“ဘဒၵႏၱဘဲြ႔ရ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ၾကြလာေတ့ာလဲ ဂုဏ္ရွိတာေပါ့ဘုရား”

မိမိ၏ သီတင္းသံုးေဖၚ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ စကၤာပူမွာ သာသနာျပဳေနၾကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းပင္ အေတာ္ၾကာေနျပီးျဖစ္သည္။ ထိုဆရာေတာ္မ်ားသည္ သာသနာေတာ္ကို ထိေရာက္ေအာင္ ျပဳႏိုင္ပါေပ၏။ စကၤာ တြင္ ျမန္မာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း (၁၄)ေက်ာင္းရွိရာ ထိုဆရာေတာ္မ်ား၏ ေက်ာင္းသည္ နာမည္ရေသာ
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ေလသည္။ လူငယ္ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္သည္အားေလွ်ာ္စြာ တက္တက္ၾကြၾကြ ေခတ္
အျမင္မ်ားျဖင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ကို လူငယ္မ်ားနာလည္ႏုိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဟာေျပာျပသ သာသနာျပဳ
ေနၾကရာ အေတာ္ပင္ ေအာင္ျမင္ေနျပီး ျဖစ္ေနေလသည္။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တရုတ္စာသင္တန္းမ်ားကို လည္း အခမဲ့ သင္တန္းဖြင့္ထားၾကသည္။တနဂၤေႏြေန႔ (Sunday School )အမည္ျဖင့္ ကေလးမ်ားကို အဂၤလိပ္ လိုတစ္မ်ိဳး ျမန္မာလိုတစ္မ်ိဳး ဗုဒၶ၀င္ကို သင္ျပေပးၾကေလသည္။ အထူးအားျဖင့္ စကၤာပူေရာက္ ေရႊျမန္မာတို႔ကို ဓမၼဗဟုသုတရရိွေစရန္အလို႔ငွာ စကၤာပူႏိုင္္ငံ (Peninsula Plaza)တြင္ ဓမၼပန္းခင္းအမည္ရွိေသာ စာၾကည့္တိုက္
ကို တည္ေထာင္ထားေလသည္။ ထိုစာၾကည့္တိုက္သည္ အထူးအားျဖင့္ တရားစာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တင္ထား
ေလသည္။ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာတို႔သည္ မိမိတို႔ အလုပ္ျပီးသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ထိုစာၾကည့္တုိက္သို႔ လာ
ေရာက္ၾကကာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လူငယ္မ်ားးသည္ မိမိတို႔၏ အားလပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို အနားမယူ၍ လာေရာက္ကာ လုပ္အားဒါနျပဳၾကသည္။ မိမိတို႔၏ အားလပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို တန္ဘိုးရွိရွိ အသံုးျပဳလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ ဓမၼပန္းခင္းစာၾကည့္တိုက္၏ ဓမၼပန္းရန႔ံသည္ စကၤာပူေျမ တြင္ သင္းရန႔ံေမႊးၾကိဳင္ေနေလသည္။ ထိုသိုု႔ ဓမၼရနံ႔အေပါင္းတို႔ျဖင့္ ထံုးသင္းရန႔ံလွဳိင္ေနေသာ စာၾကည့္
ုတိုုက္သို႔ စာဖတ္ရန္အလို႔ငွာလည္းေကာင္း ဗဟုသုတအလို႔ငွာလည္းေကာင္း ေရာက္လာၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မ်ားစြာရွိေပသည္။ထိုတြင္ ထူးထူးျခားျခား ၾကြေရာက္လာေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ကား ဆရာေတာ္ဦးကုမာရ ပင္ျဖစ္သည္။ထိုဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ဓမၼပန္းခင္းသို႔ ၾကြေရာက္လာေသာအခါ ဓမၼပန္းခင္းဆရာေတာ္ႏွင့္ အျခား
