ျပီးခဲ့ေသာ ဧျပီလေလာက္ကျဖစ္သည္။ မိမိသည္ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေညာင္တံုးျမိဳ႕ံ နယ္၊ပဲရံုဆိပ္ေက်းရြာသို႔ ၾကြေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထိုပဲရံုဆိပ္ေက်းရြာ၌ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေညာင္တံုးျမိဳ႔လံုးဆိုင္ရာ စာေမးပဲြႏွင့္ တရားပဲြက်င္းပေလေသာေၾကာင့္ တရားေဟာရန္ ကိစၥျဖင့္ ၾကြေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ မိမိသည္ ထိုပဲရံုဆိပ္ေက်းရြာ ရြာဦးေက်ာင္းရွိ သိမ္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ပါးတည္း သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့ရေလသည္။ မိမိသည္ ေနာက္ေန႔နံနက္ ညတရားေဟာရန္အတြက္ စာၾကည့္ေနသည္။ ထိုစဥ္ ဒါယကာတစ္ဦးသည္ အခင္းမ်ားယူရန္ အတြက္ သိမ္ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထိုဒါယကာသည္ မိမိစာၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ
"ကိုရင္ေလး ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ ေအာင္ ေျဖေနာ္"ဟု ေျပာကာ သိမ္ေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းသြားေလသည္။ စာကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနေသာ မိမိသည္ တစ္ပါးတည္းျပဳံးလွ်က္က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ဆက္လက္၍ မိမိသည္
"ေအာ္ ငါ့အရပ္ကလည္း ကိုရင္ေလးအေခၚခံရေလာက္ ပုပါေပ၏၊ ဒီအရပ္ကလည္း လူပံုအလယ္မွာ ေတာ္ေတာ္
ေလးကို အရွက္တကြဲအက်ိဳးနည္းေအာင္ လုပ္ပါေပ၏”ဟု မိမိအရပ္ကိုပင္ အျပစ္တင္မိေလေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သိမ္ေက်ာင္းထဲခ်ည္း ေနရသည္ကို ျငီးေငြ႔သျဖင့္ ေအာက္ဆင္းကာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုစဥ္
ေက်ာင္းသားေပါက္စႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔၏ ဦးဇင္းကို ရွိခိုးေနေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသားေပါက္စႏွစ္
႕ႏွင့္ သူတို႔၏ ဦးဇင္းအၾကားတြင္ ဆင္ရုပ္ၾကီးရွိေနေလရာ မိမိက ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို
“ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြ မင္းတို႔က ဦးဇင္းကို မရွိခိုးပဲနဲ႕႔ ဘာေၾကာင့္ ဆင္ရုပ္ၾကီးကို ရွိခို္းေနတာလဲ”ဟု စ ေနာက္ လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက
“ဆင္ရုပ္ကို ရွိခိုးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဦးဇင္းကို ရွိခိုးေနတာပါ ကိုရင္ေလး”ဟု ေျပာေသာအခါ ဆရာျဖစ္ေသာ ကန္ေတာ့ခံ ဦးဇင္းက မိမိကို အားနာသြားကာ
“ေခြးမသားေတြ ဦးဇင္းမွန္းမသိ၊ ကိုရင္မွန္းမသိ၊ အဲဒီဘုန္းဘုန္းက ဒီေန႔ည တရားေဟာမဲ့ တရားေဟာဆရာ
ေတာ္ကြ”ဟု ဆဲဆိုကာ ေငါက္ငန္းေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ မိမိက
“ဦးဇင္းရယ္မသိလို႔ေခၚတာေခၚပါေစ၊တပည့္ေတာ္ရဲ႕အရပ္ကိုကအလြန္ပုတာကိုး”ဟုၾကားမွ၀င္ကာ ေတာင္းပန္ရေလသည္။
ဆက္ကာ ညည္းခ်င္းထုတ္္္မိသည္ကာ
“ေတာ္ေတာ္ အရွက္တကြဲ အၾကိဳးနည္းေအာင္ လုပ္တဲ့ ဒီအရပ္ပါေပသည္တကား”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။
"ကိုရင္ေလး ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ ေအာင္ ေျဖေနာ္"ဟု ေျပာကာ သိမ္ေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းသြားေလသည္။ စာကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနေသာ မိမိသည္ တစ္ပါးတည္းျပဳံးလွ်က္က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ဆက္လက္၍ မိမိသည္
"ေအာ္ ငါ့အရပ္ကလည္း ကိုရင္ေလးအေခၚခံရေလာက္ ပုပါေပ၏၊ ဒီအရပ္ကလည္း လူပံုအလယ္မွာ ေတာ္ေတာ္
ေလးကို အရွက္တကြဲအက်ိဳးနည္းေအာင္ လုပ္ပါေပ၏”ဟု မိမိအရပ္ကိုပင္ အျပစ္တင္မိေလေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သိမ္ေက်ာင္းထဲခ်ည္း ေနရသည္ကို ျငီးေငြ႔သျဖင့္ ေအာက္ဆင္းကာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုစဥ္
ေက်ာင္းသားေပါက္စႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔၏ ဦးဇင္းကို ရွိခိုးေနေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသားေပါက္စႏွစ္
႕ႏွင့္ သူတို႔၏ ဦးဇင္းအၾကားတြင္ ဆင္ရုပ္ၾကီးရွိေနေလရာ မိမိက ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို
“ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြ မင္းတို႔က ဦးဇင္းကို မရွိခိုးပဲနဲ႕႔ ဘာေၾကာင့္ ဆင္ရုပ္ၾကီးကို ရွိခို္းေနတာလဲ”ဟု စ ေနာက္ လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက
“ဆင္ရုပ္ကို ရွိခိုးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဦးဇင္းကို ရွိခိုးေနတာပါ ကိုရင္ေလး”ဟု ေျပာေသာအခါ ဆရာျဖစ္ေသာ ကန္ေတာ့ခံ ဦးဇင္းက မိမိကို အားနာသြားကာ
“ေခြးမသားေတြ ဦးဇင္းမွန္းမသိ၊ ကိုရင္မွန္းမသိ၊ အဲဒီဘုန္းဘုန္းက ဒီေန႔ည တရားေဟာမဲ့ တရားေဟာဆရာ
ေတာ္ကြ”ဟု ဆဲဆိုကာ ေငါက္ငန္းေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ မိမိက
“ဦးဇင္းရယ္မသိလို႔ေခၚတာေခၚပါေစ၊တပည့္ေတာ္ရဲ႕အရပ္ကိုကအလြန္ပုတာကိုး”ဟုၾကားမွ၀င္ကာ ေတာင္းပန္ရေလသည္။
ဆက္ကာ ညည္းခ်င္းထုတ္္္မိသည္ကာ
“ေတာ္ေတာ္ အရွက္တကြဲ အၾကိဳးနည္းေအာင္ လုပ္တဲ့ ဒီအရပ္ပါေပသည္တကား”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။
0 comments:
Post a Comment