုဒါယကာမၾကီး၏ ငါးေၾကာ္ေလာင္းလိုက္ဟု ေျပာသံကို ၾကားရေသာအခါ ကိုရင္ပုညသည္ စိတ္အတြင္းမွ ၾကိတ္ ကာပီတိျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဘုဥ္းေပးလိုက္စိတ္ တစ္ဖြားဖြားျဖစ္သျဖင့္ မိမိတံေတြးမ်ားကိုပင္ ျပန္လည္မ်ိဳခ်လိုက္ ရသည္။
သမီး
“အေမ ငါးေၾကာ္က တစ္ေကာင္တည္းရွိတာ တစ္ေကာင္လံုးေလာင္းလိုက္ရမွာလား”
ထိုအခါ မိခင္ျဖစ္သူ ျပန္လည္ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ကိုရင္ပုညအၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဓာတ္က်သြားေလ ေတာ့သည္။ မိခင္ျဖစ္သူ ေျပာလိုက္ေသာ စကားသည္ကား
“ဟဲ့ ငါးေၾကာ္ကို အေကာင္လိုက္ ေလာင္းရေအာင္ အဲဒီကိုရင္က နင့္လင္မ်ားမွတ္လို႔လား၊ ေခါင္းျဖတ္ေလာက္ လိုက္”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။
မွတ္ခ်က္= ဤပံုျပင္သည္ မႏၱေလးတိုင္း ပုသိမ္ၾကီးျမိဳ႕နယ္ ရန္ကင္းေတာင္ေျခ ဥယ်ာဥ္စာသင္တိုင္၏ ႏွစ္(၂၀) ပံုရိပ္ မဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ ထုတ္ႏွဳတ္ေရးသား ေဖၚျပလိုက္ရေပသည္။

“ဘုရားပြင့္ေတာင္ သြားမဖူးရဘူး”

ျမန္မာျပည္တြင္ နာမည္အၾကီးဆံုး စာသင္တို္က္ၾကီးတစ္တုိက္ကို ညႊန္ျပပါဆိုလွ်င္ မႏၱေလးျမိဳ႕မွ မစိုးရိမ္ေက်ာင္း တိုက္ၾကီးကို ညႊန္ျပရမည္ျဖစ္ေပသည္။ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ နာမည္ၾကီးသလဲဟုဆို လာလွ်င္ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ စာသင္သားသံဃာအမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ စာသင္နည္း စနစ္ေကာင္းသည္။ အထူးအားျဖင့္ အစိုးရဓမၼာစရိယ၊ သက်သီဟ၊ ေစတီယဂၤဏစာေမးပဲြမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ ေသာ စာ၀ါမ်ားကို ပို႔ခ်ရာတြင္ အလြန္နာမည္ၾကီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးသည္ကား ျမန္မာ ျပည္တြင္ အလြန္နာမည္ ၾကီးလွေပသည္။ ယခုအခါ ထိုစာသင္တိုက္ၾကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ ဆရာေတာ္ၾကီး သည္ကား ဆရာေတာ္ၾကီးဦး ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသပင္ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ စာခ်အလြန္ေကာင္းသည္။ စကားေျပာျပတ္သည္။ စကားေျပာေကာင္းသည္။ ဤေနရာ၌ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေျပာင္ေျမာက္လွေသာ မွတ္ သားေလာက္ေသာ ၾသ၀ါဒကို ေဖၚျပေပအံ့။တစ္ႏွစ္က မစိုးရိမ္တိုက္မွ စာသင္သားမ်ားသည္
“ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ရဲ႕ဆရာသမားပ်ံ႕လြန္ေတာ္မူသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ကို ရြာျပန္ခြင့္ျပဳ ေတာ္မူပါဘုရား၊ ဒုတိယ စာသင္သားတစ္ပါးကလဲဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အေမကြယ္လြန္သြားပါ သျဖင့္ တပည့္ေတာ္ကို ရြာျပန္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား၊ တတိယစာသင္သားတစ္ပါးကလဲ ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အေဖကြယ္လြန္သြားပါသျဖင့္ ရြာျပန္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား” စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး ရြာျပန္ခြင့္ကို