Pages

Tuesday, August 31, 2010

“မိန္းမေၾကာက္သူ မ၀င္ရ”

တစ္ခါက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္တြင္ ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးရွိေလသည္။ ဘုရင္ၾကီးသည္ သူ၏ မိဖုရားေခါင္ၾကီးကို အလြန္အင္မတန္မွေၾကာက္ရေလသည္။ထိုဘုရင္ၾကီးသည္ တိုင္းျပည္ေရးရားကိစၥႏွင့္ နန္းေရးနန္းရာကိစၥမ်ားကို စီမံရာတြင္ သူ၏ မိဖုရားေခါင္းၾကီး၏ စကားကို လိုက္နာကာ စီမံေနရသည္။ တစ္ေန႔ ဘုရင္ၾကီးအၾကံျဖစ္ သည္ကား
“ငါရဲ႕တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသားမွန္သမွ်လဲ သူတို႔၏ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ငါလိုပဲေၾကာက္ ၾကသလား သို႔တည္းမဟုတ္ မေၾကာက္ၾကဘူးလားဆိုတာကို စံုစမ္းၾကည့္အံုးမွပဲ”ဟု အၾကံျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မွဴးၾကီးမတ္ရာမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ကာ မ႑ပ္ၾကီးႏွစ္ခုကို ေဆာက္လုပ္လိုက္ေလသည္။ ထိုမ႑ပ္ႏွစ္ခုု တြင္ တစ္ခုသည္ကား
“မိန္းမကို ေၾကာက္ေသာ ေယာက်္ားမ်ား၀င္ရန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္မ႑ပ္တစ္လံုးသည္ကား မိန္းမကို မေၾကာက္ေသာ အမ်ိဳးသားမ်ား၀င္ရန္ျဖစ္သည္” ျပိဳင္ပဲြေန႔ေရာက္လာပါျပီ။ ဘုရင္ၾကီးသည္ သူ၏ နန္းေတာ္ ေလသာျပဳတင္းေပါက္မွ ထိုင္ေတာ္မူကာ အမ်ိဳးသမီးကို ေၾကာက္ေသာ အမ်ိဳးသာကမ်ားသလား သို႔တည္းမဟုတ္ အမ်ိဳးသမီးကို မေၾကာက္ေသာ အမ်ိဳးသားကမ်ားသလားဆိုသည္ကို ၾကည့္ရွဳေတာ္မူေနေလသည္။ အမ်ိဳးသား မ်ားသည္ကား
“အမ်ိဳးသမီးကို ေၾကာက္ေသာ အမ်ိဳးသားမ်ား၀င္ရန္”ဟူေသာ မ႑ပ္သို႔သာ စုျပံဳတိုး၀င္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ေနရ သျဖင့္ ဘုရင္ၾကီးသည္
“ေအာ္ ငါ့တိုင္းျပည္အတြင္းရွိ အမ်ိဳးသားေတြလဲ ငါလိုပဲ သူတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြ(မိန္းမေတြ)ကို ေၾကာက္ေနရတဲ႔ သူေတြခ်ည့္ပါလား”ဟု စိတ္ပ်က္အားငယ္ေတာ္မူေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထူးထူးျခားျခား အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္သည္ မိန္းမကို မေၾကာက္ေသာ မ႑ပ္ဆီသို႔ တမ္းတမ္းမတ္မတ္၀င္လာေလသည္။ ထိုအခါ ပရိသတ္ၾကီးသည္ ၾသဘာလက္ခုပ္တစ္ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းျဖင့္ ေကာင္းခ်ီးေပၾကေလသည္။ ဘုရင္ၾကီးသည္ပင္ အားရေက်နပ္ႏွစ္သက္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ထိုအမ်ိဳးသားအား ဆုေပးရန္ နန္းေတာ္သို႔ ဖိ္တ္မန္ကာ
“အေမာင္ေယာက်္ား သင္သည္ကား မိန္းမကို မေၾကာက္ေသာ အမ်ိဳးသားမ်ား၀င္ရန္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ မ႑ပ္ကို ၀င္တယ္ဆိုေတာ့ သင္သည္ကား သင္ရဲ႕ မိန္းမကို မေၾကာက္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာလားကြယ့္”ဟု ေမးေတာ္မူေသာအခါ အမ်ိဳးသားက
“ဘုရင္ၾကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမကို မေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္မိ္န္းမက မွားလိုက္တယ္ပါတယ္၊ မိန္းမေၾကာက္သူမ်ား ၀င္ရန္လို႔ ေရးထားတဲ့ မ႑ပ္ထဲကို ေတာ္သြားမ၀င္နဲ႔ေနာ္လို႔မွာလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးက မ၀င္တာပါအရွင္မင္းၾကီး”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဘုရင္ၾကီးညည္းခ်င္းထုတ္လိုက္သည္ကား
“ေအာ္ ငါ့တိုင္းျပည္အတြင္းရွိ အမ်ိဳးသားမွန္သမွ်လဲ သူတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကဲ့သို႔ ေၾကာက္ေနၾကရပါလားေနာ္”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။

Tuesday, August 24, 2010

ႊ“The Full Moon Day of War Khaung”

This day(25. 8. 2010) is the full moon day of Wa Khaung. We Buddhists regard the full moon day of Wa Khaung as an auspicious day of Metta (loving-kindness) (Metta A Khar Taw Nayt). Why do we Buddhists regard this day as the Metta (loving-kindness) Auspicious day? I am going to explain to my Dhamma fellows the reason why we Buddhists regard this day as an auspicious day of Metta (loving-kindness).

According to Suttanipata commentary of Kuddaka Nikaya, while residing at Jatavana monastary in Savatthi, the Buddha spoke Metta Sutta, with reference to the five hundred monks.On one occasion, the five hundred monks learnt meditation method under the Buddha. The Buddha taught the objects of meditation them according to their temperaments. As soon as they got the objects of meditation from the Buddha, they went to Himavanta Mountain to practise meditation and they went into monsoon retreat there. After that, some monks practised meditation under the trees and some monks engaged in the course of meditation inside the caves. When Vipassana meditation was practised by the monks, the spirits who had been living in the caves got out of caves and the spirits who were in the trees got down from the trees. They have done so for a long time. As a result of it, they got angry with them and made them frighten with the dreadful visible form, sound and foul odour. The monks who were being harassed by the ghosts could not continue to stay there. Thus, they went back to Jatavana monastery in Savatthi even a period of Vassa(War Twin Kar La). When the Buddha asked them “Why do you come back here during rainy season?” they explained to the Buddha their experiences. When the Buddha knew of it very well, He expounded them the Metta Sutta (Loving-kindness meditation)
which can be loved and looked after by the spirits and gave them the object of Metta.

Having got it, they went back to Himalaya Mountain and went into the second monsoon retreat (Du Ti Ya War) there. And then, they cultivated the Metta meditation to all beings including the spirits who are living in the trees and caves. When the spirits knew that the five hundred monks were cultivating Metta meditation to all of them, they helped the five hundred monks to meditate easily. So the five hundred monks could practiced Metta meditation happily and easily. Through it (Metta meditation), they noticed the arising and disappearing of the five aggregates (Khan Dar Ngar Par ). As they kept meditating on the arising and disappearing of the five aggregates (Khan Dar Ngar Par ), they gradually attained the two high developedstages of Vipassana knowledge, namely Yathabhutanana (knowledge according to reality) and Nibbindanana(the knowledge of disgust); and eventually they gained the Arahattamagganana
(Path knowledge) during rainy retreat. When we search for the reason why the five hundred monks attained to Arahants, it was because of the basic Metta meditation.That day which the Buddha taught the Metta Sutta the five hundred monks was the full moon day of Wa Khaung. That is why we Buddhists regard the full moon day of Wa Khaung as an auspicious day of Metta (loving-kindness) (Metta A Khar Taw Day). At an auspicious day of Metta, loving-kindness (the full moon day of War Khaung), we should practised Metta meditation.

The Meaning of Metta
In this case, I am going to explain to you about Metta(loving-kindness) The term of Mettā has been translated as "loving-kindness," "friendliness," "benevolence," "amity," "friendship," "good will," "kindness," "love," "sympathy," and "active interest in others." It is one of the ten pāramitās of the Theravāda school of Buddhism, and the first of the four Brahmavihāras. The mettā bhāvanā ("cultivation of mettā") is a popular form of meditation in Buddhism. The object of mettā meditation is loving kindness (love without attachment). Traditionally, the practice begins with the meditator cultivating loving kindness towards themselves, then their loved ones, friends, teachers, strangers, enemies, and finally towards all sentient beings. Commonly, it can be used as a greeting or closing to a letter or note. Buddhists believe that those who cultivate mettā will be at ease because they see no need to harbour ill will or hostility. Buddhist teachers may even recommend meditation on mettā as an antidote to insomnia and nightmares. It is generally felt that those around a mettā-full person will feel more comfortable and happy too. Radiating mettā is thought to contribute to a world of love, peace and happiness. Mettā meditation is considered a good way to calm down a distraught mind by people who consider it to
be an antidote to anger. According to them, someone who has cultivated mettā will not be easily angered and can quickly subdue anger that arises, being more caring, more loving, and more likely to love unconditionally. Recent neurological studies have shown that compassion meditation can increase one's capabilities for empathy by changing activity in brain areas and increase the subject's ability to understand the mental and emotional states of othersas well as deal more effectively with external stressors.

