“ပီကင္းလက္သီးေလာက္ေတာ့ မျပင္းပါဘူး”

တစ္ခါက ျမန္မာျပည္သားတစ္ေယာက္သည္ တရုတ္ျပည္ ပီကင္းျမိဳ႕တြင္ ငါးႏွစ္ၾကာပညာသင္ၾကားျပီးေနာက္ အမိျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ထိုျမန္မာႏိုင္ငံသားသည္ ပီကင္းမွ ျပန္လာျပီးေနာက္ စကားေျပာတိုင္း ပီကင္း၏ေကာင္းေၾကာင္းႏွင့္ ပီကင္းအစားအေသာက္မ်ား၏ ေကာင္းေၾကာင္းကို အျမဲတမ္းေျပာ ေနေလေတာ့ သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ သားျဖစ္သူ၏ ထိုအေတြးမ်ား ေပ်ာက္သြားေစရန္ ျမန္မာ့ေခါက္ဆဲြ၏ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေၾကာင္းသိရွိေစရန္ သူကိုယ္တိုင္ သားျဖစ္သူကို ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ေကၽြးေလသည္။ ထို႔သို႔ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စားၾကရာတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ငါ့သား ဘယ္လိုလဲ အေဖကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႏွင့္ ငါ့သား ပီကင္းမွာ စားခဲ့ရတဲ့ ေခါက္ဆြဲ ေၾကာ္ဘယ္ဟာက ပိုေကာင္းသလဲ ေျပာစမ္းပါအံုးကြ”ဟုေမးေသာအခါ သားျဖစ္သူက
“အြန္း အေဖေခါက္ဆဲြေၾကာ္လဲ ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ပီကင္းေခါက္ဆဲြေၾကာ္ကိုေတာ့ မမွီဘူး အေဖရာ”ဟု ဆိုလိုက္ေသာအခါ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ အနည္းငယ္ ႏွာေခါင္းရံွဳ႕သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ မေက်နပ္ေသးပါ။သူ၏ လက္ရာသည္ ပီကင္းလက္ရာထက္သာေၾကာင္းကို သားျဖစ္သူအား ျပလိုေသးသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ေန႔ သူသည္ ဘဲတစ္ေကာင္းကို ၀ယ္ကာ ေပါင္းျပီး သားျဖစ္သူအား ေကၽြးေလ သည္။ ထိုအခ်ိန္၀ယ္ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ငါ့သား ပီကင္းဘဲေပါင္းလက္ရာနဲ႔ အေဖရဲ႕ ဘဲေပါင္းလက္ရာ ဘယ္လက္ရာကေကာင္းသလဲ ေျပာစမ္းပါအံုးကြ” ဟု ေမးေသာအခါ
“အြန္း အေဖရဲ႕ဘဲေပါင္းလက္ရာလဲေကာင္းပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ပီကင္းဘဲေပါင္းလက္ရာေတာ့ မမီွေသးဘူး အေဖ ရာ”ဟု ဆိုလာျပန္သျဖင့္ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ ဒုတ္ိယအၾကိမ္ႏွာေခါင္းရွဳံ႕ခဲ့ရျပန္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖခင္ျဖစ္ သူအေတြး၀င္လာသည္ကား
“အြန္းငါ့သားေတာ့ ျမန္မာေသြးမရွိေတာ့ဘူး၊ ပီကင္းေသြးေတြ ၀င္ေနျပီ၊ ပီကင္းေကာင္းေၾကာင္းပဲေျပာေနတာ၊ ဒီအက်င့္ေပ်ာက္သြားေအာင္ေတာ့ဆံုးမရမယ္”ဟု အေတြး၀င္လာေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ခုေသာ နကၡတ္ တာယာအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တန္ေဆာင္လျပည့္ည၀ယ္ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ငါ့သားရယ္ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္စမ္းပါအံုး၊ လၾကီးကလဲ သာလို႔ နကၡတ္တာယာအေပါင္းကလဲ ျပည့္စံုလို႔၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္သာယာလဲ၊ မင္းရဲ႕ ပီကင္းညနဲ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည၊ ဘယ္ညက ပိုျပီး သာယာလဲေျပာစမ္းပါအံုး ငါ့သားရယ္”ဟု ေမးေသာအခါ သားျဖစ္သူက
