“Let us go for dinner all all all”

သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွ ဧည့္သည္မ်ားသည္ မိမိတို႔၏ သာသနတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ညစာ စားခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ သာသနတကၠသိုလ္မွ အရာရွိတစ္ေယာက္သည္ ထိုဧည့္မ်ားကို ထမင္းစားဖတ္ရန္ေရာက္ရွိလာသည္။ သာသနတကၠသိုလ္မွ စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ားက ထိုအရာရွိၾကီးကို အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္ဟု ယူဆထားၾကသည္။ ထိုအရာရွိၾကီးမွလည္း သူအဂၤလိပ္စာတတ္ေၾကာင္းကို သံဃာေတာ္မ်ားကို သိေစခ်င္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ အေဆာင္ (၂၁)တြင္ တည္းေနေသာ ဧည့္သည္မ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း က်ယ္ေလာင္စြာ ဖိတ္မႏၱကျပဳေလသည္။
“let us go for dinner all all all”
ထိုအရာရွိၾကီး၏ ညစာစားေသာက္ရန္ ပင့္ဖိတ္ေသာအသံကို ၾကားၾကရေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဟားတိုက္၍ ရယ္ၾကေလသည္။
ေနာက္ရက္ညေနခင္း ထိုအရာရွိၾကီးသည္ ဧည့္သည္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ရန္ေရာက္လာတိုင္း ထိုအရာရွိၾကီးသည္ ဧည့္သည္မ်ားကို ညစာစားသံုးဘို႔ရန္ မဖိတ္ခင္ ထိုဧည့္သည္မ်ားအေဆာင္ႏွင့္ နီးကပ္လွ်က္ ေနထိုင္သီတင္းသံုးေတာ္မူေသာ သံဃာေတာ္တစ္ပါးက
”Let us go for dinner all all all” ေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။ ထိုသို႔ အရာရွိၾကီးလာတိုင္း သံဃာေတာ္မ်ားက ေအာ္ေနေသာေၾကာင့္ ထိုအရာရွိၾကီးလည္း ကိုယ္တိုင္မလာရဲေတာ့ဘဲ သူ႔တပည့္တေယာက္ကို ဖိတ္မန္ခိုင္းေလေတာ့သတည္း။

“ဒါလားကြ တရားသမား”

