“အာဂုဆြမ္း”

ႊအကၽြႏု္ပ္တို႔ရြာ၌ ေမာင္လွမ်ိဳးအမည္ရွိေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရွိေလသည္၊ သူသည္ အလြန္ဆင္းရဲသည္၊ ဆင္းေတာ့ ပညာလဲ ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ခဲ့ရေပ၊ သံုးတန္းေလာက္နဲ႕ပဲ သူ၏ ပညာေရး အဆံုးသတ္လိုက္ရသည္၊ သို႔ေသာ္ သူသည္ ရိုးသားသည္၊ တဖက္သားကို ကူညီလိုစိတ္ရွိသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ ေက်ာင္းအသစ္ေဆာက္လုပ္ရာ၌ လက္သမားဆရာမ်ားကို ေတာက္တိုမယ္ရ ကူညီႏိုင္ေစရန္ သူ႔ကို ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေက်ာင္းေခၚထားေလသည္၊ ေမာင္လွမ်ိဳးသည္ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကို မပ်င္းမရိလုပ္ေဆာင္ေပးသည္၊ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ အက်င့္ေလးတစ္ခုရွိသည္၊ သူသည္ သိသလိုလိုနဲ႔ ရမ္းေျပာတတ္ေလ့ရွိသည္။ သူေျပာလိုက္လွ်င္လည္း အမွားမ်ားသည္၊ တစ္ေန႔ အကၽြႏု္ပ္သည္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ လက္သမားေကာင္းေလးမ်ားနဲ႔ စကားေျပာ၇န္ သူတို႔ေနေသာ သိမ္တိုက္ဆီသို႔ သြားေရာက္ ခဲ့ေပသည္၊ သိမ္တိုက္အနီးအနားေရာက္ေသာအခါ ေမာင္လွမ်ိဳးသည္ လက္သမားေကာင္ေလးမ်ားကို ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က ရဟန္းေတာ္ေတြအေၾကာင္းကိုအားၾကိဳးမာန္တက္ရွင္းျပေနေလသည္။သူေျပာ သည္က
“ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ရပာန္းေတာ္ေတြက နံနက္ခင္းတိုင္း အာဂုဆြမ္းေတြ ဘုဥ္းေပးတာဗ်” တဲ့။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိလည္း ကမန္းကတန္း၀င္ေရာက္သြားကာ
“လွမ်ိဳးဆိုတဲ့ေကာင္ မသိရင္လဲ မေျပာပါနဲ႔ကြာ၊ ဘယ္ကလာ ရဟန္းေတြက အာဂုဆြမ္းဘုဥ္းေပးရမွာလဲ၊ ယာဂုဆြမ္းပါကြာ၊”ဟု မိမိက ၀င္ေျပာေတာ့ လက္သမားေကာင္ေလးမ်ားက
“လွမ်ိဳး မင္းက ငရြီးဘဲကြာ၊ ”ဟု ေျပာျပီး ဟားတိုက္ရယ္ၾကေလသည္၊
“ေအာ္ မိမိ ေရာက္သြားလို႔ေပါ့၊ မေရာက္မ်ား မေရာက္ခဲ့ရင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းေတာ္ေတြ အာဂုဆြမ္းေတြ ဘုဥ္းေပးၾကရေတာ့မည္၊ ပညာရွိ ေမာင္လွမ်ိဳးလုပ္ပုံနဲ႔ေပါ့။”