“အေျပာမတတ္သူတို႔တစ္စု”

မိမိတို႔ အညာေဒသ၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ အိမ္သို႔ ဧည့္သည္ေရာက္လာျပီဆိုလွ်င္ ထမင္း ဟင္း ေရေႏြးၾကမ္း လဘက္ရည္ အျမည္း ကြမ္းတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေလ့ရွိၾကသည္။ တစ္ေန႔ အညာအထက္ပိုင္း ရြာတစ္ရြာတြင္ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာေလသည္။ဧည့္သည္ေရာက္လာေတာ့ အိမ္ရွင္တို႔၏ တာ၀န္၀တၱရားအရ ထမင္း ဟင္း လဘက္ရည္ ၾကမ္း ကြမ္းတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေလသည္။ ထိုအိမ္မွ အိမ္ရွင္မ်ားသည္ သေဘာကား အလြန္အင္မတန္မွ ေကာင္းလွေပသည္။ အေျပာကား မတတ္ၾကေခ်။ မိမိေျပာေသာ စကားသည္ ဧည့္သည္အတြက္ သင့္မသင့္ကို မစဥ္းစားေပ။ ထင္ရာကို ေျပာေလ့ ေျပာထရွိၾကသည္။ ဒီေန႔ ေရာက္လာေသာ ဧည့္သည္ကိုလည္း အလြန္ ေကာင္း ေသာ ထမင္း ဟင္းတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေနေလသည္။ ဧည့္သည္သည္လည္း အလြန္ေကာင္းေသာ ထမင္းဟင္း တို႔ကို စားျပီးေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္းကို ဆက္ေသာက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြမ္းကလည္း ၾကိဳက္တတ္ေတာ့ ကြမ္း အစ္ကို ဆဲြယူလိုုက္ သည္။ ကြမ္းအစ္အတြင္းမွ ကြမ္းရြက္ႏွစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ထိုကြမ္းရြက္ကို ႏွစ္ရြက္ထပ္ျပီး ထံုး ကြမ္းသီး ေဆးရြက္ၾကီး စသည္တို႔ကို ကြမ္းရြက္အတြင္းသို႔ထည့္၍ စားရန္အလို႔ငွာ ဟန္ျပင္ေနစဥ္ အိမ္ရွင္ကေလးမွ
“အေဖ! ဧည့္သည္ၾကီးက ကြမ္းရြက္ႏွစ္ရြက္ ထပ္စားေနတယ္” ဟူ၍ ေအာ္လိုက္ေသာအခါ
ဖခင္ျဖစ္သူက
“ကြမ္းရြက္ကို ႏွစ္ရြက္ထပ္စားတာ ႏြားဘဲရွိတယ္ငါ့သားရ၊ ဧည့္သည္ၾကီးက ႏြားမွမဟုတ္တာ၊ လူပါကြ၊ ဘာလို႔ ကြမ္းရြက္ကို ႏွစ္ရြက္ထပ္စားမွာလဲ ငါ့သားရ” ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။ ဧည့္သည္ၾကီးသည္
“အင္း ကြမ္းရြက္ကေလး ႏွစ္ရြက္စားတာနဲ႔ေတာ့ ႏြားအျဖစ္ေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး။”ဟု စဥ္းစားကာ ကြမ္းရြက္တစ္ရြက္ကုိ အိမ္ရွင္မ်ား မသိေအာင္ ျပန္ခ်လိုက္ေလေတာ့သတည္း။ မိမိသည္ပင္ “ေအာ္ ေတာ္ေတာ္ အေျပာမတတ္ေသာ မိသားစုပါလား” ဟု စိတ္အတြင္းက ေရရြတ္မိပါေတာ့သတည္း။
ထို႔ကဲ့သို႔ အေျပာမတတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ “ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္” ဆိုးရိုးစကားကဲ့သို႔ ေျပာ၍ကုန္မည္မဟုတ္ေခ်။
ကရင္ျပည္နယ္ ျမစ္ၾကီးနားျမိဳ႕နယ္အတြင္းက ရြာတစ္ရြာတြင္ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ စစ္ဗိုလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္ လာေလသည္။ အိမ္ရွင္မ်ားသည္ ေတာသူေတာင္သား တိုင္းရင္းသား ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ ရိုးသားၾကသည္။ ဧည့္သည္ေရာက္လာလွ်င္ကား ေၾကြးရန္အလို႔ငွာအဆင္သင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ အိမ္သို႔ ညစာ စားခ်ိန္၌ ေရာက္လာေသာ ဗိုလ္ၾကီးကို အိမ္မွာရွိေသာ ထမင္း ဟင္းတို႔ျဖင့္ ညစာအျဖစ္ ဧည့္ခံေလသည္။ ဗိုလ္ ၾကီးသည္ကား ခရီးေ၀းမွ ေျခလွ်င္လာရသျဖင့္ ဗိုက္ဆာလာသည္ျဖစ္ရာ ကခ်င္အိမ္ရွင္မ်ားက ဧည့္ခံေသာ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းကို ျမိန္ရည္ ရွက္ရည္ အားပါးတရ စားေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကခ်င္မၾကီးေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ စားလက္စ ထမင္းကိုပင္ မစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔သြားေလသတည္း။ ကခ်င္မၾကီးေျပာလိုက္ေသာ စကားသည္ကား ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါေပ၏။
“ဗိုလ္ၾကီး စားပါ စားပါ၊ ဗိုလ္ၾကီးစားတာ အားရတယ္၊ က်မတို႔ အိမ္က ေခြးၾကီးစားသလိုဘဲ”။
အေျပာမတတ္သူအေၾကာင္းေနာက္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ထပ္၍ လာျပန္ပါေပ၏။
တခါက ဦးပဥၨင္းေလးတစ္ပါးသည္ တရုတ္မၾကီးမိသားစုကို တရားေဟာေလသည္။ တရုတ္မၾကီးမိသားစုသည္ လည္း ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးေဟာေသာ တရားကို စူးစူးစိုက္စိုက္ အာရံုယူကာ နာေနေလသည္။ တရားေဟာျပီး ေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးက
“ဒကာမၾကီး ဦးဇင္းေဟာတဲ့ တရားကို နားလည္လား”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ဒါယကာမၾကီးသည္
“နားလည္းပါတယ္ဘုရား၊ လွဴဘို႔ဘဲ ေဟာတာဘဲမဟုတ္လား ကိုယ္ေတာ္”ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလ သည္။ ထိုအခါ တရားေဟာေသာကိုယ္ေတာ္ေလးသည္လည္း ပရိသတ္အလယ္မို႔ အလြန္ရွက္ကာ ထိုအိ္မ္မွ ခပ္သုတ္သုတ္လစ္သြားေလေတာ့သတည္း။
တရုတ္ၾကီးႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္ေလး
တစ္ခါက တရုတ္ၾကီး၏ ဆိုင္သို႔ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ ေစ်း၀ယ္ရန္ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ ပစၥည္း၀ယ္စဥ္ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ တရုတ္ၾကီးႏွင့္ အလႅာပ သလႅာပစကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘာသာေရးဘက္ေရာက္သြားကာ တရုတ္ၾကီးက
“အရွင္ဘုရား ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဘုန္းၾကီး၀တ္ပါသလဲဘုရား၊”ဟု ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးက
“ေနာက္ဘ၀ နတ္သမီး တဖက္ငါးရားနဲ႔ စံစားခ်င္လို႔ ဘုန္းၾကီး၀တ္ပါတယ္ဒကာၾကီး။”ဟု ေျဖလိုက္ေသာအခါ
တရုတ္ၾကီးမွ
“နတ္သမီးတဖက္ငါးရားက ေဆခ်ာပါ့မလားကိုယ္ေတာ္၊ လူထြက္လိုက္ရင္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေဆခ်ာတယ္ ကိုယ္ေတာ္”ဟု ေျပာၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္လည္း ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ တရုတ္ ၾကီးေျပာသည္ကို သေဘာက်ကာ ထိုဆိုင္မွ ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ တရုတ္ၾကီး ၾကာလွ်င္ေတာ့ ကမၼ၀ါဖတ္ေတာ့မွာဘဲ”ဟုေတြးကာ မိမိသည္ပင္ ျပံဳးမိေလေတာ့သတည္း။