တစ္ခါက ဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ တရားေဟာေနသည္၊ ထိုဆရာေတာ္သည္ သူေဟာေသာ တရားကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေပ၊ လည္ထြက္ေနသည္၊ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားပင္ က်လာသည္၊ ေဘးမွ ႏြားေက်ာင္းရင္း တရားနာေနေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ထိုဆရာေတာ္၏ အေျခအေနကို ရိပ္မိလာသည္၊
“ ဒီဆရာေတာ္ေတာ့ တရားလည္ေနတယ္၊ တရားကိုလည္း အဆံုးသတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေပ၊ ငါ့ကယ္မွ ရေတာ့မယ္၊ ငါမကယ္ရင္ေတာ့ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္ေတာ့မည္၊” ဟု စဥ္းစာကာ အနီးအနားရွိ ေကာက္ရိုးပံုကုိ မီးရွိဳ႕လိုက္ေလသည္၊ ျပီးေနာက္ သူသည္
“မီးဗ်ိဳ႕ မီးဗ်ိဳ႕”ဟု ေအာ္လိုက္ေလသည္၊ ထိုအခါမွ တရားနာပရိသတ္သည္ မီးေလာင္းသည္ ျဖစ္၍ တရားနာရာမွ ထြက္ေျပးၾကေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္သည္လည္း သူ၏လည္ေနေသာ တရားကို အဆံုးသတ္ရန္လဲ မလိုေတာ့ေပ၊ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနဲလည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ၊ မိမိစဥ္းစားမိသည္ကား
“ဆရာေတာ္သာ ဤအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိလွ်င္ ႏြားေက်ာင္းသားကို အထူးေက်းဇူးတင္ေနမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ၏ အရွက္ကို ကာကြယ္ေပးေသာေၾကာင့္ေပတည္း”ဟူ၍သာျဖစ္သည္။
Tuesday, September 15, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment