တခါက အထက္အညာမွာ ရခါစ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္တို႔ရွိၾကေလသည္၊ သူတို႔သည္ မဂၤလာေဆာင္စဥ္က အမ်ိဳးသား၏ မိဘမ်ားဘက္မွ အိမ္တစ္လုံုးရသည္၊ ျပီးေတာ့ အတြင္း၌ မွန္တစ္ခ်ပ္ပါ၀င္ေသာ ထန္းေခါက္ဖာတစ္လံုးကို အေမြရၾကေလသည္။ တစ္ေန႔ အမ်ိဳး သားေလးသည္ ထိုထန္ေခါက္ဖာေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္သည္၊ သူသည္ အတြင္း၌ ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္ကို ထူးျခားစြာေတြ႔ရေလသည္၊ သူသည္ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ ျမင္ဖူးေလေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနေလသည္၊သူသည္
“ေအာ္ အလြန္အင္မတန္မွ ေသးငယ္ေသာ ထန္းေခါက္ဖာေလးအတြင္းမွာ ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္လိုမ်ား ၀င္ေန ပါလိမ့္၊ အသက္ရွဳမၾကပ္ဘူးလားမသိ၊ ေအာ္ ငါ့ရဲ႕မိဘေတြကမ်ား ဘယ္လိုပညာေတြနဲ႔ ဒီေကာင္းေလးကို ထည့္ထား တယ္မသိ၊”ဟု စဥ္းစားေနေတာ့သည္၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒီထန္ေခါက္ဖာအတြင္းမွ ေကာင္ေလးကိုဘဲ လာၾကည့္ေနသည္၊သူ၏ ရခါစ ဇနီေလးကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ဇနီးသည္ကလည္း ရိပ္မိလာသည္။ သူမ သည္လည္း
“ငါ့ေယာက်ၤားေတာ့ ေန႔ရွိသေရြ႕ ဒီထန္းေခါက္ဖာေလးကိုဘဲၾကည့္ေနတာ၊ ငါ့ကိုလဲ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး၊ ဒီထန္း ေခါက္ဖာေလးဟာ တစ္ခုခု ထူးျခားမွဳေတာ့ရွိရမယ္”ဟု စဥ္းစားကာ သူမ၏ အမိ်ဳးသားအျပင္သြားစဥ္ ထန္းေခါက္ ဖာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးသည္
“ေအာ္ ငါ့ေယာက်ၤားဟာ ငါ့ကို ဂရုမစိုက္တာ ဒီအတြင္းက အမ်ိဳးသမီးေလးန႔ဲခ်စ္ေနလို႔ဘဲ၊ ဟုေတြးေတာကာ ငိုယိုပါေတာ့သည္။ သူမ၏ အမ်ိဳးသားကိုလဲ တိုက္ရိုက္မေျပာ၀န္႔ေပ၊ ဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေလးသည္ သူမ၏ ေယာက်ၤားကိုလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ ေန႔စဥ္ ထန္းေခါက္ဖာေလးအနီးမွာ ထိုင္၍ ေငးမွိဳင္ေနေတာ့သည္၊ အမ်ိဳးသားေလးကလည္း
“ငါ့ ဇနီး ခုတေလာ ငါ့ကိုလဲ ဂရုမစိုက္၊ ထန္းေခါက္ဖားေလးနား သြားကာ ထိုင္ထုိင္ေနတယ္၊ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားမွဳရွိရမယ္၊”ဟုဆိုျပီ သူ၏ ဇနီးေခ်ာေလးမရွိခိုက္ ထန္းေခါက္ဖာေလးကို သြားေရာက္ဖြင့္ၾကည့္ေလသည္၊ ဤတြင္ အမ်ိဳးသားေလဟာ
“ေအာ္ ငါ့ဇနီးသည္ဟာ ငါ့ကို မခ်စ္ဖူး၊ ဒီထန္ေခါက္ဖာအတြင္းက အမ်ိဳးသားေလးနဲ႔ခ်စ္ေနၾကာတာကိုး”ဟု သူ၏ ဇနီးသည္အေပၚ တစ္မ်ိဳးထင္သြားေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ အလြန္အင္မတန္မွ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေခၚႏိုင္၊ မေျပာႏိုင္ျဖစ္သြားၾကသည္။ ထိုေခတ္ထိုကာလက ရြာအတြင္း ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ရွင္းေပးျမဲျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ထုိျပႆနာသည္လည္း ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံေရာက္ရွိသြားသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေမးစီစစ္ေလသည္၊ ေကာင္မေလးက သူ၏ ေယာကၤ်ားသည္ ထန္းေခါက္ဖာအတြင္းက ေကာင္မေလးႏွင့္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ ထားေလသည္၊ ေကာင္းေလးကလဲ သူ၏ ဇနီးဟာ ထန္းေခါက္ဖာအတြင္းက ေကာင္ေလးႏွင့္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္သည္ ထန္းေခါက္ဖာအတြင္း ထိုဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ေျပာသလို ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးရွိ မရွိဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္၊ ဖြင့္ၾကည့္ျပီးေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္
“ေအ မင္းတို႔ေျပာေတာ့ ဒီထန္းေခါက္ဖာအတြင္းမွာ ေကာင္းေလးရွိတယ္၊ ေကာင္းမေလးရွိတယ္နဲ႔ ၊ ငါေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ငါ့ဆရာသမားဓာတ္ပံုဘဲေတြ႔ပါတယ္ကြယ္၊ ဟုေျပာျပီး ထိုဓာတ္ပံုကို သိမ္းကာ၊ ထိုဇနီးေမာင္ႏွံနွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သည္းခံရမယ္၊ နားလည္ခြင့္လႊတ္ရမယ္၊ ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ေနရမယ္၊ ဆံုးမျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ေလေတာ့သည္၊ဆရာေတာ္၏ လက္အတြင္းသို႔ ထုိထန္း ေခါက္ဖာႏွင့္ မွန္ကေလးတို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွစ၍ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးတို႔သည္လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ႏွင့္ေပါင္းသင္း ေနထိိုင္သြားၾကေလေတာ့သတည္း။ ဆရာေတာ္သည္ကား ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ သူ႔ဆရာ သမား၏ ဓာတ္ပံုကို အျပတ္အသတ္ကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့မည့္ဟန္ရွိပါေပသည္တကား။
“ေအာ္ အလြန္အင္မတန္မွ ေသးငယ္ေသာ ထန္းေခါက္ဖာေလးအတြင္းမွာ ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္လိုမ်ား ၀င္ေန ပါလိမ့္၊ အသက္ရွဳမၾကပ္ဘူးလားမသိ၊ ေအာ္ ငါ့ရဲ႕မိဘေတြကမ်ား ဘယ္လိုပညာေတြနဲ႔ ဒီေကာင္းေလးကို ထည့္ထား တယ္မသိ၊”ဟု စဥ္းစားေနေတာ့သည္၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒီထန္ေခါက္ဖာအတြင္းမွ ေကာင္ေလးကိုဘဲ လာၾကည့္ေနသည္၊သူ၏ ရခါစ ဇနီေလးကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ဇနီးသည္ကလည္း ရိပ္မိလာသည္။ သူမ သည္လည္း
“ငါ့ေယာက်ၤားေတာ့ ေန႔ရွိသေရြ႕ ဒီထန္းေခါက္ဖာေလးကိုဘဲၾကည့္ေနတာ၊ ငါ့ကိုလဲ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး၊ ဒီထန္း ေခါက္ဖာေလးဟာ တစ္ခုခု ထူးျခားမွဳေတာ့ရွိရမယ္”ဟု စဥ္းစားကာ သူမ၏ အမိ်ဳးသားအျပင္သြားစဥ္ ထန္းေခါက္ ဖာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးသည္
“ေအာ္ ငါ့ေယာက်ၤားဟာ ငါ့ကို ဂရုမစိုက္တာ ဒီအတြင္းက အမ်ိဳးသမီးေလးန႔ဲခ်စ္ေနလို႔ဘဲ၊ ဟုေတြးေတာကာ ငိုယိုပါေတာ့သည္။ သူမ၏ အမ်ိဳးသားကိုလဲ တိုက္ရိုက္မေျပာ၀န္႔ေပ၊ ဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေလးသည္ သူမ၏ ေယာက်ၤားကိုလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ ေန႔စဥ္ ထန္းေခါက္ဖာေလးအနီးမွာ ထိုင္၍ ေငးမွိဳင္ေနေတာ့သည္၊ အမ်ိဳးသားေလးကလည္း
“ငါ့ ဇနီး ခုတေလာ ငါ့ကိုလဲ ဂရုမစိုက္၊ ထန္းေခါက္ဖားေလးနား သြားကာ ထိုင္ထုိင္ေနတယ္၊ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားမွဳရွိရမယ္၊”ဟုဆိုျပီ သူ၏ ဇနီးေခ်ာေလးမရွိခိုက္ ထန္းေခါက္ဖာေလးကို သြားေရာက္ဖြင့္ၾကည့္ေလသည္၊ ဤတြင္ အမ်ိဳးသားေလဟာ
“ေအာ္ ငါ့ဇနီးသည္ဟာ ငါ့ကို မခ်စ္ဖူး၊ ဒီထန္ေခါက္ဖာအတြင္းက အမ်ိဳးသားေလးနဲ႔ခ်စ္ေနၾကာတာကိုး”ဟု သူ၏ ဇနီးသည္အေပၚ တစ္မ်ိဳးထင္သြားေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ အလြန္အင္မတန္မွ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေခၚႏိုင္၊ မေျပာႏိုင္ျဖစ္သြားၾကသည္။ ထိုေခတ္ထိုကာလက ရြာအတြင္း ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ရွင္းေပးျမဲျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ထုိျပႆနာသည္လည္း ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံေရာက္ရွိသြားသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေမးစီစစ္ေလသည္၊ ေကာင္မေလးက သူ၏ ေယာကၤ်ားသည္ ထန္းေခါက္ဖာအတြင္းက ေကာင္မေလးႏွင့္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ ထားေလသည္၊ ေကာင္းေလးကလဲ သူ၏ ဇနီးဟာ ထန္းေခါက္ဖာအတြင္းက ေကာင္ေလးႏွင့္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္သည္ ထန္းေခါက္ဖာအတြင္း ထိုဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ေျပာသလို ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးရွိ မရွိဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္၊ ဖြင့္ၾကည့္ျပီးေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္
“ေအ မင္းတို႔ေျပာေတာ့ ဒီထန္းေခါက္ဖာအတြင္းမွာ ေကာင္းေလးရွိတယ္၊ ေကာင္းမေလးရွိတယ္နဲ႔ ၊ ငါေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ငါ့ဆရာသမားဓာတ္ပံုဘဲေတြ႔ပါတယ္ကြယ္၊ ဟုေျပာျပီး ထိုဓာတ္ပံုကို သိမ္းကာ၊ ထိုဇနီးေမာင္ႏွံနွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သည္းခံရမယ္၊ နားလည္ခြင့္လႊတ္ရမယ္၊ ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ေနရမယ္၊ ဆံုးမျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ေလေတာ့သည္၊ဆရာေတာ္၏ လက္အတြင္းသို႔ ထုိထန္း ေခါက္ဖာႏွင့္ မွန္ကေလးတို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွစ၍ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးတို႔သည္လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ႏွင့္ေပါင္းသင္း ေနထိိုင္သြားၾကေလေတာ့သတည္း။ ဆရာေတာ္သည္ကား ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ သူ႔ဆရာ သမား၏ ဓာတ္ပံုကို အျပတ္အသတ္ကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့မည့္ဟန္ရွိပါေပသည္တကား။
0 comments:
Post a Comment