ဤအျဖစ္အပ်က္သည္ကား မိမိသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ သမိုင္းျမိဳ႕မစာသင္တိုက္တြင္ သီတင္းသံုးစဥ္က ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးျဖစ္သည္။ မိမိတို႔၏ ေက်ာင္းတိုက္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တည္ရွိခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္ေက်ာင္းတိုက္ တစ္တိုက္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ သာေရး နာေရးရွိလွ်င္ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားသည္ ေက်ာင္းတိုက္ကို လာေရာက္၍ သံဃာ ေတာ္မ်ားကို ပင့္ေလ့ရွိသည္။ စေနေန႔ တစ္ရက္က ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ညေနခင္း ငါးနာရီေလာက္တြင္ ဒါယိကာမတစ္ဦးသည္ သူ႔မ၏ ေမြးေန႔ပဲြအတြက္ သံဃာငါးပါးပင့္ရန္ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ မိမိႏွင့္ေတြ႔သျဖင့္ ပင့္ဖိတ္မွဳကို လက္ခံထားလိုက္သည္။ ထိုဒါယိကာမၾကီးထံမွလည္း လိပ္စာအတိအက် ေတာင္းထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိထက္ အသက္သိကၡာၾကီးေသာ မေထရ္ၾကီးထံ သြားေရာက္သတင္းပို႔ လိုက္သည္။ မေထရ္ၾကီးက
“ဦးဇ၀နေရ ဆြမ္းကပ္က ငါးပါးဆိုရင္ အရွင္ဘုရားရယ္ တပည့္ေတာ္ရယ္ က်န္စာသင္သား သံဃာသံုးပါးရယ္ ေခၚျပီး မနက္ၾကြၾကတာေပါ့ဘုရား။”ဟု မိန္႔ၾကားေလသည္။ ေခတၱခဏၾကာ တျခား၀ိလာသ ဟုအမည္ရေသာ စာခ်ဘုန္းၾကီးတစ္ပါသည္လည္း ေရာက္ရွိလာျပီး
“ဆရာေတာ္! ဒါယကာတစ္ဦးက သူ႔အိမ္ရဲ႕ တိုက္သစ္တက္ပဲြမွာ သံဃာငါးပါးပင့္သြားတယ္၊ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ငါးနာရီတဲ့၊ တိုက္သစ္တက္မို႔ တရားေဟာ ေကာင္းတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ၾကြေပးပါဘုရားလို႔လဲ ေလွ်ာက္သြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေဆြမ္း ဆြမ္းဟင္း ထည့္ဘို႔ ေက်ာင္းက စတီငါးဆင့္ဂိ်ဳင့္တစ္လံုး သပိတ္တစ္လံုး သကၤန္ငါးစံု ထည့္ေပး လိုက္တယ္။ မနက္မွ သကၤန္းငါးစံုဖိုးကို ကပ္မယ္တဲ့ဘုရား။” ဟုေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤတြင္ မေထရ္ၾကီးမွ ပစၥည္းေတြ ေပးလိုက္တာ မင္းက သူတို႔ကို သိလို႔လား။” ေမးေလသည္။ ထိုအခါ စာခ်ဘုန္းၾကီးေလး၀ိလာသမွ
“ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းခ်က္ေနတဲ့ ဒါယိကာမၾကီး ေဒၚစန္းသားလဲ ပါတယ္ဆရာေတာ္။” ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား ေသာအခါ
“ေအး ေအး အသိပါရင္ေတာ့အေရးမၾကီးပါဘူး၊ ခုေခတ္က လူလိမ္ေတြေပါလို႔ ညာသြားမွာစိုးရိမ္လို႔ပါ၊ ထို႔ေနာက္ မေထရ္ၾကီးသည္ မိမိဘက္လွည့္ကာ
“ဦးဇ၀နေရ မနက္ျဖန္ဆြမ္းစားက ႏွစ္ပဲြဆိုေတာ့ အရင္လာပင့္တဲ့ပြဲကို အရွင္ဘုရားက ဦးေဆာင္ျပီးၾကြသြားလိုက္၊ ေနာက္ပြဲ ကိုေတာ့ တပည့္ေတာ္က ဦးေဆာင္ၾကြမွျဖစ္မယ္။” ဟု စီမံေလသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ေစာေစာ မိမိတို႔၏ အဖြဲ႔သည္ ေမြးေန႔ရွင္ ဒါယကာမၾကီးအိမ္မွ ပင့္ေသာ ပုဂၢိဳလ္လာေရာက္သျဖင့္ လုိက ္သြားၾကသည္။ မိမိတို႔အဖြဲ႔သည္ ဆြမ္းစား တရားေဟာ ေရစက္ခ်ျပီးေနာက္ (ရ) နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ ျပန္ၾကြလာ ၾကသည္။ မေထရ္ၾကီးဦးစီးေသာ အဖြဲ႔သည္ကား သကၤန္းရံုလွ်က္ ဆြမ္းစားလာပင့္မည့္ ဒါယကာကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ “ေမ့ေန၍ လာမပင့္တာျဖစ္မယ္ထင္တယ္”ဟု ယူဆျပီး ေပးထားေသာလိပ္စာအတိုင္း လိုက္ သြားၾကသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ မေထရ္ၾကီးတို႔အဖြဲ႔ ျပန္ၾကြလာၾကသည္။ ထိုအခါ မိမိက
“ဆရာေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဆြမ္းစားက ျမန္လွခ်ည့္လား။” ဟု စပ္စုေလသည္။ ဤတြင္ ဆရာေတာ္က
“ေပးထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္းလိုက္သြားတာ၊ အိမ္လဲရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး၊ ဒကာလဲ မေတြ႔ခဲ့ဘူး၊ ဟိုလက္ခံတဲ့ ၀ိလာသ အသံုးမက်လို႔ ျဖစ္ရတာ၊ ဆြမ္းမစားရတာ အေရးမၾကီးဘူး၊ ေက်ာင္းရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြက ပါသြားျပီး။”ဟု ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ ေျပာကာ ဆရာေတာ္သည္ သူ႔အေဆာင္ဘက္ဆီသို႔ ၾကြသြားေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ရပ္ကြက္ထဲလဲ လိမ္စရာ လူမရွိေလာက္ေအာင္ မဲြကုန္ျပီထင္ရဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘက္သို႔ပင္ လွည့္လာၾကေလျပီ၊ သတိထားမွ တန္ကာက်ေခ်ေတာ့မည္။ မိမိဆရာေတာ္၏ အျဖစ္သည္ကား “ဖြတ္မရ ဓါးမအဆံုး” ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
လူတို႔သည္ ငတ္လာသည့္အခါ ပုဂၢိဳလ္မေရြးေတာ့ေပ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ လိမ္ၾကေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ မိမိသည္ ေက်ာင္းၾကီး၏ ေအာက္ထပ္ စာၾကည့္ေနစဥ္ ဒါယကာတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ မိမိအား လာေရာက္ ၀ပ္ခ်ေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္ မိမိက
“ဒကာေတာ္ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ” ေမးေသာအခါ
ဒကာေတာ္က
“ဆရာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါဘုရား”
“ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ဒကာၾကီး၊ ဆရာေတာ္မရွိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ကိစၥေလာက္ေတာ့ ဦးဇင္းကို ေလွ်ာက္လဲ ရပါတယ္ဒကာၾကီး”
“တပည့္ေတာ္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ ရွက္ပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ေတာင္းစားတဲ့လူစားမ်ိဳလဲ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဟသၤာတကို သြားရမွာ လမ္းစရိတ္မရွိလို႔ အဲဒါေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဆီကို စရိတ္ စြန္႔ခိုင္းမလို႔ပါ ဘု၇ား၊”
“ဟသၤာတစရိတ္က ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ဒကာၾကီး”
“တစ္ေထာင္ေလာက္ဆိုရင္ ရပါတယ္ဘုရား”
“ဆရာေတာ္လဲ မရွိဘူး ဒကာၾကီး၊ ဦးဇင္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ ငါးရာစြန္႔လိုက္မယ္၊ အဲဒါနဲ႔သာ သြားေပေတာ့ ဒကာၾကီး။”ဟုေျပာကာ ငါးရာစြန္႔ၾကဲလိုက္ေလသည္။ ဒကာၾကီးသည္ ငါးရာကို လက္ခံျပီးေနာက္ မိမိအား ျပားျပား၀ပ္ ရွိခိုးကာ
“အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဥပဓိရုပ္အသြင္အျပင္ၾကည့္ရတာ ေနာင္အခါ ဘုန္းၾကီးမယ့္ရုပ္မ်ိဳးဘဲဘုရား။”ဟု ေျမွာက္သြား လိုက္ ျပန္သည္။ မိမိကလည္း စိတ္အတြင္းမွ
“ဒကာေတာ္ေရ ဦးဇင္းက အ၇င္က ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးလို အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ဆိုတာ ကိုေတာ့ သိေစခ်င္တယ္ ဒကာၾကီး”ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။
ဤအေၾကာင္းႏွင့္စပ္သျဖင့္ ေရွးက အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္ေသာ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရွိသည္။ ထိုဘုန္းၾကီးကို ဘယ္ ပုဂၢိဳလ္ကမွ ေျမွာက္ပင့္မေျပာရဲေပ၊ အေၾကာင္းေသာ္ကား သူသည္ အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ေပ တည္း။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ ဒကာတစ္ေယာက္ေရာက္လာကာ
