အလကားရရင္ ေတာမီးကို ေခၽြးထြက္ေအာင္လွဳံမယ္

မိမိသည္ ပုေနးတကၠသိုလ္ကို တက္ေနေတာ့ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။
ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ မိမိႏွင့္ အခန္းခ်င္းကပ္လွ်က္ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိသည္။
သူသည္ ေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံမွျဖစ္သည္။ အသက္ကား ၄၅ေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။
သူသည္ ကပ္ေစးအလြန္နည္းသည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ တကၠစီဒရိုင္ဘာမ်ားႏွင့္ ေစ်းသည္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို အမ်ားအားျဖင့္ ေစ်းႏွဳန္းကို ပိုေတာင္း ေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားတို႔သည္ အာဂႏၱဳကသူေဌးရဲ႕ ဘိုးေအ ထိုေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံသားႏွင့္ ေတြ႔မွ လက္ေျမွာက္အရံွဳးေပးၾကရသည္။ သူသည္ တကၠစီကို ဘယ္ေတာ့မွ မစီးပါ။
ေစ်းၾကီးေသာ အစားအစာမ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ ၀ယ္စားေလ့မရွိ။ အထက္ပါအခ်က္မ်ားသည္ မိမိသူငယ္ခ်င္း၏ ႏွိဳင္းတုမရေသာ ဂုဏ္ပုဒ္တို႔ပင္ ျဖစ္ပါေပ၏။
တစ္ေန႔ မိမိသည္ ေျပာင္းဖူးမ်ားကိုင္ျပီး ျပန္လာေလသည္။ မိမိကုိေတြ႔ေသာအခါ ထိုကိုးရီးယားၾကီးမွ
“အရွင္ဇ၀န ေျပာင္းဖူးေတြဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ” ထိုအခါ မိမိက
“သံုးဖူးကို ရူပီး ၂၀ ေပးရတယ္”
“အား အရွင္ဇ၀န အညာခံလိုက္ရျပီ၊ မေန႔က တပည့္ေတာ္ ၀ယ္တာ ငါးဖူးမွ ၁၅ရူပီးဘဲ ေပးရတယ္”
“ဟ သူငယ္ခ်င္း ဘယ္လိုမ်ား ငါးဖူးကို ၁၅ရူပီးနဲ႔ ရေအာင္၀ယ္ခဲ့သလဲ ၊နည္းလမ္းေလးဘာေလး ေပးပါအံုး”
“ငါးဖူးကို ဘယ္ေလာက္လဲလို႔ ေစ်းသည္ကို ေမးတယ္။ ေစ်းသည္က ႏွစ္ဆယ္လို႔ေျပာတယ္ တပည့္ေတာ္လဲ ရူပီးဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္နဲ႔ဆစ္တယ္။သူကမရဘူူးလို႔ေျပာတယ္၊ အဲဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္က မရရင္ျပန္မယ္ဆိုျပီးဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္၊ဟန္လဲေဆာင္လိုက္ေကာ
ေစ်းသည္က အိုသူငယ္ခ်င္းလာပါ၊ ငါးဖူးကို ၁၅ရူပီးႏွင့္ ေပးပါမယ္ဟု ေျပာျပီးေပးလိုက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါးဖူး၁၅ရူပီးနဲ႔ ရခဲ့တာဘဲ သူငယ္ခ်င္း”ဟု သူကရွင္းျပေလသည္။
တစ္ေန႔ သူသည္ စာအုပ္မ်ား၀ယ္ျပီးျပန္လာေသာ မိမိကို ျမင္ေသာအခါ
”ဟ အရွင္ဇ၀န စာအုပ္ေတြ၀ယ္လာတာလား၊ စာအုပ္မ်ား ေငြကုန္ေအာင္ ၀ယ္ဖတ္ေနေသးတယ္၊ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ စာအုပ္ဘယ္ေတာ့မွ မ၀ယ္ဘူး၊ စာအုပ္ဆိုင္မွာဘဲ သြားဖတ္တယ္၊မွတ္တယ္။”
တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းမွာ မိမိသည္ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္ ထိုကိုးရီးယားေက်ာင္းသားၾကီးသည္ အျပင္မွ ျပန္လာေလသည္။
မိမိခ်က္ျပဳတ္ေနသည္ကိုျမင္သည့္အခါ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္လာကာ
