တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ေမာင္ျဖဴအမည္ရွိေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူ၏ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေမ့တတ္ေသာ အက်င့္သည္ ယခုအိမ္ေထာင္က်သည့္အထိ မေပ်ာက္ေသးေပ။ တစ္ေန႔ ေမွာင္မိုက္ေသာ ညတစ္ ည၀ယ္ သူသည္ အျခားရြာ၌ ပြဲၾကည့္ရန္အလို႔ငွာ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ပြဲၾကည့္လိုေဇာျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ရာ ေရကိုပင္ မခ်ိဳးခဲ့ရေပ။လမ္းတြင္ အလြန္အင္မတန္မွ ၾကည္လင္ေအးျမေသာ ေရေျမာင္းတစ္ခုကို ေတြ႔ရာ ေရဆင္းခ်ိဳးလိုက္ေလသည္။ ေရခ်ိဳးျပီးေနာက္ ေမာင္ျဖဴသည္ ပြဲခင္းဆီသုိ႔ သုတ္ေျခတင္ခဲ့ေလသည္။ ပြဲခင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္ဇာတ္စင္နားတြင္ ရပ္ေနေလသည္။ သူသည္ ဇာတ္စင္နား ေရာက္သည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ပရိသတ္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားေသာအခါ ေမာင္ျဖဴစဥ္းစားလိုက္သည္ကား
“ယေန႔ ပရိသတ္ဟာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႔ေတာ့ ပြဲေတာ့ဆူလိမ့္မယ္နဲ႔တူ”ဟု အၾကံျဖစ္ကာ ဇာတ္စင္ေပၚသို႔ တက္ သြားေလသည္။ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္ဇာတ္စင္ေပၚေရာက္သြားေသာအခါမွ ပရိသတ္သည္ ပိုမိုရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ ဤတြင္ ေမာင္ျဖဴစဥ္းစားလိုက္မိသည္ကား
“ဒီေန႔ ပရိသတ္ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႔ေတာ့ ပြဲေတာ့ တကယ္ဆူမွာ ရန္ေတြျဖစ္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္၊ အိမ္ျပန္တာပဲ ေကာင္းတယ္”ဟု လမိုက္မိုက္ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ သူအိမ္ေရာက္ေသာအခါ ဇနီးျဖစ္သူသည္ တံခါးကို ပိတ္ကာ အိပ္ယာ၀င္ေနျပီျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္ျဖဴသည္ တံခါးကို ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္ရသည္။ ထိုအခါမွ ဇနီးျဖစ္သူသည္ ႏိုးလာကာ တံခါးကို လာဖြင့္ေပးေလသည္။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တစ္ျပိဳက္ႏွင့္ သူမ၏ ေယာကၤ်ား၏ အျဖစ္ကို ေတြ႔လိုက္ရေသာ ဇနီးျဖစ္သူသည္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလေတာ့သည္။ ေမာင္ျဖဴသည္ကား
“ဒီမိန္းမ ငါက ပဲြမၾကည့္ခဲ့ရလို႔ စိတ္တိုလာတာ၊ နင္က ငါ့ကို ၾကည့္ျပီး ေလွာင္ေနတယ္ေပါ့ေလ”ဟု စိတ္ဆိုးသြား ေလသည္။ သူသည္
“ဒီေလာက္ေတာင္ရွိလွတဲ့မိန္းမ အားရွိပါးရွိရိုက္လိုက္အံုးမယ္” ဟု ပုဆိုးကို ခါးေတာင္းၾကိဳက္ရန္ ျပင္လိုက္ေသာ အခါမွ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္အျဖစ္မွန္ကိုသိလိုက္ရသည္။ သူ၏ ခါးမွာ ပုဆိုးမပါ ကိုယ္တံုးလံုးခ်ည္ျဖစ္ ေနေလေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ အျဖစ္မွန္ကို သိကာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အိမ္ေနာက္ခန္းသို႔ ၀င္ေျပးေလေတာ့သတည္း။ အကယ္စင္စစ္ ပုဆိုးသည္ကား သူေရခ်ိဳးေသာ ေရေျမာင္းအနီးတြင္ ေမ့က်န္ေနခဲ့ေလ၏။ ပုဆိုး၀တ္ဘို႔ရန္ပင္ ေမ့ေနေလသည္။ ပုဆိုးမပါပဲ ပဲြသို႔ သြားေသာ ေမာင္ျဖဴ၏ အျဖစ္သည္ကား ေတြးၾကည့္ေလ ရယ္စရာေကာင္း ေလပါ။(ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္၏ တရားမွ)
