“လူျပန္ေတာ္ႏွင့္ စာေရးၾကီးကေတာ္”

တစ္ခါက ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕တြင္ ျမိဳ႕နယ္စာေရၾကီးႏွင့္ စာေရးကေတာ္ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္တို႔ရိွၾကေလသည္။ သူတို႔ သည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ကပင္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္အလြန္ပင္ ခ်စ္ၾကပါေပသည္။ အသက္အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တိုင္တုိင္ ေပါင္းသင္းခဲ့ၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္ သားသမီး တစ္ေယာက္ မွ်ပင္ မထြန္းကားခဲ့ေခ်။ တစ္ေန႔ စာေရးၾကီးသည္ ေရာဂါတစ္ခုျဖင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ စာေရးၾကီးေသဆံုး ေတာ့ စာေရးမၾကီးခမ်ာ တစ္ေယာက္တည္း မစားႏိုင္ မအိပ္ႏိုင္ တမိွဳင္မိွဳင္ တေထြေထြျဖင့္ ေနရေလသည္။ ထို သည္ကို သိေသာ စာေရးကေတာ္ၾကီး၏ အိမ္အနီးအနားမွာ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္သည္ စာေရးကေတာ္ၾကီးကို ေသာကေျပေၾကာင္းတရားကို္ ေန႔စဥ္ ၾကြေရာက္ကာ ေဟာၾကားေပးေလသည္။ ဆရာ ေတာ္၏ ေဟာေျပာမွဳေၾကာင့္ စာေရးကေတာ္ၾကီးသည္လည္း ရက္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ေသာကေတြ လည္း ေျပေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္္္ဆံုး လင္သားကိုပင္ ေမ့ကာ ေသာကေျပေၾကာင္း ေဟာေျပာ ျပသေန ေသာ ဆရာေတာ္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါသြားေလသည္။ ရခါစတြင္ေတာ့ စာေရးၾကီးရွာေဖြထားေသာ ေငြကို သံုးစြဲေနရျဖင့္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္သည္ အလြန္ပင္အဆင္ေျပၾကေလသည္ ။ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာလာေတာ့ သံုးစြဲစရာေငြမရွိေတာ့ေပ။ ဘုန္းၾကီးလူထြက္ျဖစ္ေသာ လင္ေယာက္က်ားသည္ ရရာအလုပ္ျဖစ္ေသာ ဆန္အိတ္ ထမ္းျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ရေတာ့သည္။ စာေရးကေတာ္ၾကီးကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္သာ အလုပ္ၾကမ္းကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ရသည္။တကယ္ေတာ့ ဒီအလုပ္ကို တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္တစ္ခါမွ်မလုပ္ကိုင္ဖူးခဲ့ေပ။ အလုပ္ခြင္တြင္လည္း အျခားေသာ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ဆန္အိတ္ႏွစ္ဆယ္ကို အခ်ိန္တိုအတြင္း ျပီေအာင္ထမ္ းႏိုင္ၾကသည္။ စာေရးကေတာ္ၾကီး၏ လူျပန္ေတာ္ျဖစ္ေသာ လင္ေယာက္က်ားသည္ကား ဆန္အိတ္ငါးအိတ္ကို ပင္ မနည္းထမ္းေနရသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ရွင္တရုတ္ ၾကီးက
“အေမာင္လူျပန္ေတာ္ေရ ေမာင္ရင္ကို ၾကည့္ရတာ ငါသည္ပင္ အလြန္ပင္ပန္းလွတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ နားလိုက္ ပါအံုးကြာ၊ ဒီ ပိုက္ဆံကေတာ့ ေမာင္ရင္လိုရာသံုးဘို႔အတြက္ ေပးလိုက္ပါတယ္၊”ဟု ေငြသံုးေထာင္ကို ထုတ္ေပး ကာ အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ေလသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ရရွိလာလာေသာေငြကို သံုးစြဲလာလိုက္ၾက၇ာ မၾကာမီ ထိုေငြသည္လည္း ကုန္သြားျပန္သည္။ အလုပ္ရွာေသာ္လည္း ဘယ္အလုပ္မွ်မရရွာေပ၊ ဒီလိုႏွင့္ ထမင္းဟင္းကို ျဖစ္သလိုခ်က္စားၾကရသည္။ ၾကာလာေတာ့ စာေရးကေတာ္ၾကီးသည္
“ေတာ္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်မွ ဟင္းကို ေကာင္းေကာင္းမစားရေတာ့ဘူး၊ စာေရးၾကီးရွိစဥ္တံုးကဆိုရင္ တစ္ေန႔ ဟင္းေကာင္း ႏွစ္ခြက္ သံုးခြက္ေတာ့ အျမဲတမ္းစားရတယ္။”ဟု ျငီးတြားေျပာဆိုေလသည္။ဤတြင္ လူျပန္ေတာ္ ၾကီးမွလည္း
“ေအး ငါကလဲ နင္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်မွ ဟင္းကို ေကာင္းေကာင္းမစားရဘူး၊ နင္ ဟင္းေကာင္းႏွစ္ခြက္သံုးခြက္မ်ား စကားထဲထည့္ေျပာလို႔ ငါဘုန္းၾကီးဘ၀တံုးကဆို ဟင္းမ်ိဳးစံု စားပြဲနဲ႔အျပည့္ ဘုဥ္းေပရတာဟ”ဟု အားက်မခံျပန္ ေျပာလိုက္ေသာအခါ စာေရးကေတာ္ၾကီးလည္း ဘာမွ်မေျပာသာေတာ့ေပ။ အသာေလးပင္ တိတ္တဆိတ္ေန လိုက္ရေပေတာ့သတည္း။