တစ္ႏွစ္က မိမိသည္ ရြာတြင္ ၀ါဆိုခဲ့သည္။ မိမိ ရြာတြင္ ၀ါဆိုေသာ ႏွစ္၌ အိမ္မွ စပါးခင္းသည္ ထူးထူးျခားျခား ေကာင္းမြန္ေနသည္။ မိမိ၏ ေဆြမ်ိဳးအခ်ိဳ႕ကပင္
“ဦးဇင္း ဒီႏွစ္ ရြာမွာ ၀ါဆိုလိုက္မွ ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ စပါးခင္းကလဲ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဦးဇင္းနဲ႔ ကံစပ္တယ္ ထင္တယ္“ ဟု ေျပာဆိုလာၾကသည္။ အဲဒီကဲသို႕ေဆြမ်ိဳးေတြက ေျပာလာေတာ့ မိမိသည္ပင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္
“ေအာ္ ငါဟာ ေရွးဘုန္းေရွးကံ နည္းဟန္မတူဘူး”ဟု အထင္ၾကီးမိခဲ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ မိမိတို႔၏ စပါးခင္းေတြလည္း မွည့္ျပီျဖစ္၍ ေႏြးစပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္လာျပီ ျဖစ္သည္။ ၀ါေခါင္လေလာက္ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ မိမိ၏ မိခင္ၾကီးအမွဴးျပဳေသာ မိသားစုအားလံုး စပါးရိတ္သိမ္းၾကသည္။ စပါးမ်ားနယ္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး စပါးပံုၾကီး သည္ အိမ္ေရွ႕ထည္းထည္းၾကီးပါ၊ မိမိသည္ပင္ ထိုစပါးပံုၾကီးၾကည့္ကာ
“အင္း ဒီႏွစ္ အိမ္က မယ္ေတာ္ၾကီးေတာ့ စပါးေတြ ေတာ္ေတာ္ရမွာ၊ သကၤန္းအေကာင္းစာ တစ္စံုေလာက္ေတာ့ ၀ယ္ခိုင္းရအံုးမယ္” ဟု ေက်ာင္းကေန စိတ္ကူးယဥ္ေနမိသည္။ အိမ္က မိသားစုေတြလဲ စပါးမ်ားကို စပါးက်ည္ ထဲတြင္ ထည့္ဘို႔၇န္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ကုကၠိဳစုရြာမွ ဦးဓာတ္ျပားတစ္ေယာက္ ႏြားလွည္းၾကီးႏွင့္ အိမ္ေရာက္လာသည္၊ ျပီေတာ့ မိမိ၏ မယ္ေတာ္ၾကီးကို
“ေဒၚၾကည္ခင္ေရ ေျပာရမွာေတာ့ အားနားပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားသား ေအာင္ျမင္႔ရွိန္ ဂ်င္ထိုးတယ္၊ ဂ်င္ရွဳံးတံုးက က်ဳပ္ဆီက ေငြခ်ီတယ္ေလ၊ စပါးေပၚရင္ ေပၚသမွ် စပါးအားလံုးနဲ႕ ဆပ္ပါ့မယ္ေျပာလို႔ က်ဳပ္လဲ သူ႔ကို ေငြခ်ီး လိုက္တယ္။ ယခုထြက္မယ့္ စပါးအားလံုး လာယူတာပါပဲဗ်ာ၊” ဟု ေျပာေလသည္။ အိမ္သားအားလံုးလဲ ေဒါသ ထြက္ထြက္ႏွင့္ စပါးအားလံုးေပးလိုက္ရသည္။ ညအခါမွာေတာ့ အိမ္သားအားလုံုးႏွင့္ ကိုေအာင္ျမင့္ရွိန္(မိမိ၏ အသံုးမက်ေသာ တတိယေျမာက္အကို)တို႔ အၾကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ မိမိသည္ ဆရာသမားႏွင့္ စကားေျပာေနသည္၊ထုိသတင္းကို ရြာအတြင္းမွ ေမာင္ေက်ာ္မင္းၾကည္လာေျပာသျဖင့္ မိမိႏွင့္ မိမိ၏ ဆရာသမားတို႔ သိၾကရသည္။ မိမိဆရာသမားကပင္
“လိုက္သြားကြာ ေမာင္ဇ၀န၊ အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ ေနာင္ ဂ်င္၀ိုင္း(ေလာင္းကစားတစ္မ်ိဳး)ကို မသြားႏိုင္ေအာင္ ေျခေထာက္က်ိဳးေအာင္ ရိုက္ခ်ိဳးခဲ့၊ ျပီးမွ လုပ္ေကၽြးရင္ ေကၽြးရပါေစ၊” ဟု မိန္႔ၾကားေလသည္။သို႔ျဖစ္၍ မိမိလည္း ေဒါသျဖစ္ျဖစ္ႏွင့္ ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ကာ အိမ္သို႔ လိုက္သြားေလေတာ့သည္၊ အိမ္ေရာက္သြားေသာအခါ
“ဘယ္မလဲ မိဘကို ဒုကၡေပးတဲ့ အသံုးမက်တဲ့ေကာင္! ေနာင္ ဂ်င္း၀ိုင္း မသြားႏိုင္ေအာင္လို႔ ေျခေထာက္ကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္မယ္”ဆိုျပီး အိမ္ထဲကို ေျပး၀င္သြားသည္၊ ေဘးမွ လူၾကီးမ်ားက ၀ိုင္းတားသျဖင့္ အကိုျဖစ္သူထံကို မေရာက္လိုက္ပါ၊ မိမိသည္ မရုိက္ရေသာ္လည္း ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းေနမိခဲ့သည္။ ထိုအခါ အကိုျဖစ္သူ အမူးသမားသည္
“ဒါေလာက္ေတာင္ ေဒါသၾကီးေနတာ၊ ဒါလားကြ တရားသမား” ဟု မိမိကို လူအမ်ားထဲတြင္ ျပန္၍ ေအာ္လိုက္ ေလသည္။ထိုအခါ မိမိစဥ္းစာမိသည္ကေတာ့
“ေအာ္ အမူးသမားပါစပ္ကလဲ တရားစကားထြက္ေသးသားပဲ၊ ငါကိုယ္တိုင္ကလဲ ေဒါသနဲ႔ သြားျပီး ဆံုးမမိတာကိုး၊” ဟု ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္သာလွ်င္ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု အတိအက် ခ်လိုက္မိသည္ကေတာ့ ေနာင္ အမူးသမားမ်ားကိုေတာ့ ေ၀ရာမဏိ၊ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ၾကဥ္ ပါ၏။ “ေဒါသႏွင့္ ျပဳလုပ္ေသာ အမွဳသည္ကား ဘယ္ေသာခါမွ် မေအာင္ျမင္ပါတကား” ဟု ဓမၼသံေ၀ဂ လည္း ရလိုက္ ပါျပီ။

“ထိုအိလက္(Toilet)”

ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယကဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ မိမိတို႔၏ မႏၱေလးတကၠသိုလ္၊ အဂၤလိပ္စာဌာနမွ ဆရာ ေတာ္တစ္ပါးသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ ဗုဒၶဘာသာအဖြဲ႔အစည္းတစ္ဖြဲ႔၏ ပင့္ဖိတ္ခ်က္အရ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသုိ႔ ၾကြသြား ေတာ္မူၾကသည္။ ထိုဆရာေတာ္မ်ားအဖြဲ႔သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံေလဆိပ္၌ ဂ်ပန္ေလယာဥ္ကို ေစာင့္ၾကရသည္၊ ထိုသို႔ ေစာင့္ေနစဥ္ သက္ေတာ္အၾကီးဆံုး ၀ါေတာ္အၾကီးဆံုး ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ က်င္ငယ္သြားလိုသည္၊ ဆရာ ေတာ္ၾကီးသည္ အဂၤလိပ္စကားကလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ အနီးရွိ မိမိတို႔တကၠသိုလ္မွ ဂ်ပန္စကား အဂၤလိပ္ စကားေျပာတတ္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ကို
“ဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္ က်င္ငယ္သြားခ်င္တယ္၊ အိမ္သာက ဘယ္နားေနမွန္းလဲ မသိဘူး၊ အဲဒါလိုက္ ပို႔ပါအံုးဘုရား” ဟူ၍ အကူအညီေတာင္းလာသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ မိမိတို႔တကၠသိုလ္မွ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္လည္း အားၾကိဳးမာန္တက္
“ေအာ္ ဆရာေတာ္ ရပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လိုက္ပို႔ပါမယ္” ဟုဆိုကာ ဆရာေတာ္ၾကီးကို လက္တြဲ ေခၚသြား ကာ အိမ္သာသို႔ လိုက္ပို႔ေလေတာ့သည္။ အိမ္သာသို ေ၇ာက္ေသာအခါ
“ဆရာေတာ္ဘုရား အိမ္သာကို အဂၤလိပ္လို ထုိအိလက္(Toilet)လို႔ေခၚပါတယ္ဘုရား၊ ဆရာေတာ္တို႔က ႏိုင္ငံျခား မၾကာ မၾကာ ၾကြရမွာဆိုေတာ့ တခါတည္းသာ မွတ္ထားပါေတာ့ဘုရား” ဟုမိမိတို႔ တကၠသိုလ္မွ ဆရာေတာ္သည္ ထုိႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယကဆရာေတာ္ၾကီးကို အိမ္သာကို လိုက္ပုိ႔ရံုမွ်က အဂၤလိပ္ အိမ္သာကိုပါ သင္ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးလဲ “အိမ္သာ ဆိုတာ အဂၤလိပ္လို႔ ထုိအိလက္”ဟု မွတ္ထားေလေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ ထိုဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသည္ သာသနာေရး ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ မိမိတကၠသိုလ္ သို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးေရာက္လာသည္ျဖစ္၍ တကၠသိုလ္တက္ေနေသာ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ တပည့္သည္ သူ႔၏ ဆရာသမားဆရာေတာ္ၾကီးကို သြားေရာက္ျပဳစုသည္၊ ထို႔သို႔ ျပဳစုေနစဥ္ ဆရာေတာ္ၾကီးက
“ေမာင္ပဇင္း 'ထိုအိလက္'ထဲမွာ ေထြးခံရွိတယ္၊ သြားယူစမ္းကြယ္”ဟု မိန္႔ၾကားေလသည္၊ ထိုအခါ တပည့္ျဖစ္သူက
“ဆရာေတာ္ 'ထုိအိလက္' ဆိုတာ ဘာေျပာတာလဲဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ နားမလည္းဘူးဘုရားဟု ျပန္လည္ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားေလသည္၊ဤတြင္ဆရာေတာ္ၾကီးက
“မင္းကလဲ တကၠသိုလ္တက္ေနျပီ 'ထုိအိလက္'ေတာင္မသိဘူး၊ ထိုအိလက္ဆိုတာ အိမ္သာကို ေျပာတာကြာ”ဟု ရွင္းျပေလသည္။ထိုအခါမွ တပည့္ေတာ္ျဖစ္သူက
အိမ္သာကို 'ထိုအိလက္' အသံထြက္တယ္လို႔ ဆရာေတာ္ကို ဘယ္သူေျပာလဲဘုရား”ဟုေမးျမန္းေလသည္၊ ထိုအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက
မင္းတို႔ တကၠသိုလ္က အဂၤလိပ္စာဌာနက ဆရာေတာ္( )က ေျပာတာပါဗ်ာ”ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္၊ ထုိအခါမွ တပည့္ျဖစ္သူက
“ဆရာေတာ္ဘုရား အိမ္သာ(toilet)ကို ထိုအိလက္လို႔ အသံမထြက္ပါဘူးဘုရား၊ အိမ္သာ(toilet)ကို တိြဳင္းလက္ သို႔မဟုတ္ ထြိဳင္းလက္လို႔ အသံထြက္ပါတယ္ဘုရား”ဟု တပည့္ျဖစ္သူက အသံထြက္မွန္ကို သင္ျပေပးလိုက္ေလ ေတာ့သတည္း။တကၠသိုလ္မွ မိမိတို႔၏ ဆရာသမား၏ အသံထြက္ကိုလဲ မွားသည္ဟု မည္သူမွ် မေျပာႏိုင္ပါ၊ Toiletကို ပုဒ္ခြဲလိုက္ေသာ္ toကို ထို၊ i က ိုအိ၊ let ကို လက္ဟူ၍ ျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။
(`ဤစာမ်က္ႏွာ၏ အဆံုးတြင္ older posts ကို ႏွိပ္လိုက္ပါ ပံုျပင္မ်ားစြာကို ေတြ႔ပါလိမ့္မည္)