ေသာ လူငယ္ေလးမ်ားလည္း စာၾကည့္၌ ရွိေနႏွင့္ၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္လည္း ဓမၼပန္းခင္း စာၾကည့္တိုက္ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ လူငယ္ေလးမ်ားကို အလႅာပ သလႅာပ စကားေျပာျပီး ဆံုးမၾသ၀ါ ဒမ်ားေပး ကာ ျပန္ၾကြသြားေလသည္။ဆရာေတာ္ၾကီး ၾကြသြားျပီးေနာက္ လူငယ္ငယ္ေလးမ်ားက
“ဘုန္းဘုန္း အဲဒါ ဘယ္က ဆရာေတာ္လဲ ဘုရား”ဟုေမးၾကေလသည္။ထိုတြင္ ဓမၼပန္းခင္းဆရာေတာ္က

“ဟ ငါ့ဒကာေတြ ဒီေလာက္နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးကို မသိၾကဘူးလား၊ အဲဒီ ဆရာေတာ္ၾကီးဘဲြ႔က ဆရာေတာ္ဦးကုမာရလို႔ ေခၚတယ္၊ ျမန္မာျပည္ က်မ္းဂန္တတ္ဆရာေတာ္ေတြထဲမွာေတာ့ တစ္ပါးအပါ အ၀င္ေပါ့။ေနာက္မွ ေပၚတဲ့ တိပိဋက အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူ႔တပည့္ခ်ည္းပါပဲ၊ ခုဆရာေတာ္ၾကီးက
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႔မွာေတာ့ အၾကီးဆံုး ဥကၠ႒ဆရာေတာ္ၾကီးေပါ့။”အားပါးတရ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဂုဏ္မ်ားကို တင္ကာ ရွင္းျပေတာ္မူေနေလသည္။ ဤတြင္ဓမၼပန္းခင္းဆရာေတာ္၏ တပည့္
ေက်ာ္တစ္ေယာက္က
“အြန္း တပည့္ေတာ္တို႔ ဓမၼပန္းခင္း စာၾကည့္တိုက္ကို အဲဒီကဲ့သို႔နာမည္ၾကီး ဘဒၵႏၱဘဲြ႔တံဆိပ္ရ ဆရာေတာ္ ၾကီးေတြ ၾကြလာေတာ့လဲ စာၾကည့္တိုက္ဂုဏ္တက္တာေပါ့ဘုရား”ဟု အားရပါးရ ေလွ်ာက္ၾကားေလေတာ့သည္။
ဤတြင္ ဓမၼပန္းခင္းဆရာေတာ္သည္လည္း ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့မူ၍ ျပဳံးလွ်က္သာ ေနလိုက္ရေတာ့သတည္း။
မွတ္ခ်က္။
ဘဒၵႏၱဟူသည္ကား ဘဲြ႔တံဆိပ္လည္းမဟုတ္ ဒီဂရီလည္းမဟုတ္ေပ။ ထိုဘဒၵႏၱပါဠိ၏ အနက္အမွန္သည္ကား “အရွင္ သို႔မဟုတ္ ဦး”ဟုအဓိပၸာယ္ရေလသည္။

"ကိုရင္ေလး ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ေအာင္ေျဖေနာ္"

ျပီးခဲ့ေသာ ဧျပီလေလာက္ကျဖစ္သည္။ မိမိသည္ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေညာင္တံုးျမိဳ႕ံ နယ္၊ပဲရံုဆိပ္ေက်းရြာသို႔ ၾကြေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထိုပဲရံုဆိပ္ေက်းရြာ၌ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေညာင္တံုးျမိဳ႔လံုးဆိုင္ရာ စာေမးပဲြႏွင့္ တရားပဲြက်င္းပေလေသာေၾကာင့္ တရားေဟာရန္ ကိစၥျဖင့္ ၾကြေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ မိမိသည္ ထိုပဲရံုဆိပ္ေက်းရြာ ရြာဦးေက်ာင္းရွိ သိမ္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ပါးတည္း သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့ရေလသည္။ မိမိသည္ ေနာက္ေန႔နံနက္ ညတရားေဟာရန္အတြက္ စာၾကည့္ေနသည္။ ထိုစဥ္ ဒါယကာတစ္ဦးသည္ အခင္းမ်ားယူရန္ အတြက္ သိမ္ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထိုဒါယကာသည္ မိမိစာၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ
"ကိုရင္ေလး ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ ေအာင္ ေျဖေနာ္"ဟု ေျပာကာ သိမ္ေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းသြားေလသည္။ စာကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနေသာ မိမိသည္ တစ္ပါးတည္းျပဳံးလွ်က္က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ဆက္လက္၍ မိမိသည္
"ေအာ္ ငါ့အရပ္ကလည္း ကိုရင္ေလးအေခၚခံရေလာက္ ပုပါေပ၏၊ ဒီအရပ္ကလည္း လူပံုအလယ္မွာ ေတာ္ေတာ္
ေလးကို အရွက္တကြဲအက်ိဳးနည္းေအာင္ လုပ္ပါေပ၏”ဟု မိမိအရပ္ကိုပင္ အျပစ္တင္မိေလေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သိမ္ေက်ာင္းထဲခ်ည္း ေနရသည္ကို ျငီးေငြ႔သျဖင့္ ေအာက္ဆင္းကာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုစဥ္
ေက်ာင္းသားေပါက္စႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔၏ ဦးဇင္းကို ရွိခိုးေနေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသားေပါက္စႏွစ္
႕ႏွင့္ သူတို႔၏ ဦးဇင္းအၾကားတြင္ ဆင္ရုပ္ၾကီးရွိေနေလရာ မိမိက ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို
“ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြ မင္းတို႔က ဦးဇင္းကို မရွိခိုးပဲနဲ႕႔ ဘာေၾကာင့္ ဆင္ရုပ္ၾကီးကို ရွိခို္းေနတာလဲ”ဟု စ ေနာက္ လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက
“ဆင္ရုပ္ကို ရွိခိုးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဦးဇင္းကို ရွိခိုးေနတာပါ ကိုရင္ေလး”ဟု ေျပာေသာအခါ ဆရာျဖစ္ေသာ ကန္ေတာ့ခံ ဦးဇင္းက မိမိကို အားနာသြားကာ
“ေခြးမသားေတြ ဦးဇင္းမွန္းမသိ၊ ကိုရင္မွန္းမသိ၊ အဲဒီဘုန္းဘုန္းက ဒီေန႔ည တရားေဟာမဲ့ တရားေဟာဆရာ
ေတာ္ကြ”ဟု ဆဲဆိုကာ ေငါက္ငန္းေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ မိမိက
“ဦးဇင္းရယ္မသိလို႔ေခၚတာေခၚပါေစ၊တပည့္ေတာ္ရဲ႕အရပ္ကိုကအလြန္ပုတာကိုး”ဟုၾကားမွ၀င္ကာ ေတာင္းပန္ရေလသည္။
ဆက္ကာ ညည္းခ်င္းထုတ္္္မိသည္ကာ
“ေတာ္ေတာ္ အရွက္တကြဲ အၾကိဳးနည္းေအာင္ လုပ္တဲ့ ဒီအရပ္ပါေပသည္တကား”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။

“အေပါင္ပဲ ခံတယ္”