The Various kinds of way for Radiating Metta
In the Khuddaka Nikaya's Paṭisambhidāmagga, traditionally ascribed to Ven. Sariputta, is a section entitled Mettākathā (Ps. 2.4, "Metta Instruction").In this instruction, a general formula (below, in English and Pali), essentially identical to the aforementioned Cunda Kammaraputta Sutta verse (especially evident in the Pali), is provided for radiating metta:
"May all beings be
free from enmity, affliction and anxiety,
and live happily." Sabbe sattā
averā abyāpajjā anīghā
sukhī attānaṃ pariharantu.
In addition, this instruction categorizes twenty-two ways in which "the mind-deliverance of lovingkindness" (mettācetovimutti) can be radiated as follows:
• five ways of "unspecified pervasion" (anodhiso pharaṇā):
6. all beings (sabbe sattā )
7. all breathing things (sabbe pāṇā bhāvapariyāpannā)
8. all creatures (sabbe bhūtā bhāvapariyāpannā)
9. all persons (sabbe puggalā bhāvapariyāpannā)
10. all with a personality (sabbe attabhāvapariyāpannā)
• seven ways of "specified pervasion" (anodhiso pharaṇā):
8. all women (sabbā itthiyo)
9. all men (sabbe purisā)
10. all Noble Ones (sabbe ariyā)
11. all non-Noble Ones (sabbe anariyā)
12. all deities (sabbe devā)
13. all humans (sabbe manussā)
14. all born in lower realms (sabbe vinipātikā)
• ten ways of "directional pervasion" (disā-pharaṇā):
11. of the eastern direction (puratthimāya disāya)
12. of the western direction (pacchimāya disāya)
13. of the northern direction (uttarā disāya)
14. of the southern direction (dakkhīṇāya disāya)
15. of the eastern intermediate direction (puratthimāya anudisāya)
16. of the western intermediate direction (pacchimāya anudisāya)
17. of the northern intermediate direction (uttarā anudisāya)
18. of the southern intermediate direction (dakkhīṇāya anudisāya)
19. of the downward direction (heṭṭhimāya disāya)
20. of the upward direction (uparimāya disāya).
Moreover, the directional pervasions can then be applied to each of the unspecific and specific pervasions. For instance, after radiating metta to all beings in the east (Sabbe puratthimāya disāya sattā ...), one radiates metta to all beings in the west and then north and then south, etc.; then, one radiates metta to all breathing things in this fashion (Sabbe puratthimāya disāya pāṇā ...), then all creatures, persons,and so forth until such is extended for all those born in the lower realms.In the Metta Sutra, the Buddha has expounded the nature of love in Buddhism. ‘Just as a mother would protect her only child even at the risk of her own life, even so, let one cultivate a boundless heart towards all beings. Let his thoughts of boundless love pervade the whole world, above, below and across without any obstruction, without any hatred, without any enmity.’ If we can radiate Metta to all beings so, we are sure to get the benefits of radiation of Metta.
The Benefits of Radiation of Metta
He who practices ‘METTA’ sleeps happily & sleeps immediately on closing his eyes.
As he goes to sleep with a loving heart, he awakes with an equally loving heart.
He will not have bad dreams, either he falls into ‘ deep sleep’ or have pleasant dreams.
He becomes dear to all human beings. As he loves other, so do others love him.
He becomes dear to non-human beings as well. Animals are also attracted to him.
He becomes immune from poison fire & weapons. These do not affect him.
'METTA’ leads to quick mental concentration.
Invisible deities protect him because of the power of his ‘METTA’.
‘METTA’ tends to beautify his facial expressions. His face becomes serene.
He dies peacefully. Even after death, his serene face reflects his peaceful death. Since a person
with ‘METTA’ dies happily, he will be born in a blissful state. He will be born is a ‘Brahmin realm.’
I conclude my Dhamma message here while I admonish all of my Dhamma fellows “Please radiate your Metta to all beings from the full moon day of Wa Khaung(Metta A Khar Taw Nayt) onward if you want to get the benefits of radiation of Metta”. May all of my Dhamma fellows and all livingbeings be free from enmity, affliction and anxiety, and live happily!

Sunday, August 22, 2010

“မိမိတို႔၏ ရြာမွ ဦးဆာမိ”

ယခုတေလာဦးဆာမိတစ္ေယာက္သည္ ထူးထူးျခားျခား ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းကို အေစာၾကီးေရာက္လာေလ့ ရွိသည္။ မိမိသည္ကား
“ ဦးဆာမိၾကီးေတာ့ ဇရာ(အိုျခင္း) ဗ်ာဓိ(နာျခင္း)တို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လက္ရွိမ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ ေတြ႔ၾကံဳ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ အခက္အခဲအၾကတ္အတည္းစသည္တို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ၊ သံေ၀ဂတရားေတြရလာသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တရားကို တကယ္ရွာေတာ့မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဥပုသ္လာ ေစာင့္တာျဖစ္ မယ္”ဟုထင္ျမင္ေနမိသည္။ ဥပုသ္သည္ ဒါယကာ ဒါယိကာမၾကီး မ်ားေျပာမွ မိမိအမွန္အတိုင္းသိရွိခဲ့ရေလသည္။
“ဦးဇင္းက ဆာမိမ်ား သံေ၀ဂရလို႔ ဥပုသ္လာေစာင့္တယ္လို႔ထင္တာ အံ့လဲ အံ့ပါရဲ႕ ဦးဇင္းရယ္၊ ဒီေကာင္ကေခြး ျမည္းေကာက္ေျခေတာက္စြပ္၊ ခုဥပုသ္ယူတယ္၊ ျပီးရင္ မေကာင္းတာလုပ္တာ၊ ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္ဥပုသ္က ဒီ ေကာင္ဥပုသ္က်ိဳးတယ္ေလ၊ အျပင္ဘက္ေရအိုင္မွ သူမ်ားေတြငါးဖမ္းတာျမင္ေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ ဥပုသ္ေန႔ ေတာင္မေရွာင္ဘူး ေရအိုင္ထဲငါးဆင္းဖမ္းတယ္ေလ”ဟု ဆိုသျဖင့္ မိမိသည္ပင္ သံသယ၀င္လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔မျမင္ေသးသည့္အတြက္ အယံုအၾကည္မရွိေသးပါ။
တစ္ခုေသာ ဥပုသ္ေန႔တြင္ မိမိသည္ ဥပုသ္သည္မ်ားအား တစ္ေယာက္လွ်င္ ငါးလံုးႏွဳန္းျဖင့္ ထန္းလွ်က္ခဲမ်ားကို ဒါနျပဳေနသည္။ ဦးဆာမိအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ ထန္းလွ်က္ခဲငါးလံုးကို သူ၏ လက္အတြင္းသို႔ထည့္ကာ စြန္႔ၾကဲလိုက္သည္။ ဤတြင္ ဦးဆာမိ အတြန္႔တက္လာသည္ကား
“ဦးဇင္းကလဲ ငါးလံုးထည္း ဘယ္လိုလုပ္၀မွာလဲ”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိမိက
“ဦးဆာမိ ခင္ဗ်ားက တကယ္ေကာ ဥပုသ္ရေအာင္ ေနကုန္ေစာင့္မွာလား”ဟု ေမးလိုက္ေသာအခါ
“ဦးဇင္းက ထန္းလွ်က္ခဲပိုလွဴရင္ တပည့္ေတာ္ဥပုသ္ရေအာင္ေစာင့္မယ္ဘုရား”ဟု ကတိမ်ားပင္ေပးလာသျဖင့္ မိမိသည္ ဦးဆာမိအား ထန္းလွ်က္ခဲအလံုးႏွစ္ဆယ္ကို အျခားဥပုသ္မ်ားေရွ႕တြင္ပင္ ရက္ရက္ေရာေရာ လွဴဒါန္းစြန္႔ၾကဲလိုက္ေလသည္။ အျခားဥပုသ္မ်ားက
“ဦးဇင္း ဒီေကာင္မ်ားသြားယံုတယ္၊ ၾကည့္ေန၊ ဦးဇင္းလွဴလိုက္တဲ့ ထန္းလွ်က္ခဲေတြ သူလဲစားမွာလဲ မဟုတ္ဘူး သူ႔တူမ “တစ္ေတာင္”လက္ထဲေရာက္မွာ”ဟု ၀ိုင္း၀န္းတားၾကပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိသည္ သဒၶါတရားထက္ ထက္သန္သန္ႏွင့္ပင္လွဴဒါန္းစြန္႔ၾကဲလိုက္ေလသည္။
ညေနအခ်ိန္တြင္ကား ဥပုသ္သည္မ်ားလည္းျပန္သြားၾကေလျပီ၊ မိမိသည္ ပ်င္ပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ အျပင္ဘက္လမ္း ထြက္ေလွ်ာက္ထြက္မိသည္။ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ ထမင္းဆိုင္နားေရာက္သြားေသာအခါတြင္ကား ဦးဆာမိ တစ္ေယာက္ ကို ေတြ႔လိုက္ရပါျပီး။ သူသည္မိမိကို မျမင္ေပ၊
“ ဥပုသ္ရေအာင္ေစာင့္ပါမယ္၊ တပည့္ေတာ္ကို ထန္းလွ်က္ခဲကို ပိုစြန္႔ပါဘုရား”ဟုဆိုေသာ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ ထမင္းကို အ၀အျပဲၾကိတ္ေနေလသည္။ မိမိသည္
“ဦးဆာမိကိုေတာ့ လူၾကားသူၾကား အရွက္ရေအာင္ သြားစလို႔အံုးမယ္”ဟု အၾကံျဖစ္ကာ ဦးဆာမိနားကို ကပ္သြား ကာ
“ဦးဆာမိ ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ဥပုသ္မက်ိဳးေအာင္ ေစာင့္မယ္ဆို၊ ခုေတာ့ ထမင္းေတြဘာေတြခိုးစားလို႔ပါလား”ဟု ေနာက္လိုက္သည္။ ခိုးထုတ္ခိုးထယ္ႏွင့္တကြမိေသာ ကိုဆာမိတစ္ေယာက္ဘာမွ်မေျပာရွာေပ။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် လွ်က္ပင္။ ဤတြင္ေဘးမွာ ထိုင္ေနေသာ ရြာသားမ်ားက
“ဦးဇင္းက ကိုဆာမိမ်ားယံုတာ အံ့လဲ အံ့ပါရဲ႕”ဟု မိမိကိုပင္ အျပစ္၀ိုင္းတင္ၾကေလသည္။ ဤတြင္ ဦးဆာမိက အေလွ်ာ႔မေပးပါ။
“မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ဦးဇင္းကို မဟုတ္တာေတြေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူကမွ အကယ္ဒမီလာေပးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ငါက ဒီတစ္ခါပဲစားေသးတာ၊ ရြာေတာင္ပိုင္းက ျပံဳးၾကည္ဆို ဥပုတ္တိုင္း ဥပုသ္ က်ိဳးတယ္၊ ထမင္းအျမဲတမ္းစားတာကြ၊ ငါက ဒီေန႔ဗိုက္ အလြန္ဆာလို႔ပါကြ”ဟုဆိုေသာအခါ ရြာသားမ်ားက ထမင္းဆိုင္ရွင္ကိုသိန္းေဆာင္ဘက္လွည့္ကာ
“ေဟ့ သိန္းေဆာင္ ကိုဆာမိ ဒီတစ္ခါဘဲ ဥပုသ္ေန႔မွာ ညစာခိုးစားတယ္ဆိုတာဟုတ္လားကြ”ဟုေမးေသာအခါ မလိမ္တတ္ မညာတတ္ေသာ ကိုသိန္းေဆာင္က
“အြန္းတစ္ခါလား ႏွစ္ခါလားေတာ့ က်ဳပ္လဲအတိအက်မသိဘူး၊ ဦးဆာမိ က်ဳပ္ဆိုင္ကို ထမင္းလာစားေနတာေတာ့ ေန႔စဥ္ပဲဗ်”ဟု ဆိုလိုက္သျဖင့္ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ မည္သည့္စကားမွ်ပင္ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ၊ လစ္ထြက္ သြားေလေတာ့သတည္း။
မွတ္ခ်က္=တစ္ေတာင္ဟူသည္ကား ဦးဆာမိ၏ တူေတာ္ေမာင္၏ ဇနီးပင္ျဖစ္သည္။ ဦးဆာမိအား ပိုက္ဆံမ်ား မ်ားရမလာလွ်င္ ဒဏ္ခတ္ေလ့ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးပါေပတည္း။ ေအာ္ ရက္စက္မွဳအေပါင္းသရဖူ ေဆာင္းႏိုင္ ခဲ့ပါေပ၏။

