တစ္ခါက ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းတြင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးမ်ားသည္ သေဘၤာျဖင့္ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ထို အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားသည္ ဗဟုသုတရရန္အလို႔ငွာ တစ္ေနရာတြင္ ထိုင္မေနမူရန္ သေဘၤာေပၚတြင္ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရွဳေနၾကေလသည္။ ထိုသို႔လွည့္လည္စဥ္ သူတို႔သည္ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔ကာ စကားလက္ဆံုး က်ျပီး ရင္းႏွီးသြားၾကေလသည္။ စကားေတြမ်ားစြာ ေျပာၾကားျပီးေနာက္ ဦးေလးၾကီးက
“ငါ့တူမတို႔ရဲ႕ ဇာတိရြာနာမည္ကေကာ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားက
“ေက်ာက္စရစ္ပတ္လည္၊ သာမ်ိဳးကြယ္၊ ဒိုင္းလည္ရြာကရွင့္”ဟု ကာရန္နေဘႏွင့္ တက္တက္ၾကြၾကြ သံျပိဳင္ ေျဖဆိုလိုက္ၾကေလသည္။ ဤသို႔တက္တက္ၾကြၾကြ ကာရန္နေဘႏွင့္ သူတို႔၏ ဇာတိရြာနာမည္ကုိ ေျပာၾကား သည္ကို ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္အလြန္ပင္ သေဘာက်သြားေလသည္။ သူစဥ္စားလိုက္သည္က
“ဒီခေလးမေလးေတြေတာင္ သူတို႔ရဲ႕ဇာတိရြာကုိ ကာရန္နေဘႏွင့္ အခ်က္က်က် ေျဖတတ္ေသးတယ္၊ ငါဘာလို႔ မေျဖတတ္ရမွာလဲ၊ ေမးလို႔ကေတာ့ ကာရန္နေဘေတြနဲ႕ ငါ့ဇာတိရြာနာမည္ကို ေျဖထည့္လိုက္မယ္”ဟု စဥ္းစား ေနစဥ္၊ စဥ္းစားခန္းမျပီးေသးပါ၊ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားက
“ဒါနဲ႔ ဦးေလးၾကီးရဲ႕ ဇာတိရြာနာမည္ကေကာ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲရွင့္”ဟု ေမးလိုက္ၾကေလသည္။ ဦးေလးၾကီး လည္း အားက်မခံ
“သေျပတစ္ကယ္နဲ႔၊ သေျပတစ္ခက္ကယ္နဲ႔” ဟု ေရွ႕ဆက္မရျဖစ္ေနသည္။ ဤတြင္ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားက
“ဦးေလးၾကီး မဆံုးေသးဘူး၊ ဆက္ေျဖအံုးေလ”ဟု ၀ိုင္း၀န္းတိုက္တြန္းလိုက္ရာ ဦးေလးၾကီးလည္း
“ေခ်ာင္းခြရြာကကြ”ဟု ေရာက္မိေရာက္ရာ ေျဖခ်လိုက္ေလသည္။ ဤတြင္ကေလးမေလးမ်ားက ၀ိုင္းရယ္ကာ
“ဟြန္း ဦးေလးၾကီးလကၤာကလဲ ကာရန္နေဘအခ်ီအခ်လဲမကိုက္ဘူး”ဟု ၀ိုင္း၀န္းအျပစ္တင္ၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဦးေလးၾကီးက
“ေအး ငါလဲ ညည္းတို႔လို ကာရန္နေဘေတြနဲ႔ ေျဖခ်င္တာနဲ႔ ေျဖခ်လိုက္တာ၊ ေအာ္တကယ္ေတာ့ မလြယ္ပါလား ေဟ” ဟု ေျပာ၍ ဦးေလးၾကီးလဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ကာ လစ္ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