“အရွင္ဇ၀နေရ ဒီေန႔စာအုပ္ဆိုင္ စာသြားဖတ္ရတာ ကံမေကာင္းဘူး၊”
“ဟ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲသူငယ္ခ်င္းရ”
“တပည့္ေတာ္က စာအုပ္ေတြဖတ္၊ ေရးမွတ္ေနတုန္းရွိေသးတယ္၊စာအုပ္ဆိုင္က ေကာင္က (My friend! this is not library.) သူငယ္ခ်င္း ဒါစာၾကည့္တိုက္မဟုတ္ဘူး လို႔ လူၾကားထဲ လာေျပာတယ္အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ျဖင့္ ရွက္လိုက္တာ။” ထိုအခါ မိမိသည္
သူငယ္ခ်င္းေရ သတိသာထားေပေတာ့ ေနာက္တစ္ခါဆို အရိုက္ခံရလိမ့္မယ္” ဟု စလိုက္ေလ၏။
သူသည္ တနဂၤေႏြေန႔ေရာက္လွ်င္ အေဆာင္မွ ေပ်ာက္သြားတတ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိသည္
”သူငယ္ခ်င္း တနဂၤေႏြေန႔ေရာက္ရင္ အျပင္အျမဲတမ္းထြက္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ အျပင္သြားတာလဲ”
ဤတြင္ သူက
“အေဆာင္မွာ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ဟင္းေကာင္းကလဲ မခ်က္ျဖစ္ဘူး၊ တပည့္ေတာ္တို႔ ကိုးရီးယားေတြ စုတက္တဲ့ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းရွိတယ္၊ အဲဒီကို ဘုရားေက်ာင္းသြားတက္တယ္၊ အဲဒီသြားတက္ရင္ ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းစားရတယ္။”
“ေငြေတြဘာေတြမလွဴရဘူးလား”
“လွဴရတာေပါ့၊ ရူပီးတစ္ဆယ္ေလာက္လွဴလိုက္တာဘဲ၊”
“နည္းလွခ်ည့္လား သူငယ္ခ်င္းရ၊ အလွဴခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဘာမွ မေျပာဘူးလား၊”
“ ေျပာတာေပါ့၊ နည္းတယ္တဲ့၊ တျခားကိုးရီးယားေတြက အနည္းဆံုးရူပီ ၂၀၀လွဴတယ္၊ မင္းက ရူပီး တစ္ဆယ္ထည္းတဲ့၊ က်န္တဲ့ ကိုးရီးယားေတြက ခ်မ္းသာတယ္၊ ငါက ဆင္းရဲတယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္ေလ၊ အဲဒီကေနာက္ ငါ့ကို ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။”
မိမိသည္ “ေအာ္ ေတာ္ေတာ္လယ္တဲ့ ကိုးရီးယားပါလားလို႔” ဟု စိတ္အတြင္းကပင္ ခ်ီးက်ဴးေနမိပါသည္။
သူသည္ ဘီေအတန္းတက္ေနသည္။ ဘီေအတန္းကုိ သံုးႏွစ္တက္ရသည္။ သို႔ေသာ္သူသည္ကား ေျခာက္ႏွစ္တက္သည္။
ထိုအခါ မိမိသည္
“သူငယ္ခ်င္း ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္တက္တယ္ဆိုေတာ့ စာကခက္လို႔လား”
စာက မခက္ဘူး၊ အတန္းျပီးသြားရင္ တပည့္ေတာ္ႏိုင္ငံကို ျပန္ရမွာ ပ်င္းလို႔၊ တပည့္ေတာ္ႏိုင္ငံကို မျပန္ခ်င္လို႔ တစ္တန္းကို ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္မွ ေအာင္ေအာင္ေျဖတယ္၊ ခုေတာ့ ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ျပီ၊ တပည့္ေတာ္ႏိုင္ငံလဲ မျပန္ခ်င္ဘူး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံသြားရမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး၊”
“ ဦးဇင္းတို႔ ႏိုင္ငံသြားပါလား၊ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ဆိုတာရွိတယ္၊ ႏိုင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားေတြ တက္ေနၾကတယ္၊ စားေရး ေသာက္ေရး ေနေရး ထိုင္ေရးအားလုံုးကို အစုိးရက တာ၀န္ယူတယ္၊ သြားတက္ပါလား၊”