Saturday, August 21, 2010

“အလဲြလြဲအမွားမွား ေမာင္ဆာမိ”

မႏၱေလးတိုင္း ေက်ာက္ဆည္ခရိုင္ ျမစ္သားျမိဳ႕နယ္အတြင္း၀ယ္ ေဂြးဟုအမည္ရေသာ ရြာတစ္ရြာရွိေလသည္။ ထိုရြာသည္ကား မိမိ၏ ခမည္းေတာ္ႏွင့္ မယ္ေတာ္တို႔၏ ဇာတိရြာလည္းျဖစ္ေပသည္။ ထိုေဂြးရြာတြင္(ယခုအခါ ေရႊ မင္း၀ံဟုေျပာင္းလဲထားသည္။)အလြန္အင္မတန္မွ ဥာဏ္ထိုင္းေသာ ေမာင္ဆာမိဟု အမည္ရေသာ လူငယ္ တစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူသည္ မိဘမ်ားက ခိုင္းလိုက္ေသာ အရာအားလံုးကို အျမဲတမ္းလြဲေအာင္လုပ္ တတ္ေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ငါ့သား ဆာမိ အေဖတို႔ အိမ္မွာရွိတဲ့ ေဂၚက ေျမေကာ္ရတာ ေကာ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မယ္ညိဳ ေတာင္ရြာက ပန္ပဲဆရာဦးေက်ာက္လံုးထံမွ ေဂၚသြား၀ယ္စမ္း”ဟု ခိုင္းေလသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ငါ့သား ဆာမိ မင္းကို အေဖစိတ္မခ်ဘူး၊ မင္းကခိုင္းလိုက္တိုင္းအလြဲခ်ည့္လုပ္လာတာ၊ ဒါေၾကာင့္ မယ္ညိဳ ေတာင္ရြာကို မေရာက္မခ်င္း ေဂၚလို႔ ႏွဳတ္ကရြတ္သြားကြာ”ေသခ်ာမွာလိုက္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္ ဆာမိတစ္ေယာက္သည္ ဖခင္က ခိုင္းသည့္အတိုင္း တစ္လမ္းလံုး “ေဂၚ ေဂၚ ေဂၚ”ဟု ပါးစပ္က တစ္တြတ္တြတ္ ရြတ္ဆိုသြားေလသည္။ အနီးအနားမွ ျဖတ္သြားသူမ်ားက
“ဆာမိတစ္ေယာက္ေတာ့ ပါးစပ္ကလဲ ေဂၚ ေဂၚ ေဂၚတစ္တြတ္တြတ္ဆိုသြားတယ္၊ ရူးမ်ားသြားျပီး လားမသိ၊”ဟု ေကာက္ခ်က္မ်ားပင္ခ်ေနၾကသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မျပတ္ရြတ္သြားရာ ေရႊမင္း၀ံေတာင္ႏွင့္ မယ္ညိဳေတာင္ၾကား ေရာက္ေသာအခါတြင္ကား ေမာင္ဆာမိသည္ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးကို ခလုတ္တိုက္မိလိုက္ရာ ေဂၚအျဖစ္မွ ေဂါ့ျဖစ္ သြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား သူသည္ “ေဂါ့ ေဂါ့ ေဂါ့”ဟု မွားယြင္းစြာ ရြတ္ဆိုသြားေလသည္။ မယ္ညိဳေတာင္ရြာ ပန္ပဲဆရာၾကီး၏ အိမ္ေရာက္ေသာ အခါတြင္ကား
“ဦးေလးဦးေက်ာက္လံုး က်ေနာ္က မင္း၀ံရြာ(ေဂြးရြာ)ကပါ၊ အေဖက ေဂါ့၀ယ္ခိုင္းလို႔ လာ၀ယ္တာပါခင္ဗ်၊”ဟု ဆိုေလေသာအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
“ဟ ငါ့တူရ ငါ့တစ္သက္ ေဂါ့လို႔ေတာ့ မၾကားဖူးပါဘူးကြာ၊ ေဂၚေျပာတာမဟုတ္ဘူးလားကြ”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါမွ
“ဟုတ္တယ္ဦးေလးေရ ေဂၚေျပာတာ၊ မင္း၀န္ေတာင္နဲ႔မယ္ညိဳေတာင္ၾကားမွာခလုတ္တိုက္ျပီး ေဂါ့ျဖစ္သြားတာ ဗ်”ဟုဆိုေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
“အြန္း မင္းပဲတတ္လဲတတ္ႏိုင္ပါေပ့၊”ဆိုကာ ေဂၚျပားကို ထုတ္ေပးေလသည္။ ထိုအခါ ေမာင္ဆာမိက
“ဦးေလးဘယ္ေလာက္လဲဗ်”ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ဦးေက်ာက္လံုးက
“ေအး ႏွစ္ေထာင္က်တယ္ကြာ”ဆိုေလေသာအခါ ေမာင္ဆာမိအၾကံျဖစ္သည္ကား
“အေဖေပးလိုက္တာ ႏွစ္ေထာင္ပဲ၊ သို႔ေသာ္ လမ္းမွာ ထန္းရည္ဖိုးေလးရေအာင္ ေထာင့္ငါးရာေလာက္နဲ႔ ဆစ္ လိုက္အံုးမွ”ဟုအၾကံျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ အၾကံအတိုင္း
“ဦးေလးဦးေက်ာက္လုံး က်ေနာ္တို႔ မိသားစုက ခုတေလာ့ စိီးပြားေရၾကပ္ေနလို႔ပါဗ်ာ၊ ငါးရာေလာက္ေတာ့ေလ်ာ့ပါ အံုးဗ်၊”ဟု ဆစ္ေလသည္။ စကားကို ကတ္ျပီးဒဲ့တိုးေျပာတတ္ေသာ ဦးေက်ာက္လံုးက
“မင္းက ၾကပ္ရံုရွိေသးတာ၊ ငါ့က ႏွဳတ္ေတာင္မရဘူး”ဟု သူ၏ စီးပြားေရးအဆင္မေျပပံုကို ညည္းျပလိုက္ေသာ အခါ ေမာင္ဆာမိက
“ဦးေလးကလဲ ညည္းလိုက္တာ၊ ခိုညည္းဘို႔လဲခ်န္ပါအံုးဗ်”ဟု ဆက္ေျပာလိုက္ေလသည္။
(မွတ္ခ်က္=ခိုငွက္မ်ားသည္ကား တစ္ေန႔ကုန္ ညည္းၾကေလသည္။) ထိုအေျပာကို သေဘာက်သြားေသာ ဦး ေက်ာက္လံုးသည္။ ငါးရာမေလ်ာ့ႏိုင္ေသာ္လည္း ေမာင္ဆာမိအား “ေဂၚ”ကို တစ္ေထာင့္ခုႏွစ္၇ာျဖင့္ ေရာင္း လိုက္ေလေတာ့သည္။ အဆံုးတြင္ ဥာဏ္ထိုင္းေသာ္လည္း အေျပာေကာင္းေသာ ေမာင္ဆာမိတစ္ေယာက္ ထန္းရည္ဘိုးသံုးရာကိုေတာ့ ပန္ပဲဆရာၾကီး ဦးကပ္စီး ဦးေက်ာက္လံုးထံမွ ရေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါေပ၏။
မွတ္ခ်က္=ေဂၚဟူသည္ ေျမေကာ္ေသာ ေဂၚျပားကို ဆိုလိုသည္။ မိမိတို႔၏ အရပ္တြင္ ေဂၚျပားကို အတိုေကာက္ အားျဖင့္ ေဂၚဟုေခၚေ၀ၚသံုးစဲြေလ့ရွိၾကသည္။
ေနရာတကာတြင္ အမွားလုပ္တတ္ေလ့ရွိေသာ ေမာင္ဆာမိတစ္ေယာက္သည္ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ကားစပယ္ယာ တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလသည္။တစ္ေန႔ ေက်ာက္ဆည္မွ မင္း၀ံရြာသို႔ ထြက္ေသာကားေပၚတြင္ျဖစ္ေလသည္။ သူ သည္ ခရီးသည္မ်ားကို
“ခရီးသည္မ်ားခင္ဗ်ာ့ စပယ္ယာခေလးရွင္းလိုက္ၾကရေအာင္ခင္ဗ်ာ့”ဟု မွားယြင္းစြာေတာင္းေလသည္။ ဤတြင္ ကားေပၚတြင္ ပါလာေသာ သူႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ဆပ္စလူးစိန္အဖြ႔႔ဲ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက
“ေသနာဆာမိ အ,စရာမရွိ ၾကံဖန္အတယ္၊ စပယ္ယာခဆိုရင္ေတာ့ နင့္ဘာသာနင့္ရွင္းရမွာေပါ့ဟ၊ ခရီးသည္ မ်ားခဗ်ာ့၊ ကားခေလးရွင္းၾကရေအာင္ခင္ဗ်ာ့၊ဟုေျပာရတယ္ဟဲ့ ေသနာရဲ႕”ဟု ဆဲဆိုကာ ဥာဏ္ထိုင္းေသာ ေမာင္ဆာမိကုိ ၀ိုင္း၀န္းႏွိပ္ကြပ္ကာ သင္ျပေပးေလေတာ့သည္။“ေအာ္ခံေပအံုးေတာ့ ေမာင္ဆာမိေရ မင္းကလဲ တယ္လဲဥာဏ္ထိုင္းတာကိုး”
ေမာင္ဆာမိတစ္ေယာက္ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အသက္ကေလးရလာသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတ ကမရွိသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အိုျခင္း နာျခင္းတို႔၏ အႏွိပ္စက္ခံရသည္က တစ္ေၾကာင္းစေသာ အေၾကာင္းတို႔ ေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ မ်က္စိမြဲသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္သူသည္ မင္း၀န္ရြာ(ေဂြးရြာ)မွ မိမိတို႔၏ ရြာသို႔ ေျပာင္းလာခဲ့ေလသည္။ သူသည္ တူေတာ္ေမာင္မ်ားႏွင့္အတူေနကာ ကူမဲကားဂိတ္တြင္ ပိုက္ဆံေတာင္း ရေလသည္။ တူေတာ္ေမာင္က သေဘာေကာင္းေသာ္လည္း သူ၏ဇနီးျဖစ္သူက သေဘာမေကာင္းေပ။ ေတာင္း၍ ရလာေသာ ပိုက္ဆံကို အကုန္သိမ္းယူသည္။ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ မွ်ဦးဆာမိ တစ္ေယာက္ မသံုးရေပ။ ထိုအျဖစ္ကို ရြာအတြင္းမွ ကိုခင္ေမာင္က ေကာင္းေကာင္း သိေပသည္။ တစ္ေန႔ ကိုခင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မိတၳီလာကားကို စီးကာ မႏၱေလးမွျပန္လာေလသည္။ ထိုကားသည္ ကူမဲေက်ာ္စား ေသာက္ဆိုင္တြင္ ရပ္ေလ သည္။ ကားရပ္ေသာအခါ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ကားနားေရာက္လာကာ
“ခရီးသည္မ်ားခမ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကို သနားသျဖင့္ ပိုက္ဆံအေၾကြေလးမ်ားပါရင္ စြန္႔ၾကဲခဲ့ၾကပါခင္ဗ်ာ။” ဟုေတာင္း ေနေလသည္။ ထိုအခါ သူ၏ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေသာ ကိုခင္ေမာင္က
“ခရီးသည္မ်ားခင္မ်ာ၊ အဲဒီလူၾကီးက ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးကို ယူျပီး လုပ္ေကၽြးေနတာပါခင္ဗ်၊ မေပးၾကပါ နဲ႔ခင္ဗ်”ဟု အသံကို ဖ်က္ေျပာကာ စေလသည္။ ထိုအခါ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ ဆက္ကာမေတာင္း ရဲရွာေတာ့ဘဲ ထိုကားကို စြန္႔ကာ အျခားကားကို သြားေတာင္းေလေတာ့သည္။ ေအာ္ အစသန္ေသာ ဦးခင္ေမာင္ႏွင့္ ဦးဆာမိ တ္ို႔လဲ ေတြ႔လဲ ေတြ႔တတ္ၾကပါေပ့။ထိုေန႔က ဦးခင္ေမာင္ေနာက္လိုက္သျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းပင္ ဆက္မေတာင္းရဲ ရွာေတာ့ေပ။ ဆက္မေတာင္းရဲရွာေသာ ဦးဆာမိတစ္ေယာက္ ေငြေကာင္းေကာင္းမရလိုက္ေပ။ ေငြေကာင္း ေကာင္းမရေသာ ဦးဆာမိကို တူေတာ္ေမာင္၏ ဇနီးက ဒဏ္ခတ္သည့္အေနျဖင့္ ထမင္း၀၀မေၾကြး ေတာ့ေပ။ ေအာ္ဦးဆာမိတျဖစ္လဲ သနားစရာပါေပသည္တကား။ ဆက္ရန္




