“ဇာတိေျမမွ ရြာဦးေက်ာင္းေတာ္”
ခရစ္သကၠရာဇ္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပါေပ၏။ မိမိသည္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ သံုးႏွစ္ၾကာ ပညာသင္ ၾကားျပီး ေနာက္ အမိျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေပသည္။ ျမန္မာ ျပည္ ျပန္ေရာက္သည္ဆိုသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ရဟန္း ဒါယကာ+ရဟန္းဒါယိကာမ်ားရွိရာ သထံုသုိ႔ တစ္ပတ္ ၾကာ ၾကြေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သထံုမွ ဒါယကာ+ ဒါယိကာ မ်ားေတြ႔ဆံုျပီး ေနာက္ ဆရာသမား မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ဇာတိရြာသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္သာလွ်င္ ျပန္ၾကြခဲ့ေလသည္။ မိမိရြာသို႔ ေရာက္ျပီးဆိုေသာ သတင္းကို ၾကားသည္ႏွင္ ့တစ္ျပိဳင္နက္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားသည္ အေဆာတလွ်င္ သာလွ်င္ မိမိထံသို႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ မိမိသည္ ေရာက္ရွိလာေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အားရ၀မ္းသာ အလႅာပ သလႅာပစကားေျပာျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ သူတို႔မေရာက္ဖူးေသာ ႏိုင္ငံျခားအေၾကာင္းကို အားပါးတရ ရွင္းျပေနေလ ေတာ့သည္။ သူတို႔သည္လည္း မိမိေျပာသမွ်ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ စိတ္၀င္းတစား နားေထာင္ၾကေပသည္။
စကားအနည္းငယ္ ေျပာၾကားျပီးေနာက္ မိမိသည္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို အကဲခတ္မိလိုက္သည္။ ေဆြမ်ိဳးအားလံုးတို႔ သည္ မိမိႏွင့္ သံုးႏွစ္ၾကာ ခြဲခြါရေသာ္လည္း ရုပ္သိသိသာသာ ေျပာင္းသြားသူဟူ၍ သိပ္မေတြ႔မိပါ။ သို႔ေသာ္ ထူးထူးျခားျခား ရုပ္ေျပာင္းလဲသြားေသာ သူသည္ကား မိမိ၏ ေဒၚေလးျဖစ္သူ “မတရုပ္”ပင္ျဖစ္သည္။ ေဒၚေလး ျဖစ္သူသည္ အသက္အလြန္ဆံုးရွိမွ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိမည္ထင္သည္။ သူ၏ ရုပ္သည္ကား အသက္ (၇၀)ေက်ာ္ အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္ပမာ ပါးေရနားေရမ်ားပင္ တြန္႔ေလေနသည္။ မ်က္ႏွာသည္လည္း အရင္ ကဲ့သို႔ ျပည့္ျပည့္၀၀မရွိေတာ့ေပ။ ေခ်ာင္က်ေလေလေတာ့သည္။ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းသည္လည္း က်ိဳးေနေလ သည္။ မိမိသည္
“က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ ရုပ္ေရသိသိသာသာ က်မသြားဘူး၊ ေဒၚေလးကေတာ့ သိသိသာသာ ရုပ္ေရက်သြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းလဲက်ိဳးလို႔ အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္ပမာ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေဒၚေလးရဲ႕”ဟု ေမးလိုက္ ေလသည္။ ဤတြင္ ေဒၚေလးျဖစ္သူက
“ဒီသြားေတြက်ိဳးသြားတာရယ္ တပည့္ေတာ္ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ပမာျဖစ္သြားတာကေတာ့ ဒီေက်ာင္းၾကီး ေၾကာင့္ေပါ့ ဦးဇင္းရဲ႕”လို႔ ထူးဆန္းစြာ ဆိုလာေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိမိက
“ေဒၚေလးရ႕ဲသြားက်ိဳးတာနဲ႔ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ပမာျဖစ္တာနဲ႔ ဒီေက်ာင္းၾကီးနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ေဒၚေလးရဲ႕”ဟု ဆက္ကာ ေမးခြန္းထုတ္မိေတာ့သည္။ ဤတြင္ ေဒၚေလးျဖစ္သူက
