မႏၱေလးတိုင္း ေက်ာက္ဆည္ခရိုင္ ျမစ္သားျမိဳ႕နယ္အတြင္း၀ယ္ ေဂြးဟုအမည္ရေသာ ရြာတစ္ရြာရွိေလသည္။ ထိုရြာသည္ကား မိမိ၏ ခမည္းေတာ္ႏွင့္ မယ္ေတာ္တို႔၏ ဇာတိရြာလည္းျဖစ္ေပသည္။ ထိုေဂြးရြာတြင္(ယခုအခါ ေရႊ မင္း၀ံဟုေျပာင္းလဲထားသည္။)အလြန္အင္မတန္မွ ဥာဏ္ထိုင္းေသာ ေမာင္ဆာမိဟု အမည္ရေသာ လူငယ္ တစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူသည္ မိဘမ်ားက ခိုင္းလိုက္ေသာ အရာအားလံုးကို အျမဲတမ္းလြဲေအာင္လုပ္ တတ္ေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ငါ့သား ဆာမိ အေဖတို႔ အိမ္မွာရွိတဲ့ ေဂၚက ေျမေကာ္ရတာ ေကာ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မယ္ညိဳ ေတာင္ရြာက ပန္ပဲဆရာဦးေက်ာက္လံုးထံမွ ေဂၚသြား၀ယ္စမ္း”ဟု ခိုင္းေလသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ငါ့သား ဆာမိ မင္းကို အေဖစိတ္မခ်ဘူး၊ မင္းကခိုင္းလိုက္တိုင္းအလြဲခ်ည့္လုပ္လာတာ၊ ဒါေၾကာင့္ မယ္ညိဳ ေတာင္ရြာကို မေရာက္မခ်င္း ေဂၚလို႔ ႏွဳတ္ကရြတ္သြားကြာ”ေသခ်ာမွာလိုက္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္ ဆာမိတစ္ေယာက္သည္ ဖခင္က ခိုင္းသည့္အတိုင္း တစ္လမ္းလံုး “ေဂၚ ေဂၚ ေဂၚ”ဟု ပါးစပ္က တစ္တြတ္တြတ္ ရြတ္ဆိုသြားေလသည္။ အနီးအနားမွ ျဖတ္သြားသူမ်ားက
“ဆာမိတစ္ေယာက္ေတာ့ ပါးစပ္ကလဲ ေဂၚ ေဂၚ ေဂၚတစ္တြတ္တြတ္ဆိုသြားတယ္၊ ရူးမ်ားသြားျပီး လားမသိ၊”ဟု ေကာက္ခ်က္မ်ားပင္ခ်ေနၾကသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မျပတ္ရြတ္သြားရာ ေရႊမင္း၀ံေတာင္ႏွင့္ မယ္ညိဳေတာင္ၾကား ေရာက္ေသာအခါတြင္ကား ေမာင္ဆာမိသည္ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးကို ခလုတ္တိုက္မိလိုက္ရာ ေဂၚအျဖစ္မွ ေဂါ့ျဖစ္ သြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား သူသည္ “ေဂါ့ ေဂါ့ ေဂါ့”ဟု မွားယြင္းစြာ ရြတ္ဆိုသြားေလသည္။ မယ္ညိဳေတာင္ရြာ ပန္ပဲဆရာၾကီး၏ အိမ္ေရာက္ေသာ အခါတြင္ကား
“ဦးေလးဦးေက်ာက္လံုး က်ေနာ္က မင္း၀ံရြာ(ေဂြးရြာ)ကပါ၊ အေဖက ေဂါ့၀ယ္ခိုင္းလို႔ လာ၀ယ္တာပါခင္ဗ်၊”ဟု ဆိုေလေသာအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
“ဟ ငါ့တူရ ငါ့တစ္သက္ ေဂါ့လို႔ေတာ့ မၾကားဖူးပါဘူးကြာ၊ ေဂၚေျပာတာမဟုတ္ဘူးလားကြ”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါမွ
“ဟုတ္တယ္ဦးေလးေရ ေဂၚေျပာတာ၊ မင္း၀န္ေတာင္နဲ႔မယ္ညိဳေတာင္ၾကားမွာခလုတ္တိုက္ျပီး ေဂါ့ျဖစ္သြားတာ ဗ်”ဟုဆိုေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