Friday, August 20, 2010

“ကံေလးမ်ိဳး ေလးစား”

According to the Buddha’s teaching, there are four kinds of action (Kamma). ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္အရ ကံေလးမ်ိဳးေလးစားရွိပါေပ၏။
What are the four? ထိုကံေလးမ်ိဳးေလးစားဟူသည္အဘယ္နည္း?
(1)There is dark action with dark result; မဲေသာအက်ိဳးကို ေပးတဲ့ အမဲကံ
(2) There is bright action with bright result; ျဖဴေသာအက်ိဳးကို ေပးတဲ့ အျဖဴကံ
(3) There is dark and bright with dark and bright result;အမဲအျဖဴႏွစ္မ်ိဳးလံုးေရာေပးတဲ့ အမဲအျဖဴကံ and
(4) There is Path action ( Magga Kamma) that is neither dark nor bright with neither dark nor bright result,
action that leads to the destruction of Action.အမဲအျဖဴႏွစ္မ်ိဳးလံုးေသာ အက်ိဳးကို ျဖတ္ေသာ အမဲအျဖဴမေရာေသာကံ
(မဂၢကံ)
Among them, first one is dark action with dark result. ထိုကံေလးမ်ိဳးတြင္ ပထမကံသည္ကား မဲေသာအက်ိဳးကို ေပး
ေသာ အမဲကံျဖစ္သည္။
What is dark action with dark result? မဲေသာအက်ိဳးကိုေပးေသာ အမဲကံဟူသည္ကား အဘယ္နည္း?
Here someone commits ten kinds of evil deed. ဒီေနရာတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ အကုသိုလ္ဆယ္ပါးကို ၾကဴး
လြန္တယ္၊
Having committed the ten kinds of evil deed, he reappears in unhappy worlds such as hell,
Peta (ghost), animal.ထိုအကုသိုလ္ကံ ဆယ္ပါးကို ၾကဴးလြန္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူသည္ ငရဲ ျပိတၱာ တိရစၦာန္ဟူေသာဆင္းရဲေသာ ဘုံဌာနမ်ားမွာ ျဖစ္ရတယ္။
Here, I would like to explain the ten kinds of evil deed. ဒီေနရာတြင္အကုသိုလ္ကံဆယ္မ်ိဳးအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ရွင္းျပေပအံ့။
They are as follows:အကုသိုလ္ကံဆယ္မ်ိဳးဟူသည္ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။
(1) Killing any living being;သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ဦးဦး၏ အသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္း
(2) Stealing other persons’ belongings; အျခားသူမ်ား၏ ပိုင္းဆိုင္ေသာ ဥစၥာမ်ားကို ခိုးယူျခင္း and
(3) Making sexual misconduct. ကာမဂုဏ္တို႔၌ မွားမွားယြင္းယြင္းက်င့္ျခင္း
These three are called Kayakamma (bodily action).ထိုသံုးမ်ားကို ကာယကံသံုးပါးဟူ၍ ေခၚသည္။
(4) Telling lie;လိမ္ညာေျပာျခင္း
(5) Slandering;ဂံုးတိုက္ျခင္း
(6) Telling harsh works; and ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကို ေျပာျခင္း
(7) Telling frivolous talk.အက်ိဳးမဲ့ေသာ စကားကို ေျပာျခင္း
These four are called VacÊkamma (verbal action). ထိုေလးပါးကို ၀စီကံေလးပါဟုေခၚဆိုသည္။
(8)Greed;လိုခ်င္ျခင္း
(9)Hatred; and ေဒါသၾကီးျခင္း
(10) Wrong view.မွားယြင္းေသာ အယူ
These three are called Manokamma (mental action). ထိုသံုးမ်ိဳးကို မေနာကံသံုးပါးဟုေခၚသည္။
These ten kinds of evil action are called Dasaakusalakamma. ထိုမေကာင္းေသာ ကံဆယ္ပါးကို ဒသအကုသလကမၼ
ဟုေခၚသည္။
If someone commits these ten kinds of evil deed (dark action), he or she will reap dark result or evil result.
တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ အကယ္၍ ထို အမဲကံျဖစ္ေသာ သို႔မဟုတ္ မေကာင္းေသာကံဆယ္ပါးကို လြန္ၾကဴးလွ်င္
သူသည္ သို႔မဟုတ္ သူမသည္ မဲေသာအက်ိဳးဆက္ကို သို႔မဟုတ္ မေကာင္းေသာ အက်ိဳးဆက္ကို ခံစားရမည္ျဖစ္သည္။
It is called dark action with dark result (Kanhakammakanhavipaka). ထိုအရာကို မဲေသာ အက်ိဳးကိုေပးေသာ အမဲကံ (ကဏွကမၼ ကဏွ၀ိပါက)ေခၚဆိုသည္။ To continue (ဆက္ရန္)

Sunday, August 15, 2010

“ေဂြးၾကီးကိုးေတာင္ျပည့္ဆရာေတာ္”