တစ္ေန႔ မႏၱေလးျမိဳ႕ေပၚတြင္ အလြန္အင္မတန္မွ ခ်မ္းသာေသာ မိသားစုတစ္စုမွ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ အလွဴပဲြၾကီးတစ္ခုကို က်င္းပေလသည္။ အလွဴ႕ရွင္မ်ားသည္ကား လူခ်မ္းသာ မ်က္ႏွာသိမ်ားျဖစ္ရာ ျမိဳ႕ေပၚရွိ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးမ်ားမွ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ၾကြေရာက္ ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူၾကသည္။ အခ်ိန္သည္ကား ေန႔လယ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္မ်ား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကသည္။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးေနာက္ လဘက္ရည္ ဆံုးေဆာင္ေတာ္မူၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္ငယ္တစ္ပါးသည္
“အရွင္ဘုရား ေဆးလိပ္ေသာက္ပါအံုးဘုရား”ဟု ဆိုကာ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးကို ေဆးလိပ္ ကပ္လိုက္ေလ သည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက
“တပည့္ေတာ္ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ပါ”ဟု ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ငယ္ ကပင္
“ဒါဆိုရင္ ကြမ္းေလးေတာ့ ဘုဥ္းပါအံုးဘုရား”ဟု ဆိုကာ ကြမ္းယာကို ဆက္ကပ္ေလသည္။ ဤတြင္ ဆရာေတာ္ ၾကီးက
“ကြမ္းလဲ မစားပါဘူးကြာ”ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။ ထိုအခါ စကားအနည္းငယ္မ်ားေသာ စပ္စုတတ္ေသာ ဆရာေတာ္ေလးက
“အရွင္ဘုရားက ဒါဆိုရင္ ေရႊက်င္နဲ႔တူတယ္”ဟု အတြန္႔တက္လာေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက
“ေရႊလဲ မက်င္ဘူး၊ ေငြလဲမက်င္ဘူး၊ အေပါင္ေတာ့ ခံတယ္”ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ေလ သည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္ငယ္ေလးသည္လည္း ျငိမ္က်သြားေလေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္ ေနာက္မွ ထိုဆရာေတာ္ေလးသည္ ထိုဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဘဲြ႔အမည္ကို သိရေလသည္။ ထိုခပ္ဆတ္ ဆတ္မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ကား မႏၱေလးျမိဳ႕၏ က်က္သေရေဆာင္ မစိုးရိမ္တိုက္မွ ဆရာ ေတာ္ၾကီးဦးရာဇဓမၼာဘိ၀ံသပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ေရႊက်င္ဟူသည္ကား ျမန္မာျပည္တြင္ ေရႊက်င္ဂိုဏ္း သုဓမၼာဂိုဏ္း ဒါြရဂိုဏ္းစသည္ျဖင့္ သံဃဂိုဏ္းၾကီး (၉)ဂိုဏ္း ရွိေလသည္။သုဓမၼာဂိုဏ္း၀င္သံဃာေတာ္မ်ားသည္ကား အမ်ားအားျဖင့္ ကြမ္းစား ေဆးေသာက္ေတာ္မူၾကသည္။ ေရႊက်င္ဂိုဏ္း၀င္ ဆရာေတာ္မ်ားသည္ကား အမ်ားအားျဖင့္ ကြမ္းစား ေဆးေသာက္ေသာ အမွဳကို ျပဳေတာ္မမူၾကေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ဆရာေတာ္ကေလးက ဆရာေတာ္ၾကီးဦးရာဇဓမၼကို
“အရွင္ဘုရားက ေရႊက်င္နဲ႔ တူတယ္”ဟုေမးေလသည္။

“အာဂဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးပါေပသည္တကား”