“တပည့္ေတာ္တို႔တစ္ရြာလံုးဟာ ဒီေက်ာင္းၾကီးေဆာက္မယ္ဆိုေတာ့ တစ္ရြာတည္းလဲမတတ္ႏိုင္၊ ဒီေတာ့ ဘုန္းၾကီးက တပည့္ေတာ္တို႔ကို ျမစ္သားနယ္အတြင္း တစ္နယ္လံုးထြက္ျပီး အလွဴခံခိုင္းတယ္ေလ၊ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔တေတြ လြန္ေက်ာ္ရြာကို အလွဴခံထြက္ၾကတယ္ေလ။ တပည့္ေတာ္တို႔တေတြ ထိုရြာကို ျမင္းလွည္းနဲ႔ သြားၾကတယ္၊ လမ္းမွာ ႏြားအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္ေလ။ ျမင္းက ႏြားအုပ္ကို ျမင္ေတာ့ လန္႔ျပီး ေနာက္ျပန္ ခံုလိုက္တယ္၊ အဲဒါကို သတိမထား စကားေျပာေနတဲ့ တပည့္ေတာ္ဟာ ျမင္းလွည္းရဲ႕သံဒိုင္နဲ႔ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေရွ႕သြား ႏွစ္ေခ်ာင္းဟာ သြားရိုက္မိတယ္၊ ဒီမွာတင္ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ျပီး က်ိဳးသြားေတာ့တာပါပဲ ဦးဇင္းရယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးတာဟာ ဒီေက်ာင္းၾကီးေၾကာင့္လို႔ေျပာတာေပါ့ ဦးဇင္းရယ္”ဟု သူ၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ဆန္းကို ေျပာျပေလသည္။ ျပီးေသာအခါ ေဒၚေလးျဖစ္သူက ဆက္လက္ ေျပာလိုက္သည္ကား
“ဦးဇင္းေရ တပည့္ေတာ္ သြားတပ္ဘို႔ စံုးစမ္းၾကည့္ေတာ့ တစ္သိန္းေလာက္က်မယ္ေျပာတယ္၊ တပည့္ေတာ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဦးဇင္းက ကမၻာပတ္ေနတာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေငြေတာ့ တတ္ႏိုင္မွာပါ၊ တပည့္ေတာ္ကို သြား စိုက္ဘို႔ စြန္႔အံုးဘုရား”ဟု အလွဴခံေလေတာ့သည္။ ဤတြင္ မိမိက
“ေဒၚေလးေရ ဦးဇင္းက ႏိုင္ငံျခားမွာေနတယ္ ဆိုတာက စီးပြားေရးလုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ပညာသင္ၾကားေန တာ၊ ေဒၚေလးအထင္ၾကီးသလို ေငြမရွိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ၊ သို႔ေသာ္ ဦးဇင္းက ေဒၚေလးကို သြားစိုက္ဘို႔အတြက္ အကုန္မစြန္႔ႏိုင္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေသာင္းေတာ့ စြန္႔ပါမယ္ ေဒၚေလးရယ္၊” ဟု ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာကာ (ဥာတကာနဥၥ သဂၤေဟာ= ေဆြမ်ိဳးတို႔ကို ေထာက္ပန္႔ခ်ီးျမွင္းျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါး၊ ေကာင္းေသာ ျ္မတ္ေသာ လုပ္ရပ္ပါေပတည္း) ဥာတကာနဥၥ သဂၤေဟာ လုပ္လိုက္ရေလ၏။
ခရစ္သကၠရာဇ္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပါေပ၏။ မိမိသည္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ သံုးႏွစ္ၾကာ ပညာသင္ ၾကားျပီး ေနာက္ အမိျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေပသည္။ ျမန္မာ ျပည္ ျပန္ေရာက္သည္ဆိုသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ရဟန္း ဒါယကာ+ရဟန္းဒါယိကာမ်ားရွိရာ သထံုသုိ႔ တစ္ပတ္ ၾကာ ၾကြေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သထံုမွ ဒါယကာ+ ဒါယိကာ မ်ားေတြ႔ဆံုျပီး ေနာက္ ဆရာသမား မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ဇာတိရြာသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္သာလွ်င္ ျပန္ၾကြခဲ့ေလသည္။ မိမိရြာသို႔ ေရာက္ျပီးဆိုေသာ သတင္းကို ၾကားသည္ႏွင္ ့တစ္ျပိဳင္နက္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားသည္ အေဆာတလွ်င္ သာလွ်င္ မိမိထံသို႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ မိမိသည္ ေရာက္ရွိလာေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အားရ၀မ္းသာ အလႅာပ သလႅာပစကားေျပာျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ သူတို႔မေရာက္ဖူးေသာ ႏိုင္ငံျခားအေၾကာင္းကို အားပါးတရ ရွင္းျပေနေလ ေတာ့သည္။ သူတို႔သည္လည္း မိမိေျပာသမွ်ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ စိတ္၀င္းတစား နားေထာင္ၾကေပသည္။
စကားအနည္းငယ္ ေျပာၾကားျပီးေနာက္ မိမိသည္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို အကဲခတ္မိလိုက္သည္။ ေဆြမ်ိဳးအားလံုးတို႔ သည္ မိမိႏွင့္ သံုးႏွစ္ၾကာ ခြဲခြါရေသာ္လည္း ရုပ္သိသိသာသာ ေျပာင္းသြားသူဟူ၍ သိပ္မေတြ႔မိပါ။ သို႔ေသာ္ ထူးထူးျခားျခား ရုပ္ေျပာင္းလဲသြားေသာ သူသည္ကား မိမိ၏ ေဒၚေလးျဖစ္သူ “မတရုပ္”ပင္ျဖစ္သည္။ ေဒၚေလး ျဖစ္သူသည္ အသက္အလြန္ဆံုးရွိမွ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိမည္ထင္သည္။ သူ၏ ရုပ္သည္ကား အသက္ (၇၀)ေက်ာ္ အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္ပမာ ပါးေရနားေရမ်ားပင္ တြန္႔ေလေနသည္။ မ်က္ႏွာသည္လည္း အရင္ ကဲ့သို႔ ျပည့္ျပည့္၀၀မရွိေတာ့ေပ။ ေခ်ာင္က်ေလေလေတာ့သည္။ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းသည္လည္း က်ိဳးေနေလ သည္။ မိမိသည္
