“ေရႊဧည့္သည္တစ္စုႏွင့္ ကိုေရႊအတို႔တစ္စု ေတြ႔ၾကေတာ့”

မိမိတို႔၏ ရြာအနီးတြင္ တိန္ညက္ေတာဟုအမည္ရေသာ ရြာတစ္ရြာရွိေလသည္။ ထိုရြာေက်ာင္းတြင္ ဘိုးေတာ္ၾကီး ဟုအမည္ခံရေသ့တစ္ပါးရွိေလသည္။ အထူးအားျဖင့္ ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ားက သူ႔ကို လာေရာက္ကိုးကြယ္ၾကည္ညိဳ ေလ့ရွိၾကသည္။သူတို႔သည္
“ဘိုးေတာ္ၾကီးသည္ ဘုန္းတန္ခိုးအလြန္ၾကီးမားသည္။ သူကို ၾကည္ညိဳလွ်င္ လာဘ္လာဘေပါမ်ားသည္။ ေဘးအႏၱရယ္ကင္းရွင္းသည္။လိုအင္ဆႏၵျပည့္၀သည္”ဟု အယံုအၾကည္ရွိကာ အလြန္အၾကဴး ကိုးကြယ္ၾကသည္။

တစ္ေန႔သ၌ ေတာင္ၾကီးကားေပၚမွ ဧည့္သည္တစ္စုသည္ ဘိုးေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသို႔ သြားရန္အလို႔ငွာ မိမိတို႔၏ ရြာထိပ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းၾကေလသည္။ သူတို႔သည္ အသစ္ဧည့္သည္မ်ားျဖစ္ၾကသျဖင့္ ဘိုးေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းသို႔ သြားရာလမ္းကို အတိအက်မသိေပ။သို႔ျဖစ္သျဖင့္ အနီးအနားရွိ လမ္းေဘးတြင္ ႏြားေက်ာင္းေနေသာ ႏြားေက်ာင္းသားၾကီးကို
“ေနာင္ၾကီး!ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာင္ၾကီးက လာတာပါ၊ ဘုိုးေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို သြားခ်င္လို႔၊ ဘယ္လိုသြား ရပါသလဲခင္ဗ်ာ့၊”ေမးၾကေလသည္။ ထိုအခါ ႏြားေက်ာင္းသားၾကီးက ေတာင္ဘက္လမ္းဆီသို႔ လက္ညွိဳးညႊန္ကာ
“အပလား အပလား”ဟု ေျပာကာ လမ္းျပလိုက္ေလသည္။ ဤတြင္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က
“အြန္း လမ္းမသိလို႔ေမးပါတယ္ အေရးထဲ အ, အနဲ႔မွလာေတြ႔တယ္”ဟုညည္းခ်င္းထုတ္ေလေတာ့သည္။ မွန္ပါေပ ၏။ထိုႏြားေက်ာင္းေနေသာ နြားေက်ာင္းသားၾကီးသည္ကား ၀မ္းတြင္းျမိဳ႕နယ္ မိုးေကာင္းကုန္းရြာမွ စကားမေျပာ တတ္ေသာ အ,အပင္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ၀မ္းတြင္းျမိဳ႕နယ္အတြင္း၀ယ္ ႏြားစာျမက္ရွားပါးသည့္ အတြက္ မိမိတို႔၏ ရြာဘက္ဆီသို႔ ႏြားလာေက်ာင္းေလ့ရွိသည္။

ထို႔ေနာက္ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ေရႊအ,လမ္းညႊန္လိုက္သည့္အတိုင္း ေတာင္ဘက္လမ္းဆီသည္ ခ်ီတက္လာၾက ေလသည္။ထိုတြင္ ရြာမွ ကိုလူလည္ ပါးယားႏွင့္ေတြ႔ကာ
“ေနာင္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာင္ၾကီးက လာတာပါ၊ တိန္ညက္ေတာရြာ ဘိုးေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို သြားခ်င္လို႔ တစ္ဆိတ္ေလာက္လမ္းျပေပးပါခင္ဗ်ာ့”ဟု ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔စြာ ေမးၾကေလသည္။ ထိုအခါ ကိုပါးယားက
“အပလား အပလား” ဟု ေျပာကာ ေတာင္ဘက္ဆီသို႔ လမ္းညႊန္လိုက္ျပန္ေလသည္။ ဤတြင္ ေရႊဧည့္သည္ တစ္ေယာက္က
“အြန္း ဒီေန႔ ထြက္လာတာ ျပႆဒါးေန႔လာမသိ၊ အဆင္ကိုမေျပဘူး၊ လမ္းမသိလို႔ ေမးပါတယ္၊ အ,အေတြနဲ႔ခ်ည္း လာေတြ႔ေနတယ္”ဟု ညည္းခ်င္းထုတ္ၾကျပန္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ထိုကိုေရႊဧည့္သည္မ်ားေတြ႔ေသာ ကိုပါးယား သည္ကား ေမြးရာပါ ေရႊအတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ကိုပါးယားလမ္းညႊန္းလိုက္သည့္အတိုင္း ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာေလသည္။ လမ္းတြင္ ရြာမွ ဦးဖိုးစုနွင့္ ေတြ႔ျပန္ေလသည္။ ဤတြင္ ဧည့္သည္မ်ားက
“ဦးေလးၾကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာင္ၾကီးက ဧည့္သည္ေတြပါ၊ ဘိုးေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို သြားမလို႔၊ တစ္ဆိတ္ ေလာက္ လမ္းျပေပးပါအံုးခင္ဗ်ာ့” ဟု သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ေမးၾကျပန္သည္။ ထိုအခါ ဦးဖိုးစုက
“ဘိုး ဘိုး ဘိုး”ဟုဆိုကာ ေရွ႕ဆက္မေျပာႏိုင္မူ၍ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဤတြင္ ဧည့္သည္တစ္စု စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။
“ဒီငါ( )မရြာမွာ ရွိၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလဲ တစ္ရြာလံုး အ, အေတြခ်ည္းလားမသိ”ဟု ရက္ရက္စက္စက္ မိမိရြာကိုပင္ ဆဲဆိုသြားေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ဧည့္သည္မ်ား ဆဲမည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆဲေပရာ၏၊ သူတို႔ေနာက္ဆံုးေမးေသာ ဒါယကာၾကီးဦးဖုိးစုသည္ လည္း
အ,အမဟုတ္ေသာ္လည္း စကားတစ္လံုးေျပာမည္ၾကံလွ်င္ မထြက္ေတာ့ေပ၊ ထစ္အ ထစ္အျဖစ္ေနေလ့ရွိသည္။
သူသည္လည္း ငယ္စဥ္ကပင္ ထစ္အ ထစ္အျဖစ္လာေပ၏။ ေအာ္ ေတြ႔လည္း ေတြ႔တတ္ပါေပ့ ကိုေရႊဧည့္ သည္ႏွင့္ ကိုေရႊအတို႔ရယ္”ဟု ေျပာလိုက္မိပါေတာ့သတည္း။