“နံရံကပ္စာ”

တစ္ခါက ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းတြင္ ဘုတလင္ဟုအမည္ရေသာ ရြာၾကီးတစ္ရြာရွိေလသည္။ ထိုရြာ၏ ဂုဏ္သ တင္းသည္ကား အလြန္အင္မတန္မွ ေမႊးလွပါေပ၏။ ထိုဂုဏ္သတင္းေမႊး၏ဟူသည္ကား အဘယ္နည္း? ထိုရြာ အနီးတြင္ ႏြားေပ်ာက္သြားပါက ျပန္မရွာေလႏွင့္၊ ရွာပါက ေမာရံုသာအဖတ္တင္မည္။ေရထဲကို လႊတ္လိုက္ေသာ စူဠလိပ္ကို ျပန္ရေကာင္း ရႏိုင္ပါေပ၏။ ေက်ာက္ခဲကို ညွစ္၍ အဆီထုတ္ပါက ရေကာင္း ရႏိုင္ပါေပရာ၏။ ထို ရြာအနီးတြင္ ေပ်ာက္သြားေသာ ႏြားကို ျပန္ရရန္ မလြယ္ကူေတာ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းဟူသည္ကား ရြာသား မ်ားသည္ ထိုႏြားကို သတ္၍ ရြာအတြင္း၀ယ္ ေ၀မွ်စားလိုက္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ရြာ၌ အေလ့အထ တစ္ခုရွိ သည္။ မေကာင္းမွဳလုပ္လွ်င္ အတူတကြျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ ရလာေသာ အက်ိဳးဆက္ကိုလည္း အတူတကြ ြခံစားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာ မေကာင္းမွဳသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေပၚသည္ဟူ၍ မရွိေပ။ ရြာ၏ ၀န္းက်င္တြင္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား၊ေရခ်ိဳးရန္ ေရဆိပ္မ်ား၊ နားခိုစရာဇရပ္တို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုေနေသာေၾကာင့္ အေၾကာင္းမသိေသာ အေ၀းမွေရာက္လာေသာ ခရီးသည္မ်ားအတြက္ နားခိုလိုစိတ္ျဖစ္ေပၚမည္မွာ မလြဲေပ။ အ ေၾကာင္းသိခရီးသည္မ်ားကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေန၀င္သည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ထိုရြာအနီးအနားကိုပင္ ျဖတ္မသြားရဲ ေတာ့ေပ။ ေ၀ရာမဏိ သိကၡာပဒံ ေ၀းေ၀းကပင္ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကေလ၏။ တစ္ေန႔ေသာ ေႏြေခါင္ေခါင္ ေန႔လည္ ခင္းတြင္ အေ၀းမွ ခရီးသည္တစ္ေယာက္သည္ လွည္းေမာင္းကာ ထိုရြာအနီးသို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ အလြန္ အင္မတန္မွ ေ၀းေသာ ခရီးမွ လာေရာက္ခဲ့ရသည့္အတြက္ အလြန္အင္မတန္မွ ပင္ပန္းလာသည္။ ေရခ်ိဳးရန္ အနားယူရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ သစ္ရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္၌ သူ၏ ႏြားလွည္းကို ရပ္လိုက္သည္။ စမ္းေခ်ာင္းတြင္ ေရးဆင္းခ်ိဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ဖ်ာခင္းကာ တေရးတေမာအိပ္လိုက္သည္။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာမည္ထင္၏။ အိပ္ယာမွ ႏိုး၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူ႔၏ ႏြားႏွစ္ ေကာင္မရွိေတာ့ေပ။ နြားလွည္း၏ ေဒါင့္ကို ျဖဳတ္ကာ ႏြားႏွစ္ေကာင္လံုး အခိုးခံလိုက္ရေလသည္။ ရြာလူၾကီးကို အကူအညီေတာင္းေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ ရရန္လမ္းစ မျမင္ေတာ့ေပ။ အဆံုးမေတာ့ သူသည္ ထိုရြာ၏ ရြာထိပ္ ဇရပ္တြင္ စာေရးကာ ကပ္သြားေလသည္။ ထိုစာသည္ကား
“ရြာတစ္ကာတြင္ ဘုတလင္
၀င္သာ၀င္ မအိပ္နဲ႕
အိပ္သာအိပ္ မမွိတ္နဲ႔
မွိတ္သာမွိတ္မေပ်ာ္နဲ႔
ေပ်ာ္လွ်င္ေဒါက္ျဖဳတ္ႏြားခိုးတတ္သတည္း” ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။
ဇရပ္တြင္ စာေရးကပ္သြားမွဳနဲ႔ပတ္သက္လာသျဖင့္ ဆက္ႏြယ္မွဳအျဖစ္အပ်က္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပေပအံံ့။
တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာရွိေလသည္။ ရြာ၏ ထိပ္တြင္ အေ၀းမွ ဧည့္သည္မ်ား တည္းခိုႏိုင္ေစရန္အလို႔ငွာ ဇရပ္တစ္ ေဆာင္ကို တည္ေဆာက္ထားေလသည္။ တစ္ေန႔ ငမွဳံဟုအမည္ရေသာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္သည္ ထိုဇရပ္ တြင္ ၀င္ေရာက္တည္းခိုေလသည္။ဇရပ္တြင္ ဟိုဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ရာ နံရံတြင္ ေရးထားေသာ စာတမ္းကို ေတြ႔ရွိေလေတာ့သည္။ စာတမ္းသည္ကား
“သတိ, ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးရွည္ေသာသ၊ူ ေဆးလ္ိပ္တိုကို မေသာက္နဲ႔၊
ေဆးလိပ္တိုကို ေသာက္က ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးကို မီးေလာင္တတ္သည္”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။ထိုစာကို ဖတ္ျပီးေသာ အခါ ငမွဳံသည္ စိတ္တိုသြားသည္။ သူသည္ ေဆးလိပ္လည္း ေသာက္တတ္သည္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးကလည္း ရွည္ေန ေလသည္။
“ဒီစာက ငါ့ကို ေစာင္းေရးတာပဲ၊ ဘယ္ေကာင္ေရသြားတယ္မသိ၊”ဟူ၍ပင္ အေတြး၀င္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ တိုတ္ိုျဖင့္ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိကာ
“ႏွဳတ္ခမ္းေမႊရွည္တယ္ကြာ၊ ေဆးလိပ္တိုကို မိီးညွိေသာက္တယ္ကြာ၊ ဘာျဖစ္လဲ၊”ဟုဆိုကာ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိကာ ေသာက္လိုက္ေလသည္။ မၾကာလိုက္ပါ။ သူ၏ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး မီးေလာင္းသြားေလသည္။ ထိုအခါမွ ငမံွဳ သည္ အထက္ပါစာတမ္း၏ ေအာက္တြင္ သူ၏ ကိုယ္ေတြ႔အေတြ႔အၾကံဳကို အေျခခံကာ
“မယံုမရွိနဲ႔ ငမွဳံကိုယ္ေတြ႔”ဟူေသာ စာသားကို ဆက္လက္ေရးသားလိုက္ေလသည္။ ႏွစ္ရပ္ေပါင္းေသာ္
“သတိ, ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးရွည္ေသာသူသည္ ေဆးလ္ိပ္တိုကို မေသာက္နဲ႔၊
ေဆးလိပ္တိုကို ေသာက္က ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးကို မီးေလာင္တတ္သည္၊
မယံုမရွိနဲ႔ ငမွံဳကိုယ္ေတြ႔”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သတည္း။