“အို ဒကာမ ဒကာမအေပါင္းတို႔”

တစ္ခါက ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕နယ္အတြင္းက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးပ်ံလြန္ေတာ္မူသြား သည္၊ ထုိရြာမွ လက္ေထာက္ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားသည္ တက္ညီလက္ညီ ဆရာဒကာ ညီညြတ္တိုင္ပင္ကာ ဆရာေတာ္၏ စ်ာပနပြဲကို ဇာတ္ပြဲၾကီးမ်ားႏွင့္ စီကားသိုက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပၾကသည္၊ ပထမေန႔ ဇာတ္မကမီ ထိုရြာသားစစ္စစ္ျဖစ္ေသာ အျခားအရပ္တြင္ ေက်ာင္းထိုင္ေနေသာ ဆရာေတာ္ဦး၀ါယမ သည္ ဇာတ္စင္ေပၚတက္၍ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရန္မျဖစ္ရန္ ေအးေဆးစြာ ၾကည့္ရန္ ၾသ၀ါဒစကားေျပာၾကားရမည္ျဖစ္သည္၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ါယမသည္ ပရိသတ္ကို အလြန္ေၾကာက္ တတ္သည္၊ သူသည္ အထက္က ဆရာေတာ္မ်ား ရပ္ရြာလူၾကီးမ်ား၏ တိုက္တြန္းေလွ်ာက္ထားခ်က္ေၾကာင့္သာ မလႊဲမေရွာင္သာ၍ လုပ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္ဦး၀ါယမသည္ ဓားကို ကိုင္လွ်က္ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္အတြင္းမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္၊ ထိုစဥ္ ပရိသတ္အတြင္းမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက
“အဲ ဦးဇင္း ၀င္းေမာင္ၾကီးေတာ္ ဘယ္တံုးက ၾကြလာတယ္မသိဘူး၊” ဟု ေျပာဆိုၾကသည္၊ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသား မ်ားကလည္း
“ဟ ဦးဇင္း ၀င္းေမာင္ၾကီး ဘယ္တံုးက ျပန္ၾကြလာတယ္ မသိဘူး၊ လက္ထဲမွာလဲ ဓါးၾကီးနဲ႔ ၊ ဒီေန႔ညေတာ့ အျပတ္ၾကမ္းမယ္နဲ႔တူတယ္”၊ ဟု ေျပာင္သလိုလိုႏွင့္ ေျပာဆိုၾကသည္၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ါယမသည္ ထိုကဲသို႔ေသာ ေျပာင္ေလွ်ာင္ေသာ အသံမ်ားကို ၾကားေလေလ ေၾကာက္လဲေၾကာက္ ရွက္လဲရွက္ ေဒါသလဲထြက္ျဖစ္ရေလ သည္၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆရာေတာ္ဦး၀ါယမသည္ ဇာတ္စင္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ဇာတ္စင္ေပၚေရာက္ေသာအခါ လက္တစ္ဖက္က ဓားကို ကိုင္သည္၊ တျခားလက္တစ္က မိုက္ကို ကိုင္လွ်က္ ေအာက္ပါအတိုုင္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ေလသည္၊
“အို ဒကာမ ဒကာမအေပါင္းတို႔ ယေန႔ညေတာ့ ဆူမယ္မၾကံနဲ႔၊ ဆူလို႔ကေတာ့ ဒီဓားသာ ၾကည့္” ဟု ရဲ၀န္႔ျပတ္သားစြာ မိန္႕ၾကားေတာ္မူလိုက္ေလသည္၊ သို႔ေသာ္ “အို ဒကာ ဒကာမအေပါင္းတို႔” ဟူ၍ ေျပာရမည့္ အစား “အို ဒကာမ ဒကာမအေပါင္းတို႔”ဟူ၍ မွားျပီး ေျပာလို္က္ေသာအခါ ပရိတ္သတ္က မေၾကာက္သည့္အျပင္ ဟားတိုက္ကာ ရယ္ၾကေလေတာ့သည္၊ ဆရာေတာ္သည္ ပရိသတ္၏ တဟားဟားရယ္လိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေခါင္းကို ငိုက္စိုက္ခ်လွ်က္ ဇာတ္စင္ေနာက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္သြားရာ ဇာတ္စင္ေဒါင့္က ကားလိပ္ၾကိဳးႏွင့္ ဆရာေတာ္၏ လည္ပင္းကို ခ်ိတ္ေနေလေတာ့သည္၊ ဆရာေတာ္၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္၍ ပရိသတ္ၾကီးသည္ အူလွိဳက္သဲလွိဳက္ ရယ္ၾကရေလေတာ့သတည္း။ မိမိေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္ကား
“ေအာ္ ဒီေန႔ညေတာ့ ဆရာေတာ္ဦး၀ါယမလုပ္ပံုနဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ေတြေတာ့ ငိုရေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္”။ ဟူ၍သာ ျဖစ္သတည္း။

