"ျပင္၍ မရေတာ့ေသာ ေဂါပကလူၾကီးမ်ား"

မိမိတို႔၏ ရြာအနီးအနားတြင္ ရြာကေလးတစ္ရြာရွိေလသည္။ထိုရြာေလးသည္ စည္းလံုးညီညြတ္မွဳရွိသည္။ ရပ္ေရး ရြာေရး, သာေရး နာေရး, မည့္သည့္ကိစၥမ်ိဳးမဆို တိုင္တိုင္ပင္ပင္ တက္ညီလက္ညီႏွင့္ပင္ ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိၾက သည္။ထိုရြာကေလးတြင္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးအလွဴခံအသင္းလည္းရွိေလသည္။ အသင္းၾကီးသည္ အနီးအနားရွိရြာ မ်ားတြင္ အဖိတ္ေန႔တိုင္း ဆြမ္းေတာ္ၾကီး အလွဴခံထြက္ေလသည္။ ဥပုသ္ေန႔ နံနက္ ေစာေစာတြင္ အဖြဲ႔သားမ်ား စုရံုးကာ ရရွိလာေသာ ခဲဘြယ္ ေဘာဇဥ္မ်ားကို ျမတ္ဗုဒၶကို ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾကေလသည္။ ျပီးလွ်င္ ဘုရား ရွိခိုးၾကေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အဖြဲ႔သားလံုးတို႔သည္ စားဖြယ္ရာမ်ားကို ျမိန္ေရ ရွက္ေရျဖင့္ မွ်ေ၀ စားသံုးၾကေလ သည္။ ရရွိလာေသာ အလွဴေငြမ်ားကိုကား ေစတီပုထိုးမ်ား ဘုရားတန္ေဆာင္မ်ားျပဳျပင္ရန္အတြက္ အဖြဲ႔ၾကီးက သိမ္းဆည္းထားေလသည္။ ဤသည္ကား ထိုရြာကေလး၏ ေလးစားဖြယ္ရာ အတုယူဖြယ္ရာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားပါေပ တည္း။
သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔သ မိမိသည္ ထိုရြာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ မိမိေရာက္ေသာ အခ်ိန္ သည္ကား ညရွစ္နာရီေလာက္ျဖစ္ေပသည္။ ေက်ာင္းအတြင္းရွိ ဓမၼာရံုအတြင္း၀ယ္ လူၾကီးမ်ား စုေ၀းေရာက္ရွိေန ၾကေလသည္။ မိမိက
"ဘုန္းၾကီး ဒီေန႔ ထူးထူးျခားျခား ဘုန္းၾကီးရြာမွာ ဘာရွိလို႔လဲဘုရား၊ ရြာထဲက ေဂါပကလူၾကီးေတြ ဓမၼာရံုထဲ ေရာက္လို႔ပါလားဘုရား"ဟုေမးလိုက္ရာ ဆရာေတာ္က
"ဒီေန႔႔ ငါ့ရြာက ေဂါပကလူၾကီးေတြ ဘုရား၀တ္တက္ၾကမလို႔ကြ၊ ရြာထဲက ဒကာမတစ္ေယာက္ေမြးေန႔႔႔႔႔ေလ၊ သူက ေဂါပကလူၾကီးေတြကို ဖိတ္ျပီး ဘုရား၀တ္တက္မယ္၊ ျပီးရင္ ေဂါပကလူၾကီးေတြကို ၾကာဇံတိုက္မယ္ေပါ့ကြာ" `ဤတြင္ မိမိက
"အြန္း ဘုန္းၾကီးရြာက ေဂါပကလူၾကီးေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေတာ္ၾကပါတယ္ဘုရား၊ စုေပါင္းျပီး ဘုရား ၀တ္တက္ၾကတယ္၊ လုပ္စရာရွိရင္ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္၊ တပည့္ေတာ္ရြာမွာေတာ့ ဒါမ်ိဳး စုစု စည္းစည္း လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိဘူးဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ မိမိစကားသည္ပင္ အဆံုးမသတ္ ေသးပါ။ ဆရာေတာ္က
"ဇ၀န မင္းက အဲဒါေလာက္သိတာ၊ လူငယ္ေတြကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္၊ ေဂါပက လူၾကီးေတြက ဘုရား၀တ္တက္ မယ္ဆိုရင္ မိုက္လုေနတာ၊ ကေလးေတြက်ေနတာပဲ၊ ျပီးေတာ့ သူတ႔ို အႏွစ္နွစ္ကာလက မွားျပီး ရြတ္ဆိုလာတာ ျပင္ေပးတာေတာင္ လက္မခံဘူး၊ ငါ့ကို ျပန္ေျပာတယ္ကြ"ဟုဆိုေသာအခါ မိမိက သိလိုေဇာျဖင့္
"ဘာျပန္ေျပာတာလဲဘုရား"ဟု ေမးလို္က္ေသာအခါ ဆရာေတာ္က
"ဒီလိုကြ၊ ဒို႔ ပါဠိေတာ္မွာ ေကာ႒ာသ (၃၂)ႏွစ္ပါးရွိတယ္ေလကြာ၊ အတၳိ ဣသၼႎ ကာေယ ေကသာ ေလာမာ နခါ ဒႏၱာ တေစာ မံသံ ႏွာရု အ႒ိ အ႒ိမိဥၨံ လို႔လာတယ္မဟုတ္လား၊ သူတို႔ က အတၳိ ဣသၼႎ ကာေယ ေကသာ ေလာမာ နခါ ဒႏၱာ တေစာ မံသံ ႏွာရု အ႒ိ အ႒ိလို႔ မွားဖတ္ေနတယ္ကြာ၊ ငါကလဲ ဒကာၾကီးတို႔ ဖတ္တာ မွားေနတယ္ေနာ္ ၊ ဒီမွာၾကည့္ ပါဠိစာအုပ္မွာက အ႒ိ အ႒ိမိဥၨံလို႔ရွိတယ္ ဆိုျပီး စာအုပ္ထုတ္ျပတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒကာတစ္ ေယာက္က 'အရွင္ဘုရား စာအုပ္က မွားေနရင္ေကာဘုရားတဲ့' ဒါတင္မကဘူး ေနာက္တစ္ေယာက္က 'အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔က တစ္ခ်ိန္တံုးက ဒီနယ္မွာ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ စာခ်ဘုန္းၾကီး ဦးေကာ႑ညရဲ႕ တ ပည့္ေတြပါဘုရား'တဲ့ အဲဒီလို ကတ္ေျပာေနေတာ့ ငါ့့လဲ 'ေအး ဒကာၾကီးတို႔ ဖတ္ခ်င္သလိုသာ ဖတ္ပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာမိတာက က်ဳပ္ရဲ႕အမွားပါဗ်ာ'ဟု စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာထည့္လိုက္တယ္ကြာ၊ အဲဒီအခ်ိန္စျပီး သူတို႔ဘာသာ ဘာရြတ္ရြတ္ ငါဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူးကြာ။"ဟုဆရာေတာ္က သူႏွင့္ ေဂါပကလူၾကီးတို႔အၾကား ျဖစ္စဥ္အေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပေလသည္။မိမိ၏ စိတ္တြင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္လာသည္ကား "ေအာ္ ျပင္၍ မရေတာ့ေသာ ေဂါပကလူၾကီးေတြပါတကား"ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။