တစ္ခါက ေတာရြာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရွိေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ “သူသည္ အေျမွာက္မၾကိဳက္”ေၾကာင္းကို လူရွဳပ္ရွဳပ္ရွိလွ်င္ အျမဲမျပတ္ေျပာၾကားေလ့၊ မိန္႔ေတာ္မူေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔ အလွဴပဲြတစ္ခုတြင္ ဆရာေတာ္သည္ ဒါယကာအမ်ားႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ရာ ဒါယကာတစ္ဦးမွ
“ဆရာေတာ္ တရားေဟာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေၾကာင္း ဒီနယ္တစ္၀ိုက္မွာေတာ့ နာမည္ၾကီးေနတယ္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားရာ ဆရာေတာ္က
“ေဟ ဒကာ! ဒကာ ငါ့ဆီက တစ္ခုခု လိုခ်င္ရင္ ဒဲ့တိုးေျပာပါ၊ ဟုိေ၀့ သည္ေ၀့ လုပ္မေနနဲ႔၊ အဲဒါမ်ိဳး ငါမၾကိဳက္ဘူး၊ မင္းငါ့ကို ေျမွာက္ေနမွန္း ငါသိတယ္၊ အေျမွာက္ၾကိဳက္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြထဲမွာ ငါမပါဘူးဆိုတာ မင္း ျမဲျမဲမွတ္ထား”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသျဖင့္
“ေအာ္ ဆရာေတာ္ကေတာ့ တကယ္အေျမွာက္မၾကိဳက္တဲ့ အာဂဆရာေတာ္တစ္ပါးပါ ေပသည္တကား”ဟု ေျမွာက္ေသာ ဒါယကာသည္ပင္ လက္ဖ်ားခါ ယံုၾကည္သြားေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ထိုနယ္မွ ဒါယကာမ်ားသည္ ထိုဆရာေတာ္အား ဘယ္လိုမွ ေျမွာက္ပင့္၍ မရေၾကာင္း နားလည္လိုက္သည္။ေျမွာက္ပင့္၍လဲ မေျပာ၀န္႔ၾကေပ။ ထိုနယ္တစ္၀ိုက္တြင္ ထိုဆရာေတာ္သည္ ဘယ္လိုမွ ေျမွာက္ပင့္၍ မရေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးအျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေနေလသည္။
“ေအာ္ အာဂဆရာေတာ္တစ္ပါးပါေပသည္တကား”
တစ္ေန႔ ထိုဆရာေတာ္၏ ေျမွာက္ပင့္၍ မရေၾကာင္း အေျမွာက္ၾကိဳက္ေသာ ဆရာေတာ္မဟုတ္ေၾကာင္းကို အျခားနယ္မွ ဒါယကာတစ္ဦးသည္ သိရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒါယကာသည္ ထိုအာဂဆရာေတာ္ကို ဖူးေျမွာ္ရန္အလို႔ငွာ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ဒါယကာသည္ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အလႅာပ သလႅာပစကားေျပာၾကသည္။ ဒါယကာသည္ စကားေျပာစဥ္
“ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကေတာ့ ျပသာဒ္အေဆာင္ ဘံုေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတာ ဆိုေတာ့ နတ္ဘံု နတ္နန္းေတြက်ေနတာပဲဘုရား၊ ဥယ်ာဥ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္က နႏၵ၀န္ဥယ်ာဥ္တမွ်ပါပဲဘုရား၊ေတာ္ေတာ္ေလးကို သာယာပါေပတယ္ဘုရား”ဟု မသိမသာ ဆရာေတာ္ကို ေျမွာက္ပင့္ေနေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ကား
“ဒကာ မင္းလဲ ငါ့ကို လာေျမွာက္ေနတာလား၊ အေျမွာက္ၾကိဳက္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြထဲမွာ ငါမပါဘူးဆိုတာေတာ့ ဒကာသိတယ္ေနာ္၊”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသျဖင့္ ဒါယကာသည္ ဆက္မေျမွာက္ေတာ့ေပ။ ရိုးရိုးစကား တရားစကားေျပာျခင္းျဖင့္သာ စကား၀ိုင္းကို အဆံုးသတ္လိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ခါးနီတြင္ ဒါယကာေလွ်ာက္လိုက္သည္ကား
