ဓာတ္မီးအထိုး မခံတဲ့ အမေတ

ျမန္မာျပည္တြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းက ဂ်ိဳးအမေတ ခိုအမေတ စသည္ျဖင့္ အမေတေတြ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားလိုက္ေသးသည္။
အမေတဟူသည္ ဂ်ိဳးဥလွ်င္ ထိုဥေတြထဲတြင္ အစြမ္းထက္ေသာ ဂ်ိဳးအမေတဥတစ္လံုးပါသည္။ ခိုကဥလွ်င္လည္း ထိုဥေတြထဲတြင္ အစြမ္းထက္ေသာ
ခိုအမေတဥတစ္လံုးပါသည္ဟုဆိုၾကသည္။ ထိုအမေတမ်ား၏ အစြမ္းသည္ကား ဓာတ္ႏွင့္မီးထိုးလွ်င္ ဓာတ္မီးမလင္း၊ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္လွ်င္ က်ည္မထြက္ဟု
ေျပာဆိုၾကသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ လိုခ်င္သူမ်ား အေတာ္မ်ားသလို ရွာေဖြသူေတြလည္း အေတာ္မ်ားလွေပသည္။ ေရာင္းရလွ်င္ကား သိန္းႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္
အသာေလးပင္ရႏိုင္ေလသည္။ အထက္ပါအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္သျဖင့္ တကယ္ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးတစ္ခုကို တင္ျပလိုပါသည္။
တစ္ခါက လွေတာနယ္မွ ဒါယကာၾကီးတစ္ဦးသည္ ဂ်ိဳးအမေတတစ္လံုးကို ရရွိထားေလသည္။ သူသည္ ထိုအမေတကို ေရာင္းရန္ အမရပူရျမိဳ႕သို႔တက္သြား
ေလသည္။ သူသည္ အမရပူရျမိဳ႕တြင္ သူ၏ တူေတာ္ေမာင္ဦးဇင္းရွိေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို တည္းကာ ဂ်ိဳးအမေတ၀ယ္မည့္သူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေလသည္။
ဒါယကာၾကီးသည္ ထိုေက်ာင္းမွာ တည္းေနစဥ္ ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ႕နယ္အတြင္း ရြာတစ္ရြာမွ ထိုဒါယကာၾကီး၏ တူေတာ္ေမာင္သည္လည္း အလုပ္ကိစၥ
တစ္ခုျဖင့္ ထိုေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ တူအရီးေတြ ေက်ာင္းတြင္ဆံုၾကကာ အလႅာပသလႅာပ စကားကို အားရပါးရေျပာၾကရင္း ထိုဒါယကာ
ၾကီး၏ ဂ်ိဳးအမေတေတာ့ပစ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ဒါယကာၾကီးက
“တူေတာ္ေမာင္ေရ ငါ့ဂ်ိဳးအမေတသာ ေရာင္းထြက္လို႔ကေတာ့ အနည္းဆံုးသိန္းႏွစ္ဆယ္ရမွာ၊ ရလာရင္ေတာ့ ဆယ္သိန္းကို ဘဏ္မွာအပ္ထားမယ္၊ က်န္ဆယ္သိန္းက
ေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ရမွာေပါ့ကြာ၊”ဂ်ိဳးအမေတအေၾကာင္း အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ႏွင့္ ေျပာေနေလသည္။ တူေတာ္ေမာင္ကိုလည္္း ေန႔စဥ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြား
ကား လဘက္ရည္ခ်ိဳ ပဲပလာတာတို႔ျဖင့္ ေန႔တိုင္းဧည့္ခံေလသည္။ တူေမာင္သည္ကား လဘက္ရည္ ပဲပလာတာတို႔၏ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ထိုဂ်ိဳးအမေတအေၾကာင္းကို
မနည္းသည္းခံကာ နားေထာင္းေနရေလသည္။ သို႔ေသာ္ နားကား အေတာ္ညည္းလွေပျပီ။ ေခတ္ပညာတတ္ ျမန္မာစာဘဲြ႔ရ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္
