တစ္ခါက စာခ်ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ေတြ႕ဆံုၾကေလသည္၊ တစ္ပါးသည္ သီလရွင္ဆရာေလးမ်ားကို စာခ်ေလသည္၊ တစ္ပါးသည္ကား ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို စာခ်ေပးေနေလသည္၊ ထိုတြင္ ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို စာခ်ေပးေနေသာ ဆရာေတာ္က သီလရွင္ဆရာေလးမ်ားကို စာခ်ေပးေသာ ဆရာေတာ္ကို ေမးေလသည္၊
“ဆရာေတာ္! သီလရွင္ဆရာေလးေတြကို စာခ်ေပးရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား” ဟုေမးေလသည္။ ထိုအခါ သီလရွင္ဆရာေလးမ်ားကို စာခ်ေပးေသာ ဆရာေတာ္က
“ဆရာေတာ္ေရ! သီလရွင္ဆရာေလးေတြကို စာခ်ေပးရတာ ေတာ္ေတာ္စာခ်ေပးရက်ိဳးနပ္ပါေပတယ္၊ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးျပဳလုပ္ေပးၾကတယ္၊ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ဟင္းေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ျပီး မၾကာမၾကာ ကပ္ေလ့ရွိတယ္၊ အစစအရာရာ လုပ္ေဆာင္ရာမွာ သန္႔သန္႕ရွင္းရွင္းရွိလွပါေပတယ္ဘုရား၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဘုရား၊ ေရေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေသာက္ေရခြက္ကို ေသခ်ာေဆး၊ ေရကို ေရစစ္နဲ႔ ေသခ်ာစစ္ျပီး ရိုရိုေသေသ ကပ္တာဘုရား၊”တဲ့၊ ထို႔ေနာက္
“အရွင္ဘုရားေကာ ဘယ္လိုလဲဘုရား” လို႔ သီလရွင္ဆရာေလးမ်ားကို စာခ်ေပးေသာ ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို စာခ်ေနေသာ ဆရာေတာ္ကို ေမးေလသည္။ ဤတြင္ ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို စာခ်ေပးေနေသာ ဆရာေတာ္က
“မေျပာခ်င္ပါဘူး ဆရာေတာ္! ဆရာေလးေတြလို သန္႔သန့္ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆိုတာ ေ၀းလို႔၊ ဟုိတစ္ေန႔က ဖန္းခါးသီးေလး စားခ်င္လို႔ သြားခူးစမ္းပါ ေမာင္ပဇင္းရယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္ေလ၊ သြားေတာ့ခူးပါတယ္၊ ခူးပံုကေတာ့ ေျပာျပရအံုးမယ္ ကိုယ္ေတာ္ေရ႕၊ သူစီးတဲ့ ဖိနပ္နဲ႕ ပစ္ခ်ျပီး ေရေလးနဲ႕ေတာင္ မေဆးဘူး ၊ လာကပ္တယ္ ဆရာေတာ္ေရ၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဆရာေလးေတြနဲ႕ တပည့္ေတာ္ရဲ႔ ေက်ာင္းက ေကာင္ေတြနဲ႕ေတာ့ ကြာပါေပတယ္ ဆရာေတာ္ရယ္၊” ဟု ျငီးတြားျပီး ေျပာျပရွာေလေတာ့သတည္း။
“
Tuesday, September 1, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment