“ကိုယ္ေတာ္ေလးမ်ား၏ လူထြက္ရျခင္းအေၾကာင္းမ်ား”

တစ္ခါက ေတာရြာမွ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ စာသင္ရန္အလို႔ငွာ ျမိဳ႕သို႔ၾကြသြားေလသည္။ ထိုကိုယ္ေတာ္ ေလးသည္ မိဘႏွင့္ ဆရာသမားမ်ား၏ ဆႏၵကို မလြန္ဆန္လိုေသာေၾကာင့္သာ ျမိဳ႕သို႔ ၾကြခဲ့ရသည္။ စိတ္ကမပါ ေခ်။ ျမိဳ႕ေရာက္ေသာအခါ သူ၏ ေတာေက်ာင္းကဲ့သို႔မဟုတ္ပါေခ်။ နံနက္ေလးနာရီထရသည္။ ငါးနာရီတြင္ ေက်ာင္းရွိ သံဃာအားလံုး စီတန္းဆြမ္းခံၾကြၾကရသည္။ ဆြမ္းခံျပီးေသာအခါ ဆြမ္းစားျပီးေနာက္ စာတက္စာ က်က္ႏွင့္ နား ခ်ိန္ဟူ၍ မရလွေခ်၊ မူလကပင္ ျမိဳ႕မွာ စာသင္ရန္ ဆႏၵမရွိေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ျမိဳ႕တြင္ အလြန္ပင္ပန္းသျဖင့္ ရြာျပန္ကာ လူထြက္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္ ေတာ္ေလးသည္ စာသင္တိုက္မွ ဆရာေတာ္ကို ခြင့္ပန္ကာ ေတာသို႔ျပန္ၾကြသြားေလေတာ့သည္။ ရြာတြင္ ကိုယ္္ ေတာ္ေလး၏ မိဘမ်ားသည္ကား
“ဒို႔သားက ျမိဳ႕မွာ စာသင္ေနတာ၊ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ ပညာတတ္ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္လာေတာ ့မွာ။”ဟု အိမ္စဥ္လွည့္လည္ကာ ၾကြားေနၾကသည္။ ၾကြား၍မွမဆံုးေသးပါ။ သားကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ရြာျပန္ ၾကြလာခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးသည္ သားကိုရင္ထံကို ခ်ဥ္းကပ္ကာ
“ကိုရင္ဘာလို႔ရြာျပန္ၾကြလာသလဲ”ဟု ေမးေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ကိုရင္က
“ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႔ ျမိဳ႕မွာ ေနတယ္ဆိုတာ သူမ်ားလို ၀တ္ႏိုင္ စားႏိုင္မွ ေကာင္းတာ၊ ကိုရင္မွာက အျခား ကိုရင္ေတြလို သကၤန္းေကာင္းမရွိဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ သကၤန္း၀ယ္ေပးႏိုင္ရင္လဲ ၀ယ္ေပးပါ၊ မ၀ယ္ေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုရင္ထြက္ေတာ့မယ္။”ဟု ပူဆာေလ၏။ ကိုရင္ေလး၏ မိဘမ်ားသည္ အလြန္ပင္ ဆင္းရဲၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔၏ သားကိုရင္သည္ သာသနေဘာင္မွ ထြက္လာမည္ကို စိုးရိမ္းေသာေၾကာင့္
“ကိုရင္ရယ္ ဘာသကၤန္းလဲ ဘယ္ေလာက္က်လဲ ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႔ ၀ယ္ေပးမွာေပါ့။”ဟု အားတက္သေရာ ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ ဤတြင္ ကိုရင္က
“သကၤန္းက တက္တရြန္သကၤန္း၊ ေစ်းကေတာ့ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္ ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႔။”ဟု ေစ်းႏွဳန္ကို ေျပာျပေလသည္။ ထိုေခတ္က ႏွစ္ရာသည္ကား အလြန္ပင္ တန္းဖိုးရွိသည္။ ဆင္းရဲေသာ ကိုရင္ေလး ၏ မိဘမ်ားသည္ သူတို႔၏ သားကိုရင္ေလးကို လူမထြက္ေစရန္အလို႔ငွာ
“ကို၇င္ရယ္ ၀ယ္ေပးပါမယ္၊ မပူပါနဲ႔”ဟု ေခ်ာ့ေမာ့ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ မူလကပင္ သာသနေဘာင္တြင္ ဆြမ္းခံထြက္ စာတက္ စာက်က္အလုပ္မ်ားကို မလုပ္လိုေတာ့သျဖင့္ လူထြက္ရန္အလို႔ ဒုန္းဒုန္းခ်ထားေသာ ကိုယ္ ေတာ္ေလးသည္
“ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ငါလူထြက္ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ၀ယ္မလွဴႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္စံုလွဴခိုင္းမွ” ေတြးကာ
“ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႔ ကိုရင္ ခုကတည္းက ေျပာထားမယ္၊ ႏွစ္စံုလွဴမွေနာ္၊ တစ္စံုဆိုရင္ ကိုရင္က အလွဴမခံ ဘူး၊ လူထြက္မွာဘဲ။”ဟု ဆိုေသာအခါ မိဘႏွစ္ပါးခမ်ာ
“သကၤန္းတစ္စံုေတာင္ အိမ္မွာရွိမဲ့ စုမဲ့ေလး ထုတ္ျပီး ေရာင္းခ်လွဴရမွာ၊ ႏွစ္စံုဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးကိုရင္ရယ္၊ သို႔ေသာ္ ရြာေတာင္ပိုင္းက ကိုရင္ရဲ႕ဦးေလးေတြဆီမွာ သြားအလွဴခံေပးမယ္ကိုရင္၊”ဟု ေခ်ာေမာ့ေလသည္။ ဤတြင္ ကိုရင္က
“က်ဳပ္က ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႔လွဴတဲ့ သကၤန္းကိုဘဲ လိုခ်င္တယ္၊ သူမ်ားလွဴတဲ့သကၤန္းကို မလိုခ်င္ဘူး။” ဆိုလာေသာအခါ ဒကာမၾကီးက ေခ်ာ့ေမာ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ဒကာၾကီးက စိတ္မရွည္ေတာ့ေသာေလသံျဖင့္
“ဒီေလာက္ေတာင္ထြက္ခ်င္ရင္လဲ ထြက္ေတာ့ ကို၇င္၊ ေခ်ာ့ေမာ့မေနေတာ့ဘူး၊ လူထြက္တာနဲ႔ ဆန္အိတ္ထမ္းဘုိ႔
သာျပင္ေတာ့။”ဟု ေျပာကာ ဒကာၾကီးသည္ အိမ္မွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။ ထို႔သို႔ခြင္ရသျဖင့္ ထိုကိုယ္ ေတာ္ေလးသည္လည္း လူ႔ေဘာင္သို႔ ေျပာင္းသြားေလေတာ့သတည္း။
ေနာက္တစ္ပုဒ္သည္ကား တစ္ခါက ကိုယ္ေတာ္ခပ္ငယ္ငယ္ေလးတစ္ပါးသည္ ေတာရြာတစ္ရြာတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ေနေလသည္။ သူသည္ သာသနေဘာင္တြင္ မေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ့ေပ။ လူထြက္လိုေသာ အေၾကာင္းကို ဒကာ ဒကာမမ်ားကို ေျပာရန္ အားနာေနရွာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရြာမွ ဒကာ ဒကာမမ်ားသည္ သူ႔ ကို အလြန္ပင္ ၾကည္ညိဳၾကေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ သို႔ျဖစ္သျဖစ္ နည္းလမ္းရွာရေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုယ္ ေတာ္ေလးသည္ အရဲစြန္႔ျပီး ေျပာေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလသည္
“ဒကာ ဒကာမၾကီးတို႔ ဦးဇင္းလူထြက္ေတာ့မယ္။”ဟု မိန္႔လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ရြာမွ ဒကာ ဒကာမမ်ားသည္
“ဘာေၾကာင့္ လူထြက္မွာလဲဘုရား။”ဟု ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးက အေၾကာင္းျပေကာင္းစြာျဖင့္ မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။
“ဒကာ ဒကာမၾကီးတို႔ ေဆာက္လွဴထားတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးကလဲ ဘယ္လိုၾကီးမွန္လဲ မသိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္း လူထြက္ဘို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တာဘဲ။”ဟူသတည္း။