“အမိွဳက္ေတြေတာ့ ရွင္းသြားျပီ ေခြးခ်ီးေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္”

မံုရြာျမိဳ႕တြင္ ေဇာတိကအမည္ရွိ စာသင္တိုက္ၾကီးတစ္တိုက္ရွိေလသည္။ ထိုစာသင္တိုက္ၾကီးသည္ အလြန္အင္မ တန္မွ နာမည္ၾကီးသည္။ ဘာေၾကာင့္နာမည္ၾကီးသလဲ အေၾကာင္းကို ရွာရေသာ္ ထိုတိုက္ၾကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္ မူေသာ ဆရာေတာ္ ၾကီးသည္ကား ပရိယတ္အရည္အေသြးျပည့္၀သည္။ စာခ်ေကာင္းေတာ္မူသည္။ ကိုယ္က်င့္ သီလႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳလည္း အလြန္ေကာင္းသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ တပည့္တစ္ပါးစည္း ကမ္းေဖာက္ဖ်က္သည္ကိုပက္ပင္းေတြ႔ပါက အေၾကြးမထား ခ်က္ခ်င္းဆံုးမေတာ္မူသည္။ ဘက္မလိုက္ မွန္ကန္စြာ ဆံုးမေလ့ရွိသည့္အတြက္ တပည့္ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ဆရာေတာ္ၾကီးကို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကသည္။ ထုိဆရာေတာ္ၾကီးသည္ကား စာေပႏွင့္ စည္းကမ္းပိုင္းသာမက စကားေျပာလည္းအလြန္အင္မတန္မွေကာင္း ေၾကာင္းနာမည္ၾကီးသည္။တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ တပည့္အခ်ိဳ႕တို႔သည္
“ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ကို ဇာတိရပ္ရြာသို႔ မိဘမ်ားကို ေတြ႔ရန္ ေခတၱခဏ ျပန္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ ဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ စကားေျပာေကာင္းေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးက
“ေအး ေအး ျပန္ၾကေပါ့ကြာ၊ မင္းတို႔တေတြ ရြာျပန္ေတာ့ ငါ့ေက်ာင္းအတြင္း အမွိဳက္ေတြရွင္းသြားတာေပါ့ကြာ”ဟု
မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။ ထို႔သို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက တသက္တာ မွတ္သားေလာက္ေသာ ၾသ၀ါဒေပး သည္ကို ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ နားေထာင္ေနၾကေသာ ရြာမျပန္ၾကေသာ တပည့္အခ်ိဳ႕က
“အြန္း ဆရာေတာ္ၾကီးက ရြာျပန္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြေတာ့ အမွိဳက္ေတြနဲ႔ ႏွိဳင္းျပီး ေျပာေနျပီ၊ ဒို႔တေတြေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္၊ ရြာမျပန္လို႔ေပါ့၊ ရြာျပန္ရင္ အမိွဳက္ထဲ အထည့္ခံေနရအံုးမယ္၊ ခုေတာ့ ဒို႔တေတြ ေကာင္းတဲ့ စာ ရင္းပါသြားတာေပါ့”ဟု တီးတို တီးတိုး ေျပာကာ ေပ်ာ္ေနၾကေလ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးမ်ား၏ ေပ်ာ္ရႊင္ မွဳသည္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ဆရာေတာ္ၾကီး မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ရုပ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္
သြားရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုရေသာ္ကား ဆရာေတာ္ၾကီးက
“အြန္း ေက်ာင္းမွာ ေခြးခ်ီးေတြဘဲ က်န္ေတာ့တယ္”ဟု မိန္႔ၾကားလိုက္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။