“ေအာ္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေမ့လည္းေမ့တတ္ပါေပ ေမာင္ျဖဴရယ္၊” ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶက ပရိနိဗၺာန္စံ ခါနီးတြင္ “မေမ႔မေလွ်ာ႔ မေပါ့မဆ ထက္သန္ေသာ သတိတရားျဖင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳတရားတို႔ကို ျပဳကာ ေနရစ္ ၾကကုန္ေလာ့ ခ်စ္သားတို႔”ဟု သူ၏ တပည့္သားမ်ားကို ေနာက္ဆံုးၾသ၀ါဒစကားကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ျခင္းေပ သည္။ သတိတရားသည္ကား ပိုသည္မရွိ အျမဲတမ္းလိုေနသည္သာျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶက
“သတ္ိရွိျခင္းသည္ မေသရာနိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ရာ ေရာက္ေၾကာင္းနည္းလမ္းေကာင္းပါေပတည္း။ သတိေမ့ ေလွ်ာ့ျခင္းသည္ကား ေသျခင္းတရားဆီသို႔ သြားရာလမ္းေၾကာင္းပါေပတည္း။ မေမ႔မေလွ်ာ႔သတိရွိၾကေသာ သူတို႔သည္ကား မေသေတာ့ေပ။ သတိမရွိၾကေသာ သူတို႔သည္ကား ေသေသာ သူမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ၾကပါေပကုန္၏။
သတိတရားသည္ကား အဆံုးတြင္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ေအးျငိမ္းရာမွန္ နိဗၺာန္ကိုပင္ ပို႔ႏိုင္ပါေပ၏။ အဘယ္သို႔ ပို႔ႏိုင္ပါသနည္းဟူမူကား မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို သတိမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္၏ ျဖစ္မွဳ ပ်က္မွဳ သေဘာတရားတို႔ကို သိျမင္ကာ၊ သေဘာမွန္ကို သိျမင္မွန္ေသာ ယထာဘူတဥာဏ္၊ ခႏၶာကိုယ္၏ ျဖစ္ပ်က္ သေဘာတို႔ကို ရြံမုန္းေသာ နိဗၺိႏၵဥာဏ္၊ ျဖစ္ပ်က္ဆံုးသြားေသာ မဂ္ဥာဏ္တို႔ကို ရရွိမည္ျဖစ္ေပသည္။ စာရွဳသူ အေပါင္း သတိရွိျပီး နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။
“ယေန႔ ပရိသတ္ဟာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႔ေတာ့ ပြဲေတာ့ဆူလိမ့္မယ္နဲ႔တူ”ဟု အၾကံျဖစ္ကာ ဇာတ္စင္ေပၚသို႔ တက္ သြားေလသည္။ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္ဇာတ္စင္ေပၚေရာက္သြားေသာအခါမွ ပရိသတ္သည္ ပိုမိုရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ ဤတြင္ ေမာင္ျဖဴစဥ္းစားလိုက္မိသည္ကား
“ဒီေန႔ ပရိသတ္ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႔ေတာ့ ပြဲေတာ့ တကယ္ဆူမွာ ရန္ေတြျဖစ္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္၊ အိမ္ျပန္တာပဲ ေကာင္းတယ္”ဟု လမိုက္မိုက္ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ သူအိမ္ေရာက္ေသာအခါ ဇနီးျဖစ္သူသည္ တံခါးကို ပိတ္ကာ အိပ္ယာ၀င္ေနျပီျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္ျဖဴသည္ တံခါးကို ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္ရသည္။ ထိုအခါမွ ဇနီးျဖစ္သူသည္ ႏိုးလာကာ တံခါးကို လာဖြင့္ေပးေလသည္။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တစ္ျပိဳက္ႏွင့္ သူမ၏ ေယာကၤ်ား၏ အျဖစ္ကို ေတြ႔လိုက္ရေသာ ဇနီးျဖစ္သူသည္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလေတာ့သည္။ ေမာင္ျဖဴသည္ကား
