မိမိသည္ မႏၱေလးျမိဳ႕ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနတကၠသိုလ္၌ ေနစဥ္က ၾကားခဲ့ရေသာ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ ကေလး ပါေပတည္း။ သာသနတကၠသိုလ္၏ စည္းမ်ဥ္းအရ စာသင္သားမ်ားသည္ တစ္ပတ္လွ်င္ ေျခာက္ရက္စာ၀ါတက္ရ သည္။ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ကို စါ၀ါ ငါးၾကိမ္ သို႔မဟုတ္ေျခာက္ၾကိမ္တက္ရသည္။ လဆန္းရွစ္ရက္ လဆုတ္ရွစ္ရက္ဆိုလွ်င္ အဖိတ္ ဥပုသ္ဟူ၍ ေက်ာင္းႏွစ္ရက္ပိတ္သည္။ လဆန္း၁၅ရက္ လဆုတ္၁၅ရက္ သို႔မဟုတ္ လဆုတ္၁၄ရက္ဆိုလွ်င္ ဥပုသ္ေန႔တစ္ရက္သာ ေက်ာင္းပိတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေန႔စဥ္ ညေနခင္းတိုင္း မျဖစ္မေန ဘုရားရွိခိုးၾကရေလသည္။ ကိစၥၾကီးငယ္ရွိလွ်င္ကား အေစာင့္က်ေသာ ဆရာေတာ္မ်ားထံ ခြင့္တိုင္ကာ ပ်က္ကြက္ခြင့္ရွိေပသည္။ အခ်ိဳ႕စာသင္သားမ်ားသည္ကား ဘုရား၀တ္တက္မပ်က္၊ စာ၀ါမပ်က္ အလြန္လွ်င္ ၀ိရီယေကာင္းၾကေပသည္။ လူ ူငယ္တို႔၏ ဘာသာဘာ၀အရ အခ်ိဳ႕လည္း တခါတေလ ပ်င္းပ်င္းရွိေသာအခါ
“တပည့္ေတာ္ေခါင္းမူးေနပါသျဖင့္ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ခြင့္ ျပဳပါရန္ ရိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။” ဟုခြင့္တိုင္ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕စာသင္သားမ်ားကလည္း
“တပည့္ေတာ္ဗိုက္ေအာက္ေနပါသျဖင့္ ေဆးခန္းသို႔ သြားခြင့္ျပဳပါရန္ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။”ဟု စသည္ျဖင့္ မျမင္ရေသာ ေ၀ဒနာမ်ားကို တင္ျပကာ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ကြက္ခြင့္ကို ေတာင္းခံေလွ်ာက္ထားၾက ေလသည္။ ထိုအထဲ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ ေခါင္းကိုက္ေသာေၾကာင့္ငွင္း ဗိုက္ေအာက္ေသာေၾကာင့္ငွင္း ခြင့္တိုင္လာသည္မွာ မ်ားလွေပသည္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္က
“ေမာင္ပဇင္း မင္းခြင့္တိုင္တာေတြက မ်ားလွျပီေနာ္၊ ၾကည့္လဲလုပ္အံုး။”ဟု သတိေပးပင္ခံေနရသည္။ ထို႔သို႔ သတိေပးခံရသျဖင့္ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ကြက္ခြင့္ကိုပင္ မတိုင္ရဲေတာ့ေပ။ တစ္ေန႔ ေသာ ညေနခင္း ဘုရား၀တ္တက္ေၾကးစည္းလဲေခါက္ေနျပီ၊ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လညး္ ဘုရား၀တ္တက္ရာ ဓမၼာရံုဆီသို႔ ၾကြသြားၾကသည္။ မၾကာလုိက္ပါ ဓမၼာရံုၾကီးအတြင္းမွာေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ၏ ဘုရား၀တ္တက္ သံမ်ားေပၚထြက္လာခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ခြင့္တိုင္မ်ားေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ကား ဘုရား၀တ္တက္ရမွာ ပ်င္းသည့္အတြက္ အျပင္ခိုးထြက္မည္ဆိုေသာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တကၠသိုလ္ဂိတ္ေပါက္ဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ ခဲ့ေပသည္။ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ေသာ ကိုယ္ေတာ္မ်ားကို လိုု္က္ဖမ္း ေနေသာ နာယကခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္သြားေတြ႔ေလသည္။ ထိုအခါ နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က
