“ၾကက္သတ္တဲ့ ေသာတာပန္”

ယေန႔ေခတ္သည္ ၀ိမုတၱိယုဂေခတ္ျဖစ္သျဖင့္ ၀ိႆနာတရားကို စိတ္၀င္စားသူမ်ား ေပါမ်ားလာေလသည္။ တရားအားထုတ္သူမ်ားသည္လည္း ေပါမ်ားလာေလသည္။ ဆရာေကာင္းႏွင့္ ေတြ႔ရွိသျဖင့္ တရားထူးကို ရရွိ ၾကေသာ ေယာဂီတို႔သည္လည္း ရွိၾကမည္မွာ ဧကန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေယာင္၀ါး၀ါးဆရာသမားႏွင့္ ေတြ႔ၾကကာ ေယာင္၀ါး၀ါး ေယာဂီျဖစ္သြားၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရေပသည္။ ဤအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ တကယ္ျဖစ္၇ပ္ကေလးတစ္ခုၾကားဖူးမိေလသည္။ တစ္ခါက ဦးေမာင္ျမင္ဟု အမည္ရွိေသာ ဒါယကာၾကီးတစ္ ဦးရွိေလသည္။ သူသည္ ရိပ္သာတစ္ခုတြင္ ရက္ရွည္တရားစခန္း၀င္ကာ တရားအားထုတ္ေလသည္။ တရားအား ထုတ္စဥ္ အလြန္အင္မတန္မွ ၾကိဳစားကာ တရားအားထုတ္ေလသည္။ ထို႔သို႔ ထိုဒါယကာၾကီး၏ တရားကို ျပင္ထန္စြာ အားထုတ္သည့္အေၾကာင္းသည္ ရိပ္သာမွ ေယာဂီမ်ားအၾကားတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔၍ ေနေလသည္။ ေယာဂီ တို႔သည္လည္းအခ်င္းခ်င္း
“ေအာ္ ဦးေမာင္ျမင္တို႔ကေတာ့ အရင္ႏွင့္မတူေတာ့ဘူး၊အရင္တုန္းကေတာ့ ၾကက္သတ္ ၀က္သတ္ႏွင့္ ဆိုးေပ ေနတာ၊ ခုေတာ့လဲ သူမဟုတ္သလိုဘဲ အားထုတ္လိုက္တာ၊ သူမ်ားေတြ နားတာေတာင္ သူမနားဘူး၊ ေတာ္ ေတာ္ေလး ၾကိဳးစားအားထုတ္တာဘဲ၊ အမူအက်င္ အေျပာအဆိုကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေျပာင္းလဲသြားျပီ အတု ယူဘို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။”ဟု ေျပာၾကားၾကေလသည္။ ထိုသတင္းသည္ ရိပ္သာဆရာေတာ္နားသို႔ ေပါက္ၾကား သြားသည္။ ဆရာေတာ္သည္လည္း ထိုဒါယကာကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ေန႔ ႏွစ္လ ျပည့္သျဖင့္ ဦးေမာင္ျမင့္သည္
“ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္တရားအားထုတ္တာလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာခဲ့ပါျပီ၊ ေတာ္ေတာ္လဲ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္ဘယ္အဆင့္ေလာက္ေရာက္ျပီလို႔ထင္ပါသလဲဘုရား။”ဟု ေမးေလွ်ာက္ ေလသည္။ ဤတြင္ ဆရာေတာ္မွ
“ဒကာၾကီးရ႕ဲတရားအားထုတ္မွဳနဲ႔ ဇြဲလုံ႕ကို ၾကည့္ရရင္ေတာ့ ရိုးရိုးလူသားေတြရဲ႕ တရားအားထုတ္မွဳမ်ိဳး ဇြဲလံု႔လ မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ႕ တရားအားထုတ္မွဳနဲ႔ ဇြဲလံု႔လမ်ိဳးဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ေသာတာပန္အဆင့္ ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ေလာက္ျပီလို႔ ခန္းမွန္းလို႔ရတယ္ ဒကာၾကီး။”ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဦးေမာင္ျမင့္မွ
“ဆရာေတာ္ ဒါဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ေသာတာပန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငရဲကို မက်ေတာ့ဘူးေပါ့ဆရာေတာ္”ဟု ေမး ေလွ်ာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္က
