္ၱမိမိသည္ ဤပံုျပင္ေလးေရးမည္ၾကံေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားထားေတာ္မူခဲ့ေသာ စကားေလးတစ္ခုကို သြားသတိရလိုက္သည္။
“ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းသေဘာရွိ၍ ျပဳျပင္ရေသာ ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရတရားအားလံုးတို႔သည္ မျမဲေလကုန္စြတကား၊ ျဖစ္ျပီးေနာက္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေလကုန္စြတကား၊ ထိုသခၤါတရားအားလံုးတို႔၏ ျငိမ္းျခင္းသည္သာ ခ်မ္းသာေပလိမ့္ မည္တကား။”
ထိုျမတ္ဗုဒၶ၏ စကားသည္ မွန္ပါေပ၏။ အေၾကာင္းအက်ိဳးသင့္ေလ်ာ္လွပါေပ၏။ သက္ရွိသတၱ၀ါအားလံုးတို႔သည္ အဆံုးမေတာ့ အိုျခင္း(ဇရာ)၊နာျခင္း(ဗ်ာဓိ) ေသျခင္း(မရဏ)တရားတို႔၏ ၀ါးမ်ိဳျခင္းကို ခံၾကရသည္။ မိမိတို႔ရ ရွိထားေသာ ခႏၶာသည္ အိုျခင္း၊နာျခင္း၊ေသျခင္းတို႔၏ စာဖတ္ ၀ါးဖတ္မ်ားပင္ျဖစ္ၾကရသည္။ ထိုတရားအားေလ်ာ္ စြာပင္ ယခုတေလာ မိမိ၏ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ကူမဲျမိဳ႕တြင္ ဒါယကာ+ဒါယိကာမမ်ား အလြန္ ပင္ ေသဆံုးေနၾကသည္။
ေသဆံုးသည္ကို မိမိ၏ အရပ္တြင္ “မသာ” သို႔မဟုတ္“အသုဘ”ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲ ေလ့ရွိၾကသည္။ မသာ သို႔မဟုတ္ အသုဘရွိ၍ ဒါယကာမ်ားသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို သြားပင့္တိုင္း ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက“ဒို႔က အသက္ၾကီးျပီ၊ ဘုရားစုေက်ာင္းက ေမာင္ကလ်ာဏကို ပင့္သြားပါကြာ၊ သူက လူငယ္ဆိုေတာ့ ဖ်တ္ဖ်တ္ လတ္လတ္ရွိတာေပါ့”ဟု မိန္႔သျဖင့္ ဒါယကာမ်ားသည္ မိမိ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးကလ်ာဏကိုသာလွ်င္ ပင့္ၾက ေတာ့သည္။ မသာရွိတိုင္း ဦးကလ်ာဏခ်ည္းၾကြေနရသည္။
မသာရွိတိုင္း ဦးကလ်ာဏခ်ည္းျမင္ေနၾကရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကူမဲျမိဳ႕မွ ဒါယကာ+ဒါယိကာမအေပါင္းက ဦးကလ်ာဏကို “မသာ ကိုယ္ေတာ္” ဟုအမည္ကင္ပြန္းတပ္ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။
ထိုအေၾကာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေျပာျပရာ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားကလည္း သူ႔ကို ျမင္တိုင္း “မသာ ကိုယ္ေတာ္ၾကြလာပေဟ့” ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ့ရွိၾက၏။“ေအာ္ ဘာမွမကုန္ဘဲ ရလိုက္တဲ့ နာမည္ပါေပတကား။”
ဤေနရာ၌ အသုဘအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လာသျဖင့္ မိမိ၏ အေတြ႔အၾကံဳ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို တင္ျပပါရ ေစအံုး။ မိမိသည္ ရန္ကုုန္တိုင္း မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕မပရိယတၱိေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းမွာေနစဥ္ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ ဒါယကာ+ဒါယိကာမ်ားဆံုးသြားလွ်င္ ေက်ာင္းမွ မိမိထက္ အသက္၊ ၀ါအားျဖင့္ ၾကီးေသာ မေထရ္ၾကီးမွ “ဦးဇ၀န သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းလာပင့္ေနတယ္ လိုက္သြားလိုက္ပါကိုယ္ေတာ္” ဟု မိန္႔သျဖင့္ မိမိသည္ အျမဲလိုလို သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း၊ ေျမခ်ဆြမ္း၊ ရက္လည္ဆြမ္းတို႔ကို လိုက္ေပးေနရေလသည္။
