တစ္ခါက ျမန္မာျပည္အထက္အပိုင္းတြင္ ရြာသာရြာဟုအမည္ရေသာ ရြာကေလးတစ္ရြာရွိေလသည္။ ထိုရြာတြင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိေလသည္။ ရြာ၏ အမည္ကို အစြဲျပဳကာ ထိုဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကိုလည္း ရြာသာေက်ာင္းဟုအမည္ေပးၾကေလသည္။ထုိေက်ာင္း၏ဓေလ့အရကိုရင္+ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ကိုးနာရီထိုးလွ်င္ ဆြမ္းခံသြားၾကရသည္။ဆယ္နာရီထိုးလွ်င္ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ၾကသည္။မိနစ္သံုးဆယ္ခန္႔ေခတၱခဏနားၾကရသည္။ ဆယ္နာရီခြဲလွ်င္ကား ျမတ္စြာဘုရားအား ဆြမ္းေတာ္ကပ္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း ဆရာေတာ္အား ဆြမ္းကပ္ ရန္အတြက္လည္းေကာင္း ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ ဆယ္နာရီေလးဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ကား ျမတ္စြာဘုရားအား ဆြမ္း ေတာ္ကပ္ၾကသည္။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ဆိုရိုးသည္ကား (၁၅)မိနစ္အကိုက္ပင္ျဖစ္သည္။ ျပီးသည္ႏွင့္ ဆယ့္တစ္နာရီ ထိုးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေၾကးေမာင္းေခါက္သည္။ ေခါင္းေလာင္းထိုးသည္။ ေၾကးေမာင္းေခါက္+ေခါင္းေလာင္း ထိုးျခင္း၏ အဓိပၸာယ္သည္ကား အရပ္ေလးမ်က္ႏွာတြင္ ရွိၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔အား ေက်ာင္းမွ ျပဳလုပ္ လိုက္ေသာ ကုသိုလ္၏ အဖို႔ဘာဂကို ရၾကေစရန္အလို႔ငွာ အမွ်ေ၀လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ရည္ရြယ္ခ်က္ သည္ကား ေက်ာင္းအတြင္းရွိ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရန္အလို႔ငွာ ေခါင္းေလာင္းတီးျပီး ပင့္လိုက္ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ့ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကိုလည္းေဆာင္ေပး၏။ တစ္ေန႔ ထိုသို႔ ရြာဦးေက်ာင္းမွ ေၾကးေမာင္းေခါက္+ေခါင္းေလာင္းထိုးသံကို ၾကားရေသာအခါ အျခားအရပ္မွ အသက္ၾကီးၾကီး လူစိမ္းတစ္ေယာက္က
“ခင္းဗ်ားတို႔ရြာက ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီး ေၾကးေမာင္းေတြေခါက္၊ ေၾကးစည္ေတြတီး၊ ေခါင္းေလာင္းေတြ ေခါက္နဲ႔ ဘာလုပ္မလို႔လဲဗ်”ဟု ေမးေသာအခါ ရြာမွ ေၾကးေမာင္းေခါက္ျခင္းစသည္တို႔၏ အဓိပၸာယ္ကို အတိ အက်မသိေသာ ကိုလူလည္ ေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္က
“ဘၾကီးကလဲ အဲဒါဘုန္းၾကီးေတြ ဆြမ္းစားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို သိေစရန္အခ်က္ေပးတာေလဗ်”ဟု ေျဖၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ အသက္ၾကီးၾကီးဒါယကာၾကီးက
“အြန္း ေမာင္ရင္တို႔ရြာက ဘုန္းၾကီးကလဲ သူမ်ားလွဴတဲ့ ဆြမ္းကို စားတာေတာင္ ေမာင္းေခါက္၊ေၾကျငာျပီး စားလိုက္ေသးတယ္၊ကိုယ္တိုင္အလုပ္လုပ္လို႔ ကိုယ္တိုင္ရွာလို႔ရလာတဲ့ ဆြမ္းကိုသာစားရလို႔ကေတာ့ အေျမာက္ နဲ႔ပစ္ျပီးေတာင္ စားေလာက္တယ္ငါ့တူေရ၊ မင္းတို႔ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ၾကြားခ်က္ကေတာ့ သန္ပါေပ”ဟု ေျပာကာ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။ ကြမ္းယာေရာင္း သမား ေလးေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္တစ္ေယာက္ေတာ့ အေတြး တစ္ခုနဲ႔ က်န္ရစ္ေလေတာ့သည္။ သူ၏အေတြးသည္ကား
“ဒီဘၾကီးနယ္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေျပာတတ္ပါေပ့”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။ မိမိအေတြး၀င္မိသည္ကား
“ဒီဒကာၾကီးေျပာလိုက္ပံုကေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ပင္ ေခါင္းေလာင္းထိုးျပီး ဆြမ္းမစားရဲေအာင္ပင္ ျဖစ္ ေနျပီ”ဟူသည္ပင္ျဖစ္သတည္း။
“ခင္းဗ်ားတို႔ရြာက ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီး ေၾကးေမာင္းေတြေခါက္၊ ေၾကးစည္ေတြတီး၊ ေခါင္းေလာင္းေတြ ေခါက္နဲ႔ ဘာလုပ္မလို႔လဲဗ်”ဟု ေမးေသာအခါ ရြာမွ ေၾကးေမာင္းေခါက္ျခင္းစသည္တို႔၏ အဓိပၸာယ္ကို အတိ အက်မသိေသာ ကိုလူလည္ ေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္က
“ဘၾကီးကလဲ အဲဒါဘုန္းၾကီးေတြ ဆြမ္းစားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို သိေစရန္အခ်က္ေပးတာေလဗ်”ဟု ေျဖၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ အသက္ၾကီးၾကီးဒါယကာၾကီးက
“အြန္း ေမာင္ရင္တို႔ရြာက ဘုန္းၾကီးကလဲ သူမ်ားလွဴတဲ့ ဆြမ္းကို စားတာေတာင္ ေမာင္းေခါက္၊ေၾကျငာျပီး စားလိုက္ေသးတယ္၊ကိုယ္တိုင္အလုပ္လုပ္လို႔ ကိုယ္တိုင္ရွာလို႔ရလာတဲ့ ဆြမ္းကိုသာစားရလို႔ကေတာ့ အေျမာက္ နဲ႔ပစ္ျပီးေတာင္ စားေလာက္တယ္ငါ့တူေရ၊ မင္းတို႔ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ၾကြားခ်က္ကေတာ့ သန္ပါေပ”ဟု ေျပာကာ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။ ကြမ္းယာေရာင္း သမား ေလးေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္တစ္ေယာက္ေတာ့ အေတြး တစ္ခုနဲ႔ က်န္ရစ္ေလေတာ့သည္။ သူ၏အေတြးသည္ကား
“ဒီဘၾကီးနယ္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေျပာတတ္ပါေပ့”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။ မိမိအေတြး၀င္မိသည္ကား
“ဒီဒကာၾကီးေျပာလိုက္ပံုကေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ပင္ ေခါင္းေလာင္းထိုးျပီး ဆြမ္းမစားရဲေအာင္ပင္ ျဖစ္ ေနျပီ”ဟူသည္ပင္ျဖစ္သတည္း။
0 comments:
Post a Comment