ေလွ်ာက္ၾကေလသည္။တစ္ပါးလည္းမဟုတ္ ႏွစ္ပါးလည္းမက စသည္ျဖင့္ အလြန္အင္မတန္မွ မ်ားျပားလွေပသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း အမွန္ပင္ မိဘက်န္းမာေရးေကာင္းသျဖင့္လည္းေကာင္း မိဘမ်ားကြယ္လြန္ သြားသျဖင့္လည္းေကာင္း ျပန္ခြင့္ကို ရရန္ ဆရာေတာ္ထံမွ ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း လူငယ္တို႔ အေလွ်ာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ ခရီးသြားလိုေသာအခါ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ လိမ္လည္ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ စာသင္သားမ်ားစြာကို အုပ္ခ်ဳပ္လာေသာ ဆရာေတာ္ဦးရာဇသည္ကား အခ်ိဳ႕တပည့္မ်ား လိမ္လည္ေလွ်ာက္ ထားၾကသည္ကို သိရွိလာေလသည္။ တပည့္မ်ားထံမွ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ပင္ ရရွိလာျပီးျဖစ္ ေလသည္။ တပည့္မ်ား၏ အလိမ္ခံရေပါင္းလည္း မ်ားလာျပီ ျဖစ္ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ေသာေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္၀ယ္ ေအာက္ပါအတိုင္း ျပတ္ျပတ္သားသား မွတ္သားဖြယ္ရာၾသ၀ါဒကို ေပးေတာ္မူေလေတာ့သည္။
“ေအး မင္းတို႔စာသင္သားေတြ စာ၀ါဖြင့္ျပီဆိုလွ်င္ စာ၀ါမတက္ခ်င္တာနဲ႔ အေဖေသလို႔ ရြာျပန္ခြင့္ျပဳပါအံုးဘုရား၊ အေမေသလို႔ ရြာျပန္ခြင့္ျပဳပါအံုးဘုရား၊ ဆရာသမားပ်န္လြန္ေတာ္မူလို႔ ရြာျပန္ခြင့္ျပဳပါအံုးဘုရားနဲ႔ လာေလွ်ာက္ ၾကတယ္၊အခ်ိဳ႕လဲ တကယ္အေမ အေဖေသလို႔ လာေလွ်ာက္ၾကတာေတြပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕လဲ စာ၀ါလိုက္ရမွာ ပ်င္း တာနဲ႔ ငါဆီလာျပီး ေသသြားျပီးျဖစ္တဲ့ အေဖေသလို႔ ေသသြားျပီးျဖစ္တဲ့ အေမေသလို႔ပါဘုရားဟု ညာေလွ်ာက္ျပီး ေတာသြားေတာင္သြား သြားၾကတယ္၊ ေအး ဒီႏွစ္ စါ၀ါဖြင့္လို႔ကေတာ့ လာမေလွ်ာက္နဲ႔ တစ္ပါးမွ ျပန္မလႊတ္ဘူး သာမွတ္၊ မင္းတို႔ အေမ+အေဖ+ဆရာသမားေတြကို ရြာျပန္တာနဲ႔ တစ္ခါတည္းေျပာခဲ့၊ “အေမတို႔ အေဖတို႔ရယ္ ေသမယ္ဆိုရင္လဲ ဦးဇင္းတို႔ စာ၀ါမဖြင့္မီ ေက်ာင္းမဖြင့္မီေစာေစာစီးစီးေသထားၾကပါ၊ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္မွ စာ၀ါ ဖြင့္မွ အေမတို႔ အေဖတို႔ေသရင္ ဆရာေတာ္က ျပန္မလႊတ္ဘူးတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ေသစရာရွိရင္လဲ ေစာေစာေသ ထားၾကပါ၊”လို႔တစ္ခါတည္းေျပာခဲ့ၾကကြာ၊ စာ၀ါဖြင့္ျပီဆိုမွေတာ့ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပျပ ဘယ္မွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ျပန္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး၊ ေအး ကုန္ေအာင္ေျပာလိုက္မယ္ကြာ၊ ဒို႔ေက်ာင္းဖြင္တဲ့အခ်ိန္ စာ၀ါခ်တဲ့အခ်ိန္ကစျပီး မင္း တို႔ အေမအေဖေသတာေတြ ေဘးဖယ္ထားလိုက္အံုး၊ ဘုရားပြင့္ေတာင္ သြားမဖူးရဘူးကြာ” ဟူသည္ပင္ျဖစ္ သတည္း။

ဤေနရာ၌ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာသျဖင့္ အလားတူ အျခားအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေဖၚျပေပအံ့။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ထင္ရွားေသာ စာသင္တိုက္ၾကီးတစ္တိုက္ရွိေလသည္။ ထိုစာသင္တိုက္ၾကီးတြင္ နယ္ေပါင္းစံုမွစာ သင္သားမ်ား ပညာသင္ၾကားလွ်က္ရွိၾကသည္။ တစ္ေန႔ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွ စာသင္သားကိုယ္ေတာ္ေလး တစ္ပါးသည္
“ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္အေဖဆံုးသြားလို႔ ရြာျပန္ခြင့္ ျပဳေတာ္မူပါဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ထားရာ ဆရာ ေတာ္က
“ေမာင္ပဇင္းရ မင္းအေဖက ဘာေၾကာင့္ ဆံုးသြားတာလဲကြ”ဟု သိလိုေဇာျဖင့္ ေမးေလသည္။ တပည့္ျဖစ္သူက
“ပင္လယ္ထဲ ငါးရွာရင္ စက္ေလေမွာက္ျပီး ဆံုးသြားတာပါဘုရား”ဟု ဆက္ေလွ်ာက္ေသာအခါ
“ေအာ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ေမာင္ပဇင္းရယ္၊ မင္းရဲ႕ ဖခမည္းေတာ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ကံဆိုးရွာတာပဲ၊ အြန္းစိတ္မ ေကာင္းစရာ၊ဒါနဲ႕မင္းက ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲ ေမာင္ပဇင္း၊”ဟု ေမးေသာအခါတြင္ တပည့္ျဖစ္သူက
“တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ ညေန သေဘၤာနဲ႔ ျပန္ပါမယ္ဘုရား”ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္သည္ ကရုဏာသက္စြာျဖင့္
“ေရာ႔ ေမာင္ပဇင္းေရ သေဘၤာခေပါ့၊ သိပ္ေတာ့မမ်ားပါဘူးကြာ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ ခရီးစရိတ္ကို စြန္႔လိုက္ေလ သည္။ တပည့္ျဖစ္သူသည္လည္း ဆရာေတာ္ကို ရိုေသစြာ ဦးခ်ျပီးေနာက္ အထုတ္အပိုမ်ားျပင္ကာ ထိုေန႔ညေန ခင္းမွာပင္ သေဘၤာဆိပ္သို႔ ဆင္းသြားေလေတာ့သည္။ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးကံဆိုးခ်ိန္ ေရာက္လာျပီ ထင္၏။ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ညေနခင္းအထြက္ ပင္လယ္ထဲတြင္ ငါးရွာရင္း သေဘၤာေမွာက္ ဆံုးျပီးဆိုေသာ သူ၏ ဖခည္း ေတာ္သည္ကား သူေနေသာ စာသင္တိုက္ၾကီးသို႔ မႏိုင့္တႏိုင့္ အထုပ္အပိုးၾကီးမ်ားထမ္းကာ ေရာက္လာေလ ေတာ့သည္။ထိုဒကာၾကီးသည္ ပင္ပက္ဆိုသလို သူ၏ သားဦးဇင္း၏ ဆရာသမားနဲ႔ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ သြားဆံု ေလရာ
“ဆရာေတာ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ျမစ္၀ကၽြန္ ဘယ္ျမိဳ႕ ဘယ္ရြာကပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ဦးဇင္းကို ေတြ႔ခ်င္ လို႔ပါဘုရား၊တပည့္ေတာ္က သူရဲ႕ ဖခင္ပါဘုရား”ဟု လံုးစိ ပတ္စီ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ
“ဟာ ဒီေကာင္ က်ဳပ္ကို ညာသြားတာပဲ၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အေဖ ငါးရွာရင္ ပင္လယ္ထဲ ေရနစ္ဆံုးသြားလို႔ပါ ဘုရားလို႔ ညာေလွ်ာက္သြားတယ္၊ က်ဳပ္က လမ္းစရိတ္ေတာင္ စြန္႔လိုက္ေသးတယ္ ဒကာၾကီးရာ၊အြန္း ဒီေကာင္ မညာသင့္တာ ညာတယ္၊ ညာစရာ ရွားလို႔ မေသတဲ့ အေဖကို ေသေအာင္ေျပာေလွ်ာက္တယ္၊ အြန္းလာမွ
ဆုံုးမလိုက္အံုးမယ္၊”ဟုစိတ္ဆိုးစြာျဖင့္ မိ္န္႔ၾကားေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဒါယကာၾကီးသည္လည္း
“ဟာ ဒီသားပဇင္း တျခားညာစရာရွားလို႔၊ ကိုယ့္အေဖကိုမ်ား ပင္လယ္ထဲ ငါးရွာရင္ သေဘၤာေမွာက္ျပီး ဆံုးတယ္ ေျပာတယ္၊နမိတ္မရွိ နမာမရွိ၊ရြာေရာက္မွ ေတြ႔ေသးတာေပါ့” ဟု ထိုပဇင္းငယ္၏ ဖခမည္းေတာ္သည္လည္း ေက်ာင္းသို႔ မတည္းႏိုင္ေတာ့မူ၍ ဆရာေတာ္ကို ဦးခ် ႏွဳတ္ဆက္စကားဆိုကာ သားျဖစ္သူ ေမာင္ပဇင္းေနာက္ လိုက္သြားေလေတာ့သတည္း။ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္လည္း ထိုအခ်ိန္မွစကာ စာသင္တိုက္ၾကီးဆီသို႔ ျပန္မ လားေတာ့ေခ်။ အေၾကာင္းကိုလည္း ရွာမေတြ႔ေခ်။