တစ္ေန႔မဟုတ္၊ တစ္လမဟုတ္၊ တစ္ႏွစ္မဟုတ္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားလာေတာ့ မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ အမွတ္(၂) ရပ္ကြက္အတြင္းမွ ဒါယကာ+ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ လွိဳင္ျမိဳ႕နယ္ မာလာၿမိဳင္အမွတ္ (၁၊၂၊၃၊၄၊၅၊၆၊၇၊၈၊၉၊၁၀လမ္းတို႔မွ ဒါယကာ+ဒါယိကာမမ်ားသည္ မိမိအား မွတ္မိေနၾကေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ သူတို႔သည္ မိမိကို ျမင္တိုင္း “အင္း ကိုယ္ေတာ္ေလးေတာ့ ၾကြလာျပန္ျပီ၊ ဘယ္အိမ္က ဆံုးျပန္ျပီလဲေတာ့မသိဘူး၊”ဟု တီးတိုးတီးတိုး မွတ္ခ်က္ ေပးေနၾကသည္။
တစ္ေန႔ မိမိသည္ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းတစ္ခုတြင္ သီလေပး၊ တရားေဟာ၊ ေရစက္ခ်ျပီး ေက်ာင္းသို႔ အလွဴရွင္ဒါယကာမ်ားႏွင့္အတူ စကားေျပာရင္း ျပန္ၾကြလာခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းအေပါက္၀ ေရာက္ေသာအခါ တပည့္ျဖစ္သူ ကိုရင္ေပါက္စမွ “ဦးဇင္း ဒီေန႔ တြက္ေျခ ဘယ္ေလာက္ကိုက္ခဲ့လဲ”ဟု လွမ္းေမးေလသည္။
ဒါယကာမ်ား၏ ေရွ႕တြင္ အေမးခံရေသာအခါ မိမိသည္ အလြန္ပင္ ရွက္မိသည္။ ဒါယကာမ်ား ျပန္သြားျပီးေနာက္ ကိုရင္ကို ေခၚကာ “ကိုရင္ ေနာက္ကို ဒီလိုဘယ္ေတာ့မွ မေမးရဘူးေနာ္၊ ေနာက္တစ္ခါေမးရင္ေတာ့ မင္းနာမယ္သာျပင္”ဟု ေခၚေငါက္ခ်ိန္းေျခာက္ထားရေလသည္။
တစ္ေန႔ မိမိႏွင့္ အလြန္ရင္ႏွီးေသာ ဒါယကာၾကီးဦးေက်ာ္သည္ မိမိထံေမွာက္ ေရာက္လာကာ “ေငြေရး ေၾကးေရေကာ သံုးရ စြဲရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊” ဟု ေမးေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ မိမိက “ေသျခင္းတရားေတြရွိေနသေရြ႕၊ ေငြေရးေၾကးေရးမပူပါဘူး ဒကာၾကီး၊”ဟု ေနာက္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဒါယကာၾကီးက “ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ကိုယ္ေတာ္က အသုဘကိုယ္ေတာ္ဆိုေတာ့”ဟု ဆက္ေနာက္ေလသည္။
ဆရာ+ဒကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေျပာမနာ ဆိုမနာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ မိမိက “ဟုတ္တယ္ဒကာၾကီးေရ၊ က်ဳပ္က အသုဘကိုယ္ေတာ္၊ အသုဘပဲြပဲလိုက္ေနရတာကိုး၊ အင္း အဲဒါအေရးမၾကီးဘူး ဒါယကာၾကီးတို႔ အိမ္ဘက္လဲ မ်က္ေစာင္းထိုးလာျပီေနာ္၊ ဒါယကာၾကီးလဲ သတိထားေနအံုး” စလိုက္ရာ “ကိုယ္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္၊ နမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ၊ အဟုတ္မွတ္လို႔ နားေထာင္ေနတာ”ဟု ေျပာကာ ဒါယကာၾကီး ဦးေက်ာ္လည္း တစ္ခ်ိဳးတည္း လစ္သြားေလေတာ့၏။
“ေအာ္ ဒကာၾကီးဦးေက်ာ္ ဘယ္အရာကို စစ၊ သူသည္းခံေလ့ရွိတယ္၊ေသျခင္းတရားနဲ႕ စလိုက္ေတာ့ အသက္ (ရ၅) ႏွစ္ရွိျပီး ျဖစ္ေသာ မိမိ၏ ဒကာေက်ာ္လည္း လစ္ေျပးေတာ့တာပဲ၊ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေတာ့လည္း ေၾကာက္ေပအံုးမွာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အရိယာပုဂိၢဳလ္တို႔မွတစ္ပါး အားလံုးေသာ လူသား တိရစၦာန္ကအစ သက္ရွိ သတၱ၀ါအားလံုးတို႔သည္ ေသေဘးကို ေၾကာက္ၾကကုန္၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူတာေပပဲ။
