“ႏိုင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ကကုန္ဒါစရိယ”

ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္း ျမိဳ႕နယ္တစ္နယ္အတြင္း၀ယ္ ရြာၾကီးတစ္ရြာရွိေလသည္။ ထိုရြာရွိ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ အလြန္အင္မတန္မွ ဆိုးသြမ္းလွသည္။ လူသတ္မွဳ ခဏ ခဏျဖစ္သည္။ မ်ားျပားလွစြာေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတို႔ သည္ ထိုရြာရွိ ေက်ာင္းကို သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္အဆက္ဆက္သည္ ဆိုးသြမ္းလွေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားကို ယဥ္ေက်းေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားအျဖစ္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေစရန္အလို႔ငွာရန္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္မ်ားကို ၾကိဳးစားျပီးေဟာေပး ရွာၾကသည္။ တရားေဟာစဥ္အတြင္း၀ယ္ “မွန္လွပါဘုရား၊ လိုက္နာ ပါမယ္ဘုရား”စသည္ျဖင့္ အာမဘေႏၱခံ သြားၾကသည္။သို႔ေသာ္လည္း “ေခြးျမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္”ကဲ့သို႔ မေကာင္းမွဳကို ျပန္လည္လုပ္ေဆာင္ ၾကျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္မ်ားသည္ပင္ လက္ေျမွာက္အရံွဳး ေပး ၾကရသည္။ထိုရြာမွ အခ်ိဳ႕အမူးသမားမ်ားသည္ မူးလွ်င္ ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ မမူး၊ ရြာဦးေက်ာင္းရွိဆရာေတာ္ကိုပင္ ထိခိုက္သြားေသးသည္။ တစ္ေန႔ အမူးသမားတစ္ေယာက္သည္ ေက်ာင္းနားက ျဖတ္သြားကာ
“ဗုဒၶဂုေဏာ အနေႏၱာ၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္သည္ အဆံုးမရွိ ၾကီးျမတ္လွပါေပ၏၊ ဘုရားကို ရွိခိုးပါ၏။ ဓမၼဂုေဏာ အနေႏၱာ၊ ဓမၼဂုဏ္ေတာ္သည္ အဆံုးမရွိ ၾကီးျမတ္လွပါေပ၏။ ဓမၼကို ရွိခိုးပါ၏။ သံဃဂုေဏာ အနေႏၱာ။ သံဃ ဂုဏ္ေတာ္သည္ အဆံုးမရွိ ၾကီးျမတ္လွပါေပ၏၊ သံဃာေတာ္ျမတ္အေပါင္းးကို ရွိခိုးပါ၏၊ အာစရိယဂုေဏာ အနေႏၱာ၊ ဆရာသမား၏ ဂုဏ္ေတာ္သည္ ၾကီးျမတ္လွပါေပ၏၊ ဆရာသမားကို ရွိခိုးပါ၏။ သို႔ေသာ္ ခုရြာမွာ ေက်ာင္းထိုင္ေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးက ဒို႔ဆရာသမားမဟုတ္၊ ရွိးခိုးစရာမလို”ဟု ေအာ္သြားၾကသည္။ ထုိရြာသားစစ္စစ္ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ သူ႔ရြာသားမ်ား၏ ဆိုးသြမ္းမွဳကို ဆံုးမလိုသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းထိုင္ မျဖစ္ေသးေခ်။ ျမိဳ႕တြင္ စာသင္ခိုက္ပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ ထိုဆရာေတာ္ေလးသည္ ပညာျပည့္စံု၍ရြာတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္လာေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္သည္ ရြာကို ေက်ာင္းထိုင္စဥ္က သက္ေတာ္အားျဖင့္ သံုးဆယ္၊ ၀ါေတာ္အားျဖင့္ ဆယ္၀ါခန္႔ရွိေလသည္။ ေက်ာင္းထိုင္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဆရာေတာ္သည္ သူ၏ ဆိုးသြမ္းၾကေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားကို လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားျဖစ္ေစရမည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို စတင္ အေကာင္အထည္ေဖၚေလေတာ့သည္။ ယဥ္ေက်းမွဳသင္တန္းမ်ားဖြင့္သည္။ ထိုဆရာ ေတာ္တို႔ေခတ္က ပညာေရးစနစ္သည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ မွီခိုေနရေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ရြာသူ ရြာသားမ်ားကို ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ေစရန္ ၾကိဳးစားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မရွိ၊ အကယ္၍ ဆရာ ဆရာမမ်ားက မသင္ႏိုင္ေသာ ရက္မ်ားတြင္ ဆရာေတာ္သည္ သူကိုယ္တိုင္သင္ေတာ္မူသည္။ ယခုအခါ ဆရာ ေတာ္သည္ သက္ေတာ္အားျဖင့္ ၈၀၊ ၀ါေတာ္အားျဖင့္ ၆၀ ရွိျပီးျဖစ္ေလသည္။ တစ္ရြာလံုး ဆရာေတာ္၏ လက္ေအာက္တြင္ ပညာသင္ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းျဖစ္ရာ တစ္ရြာလံုးက ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကသည္။ ယခင္က ဆိုးသြမ္းသူမ်ားျဖင့္ ဖံုးလွႊမ္းခဲ့ေသာ ရြာၾကီးသည္ ယခုအခါ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားျဖင့္ လႊမ္းျခံဳ ထားေသာ ရြာၾကီးအသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ ထိုရြာတြင္ တရားပဲြက်င္းပေလသည္။ ထိုတရား ပဲြတြင္ ေဟာၾကားမည္ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္သည္ကား “ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ဦး ဣႏၵာစရိယ” ျဖစ္ေလသည္။ ထိုရြာမွ ေဂါပကလူၾကီးတစ္ေယာက္သည္ တရားပဲြမစတင္မီ ဆရာေတာ္၏ ဘဲြ႔ေတာ္ကို မိုက္ျဖင္ တရား နာပရိသတ္မ်ားသိေစရန္အလို႔ငွာ
“ယေန႔ တရားေဟာမည့္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဓမၼကထိက၏ ဘဲြ႔ေတာ္သည္ကား မႏၱေလးမွ ဆရာေတာ္ ကကုန္ဒါစရိယ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား၊”ဟု အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေၾကာ္ညာေပးေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာ ေတာ္ၾကီးသည္ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနေလသည္။ ထိုေဂါပကလူၾကီး၏ အသံကို ေက်ာင္း ေပၚမွ အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ ထိုေဂါပကလူၾကီးကုိ အေခၚခိုင္းကာ ထိုသူ ေရာက္ေသာအခါ
“မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ။”ဟု ဆရာေတာ္ၾကီးက ေမးေလသည္။ ေဂါပကလူၾကီးက
“တပည့္ေတာ္ ဓမၼကထိကရဲ႕ဘဲြ႔ေတာ္ကို တရားနာပရိသတ္မ်ားသိေအာင္ ေၾကာ္ညာေပးေနတာပါဘုရား၊” ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ
“မင္း ေၾကာ္ညာတာက အမွားၾကီးေၾကာ္ညာေနတာ၊ လူၾကားရင္ ဘယ္ေလာက္ရွက္ဘို႔ေကာင္းလဲ ၊ မင္းလဲ သိကၡာက်တယ္၊ ငါလဲသိကၡာက်တယ္၊ ျပီးေတာ့ ရြာလဲသိကၡာက်တယ္၊ ျမဲျမဲမွတ္ထား၊ ဆရာေတာ္ ကကုန္ဒါစရိယ လို႔ အသံမထြက္ရဘူးကြ၊ ဆရာေတာ္ဣႏၵာစရိယ(ဆရာေတာ္အိန္ဒါစရိယ)လို႔ အသံထြက္ရတယ္ကြ။”ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ နားရင္းပါးရင္ကို သံုးခ်က္ေလာက္အုပ္ကာ ျပန္လႊွတ္လိုက္ေလသည္။
မွတ္ခ်က္ ဣကို အိဟု အသံထြက္ရသည္။ ထိုဣကို ဣဟု မထင္မူ၍ ကအကၡရာ ႏွစ္လံုးဆင့္ထားသည္ဟု ထင္ မွတ္ကာ ေဂါပကလူၾကီးသည္ ကကုန္ဒါစရိယ”ဟု မွားျပီး အသံထြက္ေတာ့ နားရင္းပါးရင္း အရိုက္ ခံရေတာ့တာေပါ့၊ ေအာ္မွတ္သားဖြယ္ရာပါေပတည္း။