“အဂၤလိပ္ စာသင္ခန္းမွ ဟာသမ်ား (အပိုင္း ၂)”

အကၽြႏ္ုပ္တို႔ သာသနတကၠသိုလ္မွ ဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ က်န္းမာေရးအတြက္ မႏၱေလးေတာင္ေပၚတက္၍ လမ္းေလွ်ာက္ေလ႔ရွိသည္၊ တစ္ေန႔သူသည္ ဒါယကာတစ္ေယာက္ႏွင့္ မႏၱေလးေတာင္ေပၚတြင္ ေတြ႕ရွိေလသည္၊ ထိုဒါယကာကပင္ ဆရာေတာ္ကို
“အရွင္ဘုရား, ဘယ္ေက်ာင္းတုိက္ကပါလဲဘုရား” ဟု စတင္ႏွဳတ္ဆက္ေလသည္၊ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“ဦးဇင္းက သာသနတကၠသိုလ္ကပါ ဒကာၾကီး” ဟု ေျဖၾကားေလသည္၊ ထိုအခါ ဒါယကာၾကီးက
“သာသနတကၠသိုလ္က ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ တပည့္ေတာ္တို႔ မႏၱေလးေတာင္ေပၚကို တက္ျပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာေနတာ ေတာ္ေတာ္ေတြ႕ေနရတယ္ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္၊ ဤတြင္ဆရာေတာ္က
“ဒကာၾကီးေရ! အဲဒါ ဦးဇင္းရဲ႕ တပည့္ေလးေတြေပါ့ ဒကာၾကီးရဲ႕” ဟု အားရ၀မ္းသာေျဖၾကားလိုက္ေလသည္၊ ထိုအခါ ဒါယကာၾကီးက
“အဂၤလိပ္စကားေကာင္းေကာင္းေတာ့ မေျပာတတ္ၾကပါဘူးဘုရား”ဟု ဆက္၍ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ ဤတြင္
ဆရာေတာ္က
“ေအာ္ ဒကာၾကီးေရ! ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးသင္တန္းေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ေတြလဲပါေသးတယ္ ဒကာၾကီးရ” ဟု ပါးနပ္စြာေျဖၾကားလိုက္ေလသတည္း။

“အဂၤလိပ္ စာသင္ခန္းအတြင္းမွ ဟာသမ်ား”

မိမိတို႔၏ သာသနတကၠသိုလ္မွ အျဖစ္ပ်က္ကေလးတစ္ခုျဖစ္ပါသည္၊ သာသနတကၠသိုလ္၌ ဘာသာ(ရ)ရပ္ျပဌာန္းထားသည္၊ ထိုအထဲတြင္ အဂၤလိပ္စာဘာသာလည္းပါ၀င္ေလသည္၊ တစ္ေန႔ အဂၤလိပ္စာျပေသာ ဆရာေတာ္သည္ အသံထြက္မ်ားေျပာင္းလဲသြားပံုကို ရွင္းျပေလသည္၊ ထုိအထဲတြင္ ဆရာေတာ္သည္ (T)၏ အသံထြက္ေျပာင္းသြားပံုကို ေအာက္ပါအတိုင္း အာေဘာင္အာရင္း သံသံႏွင့္ ရွင္းျပေလသည္၊
“အရွင္ဘုရားတို႔ အဂၤလိပ္စာက မိမစစ္ ဖမစစ္ဘာသာ ဆိုေတာ့ အသံထြက္က မတည္ျငိမ္ဘူးဘုရား၊ အျမဲတမ္းေျပာင္းလဲေနတယ္၊ ဥပမာ (T) ကိုေျပာၾကပါစို႔ဘုရား၊ T ကို အရင္က (တီ) ဟူ၍ အသံထြက္တယ္၊ ယခုေျပာင္းသြားျပီ ဘုရား၊ ယခု T ကို (ထီ) လို႔အသံထြက္ပါတယ္ဘုရား၊”ဟု ဆရာေတာ္က အားၾကိဳးမာန္တက္ရွင္းျပေနေလသည္၊
ထိုအခါ အဂၤလိပ္စာကို လံုး၀မသင္ဖူးေသးေသာ စာသင္သားရဟန္းတစ္ပါးက
“ဆရာေတာ္ဘုရား, အကယ္၍ (T) ကို (ထီ)လို႔ အသံေျပာင္းထြက္ရမယ္ဆိုလွ်င္ “တက္တိုးအဘိဓာန္”ကို “ထက္ထိုး အဘိဓာန္” လို႔ အသံေျပာင္းထြက္ရမွာလားဘုရား”ဟု ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္က “အဲဒီလိုလဲ တရားေသ မမွတ္နဲ႔ေလ၊ ဒီက အဂၤလိပ္စာကို ေျပာေနတာ၊ ျမန္မာစာကို ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးေလ”ဟူ၍ ေျဖသြားေလသည္၊ ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္သည္ အသံထြက္အသစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေအာက္ပါအတိုင္းဆက္လက္ သင္ၾကားေလသည္၊
“ ေနာက္ပံုစံတစ္ခု သြားၾကအံုးစို႔၊ ဥပမာ Table ကို ဆိုၾကပါစို႔ဘုရား၊ ယခင္ Table ကို (ေတးဘယ္) လို႔ အသံထြက္ပါတယ္၊ ေအး ယခု ေျပာင္းသြားျပီဘုရား၊ အသံထြက္အသစ္က (ေထးဘား)တဲ့ဘုရား ဟူ၍ သင္ၾကားေပေနေလသည္၊ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက
“ဘုန္းၾကီးဘုရား, (ေဌးေပါ) လို႕ေကာ အသံထြက္လို႔ မရဘူးလားဘုရား၊” ဟူ၍ ထေမးေလသည္၊ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“စာသင္ေနတာ မေနာက္နဲ႕ မေနာက္နဲ႕၊” ဟူ၍ မိန္႕ၾကားေလသည္။ ကိုေထေပါဟူသည္ကား သာသနတကၠသိုလ္၌ ဓာတ္ဆီ ဒီဇယ္ဆီမ်ားကို ေပးေ၀ရာတြင္ ဦးစီးဦးကိုင္ လုပ္ေဆာင္ေနေသာ အရာရွိတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေလသတည္း။
ေနာက္ အဂၤလိပ္စာဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ကား အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားမွဳႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပသြားေလသည္၊
“အရွင္းဘုရားမ်ား, အဂၤလိပ္စာသင္ရာမွာေတာ့ ေက်ာက္မီးေသြးရထားလို သေဘာထားျပီး သင္ရပါမယ္ဘုရား၊ ေက်ာက္မီးေသြးရထားၾကီးဟာ မျမန္ပါဘူး၊ တအိအိနဲ႕ခုတ္ေမာင္းေနတာပါဘဲ ၊ 'ဟုတ္ ဟုတ္ မဟုတ္္ဟုတ္၊ ဟုတ္ဟုတ္္ မဟုတ္ဟုတ္' ဆိုျပီး အသံထြက္ျပီး ခုတ္ေမာင္းလာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီရထားၾကီး ဘူတာကို ဆိုက္သြားတာပါဘဲ၊ ေအး အရွင္ဘုရားတို႔ အဂၤလိပ္စာေလ့လာရာမွာလဲ ေက်ာက္မီးေသြးရထားၾကီးလိုပါဘဲ “ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္” ေလ့လာၾကပါ၊ ၾကိဳးစားၾကပါ၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာက္မီးေသြးရထားၾကီးဟာ ဘူတာၾကီးကို ဆိုက္သြားသလို အရွင္ဘုရားတို႔လဲ အလိုရွိတဲ့ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္သြားၾကမွာပါဘဲ၊” တဲ့

”အကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အကၽြႏ္ုပ္ဘၾကီး (အပိုင္း ၃)”

တစ္ေန႔ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘၾကီးအိမ္သို႔ အလႅာပသလႅာပစကားေျပာရန္ ေရာက္ရွိသြားေလသည္၊ အိမ္ေရာက္သြား ေသာအခါ ဘၾကီးသည္ အကၽြႏု္ပ္အား စတုမဓူကပ္ေလသည္၊ ဟုိေရာက္သည္ေရာက္ႏွင့္ စကားေျပာရင္း ကူမဲျမိဳ႕မွ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးတစ္ဦး၏ အေၾကာင္းဆီသို႕ေရာက္သြားေလသည္၊ ထိုသူေဌးသည္ ယခုအခါ မုဆိုးဘိုၾကီးျဖစ္ေနေလသည္၊ ဇနီးမယားဆံုးသြားသည္မွာလည္း ၾကာျပီျဖစ္သည္၊ သားသမီးမ်ားကလည္း အိမ္ေထာင္က်သြားၾက၍ ထိုသူေဌးၾကီးသည္ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ေနေလသည္၊ သို႔ျဖစ္သည့္အတြက္ သားသမီးမ်ားက ဖခင္ျဖစ္သူကို အရြယ္ငယ္ငယ္ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ေပး လိုက္ေလသည္၊ မိမိ၏ ဘၾကီးျဖစ္သူသည္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းကို အားက်ေနေလသည္၊ သူလဲ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ဟန္ရွိ၏၊ သို႔ျဖစ္၍ ဘၾကီးျဖစ္သူက မိမိအား
“ဦးဇင္းေရ, ကူမဲက တပည့္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကံေကာင္းပါတယ္၊ အားက်ဘို႕ ေကာင္းလိုက္တာ၊ သူ႕သားသမီးေတြက ေကာင္းမေလးေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႕ သူ႔ကို လက္ထပ္ေပးလိုက္တာ၊ ယခုေတာ့ အဆင္ေျပ ေနတယ္”၊ ဟု အားရ၀မ္းသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအေၾကာင္း ေျပာၾကားလာေလသည္၊ ဆက္ေျပာသည္မွာ
“တပည့္ေတာ္သားသမီးေတြလဲ အဲဒီလို အလိုက္သိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မလဲ” ဟု သူ႔၏ ဆႏၵကို ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားလာေလသည္၊ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရွိျပီျဖစ္ေသာ မုဆိုးဘိုၾကီးျဖစ္ေသာ မိမိ၏ဘၾကီး သည္ ေနာက္ထပ္အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ဟန္ရွိ၏။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိက
“ဘၾကီးရာ မလိုခ်င္စမ္းပါနဲ႕၊ ကိုယ့္အရြယ္ကိုလည္းေထာက္ပါအံုး၊ ဘၾကီးတို႔အရြယ္က တရားအားထုတ္ရ ေတာ့မယ့္ အရြယ္ေရာက္ေနျပီ၊ အမ်ားကလက္ညွဳိထိုးေျပာစရာျဖစ္ေနပါအံုးမယ္” ဟုမိမိက ေျပာေသာအခါ ဘၾကီးျဖစ္သူက
“စစ္ကူးရမလားလို႔ ေျပာၾကည့္ပါတယ္၊ ဦးဇင္းကလဲ သားသမီးေတြဘက္ကပါေနတယ္၊ ဦးဇင္းလဲ မစြံပါဘူး၊ ဘုန္းၾကီးပီပီ တရားေဟာဘို႔ဘဲ သိတယ္၊” ဟု စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေျပာေလေတာ့သည္၊ ကပ္လက္စျဖစ္ေသာ စတုမဓူေလးကိုပင္ ျပန္လည္ယူမည့္ အေနအထားရွိေနေလသည္၊ မိမိလည္း ျပန္လည္ေတြး မိသည္။ တဏွာဆိုတဲ့ တရားကို အနာဂါမ္ ရဟႏၱာသူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ားမွ စြန္႔ႏိုင္သည့္တရားျဖစ္ေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ မိမိဘၾကီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုသည္ကို အျပစ္ဟူ၍ မဆိုသာေပ၊
သည္အေၾကာင္းႏွင့္ စပ္၍ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ၾကားဖူးသည္၊
တစ္ခါက အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ရွိၾကေလသည္၊ သူတို႔သည္ တစ္ဦးကို တစ္ဦးခ်စ္ၾကသည္၊ အဘိုးၾကီးသည္ လူၾကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားေလသည္၊ ထိုအခါ ဇနီးျဖစ္သူက ေရာက္ပါအတိုင္း ငိုယိုေလသည္။
“အေမေလး သြားေလသူၾကီးရယ္, က်မကို ပစ္ထားခဲ့ျပီေပါ့၊ ေအာ္ က်မတို႔ ခ်စ္လို႔မွ မ၀ေသးဘူး၊” တဲ့
“ေအာ္ တဏွာဆိုတဲ့ တရားဟာ အၾကီးအငယ္မေရြး အျမဲတမ္းႏွိပ္စက္ေနပါကလား” ဟု မိမိ သံေ၀ဂပင္ျဖစ္မိခဲ့သည္၊
မိမိဘၾကီးသည္ သူအိမ္ေထာင္ျပဳလိုေသာ အေၾကာင္းကို တိုက္ရိုက္လညး္ သူ၏သားငယ္ကို မေျပာရဲေပ၊ သူ၏ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပာခိုင္းေလသည္၊ တစ္ေန႔ သားျဖစ္သူက ထိုအေၾကာင္းသိေလရာ အရက္ကလဲနည္း နည္းေသာက္ထားေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဖခင္အား တိုက္ရိုက္ေမးခ်လိုက္သည္၊
သူေမးသည္က
“အေဖ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ေနတယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္၊ အဲဒါဟုတ္လား”၊ တဲ့၊ အေဖျဖစ္သူကလဲ
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ မင္းတို႕က အလိုက္သိျပဳေပးရင္ေတာ့ ငါလဲ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္တာေပါ့ကြ၊” ဤတြင္ မူးေနေသာ သားျဖစ္သူက
“က်ဳပ္အေဖကိုတာ့ ရုိးရုိးမိန္းခေလးနဲ႕ေတာ့ မေပးစားႏိုင္ဘူး၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး မိုးမိုးျမင့္ေအာင္နဲ႔မွ သေဘာတူ ႏုိင္မယ္၊ က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ ရန္ကုန္ဆင္းျပီး သြားေျပာေပးမယ္၊ သူလက္ခံရင္ လက္ထပ္ေပးမယ္ အေဖ၊” ဟု သားျဖစ္သူက မူးမူးကန္းကန္းႏွင့္ ေျပာၾကားသည္ကို ဖခင္ျဖစ္သူသည္ တကယ္ယံုၾကည္ေန ေလေတာ့သည္၊ မိမိႏွင့္ေတြ႕တိုင္း
“ဦးဇင္းေရ, တပည့္ေတာ္ကို မိုးမိုးျမင့္ေအာင္ႏွင့္ လက္ထပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာေနတာဘဲ ၊ ဘယ္ေန႔ရယ္ေတာ့ မသိဘူး ”ဟု ဘၾကီးခမ်ာ ေျပာေနရွာသည္၊ မိမိ၏ စိတ္အတြင္းမွ ေျပာလိုက္မိသည္က
“ေကာင္းကင္က ၾကယ္ကို ယူရင္ ရေကာင္းရလိမ့္မယ္၊ မိုးမိုးျမင့္ေအာင္ေတာ့ မလြယ္ဘူးထင္တယ္ ဘၾကီးေရ၊ ကံေကာင္းလို႔ ဘၾကီးရခဲ့ရင္ေတာ့ ဦးဇင္းလဲ ဂုဏ္ယူရတာေပါ့၊ ဒို႔ဘၾကီးက ရုပ္ရွင္မင္းသမီး မိုးမိုးျမင့္ေအာင္ရဲ႕ ေယာက္က်ား”ဟူ၍ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။ ဆက္ရန္