“အမိွဳက္ေတြေတာ့ ရွင္းသြားျပီ ေခြးခ်ီးေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္”

မံုရြာျမိဳ႕တြင္ ေဇာတိကအမည္ရွိ စာသင္တိုက္ၾကီးတစ္တိုက္ရွိေလသည္။ ထိုစာသင္တိုက္ၾကီးသည္ အလြန္အင္မ တန္မွ နာမည္ၾကီးသည္။ ဘာေၾကာင့္နာမည္ၾကီးသလဲ အေၾကာင္းကို ရွာရေသာ္ ထိုတိုက္ၾကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္ မူေသာ ဆရာေတာ္ ၾကီးသည္ကား ပရိယတ္အရည္အေသြးျပည့္၀သည္။ စာခ်ေကာင္းေတာ္မူသည္။ ကိုယ္က်င့္ သီလႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳလည္း အလြန္ေကာင္းသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ တပည့္တစ္ပါးစည္း ကမ္းေဖာက္ဖ်က္သည္ကိုပက္ပင္းေတြ႔ပါက အေၾကြးမထား ခ်က္ခ်င္းဆံုးမေတာ္မူသည္။ ဘက္မလိုက္ မွန္ကန္စြာ ဆံုးမေလ့ရွိသည့္အတြက္ တပည့္ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ဆရာေတာ္ၾကီးကို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကသည္။ ထုိဆရာေတာ္ၾကီးသည္ကား စာေပႏွင့္ စည္းကမ္းပိုင္းသာမက စကားေျပာလည္းအလြန္အင္မတန္မွေကာင္း ေၾကာင္းနာမည္ၾကီးသည္။တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ တပည့္အခ်ိဳ႕တို႔သည္
“ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ကို ဇာတိရပ္ရြာသို႔ မိဘမ်ားကို ေတြ႔ရန္ ေခတၱခဏ ျပန္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ ဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ စကားေျပာေကာင္းေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးက
“ေအး ေအး ျပန္ၾကေပါ့ကြာ၊ မင္းတို႔တေတြ ရြာျပန္ေတာ့ ငါ့ေက်ာင္းအတြင္း အမွိဳက္ေတြရွင္းသြားတာေပါ့ကြာ”ဟု
မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။ ထို႔သို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက တသက္တာ မွတ္သားေလာက္ေသာ ၾသ၀ါဒေပး သည္ကို ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ နားေထာင္ေနၾကေသာ ရြာမျပန္ၾကေသာ တပည့္အခ်ိဳ႕က
“အြန္း ဆရာေတာ္ၾကီးက ရြာျပန္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြေတာ့ အမွိဳက္ေတြနဲ႔ ႏွိဳင္းျပီး ေျပာေနျပီ၊ ဒို႔တေတြေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္၊ ရြာမျပန္လို႔ေပါ့၊ ရြာျပန္ရင္ အမိွဳက္ထဲ အထည့္ခံေနရအံုးမယ္၊ ခုေတာ့ ဒို႔တေတြ ေကာင္းတဲ့ စာ ရင္းပါသြားတာေပါ့”ဟု တီးတို တီးတိုး ေျပာကာ ေပ်ာ္ေနၾကေလ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးမ်ား၏ ေပ်ာ္ရႊင္ မွဳသည္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ဆရာေတာ္ၾကီး မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ရုပ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္
သြားရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုရေသာ္ကား ဆရာေတာ္ၾကီးက