ကေလးျမိဳ႕နယ္အတြင္း ေဂြးၾကီးဟုအမည္ရေသာ ရြာတြင္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးေက်ာင္းထိုင္ေတာ္မူေလသည္။ ေဂြး ၾကီးရြာ၌ ေက်ာင္းထိုင္ေတာ္မူသည့္အတြက္ ထိုဆရာေတာ္ကို “ေဂြးၾကီးဆရာေတာ္”ဟု ေခၚဆိုၾကေလသည္။ အလွဴပဲြမ်ားရွိတိုင္း ထိုဆရာေတာ္သည္ကား ေတာရြာ မ်ား၏ ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း ဆြမ္းေလာင္းပဲြ အလွဴပဲြမ်ားရွိတိုင္း သံဃာေတာ္မ်ားကို
“ခ်မ္းျမသာစည္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကြေတာ္မူပါဘုရား၊ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကြေတာ္မူပါဘုရား”စသည္ျဖင့္ အသံ ခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေအာ္ကာ ပင့္ေလ့ရွိၾကသည္။ ေဂြးၾကီးဆရာေတာ္အလွည့္ေရာက္ေသာအခါ
“ေဂြးၾကီးဆရာေတာ္ၾကြေတာ္မူပါဘုရား”ဟု ဒါယကာမ်ားက အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ အသံကုန္ေအာ္ကာ ပင့္ေလွ်ာက္ ေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္ကို ပင့္ေသာအခါတိုင္း အဘယ္ေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ ၾကြလာၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားက တဟာဟားရယ္ၾကေလသည္။ ထိုအျဖစ္ကို သေဘာေပါက္ေသာ ဆရာေတာ္သည္
“အြန္းဒီနာမည္ၾကီးတဲ့ေတာ့ ငါဟာ ၾကြေလရာ ေနရာတိုင္း ရယ္စ၇ာျဖစ္ေနျပီ၊ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္ေနျပီ၊ ဒီရြာနာမည္ေတာ့ ေျပာင္းမွျဖစ္မည္” ဟု အၾကံေပၚေပါက္လာေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ ရြာထိပ္ တြင္ ကိုးေတာင္ျပည့္ဘုရား ေလးတစ္ဆူတည္ကာ
“ေဂြးၾကီးရြာနာမည္မွ ကိုးေတာင္ျပည့္ရြာအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲလိုက္ပါျပီ၊ ဒီေန႔မွ စ၍ ကိုးေတာင္ျပည့္ရြာဟူ၍ ေခၚရ မည္”ဟု ရြာသူ ရြာသားမ်ားေရွ႕တြင္ပင္ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ထိုအေၾကာင္းကို ရြာ အနီးခ်ဳပ္စပ္မွ ေဂါစရဂါမ္သံဃာေတာ္မ်ား၊ ဒါယကာ+ဒါယိကာမမ်ားသို႔လည္း အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေလသည္။
တစ္ေန႔ ကိုးေတာင္ျပည့္ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ ရြာတစ္ရြာသို႔ ဆြမ္းေလာင္းပဲြၾကြသြားေလသည္။ ဆြမ္း ေလာင္းပဲြစတင္ခ်ိန္တြင္ ထိုရြာမွ ဒါယကာမ်ားက အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္
“ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ားဘုရား! ခုခ်ိန္မွစ၍ ဆြမ္းေလာင္းလွဴေတာ့မည္ျဖစ္ပါသျဖင့္ သကၤန္းမ်ား သပၸါယ္ေတာ္မူ ၾကပါရန္ ရိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား” ေလွ်ာက္ေလသည္။ မၾကာလိုက္ပါ သံဃာေတာ္မ်ားကို စတင္ပင့္ပါျပီ၊
“ခ်မ္းျမသာစည္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ စာေရးတန္မဲႏွင့္ လွဴဖြယ္ပစၥည္း၀တၳဳအလွဴခံရန္ ၾကြေတာ္မူပါဘုရား” ဆရာ ေတာ္ၾကြသြားပါျပီ၊ မၾကာလိုက္ပါ ဒါယကာတစ္ဦးက
“ခ်မ္းျမသာစည္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ေျခသုတ္ခံုပါဘုရား”ဟု ေပါက္မဲကို ေၾကျငာေပးသြားသည္။ ဆက္ကာ “ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကြေတာ္မူပါဘုရား”ဟု ပင့္ေလသည္။ ေပါက္မဲေအာ္သံၾကားလိုက္ရပါျပီ။ “ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္းဆရာေတာ္ တံျမက္စည္းပါဘုရား”ထို႔ေနာက္
“ေဂြးၾကီး+ကိုးေတာင္ျပည့္ဆရာေတာ္ၾကြေတာ္မူပါဘုရား”ဟု ဒါယကာက မိုက္ျဖင့္ အသံကုန္ဟစ္ကာ ပင့္လိုက္ ေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“ဟာ ဒီဒကာေတြ ေဂြးၾကီးေပ်ာက္ေအာင္လို႔၊ ကိုးေတာင္ျပည့္လို႔နာမည္ေျပာင္းထားတာကို ဒီေဂြးၾကီးကို ထည့္ ့္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္လိုက္ေသးတယ္၊ ေအာ္ ေတာ္ေတာ္အရွက္ရေအာင္လုပ္တဲ့ ဒကာေတြပဲ”ဟု ျမည္တြန္ေတာက္ တီးေလသည္။ ထိုအခါ ၾကြလာေသာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ အနီးရွိ ဒါယကာ+ ဒါယိကာမအေပါင္းတို႔သည္ တခစ္ခစ္ၾကေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုးေတာင္ျပည့္ေဂြးၾကီးဆရာေတာ္သည္ မဲဆက္လက္ႏွိဳက္ေတာ္မူေလ သည္။ဆရာေတာ္၏ မဲလိပ္ကို ဒါယကာတစ္ဦးက ဖြင့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မိုက္ကိုင္ေသာ ဒါယကာ တစ္ဦးကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ မိုက္ကိုင္ေသာ ဒါယကာက
“ေဂြးၾကီးကိုးေတာင္ျပည့္ဆရာေတာ္ႏွာဘူးပါဘုရား”ဟု ေၾကျငာလိုက္ရာ ပရိသတ္မွာ ၀ါးကနဲရယ္ၾကေလေတာ့ သည္။ထိုအခါ ဆရာေတာ္မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္ကား
“ငါလခြီးမပဲ မင္းတို႔ရြာက ဒကာေတာ္ေတြက ငါ့ကို ပရိသတ္ၾကားထဲ သက္သက္အရွက္ကြဲေအာင္ လုပ္တာလား ကြ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မင္းတို႔၇ြာကို မၾကြေတာ့ဘူးကြ”မိန္႔ေတာ္မူကာ ခပ္သုတ္သုတ္လစ္ ထြက္သြား ေလေတာ့သ တည္း။
မွတ္ခ်က္ ေဂြးၾကီး+ကိုးေတာင္ျပည့္ဆရာေတာ္၏ ေပါက္မဲသည္ကား ႏွာရွဳဗူျဖစ္သည္။ ႏွာရွဳဗူးကို ေျပာလို ေဇာျဖင့္ ႏွာဘူးဟု ေျပာခ်လိုက္ရာ “ေဂြးၾကီးကိုးေတာင္ျပည့္္ဆရာေတာ္ႏွာဘူး”ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။
“ေအာ္ တိုက္လဲ တိုက္ဆိုင္တတ္ပါေပ့”

Saturday, August 14, 2010

“တယ္လဲဆိုးတဲ့ ေလာင္းကစားသမားပါလားေနာ္”

တစ္ခါက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္တြင္ ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးရွိေလသည္။ ထိုဘုရင္ၾကီးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တိုင္းျပည္တြင္ အမူး သမားမ်ား ဘိန္းစားမ်ား ေလာင္းကစားသမားမ်ား အလြန္ေပါမ်ားေနေလသည္။ ဘုရင္ၾကီးသည္ ထိုပုဂိၢဳလ္မ်ားကို အကၽြတ္တရားရေစလိုသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ဘုရင္ၾကီးသည္ အကၽြတ္တရားရေစလိုေသာ နည္းလမ္းကို ရွာရန္ အလို႔ငွာ နန္းတြင္းရွိ ပညာရွိအမတ္မ်ားနွင့္ တိုင္ပင္ေလသည္။ အေျဖတစ္ခုထြက္လာသည္ကား
“အရက္ေသာက္တတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို အရက္ကို သူၾကိဳက္သေလာက္ ၀ေအာင္တိုက္လိုက္ပါ၊ ဘိန္းၾကိဳက္တတ္ ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ဘိန္းကို တစ္ထိုင္းတည္းျဖင့္ အ၀ရွဳခိုင္းလိုက္ပါ၊ ေလာင္းကစားလုပ္တတ္ေသာ သူကို လည္း ေလာင္းကစားကို တစ္၀ၾကီးလုပ္ခိုင္းလိုက္ပါ၊ ဒါဆိုလွ်င္ သူတို႔၏ အမူအက်င့္ေတြ ေပ်ာက္သြား မွာပါ”ဟူ၍ ပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ဘုရင္ၾကီးသည္ ပထမေန႔တြင္ အရက္သမားကို နန္းတြင္း ေခၚကာ သူၾကိဳက္တတ္ေသာ အရက္ကို မုန္းသြားေအာင္ တစ္ခါတည္း အလြန္အၾကဴးတိုက္ေလသည္။ အရက္သမားသည္ သူၾကိဳက္တတ္ေသာ အရက္ကို အလြန္းအၾကဴးေသာက္ေလသည္။ ေသာက္စတြင္ ေကာင္းေနေလသည္။ ေနာက္ဆံုး မ်ားလာေသာအခါ ဆက္ လက္မေသာက္ႏိုင္ေတာ့မူ၍ မုန္းသည္အထိျဖစ္သြားသည္။ အရက္သမားသည္ ဘုရင္ၾကီးကို လက္ ေျမွာက္အရွံဳး ေပးသြားသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ အရက္သမားသည္ အရက္မေသာက္ေတာ့မူ၍ တိုင္းျပည္အတြက္ သားေကာင္းတစ္ ေယာက္ျဖစ္သြားေလသည္။
ဒုတိယေန႔တြင္ကား ဘိန္းစားကို ေခၚကာ ဘိန္းကို အလြန္အၾကဴးဘိန္းရွဳခိုင္းေလသည္။ ဘိန္းစားသည္ ပထမရွဳ ေနစဥ္ အလြန္ပင္ေကာင္းေနေလသည္။ ဘုရင္ၾကီးသည္ ဘိန္းစားကို တစ္ေနကုန္ အလြန္အၾကဴရွဳခိုင္းေလ သည္။ ဘိန္းစားသည္ ဘုရင္ၾကီးကိုသာ ေၾကာက္၍ ဘိန္းရွဳေနရေလသည္။ ရွဳလိုစိတ္ကား လံုး၀မရွိေတာ့ေပ။ အလြန္အၾကဴရွဳရေသာအခါ ဘိန္းကို မုန္းသြားေလသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ဘိန္းစားသည္ ဘိန္းျပတ္သြားကာ တိုင္းျပည္အတြက္ သားေကာင္းရတနာတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလသည္။
တတိယေန႔တြင္ကား ေလာင္းကစားသမား၏ အလွည့္သို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ဘုရင္ၾကီးသည္ ေလာင္း ကစားသမားကို
“အေမာင္ မင္းဒီေန႔ ၾကိဳက္သေလာက္ငါ့နန္းေတာ္မွ ေငြယူျပီး ၾကိဳက္သေလာက္ ေလာင္းကစားလုပ္စမ္းကြာ”ဟု ခြင့္ျပဳလိုက္ေလသည္။ ေလာင္းကစားသမားသည္ ဘုရင္ၾကီး၏ ဘ႑ာတိုက္မွ ေငြမ်ားယူကာ တျခားနိုင္ငံမွ အရာရွိမ်ားႏွင့္ ေလာင္းကစားလုပ္ေလသည္။ တစ္ေန႔ကုန္ ေလာင္းကစားလုပ္ရာ ဘုရင္ဘ႑ာတိုက္ရွိေငြမ်ား ကုန္သြားေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေငြမရွိေတာ့သျဖင့္ ဘုရင္စံျမန္းေနေသာ နန္းေတာ္ၾကီးကို ေပါင္ကာ ေလာင္းကစားလုပ္လိုက္ရာ အရွဳံးေပၚသျဖင့္ နန္းေတာ္ၾကီးတစ္ခုလံုးကိုပင္ တစ္ျခားႏိုင္ငံသို႔ ထိုးအပ္လိုက္ရ ေလသည္။ ဘုရင္ၾကီးသည္ပင္ စံျမန္းစရာနန္း ေတာ္မရွိေတာ့ေပ။ အဆံုးတြင္ ဘုရင္ၾကီးညည္းညဴခ်က္ထုတ္ လိုက္သည္ကား
“ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ စံျမန္းတဲ့ နန္းေတာ္ကိုေတာင္ ေပါင္ကာ ေလာင္းကစားလုပ္ပစ္တယ္၊ ေအာ္ တယ္လဲဆိုးတဲ့ ေလာင္းကစားသမားပါလားေနာ္”ဟူ၍ပင္ျဖစ္သတည္း။

