“မိမိတို႔၏ ရြာမွ ဦးဆာမိ”

ယခုတေလာဦးဆာမိတစ္ေယာက္သည္ ထူးထူးျခားျခား ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းကို အေစာၾကီးေရာက္လာေလ့ ရွိသည္။ မိမိသည္ကား
“ ဦးဆာမိၾကီးေတာ့ ဇရာ(အိုျခင္း) ဗ်ာဓိ(နာျခင္း)တို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လက္ရွိမ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ ေတြ႔ၾကံဳ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ အခက္အခဲအၾကတ္အတည္းစသည္တို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ၊ သံေ၀ဂတရားေတြရလာသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တရားကို တကယ္ရွာေတာ့မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဥပုသ္လာ ေစာင့္တာျဖစ္ မယ္”ဟုထင္ျမင္ေနမိသည္။ ဥပုသ္သည္ ဒါယကာ ဒါယိကာမၾကီး မ်ားေျပာမွ မိမိအမွန္အတိုင္းသိရွိခဲ့ရေလသည္။
“ဦးဇင္းက ဆာမိမ်ား သံေ၀ဂရလို႔ ဥပုသ္လာေစာင့္တယ္လို႔ထင္တာ အံ့လဲ အံ့ပါရဲ႕ ဦးဇင္းရယ္၊ ဒီေကာင္ကေခြး ျမည္းေကာက္ေျခေတာက္စြပ္၊ ခုဥပုသ္ယူတယ္၊ ျပီးရင္ မေကာင္းတာလုပ္တာ၊ ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္ဥပုသ္က ဒီ ေကာင္ဥပုသ္က်ိဳးတယ္ေလ၊ အျပင္ဘက္ေရအိုင္မွ သူမ်ားေတြငါးဖမ္းတာျမင္ေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ ဥပုသ္ေန႔ ေတာင္မေရွာင္ဘူး ေရအိုင္ထဲငါးဆင္းဖမ္းတယ္ေလ”ဟု ဆိုသျဖင့္ မိမိသည္ပင္ သံသယ၀င္လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔မျမင္ေသးသည့္အတြက္ အယံုအၾကည္မရွိေသးပါ။
တစ္ခုေသာ ဥပုသ္ေန႔တြင္ မိမိသည္ ဥပုသ္သည္မ်ားအား တစ္ေယာက္လွ်င္ ငါးလံုးႏွဳန္းျဖင့္ ထန္းလွ်က္ခဲမ်ားကို ဒါနျပဳေနသည္။ ဦးဆာမိအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ ထန္းလွ်က္ခဲငါးလံုးကို သူ၏ လက္အတြင္းသို႔ထည့္ကာ စြန္႔ၾကဲလိုက္သည္။ ဤတြင္ ဦးဆာမိ အတြန္႔တက္လာသည္ကား
“ဦးဇင္းကလဲ ငါးလံုးထည္း ဘယ္လိုလုပ္၀မွာလဲ”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိမိက
“ဦးဆာမိ ခင္ဗ်ားက တကယ္ေကာ ဥပုသ္ရေအာင္ ေနကုန္ေစာင့္မွာလား”ဟု ေမးလိုက္ေသာအခါ
“ဦးဇင္းက ထန္းလွ်က္ခဲပိုလွဴရင္ တပည့္ေတာ္ဥပုသ္ရေအာင္ေစာင့္မယ္ဘုရား”ဟု ကတိမ်ားပင္ေပးလာသျဖင့္ မိမိသည္ ဦးဆာမိအား ထန္းလွ်က္ခဲအလံုးႏွစ္ဆယ္ကို အျခားဥပုသ္မ်ားေရွ႕တြင္ပင္ ရက္ရက္ေရာေရာ လွဴဒါန္းစြန္႔ၾကဲလိုက္ေလသည္။ အျခားဥပုသ္မ်ားက
“ဦးဇင္း ဒီေကာင္မ်ားသြားယံုတယ္၊ ၾကည့္ေန၊ ဦးဇင္းလွဴလိုက္တဲ့ ထန္းလွ်က္ခဲေတြ သူလဲစားမွာလဲ မဟုတ္ဘူး သူ႔တူမ “တစ္ေတာင္”လက္ထဲေရာက္မွာ”ဟု ၀ိုင္း၀န္းတားၾကပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိသည္ သဒၶါတရားထက္ ထက္သန္သန္ႏွင့္ပင္လွဴဒါန္းစြန္႔ၾကဲလိုက္ေလသည္။