“ဟာဟုတ္လား သြားတက္မယ္ အရွင္ဇ၀နေရ၊ တပည့္ေတာ္ကလဲ ကိုးရီးယားကို မျပန္ခ်င္တာနဲ႔ အကိုက္ဘဲ၊”
“သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းတက္ပ်င္းလို႔ေတာ့ မရဘူးေနာ္ ႏွင္ထုတ္ခံရမယ္၊ စည္းကမ္းၾကီးတယ္ေနာ္”
“ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္းႏွိဳင္းသတ္မွတ္လဲ အရွင္ဇ၀နေရ”
“ေက်ာင္းတက္ႏွဳန္းကေတာ့ ၇၅ရာခိုင္ႏွဳန္းသတ္မွတ္တယ္၊”
“ဒါဆိုႏွစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏွဳန္း ပ်က္လို႔ရတယ္ေပါ့”
“အဲဒီေလာက္ေတာ့ ရပါတယ္၊”
“ဒါဆိုကူညီစမ္းပါအံုး၊ အဲဒီသြားတက္မယ္ေလ”
သို႔ျဖစ္၍ မိမိသည္ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ရဲ႕ အီးေမးလ္လိပ္စာကို ေပးလိုက္ရသည္။ သူသည္လည္း
ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ကို ယခုခ်က္ခ်င္း ဆက္သြယ္မယ္ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သူ႔အခန္းကို ခ်က္ခ်င္းျပန္သြားေလသည္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ မိမိထံ ျပန္ေရာက္လာသည္။
“အရွင္ဇ၀နေရ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ကို မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ သူငယ္ခ်င္းရ”
“တပည့္ေတာ္က ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္အီးေမးလိပ္စာကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ 'Donate now!' ယခုလွဴပါဆိုတဲ့ စာတမ္းၾကီးထြက္ေပၚလာတယ္၊
ေထရ၀ါဒတကၠသုိလ္က အလွဴခံတယ္နဲ႔တူတယ္၊ အဲဒီကို မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊”
“ဒါက သူငယ္ခ်င္း, လွဴခ်င္ရင္လဲ ရတယ္၊ မလွဴခ်င္ရင္လဲ ရတယ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး၊”
“ေအာ္ ဒီလိုလား၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္သြားတက္မယ္ေလ၊ ကူညီအံုးေနာ္။” ဟုေျပာကာ သူ႔အခန္းဆီသို႔ ျပန္သြားေလေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ မိမိသည္ေက်ာက္ပန္းေတာင္ဆရာေတာ္ဦး၀ါယမက မိမိကုိ ေနာက္ေျပာင္ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားမ်ားကို ျပန္လည္သတိယကာ ေတြးေတာလွ်က္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။
“ဇ၀နေရ!ေလာကမွာ ငါအမုန္းဆံုး ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါ့က အလွဴခံရင္ မလွဴတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါ့ဆီကို လာအလွဴခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အမုန္းဆံုးဘဲကြ၊ ခုလဲ မိမိ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုးရီးယားၾကီးသည္လည္း သူ႔ဆီကို အလွဴခံရင္ေတာ့ အမုန္းဆံုးပုဂၢိဳလ္စာရင္းသြင္းမယ့္ သေဘာရွိပါေပ၏၊ သို႔ေသာ္ သူမ်ားဆီက အလကားရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာမီးေတာင္ ေခၽြးထြက္ေအာင္လွဳံမယ့္ သေဘာမ်ိဳးရွိေလာက္ပါေပ၏။”
(ေအာက္၌ older postsကို ႏွိပ္ပါ၊ ပံုျပင္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ကို ေတြ႔ရေပအံ့။)