“တပည့္ေတာ္ဘုန္းၾကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ဘူးတယ္၊ အေျမွာက္ၾကိဳက္တဲ့ ဘုနး္ၾကီးေတြခ်ည္းဘဲဘုရား၊ အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္တဲ့ ဘုနး္ၾကီးဆိုလို႔ အရွင္ဘုရားတစ္ပါးဘဲ ေတြ႔ဘူးေသးတယ္ဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ေသာ အခါ ဆရာေတာ္က
“ဟုတ္တာေပါ့ ဒကာရ၊”ဟုလက္သီးလက္ေမာင္းတမ္းကာ အားရ၀မ္းသာေထာက္ခံေလသတည္း။
“ဦးဇ၀နေရ ဆြမ္းကပ္က ငါးပါးဆိုရင္ အရွင္ဘုရားရယ္ တပည့္ေတာ္ရယ္ က်န္စာသင္သား သံဃာသံုးပါးရယ္ ေခၚျပီး မနက္ၾကြၾကတာေပါ့ဘုရား။”ဟု မိန္႔ၾကားေလသည္။ ေခတၱခဏၾကာ တျခား၀ိလာသ ဟုအမည္ရေသာ စာခ်ဘုန္းၾကီးတစ္ပါသည္လည္း ေရာက္ရွိလာျပီး
“ဆရာေတာ္! ဒါယကာတစ္ဦးက သူ႔အိမ္ရဲ႕ တိုက္သစ္တက္ပဲြမွာ သံဃာငါးပါးပင့္သြားတယ္၊ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ငါးနာရီတဲ့၊ တိုက္သစ္တက္မို႔ တရားေဟာ ေကာင္းတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ၾကြေပးပါဘုရားလို႔လဲ ေလွ်ာက္သြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေဆြမ္း ဆြမ္းဟင္း ထည့္ဘို႔ ေက်ာင္းက စတီငါးဆင့္ဂိ်ဳင့္တစ္လံုး သပိတ္တစ္လံုး သကၤန္ငါးစံု ထည့္ေပး လိုက္တယ္။ မနက္မွ သကၤန္းငါးစံုဖိုးကို ကပ္မယ္တဲ့ဘုရား။” ဟုေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤတြင္ မေထရ္ၾကီးမွ ပစၥည္းေတြ ေပးလိုက္တာ မင္းက သူတို႔ကို သိလို႔လား။” ေမးေလသည္။ ထိုအခါ စာခ်ဘုန္းၾကီးေလး၀ိလာသမွ
“ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းခ်က္ေနတဲ့ ဒါယိကာမၾကီး ေဒၚစန္းသားလဲ ပါတယ္ဆရာေတာ္။” ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား ေသာအခါ
“ေအး ေအး အသိပါရင္ေတာ့အေရးမၾကီးပါဘူး၊ ခုေခတ္က လူလိမ္ေတြေပါလို႔ ညာသြားမွာစိုးရိမ္လို႔ပါ၊ ထို႔ေနာက္ မေထရ္ၾကီးသည္ မိမိဘက္လွည့္ကာ
“ဦးဇ၀နေရ မနက္ျဖန္ဆြမ္းစားက ႏွစ္ပဲြဆိုေတာ့ အရင္လာပင့္တဲ့ပြဲကို အရွင္ဘုရားက ဦးေဆာင္ျပီးၾကြသြားလိုက္၊ ေနာက္ပြဲ ကိုေတာ့ တပည့္ေတာ္က ဦးေဆာင္ၾကြမွျဖစ္မယ္။” ဟု စီမံေလသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ေစာေစာ မိမိတို႔၏ အဖြဲ႔သည္ ေမြးေန႔ရွင္ ဒါယကာမၾကီးအိမ္မွ ပင့္ေသာ ပုဂၢိဳလ္လာေရာက္သျဖင့္ လုိက ္သြားၾကသည္။ မိမိတို႔အဖြဲ႔သည္ ဆြမ္းစား တရားေဟာ ေရစက္ခ်ျပီးေနာက္ (ရ) နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ ျပန္ၾကြလာ ၾကသည္။ မေထရ္ၾကီးဦးစီးေသာ အဖြဲ႔သည္ကား သကၤန္းရံုလွ်က္ ဆြမ္းစားလာပင့္မည့္ ဒါယကာကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ “ေမ့ေန၍ လာမပင့္တာျဖစ္မယ္ထင္တယ္”ဟု ယူဆျပီး ေပးထားေသာလိပ္စာအတိုင္း လိုက္ သြားၾကသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ မေထရ္ၾကီးတို႔အဖြဲ႔ ျပန္ၾကြလာၾကသည္။ ထိုအခါ မိမိက
“ဆရာေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဆြမ္းစားက ျမန္လွခ်ည့္လား။” ဟု စပ္စုေလသည္။ ဤတြင္ ဆရာေတာ္က
“ေပးထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္းလိုက္သြားတာ၊ အိမ္လဲရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး၊ ဒကာလဲ မေတြ႔ခဲ့ဘူး၊ ဟိုလက္ခံတဲ့ ၀ိလာသ အသံုးမက်လို႔ ျဖစ္ရတာ၊ ဆြမ္းမစားရတာ အေရးမၾကီးဘူး၊ ေက်ာင္းရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြက ပါသြားျပီး။”ဟု ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ ေျပာကာ ဆရာေတာ္သည္ သူ႔အေဆာင္ဘက္ဆီသို႔ ၾကြသြားေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ရပ္ကြက္ထဲလဲ လိမ္စရာ လူမရွိေလာက္ေအာင္ မဲြကုန္ျပီထင္ရဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘက္သို႔ပင္ လွည့္လာၾကေလျပီ၊ သတိထားမွ တန္ကာက်ေခ်ေတာ့မည္။ မိမိဆရာေတာ္၏ အျဖစ္သည္ကား “ဖြတ္မရ ဓါးမအဆံုး” ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