“အြန္းအေဖရယ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ နကၡနတ္တာယာအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုတဲ့ တန္ေဆာင္းမုန္းလျပည့္ညဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးသာယာပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ပီကင္းရဲ႕ နကၡတ္တာယာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ တန္ေဆာင္းမုန္း လျပည့္ညရဲ႕ သာယာမွဳကိုေတာ့ မမွီေသးဘူးအေဖ”ဟု ဆိုလာသျဖင့္ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ အလြန္ေဒါပြသြားကာ
“ဒီေလာက္ေတာင္ ပီကင္းကို အေကာင္းျမင္ျပီး ျမန္မာျပည္ကို အေကာင္းမျမင္တဲ့ေကာင္ ေသေပေတာ့” ဟုဆိုကာ လက္သီးျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္း သားျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို ထိုးလိုက္ေလေတာ့သည္။ အဆံုးတြင္ သားျဖစ္သူ ေျပာလိုက္သည္ကား
“အြန္း အေဖလက္သီးလဲ ေတာ္ေတာ္ျပင္းပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ပီကင္းလက္သီးေတာ့ မမွီေသးဘူးအေဖ”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။
“အြန္း သားျဖစ္သူသည္ကား ဘယ္ေလာက္ပင္ ဖခင္ျဖစ္သူက ဆံုးမေစေတာ့ ပီကင္းအေပၚအေကာင္းျမင္၀ါဒကို ေလွ်ာ့ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ၊ အသက္သာ အေသခံလွ်င္ ခံသြားေပေတာ့မည္၊ ေအာ္ ဒီလိုလူမ်ိဳးလဲရွိေသးေပသည္ ကိုး ”။
မွတ္ခ်က္ ဤျပင္ပံုကို သာသနတကၠသိုလ္တက္စဥ္ ဆရာေတာ္ၾကီးဦးသန္႔ဇင္ေျပာျပသျဖင့္ မိမိ၏ စာဖတ္ပရိ သတ္အေပါင္းကို ျပန္လည္တင္ျပလိုက္ရေပသည္။

“ဟင္းေတြခ်န္ထားလိုက္ကြာ”

ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ ရခိုင္ျပည္နယ္အတြင္းရြာတစ္ရြာတြင္ေက်ာင္းထိုင္ေတာ္မူေလ သည္။ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးျဖစ္သည့္အတြက္ ရခိုင္စကားကို မေျပာတတ္ေသးပါ။ ဆရာ ေတာ္သည္ ေက်ာင္း ထိုင္စတြင္ ေက်ာင္း၌ ကိုရင္ေပါက္စသံုးပါး၊ ေက်ာင္းသားေပါက္စေလးေယာက္ေလာက္ သာရွိေသးသည္။ ဆရာေတာ္ထိုင္ေသာ ရြာကေလးသည္ အလြန္အင္မတန္မွ ေသးငယ္လွသည့္အတြက္ဆြမ္း ကြမ္းကား လံုေလာက္ရံုသာ အလြန္ၾကီးမေပါလွေခ်။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ ထိုရြာေက်ာင္းတြင္ သဒၶါဆြမ္းကပ္ပဲြ တစ္ခု ရွိရာ ဆြမ္းဟင္းမ်ားစြာပိုေနေလသည္။ ဆြမ္းဟင္းမ်ားသည္ကား သစ္သီးသစ္ရြက္ျဖင့္ ခ်က္ထားေသာ ဟင္းမ်ိဳးစံု၊ ငါးဟင္း ၾကက္သားဟင္း ၀က္သားဟင္း စသည္ျဖင့္ ခ်က္ထားေသာဟင္းမ်ားတို႔ကို အလွဴရွင္မ်ားက ဆက္ကပ္ၾက ေလသည္။ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဘုဥ္းေပးျပီးေနာက္တြင္ပင္ ထိုဟင္းမ်ားစြာတို႔သည္ ပိုေနေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္သည္
“ကိုရင္ ဟင္းေတြခ်န္ထားလိုက္ကြာ၊ မနက္ျဖန္ ျပန္ေႏႊးျပီး ဘုဥ္းရတာေပါ့၊”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသျဖင့္ ရခိုင္ကိုရင္ေလး သည္ ဟင္းမ်ားကို ခ်န္ထားလိုက္ေလသည္။
ေနာက္ေန႔တြင္ကား ဆြမ္းကပ္မရွိေတာ့သျဖင့္ ဆြမ္း ဆြမ္းဟင္းသည္ကား ပံုမွန္အတိုင္းျဖစ္သြားေလသည္။ မေပါ မ်ားေတာေခ်။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ နံနက္ဆြမ္းစားခ်ိ္န္ေရာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္
