ဤပံုျပင္ေလးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ ရြာမွ ျဖစ္ရပ္မွန္ ပံုျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါေပသည္။ စစ္ကိုင္းတိုင္း ေရဦးျမိဳ႕နယ္အတြင္းက ရြာတစ္ရြာတြင္ ေမာင္အံုးေမာင္ဟု အမည္ရွိေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ရွိ ေလသည္။ ေမာင္အံုးေမာင္၏ မိဘမ်ားသည္ ေမာင္အံုးေမာင္ကို ပညာတတ္ လူလိမၼာတစ္ေယာက္ျဖစ္ ေစခ်င္ ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကို ငယ္စဥ္ကပင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံတြင္ အပ္ႏွံထားၾကေလသည္။ သူ၏ မိဘမ်ား၏ လိုအင္ဆႏၵျပည့္၀ေစရန္ ဆရာေတာ္သည္ ေမာင္အံုးေမာင္ကို ေက်ာင္းေရာက္ခ်ိန္ကစ၍ ပညာကို ၾကပ္မတ္ကာ သင္ေပးေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္အံုးေမာင္သည္
ဥာဏ္ထိုင္းသည္။ ဆရာေတာ္သင္ေပးေသာ စာအားလံုးကို စာသင္ခန္းမွ ထြက္လွ်င္ေမ့ပစ္ေလ့ရွိသည္။
ဘာကိုမွ် ဟုတ္တိပတ္တိ မရေတာ့ေပ။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ သူ႔ကို လက္ေတြ႔သင္လက္ေတြ႔ဖတ္ ဟူေသာ စနစ္ကို ေျပာင္းကာ သင္ေပးေတာ္မူခဲ့ရသည္။ ထိုစနစ္သည္ ေတာ္ေတာ္ထိေရာက္မွဳရွိပါေပသည္။
ေမာင္အံုးေမာင္တစ္ေယာက္ စာကို ေတာ္ေတာ္ေလးဖတ္တတ္လာေခ်ျပီ။ တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္သည္ သူ႔၏ တပည့္ေက်ာ္ၾကီးေမာင္အံုးေမာင္တစ္ေယာက္ စာကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ဖတ္တတ္လာေလျပီဆိုသည္ကို ေက်ာင္းသားမ်ားကို သိေစခ်င္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ေမာင္အံုးေမာင္ကို စာဖတ္ျပခိုင္းေလသည္။ ဆရာေတာ္က ဖတ္ျပခိုင္းေသာ စာသည္ကား ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။
“လွ်က္ဆာတစ္ဒါဇင္ (၈ိ. ၈ဲ) ”ပင္ျဖစ္သည္။ ေမာင္အံုးေမာင္တို႔ေခတ္က “ ရွစ္က်ပ္ ကို (၈ိ) ဟု ေရး၍ ရွစ္ပဲ ကို
(၈ဲ) ဟု ေရးေလ့ရွိသည္။ဆရာေတာ္သည္ ေမာင္အံုးေမာင္ကို
“အံုးေမာင္ ဒီစာကို ေက်ာင္းသားေတြကို ဖတ္ျပလိုက္စမ္း”ဟု မိန္႔ၾကားေသာအခါ ေမာင္အံုးေမာင္သည္
“လွ်က္ဆားတစ္ဒါဇင္, လွ်က္ဆားတစ္ဒါဇင္”ဟု ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္သည္ စိတ္ဆိုးကာ
“ေရွ႕ဆက္ဖတ္ေလကြာ”ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ က်မ္းျပင္ကို ဒုတ္ႏွင့္ ျဗန္းကနဲရိုက္လိုက္ေလသည္။ ေမာင္အံုးေမာင္ တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ဖတ္ျပလိုက္သည္ကား