Monday, August 9, 2010

“ေရႊဧည့္သည္တစ္စုႏွင့္ ကိုေရႊအတို႔တစ္စု ေတြ႔ၾကေတာ့”

မိမိတို႔၏ ရြာအနီးတြင္ တိန္ညက္ေတာဟုအမည္ရေသာ ရြာတစ္ရြာရွိေလသည္။ ထိုရြာေက်ာင္းတြင္ ဘိုးေတာ္ၾကီး ဟုအမည္ခံရေသ့တစ္ပါးရွိေလသည္။ အထူးအားျဖင့္ ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ားက သူ႔ကို လာေရာက္ကိုးကြယ္ၾကည္ညိဳ ေလ့ရွိၾကသည္။သူတို႔သည္
“ဘိုးေတာ္ၾကီးသည္ ဘုန္းတန္ခိုးအလြန္ၾကီးမားသည္။ သူကို ၾကည္ညိဳလွ်င္ လာဘ္လာဘေပါမ်ားသည္။ ေဘးအႏၱရယ္ကင္းရွင္းသည္။လိုအင္ဆႏၵျပည့္၀သည္”ဟု အယံုအၾကည္ရွိကာ အလြန္အၾကဴး ကိုးကြယ္ၾကသည္။

တစ္ေန႔သ၌ ေတာင္ၾကီးကားေပၚမွ ဧည့္သည္တစ္စုသည္ ဘိုးေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသို႔ သြားရန္အလို႔ငွာ မိမိတို႔၏ ရြာထိပ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းၾကေလသည္။ သူတို႔သည္ အသစ္ဧည့္သည္မ်ားျဖစ္ၾကသျဖင့္ ဘိုးေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းသို႔ သြားရာလမ္းကို အတိအက်မသိေပ။သို႔ျဖစ္သျဖင့္ အနီးအနားရွိ လမ္းေဘးတြင္ ႏြားေက်ာင္းေနေသာ ႏြားေက်ာင္းသားၾကီးကို
“ေနာင္ၾကီး!ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာင္ၾကီးက လာတာပါ၊ ဘုိုးေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို သြားခ်င္လို႔၊ ဘယ္လိုသြား ရပါသလဲခင္ဗ်ာ့၊”ေမးၾကေလသည္။ ထိုအခါ ႏြားေက်ာင္းသားၾကီးက ေတာင္ဘက္လမ္းဆီသို႔ လက္ညွိဳးညႊန္ကာ
“အပလား အပလား”ဟု ေျပာကာ လမ္းျပလိုက္ေလသည္။ ဤတြင္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က
“အြန္း လမ္းမသိလို႔ေမးပါတယ္ အေရးထဲ အ, အနဲ႔မွလာေတြ႔တယ္”ဟုညည္းခ်င္းထုတ္ေလေတာ့သည္။ မွန္ပါေပ ၏။ထိုႏြားေက်ာင္းေနေသာ နြားေက်ာင္းသားၾကီးသည္ကား ၀မ္းတြင္းျမိဳ႕နယ္ မိုးေကာင္းကုန္းရြာမွ စကားမေျပာ တတ္ေသာ အ,အပင္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ၀မ္းတြင္းျမိဳ႕နယ္အတြင္း၀ယ္ ႏြားစာျမက္ရွားပါးသည့္ အတြက္ မိမိတို႔၏ ရြာဘက္ဆီသို႔ ႏြားလာေက်ာင္းေလ့ရွိသည္။

ထို႔ေနာက္ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ေရႊအ,လမ္းညႊန္လိုက္သည့္အတိုင္း ေတာင္ဘက္လမ္းဆီသည္ ခ်ီတက္လာၾက ေလသည္။ထိုတြင္ ရြာမွ ကိုလူလည္ ပါးယားႏွင့္ေတြ႔ကာ
“ေနာင္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာင္ၾကီးက လာတာပါ၊ တိန္ညက္ေတာရြာ ဘိုးေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို သြားခ်င္လို႔ တစ္ဆိတ္ေလာက္လမ္းျပေပးပါခင္ဗ်ာ့”ဟု ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔စြာ ေမးၾကေလသည္။ ထိုအခါ ကိုပါးယားက
“အပလား အပလား” ဟု ေျပာကာ ေတာင္ဘက္ဆီသို႔ လမ္းညႊန္လိုက္ျပန္ေလသည္။ ဤတြင္ ေရႊဧည့္သည္ တစ္ေယာက္က
“အြန္း ဒီေန႔ ထြက္လာတာ ျပႆဒါးေန႔လာမသိ၊ အဆင္ကိုမေျပဘူး၊ လမ္းမသိလို႔ ေမးပါတယ္၊ အ,အေတြနဲ႔ခ်ည္း လာေတြ႔ေနတယ္”ဟု ညည္းခ်င္းထုတ္ၾကျပန္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ထိုကိုေရႊဧည့္သည္မ်ားေတြ႔ေသာ ကိုပါးယား သည္ကား ေမြးရာပါ ေရႊအတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ကိုပါးယားလမ္းညႊန္းလိုက္သည့္အတိုင္း ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာေလသည္။ လမ္းတြင္ ရြာမွ ဦးဖိုးစုနွင့္ ေတြ႔ျပန္ေလသည္။ ဤတြင္ ဧည့္သည္မ်ားက
“ဦးေလးၾကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာင္ၾကီးက ဧည့္သည္ေတြပါ၊ ဘိုးေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို သြားမလို႔၊ တစ္ဆိတ္ ေလာက္ လမ္းျပေပးပါအံုးခင္ဗ်ာ့” ဟု သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ေမးၾကျပန္သည္။ ထိုအခါ ဦးဖိုးစုက
“ဘိုး ဘိုး ဘိုး”ဟုဆိုကာ ေရွ႕ဆက္မေျပာႏိုင္မူ၍ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဤတြင္ ဧည့္သည္တစ္စု စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။
“ဒီငါ( )မရြာမွာ ရွိၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလဲ တစ္ရြာလံုး အ, အေတြခ်ည္းလားမသိ”ဟု ရက္ရက္စက္စက္ မိမိရြာကိုပင္ ဆဲဆိုသြားေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ဧည့္သည္မ်ား ဆဲမည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆဲေပရာ၏၊ သူတို႔ေနာက္ဆံုးေမးေသာ ဒါယကာၾကီးဦးဖုိးစုသည္ လည္း
အ,အမဟုတ္ေသာ္လည္း စကားတစ္လံုးေျပာမည္ၾကံလွ်င္ မထြက္ေတာ့ေပ၊ ထစ္အ ထစ္အျဖစ္ေနေလ့ရွိသည္။
သူသည္လည္း ငယ္စဥ္ကပင္ ထစ္အ ထစ္အျဖစ္လာေပ၏။ ေအာ္ ေတြ႔လည္း ေတြ႔တတ္ပါေပ့ ကိုေရႊဧည့္ သည္ႏွင့္ ကိုေရႊအတို႔ရယ္”ဟု ေျပာလိုက္မိပါေတာ့သတည္း။




Friday, August 6, 2010

“အေတြးလြန္သြားေသာ ကိုရင္ေလးမ်ား”