“အလကားရေသာ မက်ည္းရြက္ကို ခူးေရာင္း၍ အရွဳံးေပၚသူ”

မိမိတို႔၏ အညာေဒသသည္ ေႏြရာသီေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ အလြန္ပူသည္၊ အသက္အရြယ္ၾကီးမားေသာ အဘိုးအ ဘြားမ်ားသည္ကား အညာေႏြ၏ ပူျပင္းေသာ ဒဏ္ကို အလူးအလဲ မခ်ိမဆံ့ ခံစားၾကရသည္၊ ေႏြရာသီေရာက္ လွ်င္ မိမိတို႔၏ အဘိုးအဘြားမ်ားသည္
“အမေလး ပူလိုက္တာ ေရေႏြးအိုးထဲ ျပဳတ္ထားသလိုပဲ၊ အိုက္ျပဳတ္ၾကီးပဲ၊ မိုးကလဲ မရြာဘူး၊”ဟူ၍ စသည္ျဖင့္ ညည္းညဴၾကေလသည္၊သို႔ေသာ္ မိမိသည္ကား လူငယ္ပီပီ ေႏြရာသီကို ေမွ်ာ္သည္၊ ေႏြရာသီကို ေပ်ာ္သည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေႏြရာသီတြင္ မက်ည္းရြက္မ်ားႏုသည္၊မိမိသည္ ငယ္စဥ္က ေႏြရာသီတြင္ ႏုေသာ မက်ည္းရြက္ကို ခူးေရာင္းရေသာေၾကာင့္ေပတည္း၊ ၊ ပူျပင္းေသာ ေႏြရဲ႕ဒဏ္ကိုလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပါ၊ ငယ္ရြယ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္အားေလွ်ာ္စြာ ပူသည္ကုိပင္ မသိႏိုင္ခ့ဲပါ၊ ေႏြရာသီမွာ မိမိသည္ အေဖာ္မ်ားႏွင့္အတူ မက်ည္ရြက္ခူးေရာင္းျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့သည္၊ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္၊ အခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းခေလးမ်ားသည္လည္း ထိုမက်ည္ရြက္ခူးေရာင္းျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္၊ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။မိမိတို႔သည္ ထိုခူး၍ ရေသာ မက်ည္းရြက္မ်ားကို ရြာထဲလွည့္၍ ေရာင္းၾကသည္၊ တစ္ေန႔ မိမိတို႔သည္ မက်ည္းရြက္ေရာင္း၍ ျပန္လာသည္၊ လမ္းတြင္ မက်ည္းရြက္ဗန္းၾကီးေခါင္းေပၚရြက္လာေသာ မာမာေအးကို ေတြ႔ေလရာ မိမိက
“ဟ မာမာေအး နင္မက်ည္းရြက္ေတြ ေရာင္းမကုန္ေသးဘူးလား၊ ဘယ္သူမွ ၀ယ္သူမရွိေသးဘူးလား၊ ”ဟု ေမးလိုက္ေလသည္၊ ထိုအခါ မာမာေအးက
“ကိုခင္ေမာင္၀င္းကေတာ့ ငါ့ကို တမတ္နဲ႔ ေရာင္းမလား”၊လို႔ ေမးပါတယ္၊ ၀ယ္ပါတယ္၊ နည္းလို္႔ မေရာင္းေတာ့ ဘူး၊ ကူမဲေစ်းပဲ သြားေရာင္းေတာ့မယ္၊ ေစ်းမွာေရာင္းရင္ ငါးမူးေလာက္ေတာ့ ရမွာဟ”ဟူ၍ ေျပာသြားရွာသည္၊ သို႔ႏွင့္ မာမာေအးသည္ သူခူးထားေသာ မက်ည္ရြက္ကို နံနက္ေစာေစာထျပီ ေစ်းသြားေရာင္းသည္၊ မာမာ ေအးတစ္ေယာက္ ေန႔လည္ တစ္နာရီေလာက္မွာ ငိုယိုျပီး ျပန္လာသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ရြာမွ လူၾကီးမ်ားက သူမ ငိုျပန္လာရျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ေမးၾကေလသည္၊ သူမသည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းျပေလသည္။
“က်မ နံနက္ေစာေစာ ကူမဲေစ်းထဲမွာ လမ္းေဘးခ်ျပီး မက်ည္းရြက္ကို ေရာင္းေနတာ၊ မက်ည္ရြက္က မေရာင္း ရေသးဘူး၊ ေသခ်င္းဆိုး ေစ်းေကာက္က ေရာက္လာတယ္ ၊ေစ်းေကာက္ကို ေပးစရာပိုက္ဆံမရွိတာနဲ႕ သူမ်ားဆီ ကို ပိုက္ဆံသြားခ်ီးေနတံုး ရုတ္တရက္ ေစ်းထဲႏြားတစ္အုပ္၀င္လာျပီး၊ က်မ မန္က်ည္းရြက္ဗန္းကို တက္နင္းသြား တယ္ ဘၾကီးတို႔ရယ္” ေျပာကာ မာမာေအးတစ္ေယာက္ သနားသဖြယ္ ေအာ္ငိုရွာေလေတာ့သတည္း။
ဤသည္ကား အလကားရေသာ မက်ည္းရြက္ကို ခူးေရာင္း၍ အရွဳံးေပၚေသာ မိမိတို႔၏ရြာမွ မာမာေအး၏ ျဖစ္ရပ္ မွန္ ဇာတ္လမ္းအစစ္ေပတည္း။