“အြန္း မင္းပဲတတ္လဲတတ္ႏိုင္ပါေပ့၊”ဆိုကာ ေဂၚျပားကို ထုတ္ေပးေလသည္။ ထိုအခါ ေမာင္ဆာမိက
“ဦးေလးဘယ္ေလာက္လဲဗ်”ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
“ေအး ႏွစ္ေထာင္က်တယ္ကြာ”ဆိုေလေသာအခါ ေမာင္ဆာမိအၾကံျဖစ္သည္ကား
“အေဖေပးလိုက္တာ ႏွစ္ေထာင္ပဲ၊ သို႔ေသာ္ လမ္းမွာ ထန္းရည္ဖိုးေလးရေအာင္ ေထာင့္ငါးရာေလာက္နဲ႔ ဆစ္ လိုက္အံုးမွ”ဟုအၾကံျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ အၾကံအတိုင္း
“ဦးေလးဦးေက်ာက္လုံး က်ေနာ္တို႔ မိသားစုက ခုတေလာ့ စိီးပြားေရၾကပ္ေနလို႔ပါဗ်ာ၊ ငါးရာေလာက္ေတာ့ေလ်ာ့ပါ အံုးဗ်၊”ဟု ဆစ္ေလသည္။ စကားကို ကတ္ျပီးဒဲ့တိုးေျပာတတ္ေသာ ဦးေက်ာက္လံုးက
“မင္းက ၾကပ္ရံုရွိေသးတာ၊ ငါ့က ႏွဳတ္ေတာင္မရဘူး”ဟု သူ၏ စီးပြားေရးအဆင္မေျပပံုကို ညည္းျပလိုက္ေသာ အခါ ေမာင္ဆာမိက
“ဦးေလးကလဲ ညည္းလိုက္တာ၊ ခိုညည္းဘို႔လဲခ်န္ပါအံုးဗ်”ဟု ဆက္ေျပာလိုက္ေလသည္။
(မွတ္ခ်က္=ခိုငွက္မ်ားသည္ကား တစ္ေန႔ကုန္ ညည္းၾကေလသည္။) ထိုအေျပာကို သေဘာက်သြားေသာ ဦး ေက်ာက္လံုးသည္။ ငါးရာမေလ်ာ့ႏိုင္ေသာ္လည္း ေမာင္ဆာမိအား “ေဂၚ”ကို တစ္ေထာင့္ခုႏွစ္၇ာျဖင့္ ေရာင္း လိုက္ေလေတာ့သည္။ အဆံုးတြင္ ဥာဏ္ထိုင္းေသာ္လည္း အေျပာေကာင္းေသာ ေမာင္ဆာမိတစ္ေယာက္ ထန္းရည္ဘိုးသံုးရာကိုေတာ့ ပန္ပဲဆရာၾကီး ဦးကပ္စီး ဦးေက်ာက္လံုးထံမွ ရေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါေပ၏။
မွတ္ခ်က္=ေဂၚဟူသည္ ေျမေကာ္ေသာ ေဂၚျပားကို ဆိုလိုသည္။ မိမိတို႔၏ အရပ္တြင္ ေဂၚျပားကို အတိုေကာက္ အားျဖင့္ ေဂၚဟုေခၚေ၀ၚသံုးစဲြေလ့ရွိၾကသည္။
ေနရာတကာတြင္ အမွားလုပ္တတ္ေလ့ရွိေသာ ေမာင္ဆာမိတစ္ေယာက္သည္ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ကားစပယ္ယာ တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလသည္။တစ္ေန႔ ေက်ာက္ဆည္မွ မင္း၀ံရြာသို႔ ထြက္ေသာကားေပၚတြင္ျဖစ္ေလသည္။ သူ သည္ ခရီးသည္မ်ားကို
“ခရီးသည္မ်ားခင္ဗ်ာ့ စပယ္ယာခေလးရွင္းလိုက္ၾကရေအာင္ခင္ဗ်ာ့”ဟု မွားယြင္းစြာေတာင္းေလသည္။ ဤတြင္ ကားေပၚတြင္ ပါလာေသာ သူႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ဆပ္စလူးစိန္အဖြ႔႔ဲ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက
“ေသနာဆာမိ အ,စရာမရွိ ၾကံဖန္အတယ္၊ စပယ္ယာခဆိုရင္ေတာ့ နင့္ဘာသာနင့္ရွင္းရမွာေပါ့ဟ၊ ခရီးသည္ မ်ားခဗ်ာ့၊ ကားခေလးရွင္းၾကရေအာင္ခင္ဗ်ာ့၊ဟုေျပာရတယ္ဟဲ့ ေသနာရဲ႕”ဟု ဆဲဆိုကာ ဥာဏ္ထိုင္းေသာ ေမာင္ဆာမိကုိ ၀ိုင္း၀န္းႏွိပ္ကြပ္ကာ သင္ျပေပးေလေတာ့သည္။“ေအာ္ခံေပအံုးေတာ့ ေမာင္ဆာမိေရ မင္းကလဲ တယ္လဲဥာဏ္ထိုင္းတာကိုး”
ေမာင္ဆာမိတစ္ေယာက္ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အသက္ကေလးရလာသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတ ကမရွိသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အိုျခင္း နာျခင္းတို႔၏ အႏွိပ္စက္ခံရသည္က တစ္ေၾကာင္းစေသာ အေၾကာင္းတို႔ ေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ မ်က္စိမြဲသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္သူသည္ မင္း၀န္ရြာ(ေဂြးရြာ)မွ မိမိတို႔၏ ရြာသို႔ ေျပာင္းလာခဲ့ေလသည္။ သူသည္ တူေတာ္ေမာင္မ်ားႏွင့္အတူေနကာ ကူမဲကားဂိတ္တြင္ ပိုက္ဆံေတာင္း ရေလသည္။ တူေတာ္ေမာင္က သေဘာေကာင္းေသာ္လည္း သူ၏ဇနီးျဖစ္သူက သေဘာမေကာင္းေပ။ ေတာင္း၍ ရလာေသာ ပိုက္ဆံကို အကုန္သိမ္းယူသည္။ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ မွ်ဦးဆာမိ တစ္ေယာက္ မသံုးရေပ။ ထိုအျဖစ္ကို ရြာအတြင္းမွ ကိုခင္ေမာင္က ေကာင္းေကာင္း သိေပသည္။ တစ္ေန႔ ကိုခင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မိတၳီလာကားကို စီးကာ မႏၱေလးမွျပန္လာေလသည္။ ထိုကားသည္ ကူမဲေက်ာ္စား ေသာက္ဆိုင္တြင္ ရပ္ေလ သည္။ ကားရပ္ေသာအခါ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ကားနားေရာက္လာကာ
“ခရီးသည္မ်ားခမ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကို သနားသျဖင့္ ပိုက္ဆံအေၾကြေလးမ်ားပါရင္ စြန္႔ၾကဲခဲ့ၾကပါခင္ဗ်ာ။” ဟုေတာင္း ေနေလသည္။ ထိုအခါ သူ၏ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေသာ ကိုခင္ေမာင္က
“ခရီးသည္မ်ားခင္မ်ာ၊ အဲဒီလူၾကီးက ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးကို ယူျပီး လုပ္ေကၽြးေနတာပါခင္ဗ်၊ မေပးၾကပါ နဲ႔ခင္ဗ်”ဟု အသံကို ဖ်က္ေျပာကာ စေလသည္။ ထိုအခါ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ ဆက္ကာမေတာင္း ရဲရွာေတာ့ဘဲ ထိုကားကို စြန္႔ကာ အျခားကားကို သြားေတာင္းေလေတာ့သည္။ ေအာ္ အစသန္ေသာ ဦးခင္ေမာင္ႏွင့္ ဦးဆာမိ တ္ို႔လဲ ေတြ႔လဲ ေတြ႔တတ္ၾကပါေပ့။ထိုေန႔က ဦးခင္ေမာင္ေနာက္လိုက္သျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းပင္ ဆက္မေတာင္းရဲ ရွာေတာ့ေပ။ ဆက္မေတာင္းရဲရွာေသာ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ ေငြေကာင္းေကာင္းမရလိုက္ေပ။ ေငြေကာင္း ေကာင္းမရေသာ ဦးဆာမိကို တူေတာ္ေမာင္၏ ဇနီးက ဒဏ္ခတ္သည့္အေနျဖင့္ ထမင္း၀၀မေၾကြး ေတာ့ေပ။ ေအာ္ဦးဆာမိတျဖစ္လဲ သနားစရာပါေပသည္တကား။ ဆက္ရန္