“ကိုရင္ေရ မေန႔က ငါခ်န္ထားခိုင္းတဲ့ဆြမ္းဟင္းေတြ ေႏႊးျပီးျပီးလား”ဟုေမးေသာအခါ ခ်န္ထားေသာ ကိုရင္ေပါက္စ
“ေႏႊးျပီးပါျပီဘုရား”ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤတြင္ ဆရာေတာ္က
“ဒါဆိုလဲ ကပ္ကြာ၊ ဘုဥ္းေပးရတာေပါ့”ဟု ဆိုကာ ကပ္ခိုင္းေလေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ကိိုရင္ကပ္ေသာ ဟင္းမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ျဖင့္ ခ်က္ထားေသာ သတ္သတ္လြတ္ဟင္းမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရေတာ့သည္။ အျခားအလြန္ေကာင္းေသာ ငါးဟင္း ၾကက္သားဟင္း ၀က္သားဟင္းမ်ားကိုကား မေတြ႔ရေခ်။
ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“ကိုရင္မေန႔က ငါခ်န္ခိုင္းထားတာ၊ ဒါတြင္မကပါဘူးကြ၊ ငါးဟင္း ၾကက္သားဟင္း ၀က္သားဟင္းေတြပါပါတယ္၊ အဲဒီဟင္းေကာင္းေတြက ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ”ဟုေမးေလေသာအခါ ကိုရင္က
“ဆရာေတာ္က မေန႔က ဟင္းေတြဘဲခ်န္ထားဆိုလို႔ တပည့္ေတာ္တို႔က ဟင္းေတြပဲခ်န္ျပီး က်န္တဲ့ ငါးေတြကို မွ်ေ၀ျပီး တပည့္ေတာ္တို႔ရဲ႕အိမ္ေတြကို ပို႔ပစ္လိုက္ပါတယ္ဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ဆရာေတာ္က
“၀က္သား ၾကက္သား ငါးေတြကေကာ ဟင္းမဟုတ္လို႔ ဘာေတြလဲကြ”ဟု စိတ္ဆိုးစြာ ေမးေတာ္မူေသာအခါ
ကိုရင္က
“ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ဘက္မွာ ဟင္းဆိုတာ သစ္သီး သစ္ရြက္တို႔ျဖင့္ ခ်က္ထားတာကိုသာ “ဟင္း”ဟု ေခၚပါတယ္ဘုရား၊ ၾကက္သား ငါး ၀က္သားတို႔ကိုေတာ့ “ဟင္း”ဟုမေခၚပါဘုရား၊ အဲဒါေတြကို “ငါး”လို႔ သာ ေခၚပါတယ္ဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ထားေသာအခါတြင္ကား ဆရာေတာ္သည္ စိတ္ဓာတ္အၾကီးအက်ယ္က်ကာ
“ေအာ္ ဘာသာစကားမကၽြမ္းက်င္တဲ့ငါ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခံလိုက္အံုးေပါ့ကြာ”ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာကာ ရွိျမဲဟင္း ေလးျဖင့္သာ ဘုဥ္းေပးလိုက္ရေလေတာ့သတည္း။
မွတ္ခ်က္ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္း သစ္သီး သစ္ရြက္တို႔ျဖင့္ ခ်က္ထားေသာ ဟင္းမ်ားကို ဟင္း ဟုေခၚသည္။ ငါးၾကက္ ၀က္စသည့္ သားငါးဟင္းမ်ားကိုကား ငါး ဟုသာေခၚဆိုၾကသည္။

“ငရဲျပည္ကို ျပန္ရေတာ့မယ္”

ျပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္က ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေတာရြာမွ ဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ စကၤာပူႏိုင္ငံသို႔ သူ၏ အသိဆရာ ေတာ္တစ္ပါး၏ ပင့္ဖိတ္မွဳေၾကာင့္ အလည္အပတ္ၾကြေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုဆရာေတာ္သည္ အလြန္အင္မ တန္မွ တိုးတက္ေသာ သန္႔ျပန္႔ေသာ စကၤာပူသို႔ ေရာက္လာျပီဆိုသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ သူ႔အတြက္ အထူးအဆန္း ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္သည္ စကၤာပူမွ ေတြ႔ရွိရေသာ အရာမ်ားအေပၚ၌ အထူးအဆန္းျဖစ္ မည္ဆိုလွ်င္လည္းျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပရာ၏။ စကၤာပူႏိုင္ငံသည္ကား မီးႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီရသည္။ ေရႏွစ္ဆယ္ ့ေလးနာရီရသည္။ တိုင္းျပည္ကားသပ္ရပ္သည္။ လွပသည္။ လူေတြၾကည့္လိုက္လွ်င္လည္း ေတာက္ေျပာင္ ေနေလသည္။ ေလဆိပ္ၾကီးသည္ကားလည္း အလြန္အင္မတန္မွ ခမ္းနားလွသည္။ အလြန္အင္မတန္မွ ၾကီးမား ေသာ ေလယာဥ္ၾကီးမ်ားကိုလည္းေတြ႔ရသည္။ မိနစ္တိုင္း ႏိုင္ငံတကာမွ ေလယာဥ္မ်ားဆင္းသက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ေျမေအာက္ရထားမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရေပသည္။ ေနာက္ထူးဆန္းေသာအရာတစ္ခုသည္ကား ျမန္မာ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားကပ္ၾကေသာ ဆြမ္း ဆြမ္းဟင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ တစ္သက္မေမ့စရာ အလြန္ အင္ မတန္မွ ေကာင္းလွေပသည္။ ဆရာေတာ္၏ ပတ္၀န္း က်င္ႏွင့္ယွဥ္လိုက္လွ်င္ စကၤာပူသည္ကား အလြန္တိုးတက္ ေနေသာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ျဖစ္ေနေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ စကၤာပူမွာ သံုးလၾကာ သီတင္း သံုးေနထိုင္ေနစဥ္ ေက်ာင္းအတြင္း၀ယ္ ကုတ္ေနသည္ ဟူ၍မရွိပါ။ ေန႔စဥ္ အျပင္ထြက္ကာ ထူးဆန္းေသာ အရာ မ်ားကို ေလ့လာေလ့ရွိသည္။ မွတ္သားေလ့ရွိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ သီတင္းသံုးေနထို္င္လာခဲ့ရာ သံုးလျပည့္၍ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ရမည့္ေန႔တြင္ ဆရာေတာ္သည္ စကၤာပူမွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း မိန္႔ ၾကားေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
“ယေန႔ တပည့္ေတာ္ေတာ့ နတ္ျပည္ကေန လူျပည္၊ လူျပည္ကေန ငရဲျပည္ကို ျပန္ရေတာ့မယ္၊ေအာ္ ၀မ္းေတာင္ နည္းမိပါတယ္ဆရာေတာ္ရယ္”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။
ရွင္းလင္းခ်က္
နတ္ျပည္ဟူသည္ကား စကၤာပူႏိုင္ငံကိုဆိုလိုသည္။ လူျပည္ဟူသည္ကား ျမန္မာျပည္ပင္ျဖစ္သည္။ ငရဲျပည္ဟူ သည္ကား အသြားရခက္ အေနရခက္ေသာ အလြန္အင္မတန္မွ ေတာက်ေသာ ဆရာေတာ္၏ မဖြင့္ျဖိဳးေသးေသာ ဇာတိရြာေလးကိုပင္ ဆိုလိုရင္းျဖစ္ေပသည္။ “ေအာ္ ဆရာေတာ္၏ စကားသည္ကား အလြန္ပင္ အဓိပၸာယ္ေလးနက္လွေပ၏။ ေတာ္ေတာ္ေလးပင္မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွေပ၏”။

“ဆားထမ္းတဲ့သူ ဆင္းနင္းခံရျပန္ျပီ”

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဇာတ္ပဲြတစ္ပြဲကေလသည္။ ရြာတို႔၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါသာက်င္းပေလ့ရွိသည္။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါသာ က်င္းပေသာ ေတာပဲြျဖစ္သျဖင့္ အလြန္အင္မတန္မွ စည္းကားလွသည္။ ပဲြခင္းတစ္ခင္းလံုးသည္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာရြာမ်ားမွ လာၾကေသာ ပဲြၾကည့္ပရိသတ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေလသည္။ ထိုပဲြက်င္းပေသာ ရြာမွ ဒကာတစ္ေယာက္သည္လည္း ပြဲကို အလင္းေပါက္ၾကည့္မည္ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ အရက္ကို အလြန္အင္မတန္ေသာက္ထားေသာေၾကာင့္
