တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးေက်ာင္းထိုင္ေတာ္မူသည္။ ဆရာေတာ္မွာ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာရွိ သည္။ အခ်ိဳ႕တပည့္မ်ားသည္ ျမိဳ႕ၾကီး ျပၾကီးမ်ားတြင္ အရာရွိမ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕တပည့္မ်ားသည္ကား တစ္ျခားရြာ တစ္ျခားျမိဳ႕မ်ားတြင္ သူေဌးၾကီးမ်ားျဖစ္၍ ေနေလသည္။ အခ်ိဳ႕တပည့္မ်ားသည္ကား ဆင္းရဲမြဲေတ ကေလကေခ်မ်ားပင္ ျဖစ္၍ေနေလသည္။တစ္ေန႔ ဆင္းရဲမြဲေတ ခ်ာတူးလန္ေနေသာ တပည့္တစ္ေယာက္သည္ ဆရာေတာ္ ထံသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ သူသည္ ဆရာေတာ္ကို ရိုေသစြာဦးခ်ျပီးေသာအခါ
“ဆရာေတာ္! တပည့္ေတာ္ကို မွတ္မိလားဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“ငါက အသက္ၾကီးျပီဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲကြ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ဤတြင္ ဒါယကာေတာ္က
“တပည့္ေတာ္က ဆရာေတာ္ရဲ႕ငယ္တပည့္ေက်ာ္ရွိန္ပါဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ
ဆရာေတာ္သည္ ငယ္စဥ္က သူ၏ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ရွိန္ရဲ႕ အလြန္ဥာဏ္ထိုင္းသည္၏ အျဖစ္ႏွင့္ ယခုအခါမွာ လည္း ခ်ာတူးလန္ေနသည္၏ အျဖစ္ကို လူမေတြ႔ရေသာ္လဲ ၾကားသိေနရကား
“ေက်ာ္ရွိန္ဆိုေတာ့ ၾကိမ္ေလွ်ာ္၊ ၾကိမ္ေလွ်ာ္ကို ဘာလုပ္ရလဲ ငါ့တပည့္ရ” ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ဒါယကာေတာ္ ေက်ာ္ရွိန္က
“ၾကိမ္ေလွ်ာ္ကို ေဖာင္းကြပ္ရပါတယ္ဘုရား။”ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“ေဖာင္ကြပ္ေတာ့ မင္းဖြတ္ေကာင္ဘဲကြ၊ သူမ်ားေတြမွာ ၾကီးပြားလို႔ မင္းမွာက ခုခ်ိန္ထိလူေမႊးလူေရာင္ မေျပာင္ ဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္ေျပာင္ေတာ့မလဲ၊”ဟု တပည့္ေတာ္ျဖစ္သူကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဆံုးမေတာ္မူလိုက္ေလသည္။ တပည့္ျဖစ္သူသည္လည္း ဆရာေတာ္သည္ သူ႔ကို မၾကည္ေၾကာင္းသိရွိကာ ၾကာၾကာပင္ မေနႏိုင္ဘဲ ျပန္လစ္သြားေလေတာ့သတည္း။
ဤအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္သျဖင့္ ထပ္ေျပာရေသာ္ တစ္ေန႔ မိမိသည္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕နယ္ ေတာင္ဦးရြာသို႔ အလွဴတစ္ခု ၾကြေရာက္ခဲ့ရသည္။ မိမိကို ပင့္ေသာ အလွဴျပီးေနာက္ ေနာက္တစ္လွဴရွိေသး ေၾကာင္း ဆရာေတာ္ ကို လာေလွ်ာက္ေနေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က ေျပာင္ေျပာင္ပင္ အားမနာတတ္ပါ၊ မိမိႏွင့္ ရင္းႏွီးေနသည္က တစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည့္အတြက္ မိမိဘက္သို႔လွည့္ကာ
“ေမာင္ဇ၀နေရ ေနာက္တစ္လွဴေတာ့ ရွိေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပင့္သံဃာထဲေတာ့ မင္းမပါဘူးေနာ္၊ အလွဴ႕ဒါယ ကာေမာင္ေက်ာ္ရွိန္က သူ႔ပင့္ခ်င္ေသာ ကိုယ္ေတာ္ကို ေရြးပင့္တာဗ်။” မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ရာ မိမိသည္လည္းစကား စပ္လာသျဖင့္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ အနီးအနားရွိဒါယကာတို႔အား
“အလွဴ႕ဒါယကာနာမည္သည္ကား ေက်ာ္ရွိန္၊ ေက်ာ္ရွိန္ဆိုေတာ့ ၾကိမ္ေလွ်ာ္၊ ၾကိမ္ေလွ်ာ္ဆိုေတာ့ ေဖာင္ကြပ္၊ ေဖာင္ကြပ္ေတာ့ အလွဴဒါယကာေက်ာ္ရွိန္ဟာ ဖြတ္ေကာင္ေပါ့ဘုရား။”ဟု ေလွ်ာက္လိုက္ရာ ဆရာေတာ္ႏွင့္ အနီးအနားမွ ဒါယကာတို႔သည္လည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ၾကေလေတာ့သည္။ ထိုေနာက္ ဆရာေတာ္သည္
“ဒါယကာၾကီးေတြၾကည့္ထား၊ ေမာင္ဇ၀နက သူ႔ကို အလွဴမပင့္လို႔ ေက်ာ္ရွိန္ကို ဖြတ္ေကာင္လို႔ေျပာတာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေက်ာ္ရွိန္ကို ဒီအေၾကာင္းေတာ့ ေျပာျပရမွာဘဲ”ဟု မိမိကို ေနာက္ေျပာင္ေလသည္။ ဤတြင္ မိမိက
ဆရာေတာ္မလုပ္လိုက္ပါနဲ႕၊ တပည့္ေတာ္က စကားစပ္မိလို႔ ဟာသေျပာတာပါ၊ အဲဒီလို သေဘာမ်ိဳးမပါပါဘူး ဘုရား၊” ဟုေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္းမရေပ။ ဆရာေတာ္သည္ အလွဴ႕ဒါယကာဦးေက်ာ္ရွိန္ကို ထိုအေၾကာင္း ေျပာျပရာ အလွဴ႕ဒါယကာဦးေက်ာ္ရွိန္သည္လည္း သူ႔ကို ဖြတ္ေကာင္ဟု ေျပာသျဖင့္ မိမိကုိ ခုလုခုလုျဖစ္ေန ေၾကာင္းၾကားသိရေလသည္။ ထိုအခါ မိမိသည္ ထိုေက်ာင္းတြင္ ၾကာၾကာပင္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ ျပန္ၾကြလာခဲ့ရေပသတည္း။
“ဆရာေတာ္! တပည့္ေတာ္ကို မွတ္မိလားဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“ငါက အသက္ၾကီးျပီဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲကြ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ဤတြင္ ဒါယကာေတာ္က
“တပည့္ေတာ္က ဆရာေတာ္ရဲ႕ငယ္တပည့္ေက်ာ္ရွိန္ပါဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ
ဆရာေတာ္သည္ ငယ္စဥ္က သူ၏ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ရွိန္ရဲ႕ အလြန္ဥာဏ္ထိုင္းသည္၏ အျဖစ္ႏွင့္ ယခုအခါမွာ လည္း ခ်ာတူးလန္ေနသည္၏ အျဖစ္ကို လူမေတြ႔ရေသာ္လဲ ၾကားသိေနရကား
“ေက်ာ္ရွိန္ဆိုေတာ့ ၾကိမ္ေလွ်ာ္၊ ၾကိမ္ေလွ်ာ္ကို ဘာလုပ္ရလဲ ငါ့တပည့္ရ” ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ဒါယကာေတာ္ ေက်ာ္ရွိန္က