“ငါ့သား ဆာမိ အေဖတို႔ အိမ္မွာရွိတဲ့ ေဂၚက ေျမေကာ္ရတာ ေကာ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မယ္ညိဳ ေတာင္ရြာက ပန္ပဲဆရာဦးေက်ာက္လံုးထံမွ ေဂၚသြား၀ယ္စမ္း”ဟု ခိုင္းေလသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ငါ့သား ဆာမိ မင္းကို အေဖစိတ္မခ်ဘူး၊ မင္းကခိုင္းလိုက္တိုင္းအလြဲခ်ည့္လုပ္လာတာ၊ ဒါေၾကာင့္ မယ္ညိဳ ေတာင္ရြာကို မေရာက္မခ်င္း ေဂၚလို႔ ႏွဳတ္ကရြတ္သြားကြာ”ေသခ်ာမွာလိုက္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္ ဆာမိတစ္ေယာက္သည္ ဖခင္က ခိုင္းသည့္အတိုင္း တစ္လမ္းလံုး “ေဂၚ ေဂၚ ေဂၚ”ဟု ပါးစပ္က တစ္တြတ္တြတ္ ရြတ္ဆိုသြားေလသည္။ အနီးအနားမွ ျဖတ္သြားသူမ်ားက
“ဆာမိတစ္ေယာက္ေတာ့ ပါးစပ္ကလဲ ေဂၚ ေဂၚ ေဂၚတစ္တြတ္တြတ္ဆိုသြားတယ္၊ ရူးမ်ားသြားျပီး လားမသိ၊”ဟု ေကာက္ခ်က္မ်ားပင္ခ်ေနၾကသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မျပတ္ရြတ္သြားရာ ေရႊမင္း၀ံေတာင္ႏွင့္ မယ္ညိဳေတာင္ၾကား ေရာက္ေသာအခါတြင္ကား ေမာင္ဆာမိသည္ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးကို ခလုတ္တိုက္မိလိုက္ရာ ေဂၚအျဖစ္မွ ေဂါ့ျဖစ္ သြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား သူသည္ “ေဂါ့ ေဂါ့ ေဂါ့”ဟု မွားယြင္းစြာ ရြတ္ဆိုသြားေလသည္။ မယ္ညိဳေတာင္ရြာ ပန္ပဲဆရာၾကီး၏ အိမ္ေရာက္ေသာ အခါတြင္ကား
“ဦးေလးဦးေက်ာက္လံုး က်ေနာ္က မင္း၀ံရြာ(ေဂြးရြာ)ကပါ၊ အေဖက ေဂါ့၀ယ္ခိုင္းလို႔ လာ၀ယ္တာပါခင္ဗ်၊”ဟု ဆိုေလေသာအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
“ဟ ငါ့တူရ ငါ့တစ္သက္ ေဂါ့လို႔ေတာ့ မၾကားဖူးပါဘူးကြာ၊ ေဂၚေျပာတာမဟုတ္ဘူးလားကြ”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါမွ
“ဟုတ္တယ္ဦးေလးေရ ေဂၚေျပာတာ၊ မင္း၀န္ေတာင္နဲ႔မယ္ညိဳေတာင္ၾကားမွာခလုတ္တိုက္ျပီး ေဂါ့ျဖစ္သြားတာ ဗ်”ဟုဆိုေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
“အြန္း မင္းပဲတတ္လဲတတ္ႏိုင္ပါေပ့၊”ဆိုကာ ေဂၚျပားကို ထုတ္ေပးေလသည္။ ထိုအခါ ေမာင္ဆာမိက
“ဦးေလးဘယ္ေလာက္လဲဗ်”ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