ပြဲကို မၾကည့္ႏိုင္ပဲ ထိုပြဲခင္းတြင္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။နံနက္မိုးလင္း၍ ပြဲျပီးသြားေသာအခါမွ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ ႏိွဳးသျဖင့္ အိပ္ခ်င္မူတူးထလာေလသည္။ ထိုအခါ
သူသည္ ေနာင္တရလိုက္သည္။
“ေအာ္ ငါ အရက္အေသာက္မ်ားသြားသျဖင့္ ပဲြမၾကည့္ရလိုက္ပါလား၊ ဇာတ္ကလဲ ဘာဇာတ္ထုတ္ကသြားတယ္မသိ၊တစ္ညလံုး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္၊ အိမ္ေရာက္လို႔ ဘာဇာတ္ထုတ္ကလဲလို႔ ငါ့အမ်ိဳးသမီးက ေမးလို႔ မေျဖႏိုင္ရင္ေတာ့ အေအာ္ခံရအံုးမယ္၊ ေအာ္ မထူးပါဘူးေလ၊ ေရွ႕ကပဲြၾကည့္ပရိသတ္ေတြေနာက္လုိက္ျပီး နားေထာင္အံုးမွ၊”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ေရွ႕လူမ်ားေျပာသြားသည္ကို မွတ္သားလိုက္သည္။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ သူ၏ ဇနီးျဖစ္သူက
“ေတာ္ ညက ပြဲသြားၾကည့္တယ္၊ ဘာဇာတ္ထုတ္မ်ားကလဲ၊”ဟုေမးေလသည္။ ထိုအခါ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက
“ေအး ဇာတ္ထုတ္နာမည္ကေတာ့ ဆားထမ္းတဲ့သူ ဆင္နင္းသြားလို႔တဲ့”ဟု ေျဖၾကားလိုက္ေသာအခါ
“ေတာ့ဇာတ္ထုတ္နာမည္ကလဲ ဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လဲ၊ဆားထမ္းတဲ့သူ ဆင္နင္းသြားလို႔တဲ့၊ ၾကား မၾကားဖူးပါဘူးေတာ္၊ ေတာ္ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီထင္တယ္”ဟု အတြန္႔တက္ေသာအခါ
“ငါတစ္ညလံုးအိပ္ေရးအပ်က္ခံျပီး ၾကည့္လာတာပါဟ”ဟု ဆိုလာသျဖင့္ ဇနီးျဖစ္သူသည္
“ေအာ္ ဟုတ္မွာပါေလ”ဟု စဥ္းစားကာ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ေလသည္။
မွတ္ခ်က္ အမူးသမားေရွ႕မွ ပဲြၾကည့္ပရိသတ္မ်ားေျပာသြားေသာ ဇာတ္ထုတ္၏ အမည္မွန္သည္ကား ”ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။
“ေအာ္ အမူးသမားရယ္ ၾကားလဲ ၾကားတတ္ပါေပ၊ ဆားထမ္းတဲ့သူ ဆင္းနင္းသြားလို႔တဲ့”

“မုသာ၀ါဒကို ေဖာ္ထုပ္ေသာ စက္ရုပ္”

ယေန႔ေခတ္သည္ သိပၸံေခတ္ျဖစ္သည္အားေလွ်ာ္စြာ သိပၸံပညာရွင္မ်ားသည္ မုသာ၀ါဒကို ေဖာ္ထုပ္ေပးေသာ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ကို တီထြင္လုိက္ေလသည္။ ထိုစက္ရုပ္၏ ထူးျခားခ်က္သည္ကား အကယ္၍ သူ၏ စစ္ေဆးမွဳကို မွန္ကန္စြာ မေျဖဆိုပါက အစစ္ေဆးခံရသူကို လက္ျဖင့္ ျဖတ္ရိုက္ပစ္ေလသည္။ တစ္ေန႔ မိသားစုတစ္စုသည္ ထိုစက္ရုပ္ေရွ႔တြင္ အစစ္ခံၾကရေလသည္။ ထိုမိသားစုသည္ အေရအတြက္အားျဖင့္ သံုးေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ပထမတြင္ သားျဖစ္သူု အစစ္ေဆးခံရေလသည္။ စက္ရုပ္က
“မေန႔က မင္းဘယ္သြားေနလဲ”ဟု ေမးေလသည္။ သားျဖစ္သူက
“ကၽြန္ေတာ္မေန႔က ရုပ္ရွင္ကား သြားၾကည့္ပါတယ္ စက္ရုပ္ၾကီး”ဟု ေျဖၾကားေသာအခါ စက္ရုပ္ၾကီးက
“မင္း ဘာကားၾကည့္လာခဲ့သလဲ”ဟု ဆက္္ေမးေသာအခါ သားျဖစ္သူက
“က်ေနာ္ စစ္ကားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္ စက္ရုပ္ၾကီးဟု ေျဖဆိုေလသည္။ ထိုအခါ စက္ရုပ္ၾကီးသည္
“မင္းငါ႔ကို ညာတယ္၊ မင္းမေန႔က ညစ္ညမ္းတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား”ဟု ဆိုကာ လက္၀ါးျဖင့္ ျဖတ္ရုိက္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ သားျဖစ္သူက
