တစ္ခါက ခရီးသည္တင္သေဘၤာတစ္စီးသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းစုန္းဆင္းလာေလသည္။ ပုဂံေညာင္ဦး ျမိဳ႕အနီးေရာက္ေသာအခါ ထိုသေဘၤာၾကီးသည္ ရုတ္တရက္တိမ္းေမွာက္သြားရာ ခရီးသည္မ်ားသည္ ကယ္ပါယူပါ တစာစာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ၾကေလသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဒါယကာတစ္ဦးသည္ကား
“ေရႊစည္ခံုဘုရားၾကီးကယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၏ အသက္ကို ကယ္လွ်င္ ေရႊျပားသံုးျပား လွဴပါမည္ ဘုရား” ဟု ထူးဆန္းစြာ ေအာ္ေနေလသည္။ “ေအာ္ ဒါယကာေတာ္သည္ကား ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ၾကီးကိုပင္ လာဘ္လာဘျဖင့္ မွ်ားျပီး ကယ္ခိုင္းေနျပန္ျပီ”။ ထို႔သို႔ေအာ္ရင္း ဒါယကာေတာ္သည္ ကံအား ေလွ်ာ္စြာပင္ သစ္တံုးတစ္တံုးကို ရရွိသြားေလသည္။ ထို႔သို႔ ဒါယကာေတာ္သည္ သစ္တံုးကို ရရွိသြားေသာအခါ
“ေရႊစည္ခံုဘုရားၾကီးကယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၏ အသက္ကို ကယ္လွ်င္ ေရႊျပားႏွစ္ျပားလွဴပါမည္ဘု ရား”ဟုေလွ်ာက္ထားျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ နဂိုက ေရႊျပားသံုးျပားလွဴမည္ေျပာေသာ ဒါယကာေတာ္၏ ေစတနာ သည္ကား အဘယ့္ေၾကာင့္ရယ္မသိ တစ္ျပားေလွ်ာက္သြားေလျပီ၊
ဒါယကာေတာ္သည္ ကယ္ပါယူပါ တစာစာ ေအာ္ရင္း ကမ္းေျခ၏အနီးအနားသုိ႔ ေရာက္လာေလသည္။ထိုအခါ ဒါယကာေတာ္ေအာ္လိုက္သည္ကား
“ေရႊစည္ခံုဘုရားၾကီးကယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ အသက္ကို ကယ္လွ်င္ ေရႊျပားတစ္ျပားလွဴပါ မည္ဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားျပန္ေလသည္။ ေရႊစည္းခံုဘုရားၾကီးကို လွဴမည္ျဖစ္ေသာ ေရႊျပားသည္ကားတစ္ ျပားသာက်န္ေတာ့ေလသည္။
ထိုသို႔ေအာ္ဟစ္ရင္း ကူးလာရာ အဆံုးတြင္ ကမ္းေျခသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဒါယကာေတာ္ ေရႊစည္းခံုဘုရားၾကီးကို ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္ကား
“အို ေရႊစည္းခံုဘုရားၾကီးဘုရား တပည့္ေတာ္အရွင္ဘုရားကို ေရႊျပားလွဴမယ္လို႔ ေလွ်ာက္ထားမိတာဟာ ေယာင္ျပီး ေလွ်ာက္ထားမိတာပါဘုရား”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶက “ပုထုဇဥ္တို႔၏ သဒၶါ တရားသည္ကား မျမဲေပ”ဟု ေဟာေတာ္မူေပ၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ စကားေတာ္သည္ကား လက္ေတြ႔က်လွပါေပ၏။ ယုတိၱရွိလွပါေပ၏။