ဤေန၌ ကာရန္အခ်ီအခ်မတည့္မွဳႏွင့္ဆက္စပ္လာသျဖင့္ မိမိ၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ကိုလည္း တင္ျပလိုက္ရေပ သည္။ မိမိသည္ မႏၱေလးျမိဳ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနတကၠသိုလ္၌ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ထို႔သို႔ပညာသင္ ၾကားရာတြင္ ဘာသာ(၇)ရပ္ကို ေလ့လာသင္ၾကားၾကရသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဗုဒၶသာသနာျပန္႔ပြားေရးဘာသာ ရပ္တစ္ခုပါရွိသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သာသနာသည္ မည္သည့္မင္းလက္ထက္တြင္ မည္သို႔ျပန္႔ပြားလာသည္။ မည့္သည့္မင္းလက္ထက္တြင္ မည္သို႔ဆုတ္ယုတ္သည္ကို သကၠရာဇ္အတိအက်ႏွင့္ ေလ့လာၾကရသည္။ သင္ ၾကားပို႔ခ်ေပးေသာ ဆရာေတာ္ကလည္း
“အရွင္ဘုရားတို႔ ခုတပည့္ေတာ္ပို႔ခ်သင္ၾကားေပးထားတာေတြကို စာေမးပြဲမွာ ေမးလာရင္ အေၾကာင္းအရာကို သကၠရာဇ္အတိအက်နဲ႔ ေျဖရမွာေနာ္၊ သကၠရာဇ္မပါလို႔ကေတာ့ အမွတ္နည္းျပီးသာမွတ္” ဟု ရက္ရက္စက္စက္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ရာ စာသင္သားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ဓာတ္က်သြားၾကသည္။
“သင္ထားတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကလဲ တစ္ပံုတစ္ပင္ၾကီး၊ သကၠရာဇ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီး၊ ဘယ္လိုလုပ္မွတ္မိ မွာလဲ”ဟု ျငီးခ်င္းထုတ္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးအၾကံရလိုက္ၾကသည္ကား
“သကၠရာဇ္မ်ားကို မွတ္မိလြယ္ေအာင္ သံေပါက္လကၤာေတြစီးျပီးက်က္ရင္ေကာင္းမယ္”ဟု အၾကံရၾကေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ စာသင္သားမ်ားသည္ သကၠရာဇ္မ်ားကို မွတ္မိေစရန္အလို႔ငွာ သံေပါက္လကၤာအျဖစ္သို႔ ေျပာင္း ကာစပ္ဆိုက်က္မွတ္ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႔စာသင္သားမ်ား သံေပါက္လကၤာစပ္ၾကရာတြင္ အလြန္ပင္ ေတာ္ၾက ေပ သည္။ ကဗ်ာပါရဂူ ေတးထပ္ပါရဂူ လကၤာပါရဂူ စေလဆရာၾကီးဦးပုညကပင္ ခ်ီးၾကဴးရေလာက္မည္ထင္ပါေပ၏။ အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက သံေပါက္လကၤာေတြစပ္ၾကသည့္အခါ မိမိသည္လည္ အားက်မခံ စပ္ဆိုလိုိ စိတ္မ်ားျဖစ္ ေပၚလာသည္။ ပထမစပ္ဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ကား
