မိမိ၏ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးနႏၵသာမိသည္ မိမိကုိ သူ၏ ငယ္စဥ္က ကိုယ္ေတြ႔ဟာသ အျဖစ္အ ပ်က္ကေလးမ်ားကို ေျပာျပေလသည္။ ဟာသေလးေတြကလည္း ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဟာသမ်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ မိမိ၏ ဘေလာ့တြင္ ေရးသားေဖၚျပလိုေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားေလသည္။ထိုအခါဆရာေတာ္က ခြင့္ျပဳလိုက္ရံု သာမ က ဘြဲ႕အမည္မ်ားကိုလည္း မေျပာင္းဘဲ ထည့္ခိုင္းေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ေရးလိုေသာ မိမိသည္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္ရသျဖင့္ ပီတိစိတ္မ်ားပင္ တဖြားဖြားျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ ဆရာေတာ္ဦးနႏၵသာမိသည္ မႏၱ ေလးျမိဳ႕ ဓမၼကာရာမေက်ာင္းတိုက္ သာသနပါလ ေက်ာင္းတြင္ ငယ္စဥ္က သီတင္းသံုးေနထိုင္ေတာ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ကား ဆရာေတာ္ဦးဂႏၶမာျဖစ္ေလသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးနႏၵသာမိ သည္ ဆရာေတာ္ဦးဂႏၶမာအထံ၌ ပညာသင္ၾကားေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ဦးနႏၵသာမိ အ ေလာင္းအလ်ာ ကိုရင္နႏၵသာမိသည္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းကိုရင္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေရွ႕ ပန္းစင္ေအာက္၌ ထိုင္ေနစဥ္ ေတာ မွ စာဥတို႔အုပ္စုတစ္စု အထုပ္အပိုမ်ားကို မႏိုင့္တႏိုင့္ရြက္ကား ဓမၼိကာရာမေက်ာင္းတိုက္ထဲသို႔ ၀င္လာၾက ေလသည္။ ဟိုေက်ာင္း၀င္ျပီးေမးလိုုက္၊ ျပန္ထြက္လာလိုက္၊ ဒီေက်ာင္း၀င္ျပီးေမးလိုက္၊ ျပန္ထြက္လာလိုက္ျဖစ္ေန သည္ကို ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔တစ္စုျမင္ကာ
“ဟိုမွာ ေတာက စာဥတို႔တစ္စု ဟိုေက်ာင္း၀င္ ဒီေက်ာင္း၀င္နဲ႔ သူတို႔ ကိုယ္ေတာ္ကို ရွာေနတာ၊ မေတြ႔ဘူး ထင္တယ္၊ ဘယ္မွမေတြ႔လို႔ ဒို႔ဆီလာေနတယ္၊ ဘယ္ကလဲ မသိဘူး။”ဟု ေအာက္ပါအတိုင္း မွတ္ခ်က္ေပး ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ စာဥတို႔ အုပ္စုသည္ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔ထံေရာက္လာကာ
“ကိုရင္တို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ရြာက ဦးဇင္းေက်ာ္စိန္ကို သိလားဘုရား၊”ဟုေမးေလသည္။ ထိုအခါ ကိုရင္နႏၵသာမိက
“ဒကာမၾကီး လူနာမည္ေမးလို႔မရဘူး၊ ဘဲြ႔အမည္ေမးမွ ရမွာေပါ့ဗ်၊ ဒကာမၾကီးတို႔ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ဘြဲ႔က ဘယ္လိုေခၚ သလဲ၊”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ စာဥတို႔တစ္စုလည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ကာ
“တပည့္ေတာ္တို႔လဲ ဘဲြ႔ကိုေတာမသိဘူးဘုရား၊ ရြာမွာေတာ့ ဦးဇင္းေက်ာ္စိန္လို႔ဘဲ ေခၚတာဘဲဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ ၾက ျပန္သည္။ ထိုအခါ ကိုရင္နႏၵသာမိက
“ဒကာမၾကီးတို႔က ဘယ္နယ္ကလဲ။”ဟု ေမးေသာအခါ တပည့္ေတာ္တို႔က မိတၳီလာျမိဳ႕နယ္ထဲကပါဘုရား။” ဟုေလွ်ာက္ထားေသာအခါမွ ကိုရင္မ်ားက