“ဒီကိုယ္ေတာ္ လာခဲ့။ ဘုရားရွိခိုးမလိုက္ဘဲနဲ႔ အျပင္လစ္ထြက္မလို႔ မဟုတ္လား၊”ဟုေမးေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ ေလးက
“မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ္ကို လိုက္ရွာေနတာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဖိနပ္မရွိလို႔ ဖိနပ္အလွဴခံ ခ်င္လို႔ပါဘုရား။”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္သည္ ထိုက္ုိယ္ေတာ္ေလးကို အေရးယူရန္ ေနေနသာသာ အေဆာင္သို႔ ေခၚသြားကာ ဖိနပ္ကိုပင္ စြန္႔ၾကဲလိုက္ရေလသည္။
“ေအာ္ တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးျဖစ္ေပသည္။”ဟု မိမိသည္ပင္ ခ်ီးက်ဴးေန မိေတာ့သည္။
တစ္ခါတြင္ကား ကိုယ္ေတာ္ေလးႏွစ္ပါးသည္။ ဘုရား၀တ္တက္ မလိုက္လိုသျဖင့္ အျပင္ထြက္ရန္ တကၠသိုလ္ တံခါးေပါက္ၾကီးဆီသို႔ တိတ္တဆိတ္ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ေသာ နာယက ခ်ဳပ္ ဆရာ ေတာ္သည္ ေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္လိုက္လာကာ
“ေဟ့ ေမာင္ပဇင္းေတြ ဘုရားရွိခိုးမလိုက္ဘဲ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ။”ဟု ေမးေလသည္။ ဤတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေလး ႏွစ္ပါးက သံျပိဳင္
“တပည့္ေတာ္တို႔က တကၠသိုလ္ကမဟုတ္ဘူးဘုရား၊ အာဂႏၱဳကိုယ္ေတာ္ေတြပါဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ ဆရာေတာ္က
“ေအာင္မာ မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္မ်ား မသိဘူးမ်ားမွတ္ေနသလား၊ မင္းဘဲြ႔အမည္က သာသန(ဘဗၺဳ)၊ မင္းက ၀ိစာရ(ဒိန္းေဒါင္)ဟု နာမည္ေျပာင္မ်ားကိုပါ တခါတည္း ထည့္ေျပာလိုက္ရာ ကိုယ္ေတာ္ေလးႏွစ္ပါးသည္ မည့္ သည့္စကားမွ်မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။ ဆရာေတာ္၏ အျပစ္ေပးျခင္းကို ခံလိုက္ရေလေတာ့သတည္း။
“တပည့္ေတာ္ေခါင္းမူးေနပါသျဖင့္ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ခြင့္ ျပဳပါရန္ ရိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။” ဟုခြင့္တိုင္ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕စာသင္သားမ်ားကလည္း
“တပည့္ေတာ္ဗိုက္ေအာက္ေနပါသျဖင့္ ေဆးခန္းသို႔ သြားခြင့္ျပဳပါရန္ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။”ဟု စသည္ျဖင့္ မျမင္ရေသာ ေ၀ဒနာမ်ားကို တင္ျပကာ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ကြက္ခြင့္ကို ေတာင္းခံေလွ်ာက္ထားၾက ေလသည္။ ထိုအထဲ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ ေခါင္းကိုက္ေသာေၾကာင့္ငွင္း ဗိုက္ေအာက္ေသာေၾကာင့္ငွင္း ခြင့္တိုင္လာသည္မွာ မ်ားလွေပသည္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္က
