တန္႔ဆည္နယ္မွ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ မႏၱေလးျမိဳ႕သို႔ တက္၍ ပရိယတၱိစာေပသင္ၾကားသည္မွာ သံုးႏွစ္ ေလာက္ရွိသြားေလျပီ။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း ရြာမွာေနစဥ္က သူသည္ အလြန္ရိုးသျဖင့္ သူ႔ကို သိပ္အထင္မၾကီး ၾကပါ။ ခုေတာ့ မႏၱေလးတြင္ သီတင္းသံုးသည္မွာလည္း ၾကာျပီျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကို အထင္ၾကီးစျပဳလာၾကသည္။ ရြာသူ ရြာသားမ်ာသည္
“ဒို႔ရြာက ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ မႏၱေလးေနတာ သံုးႏွစ္ေတာင္ရွိျပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္လယ္ေနေလာက္ ျပီ၊”ဟု ထင္ျမင္ခ်က္ေပးေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘုရားဖူးလိုက္ပို႔ခိုင္းရန္ စိတ္ကူးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မႏၱေလးေစ်း၀ယ္ရာတြင္ ရြာက ဦးဇင္းရွိေနသျဖင့္ အားကိုးရေတာ့မယ္လို႔ထင္ေနၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို ဘာမွ်မခိုင္းၾကေပ။ သံုးႏွစ္ထဲ၀င္လာေတာ့ လယ္ေလာက္ျပီအထင္ႏွင့္ ရြာက ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး ရြာအလည္ၾကြလာစဥ္
“ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္မ ေခ်ာင္းေတြဆိုးေနလို႔ ဦးဇင္းမႏၱေလးၾကြရင္ လွ်က္ဆား (၁၀)သားေလာက္ မွာခ်င္လို႔ပါ၊ ၀ယ္ေပးႏိုင္မလား။”ဟု ေမးေသာအခါ ကိုယ္ေလးက
“လွ်က္ဆား၀ယ္တာမ်ား ဘာခက္တာမွတ္လို႔ ရပါတယ္ ဒကာမၾကီး” ဟု လြယ္ကူစြာပင္ အာမဘေႏၱခံလိုက္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ထိုဒကာမသည္လည္း လွ်က္ဆားတစ္ဆယ္သားကို မွာလိုက္ေလသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ မႏၱေလးျပန္ေရာက္ေသာအခါ လွ်က္ဆား၀ယ္၇န္ ပရေဆးဆိုင္သို႔ ၾကြသြားေလသည္။ ကိုယ္ေတာ္ကို ျမင္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ဆိုင္ရွင္၏ သမီးႏွင့္ ဒါယကာမၾကီးသည္ ျပာျပာသလဲ ထြက္လာကာ
“အရွင္ဘုရား ဘာအလိုရွိပါလဲဘုရား၊ ဆိုင္ထဲ၀င္ထိုင္ပါအံုးဘုရား၊ သမီးေရ ကိုယ္ေတာ္ေလး အပူထဲက ၾကြလာ ရတာ အေအးေလး ကပ္ပါအံုးကြယ္”ဟု ဆိုင္ထဲပင့္ကာ အေအးကပ္ေလေတာ့သည္။ ေခတၱခဏၾကာေသာအခါ
အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ျမန္မာေဆးအစံုရပါတယ္ဘုရား၊ဘာေဆးမ်ားအလိုရွိပါသလဲဘုရား”ဟု ေမး ေလွ်ာက္ေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးလည္း ဒါယကာမၾကီးေတြက အေအးကပ္သည္ကတစ္မ်ိဳး အေျပာေကာင္းသည္က တစ္မ်ိဳးတို႔ေၾကာင့္ လွ်က္ဆားတစ္ဆယ္သားလာ၀ယ္သည္ကိုပင္ ေျပာမထြက္ေတာ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုး အားနာပါးနား မွာလိုက္သည္ကား
“ဒကာမၾကီး ဦးဇင္းကို လွ်က္ဆား (၁၀)ပိႆာေပးပါ၊”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ဒီလိုကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားရွိ၇င္ မႏၱေလးသြားျပီး ပရေဆးဆိုင္တည္ေထာင္ရ ေကာင္းမလား” ဟု ပင္ စိတ္ကူးမိေလ၏ ၊ သို႔ေသာ္လဲ လွ်က္ဆားဆယ္ပိႆာကို ပိုက္ျပန္လာေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ျမင္ရင္ျဖင့္ ေဆးမွာလိုက္ေသာ ဒါယကာမၾကီးရဲ႕ဘက္က တဖန္ျပန္ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ဘာေတြျဖစ္ လာအံုးမည္မသိ၊ ေတြးၾကည့္ရင္ျဖင့္ ရင္ေလးစရာပင္ ျဖစ္မိပါေတာ့သတည္။”