“ဒါဆိုရင္ ဒကာမၾကီးတို႔ ဒီေက်ာင္းဘဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ဒီေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလဲ မိတၳီလာကဘဲ။”ဟု ဆိုကာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ထံသို႔ ပို႔ေပးလိုက္သည္။ ဆရာေတာ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္းဘဲ စာဥတို႔တစ္စုလည္း အားတက္သြားကာ
“ဟုတ္တယ္ကိုရင္ေရ၊ ေက်းဇူးပါဘဲ။”ဆိုကာ ဆရာေတာ္ထံသို႔ သြားေရာက္ၾကကာ အလႅာပသလႅာပစကားေျပာ ၾကေလသည္။ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔အုပ္စုသည္ကား ဆရာေတာ္၏ ငယ္နာမည္ကို သိၾကကာ ထိုေန႔မွစ၍ “ေက်ာ္စိန္ၾကီး ေက်ာ္စိန္ၾကီး”ဟုေခၚၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ဦးဂႏၶမာေခၚ ဦးဇင္းေက်ာ္စိန္သည္ကား အလြန္ကပ္ေစးနဲသည္။ ရလာေသာ စားဘြယ္မ်ားကို ကိုရင္မ်ားကို စြန္႔ေလ့မရွိပါ။ အျမဲတမ္းသိမ္းထားတတ္ေသာ သေဘာရွိေလသည္။ စြန္႔လွ်င္လည္း သိုးပုပ္ေနမွ စြန္႔ေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔အုပ္စုသည္ ဆရာေတာ္မရွိခိုက္ ဗိုက္ဆာသျဖင့္ ငွက္ေပ်ာသီးယူဘုဥ္းေပးရန္အလို႔ငွာ ငွက္ေပ်ာသီးသိမ္းထားေသာ ေသတၱာၾကီးဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကေလသည္။ ထိုေသတၱာၾကီးသည္ အလြန္ၾကီးသျဖင့္ ကိုရင္နႏၵသာမိသည္ ေသတၱာထဲကို ေခါင္းထိုးထည့္ေလသည္။ ေသတၱာ၏ အဖံုးကို သူ၏ေခါင္းေပၚကို တင္ထားရေလသည္။ ေနာက္လူကို မျမင္ရေတာ့ပါ။ ေသတၱာအတြင္းမ်ား ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားကို ယူကာ
“ေရာ႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ယူထား၊ ေက်ာ္စိန္ၾကီးေတာ့ မသိေစနဲ႔၊ေရာ႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ယူထား၊ ေက်ာ္စိန္ၾကီး ေတာ့ မသိေစနဲ႔၊” ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ထုတ္ေပးေနေလသည္။ သူတို႔ ဘုဥ္းေလာက္ေသာအခါ ေသတၱာ အတြင္းမွ သူ၏ ေခါင္းကို ထုတ္၍ ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ေသာအခါတြင္ကား ေနာက္က ငွက္ေပ်ာသီးယူေသာ သူ သည္ကား သူငယ္ခ်င္းမ်ားမဟုတ္မူ၍ ဆရာေတာ္ဦးဂႏၶမာေခၚ ဦးဇင္းေက်ာ္စိန္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“လာခဲ့စမ္း ငါ့ငွက္ေပ်ာသီးလဲ ခိုးစားေသး၊ ငါနာမည္ကိုလဲ ရာရာစစ ေက်ာ္စိန္လို႔ ေခၚလိုက္ေသးတယ္။ ေတာ္ ေတာ္ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္”ဟု ဆိုလွ်က္ သူ၏ အခန္းသို႔ ေခၚသြားကာ ငွက္ေပ်ာသီးခိုးစားေသာ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကို ေဗ်ာတီးလႊတ္လိုက္ေလသည္။ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔အုပ္စုသည္ ဘယ္ေလာက္ေဗ်ာတီးတီး ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္မမွတ္ပါ၊ ဆာလာသည့္အခါ ဆရာေတာ္၏ ဒုတ္ကိုလည္းမေၾကာက္ေတာ့ေပ။ တစ္ေန႔ ညေနခင္း ဆရာေတာ္မရွိခိုက္ ကိုရင္နႏၵသာမိသည္ မ်က္ႏွာက်က္တြင္ ၾကိဳးျဖင့္ဆြဲထားေသာ ထန္းလွ်က္ခဲခ်ိဳင့္ကို ေလွခါးေထာင္ကာ တက္ျဖဳတ္ေလသည္။ ထန္းလွ်က္ခဲမ်ားယူအျပီး ခ်ိဳင့္ကို ျပန္အထားတြင္ ရုတ္တရက္ ဆရာ ေတာ္သည္ ျပန္ၾကြလာေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ၾကိဳးျဖင့္ ထန္းလွ်က္ခဲခ်ိဳင့္ကို ျဖစ္သလိုဆြဲထားကာ ထြက္ေျပး သြားၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ အလြန္ေစ့စပ္သည္။ ေက်ာင္းထဲ၀င္လွ်င္ ၀င္ျခင္း ေလွ်ာက္ပတ္ ၾကည့္ရာ ၾကိဳးျဖင့္ဆဲြထားေသာ ထန္းလွ်က္ခဲ ထည့္ထားေသာ ခ်ိဳင့္သည္ ျငိမ္မေနဘဲ လွဳပ္ေနေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ ထိုခ်ိဳင့္ကို ျဖဳတ္ခိုင္း၍ စစ္ေဆးၾကည့္သည္။ ထန္းလွ်က္ခဲမ်ား ေလွ်ာ့ေနသည္ကို သိရေသာအခါ ကိုရင္မ်ားကို ေခၚယူစစ္ေဆးကာ အမွဳမွန္ေပၚသျဖင့္ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔တစ္စု အရိုက္ခံရျပန္ေလသည္။ (ဆက္ရန္)
“ဟိုမွာ ေတာက စာဥတို႔တစ္စု ဟိုေက်ာင္း၀င္ ဒီေက်ာင္း၀င္နဲ႔ သူတို႔ ကိုယ္ေတာ္ကို ရွာေနတာ၊ မေတြ႔ဘူး ထင္တယ္၊ ဘယ္မွမေတြ႔လို႔ ဒို႔ဆီလာေနတယ္၊ ဘယ္ကလဲ မသိဘူး။”ဟု ေအာက္ပါအတိုင္း မွတ္ခ်က္ေပး ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ စာဥတို႔ အုပ္စုသည္ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔ထံေရာက္လာကာ
“ကိုရင္တို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ရြာက ဦးဇင္းေက်ာ္စိန္ကို သိလားဘုရား၊”ဟုေမးေလသည္။ ထိုအခါ ကိုရင္နႏၵသာမိက
“ဒကာမၾကီး လူနာမည္ေမးလို႔မရဘူး၊ ဘဲြ႔အမည္ေမးမွ ရမွာေပါ့ဗ်၊ ဒကာမၾကီးတို႔ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ဘြဲ႔က ဘယ္လိုေခၚ သလဲ၊”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ စာဥတို႔တစ္စုလည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ကာ
“တပည့္ေတာ္တို႔လဲ ဘဲြ႔ကိုေတာမသိဘူးဘုရား၊ ရြာမွာေတာ့ ဦးဇင္းေက်ာ္စိန္လို႔ဘဲ ေခၚတာဘဲဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ ၾက ျပန္သည္။ ထိုအခါ ကိုရင္နႏၵသာမိက
“ဒကာမၾကီးတို႔က ဘယ္နယ္ကလဲ။”ဟု ေမးေသာအခါ တပည့္ေတာ္တို႔က မိတၳီလာျမိဳ႕နယ္ထဲကပါဘုရား။” ဟုေလွ်ာက္ထားေသာအခါမွ ကိုရင္မ်ားက
“ဒါဆိုရင္ ဒကာမၾကီးတို႔ ဒီေက်ာင္းဘဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ဒီေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလဲ မိတၳီလာကဘဲ။”ဟု ဆိုကာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ထံသို႔ ပို႔ေပးလိုက္သည္။ ဆရာေတာ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္းဘဲ စာဥတို႔တစ္စုလည္း အားတက္သြားကာ