“မွန္ကို မျမင္ဖူးသူမ်ား”

တခါက အထက္အညာမွာ ရခါစ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္တို႔ရွိၾကေလသည္၊ သူတို႔သည္ မဂၤလာေဆာင္စဥ္က အမ်ိဳးသား၏ မိဘမ်ားဘက္မွ အိမ္တစ္လုံုးရသည္၊ ျပီးေတာ့ အတြင္း၌ မွန္တစ္ခ်ပ္ပါ၀င္ေသာ ထန္းေခါက္ဖာတစ္လံုးကို အေမြရၾကေလသည္။ တစ္ေန႔ အမ်ိဳး သားေလးသည္ ထိုထန္ေခါက္ဖာေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္သည္၊ သူသည္ အတြင္း၌ ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္ကို ထူးျခားစြာေတြ႔ရေလသည္၊ သူသည္ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ ျမင္ဖူးေလေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနေလသည္၊သူသည္
“ေအာ္ အလြန္အင္မတန္မွ ေသးငယ္ေသာ ထန္းေခါက္ဖာေလးအတြင္းမွာ ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္လိုမ်ား ၀င္ေန ပါလိမ့္၊ အသက္ရွဳမၾကပ္ဘူးလားမသိ၊ ေအာ္ ငါ့ရဲ႕မိဘေတြကမ်ား ဘယ္လိုပညာေတြနဲ႔ ဒီေကာင္းေလးကို ထည့္ထား တယ္မသိ၊”ဟု စဥ္းစားေနေတာ့သည္၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒီထန္ေခါက္ဖာအတြင္းမွ ေကာင္ေလးကိုဘဲ လာၾကည့္ေနသည္၊သူ၏ ရခါစ ဇနီေလးကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ဇနီးသည္ကလည္း ရိပ္မိလာသည္။ သူမ သည္လည္း
“ငါ့ေယာက်ၤားေတာ့ ေန႔ရွိသေရြ႕ ဒီထန္းေခါက္ဖာေလးကိုဘဲၾကည့္ေနတာ၊ ငါ့ကိုလဲ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး၊ ဒီထန္း ေခါက္ဖာေလးဟာ တစ္ခုခု ထူးျခားမွဳေတာ့ရွိရမယ္”ဟု စဥ္းစားကာ သူမ၏ အမိ်ဳးသားအျပင္သြားစဥ္ ထန္းေခါက္ ဖာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးသည္
“ေအာ္ ငါ့ေယာက်ၤားဟာ ငါ့ကို ဂရုမစိုက္တာ ဒီအတြင္းက အမ်ိဳးသမီးေလးန႔ဲခ်စ္ေနလို႔ဘဲ၊ ဟုေတြးေတာကာ ငိုယိုပါေတာ့သည္။ သူမ၏ အမ်ိဳးသားကိုလဲ တိုက္ရိုက္မေျပာ၀န္႔ေပ၊ ဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေလးသည္ သူမ၏ ေယာက်ၤားကိုလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ ေန႔စဥ္ ထန္းေခါက္ဖာေလးအနီးမွာ ထိုင္၍ ေငးမွိဳင္ေနေတာ့သည္၊ အမ်ိဳးသားေလးကလည္း
“ငါ့ ဇနီး ခုတေလာ ငါ့ကိုလဲ ဂရုမစိုက္၊ ထန္းေခါက္ဖားေလးနား သြားကာ ထိုင္ထုိင္ေနတယ္၊ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားမွဳရွိရမယ္၊”ဟုဆိုျပီ သူ၏ ဇနီးေခ်ာေလးမရွိခိုက္ ထန္းေခါက္ဖာေလးကို သြားေရာက္ဖြင့္ၾကည့္ေလသည္၊ ဤတြင္ အမ်ိဳးသားေလဟာ
“ေအာ္ ငါ့ဇနီးသည္ဟာ ငါ့ကို မခ်စ္ဖူး၊ ဒီထန္ေခါက္ဖာအတြင္းက အမ်ိဳးသားေလးနဲ႔ခ်စ္ေနၾကာတာကိုး”ဟု သူ၏ ဇနီးသည္အေပၚ တစ္မ်ိဳးထင္သြားေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ အလြန္အင္မတန္မွ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေခၚႏိုင္၊ မေျပာႏိုင္ျဖစ္သြားၾကသည္။ ထိုေခတ္ထိုကာလက ရြာအတြင္း ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ရွင္းေပးျမဲျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ထုိျပႆနာသည္လည္း ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံေရာက္ရွိသြားသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေမးစီစစ္ေလသည္၊ ေကာင္မေလးက သူ၏ ေယာကၤ်ားသည္ ထန္းေခါက္ဖာအတြင္းက ေကာင္မေလးႏွင့္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ ထားေလသည္၊ ေကာင္းေလးကလဲ သူ၏ ဇနီးဟာ ထန္းေခါက္ဖာအတြင္းက ေကာင္ေလးႏွင့္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္သည္ ထန္းေခါက္ဖာအတြင္း ထိုဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ေျပာသလို ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးရွိ မရွိဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္၊ ဖြင့္ၾကည့္ျပီးေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္
“ေအ မင္းတို႔ေျပာေတာ့ ဒီထန္းေခါက္ဖာအတြင္းမွာ ေကာင္းေလးရွိတယ္၊ ေကာင္းမေလးရွိတယ္နဲ႔ ၊ ငါေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ငါ့ဆရာသမားဓာတ္ပံုဘဲေတြ႔ပါတယ္ကြယ္၊ ဟုေျပာျပီး ထိုဓာတ္ပံုကို သိမ္းကာ၊ ထိုဇနီးေမာင္ႏွံနွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သည္းခံရမယ္၊ နားလည္ခြင့္လႊတ္ရမယ္၊ ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ေနရမယ္၊ ဆံုးမျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ေလေတာ့သည္၊ဆရာေတာ္၏ လက္အတြင္းသို႔ ထုိထန္း ေခါက္ဖာႏွင့္ မွန္ကေလးတို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွစ၍ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးတို႔သည္လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ႏွင့္ေပါင္းသင္း ေနထိိုင္သြားၾကေလေတာ့သတည္း။ ဆရာေတာ္သည္ကား ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ သူ႔ဆရာ သမား၏ ဓာတ္ပံုကို အျပတ္အသတ္ကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့မည့္ဟန္ရွိပါေပသည္တကား။