“ၾကည္ညိဳပါတယ္ဘုရား”

သာသနတကၠသိုလ္မွ သူငယ္ခ်င္းရဟန္းႏွစ္ပါသည္ မႏၱေလးျမိဳ႕တြင္းမွ နာမည္ၾကီးေသာ တရုတ္ၾကီးထမင္းဆိုင္သို႔ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကေလသည္၊ အလြန္ေကာင္းေသာ အစားအစာမ်ားကို မွာ၍ ျမိန္ရည္ယွက္ရည္ဘုဥ္းေပးၾကေလသည္၊ ဘုဥ္းေပးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဘုဥ္းေပးလိုက္ၾကသည္၊ ပန္းကန္ျပား ရွစ္ခ်ပ္နည္းပါးကုန္သြားသည္၊ ျပီးေသာအခါ ေငြရွင္းလိုသည့္အတြက္ ဆိုင္ရွင္တရုတ္ၾကီးအား
“ဒကာၾကီး ေငြရွင္းမယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္ေလာက္က်လဲ” ဟုေမးေလသည္၊ ထိုအခါ ဆိုင္ရွင္တရုတ္ၾကီးက
“အရွင္ဘုရားတို႔လို ေခြးလို ၀က္လိုစားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ၾကည္ညိဳပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လွဴပါတယ္ဘုရား” ဟု အားရ၀မ္းသာေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ေခြး ၀က္အျဖစ္ အႏွိဳင္းခံလိုက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ေက်းဇူးတင္ရခက္၊ စိတ္ဆိုးရခက္ျဖစ္ေနေလသည္၊ ေနာက္ဆံုး
“တရုတ္ျဖစ္ေတာ့ စကားအေျပာမတတ္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ”ဆိုျပီး အေကာင္းဆံုးေတြးကာ ဆိုင္အတြင္းမွ ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သတည္း

“အလင္းတန္းႏွင့္ အခါႏွစ္ဆယ္”

အကၽြႏ္ုပ္တို႔ သာသနတကၠသိုလ္၌ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာသင္သားရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မျဖစ္မေန (၁၅) ရက္ တရားထိုင္ၾကရသည္၊ ေန႔စဥ္ စိန္ပန္းမဟာစည္ရိပ္သာမွ ဆရာေတာ္ဦးပညာ၀ံသသည္ စာသင္သားရဟန္းမ်ား၏ ဥာဏ္စဥ္မ်ား တိုးတက္မွဳ ရွိ မရွိ လာေရာက္စစ္ေဆးေလ့ရွိသည္၊ တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းမ်ားအား သူတို႔၏ တရားအားထုတ္မွဳ အဘယ္မွ်ေလာက္ တိုးတက္ေနျပီလဲ ဆိုသည္ကို သိလိုေသာေၾကာင့္တစ္ပါးစီ စစ္ေဆး ေမးျမန္းေလသည္၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးအလွည့္ေရာက္ေသာ အခါ ဆရာေတာ္သည္
“အရွင္ဘုရား! အရွင္ဘုရားတရားအားထုတ္တဲ့အခါ ဘာေတြျမင္ပါသလဲဘုရား” လုိ႔ ေမးေလသည္၊ ထိုအခါ စာသင္သားရဟန္းကေလးက
“မွန္လွပါဆရာေတာ္ဘုရား, တပည့္ေတာ္တရားအားထုတ္ေနစဥ္ အလြန္အင္မတန္မွ လင္းလက္ေသာ အလင္းတန္ၾကီးေတြကို တပည့္ရဲ႕ မ်က္စိျဖင့္ တိုက္ရိုက္ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္ဘုရား” ဟု အားရ၀မ္းသာ ေျဖၾကားလိုက္ေလသည္၊ ထုိအခါ ဆရာေတာ္သည္
“ဆက္ၾကိဳးစားပါ ဦးပဇင္း၊ ဒါဟာ သမာဓိအားေကာင္းလာလို႔ အလင္းတန္းေတြ ေပၚလာတာ၊ ဒါေပမယ့္ ဦးပဇင္း ဒါေတြကို သြားျပီး မသာယာလိုက္နဲ႕ ၊ဒါေတြဟာ ၀ိပႆနာညစ္ညဴးေၾကာင္းေတြ၊ ေဖာင္းပိန္ကို ဆက္မွတ္ပါ၊ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အရာကို သတိကပ္ျပီးရွဳေပးပါ၊ အရွင္ဘုရားမၾကာခင္မွာပဲ ဥာဏ္စဥ္ေတြတက္လာပါလိမ့္မယ္၊” ဟု အားၾကိဳးမာန္တက္ မိန္႔သြားရွာသည္၊ အမွန္စင္စစ္ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး၏ မ်က္စိမ်ားအတြင္းမွ အလင္းတန္မ်ားထြက္လာျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ရွာရေသာ္ ၾကီးၾကပ္ေရး ဆရာေတာ္မ်ားသည္ အိပ္ငုိက္ေနေသာသူအား ဓာတ္မီးမ်ားျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္းထိုးလိုက္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။
ထုိေနာက္ဆရာေတာ္သည္ ေနာက္တစ္ပါးအား ဆက္လက္ေမးျမန္းေလသည္၊
“အရွင္ဘုရား တရားထုိင္လွ်င္ တစ္နာရီအတြင္း ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ ဣရိယာပုထ္ကို ေျပာင္းပါသလဲ” တဲ့ ၊ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးက
“တပည့္ေတာ္ တစ္နာရီမွာ အၾကိမ္ (၂၀)ဆယ္ေလာက္ေျပာင္းရပါတယ္ဘုရား”တဲ့ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“အရွင္ဘုရား ေတာ္ေတာ္သဒၶါတရားေကာင္းတာပဲ၊ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္နဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလနီးစပ္ပါေပတယ္”ဟု ဆရာေတာ္က ခ်ီးက်ဴးသြားေလသည္၊
(ဤစာမ်က္ႏွာ၏ အဆံုးတြင္ older post ႏွိပ္ပါ၊ ပုံျပင္မ်ားကို ဆက္ေတြ႔ပါလိမ့္မည္၊)

“အရွင္ဘုရားက ဘဒၵႏၱဘဲြ႔ရလို႔လား”

အကၽြႏု္ပ္တို႕၏ သာသနတကၠသိုလ္ၾကီးမွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္(စတုတၳႏွစ္) ေအာင္ျမင္ေသာ စာသင္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အကယ္၍ မဟာတန္းမ၀င္လွ်င္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသို႔ သာသနာျပဳခရီး (၂) ႏွစ္ ၾကြေရာက္ၾကရသည္၊ ထို(၂) ႏွစ္ျပီးေနာက္မွသာ သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယဘဲြ႕ကို ဆက္ကပ္ေလသည္၊ ထုိသာသနာျပဳၾကြေရာက္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို သာသနာေရးဌာနမွ သာသနာျပဳကတ္မ်ားထုတ္ေပးသည္၊ ထိုကတ္တိုင္း၌ ရဟန္းဘြဲ႕မ်ား၏ေရွ႕တြင္ ဦး,အရွင္, တို႔အစား ဘဒၵႏၱဟုအစားထို၍ သံုးထာသည္၊ ဥပမာ ဘဒၵႏၱေခမိႏၵ, ဘဒၵႏၱဇ၀နစသည္ျဖင့္ သံုးထားသည္၊ အကၽြႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးသည္လည္း သာသနာျပဳခရီး ထြက္ရမည္ျဖစ္သည္၊ သူတို႕သည္ သာသနာျပဳတာ၀န္က်သည့္ ဌာနကို ျမစ္ၾကီးနားမွ တစ္ဆင့္ၾကြေရာက္ ၾကရမည္ျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးတြင္ ပထမတစ္ပါးသည္ ေရွးစြာ မႏၱေလးရုံပိုင္ၾကီးထံ မိမိ၏ ဘဒၵႏၱဟုပါေသာ သာသနာျပဳကတ္ျဖင့္ အထက္တန္းအိပ္စင္တန္းလက္မွတ္ကို ၀ယ္ခဲ့ေလသည္၊ လြယ္ကူစြာပင္ ၀ယ္ယူရရွိခဲ့ေလသည္၊ ထိုေနာက္ ပထမသူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင့္အတူ ေနာက္တစ္ပါးသည္လည္း အတူၾကြ လိုသည္ ျဖစ္၍ ရံုပိုင္ၾကီးထံ ကတိုက္ကရုိက္ၾကြသြားေလသည္၊ ရံုပိုင္ၾကီးထံ ေရာက္ေသာအခါ
မိမိ၏ ဒုတိယသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက
“ရံုပိုင္ၾကီး! မေန႔က ဦးဇင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဦးအာေလာကဟာ အထက္တန္းအိပ္စင္လက္မွတ္ျဖတ္သြားတယ္၊ ဦးဇင္းလဲ သူနဲ႕အတူ အထက္တန္းအိပ္စင္လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ေရာင္းေပးပါ၊” ဟု ေျပာၾကာေလသည္၊ ထိုအခါ ရံုပိုင္ၾကီးက
“အရွင္ဘုရားက ဘဒၵႏၱဘြဲ႕ရလို႔လား၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ဘဒၵႏၱအာေလာကဆိုျပီ ဘဒၵႏၱဘြဲ႕ရတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔က ဘဒၵႏၱဘြဲ႔ရတဲ့ ဆရာေတာ္မ်ားကိုသာ အထက္တန္းအိပ္စင္ လက္မွတ္မ်ားကို ေရာင္းေပးေလ့ရွိပါတယ္ဘုရား” ဆိုေလသည္၊ ထိုအခါ အေျခအေနကို အကဲခတ္မိေသာ မိမိရဲ႕ ဒုတိယသူငယ္ခ်င္း ဦးေခမိႏၵက
“ရံုပုိုင္ၾကီး! ဦးဇင္းလဲ ဒီမွာ ဘဒၵႏၱဘဲြ႔ရပါတယ္ဗ်” ဟု သူကပ္ကို ထုတ္ျပေလသည္၊
ထုိအခါ ရံုပိုင္ၾကီးသည္ ကပ္ကို ၾကည့္၍
“ဘဒၵႏၱေခမိႏၵ” ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဖတ္၍ ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာၾကားျပီး အထက္တန္းအိပ္စင္လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကို ေရာင္းလိုက္ေလသည္၊
ရံုပိုင္ၾကီးေျပာလိုက္သည္က
”အရွင္ဘုရားလဲ ဘဒၵႏၱဘဲြ႕ရတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးပဲ၊ အထက္တန္းအိပ္စင္လက္မွတ္ေရာင္းေပးရမွာေပါ့ဘုရား” ဟူ၍သာျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။

"အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ အကၽြႏ္ုပ္၏ ဘၾကီး(အပိုင္း ၂)"

တစ္ေန႔ အကၽြႏု္ပ္၏ အေမၾကီးသည္ အကၽြႏ္ုပ္အား သိကၡာထပ္လိုေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာသည္၊ ရက္လည္းသတ္မွတ္ျပီးျဖစ္သည္၊ အေမၾကီး၏ဇာတိသည္ကား ျမစ္သားျမိဳ႕နယ္ ဒါးရဲေကာင္းရြာပင္ျဖစ္သည္၊ ထိုရြာသည္ကား ကေမၻာဇဘဏ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးၾကီးဦးေအာင္ကို၀င္း၏ ဇာတိရြာပင္ျဖစ္သည္၊ထုိရြာသည္ ျမင္းျခံျမိဳသို႔သြားရာ လမ္းမၾကီးႏွင့္ ငါးမိုင္ခန္႕ ေ၀းမည္ထင္ပါ၏၊ သို႔ျဖစ္၍ မိမိႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ ရြာမွ ျမင္းျခံသို႔ အျမဲေျပးဆြဲေနေသာ ဘၾကီး၏ကားကို မျဖစ္မေန စီးၾကရမည္ျဖစ္သည္၊ မိမိကို သိကၡာထပ္မည့္ရက္ အၾကဳိေန႕ကျဖစ္သည္၊ အကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ က်န္ခရီးသည္မ်ားက ကားေပၚသို႔ မေရာက္ေသးမီ မိမိတို႔က ဘၾကီး၏ကားေပၚတြင္ အေစာေရာက္ႏွင့္ ေနၾကသည္၊ ကုလားထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဘၾကီးသည္ မိမိတို႔အား ၾကည့္ရင္း ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာၾကားလိုက္သည္၊
"အင္း ဒီေန႔ ငါ့ကားေပၚမွာေတာ့ (၇၅)က်ပ္တန္ေတြခ်ည္းပဲ" ဟု ေျပာၾကားလိုက္သည္၊ ကားေပၚတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ စကားေျပာေနၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ သူတို႔အား သံုးမရေသာ (၇၅)က်ပ္တန္ႏွင့္ အႏွိဳင္းခံလိုက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အားလံုး မခံခ်ည္း မခံသာ မီးကိုေရႏွင့္ ေလာင္းလိုက္သကဲ့သို႕ ျငိမ္က်သြား ေလသည္။ မိမိ၏ ဘၾကီးေျပာသည္မွာလဲ လြန္သည္ဟု မဆိုအပ္သည္ေပ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္သည္ ကားခမေပးမူ၍ အလကား စီးမည့္သူမ်ားသာျဖစ္ၾကေပသည္။
အကၽြႏု္ပ္၏ ဘၾကီးသည္ အလြန္ပင္ ကပ္ေစးႏွဲေပသည္၊ သူသည္ အိမ္၌ ေနစဥ္ ဟင္းေကာင္းကို ဘယ္ေသာ အခါမွ ခ်က္စားေလ့မရွိပါ၊ သူသည္ အျမဲတမ္းေျပာေလ့ရွိသည္။
“ငါမွာ ေသြးတိုးေရာဂါရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္ရင္ ဆီနည္းနညး္သာထည့္ခ်က္၊ အခ်ဥ္ရည္ေရဟင္း မ်ားမ်ားခ်က္၊ ၀က္သားကို ဘယ္ေတာ့မွ မခ်က္နဲ႕၊ ငါနဲ႔ မတည့္ဘူး” တဲ့။ သို႕ေသာ္ ဘၾကီးသည္ ၀က္သားကို အလြန္ၾကိဳက္သည္၊
တစ္ေန႔ ေက်ာက္အိုးရြာ၌ အလွဴပဲြတစ္ခုရွိသည္၊ အလွဴ႕ရွင္မ်ားသည္ အလွဴပြဲသို႔ လာေရာက္ၾကေသာ ဧည့္သည္ အေပါင္းအား ၀က္သားႏွပ္ႏွင့္ ေကၽြးေလသည္၊ ထိုအလွဴပြဲသို႔ အကၽြႏ္ုပ္၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ သြားေရာက္ခဲ့ေလသည္၊ အလွဴပြဲမွ ေကၽြးေသာ ၀က္သားမ်ားကို အလြန္အကၽြံစားခဲ့ေသာ ဘၾကီးသည္ ေသြးတက္ျပီး မူးကာ စက္ဘီးႏွင့္ လူအပါအ၀င္ ေခ်ာင္းထဲသို႔ ထို;ဆင္းသြားေလသည္၊ အနီးအနားရွိ လူအမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းကယ္၍ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ေပ။ “ေအာ္ အလြန္အင္မတန္မွ ၀က္သားကို ေၾကာက္ေသာ အကၽြႏ္ုပ္ဘၾကီးသည္ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ၀က္သားကို မဆင္မျခင္စားခဲ့သလဲ၊” ဟု အကၽြႏ္ုပ္ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနမိသည္၊
သို႔ေသာ္လညး္ “အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားသည္ အလကားရလွ်င္ ေရကို အ၀ေသာက္သည္၊ ေတာမီးကို ေခြ်းထြက္ေအာင္လွဳံသည္” ဟူေသာ စကားပုံတစ္ခုကိုေတာ့ မိမိၾကားဖူးပါသည္၊ “မိမိ၏ ဘၾကီးသည္ ထုိစကားပံုလာ လူစားမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ၊ သူသည္ အသက္ၾကီးလာသည္ျဖစ္၍ ေမ့သြားသည့္အတြက္ ေၾကာင့္သာ စားမိသည္”လို႔မိမိယူဆမိပါ၏.

"အကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အကၽြႏ္ုပ္ဘၾကီး"

အကၽြႏု္ပ္မွာ ဘၾကီးႏွစ္ေယာက္ရွိသည္၊ ဘၾကီးတစ္ယာက္သည္ အသက္ (၈၁) ႏွစ္ျဖစ္သည္၊ သူကေတာ့ ခ်မ္းသာတယ္၊ ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးလူထြက္ျဖစ္သည္၊ ဘၾကီးအငယ္ကေတာ့ အသက္ (၇၀) ခန္႔ျဖစ္သည္၊ သူကေတာ့ ဆင္းရဲတယ္၊ တစ္ေန႔ ဘၾကီး အငယ္ျဖစ္သူသည္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေသြးတိုးေရာဂါျဖင့္ ဆံုးသြားရွာသည္၊ ဘၾကီးအငယ္ဆံုးေသာအခ်ိန္၌ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ၀ါဆိုေလသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေလးျဖစ္သူ လာပင့္သျဖင့္ ဘၾကီးငယ္၏ အသုဘပြဲသို႔ ၾကြေရာက္ခဲ့ရေလသည္၊ ရြာကို ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္းဘဲ အေဒၚျဖစ္သူက သူရဲ႕ ငုိခ်င္းထဲကို အကၽြႏ္ုပ္ပါဆြဲထည့္ေနသျဖင့္ မိမိသည္ပင္လွ်င္ ငုိခ်င္စိတ္မ်ား ေပါက္လာေလသည္၊ ၾကာလွ်င္မိမိပါ ငိုရေတာ့မည့္ အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာသျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလးျပန္ၾကြခဲ့ရသည္၊ ဖခင္ရဲ႕အေလာင္းက သုႆန္မေရာက္ေသး က်န္ရစ္သူ သားသမီးမ်ားက အေမြကိစၥျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္စကားမေျပာႏိုင္ မဆိုႏိုင္ျဖစ္ေနၾကသည္၊ ဒီကိစၥအဆင္ေျပေရး ေဆြမ်ိဳးအခ်ိဳ႕က မိမိအား ခ်ဥ္းကပ္လာပါေတာ့သည္၊ သူတို႔က မိမိအား အၾကံေပးလာသည္မွာ
"ဦးဇင္းေရ ရက္လယ္တဲ့ေန႔ တရားေဟာရင္း ဦးဇင္းရဲ႕ဦးေလး အေဒၚေတြကို ဆံုးမလိုက္ပါအံုး၊"တဲ့ မိမိလည္း မိမိအား အားကိုးတၾကီး လာေရာက္ေျပာလာၾကေသာ ေဆြမိ်ဳးမ်ားအား မပူပါနဲ႕ ဆံုးမလိုက္ပါ့မယ္ေပါ့၊
ဒီလိုနဲ႕ ဘၾကီးျဖစ္သူ၏ ရက္လည္ေသာေန႔ ေရာက္ရွိလာျပီးျဖစ္သည္၊ မိမိလည္း ဦးေလး ေဒၚေလးတို႔အား တရားေဟာရင္း အနည္းငယ္ ဆံုးမခဲ့ျပီးျဖစ္သည္၊ မိမိတရားေပာာျပီး ေက်ာင္းသို႔ မျပန္မၾကြေသးဘဲ ေရေႏြးေသာက္၇င္း ဒကာ ဒကာမမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနေလသည္၊ ထိုအခ်ိန္မွာ ရပ္ရြာလူၾကီးေတြက
"ဦးဇင္းကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ဦးေလး အေဒၚေတြကို ဆံုးမျပီးျပီ၊ ဦးတင္ညြန္႔! ခင္ဗ်ားကလဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ တူေတြ တူမေတြကို ဆံုးမလိုက္အံုးေလ၊ ေသသြားတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ညီကိုယ္စားေပါ့၊" တဲ့ ထိုအခါ မိမိ၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ ေျပာလိုက္ေသာ စကားက မိမိ၇င္ဘတ္ကို တစ္ပိႆာေလာက္ရွိေသာ အေလးျဖင့္ ပစ္သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရပါ ေတာ့သည္၊ ဘၾကီးေျပာလိုက္သည္က

"ငါကေတာ့ ေသသြားတဲ့ ငါ့ညီကိုယ္စား တူေတြ တူမေတြကို ဆံုးမၾသ၀ါဒေလးေပးခ်င္တာေပါ့ကြ၊ သုိ႕ေသာ္ ဦးဇင္းက ရွိေနေတာ့ ႏြားေရွ႕ထြန္းက်ဴသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့ကြ" ထိုအခ်ိန္မွာ တရားနာပရိသတ္သည္ “ဘိုးတင္ညြန္႕ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ”၊ ဆိုျပီး ၀ိုင္း၇ယ္ၾကသည္၊ ႏြားအျဖစ္ အႏွိဳင္းခံလိုက္ရေသာ အကၽြႏ္ုပ္သည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ရယ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒါနဲ႔ မိမိလည္း အရွက္ေျပ
"ဘၾကီးေရ ခင္ဗ်ား ပံုႏိွဳင္းေကာင္းတာနဲ႕ က်ဳပ္ႏြားလံုးလံုးျဖစ္ရျပီ"ဟု အရွက္ေျပေျပာျပီး
ခပ္သုတ္သုတ္ ေက်ာင္းသို႕ ျပန္ၾကြခဲ႕ရေလသည္၊ ေတြ႔မွ ေတြ႕ရ ၾကံဳမွ ၾကံဳရ ေမာင္ဇ၀နဘ၀ပါလားေနာ္ဟု ညည္းခ်င္းသာထုတ္မိပါေတာ့သည္၊
အကၽြႏ္ုပ္မွာ ထိုဘၾကီးႏွင့္ စပ္၍ ေျပာစရာေတြရွိေသးသည္၊ တစ္ေန႔ေသာ ဥပုသ္ေန႕တြင္ အကၽြႏ္ုပ္တရားေဟာသည္၊ တရားေဟာရာတြင္ ၇န္သူမ်ိဳးငါးပါးအေၾကာင္းပါေနသျဖင့္ မိမိက
"ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႔ ၇န္သူမ်ိဳးငါးပါးဆိုတာ ေရ, မီး, မင္း,"ဆိုျပီး သံုးပါးသာ ေရတြက္ရေသးသည္၊ ဘၾကီးျဖစ္သူက
"မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ သားဆိုး သမီးဆိုး, ခိုးသူ ဆိုျပီး မိမိေရွ႕ကေန ေရတြက္ျပေနေတာ့သည္၊ ဤတြင္ ဦးသာေက်ာ္ဆိုေသာ ဒကာၾကီးက" ဦးတင္ညြန္႕ ခင္ဗ်ားက တရားေဟာမွာလဲ၊ ဦးဇင္းကေဟာမွာလား" ဆုိျပီး ထေမးလိုက္သည္၊ ထိုအခါ ဘၾကီးျဖစ္သူက
"ငါ့ ဦးဇင္း ေမ့ေနမွာ စိုးလို႔ ေစတနာနဲ႕ ေရွ႕ကေျပာေပးေနတာကြ" တဲ့ ဒါေၾကာင့္လဲ စကားပံုေပၚလာတာျဖစ္လိမ့္မယ္၊ "ရြာနားကျမက္ ရြာႏြားမစား၊ ရြာဘုရား ရြာသားမကိုးကြယ္" တဲ့။
ထိုဘၾကီးႏွင့္ စပ္၍ ေျပာျပစရာေတြ၇ွိေသးသည္၊ ဆက္ရန္