မိမိသည္ ထိုဆရာေတာ္ၾကီး၏ စကားကို သေဘာက်သျဖင့္ တသက္တာ မွတ္သားထားေလသည္။ ထိုစကား ကုိေတာ့ တစ္တစ္ေနရာရာ အသံုးခ်လိုက္အံုးမည္ဟု ၾကံစည္ထားေလသည္။
စကၤာပူ၏ တစ္ေန႔ေသာ ေန႔၏ ေန႔လည္ခင္းတြင္ပင္ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ အလြန္ပင္ပန္းသျဖင့္ အနားယူလို စိတ္ျဖစ္ေပၚျပင္းျပစြာ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အနားမယူႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေဘးမွ ရန္ကုန္မွ ၾကြလာေသာ ဆရာေတာ္ သံုးပါးသည္ စကၤာပူျမိဳ႕ထဲၾကြရန္ စကားေျပာရင္း သူတို႔၏ ဒကာကို ေစာင့္ေနေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ မၾကာ လိုက္ပါ။ ေမွ်ာ္ေနေသာ ဒါယကာေရာက္လာသည့္အတြက္ ထိုဆရာေတာ္မ်ားက
“ဦးဇ၀နေရ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမိဳ႕ထဲသြားလည္လိုက္အံုးမယ္ေလ၊ အရွင္ဘုရား ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူ လို႔ရတာေပါ့”ဟု ေျပာေသာအခါ မိမိက
“ေကာင္းပါတယ္ ဆရာေတာ္တို႔ရယ္၊ တပည့္ေတာ္လဲ ေကာင္းေကာင္း အနားယူလို႔ ရတာေပါ့၊ ေနအံုး၊ ဒီေနရာ စပ္မိလို႔ ဆရာေတာ္ၾကီးဦးေဇာတိကက သူ၏ တပည့္မ်ားကို မိန္႔တဲ့ ၾသ၀ါဒေလးေျပာရအံုးမယ္”ဆိုကာ မိမိသည္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အထက္ပါမိန္႔ၾကားခ်က္ကို ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္တို႔သည္ အလြန္ပင္ ရယ္ၾကေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိက ဆက္လက္ကာ ေျပာလိုက္သည္ကား
“ခုလဲ ကိုယ္ေတာ္တို႔ သြားေတာ့ အမွိဳက္ေတြရွင္းသြားတာေပါ့ဘုရား”ဟု ေျပာလိုက္ရာ ထိုဆရာေတာ္သံုးပါး တို႔သည္ တဟားဟားရယ္ၾကေလသည္။ ေဘးက ကိုယ္ေတာ္ေလးမ်ားကလဲ
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္”ဟု ေထာက္ခံကာ ရယ္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔အဖြဲ႔သည္ ရယ္လို႔မွ မျပီးဆံုးေသး ပါ အျပင္ၾကြမည့္ ကိုယ္ေတာ္မ်ားထဲမွ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက
“တပည့္ေတာ္တို႔အမွိဳက္ေတြလဲ အျပင္သြားေတာ့မယ္၊ ေခြးခ်ည္းေတြလဲ ေကာင္းေကာင္းေနခဲ့ၾက”ဟု ေျပာကာ ၾကြသြားၾကေလေတာ့သည္။ ထုိအခါမွ ပိုမိုပဲြက်ကာ အခန္းတစ္ခန္းလံုး ရယ္ရႊင္မွဳတို႔ျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းသြားေလ၏။ အဆံုးမေတာ့ “ဟုတ္မလားဟူ၍ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ စကားကို အသံုးခ်ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အကယ္စင္စစ္ ေခြးခ်ည္းျဖစ္က်န္ခဲ့သည္ကား မိမိတို႔အဖြဲ႔ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာရွင္မ်ားမိန္႔ဆိုၾကသည္။ အျခားသူကုိ လက္ညိွဳထိုးေျပာလွ်င္ က်န္သံုးေခ်ာင္းသည္ကား မိမိကို ျပန္လည္ထိုးေနေၾကာင္း၊ ေလညာကို ပစ္လိုက္ေသာ ဖုံမွဳန္႔သည္ကား မိမိဆီသို႔ ျပန္လည္ေရာက္
ရွိလာေၾကာင္း၊ ယခုလည္း မိမိသည္ ဟုတ္မည္အထင္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ စကားသည္ မိမိဆီသို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာ၏။
“ေအာ္ သတိထားစရာပါတကား”