မေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဆံုမိကာ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ အလႅာပ သလႅာပ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔သို႔ ေျပာေနရာက မိမိတို႔ေရးသားေနေသာ က်မ္းဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ပထမသူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက
“အရွင္ဘုရားက်မ္းျပဳစုတာ ျပီးသြားျပီလို႔ၾကားတယ္၊ အဲဒါဟုတ္လား။”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ အေမးခံရသူ သူငယ္ခ်င္းက
“ျပီးျပီလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ရပါျပီ က်မ္းစာတစ္အုပ္လံုး အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ဆရာကို အပ္ထားတယ္။”ဟု သူ႔က်မ္း၏ အေျခအေနကို ေျပာျပေလသည္။ အေမးခံရေသာသူငယ္ခ်င္းကလည္း ပထမသူငယ္ခ်င္းကို
“အရွင္ဘုရားရဲ႕ က်မ္းကေကာ ဘယ္ေလာက္ထိျပီးသြားျပီလဲ”ဟု ေမးေသာအခါ ပထမသူငယ္ခ်င္းက
“တပည့္ေတာ္ကေတာ့ သံုးခန္းေလာက္ေတာ့ ဆရာကို အပ္ထားျပီးျပီး”ဟု ေျဖၾကားေလသည္။ ေနာက္သူငယ္ ခ်င္းတစ္ပါးက
“ဦးဇ၀နၾကီးေကာ ဘယ္ေလာက္ျပီးျပီလဲ။”ဟု ေမးေသာအခါ မိမိက
“အစကေတာ့ အားၾကိဳးမာန္တက္ေရးေနတာပါပဲ၊ ႏွစ္ခန္းပဲျပီးေသးတယ္၊ ဆရာမက မအားလို႔ မစစ္တာနဲ႔ ေရွ႕ဆက္မေရးျဖစ္ေၾကာင္း။”ေျဖၾကားလိုက္ေသာအခါ ၾကားမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက
“ဦးဇ၀နက အေရးမၾကီးပါဘူး၊ သူက ပန္းခ်ီဆရာလိုဘဲ၊ေဆးစက္က်ရာ ပန္းခ်ီျဖစ္တာပါ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ ေရးေရး ရပါတယ္။”ဟုမိမိကို ပင့္ေပးေလသည္။ ထိုအခါ မိမိက
“အမေလး အရွင္ဘုရားတို႔ သိပ္မေျမွာက္နဲ႔ အဲဒီလိုေျမွာက္လို႔ တပည့္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးေမာပန္းခဲျပီးျပီ၊ ျပီးေတာ့ အရင္က တပည့္ေတာ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးလို ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္ရေသးတယ္၊”ဟုအစခ်ီးကာ တိုင္ဆိုင္လာသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါး၏အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္ေလသည္။ သာသနတကၠသိုလ္တက္စဥ္က မိမိ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက
“ေမာင္၀ိစိတၱၾကီးကေတာ့ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ေဟ၊ စာကို မက်က္ဘူး၊ စာမက်က္ပဲနဲ႔ စာေမးပြဲကို ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တာ”ဟု ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾကေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦး၀ိစိတၱသည္လည္း တစ္ေန႔မိမိႏွင့္ဆံုရာ
“ဦးဇ၀နေရ သူငယ္ခ်င္းေတြက တပည့္ေတာ္ကို စာမက်က္ပဲ စာေမးပြဲေအာင္တယ္လို႔ ၀ိုင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေန ေလေတာ့ သူတို႔ေရွ႕မွာ စာမက်က္ရဲေတာ့ဘူး၊ ေအာ္ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ေလးလဲ ထိန္းခ်င္တာကိုး၊ ညအခါ သူမ်ားအိမ္ခ်ိန္မွ စာထက်က္ရတယ္ကိုယ္ေတာ္ေရ၊ တပည့္ေတာ္လဲ ဇီးကြက္မ်ိဳးျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနျပီ၊” ဟု ညည္းတြားျပခဲ့ဖူးေၾကာင္းေျပာျပေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးကလည္း
