”တရားေဟာေကာင္းေသာ သံဃာေတာ္ကိုမွ အလိုရွိသူ”

တစ္ခါက ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕တြင္ ဒါယိကာမၾကီးတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သားေထာက္ေနာက္ခံကလည္း မရွိသည့္အ တြက္ သူမရွာေဖြထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းခ်ထုခဲြကာ ေက်ာင္းၾကီးတစ္ေဆာင္ေဆာက္လုပ္ထားေလ သည္။ ဒါယိကာမၾကီးသည္ ထိုေက်ာင္းၾကီးကို တရားေဟာေကာင္းေသာ ဆရာေတာ္ကိုသာလွ်င္ လွဴဒါန္း မည္ျဖစ္ေၾကာင္း တရား၀င္ေၾကျငာထားေလသည္။ တစ္ေန႔ သူမ၏ ေက်ာင္းၾကီးေပၚတြင္ တရားပဲြက်င္းပ ေလသည္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ တရားေဟာေကာင္းေသာ ဆရာေတာ္မ်ားကို ပင့္ကာ တရားနာေလသည္။ တရားေဟာသည့္ ဆရာေတာ္မ်ားသည္ အသံေန အသံထားျဖင့္ မေဟာမူ၍ ေရွးရိုးအတိုင္း ရိုးရိုးသာလွ်င္
“ေဗာဓိမ႑ိဳင္ ခန္း၀ါပိုင္းသား”စသည္ျဖင့္ တရားသံျဖင့္ေဟာေလသည္။ ဒါယိကာၾကီးသည္ အသံေန အသံထား မပါသျဖင့္ ေရွ႕က ေသာၾကားသြားေသာဆရာေတာ္ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မၾကိဳက္လွေခ်သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ သူမ၏ ေက်ာင္းကိုလည္း မလွဴဒါန္းေခ်။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဇာတ္ပ်က္ျပီး သာသနေဘာင္ေရာက္လာကာ တ၇ား ေဟာမွဳျဖင့္ နာမည္ၾကီးေနေသာ ဦးဇင္းငယ္တစ္ပါးကို ပင့္ေလသည္။ ထိုဦးဇင္းသည္ ဒါယိကာမၾကီး သေဘာ ထားကို သိထားျပီးျဖစ္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ တရားေဟာေသာ အခါတြင္းကား ဓမၼကထိကဦးဇင္းငယ္သည္
“ေဗာဓိေလးရယ္တဲ့ အိုမ႑ိဳင္ အိုမ႑ိဳင္၊ ေဗာဓိေလးရယ္တဲ့ အိုမ႑ိဳင္ဗ် မ႑ိဳင္ဗ်၊”ဟု အသံကို ဆြဲကာ အသံေန အသံထားျဖင့္ တရားကို ေဟာလိုက္ေလသည္။ ေက်ာင္းဒါယိကာမၾကီးသည္ သူမၾကိဳက္ေသာ အသံမ်ိဳးျဖစ္ေလ ရာ တရားကိုပင္ ဆက္မနာႏိုင္ေတာ့ဘဲ
“ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလိုက္ပါတဲ့ ဒီကိုယ္ေတာ္ ဒီကိုယ္ေတာ္၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလိုက္ပါတဲ့ ဒီကိုယ္ေတာ္ ဒီကုိယ္ေတာ္”ဟု အသံေန အသံထားျဖင့္ ျပန္ေလွ်ာက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“ခန္း၀ါေလးကိုေနာ္ဗ်ာ ဒီေမာင္ပိုင္ေတာ့မွာမို႔၊
ခန္း၀ါေလးကိုေနာ္ဗ်ာ(ဆြဲရန္) ဒီေမာင္ပိုင္ေတာ့မွာမို႔၊
သဒၶါခိုင္ျမဲျမဲနဲ႔ လွဴဒါန္းပါေနာ္ လွဴဒါန္းပါေနာ္၊
ထိုအခါ ေက်ာင္းအမၾကီးက
“ခန္း၀ါေလးတြင္ မကပါဘုရား
ခန္း၀ါေလးတြင္ မကပါဘုရား
အကုန္လံုးကိုလ တပုံပံုးဂ်ိေတြနဲ႔
လွဴဒါန္းမယ္ဘုရား၊ လွဴဒါန္းမယ္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားကာ ေက်ာင္းၾကီးကို ဓမၼကထိကမင္းသားကိုယ္ေတာ္ အား ေရစက္ခ်ကာ လွဴဒါန္းလိုက္ေလေတာ့သတည္း။