“တပည့္ေတာ္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေျမွာက္ဘူးတယ္၊ အေျမွာက္ၾကိဳက္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြခ်ည္းပါပဲဘုရား၊ အေျမွာက္မၾကိဳက္တဲ့ ဘုနး္ၾကီးဆိုလို႔ အရွင္ဘုရားတစ္ပါးပဲ ေတြ႔ဖူးေသးတယ္ဘုရား”ဟု ဆိုေသာအခါ အေျမွာက္မၾကိဳက္ေသာ အာဂဆရာေတာ္သည္
“ဟုတ္တာေပါ့ ဒကာရ”ဟု လက္သီးလက္ေမာင္းတမ္းကာ အားရ၀မ္းသာ ေအာ္ဟစ္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။
ထိုမိန္႔ၾကားသံကို ၾကားရေသာ ဒါယကာသည္ကား
“အဓိပၸာယ္ရွိေသာ အျပံဳးတစ္ခု”ျဖင့္ ေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းကာ ျပန္သြားေလေတာ့သတည္း။

ေနာက္အာဂဆရာေတာ္တစ္ပါးရွိပါေသးသည္။ စပ္မိလာသျဖင့္ တင္ျပလိုက္ရေပသည္။
တစ္ေန႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ထင္းရွားေသာ ေက်ာင္းတိုက္တစ္တိုက္သို႔ ၀တ္ေကာင္းစားလွ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ဒါယကာႏွစ္ဦးေရာက္ရွိလာေလသည္။ထိုဒါယကာႏွစ္ဦးသည္ ဆရာေတာ္ကို ေတြ႔ေသာအခါ
“ဆရာေတာ္ဘုရား ရုပ္ရွင္မင္းသား ကိုစုိုးသူတို႔မိသားစုက မနက္ျဖန္ ေမြးေန႔ဆြမ္း ကပ္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သကၤန္းငါးစံု၊ ငါးဆင့္စတီခ်ိဳင့္တစ္လံုး၊ သပိတ္တစ္လံုး၊ ပုဂံခြက္ေယာက္စသည္တို႔ကို ငွားလိုက္ပါအံုးတဲ့ဘုရား၊ သကၤန္းဖိုးကေတာ့ အိမ္က်မွ ကပ္ပါမယ္တဲ့ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကေသာအခါ ဆရာေတာ္က
“ေဟ ဒကာေတြ ရွပ္ရွင္မင္းသားစိုးသူကလႊတ္လိုက္တာဆိုဟုတ္ပါျပီး၊ စိုးသူနဲ႔ ဒို႔ကလဲ ဆရာ+တပည့္လိုေနေနတာ ငွားရမွာေပါ့ကြ၊ သို႔ေသာ္ စိုးသူရဲ႕ အိမ္လိပ္စာကိုေတာ့ ငါ့ေျပာျပအံုးေလကြယ္”ဟု ေမးေသာအခါ ဒါယကာႏွစ္ဦးက
“ကိုစိုးသူက ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္၊၀င္ဒါမီယာ၊ ျခံအမွတ္(၅၅)မွာေနပါတယ္ဘုရား”ေလွ်ာက္ေလသည္။ ထိုအခါ စိုးသူရဲ႕ အိမ္လိပ္စာကို အတိအက်သိထားေသာ ဆရာေတာ္က
“မင္းတို႔ လူလိမ္ေတြပဲ၊ စိုးသူက အဲဒီမွာ ေနတာမွ မဟုတ္တာ ၊ လိပ္စာက အလဲြခ်ည္းပဲ၊ စိုးသူရဲ႕ လိပ္စာကို ငါအတိအက်သိတယ္၊ ငါ့လားျပီး မလိပ္နဲ႔ ၊ ေအ ေနာက္တစ္ခါလာလိမ္လို႔ကေတာ့ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရဲလက္ထဲအပ္ပစ္မယ္၊ဒီတစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္”ဟု ဆိုကာ ေငါက္ငမ္းလႊတ္လိုက္ေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ေဘးနားမွာရွိေနေသာ သူ၏တပည့္မ်ားကို