“ဟုတ္္ပါတယ္ စက္ရုပ္ၾကီးရယ္၊ကၽြန္ေတာ္ ညစ္ညမ္းကားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္”ဟု အမွန္အတိုင္း၀န္ခံေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ေအာ္ ငါ့သား ေတာ္ေတာ္ ပ်က္စီးေနမွကိုး၊ အေဖတို႔နဲ႔ေတာ့ ကြာပါကြာ၊ ဒို႔တုန္းက ညစ္ညမ္းကားကို ၾကည့္ဘို႔မ ေျပာနဲ႔ ရိုးရိုးကားေတာင္ မၾကည့္ခဲ့ဘူး၊”ဟု ေျပာေသာအခါ စက္ရုပ္ၾကီးသည္ ဖခင္ျဖစ္သူအား
“မင္းဘာညာတာလဲ”ဟု ဆိုကာ သူ၏ လက္ၾကီးျဖင့္ ျဖတ္ရိုက္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဇနီးျဖစ္သူက
“ေတာ္္္ကလဲ ကိုယ္သားကို ညွာညွာတာတာ ေျပာမွေပါ့၊ ေတာ္လဲ ငယ္ရာက ၾကီးလာတာပဲ”ဟု ဆိုေသာအခါ စက္ရုပ္ၾကီးက
“နင္လဲ ညာတာပဲ ဒီသားက သူ႔သားမွ မဟုတ္တာ၊ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားပဲဟု ေျပာကာ ဇနီးျဖစ္သူကိုပင္ ျဖတ္ရိုက္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဖခင္ျဖစ္သူေကာ မိခင္ျဖစ္သူပါ သူတို႔၏ အမွားမ်ားကို ၀န္ခံရေလေတာ့ သတည္း။
“ေအာ္ အဲဒီစက္ရုပ္သာ တကယ္ေပၚလာလွ်င္ကား မိမိအပါအ၀င္ လူသားေတြေတာ့ ခက္ကုန္ေတာ့မယ္”

၀န္ခံခ်က္။ ။ ဤပံုျပင္ကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေဒါက္တာ အရွင္ဥတၱမ(Oke)မွ ေျပာျပသျဖင့္ တင္ျပလိုက္ရေပ သည္။

မႏၱၱေလးတိုင္းျမစ္သားျမိဳ႕နယ္္ ကုကၠိဳစုေက်းရြြာတြင္ ဦးေက်ာက္လံုးအမည္ရ အႏွိိပ္သည္ၾကီးတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူသည္ ထိုိုနယ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္တြင္ အလြန္ဟုိေလးတစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္
ေလသည္္။ တစ္ေန႔ ဦးေက်ာက္လံုးသည္ မိမိတို႔ ေက်ာင္းသို႔ ၀င္လာရာ သူႏွင့္ စကားမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ေလသည္။ မိမိကပင္ စ၍
" ဒကာၾကီးဦးေက်ာက္လံုး ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းေကာင္း ႏွိပ္ေနရပါသလား"ဟု ေမးေသာအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
"ေအာ္ ဦးဇင္းကလဲ လူသားေတြ ကိုယ္ကာယရွိေနသ၍ နာမွဳဆိုတာရွိေနမွာပါ၊ နာမွဳရွိေနသ၍ေတာ့ ေက်ာက္လံုးတို႔ မငတ္ေသးပါဘူး ဦးဇင္းရယ္၊"ဟုမွတ္သြားဖြယ္ရာမ်ားကိုပင္ ေျဖၾကားခဲ့ေလသည္။
မိမိသည္ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္
"ေအာ္ အႏွိပ္သည္တစ္ပိုင္း ေဂါပကတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဒို႔ဒကာၾကီးဦးေက်ာက္လံုးကေတာ့ ၾကာရင္ကမၼ၀ါစာေတာင္ ဖတ္မည့္သေဘာရွိပါေပ၏"ဟု အေတြးပင္၀င္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္
"ဒကာၾကီး, စကားမစပ္ ခုဒကာၾကီးက တစ္ခါႏွိပ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ယူပါသလဲ" ေမးေလေသာအခါ
"ဦးဇင္းေရ အရင္ကေတာ့ ႏွစ္ရာ႕ငါးဆယ္က်ပ္ယူပါတယ္၊ ခုေတာ့ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းေတြကတက္္ေတာ့ ငါးရာယူပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕က ႏွစ္ရာ႔ငါးဆယ္ပဲေပးတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ အေၾကြးေတာင္
က်ေသးတယ္၊ ငါးရာေပးတဲ့သူကိုေတာ့ ဆရာစားမခ်န္အကုန္ႏွိပ္ရတာေပါ့၊ ႏွစ္ရာ႔ငါးဆယ္သမားေတာ့ ႏွစ္ရာ႔ငါးဆယ္နဲ႔တန္ေအာင္ႏွိပ္ေပးရတာေပါ့ဇင္းရယ္၊"ဟု အႏွိပ္သည္ၾကီး ဦးေက်ာက္လံုးသည္