“က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ ရုပ္ေရသိသိသာသာ က်မသြားဘူး၊ ေဒၚေလးကေတာ့ သိသိသာသာ ရုပ္ေရက်သြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းလဲက်ိဳးလို႔ အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္ပမာ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေဒၚေလးရဲ႕”ဟု ေမးလိုက္ ေလသည္။ ဤတြင္ ေဒၚေလးျဖစ္သူက
“ဒီသြားေတြက်ိဳးသြားတာရယ္ တပည့္ေတာ္ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ပမာျဖစ္သြားတာကေတာ့ ဒီေက်ာင္းၾကီး ေၾကာင့္ေပါ့ ဦးဇင္းရဲ႕”လို႔ ထူးဆန္းစြာ ဆိုလာေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိမိက
“ေဒၚေလးရ႕ဲသြားက်ိဳးတာနဲ႔ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ပမာျဖစ္တာနဲ႔ ဒီေက်ာင္းၾကီးနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ေဒၚေလးရဲ႕”ဟု ဆက္ကာ ေမးခြန္းထုတ္မိေတာ့သည္။ ဤတြင္ ေဒၚေလးျဖစ္သူက
“တပည့္ေတာ္တို႔တစ္ရြာလံုးဟာ ဒီေက်ာင္းၾကီးေဆာက္မယ္ဆိုေတာ့ တစ္ရြာတည္းလဲမတတ္ႏိုင္၊ ဒီေတာ့ ဘုန္းၾကီးက တပည့္ေတာ္တို႔ကို ျမစ္သားနယ္အတြင္း တစ္နယ္လံုးထြက္ျပီး အလွဴခံခိုင္းတယ္ေလ၊ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔တေတြ လြန္ေက်ာ္ရြာကို အလွဴခံထြက္ၾကတယ္ေလ။ တပည့္ေတာ္တို႔တေတြ ထိုရြာကို ျမင္းလွည္းနဲ႔ သြားၾကတယ္၊ လမ္းမွာ ႏြားအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္ေလ။ ျမင္းက ႏြားအုပ္ကို ျမင္ေတာ့ လန္႔ျပီး ေနာက္ျပန္ ခံုလိုက္တယ္၊ အဲဒါကို သတိမထား စကားေျပာေနတဲ့ တပည့္ေတာ္ဟာ ျမင္းလွည္းရဲ႕သံဒိုင္နဲ႔ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေရွ႕သြား ႏွစ္ေခ်ာင္းဟာ သြားရိုက္မိတယ္၊ ဒီမွာတင္ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ျပီး က်ိဳးသြားေတာ့တာပါပဲ ဦးဇင္းရယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးတာဟာ ဒီေက်ာင္းၾကီးေၾကာင့္လို႔ေျပာတာေပါ့ ဦးဇင္းရယ္”ဟု သူ၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ဆန္းကို ေျပာျပေလသည္။ ျပီးေသာအခါ ေဒၚေလးျဖစ္သူက ဆက္လက္ ေျပာလိုက္သည္ကား
“ဦးဇင္းေရ တပည့္ေတာ္ သြားတပ္ဘို႔ စံုးစမ္းၾကည့္ေတာ့ တစ္သိန္းေလာက္က်မယ္ေျပာတယ္၊ တပည့္ေတာ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဦးဇင္းက ကမၻာပတ္ေနတာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေငြေတာ့ တတ္ႏိုင္မွာပါ၊ တပည့္ေတာ္ကို သြား စိုက္ဘို႔ စြန္႔အံုးဘုရား”ဟု အလွဴခံေလေတာ့သည္။ ဤတြင္ မိမိက
“ေဒၚေလးေရ ဦးဇင္းက ႏိုင္ငံျခားမွာေနတယ္ ဆိုတာက စီးပြားေရးလုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ပညာသင္ၾကားေန တာ၊ ေဒၚေလးအထင္ၾကီးသလို ေငြမရွိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ၊ သို႔ေသာ္ ဦးဇင္းက ေဒၚေလးကို သြားစိုက္ဘို႔အတြက္ အကုန္မစြန္႔ႏိုင္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေသာင္းေတာ့ စြန္႔ပါမယ္ ေဒၚေလးရယ္၊” ဟု ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာကာ (ဥာတကာနဥၥ သဂၤေဟာ= ေဆြမ်ိဳးတို႔ကို ေထာက္ပန္႔ခ်ီးျမွင္းျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါး၊ ေကာင္းေသာ ျ္မတ္ေသာ လုပ္ရပ္ပါေပတည္း) ဥာတကာနဥၥ သဂၤေဟာ လုပ္လိုက္ရေလ၏။
1 comments:
သာဓုပါဘုရား။
Post a Comment