“ဒို႔ရြာက ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ မႏၱေလးေနတာ သံုးႏွစ္ေတာင္ရွိျပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္လယ္ေနေလာက္ ျပီ၊”ဟု ထင္ျမင္ခ်က္ေပးေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘုရားဖူးလိုက္ပို႔ခိုင္းရန္ စိတ္ကူးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မႏၱေလးေစ်း၀ယ္ရာတြင္ ရြာက ဦးဇင္းရွိေနသျဖင့္ အားကိုးရေတာ့မယ္လို႔ထင္ေနၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို ဘာမွ်မခိုင္းၾကေပ။ သံုးႏွစ္ထဲ၀င္လာေတာ့ လယ္ေလာက္ျပီအထင္ႏွင့္ ရြာက ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး ရြာအလည္ၾကြလာစဥ္
“ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္မ ေခ်ာင္းေတြဆိုးေနလို႔ ဦးဇင္းမႏၱေလးၾကြရင္ လွ်က္ဆား (၁၀)သားေလာက္ မွာခ်င္လို႔ပါ၊ ၀ယ္ေပးႏိုင္မလား။”ဟု ေမးေသာအခါ ကိုယ္ေလးက
“လွ်က္ဆား၀ယ္တာမ်ား ဘာခက္တာမွတ္လို႔ ရပါတယ္ ဒကာမၾကီး” ဟု လြယ္ကူစြာပင္ အာမဘေႏၱခံလိုက္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ထိုဒကာမသည္လည္း လွ်က္ဆားတစ္ဆယ္သားကို မွာလိုက္ေလသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ မႏၱေလးျပန္ေရာက္ေသာအခါ လွ်က္ဆား၀ယ္၇န္ ပရေဆးဆိုင္သို႔ ၾကြသြားေလသည္။ ကိုယ္ေတာ္ကို ျမင္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ဆိုင္ရွင္၏ သမီးႏွင့္ ဒါယကာမၾကီးသည္ ျပာျပာသလဲ ထြက္လာကာ
“အရွင္ဘုရား ဘာအလိုရွိပါလဲဘုရား၊ ဆိုင္ထဲ၀င္ထိုင္ပါအံုးဘုရား၊ သမီးေရ ကိုယ္ေတာ္ေလး အပူထဲက ၾကြလာ ရတာ အေအးေလး ကပ္ပါအံုးကြယ္”ဟု ဆိုင္ထဲပင့္ကာ အေအးကပ္ေလေတာ့သည္။ ေခတၱခဏၾကာေသာအခါ
အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ျမန္မာေဆးအစံုရပါတယ္ဘုရား၊ဘာေဆးမ်ားအလိုရွိပါသလဲဘုရား”ဟု ေမး ေလွ်ာက္ေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးလည္း ဒါယကာမၾကီးေတြက အေအးကပ္သည္ကတစ္မ်ိဳး အေျပာေကာင္းသည္က တစ္မ်ိဳးတို႔ေၾကာင့္ လွ်က္ဆားတစ္ဆယ္သားလာ၀ယ္သည္ကိုပင္ ေျပာမထြက္ေတာ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုး အားနာပါးနား မွာလိုက္သည္ကား
“ဒကာမၾကီး ဦးဇင္းကို လွ်က္ဆား (၁၀)ပိႆာေပးပါ၊”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ဒီလိုကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားရွိ၇င္ မႏၱေလးသြားျပီး ပရေဆးဆိုင္တည္ေထာင္ရ ေကာင္းမလား” ဟု ပင္ စိတ္ကူးမိေလ၏ ၊ သို႔ေသာ္လဲ လွ်က္ဆားဆယ္ပိႆာကို ပိုက္ျပန္လာေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ျမင္ရင္ျဖင့္ ေဆးမွာလိုက္ေသာ ဒါယကာမၾကီးရဲ႕ဘက္က တဖန္ျပန္ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ဘာေတြျဖစ္ လာအံုးမည္မသိ၊ ေတြးၾကည့္ရင္ျဖင့္ ရင္ေလးစရာပင္ ျဖစ္မိပါေတာ့သတည္။”
0 comments:
Post a Comment