ဤအျဖစ္အပ်က္ကေလးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၆)ႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ပါေပသည္။ ေႏြဦးေပါက္ျပီဆိုလွ်င္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ အစုိုးရက က်င္းပေပးေသာ ဓမၼာစရိယ စာေမးပဲြႏွင့္ ပထမျပန္စာေမးပြဲမ်ားကို ေျဖဆိုၾကရ ေလသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ စာေမးပြဲမ်ားေျဖျပီးသည့္ေနာက္ ေက်ာင္းမ်ား ေခတၱခဏ ပိတ္သည္ႏွင့္တစ္ ျပိဳင္နက္ သူတို႔၏ အရပ္ေဒသမ်ားသို႔ ျပန္ၾကြၾကေလသည္။ ထိုသံဃာေတာ္အေပါင္းတြင္ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးသည္ လည္း စာေမးပဲြကို ေကာင္းစြာ ေျဖဆိုျပီးေနာက္သူ၏ဇာတိရြာသို႔ ျပန္ၾကြသြားေလသည္။ဦးဇင္းေလးသည္ ရြာတြင္ သီတင္းသံုးေနထိုင္စဥ္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာ ကြဲကြာေနေသာ မိဘ၊ ဆရာသမားမ်ား၊ ရဟန္းဒါယကာ+ ရဟန္း ဒါယိကာမမ်ား၊ေဆြမ်ိဳးအေပါင္း၊သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းႏွင့္ေတြ႔ကာအလြန္ပီတိျဖစ္ေနခဲ့သည္။စကားမ်ားသည္လည္း ေျပာ၍ အားမရေအာင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။သူသည္ႏွစ္လၾကာေနျပီးေနာက္ ေက်ာင္းျပန္လည္ဖြင့္သည့္အတြက္ ျမိဳ႕သို႔ ျပန္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေပသည္။သို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူသည္မိဘ၊ေဆြမ်ိဳး၊သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိုက္လံႏွဳတ္ဆက္ေလ ေတာ့သည္။ထိုမိဘေဆြမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ျမိဳ႕သို႔ တစ္ဖန္စာသင္ၾကြေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ သူတို႔၏ ဦးဇင္းကို တတ္စြမ္းသေလာက္ေထာက္ပန္႔လွဴဒါန္းၾကေလသည္။ ထိုဇင္းေလးသည္ ေနာက္ဆံုးႏွဳတ္ဆက္ရန္က်န္ေနေသာ သူမ်ားသည္ကား သူ၏ ရဟန္းဒါယကာ+ရဟန္းဒါယိကာမမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ သူသည္ သူ၏ ရဟန္း ဒါယကာ+ရဟန္းဒါယိကာမမ်ားအိမ္သို႔ ၾကြသြားေလသည္။ဦးဇင္းေလးသည္ သူ၏ ရဟန္းဒါယကာ+ရဟန္းဒါယ ကာမမ်ားႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးေလသည္။ထိုအခါ သူသည္
“ဒကာၾကီး+ဒကာမၾကီးတို႔ ဦးဇင္း မနက္ျဖန္ ျမိဳ႕ကို စာသင္ျပန္ၾကြေတာ့မယ္”ဟု ႏွဳတ္ဆက္ေျပာၾကားေလသည္။
ဤတြင္ ရဟန္းဒါယကာၾကီးက
“ဦးဇင္းကို ေငြလွဴအံုးမည္”ဟု ဆိုကာ ေငြႏွစ္က်ပ္ကို လွဴဒါန္းေလသည္။ ထိုအခါ ဦးဇင္းျဖစ္သူက ေငြႏွစ္က်ပ္ကို ၾကည့္ကာ
“ဒကာၾကီးရယ္ ဒီေလာက္ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းေတြ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒကာၾကီးက ဦးဇင္းကို ေငြႏွစ္က်ပ္လာလွဴ တယ္၊ ဒီေငြႏွစ္က်ပ္က ဘာအတြက္လဲ၊ သံုးဘို႔လား၊ သို႔မဟုတ္ ရွဴဘို႔လား၊ သံုးဘို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွသံုးရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒကာၾကီးပဲ ျပန္ယူလိုက္ပါ၊ ရွဴဘို႔ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္လွဴစရာမလိုပါဘူး၊ ငါးျပားေစ့တစ္ေစ့
ဆိုရပါတယ္၊ ငါးျပားပဲလွဴပါ ဒကာၾကီး”ဟု ဆိုလိုက္ေသာအခါ ဒါယကာၾကီးသည္
“ရဟန္းအမၾကီးေရ ငါလွဴတာ နည္းတယ္တဲ့၊ နင္သာ ၾကည့္လွဴလိုက္ေပေတာ့”ဟု မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ ကာ အိမ္ခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္ေျပးသြားေလေတာ့သတည္း။
မွတ္ခ်က္။။ ထိုေခတ္ ထိုကာလက တက္ရြန္သကၤန္းတစ္စံုပင္ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေပးရေသာ ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “နည္းသည္ဟု ေျပာမလား၊ မ်ားသည္ဟု ေျပာရမလား၊ မနည္း မမ်ားဟု ေျပာရမလား ”စာဖတ္သူတို႔ ဆံုးျဖတ္ၾက ကုန္ရာသတည္း။
“ဒကာၾကီး+ဒကာမၾကီးတို႔ ဦးဇင္း မနက္ျဖန္ ျမိဳ႕ကို စာသင္ျပန္ၾကြေတာ့မယ္”ဟု ႏွဳတ္ဆက္ေျပာၾကားေလသည္။
ဤတြင္ ရဟန္းဒါယကာၾကီးက
“ဦးဇင္းကို ေငြလွဴအံုးမည္”ဟု ဆိုကာ ေငြႏွစ္က်ပ္ကို လွဴဒါန္းေလသည္။ ထိုအခါ ဦးဇင္းျဖစ္သူက ေငြႏွစ္က်ပ္ကို ၾကည့္ကာ
“ဒကာၾကီးရယ္ ဒီေလာက္ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းေတြ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒကာၾကီးက ဦးဇင္းကို ေငြႏွစ္က်ပ္လာလွဴ တယ္၊ ဒီေငြႏွစ္က်ပ္က ဘာအတြက္လဲ၊ သံုးဘို႔လား၊ သို႔မဟုတ္ ရွဴဘို႔လား၊ သံုးဘို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွသံုးရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒကာၾကီးပဲ ျပန္ယူလိုက္ပါ၊ ရွဴဘို႔ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္လွဴစရာမလိုပါဘူး၊ ငါးျပားေစ့တစ္ေစ့
ဆိုရပါတယ္၊ ငါးျပားပဲလွဴပါ ဒကာၾကီး”ဟု ဆိုလိုက္ေသာအခါ ဒါယကာၾကီးသည္
“ရဟန္းအမၾကီးေရ ငါလွဴတာ နည္းတယ္တဲ့၊ နင္သာ ၾကည့္လွဴလိုက္ေပေတာ့”ဟု မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ ကာ အိမ္ခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္ေျပးသြားေလေတာ့သတည္း။
မွတ္ခ်က္။။ ထိုေခတ္ ထိုကာလက တက္ရြန္သကၤန္းတစ္စံုပင္ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေပးရေသာ ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “နည္းသည္ဟု ေျပာမလား၊ မ်ားသည္ဟု ေျပာရမလား၊ မနည္း မမ်ားဟု ေျပာရမလား ”စာဖတ္သူတို႔ ဆံုးျဖတ္ၾက ကုန္ရာသတည္း။
0 comments:
Post a Comment