“မိမိႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ”

မိမိသည္ (၂၀၀၂)ခုႏွစ္တြင္ M.A တန္းတက္ရန္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ ၾကြေရာက္ခဲ့သည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕တို႔သည္ အဂၤလိပ္စကားကို ကၽြမ္းက်င္စြာေျပာေနၾက သည္ကို ေတြ႔ရွိရေလသည္။ သူတို႔ကဲသို႔ မိမိသည္လည္း အဂၤလိပ္စကားကို ကၽြမ္းက်င္စြာ ေျပာတတ္လိုသည္။ သို႔ျဖစ္ သျဖင့္ အဂၤလိပ္စာအားနည္းေသာ မိမိႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းဦးဇင္းတစ္ပါးသည္ Oxford collage သို႔ အဂၤလိပ္ သဒၵါႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားေျပာကို တက္ၾကေလသည္။ မိမိတို႔သည္ အဂၤလိပ္စာအားနည္းၾကသည့္အားေလွ်ာ္စြာ တခါတေလ ဆရာဘာေျပာသည္ကိုပင္ မသိၾကေပ။ listening skillကလဲ အလြန္ပင္အားနည္းၾကေပသည္။ ထိုအျပင္ ဆရာ၏ အဂၤလိပ္စကားေျပာကလည္း အလြန္ပင္ ျမန္လွေပသည္။ အသံထက္ျမန္ေသာ ေလယာဥ္ပင္ အရွဳံးေပးရမည္ထင္၏။ ဆရာက ေလ့က်င့္ခန္းျပဳလုပ္ခိုင္းလွ်င္ အနီးအနားရွိ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေမး၍ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလုပ္ၾကရသည္။ တစ္ေန႔ ဆရာသည္ ေက်ာင္းသားတိုင္း၏ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို စစ္ေဆးေနသည္။ မိမိသည္ အနီးအနားရွိေက်ာင္းသားကို
“ဆရာက ဘာေတြစစ္ေဆးေနတာလဲ သူငယ္ခ်င္း“ ဟု ေမးလိုက္မိသည္။
“ဘေႏၱၾကီး တပည့္ေတာ္တို႔ကို မေန႔က အိမ္စာေပးလိုက္တယ္ေလ၊ အဲဒါစစ္ေဆးေနတာ” ဟု ေက်ာင္းသားက ေျပာလိုက္ေသာအခါတြင္ မိမိသည္ ေတာ္ေတာ္ပင္ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားသြားသည္။ ဆရာသည္ စာႏွင့္ပတ္ သက္လာလွ်င္ ဘုန္းၾကီးကိုလည္း ခ်န္မထား၊ အလြန္ပင္ ဆူေငါက္တတ္သည္။ ဆရာသည္ အိမ္စာမ်ားကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစစ္လာသည္။ မိမိအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ
“ဘေႏၱဇ၀န အိမ္စာျပပါ”ဟု ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို ေတာင္းေလေတာ့သည္။
“ဆ၇ာ မေန႔က ဦးဇင္းေခါင္းကိုက္ေနလို႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဆရာ” ဟု ေျဖၾကားလိုက္ေသာအခါတြင္ကား ဆရာသည္ မိမိကို အစြမ္းကုန္ ဆူေလေနေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာသည္
“ဘေႏၱဇ၀န ငါးပါးသီလပါဠိကို ရလား၊ ရလွ်င္ ရြတ္ျပပါ ”ဟု ေတာင္းဆိုလာေလသည္။ မိမိသည္ “ဆရာၾကီးသည္ ငါးပါးသီလကို သိလိုဟန္ရွိ၏။ ေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္လို႔ မိမိအေပၚတြင္ ေဒါသထြက္ေနေသာ ဆရာၾကီးကို ငါးပါး သီလပါဠိကို ရြတ္ျပျခင္းျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေစမည္”ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ခုႏွစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား အသံေန အသံထားျဖင့္ ရြတ္ျပလိုက္သည္။ ပီျပင္စြာ ရြတ္ဆိုႏိုင္သျဖင့္ ပီတိစိတ္ေတြပင္ တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာ ေခ်သည္။ ပါဏာတိပါတာမွ စ၍ ရြတ္ဆိုလာလိုက္ရာ မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဓိယာမိ။ ဟူေသာ သိကၡာပုဒ္ကို ေရာက္ေသာအခါတြင္ကား
“ဘေႏၱဇ၀န အဲဒီသိကၡာပုဒ္၏ အဓိပၸာယ္ကို ေျပာပါ၊”
“မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါ၏”ဟု အဓိပၸာယ္ကို ခ်က္ခ်င္း ရွင္းျပလိုက္သည္။
“ဘေႏၱဇ၀နက ေခါင္းကိုက္လို႔ အိမ္စာ မလုပ္ခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ အဲဒါတကယ္လား၊ သို႔မဟုတ္ ရဟန္းျဖစ္လွ်က္ ညားတာလား၊”ဟု ေမးေလျပန္သည္။ ထိုအခါမွ မိမိသည္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။
“ဆရာၾကီးသည္ ငါးပါးသီလသိကၡာပုဒ္မ်ားကို သိလို၍ ေမးျခင္းမဟုတ္ မိမိအား ေက်ာင္းသားေတြအလယ္မွာ ေဒါက္ျဖဳတ္လို၍သာ ေမးျခင္းျဖစ္သည္”ဟု သေဘာေပါက္ကာ ျငီးျခင္းၾကီးတစ္မ်ိဳးသာ ျငီးခ်လိုက္ပါေတာ့သ တည္း။
“အေမာင္ဇ၀န မင္း ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါလား”။
အိမ္စာမေရးရျခင္း၏ စစ္မွန္ေသာ အေၾကာင္းကို ဆက္၍ ရွာရေသာ္ကား
“ေခါင္းကိုက္၍ မဟုတ္၊ ဆရာအိမ္စာေပးလိုက္သည္ကိုပင္ နားမလည္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။”
တစ္ေန႔ မိမိႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ အလြန္ေစာစြာပင္လွ်င္ ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ကား
“ဘေႏၱၾကီးတို႔ ဒီေန႔ ေက်ာင္းပိတ္တယ္ေလ၊ မသိဘူးလား၊ ေမ႔သြားတယ္ထင္တယ္၊”ဟု စာေရးေလးက ေျပာေလ သည္။ ဤတြင္ မိမိက
“ေဆာရီး သူငယ္ခ်င္းေရ ဒို႔ေမ့သြားလို႔ပါကြယ္”ဟု ေျပာကာ ခပ္သုတ္သုတ္လစ္ထြက္လာေလေတာ့သည္။
“အမွန္စင္စစ္ကား ေမ့၍ ထိုေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားျခင္း မဟုတ္ေပ၊ ဆရာကား မေန႔က ေက်ာင္းပိတ္တယ္ လို႔ေျပာလိုက္ေလသည္၊ ေက်ာင္းပိတ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္သည္ကို နားမလည္ၾကေသာ မိမိတို႔သည္ကား ေကာ လိပ္သို႔ ထို႔ေန႔မွပင္ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ရွိသြားေပသည္။ဇဲြဆုေပးထိုက္ပါေပ၏။