သဒၶါတရားမျမဲမွဳႏွင့္ဆက္စပ္လာသျဖင့္ မိမိရြာမွ သဒၶါတရားမျမဲေသာ ဒါယကာတစ္ဦး၏ အေၾကာင္းကို တင္ျပ ေပအံ့။
မိမိရြာတြင္ ဦးစံညြန္႔ဟုအမည္ရွိေသာ ဒါယကာတစ္ဦးရွိေလသည္။ တစ္ေန႔ေသာ ဥပုသ္ေန႔တြင္ သူသည္ ခ်ဲထီ ထိုးေလသည္။ ထို႔သို႔ခ်ဲထီထိုးစဥ္
“က်ဳပ္က ခ်ဲထီေပါက္ရင္ ယခုအသစ္ေဆာက္ေနတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းၾကီးအတြက္ အလွဴေတာ္ေငြေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားထည့္မယ္၊ ျပီးေတာ့ သမီးေပါက္စကို ေက်ာင္းတက္ဘို႔အတြက္ စက္ဘီးတစ္စီ၀ယ္ေပးမယ္၊ ျပီးေတာ့ ႏို႔စား ႏြားမတစ္ေကာင္ကိုလဲ ၀ယ္ထားမယ္၊”ဟု အျခားေသာ ဥပုသ္သည္မ်ားကို သူ၏ မျမင္ရေသးေသာ အနာဂတ္အစီအစဥ္မ်ားကို ေျပာျပေနေလ၏။ ၾကားရသည္ကား သာဓုအၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚရန္ပင္ ေကာင္းလွပါေပ ၏။မၾကာလိုက္ပါ၊ ခ်ဲထီထြက္ပါေလျပီ၊ ကံအားေလွ်ာ္စြာပင္ ဒကာဦးစံညြန္႔တစ္ေယာက္ခ်ဲထီေပါက္ပါေလျပီ။ ခ်ဲထီထြက္ေသာေန႔သည္ကား ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္ရာ ဦးစံညြန္တစ္ေယာက္အလြန္ပင္ ေပ်ာ္ေနေလသည္။ သူသည္ “ခုက်ေနာ္ ခ်ဲထီ(၅၀၀)ဘိုးေပါက္တယ္၊ သမီးေပါက္စအတြက္ စက္ဘီး၀ယ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ ႏို႕စားႏြားမတစ္ ေကာင္၀ယ္မယ္၊ က်န္တဲ့ေငြကိုေတာ့ စီးပြားေရးေလး ဘာေလးလုပ္မယ္။” သူ၏ အနာဂတ္အစီအစဥ္မ်ားကို ဥပုသ္မ်ားသည္ကို ေျပာျပန္ေလ၏။ ထိုအခါ ဥပုသ္သည္မ်ားက
“စံညြန္ အစက မင္းေျပာေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္အတြက္ ေငြလွဴမယ္ဆို၊ ခုေတာ့ မပါေတာ့ပါလား၊ ဘယ္လို ျဖစ္ျပန္တာလဲကြ” ဟု ၀ိုင္း၀န္းအျပစ္တင္ၾကေလ၏။ ထိုအခါ စံညြန္က
“ခင္ဗ်ားတို႔ကလဲဗ်ာ ေက်ာင္းၾကီးေဆာက္တာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ႏွစ္ေတာ့ ၾကာအံုးမွာပါ၊ ေနာက္တစ္ခါေပါက္ေတာ့ လွဴတာေပါ့ဗ်”ဟု ေျပာကာ ေက်ာင္းအတြက္အလွဴေငြလွဴဘို႔ရန္ပင္ ျငင္းဆန္သြားေလသည္။ စံညြန္တစ္ေယာက္ ခ်ဲထီေပါက္သျဖင့္ ေပ်ာ္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်ဲဒိုင္းသည္ကား သူ၏ ေပါက္ေသာေငြကိုကား လာေရာက္မေပး ေသးေခ်၊ မၾကာလိုက္ပါ၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးအစံုကို သိလိုက္ရပါျပီ။ ဦးစံညြန္႕ထိုးေသာ ခ်ဲဒိုင္သည္ မေလွ်ာ္ႏိုင္ သျဖင့္ ထြက္ေျပးျပီျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားသိလိုက္ရေလသည္။ ထိုေန႔မွစကာ ဦးစံညြန္တစ္ေယာက္ ဥပုသ္ကိုပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဥပုသ္သည္မ်ားက ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကသည္ကား
