Pages

Friday, March 5, 2010

“မိမိရြာမွ ေတြ႔ရွိရေသာ ဟာသမ်ား”

“ဂုဏ္ပလာသနေတြပါ“
တစ္ေန႔ ရြာတြင္ မဂၤလာေဆာင္ပြဲေလး တစ္ပြဲရွိသည္။ သတို႔သားအမည္သည္ကား ကူမဲျမိဳ႕မွ
ေမာင္ပုျဖစ္သည္။ သတို႔သမီးသည္ကား ရြာမွ မိုးမိုးဟု အမည္ရေသာ ကေလးမတစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။
အမ်ားအားျဖင့္ ရြာတြင္ မဂၤလာေဆာင္ပြဲက်င္းပသည္ဆိုပါက မ႑ပ္ဆင္, အျခားအလွတန္ဆာမ်ား, အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားျဖင့္ ငွားရမ္းက်င္းပေလ့ရွိသည္။ ဒီေန႔ မိုးမိုးႏွင့္ ေမာင္ပုတို႔၏ မဂၤလာပဲြသည္ကား
အျခားမဂၤလာပြဲမ်ားႏွင့္မတူေပ။ တစ္မူထူ;ျခားေန၏။
မ႑ပ္ဆင္ အျခားအလွတန္ဆာမ်ားမပါေပ။ အသံခ်ဲ႕စက္တစ္လံုးသာပါသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္ေန၍ မိမိသည္ သတို႔သမီး၏ ဦးေလးျဖစ္သူ ေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္ကို ေမးျမန္းစံုစမ္းေလေတာ့သည္။
“ေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္! သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ မ႑ပ္ဆင္နဲ႔ အျခားအလွတန္ဆာအမ်ိဳးအမ်ိဳးေတြ ဆင္ျပီး မဂၤလာပဲြက်င္းပၾကတယ္၊ မင္းတူမရဲ႕ မဂၤလာပြဲကေတာ့ ဘာအလွတန္ဆာမွ မပါပါလား၊ ဘာေၾကာင့္
မ႑ပ္ဆင္တို႔ အျခားအလွတန္ဆာအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို မထည့္တာလဲ?
`ဤတြင္ ေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္က ေအာက္ပါအတိုင္း ေျဖၾကားသြားခဲ့ေပသည္။
“ဦးဇင္းရာ အဲဒါေတြက ဂုဏ္ပလာသနေတြပါ၊ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေငြကုန္တာရွိဘဲ။”