သူ၏ ပါးနပ္မွဳအေၾကာင္းေတြ႔ကို ခေရေစ့တြင္းက်ရွင္းျပေနေလသည္။ထိုစဥ္ ရြာအတြင္းမွ ကေလးတစ္ေယာက္သည္
"ဘၾကီးဦးေက်ာက္လံုး ကိုသိန္းဟန္က အႏိွပ္ခံခ်င္လို႔တဲ့၊ သူ႕အိမ္ကို လာခဲ့ပါအံုးတဲ့" ဟု လာေရာက္ေခၚသည္ကိုပင္
"ငါမအားဘူးလို႔ေျပာလိုက္ကြာ ဦးဇင္းနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ကြာ" ဆိုေသာအခါ မိမိက မေနသာေတာ့သျဖင့့္
"လိုက္္သြားပါ ဒကာၾကီးရာ ဦးဇင္းနဲ႔စကားေျပာလို႔ ဘာမွ ရလာမွာမွ မဟုတ္တာ၊ သြားႏိွပ္လိုက္ရင္ ေငြငါးရာ၀င္မည့္အေရးလက္မေႏွးေနပါနဲ႔ ဒကာၾကီးရာ"
"ဦးဇင္းက ဘာမွ မသိဘူး၊ သိန္ဟန္ဆိုတဲ့ေကာင္က အႏိွပ္သာ ခံခ်င္တာ ေငြေပးရမွာက် တြန္႔တိုတယ္၊ဟိုတစ္ပတ္က ႏိွပ္တာ ႏွစ္ရာငါးဆယ္ပဲေပးတယ္၊ ဒါေတာင္ အေၾကြးတစ္ရာက်န္ေသးတယ္၊သြား
ေတာင္းရင္ ေန႔ေရြ႕ညေရြ႕နဲ႔ မေပးခ်င္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ကို ႏိွပ္မေပးခ်င္တာ၊ေနေပ့ေစ့၊ ဒီေကာင္ကို ပစ္ထားလိုက္အံုးမယ္၊"
လာေခၚေသာ ကေလးသည္ပင္ မျပန္ေသးေပ၊ အႏွိပ္သည္ၾကီး ဦးေက်ာက္လံုးကို မရ ရေအာင္ ေပကပ္ေခၚေနေလ၏။
ဦးေက်ာက္လံုးသည္ကား ထိုကေလးေခၚသည္ကိုပင္ ပဓာနမထားေပ၊ သူ၏ အႏွိပ္သည္ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ဆက္လက္ကာ ရွင္းျပေနေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိမိက
" ဒကာၾကီးဦးေက်ာက္လံုးေရ လူေတြေတာ့ ႏွစ္ရာ႔ငါးဆယ္ သို႔မဟုတ္ ငါးရာယူတာေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ၊ ဦးဇင္းတို႔ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိွပ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ယူပါသလဲ"ေမးေသာအခါတြင္ေတာ့
ဘုန္းၾကီးေတြေတာ့ ေၾကးရယ္လို႔ေတာ့ မေျပာပါဘူးဘုရား၊ အရွင္ဘုရားတို႔ ၾကိဳက္သေလာက္သာ စြန္႔ပါဘုရားလို႔ေလွ်ာက္လိုက္တာပါပဲ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေငြေတာ့မစြန္႔ၾကပါဘူး၊ ဆန္ႏွစ္ျပည့္
သုးံျပည္ေလာက္ေတာ့ စြန႔္ၾကတာေပါ့ဘုရား၊သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ဘုန္းၾကီးေတြကလဲ ကပ္ေစးနဲတယ္္ဘုရား၊ ဘာမွမစြန္႔ၾကဘူးဘုရား၊ 'ေအး ဒကာၾကီး ဤကဲ့သို႔ ျပဳရေသာ ေကာင္းမွဳေၾကာင့္ က်န္းမာ
ခ်မ္းသာပါေစ'လို႔ပဲ ဆုေပးလိုက္ၾကတာပါပဲ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ခဲ့ရတာပါပဲဘုရား၊အမ်ားအားျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေတြထဲမွာေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ကပ္ေစးအနဲဆံုးပဲဘုရား၊ႏွိပ္ခိုင္းတာေတာ့
ေန၀င္လုနည္းပါးပဲ၊ တပည့္္ေတာ္က တိုက္ရိုက္ေတာင္းရတာ မေကာင္းလို႔ 'ေတာင္ေက်ာင္းကိုယ္ေတာ္ႏိွပ္ရင္ေတာ့ ဆန္ႏွစ္ျပည္ သံုးျပည္စြန္္႔တာပဲဘုရား'လို႔ သြယ္၀ိုက္္ေလွ်ာက္ေတာ့ သူက
ဘာျပန္မိန္႔သလဲ မွတ္လဲ'ဒကာၾကီးေရ ေတာင္ေက်ာင္းကိုယ္ေတာ္က ခ်မ္းသာတယ္ဗ်၊ ဦးဇင္းက ဆင္းရဲတယ္ဗ်၊ဘယ္စြန္႔ႏိုင္မလဲ၊ ကုသိုလ္ယူေပါ့ဗ်၊ ဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္ကလဲ 'ဟြန္း ကိုယ္ေတာ္
စြန္ပါဘူးကိုယ္ေတာ္'ဟုျပန္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္ေလ၊ အဲဒီလိုေလွ်ာက္ေတာ့လဲ မနာဘူးကိုယ္ေတာ္ေရ၊ ရြာေက်ာင္းဘုန္းၾကီးက တဟားဟားရယ္္ေနတာ၊သူကေတာ့ မစြန္႔ရရင္ ျပီးတာပဲ သူ႔ကို