“ဒီေကာင္ ခ်ဲထီေပါက္ေငြ မရမွာလဲ မေျပာနဲ႔၊ သူရဲ႕သဒၶါတရားကိုက မျမဲတာ၊ ေက်ာင္းအတြက္ ေငြလွဴမယ္ေျပာ ျပီး လွဴမွ မလွဴတာ”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။
“ေရႊစည္ခံုဘုရားၾကီးကယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၏ အသက္ကို ကယ္လွ်င္ ေရႊျပားႏွစ္ျပားလွဴပါမည္ဘု ရား”ဟုေလွ်ာက္ထားျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ နဂိုက ေရႊျပားသံုးျပားလွဴမည္ေျပာေသာ ဒါယကာေတာ္၏ ေစတနာ သည္ကား အဘယ့္ေၾကာင့္ရယ္မသိ တစ္ျပားေလွ်ာက္သြားေလျပီ၊
ဒါယကာေတာ္သည္ ကယ္ပါယူပါ တစာစာ ေအာ္ရင္း ကမ္းေျခ၏အနီးအနားသုိ႔ ေရာက္လာေလသည္။ထိုအခါ ဒါယကာေတာ္ေအာ္လိုက္သည္ကား
“ေရႊစည္ခံုဘုရားၾကီးကယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ အသက္ကို ကယ္လွ်င္ ေရႊျပားတစ္ျပားလွဴပါ မည္ဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားျပန္ေလသည္။ ေရႊစည္းခံုဘုရားၾကီးကို လွဴမည္ျဖစ္ေသာ ေရႊျပားသည္ကားတစ္ ျပားသာက်န္ေတာ့ေလသည္။
ထိုသို႔ေအာ္ဟစ္ရင္း ကူးလာရာ အဆံုးတြင္ ကမ္းေျခသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဒါယကာေတာ္ ေရႊစည္းခံုဘုရားၾကီးကို ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္ကား
“အို ေရႊစည္းခံုဘုရားၾကီးဘုရား တပည့္ေတာ္အရွင္ဘုရားကို ေရႊျပားလွဴမယ္လို႔ ေလွ်ာက္ထားမိတာဟာ ေယာင္ျပီး ေလွ်ာက္ထားမိတာပါဘုရား”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶက “ပုထုဇဥ္တို႔၏ သဒၶါ တရားသည္ကား မျမဲေပ”ဟု ေဟာေတာ္မူေပ၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ စကားေတာ္သည္ကား လက္ေတြ႔က်လွပါေပ၏။ ယုတိၱရွိလွပါေပ၏။
သဒၶါတရားမျမဲမွဳႏွင့္ဆက္စပ္လာသျဖင့္ မိမိရြာမွ သဒၶါတရားမျမဲေသာ ဒါယကာတစ္ဦး၏ အေၾကာင္းကို တင္ျပ ေပအံ့။
မိမိရြာတြင္ ဦးစံညြန္႔ဟုအမည္ရွိေသာ ဒါယကာတစ္ဦးရွိေလသည္။ တစ္ေန႔ေသာ ဥပုသ္ေန႔တြင္ သူသည္ ခ်ဲထီ ထိုးေလသည္။ ထို႔သို႔ခ်ဲထီထိုးစဥ္