“ေမာင္ပဇင္း မင္းခြင့္တိုင္တာေတြက မ်ားလွျပီေနာ္၊ ၾကည့္လဲလုပ္အံုး။”ဟု သတိေပးပင္ခံေနရသည္။ ထို႔သို႔ သတိေပးခံရသျဖင့္ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ကြက္ခြင့္ကိုပင္ မတိုင္ရဲေတာ့ေပ။ တစ္ေန႔ ေသာ ညေနခင္း ဘုရား၀တ္တက္ေၾကးစည္းလဲေခါက္ေနျပီ၊ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လညး္ ဘုရား၀တ္တက္ရာ ဓမၼာရံုဆီသို႔ ၾကြသြားၾကသည္။ မၾကာလုိက္ပါ ဓမၼာရံုၾကီးအတြင္းမွာေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ၏ ဘုရား၀တ္တက္ သံမ်ားေပၚထြက္လာခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ခြင့္တိုင္မ်ားေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ကား ဘုရား၀တ္တက္ရမွာ ပ်င္းသည့္အတြက္ အျပင္ခိုးထြက္မည္ဆိုေသာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တကၠသိုလ္ဂိတ္ေပါက္ဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ ခဲ့ေပသည္။ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ေသာ ကိုယ္ေတာ္မ်ားကို လိုု္က္ဖမ္း ေနေသာ နာယကခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္သြားေတြ႔ေလသည္။ ထိုအခါ နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က
“ဒီကိုယ္ေတာ္ လာခဲ့။ ဘုရားရွိခိုးမလိုက္ဘဲနဲ႔ အျပင္လစ္ထြက္မလို႔ မဟုတ္လား၊”ဟုေမးေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ ေလးက
“မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ္ကို လိုက္ရွာေနတာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဖိနပ္မရွိလို႔ ဖိနပ္အလွဴခံ ခ်င္လို႔ပါဘုရား။”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္သည္ ထိုက္ုိယ္ေတာ္ေလးကို အေရးယူရန္ ေနေနသာသာ အေဆာင္သို႔ ေခၚသြားကာ ဖိနပ္ကိုပင္ စြန္႔ၾကဲလိုက္ရေလသည္။
“ေအာ္ တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးျဖစ္ေပသည္။”ဟု မိမိသည္ပင္ ခ်ီးက်ဴးေန မိေတာ့သည္။
တစ္ခါတြင္ကား ကိုယ္ေတာ္ေလးႏွစ္ပါးသည္။ ဘုရား၀တ္တက္ မလိုက္လိုသျဖင့္ အျပင္ထြက္ရန္ တကၠသိုလ္ တံခါးေပါက္ၾကီးဆီသို႔ တိတ္တဆိတ္ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ေသာ နာယက ခ်ဳပ္ ဆရာ ေတာ္သည္ ေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္လိုက္လာကာ
“ေဟ့ ေမာင္ပဇင္းေတြ ဘုရားရွိခိုးမလိုက္ဘဲ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ။”ဟု ေမးေလသည္။ ဤတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေလး ႏွစ္ပါးက သံျပိဳင္
“တပည့္ေတာ္တို႔က တကၠသိုလ္ကမဟုတ္ဘူးဘုရား၊ အာဂႏၱဳကိုယ္ေတာ္ေတြပါဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ ဆရာေတာ္က
“ေအာင္မာ မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္မ်ား မသိဘူးမ်ားမွတ္ေနသလား၊ မင္းဘဲြ႔အမည္က သာသန(ဘဗၺဳ)၊ မင္းက ၀ိစာရ(ဒိန္းေဒါင္)ဟု နာမည္ေျပာင္မ်ားကိုပါ တခါတည္း ထည့္ေျပာလိုက္ရာ ကိုယ္ေတာ္ေလးႏွစ္ပါးသည္ မည့္ သည့္စကားမွ်မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။ ဆရာေတာ္၏ အျပစ္ေပးျခင္းကို ခံလိုက္ရေလေတာ့သတည္း။