ဘာေျပာေျပာ မနာဘူး။ကပ္ေစးနည္းခ်က္ကလဲ ကမ္းကုန္းတယ္ အာဂႏၱဳကသေဌးကေတာင္ အေဖေခၚေလာက္ပါေပတယ္၊"ဟု အႏိွပ္ဆရာၾကီးဦးေက်ာက္လံုးက သူ႔၏ အႏွိပ္သည္ဘ၀
ေငြမရပံုမ်ားကို ညည္းညဴးေျပာျပလာသျဖင့္ မိမိကပင္
"ဒါဆိုရင္ ဒကာၾကီးအျဖစ္ကလဲ အရင္က ျမင္းလွည္းဆရာၾကီး တစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနျပီေပါ့" ဆိုလိုက္ေသာအခါ အႏွိပ္ဆရာၾကီးဦးေက်ာက္လံုးက
"ျမင္းလွည္းဆရာၾကီးက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မိန္႔ပါအံုးဘုရား"ဟုဆိုလာသျဖင့္
"ဒကာၾကီးေရ တစ္ခါ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႔မွာ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ျမင္းလွည္းဂိတ္ကို လာေရာက္ျပီး ျမင္းလွည္းငွားသတဲ့၊ဒီေတာ့ ျမင္းလွည္းဆရာၾကီးက
ကိုယ္ေတာ္ဘယ္ၾကြမွာလဲ ေမးေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က ထင္းရွားတဲ့ စာသင္တိုက္ၾကီးရဲ႕နာမည္္ကို ေျပာသတ၊ဲ့ အဲဒီအခါ ျမင္းလွည္္းဆရာၾကီးက
ကိုယ္ေတာ့စာသင္တိုက္က ေတာ္ေတာ္ေ၀းတယ၊္ ျမိဳ႕ျပင္မွာ၊ ဘယ္ေလာက္္ေပးႏိုင္မလဲ ေပးၾကည့္ပါ၊'ဆိုေတာ့
ကိုယ္ေတာ္က 'ဒကာမနာေစရပါဘူး'လို႔ မိန္႔တယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ ျမင္းလွည္းဆရာၾကီးလဲ 'ေၾကးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရမွာပဲ'ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ လိုက္သြားတယ္ေလ၊ ျမင္းလွည္္းဆရာၾကီးဟာ
လမ္းတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေပးမည့္ ေငြပမာဏကို သိလိုေသာေၾကာင့္
ကိုယ္ေတာ္ဘယ္ေလာက္လဲ အတိအက်ေျပာပါအံုးဘုရားဟု ေမးျပန္တာေပါ့။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္က
'ဒကာမနာေစရပါဘူးလို႔ဆိုျပန္ေလတယ္ေလ။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ျမင္းလွည္းဆရာလဲ ေၾကးကို ဆက္မေမးေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္သြားေရာ ဒကာၾကီးရာ။
ေက်ာင္းေရာေသာအခါတြင္ ကိုယ္ေတာ္္က ဘာမွ မေျပာ၊ ျမင္းလွည္းခလဲ မေပးပဲ ဆင္းသြားေလေတာ့၊ ျမင္းလွည္းဆရာၾကီးက
ကိုယ္ေတာ္ျမင္းလွည္းခေလး စြန္႔ပါအံုးဘုရားဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က
'ဟာ ဒီ ဒကာနာခ်င္ျပီးထင္တယ္'လို႔ မိန္႔လိုက္ေတာ့ ျမင္းလွည္းဆရာလဲ ျမင္းလွည္းခမရတဲ့အျပင္ အရိုက္ခံရမည့္ကိန္းေတာင္ၾကံဳေတြ႔ေနရေလေတာ့ တစ္ခ်ိဳးတည္း ျမင္းလွည္းကို ေမာင္းေျပးလာရသ
တဲ့ ဒကာၾကီးေရ၊ ဒကာၾကီးအျဖစ္က အဲဒီေလာက္ေတာ့ မဆိုးေသးပါဘူး ဒကာၾကီးရာ၊" ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဒကာၾကီး ဦးေက်ာက္လံုးသည္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္ကာ
"အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသားပဲ၊ အြန္းေျပာသာေျပာရ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္သားပဲ ဒကာမနာေစရပါဘူးတဲ့၊ ျမင္းလွည္းခေပးမယ္လို႔ ေျပာတာမွ မဟုတ္တာ၊ ျမင္းလွည္းဆရာၾကီးအျဖစ္
နဲ႔စာရင္ သိန္းဟန္္ကို ႏိွပ္လို႔ရတဲ့ ေငြ၂၅၀က မဆိုးေသးပါဘူး၊ ကဲကိုယ္ေတာ္ေရ လိုက္သြားလိုက္ပါမယ္"ဟုဆိုကာ လာေခၚေသာ ကေလးေနာက္သို႔ လိုက္သြားေလေတာ့သတည္း။