လူတို႔သည္ ငတ္လာသည့္အခါ ပုဂၢိဳလ္မေရြးေတာ့ေပ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ လိမ္ၾကေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ မိမိသည္ ေက်ာင္းၾကီး၏ ေအာက္ထပ္ စာၾကည့္ေနစဥ္ ဒါယကာတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ မိမိအား လာေရာက္ ၀ပ္ခ်ေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္ မိမိက
“ဒကာေတာ္ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ” ေမးေသာအခါ
ဒကာေတာ္က
“ဆရာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါဘုရား”
“ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ဒကာၾကီး၊ ဆရာေတာ္မရွိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ကိစၥေလာက္ေတာ့ ဦးဇင္းကို ေလွ်ာက္လဲ ရပါတယ္ဒကာၾကီး”
“တပည့္ေတာ္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ ရွက္ပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ေတာင္းစားတဲ့လူစားမ်ိဳလဲ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဟသၤာတကို သြားရမွာ လမ္းစရိတ္မရွိလို႔ အဲဒါေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဆီကို စရိတ္ စြန္႔ခိုင္းမလို႔ပါ ဘု၇ား၊”
“ဟသၤာတစရိတ္က ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ဒကာၾကီး”
“တစ္ေထာင္ေလာက္ဆိုရင္ ရပါတယ္ဘုရား”
“ဆရာေတာ္လဲ မရွိဘူး ဒကာၾကီး၊ ဦးဇင္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ ငါးရာစြန္႔လိုက္မယ္၊ အဲဒါနဲ႔သာ သြားေပေတာ့ ဒကာၾကီး။”ဟုေျပာကာ ငါးရာစြန္႔ၾကဲလိုက္ေလသည္။ ဒကာၾကီးသည္ ငါးရာကို လက္ခံျပီးေနာက္ မိမိအား ျပားျပား၀ပ္ ရွိခိုးကာ
“အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဥပဓိရုပ္အသြင္အျပင္ၾကည့္ရတာ ေနာင္အခါ ဘုန္းၾကီးမယ့္ရုပ္မ်ိဳးဘဲဘုရား။”ဟု ေျမွာက္သြား လိုက္ ျပန္သည္။ မိမိကလည္း စိတ္အတြင္းမွ
“ဒကာေတာ္ေရ ဦးဇင္းက အ၇င္က ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးလို အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ဆိုတာ ကိုေတာ့ သိေစခ်င္တယ္ ဒကာၾကီး”ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။
ဤအေၾကာင္းႏွင့္စပ္သျဖင့္ ေရွးက အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္ေသာ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရွိသည္။ ထိုဘုန္းၾကီးကို ဘယ္ ပုဂၢိဳလ္ကမွ ေျမွာက္ပင့္မေျပာရဲေပ၊ အေၾကာင္းေသာ္ကား သူသည္ အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ေပ တည္း။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ ဒကာတစ္ေယာက္ေရာက္လာကာ
“တပည့္ေတာ္ဘုန္းၾကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ဘူးတယ္၊ အေျမွာက္ၾကိဳက္တဲ့ ဘုနး္ၾကီးေတြခ်ည္းဘဲဘုရား၊ အေျမွာက္မၾကိဳက္တတ္တဲ့ ဘုနး္ၾကီးဆိုလို႔ အရွင္ဘုရားတစ္ပါးဘဲ ေတြ႔ဘူးေသးတယ္ဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ေသာ အခါ ဆရာေတာ္က
“ဟုတ္တာေပါ့ ဒကာရ၊”ဟုလက္သီးလက္ေမာင္းတမ္းကာ အားရ၀မ္းသာေထာက္ခံေလသတည္း။
0 comments:
Post a Comment