မိမိတို႔၏ အညာေဒသသည္ ေႏြရာသီေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ အလြန္ပူသည္၊ အသက္အရြယ္ၾကီးမားေသာ အဘိုးအ ဘြားမ်ားသည္ကား အညာေႏြ၏ ပူျပင္းေသာ ဒဏ္ကို အလူးအလဲ မခ်ိမဆံ့ ခံစားၾကရသည္၊ ေႏြရာသီေရာက္ လွ်င္ မိမိတို႔၏ အဘိုးအဘြားမ်ားသည္
“အမေလး ပူလိုက္တာ ေရေႏြးအိုးထဲ ျပဳတ္ထားသလိုပဲ၊ အိုက္ျပဳတ္ၾကီးပဲ၊ မိုးကလဲ မရြာဘူး၊”ဟူ၍ စသည္ျဖင့္ ညည္းညဴၾကေလသည္၊သို႔ေသာ္ မိမိသည္ကား လူငယ္ပီပီ ေႏြရာသီကို ေမွ်ာ္သည္၊ ေႏြရာသီကို ေပ်ာ္သည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေႏြရာသီတြင္ မက်ည္းရြက္မ်ားႏုသည္၊မိမိသည္ ငယ္စဥ္က ေႏြရာသီတြင္ ႏုေသာ မက်ည္းရြက္ကို ခူးေရာင္းရေသာေၾကာင့္ေပတည္း၊ ၊ ပူျပင္းေသာ ေႏြရဲ႕ဒဏ္ကိုလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပါ၊ ငယ္ရြယ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္အားေလွ်ာ္စြာ ပူသည္ကုိပင္ မသိႏိုင္ခ့ဲပါ၊ ေႏြရာသီမွာ မိမိသည္ အေဖာ္မ်ားႏွင့္အတူ မက်ည္ရြက္ခူးေရာင္းျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့သည္၊ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္၊ အခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းခေလးမ်ားသည္လည္း ထိုမက်ည္ရြက္ခူးေရာင္းျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္၊ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။မိမိတို႔သည္ ထိုခူး၍ ရေသာ မက်ည္းရြက္မ်ားကို ရြာထဲလွည့္၍ ေရာင္းၾကသည္၊ တစ္ေန႔ မိမိတို႔သည္ မက်ည္းရြက္ေရာင္း၍ ျပန္လာသည္၊ လမ္းတြင္ မက်ည္းရြက္ဗန္းၾကီးေခါင္းေပၚရြက္လာေသာ မာမာေအးကို ေတြ႔ေလရာ မိမိက
“ဟ မာမာေအး နင္မက်ည္းရြက္ေတြ ေရာင္းမကုန္ေသးဘူးလား၊ ဘယ္သူမွ ၀ယ္သူမရွိေသးဘူးလား၊ ”ဟု ေမးလိုက္ေလသည္၊ ထိုအခါ မာမာေအးက
“ကိုခင္ေမာင္၀င္းကေတာ့ ငါ့ကို တမတ္နဲ႔ ေရာင္းမလား”၊လို႔ ေမးပါတယ္၊ ၀ယ္ပါတယ္၊ နည္းလို္႔ မေရာင္းေတာ့ ဘူး၊ ကူမဲေစ်းပဲ သြားေရာင္းေတာ့မယ္၊ ေစ်းမွာေရာင္းရင္ ငါးမူးေလာက္ေတာ့ ရမွာဟ”ဟူ၍ ေျပာသြားရွာသည္၊ သို႔ႏွင့္ မာမာေအးသည္ သူခူးထားေသာ မက်ည္ရြက္ကို နံနက္ေစာေစာထျပီ ေစ်းသြားေရာင္းသည္၊ မာမာ ေအးတစ္ေယာက္ ေန႔လည္ တစ္နာရီေလာက္မွာ ငိုယိုျပီး ျပန္လာသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ရြာမွ လူၾကီးမ်ားက သူမ ငိုျပန္လာရျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ေမးၾကေလသည္၊ သူမသည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းျပေလသည္။
“က်မ နံနက္ေစာေစာ ကူမဲေစ်းထဲမွာ လမ္းေဘးခ်ျပီး မက်ည္းရြက္ကို ေရာင္းေနတာ၊ မက်ည္ရြက္က မေရာင္း ရေသးဘူး၊ ေသခ်င္းဆိုး ေစ်းေကာက္က ေရာက္လာတယ္ ၊ေစ်းေကာက္ကို ေပးစရာပိုက္ဆံမရွိတာနဲ႕ သူမ်ားဆီ ကို ပိုက္ဆံသြားခ်ီးေနတံုး ရုတ္တရက္ ေစ်းထဲႏြားတစ္အုပ္၀င္လာျပီး၊ က်မ မန္က်ည္းရြက္ဗန္းကို တက္နင္းသြား တယ္ ဘၾကီးတို႔ရယ္” ေျပာကာ မာမာေအးတစ္ေယာက္ သနားသဖြယ္ ေအာ္ငိုရွာေလေတာ့သတည္း။