“ဂုတၱမင္းဆက္သည္ သကၠရာဇ္ (၄၄၄)ခုႏွစ္တြင္ တက္ေရာက္မင္းျဖစ္လာသည္။ ထိုဂုတၱမင္းဆက္နန္းစံေသာ ႏွစ္ေပါင္းသည္ကား (၆၄)ႏွစ္ပင္ျဖစ္သည္” သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိမိသည္ အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း စပ္ဆိုလိုက္သည္။
“ရီ၀င္းေလးမွာ၊ ဂုတၱလာ၊ ၾကာရွည္ႏွစ္ေပါင္းဦးသာရိုး”
အဓိပၸာယ္သည္ကား “ယရလ၀ ဗုဒၶဟူးန႔ံ ေလးကိုယူေလပါ”ဟူသည္ႏွင့္အညီ ရီ၀င္းေလးကို (၄၄၄)ဟု ယူလိုက္သည္။ ရီ၀င္းေလးမွာ၌ မွာကား ကာရန္ျပည့္ရန္ထည့္ထားသည္။ “ရီ၀င္းေလးမွာ၊ ဂုတၱလာ”ဟူသည္ကား သကၠရာဇ္ (၄၄၄)ႏွစ္တြင္ ဂုတၱမင္းဆက္တက္လာသည္ဟူလို။ ၾကာရွည္ႏွစ္ေပါင္းဦးသာရိုး၌ ဦးသည္ ကာရန္ျပည့္ရန္ထည့္ထားသည္။ သာရိုးသည္ကား “သ ဟ ေသာၾကာနံ ေျခာက္ကိုယူေလပါ” ဆိုသည့္ အတိုင္းသကိုေျခာက္ဟုယူ၍ ရိုးကို ဗုဒၶဟူးနံေလးယူသည္။ သို႔ျဖစ္၍ သာရိုးသည္ (၆၄)ျဖစ္လာသည္။ ၾကာရွည္ႏွစ္ေပါင္းဟူသည္ကား နန္းစံသက္ကို ဆိုလိုသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ နန္းစံႏွစ္သည္ (၆၄)ျဖစ္သည္။
မိမိ၏ သံေပါက္သည္ ကာရန္ညီသည္ မညီသည္မသိ၊ တကၠသိုလ္တစ္ခုလံုး ဟိုဟိုေက်ာ္သြားေလသည္။
သီတင္းသံုးေဖၚရဟန္းမ်ားကလည္း
“ဦးဇ၀နရာ ကိုယ္ေတာ္လကၤာက အစေကာင္းမလိုလိုနဲ႔၊ အဖ်ားရွဳးသြားတယ္ကိုယ္ေတာ္၊ စေလဆရာဦးပုညသာ ၾကားသြားလို႔ကေတာ့ ငိုေလာက္ေပရာ၏”ဟု ခ်ီးမြမ္းခန္းမ်ားပင္ ဖြင့္ၾကေလသည္။
“စံုေဒါက္ၾကီး ဦးစံရွား၏ ျငီးခ်င္းရွိပါေပ၏၊ ထိုျငီးခ်င္းသည္ကား “ေအာ္ မွားတဲ့အခါလဲ မွားေပမေပါ့၊” မိမိသည္လည္း စံုေဒါက္ၾကီးဦးစံရွားနည္းတူ “မွားတဲ့အခါလည္းမွားေပမေပါ့”ဟုျငီးခ်င္းသာထုတ္လိုက္ပါေတာ့ သတည္း။
“ငါ့တူမတို႔ရဲ႕ ဇာတိရြာနာမည္ကေကာ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ”ဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားက
“ေက်ာက္စရစ္ပတ္လည္၊ သာမ်ိဳးကြယ္၊ ဒိုင္းလည္ရြာကရွင့္”ဟု ကာရန္နေဘႏွင့္ တက္တက္ၾကြၾကြ သံျပိဳင္ ေျဖဆိုလိုက္ၾကေလသည္။ ဤသို႔တက္တက္ၾကြၾကြ ကာရန္နေဘႏွင့္ သူတို႔၏ ဇာတိရြာနာမည္ကုိ ေျပာၾကား သည္ကို ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္အလြန္ပင္ သေဘာက်သြားေလသည္။ သူစဥ္စားလိုက္သည္က
“ဒီခေလးမေလးေတြေတာင္ သူတို႔ရဲ႕ဇာတိရြာကုိ ကာရန္နေဘႏွင့္ အခ်က္က်က် ေျဖတတ္ေသးတယ္၊ ငါဘာလို႔ မေျဖတတ္ရမွာလဲ၊ ေမးလို႔ကေတာ့ ကာရန္နေဘေတြနဲ႕ ငါ့ဇာတိရြာနာမည္ကို ေျဖထည့္လိုက္မယ္”ဟု စဥ္းစား ေနစဥ္၊ စဥ္းစားခန္းမျပီးေသးပါ၊ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားက
“ဒါနဲ႔ ဦးေလးၾကီးရဲ႕ ဇာတိရြာနာမည္ကေကာ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲရွင့္”ဟု ေမးလိုက္ၾကေလသည္။ ဦးေလးၾကီး လည္း အားက်မခံ
“သေျပတစ္ကယ္နဲ႔၊ သေျပတစ္ခက္ကယ္နဲ႔” ဟု ေရွ႕ဆက္မရျဖစ္ေနသည္။ ဤတြင္ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားက
“ဦးေလးၾကီး မဆံုးေသးဘူး၊ ဆက္ေျဖအံုးေလ”ဟု ၀ိုင္း၀န္းတိုက္တြန္းလိုက္ရာ ဦးေလးၾကီးလည္း
“ေခ်ာင္းခြရြာကကြ”ဟု ေရာက္မိေရာက္ရာ ေျဖခ်လိုက္ေလသည္။ ဤတြင္ကေလးမေလးမ်ားက ၀ိုင္းရယ္ကာ
“ဟြန္း ဦးေလးၾကီးလကၤာကလဲ ကာရန္နေဘအခ်ီအခ်လဲမကိုက္ဘူး”ဟု ၀ိုင္း၀န္းအျပစ္တင္ၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဦးေလးၾကီးက
“ေအး ငါလဲ ညည္းတို႔လို ကာရန္နေဘေတြနဲ႔ ေျဖခ်င္တာနဲ႔ ေျဖခ်လိုက္တာ၊ ေအာ္တကယ္ေတာ့ မလြယ္ပါလား ေဟ” ဟု ေျပာ၍ ဦးေလးၾကီးလဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ကာ လစ္ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
ဤေန၌ ကာရန္အခ်ီအခ်မတည့္မွဳႏွင့္ဆက္စပ္လာသျဖင့္ မိမိ၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ကိုလည္း တင္ျပလိုက္ရေပ သည္။ မိမိသည္ မႏၱေလးျမိဳ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနတကၠသိုလ္၌ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ထို႔သို႔ပညာသင္ ၾကားရာတြင္ ဘာသာ(၇)ရပ္ကို ေလ့လာသင္ၾကားၾကရသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဗုဒၶသာသနာျပန္႔ပြားေရးဘာသာ ရပ္တစ္ခုပါရွိသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သာသနာသည္ မည္သည့္မင္းလက္ထက္တြင္ မည္သို႔ျပန္႔ပြားလာသည္။ မည့္သည့္မင္းလက္ထက္တြင္ မည္သို႔ဆုတ္ယုတ္သည္ကို သကၠရာဇ္အတိအက်ႏွင့္ ေလ့လာၾကရသည္။ သင္ ၾကားပို႔ခ်ေပးေသာ ဆရာေတာ္ကလည္း
“အရွင္ဘုရားတို႔ ခုတပည့္ေတာ္ပို႔ခ်သင္ၾကားေပးထားတာေတြကို စာေမးပြဲမွာ ေမးလာရင္ အေၾကာင္းအရာကို သကၠရာဇ္အတိအက်နဲ႔ ေျဖရမွာေနာ္၊ သကၠရာဇ္မပါလို႔ကေတာ့ အမွတ္နည္းျပီးသာမွတ္” ဟု ရက္ရက္စက္စက္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ရာ စာသင္သားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ဓာတ္က်သြားၾကသည္။
“သင္ထားတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကလဲ တစ္ပံုတစ္ပင္ၾကီး၊ သကၠရာဇ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီး၊ ဘယ္လိုလုပ္မွတ္မိ မွာလဲ”ဟု ျငီးခ်င္းထုတ္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးအၾကံရလိုက္ၾကသည္ကား