“ေအး ႏွစ္ေထာင္က်တယ္ကြာ”ဆိုေလေသာအခါ ေမာင္ဆာမိအၾကံျဖစ္သည္ကား
“အေဖေပးလိုက္တာ ႏွစ္ေထာင္ပဲ၊ သို႔ေသာ္ လမ္းမွာ ထန္းရည္ဖိုးေလးရေအာင္ ေထာင့္ငါးရာေလာက္နဲ႔ ဆစ္ လိုက္အံုးမွ”ဟုအၾကံျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ အၾကံအတိုင္း
“ဦးေလးဦးေက်ာက္လုံး က်ေနာ္တို႔ မိသားစုက ခုတေလာ့ စိီးပြားေရၾကပ္ေနလို႔ပါဗ်ာ၊ ငါးရာေလာက္ေတာ့ေလ်ာ့ပါ အံုးဗ်၊”ဟု ဆစ္ေလသည္။ စကားကို ကတ္ျပီးဒဲ့တိုးေျပာတတ္ေသာ ဦးေက်ာက္လံုးက
“မင္းက ၾကပ္ရံုရွိေသးတာ၊ ငါ့က ႏွဳတ္ေတာင္မရဘူး”ဟု သူ၏ စီးပြားေရးအဆင္မေျပပံုကို ညည္းျပလိုက္ေသာ အခါ ေမာင္ဆာမိက
“ဦးေလးကလဲ ညည္းလိုက္တာ၊ ခိုညည္းဘို႔လဲခ်န္ပါအံုးဗ်”ဟု ဆက္ေျပာလိုက္ေလသည္။
(မွတ္ခ်က္=ခိုငွက္မ်ားသည္ကား တစ္ေန႔ကုန္ ညည္းၾကေလသည္။) ထိုအေျပာကို သေဘာက်သြားေသာ ဦး ေက်ာက္လံုးသည္။ ငါးရာမေလ်ာ့ႏိုင္ေသာ္လည္း ေမာင္ဆာမိအား “ေဂၚ”ကို တစ္ေထာင့္ခုႏွစ္၇ာျဖင့္ ေရာင္း လိုက္ေလေတာ့သည္။ အဆံုးတြင္ ဥာဏ္ထိုင္းေသာ္လည္း အေျပာေကာင္းေသာ ေမာင္ဆာမိတစ္ေယာက္ ထန္းရည္ဘိုးသံုးရာကိုေတာ့ ပန္ပဲဆရာၾကီး ဦးကပ္စီး ဦးေက်ာက္လံုးထံမွ ရေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါေပ၏။
မွတ္ခ်က္=ေဂၚဟူသည္ ေျမေကာ္ေသာ ေဂၚျပားကို ဆိုလိုသည္။ မိမိတို႔၏ အရပ္တြင္ ေဂၚျပားကို အတိုေကာက္ အားျဖင့္ ေဂၚဟုေခၚေ၀ၚသံုးစဲြေလ့ရွိၾကသည္။
ေနရာတကာတြင္ အမွားလုပ္တတ္ေလ့ရွိေသာ ေမာင္ဆာမိတစ္ေယာက္သည္ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ကားစပယ္ယာ တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလသည္။တစ္ေန႔ ေက်ာက္ဆည္မွ မင္း၀ံရြာသို႔ ထြက္ေသာကားေပၚတြင္ျဖစ္ေလသည္။ သူ သည္ ခရီးသည္မ်ားကို
“ခရီးသည္မ်ားခင္ဗ်ာ့ စပယ္ယာခေလးရွင္းလိုက္ၾကရေအာင္ခင္ဗ်ာ့”ဟု မွားယြင္းစြာေတာင္းေလသည္။ ဤတြင္ ကားေပၚတြင္ ပါလာေသာ သူႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ဆပ္စလူးစိန္အဖြ႔႔ဲ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက
“ေသနာဆာမိ အ,စရာမရွိ ၾကံဖန္အတယ္၊ စပယ္ယာခဆိုရင္ေတာ့ နင့္ဘာသာနင့္ရွင္းရမွာေပါ့ဟ၊ ခရီးသည္ မ်ားခဗ်ာ့၊ ကားခေလးရွင္းၾကရေအာင္ခင္ဗ်ာ့၊ဟုေျပာရတယ္ဟဲ့ ေသနာရဲ႕”ဟု ဆဲဆိုကာ ဥာဏ္ထိုင္းေသာ ေမာင္ဆာမိကုိ ၀ိုင္း၀န္းႏွိပ္ကြပ္ကာ သင္ျပေပးေလေတာ့သည္။“ေအာ္ခံေပအံုးေတာ့ ေမာင္ဆာမိေရ မင္းကလဲ တယ္လဲဥာဏ္ထိုင္းတာကိုး”