“ဒီမိန္းမ ငါက ပဲြမၾကည့္ခဲ့ရလို႔ စိတ္တိုလာတာ၊ နင္က ငါ့ကို ၾကည့္ျပီး ေလွာင္ေနတယ္ေပါ့ေလ”ဟု စိတ္ဆိုးသြား ေလသည္။ သူသည္
“ဒီေလာက္ေတာင္ရွိလွတဲ့မိန္းမ အားရွိပါးရွိရိုက္လိုက္အံုးမယ္” ဟု ပုဆိုးကို ခါးေတာင္းၾကိဳက္ရန္ ျပင္လိုက္ေသာ အခါမွ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္အျဖစ္မွန္ကိုသိလိုက္ရသည္။ သူ၏ ခါးမွာ ပုဆိုးမပါ ကိုယ္တံုးလံုးခ်ည္ျဖစ္ ေနေလေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ အျဖစ္မွန္ကို သိကာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အိမ္ေနာက္ခန္းသို႔ ၀င္ေျပးေလေတာ့သတည္း။ အကယ္စင္စစ္ ပုဆိုးသည္ကား သူေရခ်ိဳးေသာ ေရေျမာင္းအနီးတြင္ ေမ့က်န္ေနခဲ့ေလ၏။ ပုဆိုး၀တ္ဘို႔ရန္ပင္ ေမ့ေနေလသည္။ ပုဆိုးမပါပဲ ပဲြသို႔ သြားေသာ ေမာင္ျဖဴ၏ အျဖစ္သည္ကား ေတြးၾကည့္ေလ ရယ္စရာေကာင္း ေလပါ။(ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္၏ တရားမွ)
“ေအာ္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေမ့လည္းေမ့တတ္ပါေပ ေမာင္ျဖဴရယ္၊” ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶက ပရိနိဗၺာန္စံ ခါနီးတြင္ “မေမ႔မေလွ်ာ႔ မေပါ့မဆ ထက္သန္ေသာ သတိတရားျဖင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳတရားတို႔ကို ျပဳကာ ေနရစ္ ၾကကုန္ေလာ့ ခ်စ္သားတို႔”ဟု သူ၏ တပည့္သားမ်ားကို ေနာက္ဆံုးၾသ၀ါဒစကားကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ျခင္းေပ သည္။ သတိတရားသည္ကား ပိုသည္မရွိ အျမဲတမ္းလိုေနသည္သာျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶက
“သတ္ိရွိျခင္းသည္ မေသရာနိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ရာ ေရာက္ေၾကာင္းနည္းလမ္းေကာင္းပါေပတည္း။ သတိေမ့ ေလွ်ာ့ျခင္းသည္ကား ေသျခင္းတရားဆီသို႔ သြားရာလမ္းေၾကာင္းပါေပတည္း။ မေမ႔မေလွ်ာ႔သတိရွိၾကေသာ သူတို႔သည္ကား မေသေတာ့ေပ။ သတိမရွိၾကေသာ သူတို႔သည္ကား ေသေသာ သူမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ၾကပါေပကုန္၏။
သတိတရားသည္ကား အဆံုးတြင္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ေအးျငိမ္းရာမွန္ နိဗၺာန္ကိုပင္ ပို႔ႏိုင္ပါေပ၏။ အဘယ္သို႔ ပို႔ႏိုင္ပါသနည္းဟူမူကား မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို သတိမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္၏ ျဖစ္မွဳ ပ်က္မွဳ သေဘာတရားတို႔ကို သိျမင္ကာ၊ သေဘာမွန္ကို သိျမင္မွန္ေသာ ယထာဘူတဥာဏ္၊ ခႏၶာကိုယ္၏ ျဖစ္ပ်က္ သေဘာတို႔ကို ရြံမုန္းေသာ နိဗၺိႏၵဥာဏ္၊ ျဖစ္ပ်က္ဆံုးသြားေသာ မဂ္ဥာဏ္တို႔ကို ရရွိမည္ျဖစ္ေပသည္။ စာရွဳသူ အေပါင္း သတိရွိျပီး နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။
0 comments:
Post a Comment