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာ ရြာဦးေက်ာင္းတြင္ ကိုရင္ေလးတစ္ပါးရွိေလသည္။ ကိုရင္ေလးသည္ ေန႔စဥ္ပင္ ရြာအတြင္းသို႔ ဆြမ္းခံၾကြေလသည္။ တစ္ေန႔ ဆြမ္းခံၾကြစဥ္ ရြာအတြင္းမွ အမ်ိဳးသမီးကေလးတစ္ေယာက္က ကိုရင္ေလးအား ဟင္းတစ္ခြက္ ေလာင္းလွဴလိုက္ေလသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေသာအခါ ကိုရင္ေလးသည္ အမ်ိဳး သမီးကေလး ေလာင္းလွဴလိုက္ေသာ ဟင္းခြက္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ အရည္ၾကဲၾကဲ ပဲဟင္းကေလး ျဖစ္ေနေလ သည္။ ထိုအခါ ကိုရင္ေလးသည္
“အင္း ဒကာမေလးေလာင္းလိုက္တဲ့ ပဲဟင္းက အရည္ၾကဲၾကဲေလးျဖစ္တယ္၊ ဒါဟာ သူ႔ကို ခပ္ၾကဲၾကဲမဆက္ဆံဘို႔ ေျပာတဲ့သေဘာပဲျဖစ္ရမယ္၊ အြန္း ဒီေန႔က စျပီး ဆြမ္းခံျပတ္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ မွန္မွန္ၾကြမွျဖစ္မယ္၊ သူ႔ကိုလဲ စကား မ်ားမ်ားေျပာေပးမွ ျဖစ္မယ္”ဟု အၾကံအစည္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ထိုကဲသို႔ အၾကံအစည္ျဖစ္မယ္ဆိုလဲ ျဖစ္ ေလာက္ေပရာ၏။ ကိုရင္ေလးႏွင့္ ထိုိဒါယကာမေလး၏ အသက္အရြယ္သည္ကား ရြယ္တူပင္ျဖစ္ေနေလသည္။ ေနာက္ရက္ ကိုရင္ကေလးဆြမ္းခံၾကြသည္။ အမ်ိဳးသမီးကေလးသည္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုရင္ကေလးအား ဆြမ္း ေလာင္းလွဴသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆြမ္းဟင္းေလာင္းလွဴသည္။ ကိုရင္ကေလးသည္ ေက်ာင္းေရာက္ေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးကေလးက ေလာင္းလွဴလိုက္ေသာ ဆြမ္းဟင္းခြက္ကို ထံုးစံအတိုင္း ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ အရည္ ခပ္ျပစ္ျပစ္ ခ်က္ထားေသာ ပဲဟင္းေလးပင္ျဖစ္ေနေလသည္။ ကိုရင္ေလးသည္
“အြန္း ဒကာမေလးက ငါ့ကို အရည္ခပ္ျပစ္ျပစ္ပဲဟင္းေလာင္းလိုက္တာဟာ သူ႔ကို ပစ္မထားဘို႔၊ သူ႔ကို လာခိုးဘို႔ေျပာတာျဖစ္ရမယ္”ဟု စဥ္းစားျပီး အမ်ိဳးသမီးကေလးကို သြားခိုးရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်လိုက္ ေလသည္။ ထိုေန႔က ကိုရင္ကေလးသည္ ဆြမ္းမဘုဥ္းေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေန႔တာသည္ကာ အလြန္ပင္ရွည္လ်ား သည္ဟု ကိုရင္ေလး ထင္မွတ္ေနေလသည္။ ညအခ်ိန္ကို မေရာက္ႏိုင္ေသးပါ။ သန္းေခါင္းယံအခ်ိန္ကို ေရာက္ဘို႔ရန္ ကိုရင္ေလးသည္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနရေလသည္။ ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ေရာက္ပါျပီ ကိုရင္ေလးသည္ တစ္ပါးတည္း ရြာအတြင္း၀င္သြားသည္။ ျပီးေနာက္ ကိုရင္ေလးသည္ အမ်ိဳးသမီးကေလး၏ အိမ္ေအာက္သို႔ ၀င္ကာ
“ခ်စ္ႏွမ ထေလာ့၊ ခ်စ္ႏွမ ထေလာ့၊ ေမာင္ၾကီး ႏွမကို လာခိုးတာေလ” ဟု ဆိုကာ အမ်ိဳးသမီးကေလးကို ႏွိဳးေလ ေတာ့သည္။ ထိုအခါ အမ်ိဳးသမီးကေလးသည္
“လာၾကပါအံုး သူခိုး သူခိုး”ဟု ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္လိုက္ရာ ရြာသားမ်ားေရာက္လာကာ ကိုရင္ေလးကို ဖမ္းမိသြားေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ကိုရင္ေလးကို သူၾကီးထံ ေခၚသြားရာ သူၾကီးက
“ကဲ ကိုရင္ေလးဘာေၾကာင့္ ဒီအမ်ိဳးသမီးကေလးရဲ႕ အိမ္ေအာက္ကို ၀င္ရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ရွင္းပါအံုး ဘုရား”ဟု ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ကိုရင္ေလးက
“ဒကာၾကီးရယ္ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလးပဲ ခပ္ၾကဲၾကဲမဆက္ဆံပါနဲ႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးနဲ႔ ပဲဟင္းခပ္ၾကဲၾကဲေလာင္း ခဲ့တယ္၊ ျပီးေတာ့ ပစ္မထားပါနဲ႔ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္မ်ိဳးနဲ႔ ခပ္ျပစ္ျပစ္ပဲဟင္း ေလာင္းေလေတာ့ ကိုရင္လဲ သူ႔ကို ခိုးခိုင္း တယ္ထင္ျပီး အိမ္ေအာက္ကို ၀င္ကာ သူ႔ကို ခိုးဘို႔ရန္ ႏွိဳးမိပါတယ္ ဒကာၾကီးရယ္”ဟု ရွင္းျပေသာအခါမွ သူၾကီး လည္းသေဘာေပါက္သြားေလသည္။ သူၾကီးသည္
“ကဲကဲ ဒီကိစၥက ကိုရင္ေလး အေတြးလြန္ျပီး ျဖစ္သြားတဲ့ ကိစၥဆိုေတာ့ ငါ့တူမေလးကလဲ ကိုရင္ကို ခြင့္လႊတ္ လိုက္ပါ၊ ကိုရင္ကလဲ ေနာင္ကို ဒါမ်ိဳးမလုပ္ပါနဲ႔ဘုရား”ဟု ကေလး မေလးႏွင့္ ကိုရင္ၾကား ျဖန္ေျဖေပးလိုက္သည္။ ဆက္လက္၍ သူၾကီးက ရြာသားမ်ားကိုလည္း ကိစၥျပီးသြားျပီျဖစ္သည့္အတြက္ မိမိတို႔၏ အိမ္အသီးသီးသို႔ ျပန္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာသားမ်ားသည္လည္း
“ေအာ္ ေတာ္ေတာ္ အေတြးလြန္တဲ့ ကိုရင္ပဲ”ဟု ေျပာကာ သူတို႔၏ အိမ္အသီးသီးသို႔ ျပန္သြားၾကေလေတာ့ သတည္း။
အေတြးလြန္မွဳႏွင့္ပတ္သက္လာသျဖင့္ ေနာက္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ဆက္လိုပါ၏။
“ကံစမ္းေတာ့ မန္း”ဆိုသည္စကားပံုေလးတစ္ခုသည္ သံဃာေတာ္မ်ားအၾကားတြင္ ေရပန္းစားလွ်က္ရွိသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ မိမိ၏ကံေကာင္း မေကာင္းသိလိုလွ်င္ မႏၱေလးျမိဳ႕ကို တက္ျပီး စာသင္ၾကည့္ပါ။ မႏၱေလး ျမိဳ႕ေရာက္၍ ဆြမ္းဒါယကာ ဆြမ္းဒါယိကာမေပါလွ်င္ကား ထိုသံဃာေတာ္ကို ဘုန္းၾကီးေသာ သံဃာဟုပင္ ေခၚဆို ထိုက္ပါေပ၏။ ထို႔သို႔မဟုတ္မူ ဘုဥ္းကံနည္းပါးေသာ သံဃာဟုပင္ မွတ္ထိုက္ပါေပ၏။ မႏၱေလးျမိဳ႕ရွိ သံဃာအေရ အတြက္သည္ ျမိဳ႕ႏွင့္မလိုက္ အလြန္အင္မတန္မွမ်ားလွပါေပ၏။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ဆြမ္းကြမ္းရွားပါးလွေပ၏။ ထိုင္အိမ္ ဆြမ္းဒါယကာ+ဆြမ္းဒါယိကာမရဘို႔ရန္ကား ခက္ခဲလွေပသည္။ ဆြမ္းရွား ပါးျခင္းသည္ကား မန္းျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားတို႔က သဒၶါတရားမရွိ၍ မဟုတ္ေပ။ သံဃာအေရအတြက္သည္ကား အလြန္ မ်ားလြန္သျဖင့္ မထိမ္းႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါေပ၏။ ဘုန္းကံမရွိေသာ ဆြမ္းခံအိမ္မရွိေသာ ကိုယ္ေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ကား ဘုံေလာင္းကို တိုးကာ ဘုဥ္းေပးၾကရရွာေလ၏။ ဘုံေလာင္းဟူသည္ကား
“သူ႔ကိုယ္ေတာ္ ငါ့ကိုယ္ေတာ္ဟူ၍ မသတ္မွတ္၊ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ၾကြလာေသာ သံဃာေတာ္အေပါင္းကို ေလာင္းလွဴျခင္းျဖစ္ေပသည္”။
တစ္ေန႔ မန္းျမိဳ႕ အိမ္တစ္အိမ္မွ အလြန္အင္မတန္ ၾကီးမားလွေသာ ဇလံုၾကီးမ်ားအထဲတြင္ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားကို ထည့္ကာ ၾကြလာၾကေသာ သံဃာေတာ္ျမတ္အေပါင္းကို ဘုံေလာင္း ေလာင္းလွဴေနေလသည္။ သံဃာေတာ္ တို႔သည္လည္း သူ႔ထက္ငါ အလွဴခံရန္အလို႔ငွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနၾကသည္။ အလွဴ႕ရွင္ဒါယကာ ဒါယိကာမၾကီး မ်ားသည္လည္း တစ္ပါးကို ႏွစ္လံုးက်ေလာင္းလွဴေနေလသည္။ သံဃာေတာ္အပါး တစ္ရာခန္႔မွ် ေလာင္းလွဴအျပီး တြင္ အလွဴရွင္မ်ားသည္ ဟိုဟုိဒီဒီ ၾကည့္လိုက္ရာ ၾကြလာေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို မျမင္ေတာ့သျဖင့္ ေနာက္ဆံုး က်ေသာ ကိုရင္ေလးကို ရွိသမွ်ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးလံုးကို ေလာင္းလွဴလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ အလွဴခံ ကိုရင္ေလးသည္ကား
“ဒီဒကာ+ဒကာမၾကီးေတြက ငါ့ကို ၾကည္ညိဳလို႔ တစ္ဖီးလံုးေလာင္းလိုက္တာျဖစ္မယ္၊ ေနာက္ရက္ ဒီအိမ္ကို ထပ္ ၾကြမွျဖစ္မယ္၊ ငါ့ေတာ့ သူေ႒းဆြမ္းခံအိမ္ တစ္အိမ္တိုးျပန္ျပီး”ဟု စိတ္ကူးမ်ားယဥ္ကာ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ခဲ့ေလ သည္။ ေနာက္ေန႔ ကိုးနာရီခန္႔တြင္ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးလံုး ေလာင္းလွဴေသာ အိမ္သို႔ တက္ကာ ထိုင္ေနလိုက္ သည္။ ထိုအခါ ဒါယကာမၾကီးက
“ကိုရင္ကဘယ္ေက်ာင္းကလဲ၊ အရွင္ဘုရားကိုလဲ တပည့္ေတာ္တို႔မသိပါဘူး၊ တပည့္ေတာ္တို႔က ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ လက္မခံဘူးဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ ဤတြင္ ကိုရင္က
“ဒကာမၾကီး မမွတ္မိဘူးနဲ႔တူတယ္၊ ကိုရင္က မေန႔က ဒကာမၾကီးတို႔ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္ဖီးလုံုးေလာင္းလွဴလိုက္တဲ့ တစ္ဖီးကိုယ္ေတာ္ေလ”ဟု ျပန္လည္မိန္႔ၾကားလိုက္ေသာအခါတြင္ကား ဒါယကာမၾကီးက
“ေအာ္ မွတ္မိျပီးဘုရား၊ ကိုရင္ အဲဒါက ဒီလိုရွိပါတယ္ဘုရား၊ မေန႔က တပည့္ေတာ္တို႔က သံဃာေတာ္အပါးတစ္ ရာေလာက္ကို တစ္ပါးလွ်င္ ငွက္ေပ်ာသီးႏွစ္လံုးက် ေလာင္းလွဴပါတယ္ဘုရား။ ကိုရင္အလွည့္က်ေတာ့ ကိုရင္က ေနာက္ဆံုးလဲျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ထပ္သံဃာေတာ္ေတြလဲ ၾကြလာတာမျမင္လို႔ တစ္ဖီးလံုးေလာင္း လွဴလိုက္တာ ပါဘုရား၊ တျခားေလွ်ာ္မေတြးပါနဲ႔ကိုရင္၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေသာအခါတြင္ကား
ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္လည္း မည္သည့္စကားမွ် မေျပာႏိုင္ေတာ့မူ၍ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ မ်က္လႊာခ်ကာ ခပ္ သုတ္သုတ္လစ္ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ကား
မန္းျမိဳ႕ရွိ သံဃာေတာ္မ်ားအၾကားတြင္ “တစ္ဖီးကိုယ္ေတာ္” ဟူ၍ နာမည္ဟီးဟီးေက်ာ္သြားေလေတာ့သတည္း။