အားေလွ်ာ္စြာ သူ၏ ဦးေလး၏ လုပ္ငန္းကိုလည္း စိတ္မ၀င္စား၊ မယံုၾကည္ေပ။ သူ၏ ဦးေလးသည္ ယူေဆာင္လာေသာ ဂ်ိဳးအမေတကို အစြမ္းထက္ရန္အလို႔ငွာ
နံနက္ခင္းတိုင္း အေစာထကာ
“ဥံဳ ဣတိပိ ေသာ ဘဂ၀ါ အရဟံ သမၼာသမၺဳေဒၶါ”စသည္ျဖင့္ ဥဳံခံကာ ရြတ္ေနသည္မွာ မိုးတြင္းအခါတြင္ တဥံဳဥံဳေအာ္ေနေသာ ဖား၊ ဖားဂျပဳတ္တို႔ကပင္
အရံွဳးေပးရမည္ထင္၏။ေဘးမွ ျမင္ေနရေသာ တူေတာ္ေမာင္မွာ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ သေဘာက်ေနမိသည္။ တစ္ေန႔ ထိုေက်ာင္းသို႔ ဂ်ိဳးအမေတကို
၀ယ္ရန္အလို႔ငွာဧည့္သည္တစ္သိုက္ ေရာက္လာေလသည္။ ထိုအခါ ဒါယကာၾကီးသည္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူသည္
“ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဂ်ိဳးအမေတက အလြန္အစြမ္းထက္တယ္၊ ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးလွ်င္ ဓာတ္မီးမလင္းဘူး၊ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လွ်င္လည္း က်ည္မထြက္ဘူး၊”စသည္ျဖင့္
ထိုဂ်ိဳးအမေတ၏ အစြမ္းကိုေျပာျပေသာအခါ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ၾကိဳက္သြားကာ
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဓာတ္မီးနဲ႔ အရင္ထိုးၾကည့္မယ္၊ ျပီးမွ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ၾကည့္မယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း စြမ္းရင္သိန္းႏွစ္ဆယ္ေပးမယ္။”ဟု ဆိုကာ
ဂ်ိဳးအမေတကို စားပဲြေပၚတင္ကာ ဓာတ္မီးျဖင့္ ထိုးကာ စမ္းလိုက္ေလသည္။ ဓာတ္မီးလင္း မလင္းေတာ့မသိ။ ထိုဂ်ိဳးအမေတဥတြင္သာမက
တစ္ေက်ာင္းလံုးလိုပင္ လင္းထိန္းသြားေလသည္။ ထိုအခါ ဧည့္သည္မ်ားက
ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးရင္ မီးမလင္းဘူးလဲေျပာတယ္၊ ခုဟာက ပိုေတာင္လင္းေနေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ားအမေတက ဓာတ္မီးထိုးမခံတဲ့ အမေတၾကီးပါဗ်ာ။”ဟု ဆိုကာ
ဧည့္သည္တစ္သိုက္ ျပန္ထြက္သြားၾကေလသည္။ ထိုအျဖစ္ကို ေဘးမွ ၾကည့္ေနေသာ ထီးခ်ိဳင့္သား ကဗ်ာ လကၤာ ေဒြးခ်ိဳး ေလးခ်ိဳး အစပ္ေတာ္ေသာ တူေတာ္ေမာင္က
“ဘံုဘ၀မွာျဖင့္ ဥံဳဖြသံ ညံမစဲေသာ္လည္း
ၾကံဳရက ံတကယ္နည္းတာေၾကာင့္
လြဲေလတဲ့ အမေတ
ေရာင္းရလို႔ေျပရင္ ဘဏ္ကိုလဲႊ
ဓာတ္မိီးထိုးမခံတာေၾကာင့္
လပ္ကီးညွဳိးျပန္ရသူ ဒို႔အဖိုး
အမယ္မင္း ေသာက္ၾကိဳးကိုနည္း။”ဟု စပ္ဆိုလိုက္ေသာအခါ ဂ်ိဳးအမေတေရာင္းမရသျဖင့္ စိတ္ပ်က္ေနေသာ ဦးေလးျဖစ္သူသည္ တူေတာ္ေမာင္၏ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ စာခ်ိဳးကို ၾကိဳက္သျဖင့္
၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ကာ
“ေအး တူေတာ္ေမာင္ေရ မင္းစာခ်ိဳး တကယ္ေကာင္းတယ္၊ ငါ့အမေတေရာင္းမရေသာ္လဲ မင္းကို ခ်ီးေျမွာက္တဲ့အေနနဲ႔ လဘက္ရည္တိုက္မယ္ကြာ။”ဟု
လက္ဆြဲေခၚကာ တူအရီးႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ခ်ီတက္သြားေလေတာ့သတည္း။