"မိမိရြာမွ တိပိ႗ကမရ က်မ္းျပဳအေက်ာ္ ဦးဇင္းၾကီး"

မိမိတို႔၏ သာသနတကၠသိုလ္ၾကီးသည္ ေျခာက္လတစ္ၾကိမ္ ေက်ာင္းပိတ္ေပးေလ့ရွိသည္၊ တကၠသိုလ္ၾကီးပိတ္လွ်င္ အကၽြႏု္ပ္သည္ မိမိရပ္ရြာျပန္၍ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာျပေပးေလ့ရွိသည္၊ အကၽြႏု္ပ္တို႔ ေက်ာင္း၌ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအျပင္ ဦးဇင္းၾကီးတစ္ပါးႏွင့္ ဦးဇင္းငယ္တစ္ပါးရွိသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ ထုိႏွစ္ပါးကို အသက္ၾကီးမွ သာသနေဘာင္အတြင္း၀င္ေရာက္လာသည္ျဖစ္၍ စာသင္မေပးေတာ့ေခ်၊ "ကိုယ္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္သာ ေလ့လာၾကေတာ"့ ဟု မိန္႕ေတာ္မူျပီး စာအုပ္မ်ားထုတ္ေပးထားေလသည္၊ ထုိႏွစ္ပါးတြင္ ဦးဇင္းၾကီးကေတာ့ စိတ္ပါ၀င္စားစြာျဖင့္ စာေပမ်ားကို ေလ့လာေနသည္၊ သူသည္ စာဖတ္ေသာအခါ အသံေနအသံထား တရားသံျဖင့္ ခုႏွစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္ဖတ္ေလ့ရွိသည္၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဓမၼကထိကမ်ားကို အားက်ေနသည္ ထင္ပါ၏၊ တစ္ေန႔ မိမိ စာၾကည့္ေနစဥ္ စာရြက္တစ္ရြက္ကို ကိုင္၍
"ဦးဇင္း ဒီစာေလး မွန္ မမွန္စစ္ေဆးေပးပါအံုး"ဟု လာေရာက္ စစ္ေဆးခိုင္းသည္၊သူ၏ စာကေတာ့
"ယေန႔ ယခု လွဴဒါန္းရေသာ ေကာင္းမွဳေၾကာင့္ ဒကာ ဒကာမအေပါင္းတို႔သည္ ကာမ (၁၁) ဘံုသို႔ ေရာက္ၾကေလ ေတာ့သတည္း" တဲ့ မိမိသည္ စာကို ဖတ္ျပီးေသာ အခါ
"ဦးဇင္းၾကီး ဒီစာဘယ္က ရခဲ့သလဲ" ဟု ေမးေသာအခါ ဦဇင္းၾကီးက
"တပည့္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ေရးထားတာ"တဲ့ ဒါနဲ႕ မိမိက
"ဦးဇင္းၾကီး ကာမ (၁၁)ဘံုဆိုတာ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္၊ လူ႔ဘံု၊ ျပီးေတာ့ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ျပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ လုိ႔ေခၚတဲ့ အပါယ္ေလးဘံုး တို႔ကိုေျပာတာ၊ ဦးဇင္းၾကီးရဲ႕ စာက ဒကာ ဒကာမေတြက လွဴလဲ လွဴရေသးတယ္ ၊ ထုိ လွဴတဲ့ တမ္းတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြကို ငရဲဘံု တိရစၦာန္ဘံုေတြကို ေရာက္ပါေစလို႔ဆုေတာင္းေပးသလို ျဖစ္ေနျပီ၊ " ဟု မိမိက ေျပာလိုက္ေလသည္၊ ဤတြင္မွ ဦးဇင္းၾကီးက
"တင့္ပါ့ တင္ပါ့ "ဆိုျပီး သူ႕စာရြက္သူ ယူ၍ ျပန္သြားေလေတာ့သည္၊
ထုိအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိသည္ ဆရာေတာ္အား ေလွ်ာက္ထားမိသည္၊ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
" ဒီဦးဇင္းၾကီး တယ္ခက္တာဘဲ၊ ဟုိတစ္ေန႕ကလဲ အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႕ဘုရား၀တ္တက္ေနတယ္၊ သူ႔ ဘုရား၀တ္တက္မွာ ပါတဲ့စာက မဂ္ေလးတန္ ဖိုလ္ေလးတန္တို႕ရဲ႕ ကုန္ရာ ကုန္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္သို႕ လွ်င္္ျမန္စြာ ေရာက္ရပါလို၏တဲ့ကြာ၊ ဒါနဲ႕ ငါက ဦးဇင္းၾကီး ဒီစာကို ဘယ္ကရသလဲလို႔ ေမးတဲ့ အခါ "တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရးထားတာ" တဲ့ ငါလဲ ဦးဇင္းၾကီး နိဗၺာန္ဆိုတာ မဂ္ေလးတန္ ဖိုလ္ေလးတန္ တို႔ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳအပ္တဲ့တရား၊ ဘုရားေဟာတရားေတြလဲ ဦးဇင္းၾကီးလုပ္မွ ပ်က္ကုန္ေတာ့မွာဘဲ၊ ပညာတတ္ဆရာ ေတာ္ေတြ ေရးထားတဲ့ စာေတြရွိတယ္၊ အဲဒီစာေတြကိုဘဲ ကုန္ေအာင္ဖတ္ပါအံုး၊ ဘာေၾကာင့္ မတတ္ဘဲနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာကို တီထြင္ျပီးေရးခ်င္ရတာလဲ။ "လို႕ ဆံုးမထားေသးတယ္ကြ" ဟုဆရာေတာ္က မိမိအား ေျပာၾကားေလသည္၊
တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ႏွင့္ မိမိသည္ ဆရာေတာ္၏ ဇာတိရြာသို႕ ကထိန္ကိစၥျဖင့္ ၾကြသြားၾကသည္၊ ထုိဦးဇင္းၾကီးသည္ ေက်ာင္းတြင္ က်န္ေနခဲ့သည္၊ ထုိေန႔ကား ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္သည္၊ ဥပုသ္သည္မ်ားက သူ႔ကို သီလေပးခုိင္းေလသည္၊ ဥပုသ္သည္မ်ား၏ ကန္ေတာ့က်ိဳးျပီးသြားသည္မွာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ရွိျပီ၊ ဦးဇင္းၾကီး၏ ဆုေပးအသံက ထြက္မလာေသး၊ ဤတြင္ မိမိ၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ ဘုိးတင္ညြန္႕က
"ဦးဇင္းၾကီး ဆုေပးေတာ့ေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"လို႔ ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ
'ဒကာၾကီး ဦးဇင္း ဆုေပးေမ့သြားလို႔ သြားၾကည့္လိုက္ပါအံုးမယ္" ဆိုျပီး သိမ္တိုက္ထဲ ၀င္သြားတာ ျပန္ေပၚမလာ ေတာ့ေခ်၊ ထိုအခါ ဦးေအးေသာင္းကလိုက္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ေသာအခါ
"ေအးေသာင္ေရ ဥပုသ္မ်ားကို ေျပာလိုက္ပါ၊ ဦးဇင္း ငွက္ဖ်ားတက္ေနလို႔ သီလမေပးႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ဘို႔ ေျပာေပးပါကြာ"တဲ့ ဦးေအးေသာင္ အေျပာအရေတာ့ "ဦးဇင္းၾကီးဟာ တကယ္ငွက္ဖ်ားတက္ မတက္ေတာ့ မသိဘူး တုန္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာဘဲ"တဲ့ ဒါနဲ႕ဘဲ ထိုေန႔က ဥပုသ္သည္မ်ား သီလမယူလိုက္ရေတာ့ေပ၊
မိမိေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္ကေတာ့
' ဦးဇင္းၾကီး ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ တုန္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်၊ ဒီအတုန္သည္ကား ေၾကာက္ဒူးတုန္ျခင္းသာ ျဖစ္ေခ်မည္၊" "မယံုမရွိနဲ႕ ငမွဳံ ကိုယ္ေတြ႕"လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
ဤတြင္ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာမွ တိပိ႗ကမရ က်မ္းျပဳအေက်ာ္ ဦးဇင္းၾကီး ဦးေအာင္ေသာင္း၏ အေၾကာင္းအတၳဳပၸတ္ နိဂံုး ကပတ္အဆံုးသတ္ေပတည္း။

"ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ထမ္း"

တခါက ဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ သူ႔၏ ကပၸိယတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ခရီးထြက္လာခဲ့သည္၊ ကပၸိယကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာေတာ္၏ ပစၥည္းအထုပ္မ်ားထမ္း၇န္အတြက္လိုက္ပါလာျခင္းျဖစ္ေပသည္၊ ခရီးက ေတာလမ္း ခရီးဆိုေတာ့ သြားရသည္မွာေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္းလွသည္၊ တေတာ၀င္ တေတာင္တက္ေပါ့၊ ဆရာေတာ္က ေရွ႕ကၾကြသည္၊ ကပၸိယက အထုပ္ထမ္းရင္း ေနာက္ကလိုက္သည္၊ ဒီလိုႏွင့္ ဆရာတပည့္ ခရီးထြက္လာ ၾကသည္၊ လိုရာခရီးက မေရာက္ႏိိုင္ေသးပါ၊ ေနဆြမ္းစားခ်ိန္လဲ နီးျပီျဖစ္၍ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ကပၸိယတို႕သည္ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္တစ္ေအာက္၌ နားၾကသည္၊ ထိုသစ္ပင္ေအာက္၌ဆရာေတာ္သည္ ေနဆြမ္းဘုဥ္း ေပးေလသည္၊ ကပၸိယကေတာ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳလို႔ေပါ့၊ ဆရာေတာ္သည္ ပါလာသည့္ ဆြမ္းဂ်ိဳင္းထဲမွ ဆြမ္းႏွင့္ ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို အားပါးတရ ဘုဥ္းေပးေနေလသည္၊ ခရီးကလဲေ၀း ေျခလွ်င္ခရီးလဲ ျဖစ္္ျပန္ေတာ့ နံနက္ကစားထားတဲ့ အစားအစာေတြလဲ မရွိေတာ့ျပီထင္ပါရဲ႕၊ ကပၸိယကလည္း ေဘးမွၾကည့္ရင္ ယပ္ခပ္ေပးေနေလသည္၊ ၾကည္ညိဳလို႔လားေတာ့ မသိ၊ ဆရာေတာ္သည္ အထူးအားျဖင့္ ၀က္သားဟင္းကို ဘုဥ္းေပးေနသည္၊ ဘုဥ္းေပးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဘုဥ္းေပးလာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ၀က္သားက တစ္တံုး(တစ္ဖတ္သာ) သာက်န္ေတာ့သည္၊ က်န္ေနေသာ ၀က္သားတံုးကို ခပ္မည္လို႔ ဆရာေတာ္လက္ျပင္လိုက္စဥ္ ကပၸိယေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ဆရာေတာ္သည္ လက္ကို ေနာက္ျပန္ ဆုတ္လိုက္ ရေလသည္၊ ကပၸိယေျပာလိုက္သည္က
"အလုိက္သိရင္သိ မသိလို႔ကေတာ့ အျပန္ခရီးေတာ့ ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ထမ္းဘဲ" တဲ့ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ား သတိထားဖြယ္ရာေပါ့ဘုရား။

"ေဆာင္းတြင္းမွာ အက်ၤ`ီ(အေပၚအ၀တ္) မ၀တ္သူ"

အကၽြႏု္ပ္တို႔၏ သာသနတကၠသိုလ္ၾကီးသည္ လဆန္း(၈)၇က္ လဆုပ္(၈)ရက္ဥပုသ္ရက္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းႏွစ္ ရက္ပိတ္ေပးေလ့ရွိသည္၊ ထိုေန႕မ်ားတြင္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ရြာျပန္လည္ပတ္ေလ့ရွိသည္၊ ျပာသိုလ္လဆန္း(၈) ရက္ ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္သည္၊ အကၽြႏု္သည္ ထိုေန႔ နံနက္ေစာေစာ (ရ)နာရီေလာက္တြင္ ေနပူဆာလွဳံရင္း ဥပုသ္သည္ ဒါယကာ ဒါယိကာမၾကီးမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနေလသည္ ၊ ထုိစဥ္ ရြာအတြင္းမွ အလြန္လွ်င္ အၾကြားသန္ေလ့ ရွိေသာ ေမာင္ညြန္႔၀င္း တစ္ေယာက္စက္ဘီးအသစ္ကေလးစီးျပီး အျပင္ထြက္လိုက္၊ ရြာအတြင္း ၀င္သြားလိုက္္ႏွင့္ အလုပ္ရွ်ပ္ေနေလသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဥပုသ္သည္မ်ားသည္ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ေနၾကရသည္၊ သူသည္ အလြန္အင္မတန္မွ ခ်မ္းေအးလွေသာ ေဆာင္းတြင္းမွာ အက်ၤ`ီ(အေပၚအ၀တ္)မ၀တ္ဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနသည္က ပို၍ပင္ထူးဆန္းေပစြ၊ သို႔ျဖစ္၍ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ဥပုသ္သည္မ်ားအား
"ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႔ ဟိုမွာ ညြန္႔၀င္းၾကည့္ပါအံုး၊ ဒီေလာက္ေအးတဲ့ ေဆာင္းတြင္းၾကီးမွာ အက်ၤ`ီ(အေပၚအ၀တ္) မပါဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာ ဒီေကာင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ" လို႔ မိမိက ေမးေသာအခါ ဥပုသ္သည္မ်ားက
"ဦးဇင္းက ရြာမွာ အျမဲမရွိေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ၊ ဒီေကာင္ ဟုိတစ္ပတ္က ခ်ဲထီငါးရာဖိုးေပါက္တယ္ေလ၊ ခ်ဲထီးေပါက္ေတာ့ စက္ဘီးအသစ္တစ္စီး၀ယ္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ဆဲြၾကိဳးတစ္ကံုး၀ယ္တယ္ေလ၊ သူ႔ဆြဲထားတဲ့ ဆြဲၾကိဳး လူမျမင္မွာ စိုးလို႔ အက်ၤ`ီ(အေပၚအ၀တ္) မ၀တ္တာ၊ ၾကြားခ်င္တာကိုး ဦးဇင္းရဲ႕"တဲ့ ဥပုသ္သည္မ်ားေျပာမွဘဲ ရွင္းသြားေတာ့သည္၊ အကၽြႏု္တုိ႔၏ ရြာမွ ရြာသားမ်ားသည္ကား ၾကြားသည့္ေနရာမွာေတာ့ ကမၻာတြင္ စံတင္ေလာက္ပါေပ၏၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ မိမိက်န္းမာေရးႏွင့္ အသက္ကိုပင္ ပဓာနမထားဘဲ ၾကြားေနၾကသည္၊ အလြန္ပင္ထူးဆန္းေပစြ၊ ဒါေၾကာင့္လဲ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနယ္မွ မိမိရြာတြင္ ေက်ာင္းထုိင္ေနေသာ ဆရာသမားက
"ေမာင္ဇ၀နေရ မင္းရြာက ရြာသူရြာသားေတြကေတာ့ အ၀တ္အစား၀တ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး မင္းသားက အရွဳံးေပးရလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ္ အိမ္သြားၾကည့္ ညစာ စားစရာ ဆန္မရွိဘူး"တဲ့
"ဆရာေတာ္ေျပာမယ္ဆိုလဲ ေျပာေပရာ၏၊ မိမိရြာသူရြာသားေတြကလဲ မိမိရြာသူရြာသားေတြပဲကိုး၊သူတို႔ကလဲ ၾကြားတဲ့ေနရာမွာ လြန္ကို လြန္ပါေပတယ္၊" ဟူ၍သာ မိမိျငီးတြားမိပါေတာ့သည္။

"တစ္ပြဲတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္ေဟာမယ္"

ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ သီတင္းကၽြတ္ျပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ျမိဳ႔နယ္အသီးသီး ရပ္ကြက္အသီးသီး၌ မဟာဒုတ္စာေရးတန္မဲမ်ားေဖါက္၍ မဲက်သည့္ ေက်ာင္းမွ သံဃာေတာ္မ်ားကို မိမိတို႔ အိမ္အသီးသီးသို႔ ပင့္၍ ဆြမ္းကပ္ေလ့ရွိၾကသည္၊ မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ တကၠသိုလ္တစ္ခုွမွ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လည္း မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ အိမ္အသီးသီးသို႔ ဆြမ္းစားၾကြၾကရေတာ့မည္၊ဆြမ္းဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ား၀မ္းေျမာက္မွဳျဖစ္ေစရန္ ဒါနအႏု ေမာဒနာကထာတရားမ်ားကိုလည္း ေဟာၾကားေပၾကရမည္ျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ စာသင္သား သံဃာေတာ္မ်ား ျပင္ဆင္ ေနၾကေလသည္၊ ထိုအထဲတြင္ သံဃာေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ တရားမ်ားကို အၾကီးအက်ယ္က်က္မွတ္ ေနေလသည္၊ သူက သူ႔၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလည္း
"အရွင္ဘုရားတို႔ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ မနက္ျဖန္ တရားေဟာရရင္ေတာ့ တစ္ပြဲတည္းနဲ႕ ေပါက္ေအာင္ (နာမည္ေက်ာ္)ေအာင္ ေဟာမွာ" တဲ့
"ေအး မင္းေပါက္ေအာင္ေဟာႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ" ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အားေပးၾကေလသည္။
ေနာက္ေန႔ နံနက္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္မွ စာသင္သားသံဃာမ်ားသည္ မိမိတို႔ မဲက်ရာ ရပ္ကြက္အသီးအသီးမွ အိမ္အသီးသီးသို႔ ဆြမ္းစားၾကြၾကရေလသည္၊ တစ္ပဲြတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္ေဟာမည္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ အလြန္အင္မတန္မွ ဆင္းရဲေသာ မဟာဒုတ္အိမ္သို႔ စာေရးတန္မဲက်ေလသည္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆင္းရဲသလဲဆိုရင္ အိမ္ေပါက္စေလး တစ္အိမ္လံုးကိုမွ် ၀ါးထရံျဖင့္ မကာႏိုင္ေသးပါ၊၊ သို႔ျဖစ္၍ အ၀တ္ျဖင့္ အိမ္ကို ယာယီကာထားေလသည္၊ တစ္ပြဲတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္ေဟာမည္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေနာက္ပါသံဃာသံုးပါးျဖင့္ ၾကြလာေလသည္၊ တရားမေဟာမီ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ အလႅာပသလႅာပစကားေျပာေနေလသည္၊ စကားေျပာရင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေနာက္၌ နံရံ ရွိသည္အထင္ႏွင့္ ေက်ာမွီလိုက္ေလသည္၊ အ၀တ္ကိုသာ နံရံအျဖစ္ အသံုးျပဳထားေသာ အိမ္ေပၚ၌ ထိုင္ေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေအာက္သို႕ ကၽြမ္းျပန္က်သြားေလသည္၊ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ရွက္လဲရွက္ စိတ္လဲဆိုးေတာ့
"ေတာ္ျပီဗ်ာ နံရံေတာင္ မကာႏိုင္တဲ့ အိမ္မွာ ဆြမ္းလဲမစားေတာ့ဘူး၊ တရားလဲ မေဟာေတာ့ဘူးဗ်ာ"ဆိုျပီး ျပန္ၾကြဘို႕ရန္ သူ႔ရဲ႕ ဖိနပ္ကို ရွာေနေလေတာ့သည္၊ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အိမ္က ကေလးက ထုိကိုယ္ေတာ္ဖိနပ္ကို စီးျပီး သံဃာေတာ္မ်ားကပ္ဘို႔ရန္ လဘက္ရည္သြား၀ယ္ေနေလသည္။ တစ္ပြဲတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္္ေဟာမည္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ မိမိဖိနပ္ကိုေတာင္ မစီးေတာ့ဘဲ ရွက္လဲရွက္ စိတ္လဲဆိုးစြာျဖင့္ ျပန္ၾကြသြားေလေတာ့သည္၊ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး၏ အျဖစ္သည္ကား သူရည္မွန္းထားေသာ တရားေဟာျခင္းျဖင့္ မေပါက္ဘဲ အိမ္ေပၚက ဂၽြမ္းျပန္က်သြားျခင္းျဖင့္ တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခုလံုး၌ ဟုိေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ္ေပါက္ၾကားသြားေလေတာ့သတည္း။

"သံလိုက္ေတာင္"

အကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာ၌ ေဇာ္လင္းအမည္ရွိေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရွိေလသည္၊ သူသည္ အၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ကို အတိအက်မသိဘဲ ရပ္းသမ္း ေျပာတတ္ေသာ အေလ့ရွိသည္၊ တစ္ေန႔ ရြာအတြင္းစကား၀ိုင္းတစ္ခုမွာ သူသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ဂ်ပန္ျပည္မွ သံလိုက္ေတာင္အေၾကာင္းေျပာၾကားေလသည္၊ သူေျပာသည္မွာ
"ဂ်ပန္ျပည္မွာ သံလိုက္ေတာင္ တစ္ေတာင္ရွိတယ္၊ အဲဒီသံလိုက္ေတာင္ၾကီးက သံဓာတ္ပါတဲ့ အရာ၀တၳဳမွန္သမွ်ကို ဆြဲယူပစ္တယ္၊ ကား ရထား မွန္သမွ် အဲဒီနားက ျဖတ္သြားလို႔ မရဘူး၊ ျဖတ္သြားရင္ အကုန္ဆြဲယူပစ္တာ"၊ဟု ေမာင္ေဇာ္လင္းသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အာေဘာင္အာရင္း သံသံႏွင့္ ေျပာၾကား ေလသည္၊ နဂိုကထဲက ေဇာ္လင္းအေၾကာင္းသိေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ သူေျပာသည္ကို မယံုၾကည္ၾကပါ၊
"မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ေဇာ္လင္းရာ၊ မင္းဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္က ဘယ္လိုသိလဲ၊" စသည္ျဖင့္ အေမးခံရေသာအခါ ရမ္းသမ္းေျပာတတ္ေသာ ေမာင္ေဇာ္လင္းတစ္ေယာက္ ယုတၱိရွိရွိ ေျဖဆိုဘို႔ရန္ အၾကပ္ရုိက္ေနေလေတာ့သည္၊ ဒီအခါ သူသည္ သူ႔၏ အရွက္ကို ကာကြယ္ရန္ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ အထင္ၾကီးေလစားမွဳကို ခံေနရေသာ အကၽြႏ္ုပ္ကို သူ႔၏ သံလိုက္ေတာင္ ေတာ့ပစ္(topic) ထဲသို႔ ဆြဲထည့္ပါေတာ့သည္၊
"မင္းတို႔ မယံုရင္ ဦးဇင္း ဇ၀နလာရင္ ေမးၾကည့္၊"တဲ့ ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေမာင္ေဇာ္လင္း ေျပာသည့္စကားကို ယံုၾကည္မွဳမရွိၾကပါ၊ သို႔ေသာ္ အမ်ား၏ အထင္ၾကီးေလးစားမွဳကို ခံေနရေသာ အကၽြႏ္ုပ္အမည္ကို ဆြဲသံုးထားေသာေၾကာင့္ ဆက္မျငင္းျဖစ္ၾကေတာ့ပါ၊ ဦးဇင္းလာမွဘဲ ေမးေတာ့မည္ေပါ့၊ အဲဒီလို သူတုိ႔ရဲ့ သံလိုက္ေတာင္ျငင္းခုန္ပြဲၾကီးျဖစ္ပြားျပီးေနာက္ မၾကာခင္ အကၽြႏု္ပ္သည္ ရွင္ျပဳအလွဴပြဲတစ္ခု ရွိေသာေၾကာင့္ ရြာေရာက္သြားသည္၊ အလွဴပြဲျပီးဆံုးေသာ ေနာက္ေန႔တြင္ ထုိသံလိုက္ေတာင္ အေၾကာင္းျပန္စလာျပန္သည္၊ ဒီအခါတြင္ ရြာသူရြာသားမ်ားက အကၽြႏု္ပ္အားေမးပါေတာ့သည္၊
"ဦးဇင္း ေဇာ္လင္းကေျပာတယ္ ဂ်ပန္ျပည္မွာ သံလုိက္ေတာင္ၾကီးရွိတယ္၊ သံလိုက္ဓာတ္အားၾကီးလြန္းလို႔ ကား ရထားေတြေတာင္ အနားက ျဖတ္သြားလို႔ မရဘူး၊ ဆြဲစုတ္ပစ္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလား" တဲ့ မိမိကလဲ မၾကားဖူးေတာ့ "ငါေတာ့ မၾကားမိပါဘူးကြာ" ဟုျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္၊ ဤတြင္ ရြာသူရြာသားမ်ားက
"ေဇာ္လင္းကေျပာေတာ့ ဦးဇင္းကေျပာတာ၊" တဲ့
"ဟာဗ်ာ ဦးးဇင္း သူ႔ကို မေျပာမိပါဘူး" ထိုအခါက်မွ ရြာသူရြာသားမ်ားလဲ ေဇာ္လင္း မသိဘဲ ရမ္းသမ္းေျပာသည္ကို သိသြားၾကေလသည္။ သည္ေနာက္မွာေတာ့ ေဇာ္လင္းနာမည္ေပ်ာက္၍ "သံလိုက္ေတာင္"ဟု အမည္တြင္သြားေလေတာ့သည္၊ ရြာသားမ်ားက သူ႔ကို သံလိုက္ေတာင္ဟု ေနာက္ေျပာင္၍ ေခၚဆိုၾကသည္၊ မခံႏိုင္၍ ရန္ျဖစ္ၾကရာ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲမ်ားလဲ မ်ားစြာျဖစ္ၾကေလသည္၊ မိမိေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္က
"ေအာ္ ရက္စက္လိုက္တဲ့ သံလိုက္ေတာင္ၾကီးရယ္၊" ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။
(`ဤစာမ်က္ႏွာအဆံုး 0lder p0st ႏွိပ္လိုက္ပါ ေနာက္ထပ္ပံုျပင္မ်ားေတြ႔ရပါလိမ္မည္)

"အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႕ ဆရာမ"

မိမိ၏ ရြာမွ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကူမဲ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္း ပညာသင္ၾကားေနၾကသည္၊ တစ္ေန႕ ထိုေက်ာင္းသားေတြထဲက ေပါက္ေပါက္အမည္ရွိေသာ ေက်ာင္းသားကို ဆရာမက စာေမးရာ မေျဖဆိုႏိုင္၍၊ ဆရာမက ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာၾကားေလသည္၊
"ေပါက္ေပါက္ နင္တို႔ ရြာသာသားေတြ တစ္ေယာက္မွ အသံုးမက်ဘူး"တဲ့
ထုိအခါ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေပါက္ေပါက္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္မွာ
"ဆရာမ အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာက ႏိုင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနတကၠသိုလ္မွာ M.Aတန္းတက္ေနတဲ့ ဦးဇင္းရွိတယ္၊ ဦးဇင္းက မတရားေတာ္တာ၊ အဂၤလိပ္စကားလဲ ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္တယ္၊" တဲ့ ၊ထိုအခါ ဆရာမက
"ေအာ္ အဲဒီလို ေတာ္တဲ့ ဦးဇင္းလဲ ရြာသာသားထဲက ရွိေသးသားဘဲ" ဟု ဆရာမသည္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ခ်ီးက်ဴးေနေလေတာ့သည္ ၊ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေပါက္ေပါက္က မိမိအား ထုိအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပရာ မိမိက
"ေအာ္ ငါ့အတြက္ေၾကာင့္ ငါ့ရြာရဲ႕ဂုဏ္တက္သြားတာ ငါ၀မ္းသာပါတယ္၊"ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္၊ သို႕ေသာ္ မိမိသည္ စိတ္အတြင္းမွ ေမာင္ေပါက္ေပါက္အား
"ေမာင္ေပါက္ေပါက္ေရ မင္းထင္သေလာက္လဲ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊" ဟု ေျပာလိုက္မိပါေတာ့သည္။

"ဒါဆို ရြာက ပညာတတ္ႏွစ္ေယာက္ထြက္ျပီေပါ့ဘုရား"

အကၽြႏ္ုပ္ အိႏၵိယမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႕ဆက္လက္ျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ရြာမွ ဒါယကာမၾကီး ေဒၚခင္ၾကည္က ဘံုေဘမွာ အမ်ိဳးေတြရွိေၾကာင္း၊ ထိုအမ်ိဳးမ်ား၏ အကူအညီရရန္ ရန္ကုန္မွ သူ႕အကိုၾကီးဆီကို ၀င္ေစလိုေၾကာင္းတိုက္တြန္းလာသည္။ မိမိရဲ႕ မယ္ေတာ္ ခမည္းေတာ္ ဆရာသမားမ်ားကလဲ ထိုဒကာၾကီးဟာ ရန္ကုန္မွာ ပညာတတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ၀င္ေရာက္ေတြ႕ဆံုရန္တိုက္တြန္းလာသည္၊ သို႕ျဖစ္၍ မိမိကလဲ ၀င္လိုက္ပါမည္ဟု ၀န္ခံကတိေပးခဲ့ပါသည္၊ ထုိဒကာၾကီးသည္ မိမိ၏ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ငယ္စဥ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ ထိုဒကာၾကီးက ကံေကာင္းေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ ပညာတတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ေနသည္၊ မိမိ၏ မယ္ေတာ္ ခမည္းေတာ္မ်ားကေတာ့ ပုံမွန္အတိုင္း လယ္သမားမ်ားဘ၀က မလြတ္ ေျမာက္ၾကေသးပါ၊ ဒီလိုႏွင့္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ရန္ကုန္ရွိ ထိုဒကာၾကီးအား သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုေလသည္၊ ထိုဒကာၾကီးသည္ အမွန္ပင္ ပညာတတ္ၾကီးေပတည္း၊ မဂၢဇင္းမ်ားမွာ အဂၤလိပ္လိုေဆာင္းပါးမ်ားေရးသည္၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတိုက္မ်ားသြား၍ အခမဲ့ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းမ်ားပို႔ခ်ေပးသည္၊တစ္အိမ္သားလံုး အဂၤလိပ္လို ေျပာၾကသည္၊ မိမိေရာက္သြားေသာအခါ တစ္အိမ္သားလံုး လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ ၾကိဳဆိုၾကပါသည္၊ သူတို႔လဲ ရြာမေရာက္သည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္၍ ရြာ၏အေၾကာင္းမ်ားကို ေမးၾကျမန္းၾကေပါ့၊ ထုိရြာအေၾကာင္းေတြ ေမးျပီးေနာက္ ဒကာၾကီးေမးလိုက္သည္က
"အရွင္ဘုရား ဓမၼာစရိယဘဲြ႕ ရျပီးျပီလား" တဲ့ မိမိကလဲ
"'ဒကာၾကီး ဦးဇင္းက အစုိးရဓမၼာစရိယဘဲြ႕ေတာ့ မရေသးပါ၊ သို႔ေသာ္ ဦးဇင္း သာသနတကၠသိုလ္က တကၠသီလဓမၼာစရိယ(B.A)ဘဲြ႕နဲ႕ သီရိလကၤာက M.A. ဘြဲ႕ေတာ့ ရျပီးပါျပီ" ဟု ေျဖၾကားလိုက္ပါသည္။
ထုိအခါ ဒကာၾကီးေျပာလိုက္ေသာ စကားက
"'ဒါဆိုရင္ ရြာက အရွင္ဘုရားရယ္ တပည့္ေတာ္ရယ္ ပညာတတ္ႏွစ္ေယာက္ထြက္ျပီေပါ့ဘုရား "တဲ့ မိမိကို ပညာတတ္ေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ေသာ ထိုဒကာၾကီးအား စိတ္အတြင္းမွ ၾကိတ္၍ ေက်းဇူးတင္ေနမိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္က
"ေအာ္ ဒကာၾကီးလဲ လိပ္မ်ဳိးဘဲ၊ သူဘက္သူေတာ့ ရက္တတ္သားဘဲ" ဟူ၍ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။

"ေရႊအိုးေလး မစေတာ္မူပါ"

အကၽြႏ္ုပ္၏ မယ္ေတာ္ ခမည္းေတာ္မ်ား၏ ဇာတိျဖစ္ေသာျမစ္သားျမိဳ႕နယ္ ေရႊမင္း၀န္ရြာမွ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုျဖစ္သည္၊ ထိုရြာ၌ ႏြားေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ငမွံဳသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ သူတပါးႏြားမ်ားကို အငွားေက်ာင္းေပးေနရသည္၊ ႏြားေက်ာင္းလာရသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ္လည္း မခ်မ္းသာခဲ့ပါ၊ ရြာအတြင္းမွာ သူ႔ေနာက္မွ အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ ကားေတြ၀ယ္ျပီး စီးေနၾကသည္၊ သူလဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကဲ့သို႔ ခ်မ္းသာလိုသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ၾကံရာမရသည့္အဆံုး သူ၏ ႏြားေက်ာင္းစားက်က္ျဖစ္ေသာ ေရႊမင္း၀န္ေတာင္ နတ္မင္းၾကီးထံ အပူကပ္ ဆုေတာင္းေလေတာ့သည္၊ သူ႕၏ ဆုေတာင္းက
"အို ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတာ္မူလွေသာ ေရႊမင္း၀န္ေတာင္ပိုင္ နတ္မင္းၾကီ! အကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ငမံွဳသည္ အလြန္အင္မတန္မွ ဆင္းရဲလွပါတယ္၊ သို႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ အကၽြႏ္ုပ္အား ေရႊအိုးေလး မစေတာ္မူပါဘုရား၊"တဲ့
သူလည္း ဆုေတာင္းျပီ ႏြားမ်ားေမာင္းႏွင္လွ်က္ ရြာသို႔ျပန္လာခဲ့ေလသည္၊ ပီတိစိတ္မ်ားတဖြားဖြား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ေပါ့၊ ညအခါ ေမာင္ငမွံဳ အိပ္ေနေသာအခါ ေရႊမင္း၀န္ေတာင္ပိုင္ နတ္မင္းၾကီးက ရက္ရက္ စက္စက္ အိမ္မက္ေပးလုိက္သည္မွာ
"ငါက မင္းကို ေရႊအိုးေပးရေအာင္(ေရႊအုိးမစရေအာင္ ) မင္းအေမလင္လက္ထက္က ျမွတ္ထားလို႔ ေပးရမွာလား" တဲ့ ထိုသို႔ အိမ္မက္ရသည့္ေန႕မွစ၍ ေမာင္ငမံွဳတစ္ေယာက္လဲ ေရႊမင္း၀န္ေတာင္သို႔ ႏြားေက်ာင္းေတာင္ မသြားရဲေေတာ့ေပ၊
"ေအာ္ ေမာင္ငမွံဳ အျဖစ္က ဖြတ္မရ ဓားမအဆံုးပါလားေနာ္" ဟူ၍ မိမိ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။
(ဤစာမ်က္ႏွာ၏ အဆံုးတြင္ 0lder post ႏွိပ္လုိက္ပါ၊ ေနာက္ထပ္ ပုံျပင္မ်ား ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္)

"အရွင္ဘုရားနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔က ရုပ္ဆိုးေတာ့ ၾကိဳးစားရမယ္"