“က်ဳပ္က ခ်ဲထီေပါက္ရင္ ယခုအသစ္ေဆာက္ေနတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းၾကီးအတြက္ အလွဴေတာ္ေငြေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားထည့္မယ္၊ ျပီးေတာ့ သမီးေပါက္စကို ေက်ာင္းတက္ဘို႔အတြက္ စက္ဘီးတစ္စီ၀ယ္ေပးမယ္၊ ျပီးေတာ့ ႏို႔စား ႏြားမတစ္ေကာင္ကိုလဲ ၀ယ္ထားမယ္၊”ဟု အျခားေသာ ဥပုသ္သည္မ်ားကို သူ၏ မျမင္ရေသးေသာ အနာဂတ္အစီအစဥ္မ်ားကို ေျပာျပေနေလ၏။ ၾကားရသည္ကား သာဓုအၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚရန္ပင္ ေကာင္းလွပါေပ ၏။မၾကာလိုက္ပါ၊ ခ်ဲထီထြက္ပါေလျပီ၊ ကံအားေလွ်ာ္စြာပင္ ဒကာဦးစံညြန္႔တစ္ေယာက္ခ်ဲထီေပါက္ပါေလျပီ။ ခ်ဲထီထြက္ေသာေန႔သည္ကား ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္ရာ ဦးစံညြန္တစ္ေယာက္အလြန္ပင္ ေပ်ာ္ေနေလသည္။ သူသည္ “ခုက်ေနာ္ ခ်ဲထီ(၅၀၀)ဘိုးေပါက္တယ္၊ သမီးေပါက္စအတြက္ စက္ဘီး၀ယ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ ႏို႕စားႏြားမတစ္ ေကာင္၀ယ္မယ္၊ က်န္တဲ့ေငြကိုေတာ့ စီးပြားေရးေလး ဘာေလးလုပ္မယ္။” သူ၏ အနာဂတ္အစီအစဥ္မ်ားကို ဥပုသ္မ်ားသည္ကို ေျပာျပန္ေလ၏။ ထိုအခါ ဥပုသ္သည္မ်ားက
“စံညြန္ အစက မင္းေျပာေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္အတြက္ ေငြလွဴမယ္ဆို၊ ခုေတာ့ မပါေတာ့ပါလား၊ ဘယ္လို ျဖစ္ျပန္တာလဲကြ” ဟု ၀ိုင္း၀န္းအျပစ္တင္ၾကေလ၏။ ထိုအခါ စံညြန္က
“ခင္ဗ်ားတို႔ကလဲဗ်ာ ေက်ာင္းၾကီးေဆာက္တာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ႏွစ္ေတာ့ ၾကာအံုးမွာပါ၊ ေနာက္တစ္ခါေပါက္ေတာ့ လွဴတာေပါ့ဗ်”ဟု ေျပာကာ ေက်ာင္းအတြက္အလွဴေငြလွဴဘို႔ရန္ပင္ ျငင္းဆန္သြားေလသည္။ စံညြန္တစ္ေယာက္ ခ်ဲထီေပါက္သျဖင့္ ေပ်ာ္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်ဲဒိုင္းသည္ကား သူ၏ ေပါက္ေသာေငြကိုကား လာေရာက္မေပး ေသးေခ်၊ မၾကာလိုက္ပါ၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးအစံုကို သိလိုက္ရပါျပီ။ ဦးစံညြန္႕ထိုးေသာ ခ်ဲဒိုင္သည္ မေလွ်ာ္ႏိုင္ သျဖင့္ ထြက္ေျပးျပီျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားသိလိုက္ရေလသည္။ ထိုေန႔မွစကာ ဦးစံညြန္တစ္ေယာက္ ဥပုသ္ကိုပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဥပုသ္သည္မ်ားက ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကသည္ကား
“ဒီေကာင္ ခ်ဲထီေပါက္ေငြ မရမွာလဲ မေျပာနဲ႔၊ သူရဲ႕သဒၶါတရားကိုက မျမဲတာ၊ ေက်ာင္းအတြက္ ေငြလွဴမယ္ေျပာ ျပီး လွဴမွ မလွဴတာ”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။
0 comments:
Post a Comment