ေသေဘးမွ လြတ္ရန္ နည္းလမ္းသည္ကား မဂ္လမ္းစဥ္ကို က်င့္ျခင္းမွတစ္ပါး အျခားမရွိေတာ့ပါေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မဂ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္သျဖင့္ သတၱ၀ါအားလံုး ေသေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ”ဟု ဆုေတာင္းပတၳနာျပဳရင္း ဤအေၾကာင္းအရာကို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ရေပသည္။
ထိုျမတ္ဗုဒၶ၏ စကားသည္ မွန္ပါေပ၏။ အေၾကာင္းအက်ိဳးသင့္ေလ်ာ္လွပါေပ၏။ သက္ရွိသတၱ၀ါအားလံုးတို႔သည္ အဆံုးမေတာ့ အိုျခင္း(ဇရာ)၊နာျခင္း(ဗ်ာဓိ) ေသျခင္း(မရဏ)တရားတို႔၏ ၀ါးမ်ိဳျခင္းကို ခံၾကရသည္။ မိမိတို႔ရ ရွိထားေသာ ခႏၶာသည္ အိုျခင္း၊နာျခင္း၊ေသျခင္းတို႔၏ စာဖတ္ ၀ါးဖတ္မ်ားပင္ျဖစ္ၾကရသည္။ ထိုတရားအားေလ်ာ္ စြာပင္ ယခုတေလာ မိမိ၏ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ကူမဲျမိဳ႕တြင္ ဒါယကာ+ဒါယိကာမမ်ား အလြန္ ပင္ ေသဆံုးေနၾကသည္။
ေသဆံုးသည္ကို မိမိ၏ အရပ္တြင္ “မသာ” သို႔မဟုတ္“အသုဘ”ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲ ေလ့ရွိၾကသည္။ မသာ သို႔မဟုတ္ အသုဘရွိ၍ ဒါယကာမ်ားသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို သြားပင့္တိုင္း ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက“ဒို႔က အသက္ၾကီးျပီ၊ ဘုရားစုေက်ာင္းက ေမာင္ကလ်ာဏကို ပင့္သြားပါကြာ၊ သူက လူငယ္ဆိုေတာ့ ဖ်တ္ဖ်တ္ လတ္လတ္ရွိတာေပါ့”ဟု မိန္႔သျဖင့္ ဒါယကာမ်ားသည္ မိမိ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးကလ်ာဏကိုသာလွ်င္ ပင့္ၾက ေတာ့သည္။ မသာရွိတိုင္း ဦးကလ်ာဏခ်ည္းၾကြေနရသည္။
မသာရွိတိုင္း ဦးကလ်ာဏခ်ည္းျမင္ေနၾကရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကူမဲျမိဳ႕မွ ဒါယကာ+ဒါယိကာမအေပါင္းက ဦးကလ်ာဏကို “မသာ ကိုယ္ေတာ္” ဟုအမည္ကင္ပြန္းတပ္ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။
ထိုအေၾကာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေျပာျပရာ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားကလည္း သူ႔ကို ျမင္တိုင္း “မသာ ကိုယ္ေတာ္ၾကြလာပေဟ့” ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ့ရွိၾက၏။“ေအာ္ ဘာမွမကုန္ဘဲ ရလိုက္တဲ့ နာမည္ပါေပတကား။”
ဤေနရာ၌ အသုဘအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လာသျဖင့္ မိမိ၏ အေတြ႔အၾကံဳ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို တင္ျပပါရ ေစအံုး။ မိမိသည္ ရန္ကုုန္တိုင္း မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕မပရိယတၱိေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းမွာေနစဥ္ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ ဒါယကာ+ဒါယိကာမ်ားဆံုးသြားလွ်င္ ေက်ာင္းမွ မိမိထက္ အသက္၊ ၀ါအားျဖင့္ ၾကီးေသာ မေထရ္ၾကီးမွ “ဦးဇ၀န သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းလာပင့္ေနတယ္ လိုက္သြားလိုက္ပါကိုယ္ေတာ္” ဟု မိန္႔သျဖင့္ မိမိသည္ အျမဲလိုလို သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း၊ ေျမခ်ဆြမ္း၊ ရက္လည္ဆြမ္းတို႔ကို လိုက္ေပးေနရေလသည္။
တစ္ေန႔မဟုတ္၊ တစ္လမဟုတ္၊ တစ္ႏွစ္မဟုတ္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားလာေတာ့ မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ အမွတ္(၂) ရပ္ကြက္အတြင္းမွ ဒါယကာ+ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ လွိဳင္ျမိဳ႕နယ္ မာလာၿမိဳင္အမွတ္ (၁၊၂၊၃၊၄၊၅၊၆၊၇၊၈၊၉၊၁၀လမ္းတို႔မွ ဒါယကာ+ဒါယိကာမမ်ားသည္ မိမိအား မွတ္မိေနၾကေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ သူတို႔သည္ မိမိကို ျမင္တိုင္း “အင္း ကိုယ္ေတာ္ေလးေတာ့ ၾကြလာျပန္ျပီ၊ ဘယ္အိမ္က ဆံုးျပန္ျပီလဲေတာ့မသိဘူး၊”ဟု တီးတိုးတီးတိုး မွတ္ခ်က္ ေပးေနၾကသည္။