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကေတာ့ မိမိသာသနတကၠသိုလ္မွာ ေနစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါဘဲ၊ မိမိတို႔သည္ ေနာက္ဆံုး စတုတၳႏွစ္ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲၾကီး ေျဖျပီးသည္ျဖစ္၍ မိမိတို႔၏ ဇာတိရပ္ရြာသို႔ ျပန္ၾကရေတာ့မည္။ မျပန္ခင္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ကိုလည္း ဦးတိုက္သြားခ်င္ေသးသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိႏွင့္ ဘဲြ႔တူ ဇာတိတူ သူငယ္ခ်င္းဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္ အတူ ဆရာေတာ္ကို ဦးတိုက္ရန္သြားခဲ့ၾကေပသည္။ မိမိတို႔သည္ ဆရာေတာ္အား ဦးတိုက္ၾကေလသည္၊ ဦးတိုက္ျပီးေသာအခါ ဆရာေတာ္က မိမိတို႔အား ေမးေလသည္။
"ဦးဇင္းေလးတို႔က ဘယ္ဇာတိကလဲတဲ့" 'ဒါနဲ႔ မိမိတို႔က
တပည့္ေတာ္တို႔က ျဖစ္သားျမိဳ႕နယ္ထဲကပါဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာၾကားေလသည္။
"လယ္တြင္းသားေတြဘဲ လယ္တြင္းသားေတြက အရာအရာအဆင္ေျပေတာ့ ပ်င္းတယ္၊၊ ေျမကလဲစုိးတာကိုး၊ စိုက္ရာရတယ္ေလ၊ ေအး ဦးဇင္းေလးတို႔ မပ်င္းၾကနဲ႔၊ ၾကိဳးစားၾက၊" တဲ့ မိမိတို႔လည္း ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္က မိမိတို႔ အရပ္အား အမႊန္းတင္ေနေလေတာ့ မိမိအရပ္အတြက္ ဂုဏ္ပင္ယူေနမိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ဆရာေတာ္ဆက္ေျပာလိုက္ေသာ စကားက မိမိရဲ႕နံေဘးကို ေဆာင့္ကန္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရေလသည္။ ဆရာေတာ္က မိမိသူငယ္ခ်င္းဘက္လွည့္ျပီး
ေအာက္ပါတိုင္း မိန္႔ၾကားေလသည္။
"အရွင္ဘုရားက ရုပ္ေခ်ာေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြကို ရုပ္နဲ႔ ညာစားလို႔ရတယ္"၊ ေနာက္မိမိဘက္လွည့္၍ မိန္႔ၾကားလိုက္တာက
"အရွင္ဘုရားႏွင့္ တပည့္ေတာ္တို႔က ဥပဓိရုပ္ဆိုးေတာ့ ဥပဓိရုပ္နဲ႔ လုပ္စားလို႔မရဘူး၊ ၾကိဳးစားရမယ္ ဦးပဇင္းေလးတဲ့။" မိမိေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တာက
"ဆရာေတာ္ႏွယ္ သူရုပ္ဆိုးတာနဲ႔ ငါကိုပါဆြဲထည့္တယ္"၊ ဟူ၍ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
တစ္ေန႔ ထန္းတပင္ျမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာတစ္ရြာမွာ တရားေဟာရင္း ဒီအေၾကာင္း စပ္မိလို႔ တရားထဲမွာ ထည့္ေဟာတယ္၊ ဒီအခါ ဒကာမၾကီးတစ္ေယာက္က မိမိအား ေကာက္ခ်က္ခ်သြားေလသည္၊
"ဦးဇင္းေလးက လူသာေသးေနတာ၊ သူ႔ဆရာေတာ္ေျပာသလို ရုပ္ကေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊" တ.ဲ "ဤကဲ့သို႔ အမွန္ကို ျမင္တတ္ေသာ ဒကာမၾကီးေတြလဲ ရွိေသးသားဘဲ" ဟု ေတြးရင္း မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူမိေနေတာ့သည္။
(ဤစာမ်က္ႏွာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ older post ကို ႏွိပ္ပါ ဟာသပံုျပင္မ်ားဆက္ေတြ႔ပါလိမ္မယ္)

"ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ေျပာတတ္တာကိုက မဆိုးပါဘူး"

ိအကၽြႏု္ပ္ရန္ကုန္မွာေနစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုပါဘဲ။ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုသည္ နံနက္ေစာေစာ ဒကာတစ္ေယာက္အိမ္သို႔ ဆြမ္းစားၾကြၾကေလသည္။ မိမိက တရားအနည္းေဟာျပီးေနာက္ ဆြမ္းစားရင္း ဒကာ ဒကာမမ်ားႏွင့္ စကားေျပာၾကေလသည္။ မ်က္ႏွာၾကီး ဆြမ္းဒကာဆိုေတာ့ လာေရာက္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ကလဲ အလြန္ဘဲမ်ားလွေခ်၏။ ထုိတြင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက မိမိအား ဂုဏ္တက္ေစလိုသည့္အတြက္ ဒကာမ်ားကို မိတ္ဆက္ေပး၇င္း ၾကြားျပေလ၏။
"ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႔ ခုတရားေဟာသြားတဲ့ ဦးဇင္းေလးက လူေသးတယ္ဆိုျပီး အထင္မေသးလိုက္နဲ႔ ၊ သူက အိႏိၵယမွာ ေဒါက္တာလုပ္ေနတာ၊ အဂၤလိပ္စကားလဲေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ျဖတ္ထုိးဥာဏ္လဲေကာင္းတယ္၊ တစ္ေန႔က ဦးဇင္းတို႔ေက်ာင္းကို စပိန္ႏိုင္ငံက ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္လာတယ္၊ သူတို႔က ေမးတယ္၊
ဒီေက်ာင္း၀ိုင္းအတြင္းမွာ တပည့္ေတာ္တို႔ၾကေတာ့ ဖိနပ္မစီးရဘူး အရွင္ဘုရားတို႔ၾကေတာ့ ဖိနပ္စီးတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီဦးဇင္းေလက ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေျဖလိုက္တယ္ေလ၊ ဒို႔က မင္းတို႔လို အိမ္ေထာင္မျပဳဘူး၊ ျပီးေတာ့ ညစာလဲမစားဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေက်ာင္း၀ိုင္းအတြင္းမွာ ငါတို႔က ဖိနပ္စီးခြင္႔ရတယ္၊ အဲဒီလိုရွင္းျပလိုက္တယ္ ဒကာၾကီးတို႔ေရ" တဲ့ မိိမိအေၾကာင္း အာေဘာင္အာရင္းသံသံႏွင့္ ဂုဏ္တင္ေျပာၾကားေနေသာ သူငယ္ခ်င္းအား စိတ္ထဲမွ ေက်းဇူးပင္ တင္မိေနေတာ့သည္။ မိမိရင္တြင္း၌လည္း ပီတိစိတ္မ်ား တဖြားဖြားပင္ျဖစ္၍ ေနေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပရိသတ္အတြင္းမွ ဒကာၾကီးတစ္ေယာက္ေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ ျဖစ္လက္စပီတိစိတ္မ်ားပင္ လြင့္ေပ်ာက္သြား ရေလေတာ့ သည္။ ဒကာၾကီးေျပာလိုက္ေသာ စကားသည္ကား
"ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ေျပာတတ္တာကိုက မဆိုးပါဘူး" တဲ့ ဒကာၾကီးေျပာလိုက္ေသာ စကားက မိမိရဲ႕ သီလကိုပင္ ယံုၾကည္ဟန္မရွိေပ။ ေအာ္ ဒါမ်ိဳးလဲ ၾကံဳဦးမွေပါ့ ေမာင္ဇ၀နေရ လို႔ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ္႔လိုက္ရေပေတာ့သတည္း။
ၶ

ဦးဇင္းသာရြာမွာ ရွိရင္ ပြဲျပတ္တာေပါ့

အကၽြႏု္ပ္သည္ သာသနတကၠသိုလ္၌ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုပါ။ အကၽြႏု္ပ္တ္ို႔၏ ဇာတိရြာကေလးသည္ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ကားလမ္းမၾကီးေဘးမွာ တည္ရွိပါသည္။ တစ္ေန႔ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား တင္ေဆာင္လာေသာ ကားတစ္စီးသည္ အကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ရြာအနီး၌ ပ်က္သြားေလသည္။ ထိုစဥ္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား သည္ အကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ရြာဦးေက်ာင္းသို႔ ၀င္လာၾကေလသည္။ ရြာမွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္မွ မရွိေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အခက္ေတြ႔ေနၾကေလသည္။ မိမိကိုပင္တမ္းတေနၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ သြက္သြက္လက္လက္ရွိေသာ မိမ္ိရဲ႕ အမျဖစ္သူကပင္ (ဟန္ပန္အမူအရာ) ျဖင့္ ဦးေဆာင္သြားေလသည္။ အဂၤလိပ္စကားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ၊ တစ္ေန႔ မိမိသည္ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ရြာျပန္လာရာ ရြာေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းဘဲ ရြာသားမ်ားကေတာ့ အကၽြႏ္ုပ္အား

"ဦးဇင္းရာ ဟုိတစ္ပတ္က ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ရြာေရာက္လာတာ အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး၊ ဦးဇင္းကို ေမွ်ာ္ေနၾကတာ ဦးဇင္းသာရွိရင္ ပြဲျပတ္တာေပါ့" တဲ့ အားရပါးရ မိမိအား အထင္ၾကီးစြာျဖင့္ ေျပာေနၾကသည္။ မိမိသည္လည္း သူတို႔၏ မိမိအေပၚ အထင္ၾကီး အားကိုးမွဳမ်ားကို အမွန္တကယ္ ၀န္ခံရေလေသာ္ သေဘာက်ေနမိပါေတာ့သည္။

မိမိကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ

"ေအာ္ ငါရြာမွာ မရွိလိုက္တာ ကံေကာင္းတာဘဲ၊ ရွိလို႔ကေတာ့ ပဲြမျပတ္ဘဲ ပြဲပ်က္ေတာ့မွာ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ မိမိသည္ကား သူတို႔ အထင္ၾကီးသလို အဂၤလိပ္စကားကို ေကာင္းေကာင္းမွ မေျပာတတ္ဘဲကိုး ေအာ္သူတို႔ကလဲ မိမိႏိုင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနတကၠသိုလ္(မႏၱေလး)မွာ ေနတာဆိုေတာ့ အထင္ၾကီးမယ္ဆိုလဲ ၾကီးေပရာ၏။