ေမာင္ဆာမိတစ္ေယာက္ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အသက္ကေလးရလာသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတ ကမရွိသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အိုျခင္း နာျခင္းတို႔၏ အႏွိပ္စက္ခံရသည္က တစ္ေၾကာင္းစေသာ အေၾကာင္းတို႔ ေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ မ်က္စိမြဲသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္သူသည္ မင္း၀န္ရြာ(ေဂြးရြာ)မွ မိမိတို႔၏ ရြာသို႔ ေျပာင္းလာခဲ့ေလသည္။ သူသည္ တူေတာ္ေမာင္မ်ားႏွင့္အတူေနကာ ကူမဲကားဂိတ္တြင္ ပိုက္ဆံေတာင္း ရေလသည္။ တူေတာ္ေမာင္က သေဘာေကာင္းေသာ္လည္း သူ၏ဇနီးျဖစ္သူက သေဘာမေကာင္းေပ။ ေတာင္း၍ ရလာေသာ ပိုက္ဆံကို အကုန္သိမ္းယူသည္။ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ မွ်ဦးဆာမိ တစ္ေယာက္ မသံုးရေပ။ ထိုအျဖစ္ကို ရြာအတြင္းမွ ကိုခင္ေမာင္က ေကာင္းေကာင္း သိေပသည္။ တစ္ေန႔ ကိုခင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မိတၳီလာကားကို စီးကာ မႏၱေလးမွျပန္လာေလသည္။ ထိုကားသည္ ကူမဲေက်ာ္စား ေသာက္ဆိုင္တြင္ ရပ္ေလ သည္။ ကားရပ္ေသာအခါ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ကားနားေရာက္လာကာ
“ခရီးသည္မ်ားခမ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကို သနားသျဖင့္ ပိုက္ဆံအေၾကြေလးမ်ားပါရင္ စြန္႔ၾကဲခဲ့ၾကပါခင္ဗ်ာ။” ဟုေတာင္း ေနေလသည္။ ထိုအခါ သူ၏ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေသာ ကိုခင္ေမာင္က
“ခရီးသည္မ်ားခင္မ်ာ၊ အဲဒီလူၾကီးက ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးကို ယူျပီး လုပ္ေကၽြးေနတာပါခင္ဗ်၊ မေပးၾကပါ နဲ႔ခင္ဗ်”ဟု အသံကို ဖ်က္ေျပာကာ စေလသည္။ ထိုအခါ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ ဆက္ကာမေတာင္း ရဲရွာေတာ့ဘဲ ထိုကားကို စြန္႔ကာ အျခားကားကို သြားေတာင္းေလေတာ့သည္။ ေအာ္ အစသန္ေသာ ဦးခင္ေမာင္ႏွင့္ ဦးဆာမိ တ္ို႔လဲ ေတြ႔လဲ ေတြ႔တတ္ၾကပါေပ့။ထိုေန႔က ဦးခင္ေမာင္ေနာက္လိုက္သျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းပင္ ဆက္မေတာင္းရဲ ရွာေတာ့ေပ။ ဆက္မေတာင္းရဲရွာေသာ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ ေငြေကာင္းေကာင္းမရလိုက္ေပ။ ေငြေကာင္း ေကာင္းမရေသာ ဦးဆာမိကို တူေတာ္ေမာင္၏ ဇနီးက ဒဏ္ခတ္သည့္အေနျဖင့္ ထမင္း၀၀မေၾကြး ေတာ့ေပ။ ေအာ္ဦးဆာမိတျဖစ္လဲ သနားစရာပါေပသည္တကား။ ဆက္ရန္
0 comments:
Post a Comment