ဤသည္ကား အလကားရေသာ မက်ည္းရြက္ကို ခူးေရာင္း၍ အရွဳံးေပၚေသာ မိမိတို႔၏ရြာမွ မာမာေအး၏ ျဖစ္ရပ္ မွန္ ဇာတ္လမ္းအစစ္ေပတည္း။
“အမေလး ပူလိုက္တာ ေရေႏြးအိုးထဲ ျပဳတ္ထားသလိုပဲ၊ အိုက္ျပဳတ္ၾကီးပဲ၊ မိုးကလဲ မရြာဘူး၊”ဟူ၍ စသည္ျဖင့္ ညည္းညဴၾကေလသည္၊သို႔ေသာ္ မိမိသည္ကား လူငယ္ပီပီ ေႏြရာသီကို ေမွ်ာ္သည္၊ ေႏြရာသီကို ေပ်ာ္သည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေႏြရာသီတြင္ မက်ည္းရြက္မ်ားႏုသည္၊မိမိသည္ ငယ္စဥ္က ေႏြရာသီတြင္ ႏုေသာ မက်ည္းရြက္ကို ခူးေရာင္းရေသာေၾကာင့္ေပတည္း၊ ၊ ပူျပင္းေသာ ေႏြရဲ႕ဒဏ္ကိုလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပါ၊ ငယ္ရြယ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္အားေလွ်ာ္စြာ ပူသည္ကုိပင္ မသိႏိုင္ခ့ဲပါ၊ ေႏြရာသီမွာ မိမိသည္ အေဖာ္မ်ားႏွင့္အတူ မက်ည္ရြက္ခူးေရာင္းျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့သည္၊ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္၊ အခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းခေလးမ်ားသည္လည္း ထိုမက်ည္ရြက္ခူးေရာင္းျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္၊ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။မိမိတို႔သည္ ထိုခူး၍ ရေသာ မက်ည္းရြက္မ်ားကို ရြာထဲလွည့္၍ ေရာင္းၾကသည္၊ တစ္ေန႔ မိမိတို႔သည္ မက်ည္းရြက္ေရာင္း၍ ျပန္လာသည္၊ လမ္းတြင္ မက်ည္းရြက္ဗန္းၾကီးေခါင္းေပၚရြက္လာေသာ မာမာေအးကို ေတြ႔ေလရာ မိမိက
“ဟ မာမာေအး နင္မက်ည္းရြက္ေတြ ေရာင္းမကုန္ေသးဘူးလား၊ ဘယ္သူမွ ၀ယ္သူမရွိေသးဘူးလား၊ ”ဟု ေမးလိုက္ေလသည္၊ ထိုအခါ မာမာေအးက
“ကိုခင္ေမာင္၀င္းကေတာ့ ငါ့ကို တမတ္နဲ႔ ေရာင္းမလား”၊လို႔ ေမးပါတယ္၊ ၀ယ္ပါတယ္၊ နည္းလို္႔ မေရာင္းေတာ့ ဘူး၊ ကူမဲေစ်းပဲ သြားေရာင္းေတာ့မယ္၊ ေစ်းမွာေရာင္းရင္ ငါးမူးေလာက္ေတာ့ ရမွာဟ”ဟူ၍ ေျပာသြားရွာသည္၊ သို႔ႏွင့္ မာမာေအးသည္ သူခူးထားေသာ မက်ည္ရြက္ကို နံနက္ေစာေစာထျပီ ေစ်းသြားေရာင္းသည္၊ မာမာ ေအးတစ္ေယာက္ ေန႔လည္ တစ္နာရီေလာက္မွာ ငိုယိုျပီး ျပန္လာသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ရြာမွ လူၾကီးမ်ားက သူမ ငိုျပန္လာရျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ေမးၾကေလသည္၊ သူမသည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းျပေလသည္။
“က်မ နံနက္ေစာေစာ ကူမဲေစ်းထဲမွာ လမ္းေဘးခ်ျပီး မက်ည္းရြက္ကို ေရာင္းေနတာ၊ မက်ည္ရြက္က မေရာင္း ရေသးဘူး၊ ေသခ်င္းဆိုး ေစ်းေကာက္က ေရာက္လာတယ္ ၊ေစ်းေကာက္ကို ေပးစရာပိုက္ဆံမရွိတာနဲ႕ သူမ်ားဆီ ကို ပိုက္ဆံသြားခ်ီးေနတံုး ရုတ္တရက္ ေစ်းထဲႏြားတစ္အုပ္၀င္လာျပီး၊ က်မ မန္က်ည္းရြက္ဗန္းကို တက္နင္းသြား တယ္ ဘၾကီးတို႔ရယ္” ေျပာကာ မာမာေအးတစ္ေယာက္ သနားသဖြယ္ ေအာ္ငိုရွာေလေတာ့သတည္း။
ဤသည္ကား အလကားရေသာ မက်ည္းရြက္ကို ခူးေရာင္း၍ အရွဳံးေပၚေသာ မိမိတို႔၏ရြာမွ မာမာေအး၏ ျဖစ္ရပ္ မွန္ ဇာတ္လမ္းအစစ္ေပတည္း။
0 comments:
Post a Comment