“မင္းတို႔လဲ ငါလို သူမ်ားအလိမ္မခံရေအာင္ၾကိဳးစားၾက၊ ငါ ရန္ကုန္မွာေနတာ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀)ရွိသြားျပီ၊ တစ္ခါမွ အလိမ္မခံရေသးဘူး၊ လူဆိုတာ လွစ္ေနရတယ္ကြ၊ ယေန႔ေခတ္မွာ လူလိမ္လူညာက မ်ားပါဘိသနဲ႔၊ ငါ့လိုလွစ္ေနမွ ေတာ္ကာၾကမယ္ကြ”ဟု ေအာင္ျမင္ေသာ အသံျဖင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူေနေလသည္။
“ေအာ္ အာဂဆရာေတာ္တစ္ပါးပါေပသည္တကား”
မိနစ္၀က္ခန္႔ ၾသ၀ါဒေပးျပီးေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္ က်င္ငယ္(အေပါ့)စြန္႔ရန္အလို႕႔ငွာ ေအာက္သို႔ ဆင္းသြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္၏ ယေန႔မွ ထုတ္စီးထားေသာ အသစ္စက္စက္ ကတၱီပါဖိနပ္သည္ကား မရွိေတာ့ေပ။ ထိုအခါမွ ဆရာေတာ္သည္ ေဒါသူပုန္ထကာ
“ဟုိ ေခြးမသားႏွစ္ေကာင္ ငါ့ဖိနပ္ကို အလစ္သုတ္သြားျပီနဲ႔တူတယ္ မရွိေတာ့ဘူး၊ ငါ့တစ္သက္ တခါမွ အလိ္္မ္မခံရဘူး၊ ဒီေခြးေကာင္းႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ေတြ႔မွ အလိ္မ္ခံရတယ္ကြာ”ဟု ၾကိမ္းေမာင္းကာ အာဂဆရာေတာ္လဲ ေဒါသျဖစ္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ ေဘးတြင္ ရွိၾကေသာ တပည့္မ်ားသည္ကား
ျပံဳးစိစိျဖင့္ရွိေနၾကသည္။ ထိုတပည့္တို႔၏ အျပံဳးသည္လည္း အဓိပၸာယ္မ်ားစြာ ရွိလွေပ၏။

ဤေနရာတြင္ စကားစပ္မိလာသျဖင့္ အနည္းငယ္ ဓမၼစကား တင္ျပေပအံ့။ မႏၱေလးျမိဳ႔တြင္ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ကိုတည္ေထာင္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ဦးသူရိယသည္ ပစၥည္းတစ္ခုေပ်ာက္သြားလွ်င္ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေျပာရမည္ကို အလြန္ရွက္ေတာ္မူေလ့ရွိသည္။ ဆရာေတာ္၏ အယူအဆအရ မိမိယခုဘ၀ ပစၥည္းေပ်ာက္ျခင္းသည္ အတိတ္ဘ၀က သူမ်ားဥစၥာကို ခိုးခဲ့ေသာေၾကာင့္သာ မေကာင္းက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ပစၥည္းေပ်ာက္ျခင္းသည္။ဤသည္ကို မသိၾကေသာ အခ်ိဳ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္
“ငါပစၥည္းေပ်ာက္တယ္၊ ငါပစၥည္းေပ်ာက္တယ္”ဟု လူအမ်ားသိရန္ အလို႔ငွာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာလွည့္လည္ေျပာၾကေလသည္။ ဤသို႔ ေျပာျခင္းသည္
“အတိတ္ဘ၀က ငါသူမ်ားဥစၥာကို ခိုးခဲ့တာပဲေဟ”ဟူ၍ ေျပာၾကားေနသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းဆရာေတာ္ၾကီးျဖစ္ေတာ္မူေသာ မစိုးရိမ္္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ပစၥည္းေပ်ာက္လွ်င္ စိတ္တိုမည့္အစား ရွက္၍ပင္ေနေလေတာ့သည္။
“ေအာ္ ေရွးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးမ်ားသည္ကား အလြန္ပင္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းလွပါေပသည္တကား”
မိမိတို႔၏ ပစၥည္းကို အခိုးမခံရေစရန္အလို႔ငွာ သူမ်ားပစၥည္းဥစၥာကို ခိုးယူျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရမည္ သာျဖစ္ေပသည္။