“သြားလမ္းမ်ားသာ၍ ျပန္လမ္းမ်ားလဲ ကင္းပါေစ”
တစ္ႏွစ္က ရြာဦး ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းၾကီးသည္ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးျမည့္ေနျပီျဖစ္သျဖင့္ အသစ္တစ္ဖန္
ေဆာက္လုပ္ရန္အတြက္ ရန္ကုန္ မႏၱေလးကားလမ္းမေဘးတြင္
အလွဴခံထြက္ၾကေလသည္။ အလွဴခံရာတြင္ အလွဴခံဖလားကို ကိုင္ရပ္ေနရံုႏွင့္မျပီးေသး။ အလွဴရွင္မ်ား
ေစတနာေပါက္ေအာင္လည္း ေဟာေျပာေပးမည့္သူလဲရွိရေပမည္။ ပထမရက္တြင္ မိုက္ကိုကိုင္မည့္သူ
ေတာ္ေတာ္ရွားသည္။ မ်က္စိမျမင္ရေသာ ေမာင္ကိုေထြးမွလဲြ၍ အျခားသူမ်ား မိုက္ကို မကိုင္ရဲၾကေပ။
ေမာင္ကိုေထြး ထမင္းစား ေရခ်ိဳးခ်ိ္န္တြင္ အခက္ႏွင့္ၾကံဳရေလသည္။ ဘယ္သူမွ ေဟာေျပာမည့္သူမရွိေပ။
ဤတြင္ ဦးေအးေသာင္က
”ဒါေလးေျပာေဟာရတာမ်ား မင္းတို႔က ေၾကာက္ေနေသးတယ္၊ ေပး ငါေအာ္မယ္”ဆိုျပီး မိုက္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္ေလသည္။
ေဘးမွ တူျဖစ္သူ ဦးဇင္း ဦးစာရိႏၵႏွင့္ ဒါယကာမ်ားက
“ခင္ဗ်ားဟုတ္မွလဲ လုပ္ပါ၊ ေတာ္ၾကာ အမွားေတြပါလို႔ ရြာလဲ သိကၡာက်ေနအံုးမယ္”ဟု ၀ိုင္း၀န္းေျပာၾကေလသည္။
သို႔ေသာ္ ဦးေအးေသာင္သည္ မိုက္ကို ဆြဲကိုင္ကာ ေအာက္ပါအတိုင္း အလွဴရွင္မ်ား သဒၶါတရားထက္သန္လာေစ၇န္ဆုေပးလိုက္ေလသည္။
“ဤကဲ့သို႔ လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအမအေပါင္းတို႔သည္ သြားလမ္းမ်ားသာ၍ ျပန္လမ္းမ်ားလဲ
ကင္းၾကပါေစ” ဟု ဆုေပးလိုုက္ေလသည္။ ထိုအခါ တူျဖစ္သူ ဦးစာရိႏၵမွ
“ျပန္လမ္းမ်ား ကင္းပါေစဆိုကတည္းက အလွဴ႕ရွင္ေတြကို ေသပါေစလို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူျဖစ္ေနျပီဗ်၊ ဘာစာမွလဲ မတတ္ဘဲနဲ႔”ဟု ေျပာဆို ေငါက္ငန္းကာ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ လက္အတြင္းမွ မိုက္ကို လူၾကားသူၾကား လုယူလိုက္ေလသည္။ ဦးေအးေသာင္လဲ ဘာမွ်မေျပာရွာေပ။သူသည္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ အိမ္ျပန္သြားေလေတာ့သည္။ ညေနအခ်ိန္တြင္ကား ဦးေအးေသာင္တစ္ေယာက္ အရက္မူးျပီး ေက်ာင္း၏ အျပင္ဘက္ အေနာက္ေတာင့္ဘက္ေဒါင့္တြင္ ေအာ္ေနေလသည္။
“ေဟ ေအးေသာင္ကို စာမတတ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္၊ ေအးေသာင္စာတတ္တာေပါ့၊ ဆရာေတာ္ ဦး၀င္းေရႊထံမွာ
ပိဋကတ္စာေပကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာသင္လာခဲ့တာ၊”
မိမိသည္ ေက်ာင္းမွ ထိုေအာ္သံကို ေကာင္းေကာင္းၾကားေနရသည္။ တူျဖစ္သည္ ဦးစာရိႏၵၾကားလွ်င္ ထြက္ရိုက္ေနမည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ မိမိသြားေရာက္ကာ နားခ်ရေလသည္။
“ဒကာၾကီးဦးေအးေသာင္ ဒကာၾကီးစာတတ္တာ လူတိုင္းသိပါတယ္၊ ေအာ္ မေနပါနဲ႔၊ ဆရာေတာ္ၾကားရင္လဲ မေကာင္းပါဘူး၊ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္ျပန္ အိပ္ပါဗ်ာ”ဟု ေခ်ာ႔ေမာ့ကာ လႊတ္လိုက္ရေပသည္။ ဦးေအးေသာင္သည္ အိမ္ေတာ့ ျပန္သြားသည္။သို႔ေသာ္ သူက
“ေဟ ဒီရြာထဲမွာ ငါ့စာအတတ္ဆံုးကြ၊ ဦးဇင္းဇ၀နကေတာင္ ငါစာတတ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ေပးတယ္၊ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြက ငါစာတတ္တာ မနာလိုလို႔ မေထာက္ခံတာ၊ မစၦရိယမ်ားတဲ့ေကာင္ေတြ၊” ဟု ေအာ္လွ်က္ ျပန္သြားေလေတာ့သည္။
”ေအာ္ ဒကာၾကီးဦးေအးေသာင္ေရ ဒကာၾကီးျမန္ျမန္ျငိမ္ေအာင္လို႔သာ ဒကာၾကီးက စာတတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ သို႔ေသာ္ ဦးဇင္းရဲ႕ ဖခမည္းေတာ္ၾကီးေျပာတဲ့ စကားကိုေတာ့ ၾကားေယာင္ေနမ္ိတယ္၊ “ဦးဇင္းေရ ဆရာေတာ္ဟာ ေမာင္ေအးေသာင္ငယ္စဥ္တုန္းက စာမရလို႔ ၾကိမ္နဲ႔ရိုက္တာ က်ိဳးသြားတဲ့ ၾကိမ္ေတြ ကို မေ၇တြက္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ဥာဏ္ထုိင္းတဲ့ေကာင္။” မိမိ၏ ဒါယကာၾကီးသည္ကား ဒါယကာၾကီး ဦးေအးေသာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။သို႔ျဖစ္သည့္အတြက္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနေလသည္။
(ဆက္၇န္ ၊older post ႏိွပ္ပါ၊ ပံုျပင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႔ရပါလိ္မ့္မည္။)


0 comments:

Post a Comment

 

Go Up အေပၚသုိ႔