ဒီတခါေတာ့ အကၽြႏ္ုပ္ကံေကာင္းသြားျပီ။

ဒါဆိုရင္ အရွင္ဘုရားက ဘဒၵႏၱဘဲြ႕ ရေတာ့မွာေပါ့ဘုရား

အကၽြႏ္ုပ္သည္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွ M.A ဘြဲ႔ရလာျပီးေနာက္ အမိျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လာခဲ့ေပသည္။ မိမိရဲ႕ရည္မွန္း ခ်က္ ေအာင္ျမင္လာသည့္အတြက္ လူငယ္ပီပီ ၾကြားခ်င္စိတ္ကလဲ အျပည့္ပါဘဲ။ ရန္ကုန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ၾကာၾကာ မေနခ်င္ေတာ့၊ ရဟန္းဒါယကာ ရဟန္းဒါယိကာမမ်ားရွိရာ သထုံသို႔ သြားခ်င္စိတ္ကျပင္းထန္ေနသည္။ ဘဲြ႔ေလးရလာေတာ့ ၾကြားခ်င္တာကိုး၊ ဒါနဲ႕ ျမန္ႏိုင္သမွ် ျမန္ျမန္လက္မွတ္ယူျပီး ၀င္းကားႏွင့္ သထံုသို႔ ခ်ီတက္ ခဲ့ေလသည္။ ကားေပၚမွာေတာ့ မိမိေဘးက အတူအတူစီးလာေသာ ပုဂၢိဳလ္က ၀တ္ေကာင္းစာလွနဲ႔ဆိုေတာ့ လူၾကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္လို႔ဘဲ မိမိက ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။ လမ္းတြင္ သူလဲ သူ႔အေတြူနဲ႔သူ မိမိအား စကားတစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် မေျပာပါ၊ မိမိကလဲ မိမိအေတြးနဲ႕ မိမိဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ၊ သထံုေရာက္ခါ နီ္းမွ သူက စျပီးလာေမးသည္။
"အရွင္ဘုရားက ဘယ္ၾကြမွာလဲ"တဲ့
ဒါနဲ႔ ဦးဇင္းလဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
"သထံုကို ၾကြမလို႔ပါ"
"ဒါနဲ႔ ဒကာေတာ္ကေကာ ဘယ္သြားမွာလဲ "လို႔ ေမးလိုက္ေလသည္။
"တပည့္ေတာ္လဲ သထုံပါဘဲ" လို႔ သူကေျဖပါတယ္။
ဒါနဲ႔ သူက ထပ္ေမးျပန္တယ္၊
"ဘာကိစၥနဲ႕ သထံုကို ၾကြမွာလဲ"တဲ့
နဂိုက မိမိ သီရိလကၤာမွ M.A ဘြဲ႕ရရွိေၾကာင္းကို ၾကြားဘို႔ ၇န္ ဆႏၵျပင္းျပေနေသာ အကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကြားဘို႔၇န္ မိမိဂြင္သို႔ ၀င္ေရာက္လာေခ်ျပီ၊ သို႔ျဖစ္သည့္အတြက္ အကၽြႏ္ုပ္ ေအာက္ပါအတိုင္း စတင္ၾကြားပါေလေတာ့သည္။
"ဦးဇင္းက ယခု သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွ M.A ဘြဲ႕ရရွိတယ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ေဒါက္တာဘဲြ႕ ဆက္လက္ယူႏိုင္ရန္အတြက္ သထံုက ရဟန္းဒါယကာ ရဟန္းဒါယိကာမမ်ားကို အသိေပးတိုင္ပင္ဘို႔ လာခဲ့တာပါ ဒကာေတာ္ ဟု ေျဖၾကား လိုက္ေလသည္။ မိမိလဲ ထို႔သို႔ေျဖၾကားလိုက္ရသည့္အတြက္ အလြန္ပင္ ပီတိျဖစ္ေနေလေတာ့သည္ သို႔ေသာ္ ဒကာေတာ္ ေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ မိမိစကားေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ဓာတ္အက်ၾကီး က်သြားရေလေတာ့သည္ ဒကာကမိမိအား ေအာက္ပါအတို္င္းေမးလိုက္ေလသည္
"အရွင္ဘုရား အဲဒီ M.A ဘြဲ႕တို႔ ေဒါက္တာဘဲြ႕တို႔ ရျပီးရင္ အရွင္ဘုရားက ဘဒၵႏၱဘဲြ႕ ရေတာ့မွာေပါ့ဘုရား" တဲ့
ခဲေလသမွ် သဲေရက် မိမိၾကြားခဲ့သမွ်လဲ အလကားျဖစ္ေခ်ျပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပီးသြားေအးတာဘဲဆိုျပီ
"ဟုတ္တယ္ ဒကာေတာ္ေရ" လို႔ဘဲ စိတ္အပ်က္ၾကီးပ်က္ခါ ေျဖၾကားလိုက္ေလေတာ့သတည္း။
လမ္းမွာေတာ့ အကၽြႏု္ပ္ေတြးလွ်က္သာက်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ဒီဒကာက မသိလို႔လား သိလွ်က္သားနဲ႕ ေဒါက္ျဖဳတ္လိုက္တာလား စသည္ျဖင့္ေပါေလ၊
အမွန္ေတာ့ ဘဒၵႏၱဆိုတာ ဘဲြ႔မဟုတ္ပါ၊ ပါဠိစကားပါဘဲ ျမန္မာလိုကေတာ့ အရွင္ သို႔မဟုတ္ ဦး သို႔မဟုတ္ ဆရာေတာ္လို႔ ဘာသာျပန္လို႔ရပါတယ္။
အကၽြႏ္ုပ္မွားပါျပီ တစ္ခါ

ငါေအာ္ပေရးရွင္း(operation)သြားမလို႕

Inside International Center, University of Pune, Pune, India

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးဟာ ရြာတစ္ရြာမွ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကေလး ပါ၊ သူၾကီးသားတစ္ေယာက္ဟာ ျမိဳ႕မွ ပညာသင္ျပီး ရြာသို႕ျပန္ေရာက္ လာေလသည္၊ သူၾကီးသားသည္ စကားေျပာေသာအခါ အဂၤလိပ္စကား လုံးမ်ားကို ၾကားညွပ္သံုးေလ့ရွိသည္။ ထိုရြာတြင္ သူၾကီးသားကို အားက်ေနေသာ ႏြားေက်ာင္းသား ဖိုးသံေခ်ာင္း တစ္ေယာက္ရွိ ေလသည္။ တစ္ေန႔ဖိုးသံေခ်ာင္းတစ္ေယာက္ ႏြားမ်ားေမာင္းျပီး ေတာသို႔ထြက္ လာခဲ့ေလသည္။ လမ္းတြင္သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံုေလရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
"ဟ ဖိုးသံေခ်ာင္းၾကီး ဘယ္သြားမလို႔"လဲ လို႕ ေမးၾကေလသည္။
ထိုအခါ သူၾကီးသား အားက်ေနေသာ ဖိုးသံေခ်ာင္းက ခပ္တည္တည္ နွင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ေအး ငါ ေအာ္ပေရးရွင္း (operation)သြားမလို႔ "တဲ့

အဆင့္ျမင့္ျမင့္သံုးခ်လိုက္ေသာ ဖိုးသံေခ်ာင္းစကားလံုးေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္နားမလည္ ျဖစ္သြား ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ျပန္ေမးရေလသည္။
"ဟ ဖိုးသံေခ်ာင္းရ ေအာ္ပေ၇းရွင္း(operation) ဆိုတာ ဘာလဲကြ ဒို႔က မင္းရဲ႕ ေမာ္ဒန္စကားလံုးကို နားမလည္ဘူးကြ"တဲ့
ထိုအခါ ဖိုးသံေခ်ာင္းက
ေအး ေအာ္ပေ၇းရွင္း(operation)ရဲ႕ ျမန္မာလိုဘာဆိုလိုတယ္ဆိုတာ ငါလဲမသိဘူးကြ၊ ရြာထဲက သူၾကီးသားေျပာ လို႔သာ ငါေျပာလိုက္တာ ငါသြားမွာကေတာ့ ႏြားေက်ာင္းဘဲ"တဲ့
ဖိုးသံေခ်ာင္းရဲ႕ ေျပာစကားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္လဲ အူလွဳိက္သဲလိွဳက္ရယ္ၾကရေလေတာ့သတည္း

အရွင္ဘုရားကံေကာင္းတယ္

(အိႏၵိယႏုိင္ငံ ပုေနျမိဳ႕ ပုေနတကၠသိုလ္ မိန္းအေဆာက္အဦးေရွ႕ အစိုးရလႊတ္ ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတစ္စုႏွင့္ အမွတ္တရ)

သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံ ခ်န္ႏိုင္းျမိဳ႕မွ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ၾကြလိုသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ရုံသို႔ လက္မွတ္သြား၀ယ္ခဲ့ေလသည္။
လက္မွတ္ရုံသို႕ ေရာက္ေသာအခါ အေရာင္းစာေရးအား
အကၽြႏ္ုပ္၏ သူငယ္ခ်င္းက
"အိုသူငယ္ခ်င္း ဦးဇင္း သီရိလကၤာကို ၾကြမွာျဖစ္တဲ့ အတြက္ လက္မွတ္တစ္ေဆာင္ေလာက္ ေရာင္းခ်ေပးပါ" လို႔ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။
ထိုအခါ ကုလားအေရာင္းစာေရးေလးက "အရွင္ဘုရား လက္မွတ္ကုန္သြားျပီးဘုရား" ဟုေလွ်ာက္ထားေလသည္
ထိုအခါ သူငယ္ခ်င္းရဟန္းက
"ဦးဇင္းအေရးတၾကီး သြားစရာကိစၥရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လက္မွတ္တစ္ေဆာင္ေလာက္ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေရာင္းေပးပါ သူငယ္ခ်င္း" ဟုအၾကိမ္အၾကိမ္ေျပာေသာ္လည္း မရိွေတာ့ေၾကာင္း အၾကိမ္အၾကိမ္ျငင္း ဆိုေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းလဲ ခရီးစဥ္ေတာင္ျဖတ္ရေတာ့မညိ့အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိေနေတာ့သည္။ သူဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ပင္ျဖစ္လာေတာ့သည္၊ ေနာက္ဆံုး အၾကံတစ္ခုေခါင္းထဲသို႔ ၀င္လာေလသည္။
ထိုအၾကံအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက အေရာင္းစာေရးအား ကပ္ျပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ေလသည္။
"သူငယ္ခ်င္း ငါလဘက္ရည္ဘုိးေပးပါ့မယ္" ဆိုျပီး ရူပီး ၃၀ ကို ကပ္ေပးလိုက္ေလသည္။
ထိုအခါ ကုလားအေရာင္းစာေရးက
"ဟုတ္ျပီ ဒါဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ က်န္ မက်န္ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္" ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ကြန္ျပဴတာကို တေဒါက္ေဒါက္ ရိုက္ စစ္ေဆးျပီး အာေဘာင္အာ၇င္သံသံႏွင့္ ေျပာၾကားလိုက္ေလသည္။
"အို အ၇ွင္ဘုရား! အ၇ွင္ဘုရား ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတာပဲ၊ လက္မွတ္က တစ္ေဆာင္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္" ဟု ကုလားအေရာင္းစာေရးက ေျပာၾကားလိုက္ေလသည္။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူလဲ ကုလားအား ေငြေပးေခ်၊ လက္မွတ္ယူျပီး ထြက္လာခဲ့ေလသည္၊ လမ္းတြင္ မိမိဘာသာျပံဳးျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည၊္ "အေမာင္ကုလားေရ ငါကံေကာင္းတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ၊ရူပီး ၃၀ ရဲ႕ တန္ခိုးေၾကာင့္သာ ငါလက္မွတ္ရခဲ့တာပါကြာ" ဟူ၏္။

"ဦးဇင္း ဒီေန႔ ဟင္းခြက္ေတြကေတာ့ ေပာာလီေဒး(Holiday) ဘဲတဲ့"

Remembrance at my friend, Thailand monk's viva day, University of Pune, India

အကၽြႏု္ပ္ သာသနတကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္က အျဖစ္ အပ်က္ ကေလးတစ္ခုပါဘဲ၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ သာသန တကၠသိုလ္(မႏၱေလး)သည္ ေျခာက္လတစ္ၾကိမ္ပိတ္ေပးေလ့ရွိသည္၊ ေက်ာင္းပိတ္ေသာအခါ မိမိရဲ႕ ဇာတိရပ္ရြာသို႔ ျပန္ၾကရေလသည္။ အကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ေက်ာင္းပိတ္ေသာ အခါ မိမိရြာသို႔ ျပန္၍ ေက်ာင္းမွ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမွဳဆိုင္ရာ စာေပမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္စာေပမ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ့ေပသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္သည္ စကားေျပာေသာအခါ အဂၤလိပ္စကားလံုးမ်ားကို ထည့္ထည့္သံုးေလ့ရွိသည္၊ တပည့္ေက်ာ္မ်ားထဲမွ အကၽြႏ္ုပ္စကားေျပာသည္ကို အားက်ေနေသာ ကိုရင္တစ္ပါးရွိေလသည္။ သူသည္ မိမိေျပာေသာ အဂၤလိပ္စကားလံုးမ်ားက္ို မွတ္ထား၍ အခြင့္ၾကံဳရင္ေတာ့ ဦးဇင္းကို ေျပာလိုက္မယ္လို႔ ၾကိဳက္ၾကံေနဟန္ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ရြာအတြင္းမွ ဆြမ္းခံျပန္လာစဥ္ မိမိႏွင့္ ေက်ာင္းမွာ ပက္ပင္းတိုေလသည္၊အေမာင္ကိုရင္က အားရ၀မ္းသာ မိမိအားေျပာခ်လိုက္ေလသည္။
"ဦးဇင္း ဒီေန႔ ဟင္းခြက္ေတြကေတာ့ ေဟာလီေဒး(Holiday)ဘဲ"တဲ့ ဒါနဲ႔ဘဲ မိမိက ျပန္ေမးရေလသည္။
ဟ ေမာင္ကိုရင္ရ ေဟာလီေဒး(Holiday) ဆိုတာဘာ အဓိပၸယ္နဲ႔ေျပာတာလဲဟ" ဟုမိမိက ေမးေသာအခါ ကိုရင္ေျပာခ်လိုက္တာက
"ဦးဇင္း ေဟာလီေဒးဆိုတာ ဟင္းခြက္ေတြ အမ်ားၾကီးရတာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူးလားဘုရား"တဲ့ ဒါနဲ႔ မိမိက ျပန္၍ ၾသ၀ါဒေပးရေခ်၏။
"ေမာင္ကိုရင္ မသိရင္လဲ မသံုးပါနဲ႔ကြာ၊ ငါ့နဂိုက မရွိမဲ့ ၇ွိမဲ့ သိကၡာေလးေတြ က်ကုန္ပါအံုးမယ္ကြာ" ဟုေျပာထားရေလ၏။
ဆရာေကာင္းတပည့္ ပန္းေကာင္းပန္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးလားေတာ့မသိေပ။