ညေနအခ်ိန္တြင္ကား ဥပုသ္သည္မ်ားလည္းျပန္သြားၾကေလျပီ၊ မိမိသည္ ပ်င္ပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ အျပင္ဘက္လမ္း ထြက္ေလွ်ာက္ထြက္မိသည္။ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ ထမင္းဆိုင္နားေရာက္သြားေသာအခါတြင္ကား ဦးဆာမိ တစ္ေယာက္ ကို ေတြ႔လိုက္ရပါျပီး။ သူသည္မိမိကို မျမင္ေပ၊
“ ဥပုသ္ရေအာင္ေစာင့္ပါမယ္၊ တပည့္ေတာ္ကို ထန္းလွ်က္ခဲကို ပိုစြန္႔ပါဘုရား”ဟုဆိုေသာ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ ထမင္းကို အ၀အျပဲၾကိတ္ေနေလသည္။ မိမိသည္
“ဦးဆာမိကိုေတာ့ လူၾကားသူၾကား အရွက္ရေအာင္ သြားစလို႔အံုးမယ္”ဟု အၾကံျဖစ္ကာ ဦးဆာမိနားကို ကပ္သြား ကာ
“ဦးဆာမိ ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ဥပုသ္မက်ိဳးေအာင္ ေစာင့္မယ္ဆို၊ ခုေတာ့ ထမင္းေတြဘာေတြခိုးစားလို႔ပါလား”ဟု ေနာက္လိုက္သည္။ ခိုးထုတ္ခိုးထယ္ႏွင့္တကြမိေသာ ကိုဆာမိတစ္ေယာက္ဘာမွ်မေျပာရွာေပ။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် လွ်က္ပင္။ ဤတြင္ေဘးမွာ ထိုင္ေနေသာ ရြာသားမ်ားက
“ဦးဇင္းက ကိုဆာမိမ်ားယံုတာ အံ့လဲ အံ့ပါရဲ႕”ဟု မိမိကိုပင္ အျပစ္၀ိုင္းတင္ၾကေလသည္။ ဤတြင္ ဦးဆာမိက အေလွ်ာ႔မေပးပါ။
“မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ဦးဇင္းကို မဟုတ္တာေတြေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူကမွ အကယ္ဒမီလာေပးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ငါက ဒီတစ္ခါပဲစားေသးတာ၊ ရြာေတာင္ပိုင္းက ျပံဳးၾကည္ဆို ဥပုတ္တိုင္း ဥပုသ္ က်ိဳးတယ္၊ ထမင္းအျမဲတမ္းစားတာကြ၊ ငါက ဒီေန႔ဗိုက္ အလြန္ဆာလို႔ပါကြ”ဟုဆိုေသာအခါ ရြာသားမ်ားက ထမင္းဆိုင္ရွင္ကိုသိန္းေဆာင္ဘက္လွည့္ကာ
“ေဟ့ သိန္းေဆာင္ ကိုဆာမိ ဒီတစ္ခါဘဲ ဥပုသ္ေန႔မွာ ညစာခိုးစားတယ္ဆိုတာဟုတ္လားကြ”ဟုေမးေသာအခါ မလိမ္တတ္ မညာတတ္ေသာ ကိုသိန္းေဆာင္က
“အြန္းတစ္ခါလား ႏွစ္ခါလားေတာ့ က်ဳပ္လဲအတိအက်မသိဘူး၊ ဦးဆာမိ က်ဳပ္ဆိုင္ကို ထမင္းလာစားေနတာေတာ့ ေန႔စဥ္ပဲဗ်”ဟု ဆိုလိုက္သျဖင့္ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ မည္သည့္စကားမွ်ပင္ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ၊ လစ္ထြက္ သြားေလေတာ့သတည္း။
မွတ္ခ်က္=တစ္ေတာင္ဟူသည္ကား ဦးဆာမိ၏ တူေတာ္ေမာင္၏ ဇနီးပင္ျဖစ္သည္။ ဦးဆာမိအား ပိုက္ဆံမ်ား မ်ားရမလာလွ်င္ ဒဏ္ခတ္ေလ့ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးပါေပတည္း။ ေအာ္ ရက္စက္မွဳအေပါင္းသရဖူ ေဆာင္းႏိုင္ ခဲ့ပါေပ၏။