“လွ်က္ဆားတစ္ဒါဇင္ ဂိ ဂဲ ”ဟု ပင္ ျဖစ္ေလသတည္း။ ေမာင္အံုးေမာင္၏ ဖတ္ျပသံကို ၾကားလိုက္ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာေတာ္ကိုပင္ မေၾကာက္ေတာ့ဘဲ ခြက္ထိုးခြက္လန္ က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္လိုက္ၾက ေလသည္။ စာမရလွ်င္ ေမာင္အံုးေမာင္ကို ရိုက္မည္ဟု ဒုတ္တကိုင္ကိုင္ႏွင့္ ဟန္ျပင္ေနေသာ ဆရာေတာ္ သည္ပင္ ဒုတ္ကိုပင္ ဆက္လက္ကိုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဗိုက္ကို ႏွိပ္ကာ ရယ္ေတာ္မူေလေတာ့သတည္း။
ဥာဏ္ထိုင္းသည္။ ဆရာေတာ္သင္ေပးေသာ စာအားလံုးကို စာသင္ခန္းမွ ထြက္လွ်င္ေမ့ပစ္ေလ့ရွိသည္။
ဘာကိုမွ် ဟုတ္တိပတ္တိ မရေတာ့ေပ။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ သူ႔ကို လက္ေတြ႔သင္လက္ေတြ႔ဖတ္ ဟူေသာ စနစ္ကို ေျပာင္းကာ သင္ေပးေတာ္မူခဲ့ရသည္။ ထိုစနစ္သည္ ေတာ္ေတာ္ထိေရာက္မွဳရွိပါေပသည္။
ေမာင္အံုးေမာင္တစ္ေယာက္ စာကို ေတာ္ေတာ္ေလးဖတ္တတ္လာေခ်ျပီ။ တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္သည္ သူ႔၏ တပည့္ေက်ာ္ၾကီးေမာင္အံုးေမာင္တစ္ေယာက္ စာကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ဖတ္တတ္လာေလျပီဆိုသည္ကို ေက်ာင္းသားမ်ားကို သိေစခ်င္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ေမာင္အံုးေမာင္ကို စာဖတ္ျပခိုင္းေလသည္။ ဆရာေတာ္က ဖတ္ျပခိုင္းေသာ စာသည္ကား ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။
“လွ်က္ဆာတစ္ဒါဇင္ (၈ိ. ၈ဲ) ”ပင္ျဖစ္သည္။ ေမာင္အံုးေမာင္တို႔ေခတ္က “ ရွစ္က်ပ္ ကို (၈ိ) ဟု ေရး၍ ရွစ္ပဲ ကို
(၈ဲ) ဟု ေရးေလ့ရွိသည္။ဆရာေတာ္သည္ ေမာင္အံုးေမာင္ကို
“အံုးေမာင္ ဒီစာကို ေက်ာင္းသားေတြကို ဖတ္ျပလိုက္စမ္း”ဟု မိန္႔ၾကားေသာအခါ ေမာင္အံုးေမာင္သည္
“လွ်က္ဆားတစ္ဒါဇင္, လွ်က္ဆားတစ္ဒါဇင္”ဟု ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္သည္ စိတ္ဆိုးကာ
“ေရွ႕ဆက္ဖတ္ေလကြာ”ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ က်မ္းျပင္ကို ဒုတ္ႏွင့္ ျဗန္းကနဲရိုက္လိုက္ေလသည္။ ေမာင္အံုးေမာင္ တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ဖတ္ျပလိုက္သည္ကား
“လွ်က္ဆားတစ္ဒါဇင္ ဂိ ဂဲ ”ဟု ပင္ ျဖစ္ေလသတည္း။ ေမာင္အံုးေမာင္၏ ဖတ္ျပသံကို ၾကားလိုက္ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာေတာ္ကိုပင္ မေၾကာက္ေတာ့ဘဲ ခြက္ထိုးခြက္လန္ က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္လိုက္ၾက ေလသည္။ စာမရလွ်င္ ေမာင္အံုးေမာင္ကို ရိုက္မည္ဟု ဒုတ္တကိုင္ကိုင္ႏွင့္ ဟန္ျပင္ေနေသာ ဆရာေတာ္ သည္ပင္ ဒုတ္ကိုပင္ ဆက္လက္ကိုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဗိုက္ကို ႏွိပ္ကာ ရယ္ေတာ္မူေလေတာ့သတည္း။
1 comments:
ဘုန္းဘုန္းေရ ၾကက္တူေရြးေအာ္သံလားလို႔ လာဖတ္ၾကည့္တာ အဟိ
Post a Comment