“ဦးဇ၀နေရ အရွင္ဘုရားသူငယ္ခ်င္းမွမဟုတ္ဘူး၊ တပည့္ေတာ္လဲ ျမန္မာျပည္ေနစဥ္က ဆရာဘုန္းၾကီးက 'ေမာင္ပညာတို႔ကေတာ့ စာၾကိဳးစားခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္တယ္၊ ခရီးေ၀းကျပန္လာတာ ေတာင္မနားဘူး၊ စာတမ္းက်က္တာ'ဟု ဆရာသမားက ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေနေလေတာ့ ခရီးေ၀းက ျပန္လာတာေတာင္ ေမာလို႔ မနားရဲဘူး၊ စာက်က္ျပေနရတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေရ၊ ၾကိဳးစားတယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို ထိန္းခ်င္တာကိုးဘုရား”ဟု ညည္းတြားေျပာျပေလသည္။ ထိုအခါ မိမိကလည္း
“အရွင္ဘုရားတို႔ခ်ည္းၾကံဳရတာ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔လဲ ၾကံဳရတာပါပဲ၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ဆရာ သမားက တပည့္ေတာ္ရြာေက်ာင္းကို အလယ္ျပန္သြားရင္ ေက်ာင္းမွာ အလွဴပဲြရွိလို႔ နယ္ခံဆရာေတာ္ေတြ ၾကြလာတိုင္း 'တပည့္ေတာ္ရဲ႕ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ဇ၀နကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအားကိုးရပါတယ္၊ ေက်ာင္းမွာ အမွိဳက္လဲတယ္၊ ၾကမ္းေတြေျပာင္ေနေအာင္တိုက္တယ္၊ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြကိုလဲ ပုဂံခြက္ေယာက္က အစ ေျပာင္ေနေအာင္ ေဆးေၾကာခိုင္းတယ္' စသည္ျဖင့္ တပည့္ေတာ္အေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္ေတြေရွ႕ ခ်ီးမြမ္းခန္းထုတ္ေနေလေတာ့ တပည့္ေတာ္လဲ ၾကမ္းတိုက္ တံျမက္စည္းလွည္းအခုခ်ိန္ထိလုပ္ေနရတယ္ဘုရား ၊ေအာ္ အခ်ီးမြမ္းခံခ်င္တာကိုးဘုရား” ဟု ေျပာျပလိုက္ရာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၾက ေလသည္။
“ေအာ္ အခ်ီးမြမ္းခံရျခင္းဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါလား၊” မိမိ နားလည္သေဘာေပါက္ လိုက္သည္။
“အရွင္ဘုရားက်မ္းျပဳစုတာ ျပီးသြားျပီလို႔ၾကားတယ္၊ အဲဒါဟုတ္လား။”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ အေမးခံရသူ သူငယ္ခ်င္းက
“ျပီးျပီလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ရပါျပီ က်မ္းစာတစ္အုပ္လံုး အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ဆရာကို အပ္ထားတယ္။”ဟု သူ႔က်မ္း၏ အေျခအေနကို ေျပာျပေလသည္။ အေမးခံရေသာသူငယ္ခ်င္းကလည္း ပထမသူငယ္ခ်င္းကို
“အရွင္ဘုရားရဲ႕ က်မ္းကေကာ ဘယ္ေလာက္ထိျပီးသြားျပီလဲ”ဟု ေမးေသာအခါ ပထမသူငယ္ခ်င္းက
“တပည့္ေတာ္ကေတာ့ သံုးခန္းေလာက္ေတာ့ ဆရာကို အပ္ထားျပီးျပီး”ဟု ေျဖၾကားေလသည္။ ေနာက္သူငယ္ ခ်င္းတစ္ပါးက
“ဦးဇ၀နၾကီးေကာ ဘယ္ေလာက္ျပီးျပီလဲ။”ဟု ေမးေသာအခါ မိမိက
“အစကေတာ့ အားၾကိဳးမာန္တက္ေရးေနတာပါပဲ၊ ႏွစ္ခန္းပဲျပီးေသးတယ္၊ ဆရာမက မအားလို႔ မစစ္တာနဲ႔ ေရွ႕ဆက္မေရးျဖစ္ေၾကာင္း။”ေျဖၾကားလိုက္ေသာအခါ ၾကားမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက
“ဦးဇ၀နက အေရးမၾကီးပါဘူး၊ သူက ပန္းခ်ီဆရာလိုဘဲ၊ေဆးစက္က်ရာ ပန္းခ်ီျဖစ္တာပါ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ ေရးေရး ရပါတယ္။”ဟုမိမိကို ပင့္ေပးေလသည္။ ထိုအခါ မိမိက