“ဟုတ္တယ္ကိုရင္ေရ၊ ေက်းဇူးပါဘဲ။”ဆိုကာ ဆရာေတာ္ထံသို႔ သြားေရာက္ၾကကာ အလႅာပသလႅာပစကားေျပာ ၾကေလသည္။ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔အုပ္စုသည္ကား ဆရာေတာ္၏ ငယ္နာမည္ကို သိၾကကာ ထိုေန႔မွစ၍ “ေက်ာ္စိန္ၾကီး ေက်ာ္စိန္ၾကီး”ဟုေခၚၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ဦးဂႏၶမာေခၚ ဦးဇင္းေက်ာ္စိန္သည္ကား အလြန္ကပ္ေစးနဲသည္။ ရလာေသာ စားဘြယ္မ်ားကို ကိုရင္မ်ားကို စြန္႔ေလ့မရွိပါ။ အျမဲတမ္းသိမ္းထားတတ္ေသာ သေဘာရွိေလသည္။ စြန္႔လွ်င္လည္း သိုးပုပ္ေနမွ စြန္႔ေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔အုပ္စုသည္ ဆရာေတာ္မရွိခိုက္ ဗိုက္ဆာသျဖင့္ ငွက္ေပ်ာသီးယူဘုဥ္းေပးရန္အလို႔ငွာ ငွက္ေပ်ာသီးသိမ္းထားေသာ ေသတၱာၾကီးဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကေလသည္။ ထိုေသတၱာၾကီးသည္ အလြန္ၾကီးသျဖင့္ ကိုရင္နႏၵသာမိသည္ ေသတၱာထဲကို ေခါင္းထိုးထည့္ေလသည္။ ေသတၱာ၏ အဖံုးကို သူ၏ေခါင္းေပၚကို တင္ထားရေလသည္။ ေနာက္လူကို မျမင္ရေတာ့ပါ။ ေသတၱာအတြင္းမ်ား ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားကို ယူကာ
“ေရာ႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ယူထား၊ ေက်ာ္စိန္ၾကီးေတာ့ မသိေစနဲ႔၊ေရာ႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ယူထား၊ ေက်ာ္စိန္ၾကီး ေတာ့ မသိေစနဲ႔၊” ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ထုတ္ေပးေနေလသည္။ သူတို႔ ဘုဥ္းေလာက္ေသာအခါ ေသတၱာ အတြင္းမွ သူ၏ ေခါင္းကို ထုတ္၍ ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ေသာအခါတြင္ကား ေနာက္က ငွက္ေပ်ာသီးယူေသာ သူ သည္ကား သူငယ္ခ်င္းမ်ားမဟုတ္မူ၍ ဆရာေတာ္ဦးဂႏၶမာေခၚ ဦးဇင္းေက်ာ္စိန္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“လာခဲ့စမ္း ငါ့ငွက္ေပ်ာသီးလဲ ခိုးစားေသး၊ ငါနာမည္ကိုလဲ ရာရာစစ ေက်ာ္စိန္လို႔ ေခၚလိုက္ေသးတယ္။ ေတာ္ ေတာ္ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္”ဟု ဆိုလွ်က္ သူ၏ အခန္းသို႔ ေခၚသြားကာ ငွက္ေပ်ာသီးခိုးစားေသာ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကို ေဗ်ာတီးလႊတ္လိုက္ေလသည္။ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔အုပ္စုသည္ ဘယ္ေလာက္ေဗ်ာတီးတီး ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္မမွတ္ပါ၊ ဆာလာသည့္အခါ ဆရာေတာ္၏ ဒုတ္ကိုလည္းမေၾကာက္ေတာ့ေပ။ တစ္ေန႔ ညေနခင္း ဆရာေတာ္မရွိခိုက္ ကိုရင္နႏၵသာမိသည္ မ်က္ႏွာက်က္တြင္ ၾကိဳးျဖင့္ဆြဲထားေသာ ထန္းလွ်က္ခဲခ်ိဳင့္ကို ေလွခါးေထာင္ကာ တက္ျဖဳတ္ေလသည္။ ထန္းလွ်က္ခဲမ်ားယူအျပီး ခ်ိဳင့္ကို ျပန္အထားတြင္ ရုတ္တရက္ ဆရာ ေတာ္သည္ ျပန္ၾကြလာေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ၾကိဳးျဖင့္ ထန္းလွ်က္ခဲခ်ိဳင့္ကို ျဖစ္သလိုဆြဲထားကာ ထြက္ေျပး သြားၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ အလြန္ေစ့စပ္သည္။ ေက်ာင္းထဲ၀င္လွ်င္ ၀င္ျခင္း ေလွ်ာက္ပတ္ ၾကည့္ရာ ၾကိဳးျဖင့္ဆဲြထားေသာ ထန္းလွ်က္ခဲ ထည့္ထားေသာ ခ်ိဳင့္သည္ ျငိမ္မေနဘဲ လွဳပ္ေနေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ ထိုခ်ိဳင့္ကို ျဖဳတ္ခိုင္း၍ စစ္ေဆးၾကည့္သည္။ ထန္းလွ်က္ခဲမ်ား ေလွ်ာ့ေနသည္ကို သိရေသာအခါ ကိုရင္မ်ားကို ေခၚယူစစ္ေဆးကာ အမွဳမွန္ေပၚသျဖင့္ ကိုရင္နႏၵသာမိတို႔တစ္စု အရိုက္ခံရျပန္ေလသည္။ (ဆက္ရန္)
0 comments:
Post a Comment