“ၾကိမ္ေလွ်ာ္ကို ေဖာင္းကြပ္ရပါတယ္ဘုရား။”ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“ေဖာင္ကြပ္ေတာ့ မင္းဖြတ္ေကာင္ဘဲကြ၊ သူမ်ားေတြမွာ ၾကီးပြားလို႔ မင္းမွာက ခုခ်ိန္ထိလူေမႊးလူေရာင္ မေျပာင္ ဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္ေျပာင္ေတာ့မလဲ၊”ဟု တပည့္ေတာ္ျဖစ္သူကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဆံုးမေတာ္မူလိုက္ေလသည္။ တပည့္ျဖစ္သူသည္လည္း ဆရာေတာ္သည္ သူ႔ကို မၾကည္ေၾကာင္းသိရွိကာ ၾကာၾကာပင္ မေနႏိုင္ဘဲ ျပန္လစ္သြားေလေတာ့သတည္း။
ဤအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္သျဖင့္ ထပ္ေျပာရေသာ္ တစ္ေန႔ မိမိသည္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕နယ္ ေတာင္ဦးရြာသို႔ အလွဴတစ္ခု ၾကြေရာက္ခဲ့ရသည္။ မိမိကို ပင့္ေသာ အလွဴျပီးေနာက္ ေနာက္တစ္လွဴရွိေသး ေၾကာင္း ဆရာေတာ္ ကို လာေလွ်ာက္ေနေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က ေျပာင္ေျပာင္ပင္ အားမနာတတ္ပါ၊ မိမိႏွင့္ ရင္းႏွီးေနသည္က တစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည့္အတြက္ မိမိဘက္သို႔လွည့္ကာ
“ေမာင္ဇ၀နေရ ေနာက္တစ္လွဴေတာ့ ရွိေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပင့္သံဃာထဲေတာ့ မင္းမပါဘူးေနာ္၊ အလွဴ႕ဒါယ ကာေမာင္ေက်ာ္ရွိန္က သူ႔ပင့္ခ်င္ေသာ ကိုယ္ေတာ္ကို ေရြးပင့္တာဗ်။” မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ရာ မိမိသည္လည္းစကား စပ္လာသျဖင့္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ အနီးအနားရွိဒါယကာတို႔အား
“အလွဴ႕ဒါယကာနာမည္သည္ကား ေက်ာ္ရွိန္၊ ေက်ာ္ရွိန္ဆိုေတာ့ ၾကိမ္ေလွ်ာ္၊ ၾကိမ္ေလွ်ာ္ဆိုေတာ့ ေဖာင္ကြပ္၊ ေဖာင္ကြပ္ေတာ့ အလွဴဒါယကာေက်ာ္ရွိန္ဟာ ဖြတ္ေကာင္ေပါ့ဘုရား။”ဟု ေလွ်ာက္လိုက္ရာ ဆရာေတာ္ႏွင့္ အနီးအနားမွ ဒါယကာတို႔သည္လည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ၾကေလေတာ့သည္။ ထိုေနာက္ ဆရာေတာ္သည္
“ဒါယကာၾကီးေတြၾကည့္ထား၊ ေမာင္ဇ၀နက သူ႔ကို အလွဴမပင့္လို႔ ေက်ာ္ရွိန္ကို ဖြတ္ေကာင္လို႔ေျပာတာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေက်ာ္ရွိန္ကို ဒီအေၾကာင္းေတာ့ ေျပာျပရမွာဘဲ”ဟု မိမိကို ေနာက္ေျပာင္ေလသည္။ ဤတြင္ မိမိက
ဆရာေတာ္မလုပ္လိုက္ပါနဲ႕၊ တပည့္ေတာ္က စကားစပ္မိလို႔ ဟာသေျပာတာပါ၊ အဲဒီလို သေဘာမ်ိဳးမပါပါဘူး ဘုရား၊” ဟုေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္းမရေပ။ ဆရာေတာ္သည္ အလွဴ႕ဒါယကာဦးေက်ာ္ရွိန္ကို ထိုအေၾကာင္း ေျပာျပရာ အလွဴ႕ဒါယကာဦးေက်ာ္ရွိန္သည္လည္း သူ႔ကို ဖြတ္ေကာင္ဟု ေျပာသျဖင့္ မိမိကုိ ခုလုခုလုျဖစ္ေန ေၾကာင္းၾကားသိရေလသည္။ ထိုအခါ မိမိသည္ ထိုေက်ာင္းတြင္ ၾကာၾကာပင္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ ျပန္ၾကြလာခဲ့ရေပသတည္း။
0 comments:
Post a Comment