Monday, August 2, 2010

“ေလအၾကီးတကာ ထြဋ္ေခါင္”

တစ္ခါက ေတာရြာေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ဦးဇင္းၾကီးတစ္ပါးရွိေလသည္။ ဦးဇင္းၾကီးသည္ ၀ါေတာ္အားျဖင့္ ငယ္ေသာ္လည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ပင္ ထိုေတာေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးျဖစ္ေနေလသည္။ သူ သည္ သေဘာေကာင္းသည္။ ရပ္ေရးရြာေရး ကိစၥမ်ားကိုလည္း အထူးတက္ၾကြစြာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ ျငင္ဆိုးေလးတစ္ခုရွိေလသည္။ အရာရာကို ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ သူကသာ အႏိုင္ ယူေျပာေလ့ရွိသည္။ ရြာအတြင္းမွ လူအမ်ားကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို သိရွိေနျပီျဖစ္သျဖင့္ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ ေလ့ရွိၾကသည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို ဂဃနဏ မသိၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ သည္းခံခြင့္လႊတ္ရန္ မလြယ္ကူလွ ေခ်။ တစ္ေန႔ အျခားရြာမွ အလွဴတစ္ခုတြင္ ထိုရြာမွ ဒါယကာမ်ားႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ကာ ေျမႊအေၾကာင္း (T0pic)ဆီသုိ႔ ေရာက္သြား ေလသည္။ ဒါယကာတစ္ဦးက
“တပည့္ေတာ္ေတာ့ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ ေျမြတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ဖူးတယ္ဘုရား၊ အဲဒီေျမႊက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကီးသလဲဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ေပါင္လံုးေလာက္တုတ္တယ္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ေဘးမွ နားေထာင္ ေနေသာ အျခားဒါယကာမ်ားက
“ဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတာပဲ”ဟု အံ့အားသင့္ကာ ေျပာဆိုၾကေလသည္။ ထိုအခါ အရာရာကို အႏိုင္ယူ ေလၾကီးျပီး ေျပာေလ့ရွိေသာ ဦးဇင္းၾကီးက
“ဒကာရ အဲဒီေလာက္ၾကီးတယ္ဆိုတာ ဘာဟုတ္ေသးမွာလဲ၊ ဦးဇင္းဟာ တစ္ခါက ေတာင္ေပၚလမ္းကေန ရြာငံ ေရဦးဘက္ကို ၾကြခဲ့တယ္၊ ရုတ္တရက္ ေတာင္တစ္ေတာင္ေပၚမွာ ထန္းပင္ရဲ႕ ပင္စည္ခန္႔ေလာက္ရွိတဲ့ ေျမြၾကီး တစ္ေကာင္ ျဖတ္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္ ဒကာေတာ္ေရ”ဟု ျဖတ္ကာရႊီလံုး ၾကြားလံုးမ်ားပင္ ထုတ္လိုက္ ေသးသည္။ အေၾကာင္းမသိေသာ ရြာသားမ်ားက
“ေအာ္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲဆိုေတာ့လဲ အဲဒီေလာက္ရွိတဲ့ေျမြလဲ ရွိေပမွာပဲေပါ့ဘုရား”ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ ၦဤတြင္ ဒါယကာတစ္ဦးက
“တပည့္ေတာ္ၾကားဖူးတာေတာ့ ေယာနယ္ဘက္မွာ အိမ္နာတြင္းတူးေတာ့ စပါးပုတ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေျမႊၾကီးေတြ႔ တယ္လို႔ၾကားဖူးတာပဲဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ဤတြင္ ဦးဇင္းၾကီးက
“ဒကာေတာ္လို အၾကားေျပာရမယ္ဆိုရင္ မေကြးဘက္မွာ အစိုးရက ရုံုးေတြေဆာက္ဘို႔ ေျမတူးေတာ့ အိမ္တစ္လံုး စာေလာက္ရွိတဲ့ အကြက္ၾကီးတစ္ကြက္ေတြ႔သတဲ့၊ အဲဒီအကြက္ၾကီးဟာဘာၾကီးလဲလို႔ ဆက္တူးေတာ့ ေျမြၾကီးျဖစ္ေနသတဲ့၊ အဲဒါ တူးတဲ့သူေတြေတာင္ ရူးကုန္သတဲ့” ဟု ရႊီးလံုးထုတ္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ေဘးမွ ဒါယကာေတာ္မ်ားက
“ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား ကိုယ္ေတာ္ရယ္”ဟု ေမးၾကေလသည္။
“မွန္ပါတယ္ ဒကာတို႔ရ” ဟု ေလသံမေလွ်ာ႔ေျပာေလသည္။ ထိုအအေျခအေနကို စကားမေျပာ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနေသာ ဒါယကာ တစ္ေယာက္က သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူက
“ဒီဦးဇင္းၾကီး မသိပဲနဲ႔ ငါ့စကားႏြားရ အႏိုင္ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ၊ ႏိွပ္လိုက္အံုးမွပဲ”ဟု ၾကံကာ
“တပည့္ေတာ္ဟာ ေတာင္ေျခကုန္းကို ထင္းခုတ္သြားေတာ့ အဲဒီမွာ လံုပတ္အားျဖင့္ မက်ည္းပင္ တစ္ပင္စာ ေလာက္ရွိတဲ့ ေျမြၾကီးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ဖူးတယ္ဘုရား၊ အဲဒီေျမြထက္ ၾကီးတဲ့ ေျမြကို ေတြ႔ဖူးတဲ့ သူကေတာ့ ႏွမေပးခ်င္လို႔ပဲဘုရား” ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ဦးဇင္းၾကီးက
“ဦးဇင္းလဲ အဲဒီေျမြေလာက္ပဲေတြ႔ဖူးပါတယ္ ဒကာေတာ္ေရ” ဟု ဒါယကာေတာ္၏ အလိုုေနာက္သို႔ လိုက္သြား ေလသည္။ မလိုက္လို႔လည္း မျဖစ္ေပ။ အကယ္၍ ဦးဇင္းၾကီးက “အဲဒီေျမြထက္ ၾကီးတဲ့ေျမြကို ေတြ႔ဖူးတာေပါ့ ဒကာေတာ္ရ”ဟု ဆိုလိုက္ပါက ဦးဇင္းၾကီးမသက္သာေတာ့ေပ။အကယ္စင္စစ္ ဦးဇင္းၾကီးသည္ကား တကယ္ပါး ေသာ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးပါေပတည္း။
 

Go Up အေပၚသုိ႔