“အြန္း ေက်ာင္းမွာ ေခြးခ်ီးေတြဘဲ က်န္ေတာ့တယ္”ဟု မိန္႔ၾကားလိုက္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။
မိမိသည္ ထိုဆရာေတာ္ၾကီး၏ စကားကို သေဘာက်သျဖင့္ တသက္တာ မွတ္သားထားေလသည္။ ထိုစကား ကုိေတာ့ တစ္တစ္ေနရာရာ အသံုးခ်လိုက္အံုးမည္ဟု ၾကံစည္ထားေလသည္။
စကၤာပူ၏ တစ္ေန႔ေသာ ေန႔၏ ေန႔လည္ခင္းတြင္ပင္ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ အလြန္ပင္ပန္းသျဖင့္ အနားယူလို စိတ္ျဖစ္ေပၚျပင္းျပစြာ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အနားမယူႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေဘးမွ ရန္ကုန္မွ ၾကြလာေသာ ဆရာေတာ္ သံုးပါးသည္ စကၤာပူျမိဳ႕ထဲၾကြရန္ စကားေျပာရင္း သူတို႔၏ ဒကာကို ေစာင့္ေနေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ မၾကာ လိုက္ပါ။ ေမွ်ာ္ေနေသာ ဒါယကာေရာက္လာသည့္အတြက္ ထိုဆရာေတာ္မ်ားက
“ဦးဇ၀နေရ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမိဳ႕ထဲသြားလည္လိုက္အံုးမယ္ေလ၊ အရွင္ဘုရား ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူ လို႔ရတာေပါ့”ဟု ေျပာေသာအခါ မိမိက
“ေကာင္းပါတယ္ ဆရာေတာ္တို႔ရယ္၊ တပည့္ေတာ္လဲ ေကာင္းေကာင္း အနားယူလို႔ ရတာေပါ့၊ ေနအံုး၊ ဒီေနရာ စပ္မိလို႔ ဆရာေတာ္ၾကီးဦးေဇာတိကက သူ၏ တပည့္မ်ားကို မိန္႔တဲ့ ၾသ၀ါဒေလးေျပာရအံုးမယ္”ဆိုကာ မိမိသည္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အထက္ပါမိန္႔ၾကားခ်က္ကို ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္တို႔သည္ အလြန္ပင္ ရယ္ၾကေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိက ဆက္လက္ကာ ေျပာလိုက္သည္ကား
“ခုလဲ ကိုယ္ေတာ္တို႔ သြားေတာ့ အမွိဳက္ေတြရွင္းသြားတာေပါ့ဘုရား”ဟု ေျပာလိုက္ရာ ထိုဆရာေတာ္သံုးပါး တို႔သည္ တဟားဟားရယ္ၾကေလသည္။ ေဘးက ကိုယ္ေတာ္ေလးမ်ားကလဲ
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္”ဟု ေထာက္ခံကာ ရယ္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔အဖြဲ႔သည္ ရယ္လို႔မွ မျပီးဆံုးေသး ပါ အျပင္ၾကြမည့္ ကိုယ္ေတာ္မ်ားထဲမွ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက
“တပည့္ေတာ္တို႔အမွိဳက္ေတြလဲ အျပင္သြားေတာ့မယ္၊ ေခြးခ်ည္းေတြလဲ ေကာင္းေကာင္းေနခဲ့ၾက”ဟု ေျပာကာ ၾကြသြားၾကေလေတာ့သည္။ ထုိအခါမွ ပိုမိုပဲြက်ကာ အခန္းတစ္ခန္းလံုး ရယ္ရႊင္မွဳတို႔ျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းသြားေလ၏။ အဆံုးမေတာ့ “ဟုတ္မလားဟူ၍ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ စကားကို အသံုးခ်ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အကယ္စင္စစ္ ေခြးခ်ည္းျဖစ္က်န္ခဲ့သည္ကား မိမိတို႔အဖြဲ႔ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာရွင္မ်ားမိန္႔ဆိုၾကသည္။ အျခားသူကုိ လက္ညိွဳထိုးေျပာလွ်င္ က်န္သံုးေခ်ာင္းသည္ကား မိမိကို ျပန္လည္ထိုးေနေၾကာင္း၊ ေလညာကို ပစ္လိုက္ေသာ ဖုံမွဳန္႔သည္ကား မိမိဆီသို႔ ျပန္လည္ေရာက္
ရွိလာေၾကာင္း၊ ယခုလည္း မိမိသည္ ဟုတ္မည္အထင္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ စကားသည္ မိမိဆီသို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာ၏။
“ေအာ္ သတိထားစရာပါတကား”