တစ္ေန႔ မိမိသည္ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းတစ္ခုတြင္ သီလေပး၊ တရားေဟာ၊ ေရစက္ခ်ျပီး ေက်ာင္းသို႔ အလွဴရွင္ဒါယကာမ်ားႏွင့္အတူ စကားေျပာရင္း ျပန္ၾကြလာခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းအေပါက္၀ ေရာက္ေသာအခါ တပည့္ျဖစ္သူ ကိုရင္ေပါက္စမွ “ဦးဇင္း ဒီေန႔ တြက္ေျခ ဘယ္ေလာက္ကိုက္ခဲ့လဲ”ဟု လွမ္းေမးေလသည္။
ဒါယကာမ်ား၏ ေရွ႕တြင္ အေမးခံရေသာအခါ မိမိသည္ အလြန္ပင္ ရွက္မိသည္။ ဒါယကာမ်ား ျပန္သြားျပီးေနာက္ ကိုရင္ကို ေခၚကာ “ကိုရင္ ေနာက္ကို ဒီလိုဘယ္ေတာ့မွ မေမးရဘူးေနာ္၊ ေနာက္တစ္ခါေမးရင္ေတာ့ မင္းနာမယ္သာျပင္”ဟု ေခၚေငါက္ခ်ိန္းေျခာက္ထားရေလသည္။
တစ္ေန႔ မိမိႏွင့္ အလြန္ရင္ႏွီးေသာ ဒါယကာၾကီးဦးေက်ာ္သည္ မိမိထံေမွာက္ ေရာက္လာကာ “ေငြေရး ေၾကးေရေကာ သံုးရ စြဲရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊” ဟု ေမးေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ မိမိက “ေသျခင္းတရားေတြရွိေနသေရြ႕၊ ေငြေရးေၾကးေရးမပူပါဘူး ဒကာၾကီး၊”ဟု ေနာက္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဒါယကာၾကီးက “ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ကိုယ္ေတာ္က အသုဘကိုယ္ေတာ္ဆိုေတာ့”ဟု ဆက္ေနာက္ေလသည္။
ဆရာ+ဒကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေျပာမနာ ဆိုမနာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ မိမိက “ဟုတ္တယ္ဒကာၾကီးေရ၊ က်ဳပ္က အသုဘကိုယ္ေတာ္၊ အသုဘပဲြပဲလိုက္ေနရတာကိုး၊ အင္း အဲဒါအေရးမၾကီးဘူး ဒါယကာၾကီးတို႔ အိမ္ဘက္လဲ မ်က္ေစာင္းထိုးလာျပီေနာ္၊ ဒါယကာၾကီးလဲ သတိထားေနအံုး” စလိုက္ရာ “ကိုယ္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္၊ နမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ၊ အဟုတ္မွတ္လို႔ နားေထာင္ေနတာ”ဟု ေျပာကာ ဒါယကာၾကီး ဦးေက်ာ္လည္း တစ္ခ်ိဳးတည္း လစ္သြားေလေတာ့၏။
“ေအာ္ ဒကာၾကီးဦးေက်ာ္ ဘယ္အရာကို စစ၊ သူသည္းခံေလ့ရွိတယ္၊ေသျခင္းတရားနဲ႕ စလိုက္ေတာ့ အသက္ (ရ၅) ႏွစ္ရွိျပီး ျဖစ္ေသာ မိမိ၏ ဒကာေက်ာ္လည္း လစ္ေျပးေတာ့တာပဲ၊ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေတာ့လည္း ေၾကာက္ေပအံုးမွာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အရိယာပုဂိၢဳလ္တို႔မွတစ္ပါး အားလံုးေသာ လူသား တိရစၦာန္ကအစ သက္ရွိ သတၱ၀ါအားလံုးတို႔သည္ ေသေဘးကို ေၾကာက္ၾကကုန္၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူတာေပပဲ။
ေသေဘးမွ လြတ္ရန္ နည္းလမ္းသည္ကား မဂ္လမ္းစဥ္ကို က်င့္ျခင္းမွတစ္ပါး အျခားမရွိေတာ့ပါေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မဂ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္သျဖင့္ သတၱ၀ါအားလံုး ေသေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ”ဟု ဆုေတာင္းပတၳနာျပဳရင္း ဤအေၾကာင္းအရာကို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ရေပသည္။
0 comments:
Post a Comment