“အမေလး အရွင္ဘုရားတို႔ သိပ္မေျမွာက္နဲ႔ အဲဒီလိုေျမွာက္လို႔ တပည့္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးေမာပန္းခဲျပီးျပီ၊ ျပီးေတာ့ အရင္က တပည့္ေတာ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးလို ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္ရေသးတယ္၊”ဟုအစခ်ီးကာ တိုင္ဆိုင္လာသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါး၏အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္ေလသည္။ သာသနတကၠသိုလ္တက္စဥ္က မိမိ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက
“ေမာင္၀ိစိတၱၾကီးကေတာ့ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ေဟ၊ စာကို မက်က္ဘူး၊ စာမက်က္ပဲနဲ႔ စာေမးပြဲကို ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တာ”ဟု ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾကေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦး၀ိစိတၱသည္လည္း တစ္ေန႔မိမိႏွင့္ဆံုရာ
“ဦးဇ၀နေရ သူငယ္ခ်င္းေတြက တပည့္ေတာ္ကို စာမက်က္ပဲ စာေမးပြဲေအာင္တယ္လို႔ ၀ိုင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေန ေလေတာ့ သူတို႔ေရွ႕မွာ စာမက်က္ရဲေတာ့ဘူး၊ ေအာ္ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ေလးလဲ ထိန္းခ်င္တာကိုး၊ ညအခါ သူမ်ားအိမ္ခ်ိန္မွ စာထက်က္ရတယ္ကိုယ္ေတာ္ေရ၊ တပည့္ေတာ္လဲ ဇီးကြက္မ်ိဳးျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနျပီ၊” ဟု ညည္းတြားျပခဲ့ဖူးေၾကာင္းေျပာျပေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးကလည္း
“ဦးဇ၀နေရ အရွင္ဘုရားသူငယ္ခ်င္းမွမဟုတ္ဘူး၊ တပည့္ေတာ္လဲ ျမန္မာျပည္ေနစဥ္က ဆရာဘုန္းၾကီးက 'ေမာင္ပညာတို႔ကေတာ့ စာၾကိဳးစားခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္တယ္၊ ခရီးေ၀းကျပန္လာတာ ေတာင္မနားဘူး၊ စာတမ္းက်က္တာ'ဟု ဆရာသမားက ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေနေလေတာ့ ခရီးေ၀းက ျပန္လာတာေတာင္ ေမာလို႔ မနားရဲဘူး၊ စာက်က္ျပေနရတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေရ၊ ၾကိဳးစားတယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို ထိန္းခ်င္တာကိုးဘုရား”ဟု ညည္းတြားေျပာျပေလသည္။ ထိုအခါ မိမိကလည္း
“အရွင္ဘုရားတို႔ခ်ည္းၾကံဳရတာ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔လဲ ၾကံဳရတာပါပဲ၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ဆရာ သမားက တပည့္ေတာ္ရြာေက်ာင္းကို အလယ္ျပန္သြားရင္ ေက်ာင္းမွာ အလွဴပဲြရွိလို႔ နယ္ခံဆရာေတာ္ေတြ ၾကြလာတိုင္း 'တပည့္ေတာ္ရဲ႕ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ဇ၀နကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအားကိုးရပါတယ္၊ ေက်ာင္းမွာ အမွိဳက္လဲတယ္၊ ၾကမ္းေတြေျပာင္ေနေအာင္တိုက္တယ္၊ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြကိုလဲ ပုဂံခြက္ေယာက္က အစ ေျပာင္ေနေအာင္ ေဆးေၾကာခိုင္းတယ္' စသည္ျဖင့္ တပည့္ေတာ္အေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္ေတြေရွ႕ ခ်ီးမြမ္းခန္းထုတ္ေနေလေတာ့ တပည့္ေတာ္လဲ ၾကမ္းတိုက္ တံျမက္စည္းလွည္းအခုခ်ိန္ထိလုပ္ေနရတယ္ဘုရား ၊ေအာ္ အခ်ီးမြမ္းခံခ်င္တာကိုးဘုရား” ဟု ေျပာျပလိုက္ရာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၾက ေလသည္။
“ေအာ္ အခ်ီးမြမ္းခံရျခင္းဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါလား၊” မိမိ နားလည္သေဘာေပါက္ လိုက္သည္။
0 comments:
Post a Comment