“ေသာတာပန္ဟာ အပါယ္ငရဲကို ဘယ္က်ေတာ့မွာလဲ ဒကာေတာ္။”ဟု မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။ ဒကာၾကီးဦး ေမာင္ျမင့္သည္
“ငါဟာ ေသာတာပန္လဲ ျဖစ္သြားျပီး၊ အပါယ္ငရဲကို မက်ေတာ့ဘူး။”ဟု တထစ္ခ် မွတ္ယူကာ ရိပ္သာမွထြက္ သြားေလေတာ့သည္။ တစ္ေန႔အိမ္တြင္ သားျဖစ္သူက
“အေဖ ဧည့္သည္ေတြလာေနတယ္၊ ထြက္ျပီး ဧည့္ခံေပးပါအံုး၊”ဟု ဆိုလာေသာအခါ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေမာင္ျမင့္က
“ သားရာ အေဖက ေသာတာပန္ျဖစ္ေနေတာ့ လူမွဳေရးေတြ လုပ္လို႔မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ သားပဲလုပ္လိုက္ပါ။”ဟု ျငင္းဆိုကာ တရားကိုသာ အားထုတ္ေနေလသည္။ သားျဖစ္သူသည္ အလုိက္မသိ ဖခင္တရားအားထုတ္ေနစဥ္
“အေဖ ဧည့္သည္အတြက္ ေရေႏြးေလးတည္ေပးပါအံုး၊ ကၽြန္ေတာ္ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံလိုက္အံဳးမယ္၊”ဟု ဒုကၡတဖန္ေပးျပန္သည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ဖခင္ျဖစ္သူက
“သားရာ အေဖက ေသာတာပန္ျဖစ္ေနျပီ မင္းအေမရွိသားပဲ၊ မင္းအေမကို ေရေႏြးတည္ခိုင္းလိုက္ေပါ့။”ဟု ဆိုကာ ဦးေမာင္ျမင့္တစ္ေယာက္ တရားကို ဆက္လက္အားထုတ္ေနျပန္ပါ၏။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ သားျဖစ္သူသည္
“ငါ့ဖခင္ကေတာ့ တကယ့္ကို သူေတာ္စင္ၾကီးျဖစ္သြားျပီ၊ သူကေတာ့ အိမ္ကိစၥေတြဘာမွ စိတ္၀င္းစားမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ အေမနဲ႔ပဲ တိုင္ပင္ေတာ့မွျဖစ္မယ္။”ဟု စိတ္အၾကံအစည္ျဖစ္ကာ မိခင္ျဖစ္သူကို
“အေမေရ ဒီေန႔ ဧည့္သည္ေတြကို ညေနစာေကၽြးဘို႔ အိမ္မွာ ဟင္းခ်က္စရာမရွိဘူး၊ အဲဒါအိမ္မွာရွိတဲ့ ၾကက္ကိုပဲ သတ္ျပီး ဧည့္ခံလိုက္ေတာ့မယ္၊”ဟု တိုင္ပင္ေနေလသည္။ ထိုတိုင္ပင္သံကို အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ တရားထိုင္ ေနေသာ ဦးေမာင္ျမင့္ၾကားသျဖင့္ ကမန္းကတန္းအိမ္အတြင္းမွ ထြက္လာကာ
“သားေရ မင္း ၾကက္သတ္ရင္ အပါယ္ငရဲက်လိမ့္မယ္၊ ငါကေသာတာပန္အရိယာျဖစ္ျပီဆိုေတာ့ ၾကက္သတ္လဲ အပါယ္ငရဲက်မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့သားေရ အေဖကိုယ္တိုင္ပဲ သတ္လိုက္ေတာ့မယ္။”ဟု ဆိုကာ ေသာတာပန္အရိယာၾကီးသည္ ၾကက္ကို လည္လွီးကာ သတ္လိုက္ေလေတာ့သတည္း။
မွတ္ခ်က္== စင္စစ္ ေသာတာပန္သည္ကား သူတစ္ပါးသက္ကို သတ္ရန္မဆိုထားဘိ ၊ သူ႔အသက္ကို သတ္ရန္ အလို႔ငွာ လာေရာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုပင္ လက္ဖ်ားေလးနဲ႔ေတာင္ နာက်င္ေအာင္ တို႔ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါေခ်၊ ဒကာေတာ္ဦးေမာင္ျမင့္သည္ကား အရိယာေသာတာပန္ အစစ္မဟုတ္၊ ေယာင္၀ါးအတု ေသာတာပန္ျဖစ္မည္မွာ မုခ်မေသြ အမွန္စင္စစ္ ျဖစ္ေပမည္။ သို႔ပါေသာေၾကာင့္ သူကို “ၾကက္သတ္ေသာ ေသာတာပန္အတု”ဟု ေခၚ ေ၀ၚထိုက္ပါေပသတည္း။