“သကၠရာဇ္မ်ားကို မွတ္မိလြယ္ေအာင္ သံေပါက္လကၤာေတြစီးျပီးက်က္ရင္ေကာင္းမယ္”ဟု အၾကံရၾကေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ စာသင္သားမ်ားသည္ သကၠရာဇ္မ်ားကို မွတ္မိေစရန္အလို႔ငွာ သံေပါက္လကၤာအျဖစ္သို႔ ေျပာင္း ကာစပ္ဆိုက်က္မွတ္ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႔စာသင္သားမ်ား သံေပါက္လကၤာစပ္ၾကရာတြင္ အလြန္ပင္ ေတာ္ၾက ေပ သည္။ ကဗ်ာပါရဂူ ေတးထပ္ပါရဂူ လကၤာပါရဂူ စေလဆရာၾကီးဦးပုညကပင္ ခ်ီးၾကဴးရေလာက္မည္ထင္ပါေပ၏။ အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက သံေပါက္လကၤာေတြစပ္ၾကသည့္အခါ မိမိသည္လည္ အားက်မခံ စပ္ဆိုလိုိ စိတ္မ်ားျဖစ္ ေပၚလာသည္။ ပထမစပ္ဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ကား
“ဂုတၱမင္းဆက္သည္ သကၠရာဇ္ (၄၄၄)ခုႏွစ္တြင္ တက္ေရာက္မင္းျဖစ္လာသည္။ ထိုဂုတၱမင္းဆက္နန္းစံေသာ ႏွစ္ေပါင္းသည္ကား (၆၄)ႏွစ္ပင္ျဖစ္သည္” သို႔ျဖစ္သျဖင့္ မိမိသည္ အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း စပ္ဆိုလိုက္သည္။
“ရီ၀င္းေလးမွာ၊ ဂုတၱလာ၊ ၾကာရွည္ႏွစ္ေပါင္းဦးသာရိုး”
အဓိပၸာယ္သည္ကား “ယရလ၀ ဗုဒၶဟူးန႔ံ ေလးကိုယူေလပါ”ဟူသည္ႏွင့္အညီ ရီ၀င္းေလးကို (၄၄၄)ဟု ယူလိုက္သည္။ ရီ၀င္းေလးမွာ၌ မွာကား ကာရန္ျပည့္ရန္ထည့္ထားသည္။ “ရီ၀င္းေလးမွာ၊ ဂုတၱလာ”ဟူသည္ကား သကၠရာဇ္ (၄၄၄)ႏွစ္တြင္ ဂုတၱမင္းဆက္တက္လာသည္ဟူလို။ ၾကာရွည္ႏွစ္ေပါင္းဦးသာရိုး၌ ဦးသည္ ကာရန္ျပည့္ရန္ထည့္ထားသည္။ သာရိုးသည္ကား “သ ဟ ေသာၾကာနံ ေျခာက္ကိုယူေလပါ” ဆိုသည့္ အတိုင္းသကိုေျခာက္ဟုယူ၍ ရိုးကို ဗုဒၶဟူးနံေလးယူသည္။ သို႔ျဖစ္၍ သာရိုးသည္ (၆၄)ျဖစ္လာသည္။ ၾကာရွည္ႏွစ္ေပါင္းဟူသည္ကား နန္းစံသက္ကို ဆိုလိုသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ နန္းစံႏွစ္သည္ (၆၄)ျဖစ္သည္။
မိမိ၏ သံေပါက္သည္ ကာရန္ညီသည္ မညီသည္မသိ၊ တကၠသိုလ္တစ္ခုလံုး ဟိုဟိုေက်ာ္သြားေလသည္။
သီတင္းသံုးေဖၚရဟန္းမ်ားကလည္း
“ဦးဇ၀နရာ ကိုယ္ေတာ္လကၤာက အစေကာင္းမလိုလိုနဲ႔၊ အဖ်ားရွဳးသြားတယ္ကိုယ္ေတာ္၊ စေလဆရာဦးပုညသာ ၾကားသြားလို႔ကေတာ့ ငိုေလာက္ေပရာ၏”ဟု ခ်ီးမြမ္းခန္းမ်ားပင္ ဖြင့္ၾကေလသည္။
“စံုေဒါက္ၾကီး ဦးစံရွား၏ ျငီးခ်င္းရွိပါေပ၏၊ ထိုျငီးခ်င္းသည္ကား “ေအာ္ မွားတဲ့အခါလဲ မွားေပမေပါ့၊” မိမိသည္လည္း စံုေဒါက္ၾကီးဦးစံရွားနည္းတူ “မွားတဲ့အခါလည္းမွားေပမေပါ့”ဟုျငီးခ်င္းသာထုတ္လိုက္ပါေတာ့ သတည္း။
0 comments:
Post a Comment