“ရွဳံးျခင္းရွဳံး မဟာျမတ္မုနိဘုရားသာရွဳံး“

တစ္ခါက ေတာမွ ဒါယကာၾကီးတစ္ေယာက္သည္ မဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီးကို ဖူးရန္ မႏၱေလးျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာ သည္၊ သူသည္ မဟာျမတ္မုနိဘုရားဖူးရန္ႏွင့္ ဘုရားၾကီးကို ေရႊသကၤန္းကပ္ရန္ျဖစ္သည္၊သူသည္ ဘုရားၾကီး အေရွ႕မုခ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနသည္၊ ဤသည္ကိုသိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ သည္ သူမ၏ ဆိုင္အတြင္းမွ ထြက္လာျပီး အဘိုးၾကီးကို သြားေရာက္ႏွဳတ္ဆက္ေလသည္၊
“အဘိုး ဘယ္ကလာတာလဲ ၊ ဘယ္မွာတည္းမွာလဲ ၊ ဘာကိစၥျဖင့္ ဒီကိုလာတာလဲ” ေမးေလသည္။ထိုအခါ အဘိုးၾကီးသည္
“ငါ့ေျမးေရ အဘုိးက ေတာက လာတာ၊ ဘုရားဖူးရင္း ေရႊသကၤန္းကပ္ရင္းေပါ့။” ဟုေျဖၾကားေလသည္။ ထိုအခါ အမ်ိဳးသမီေလးက
“အဘုိး ေရႊသကၤန္းကပ္ရင္ သမီးတို႔ဆိုင္မွာဘဲ ရႏိုင္ပါတယ္၊ သမီးတို႔ဆိုင္မွာ တည္းလို႔လဲရပါတယ္၊ သမီးတို႔က ထမင္းလဲ ေကၽြးအံုးမွာပါ” ဟု ေျပာသျဖင့္ အဘိုးၾကီးလဲ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလး ေခၚရာေနာက္ပါသြားေလသည္၊ ထိုအ မ်ိဳးသမီးေလး၏ ဆိုင္၌ တစ္ညတည္း၍ ေငြ (၄၀)က်ပ္တန္ေရႊဆိုင္းတစ္ဆိုင္းကိုလည္း ထိုဆိုင္မွ ၀ယ္ခဲ့ေလသည္၊ ထုိေခတ္ ထိုအခါက ၄၀က်ပ္သည္ အလြန္အင္မတန္မွ တန္ဖုိးၾကီးလွေလသည္၊ ထုိအဘိုးၾကီသည္ ထုိေရႊဆိုင္းတစ္ဆိုင္းကို မဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီးကို သြားေရာက္ ကပ္လွဴေလသည္၊ ထိုေနာက္ သူသည္ မႏၱေလးမွ ရြာသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္၊ သူသည္ ရြာေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္းဘဲ သားသမီးမ်ားကို အမ်ိဳးသမီး ကေလးတစ္ေယာက္၏ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ တည္းခဲ့ေၾကာင္း၊ ျပီးေနာက္ ေရႊဆိုင္းတစ္ဆိုင္းကိုလည္း ထိုအမ်ိဳး သမီးကေလးဆိုင္မွ ၀ယ္ယူ၍ မဟာျမတ္မုနိဘုရားကို လွဴဒါန္းခဲ့ေၾကာင္း ၀မ္းသာအားရ ေျပာၾကားေလသည္။ ဤတြင္ သမီးအၾကီးက
“အေဖ ေရႊဆိုင္း တစ္ဆိုင္းဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရသလဲ”ဟူ၍ ေမးေလသည္၊ ထိုအခါ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ေအး ေရႊဆိုင္းတစ္ဆိုင္းကို (၄၀)က်ပ္ေပးခဲ့ရတယ္”ဟု ေျပာၾကားေလသည္၊ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အေျဖစကားကို ၾကားရေသာအခါ သမီးမ်ားက
“အေဖေတာ့ အလိမ္ခံလိုက္ရျပီ၊ ေရႊဆိုင္တစ္ဆိုင္းမွ အလြန္ဆံုး ၃၀ က်ပ္ဘဲေပးရတယ္၊”ဟူ၍ ေျပာၾကေလ သည္။ ဤတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူက
“ငါကေတာ့ ေလးဆယ္က်ပ္ တန္ေရႊဆိုင္းတစ္ဆိုင္းေပးပါ၊ ဘုရားၾကီးလွဴဒါန္းခ်င္လို႔ပါ ”လို႔ေျပာတာဘဲ၊ သူတို႕ ညာတာေတာ့ ငါလဲဘယ္သိမလဲ၊ ငါကေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလး အိမ္မွာ တစ္ညအိပ္ခဲ့ရတယ္၊ ထမင္းႏွစ္ ႏွပ္စားခဲ့ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါကေတာ့ မရွဳံးဘူး၊ ရွဳံးျခင္းရွဳံး မဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီးသာ ရွံဳးတယ္ေဟ”ဟူ၍ ေျပာၾကားလိုက္ေလေတာ့သတည္း။
“

“ႏြားေက်ာင္းသား ကယ္ေပလို႔သာေပါ့”

တစ္ခါက ဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ တရားေဟာေနသည္၊ ထိုဆရာေတာ္သည္ သူေဟာေသာ တရားကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေပ၊ လည္ထြက္ေနသည္၊ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားပင္ က်လာသည္၊ ေဘးမွ ႏြားေက်ာင္းရင္း တရားနာေနေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ထိုဆရာေတာ္၏ အေျခအေနကို ရိပ္မိလာသည္၊
“ ဒီဆရာေတာ္ေတာ့ တရားလည္ေနတယ္၊ တရားကိုလည္း အဆံုးသတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေပ၊ ငါ့ကယ္မွ ရေတာ့မယ္၊ ငါမကယ္ရင္ေတာ့ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္ေတာ့မည္၊” ဟု စဥ္းစာကာ အနီးအနားရွိ ေကာက္ရိုးပံုကုိ မီးရွိဳ႕လိုက္ေလသည္၊ ျပီးေနာက္ သူသည္
“မီးဗ်ိဳ႕ မီးဗ်ိဳ႕”ဟု ေအာ္လိုက္ေလသည္၊ ထိုအခါမွ တရားနာပရိသတ္သည္ မီးေလာင္းသည္ ျဖစ္၍ တရားနာရာမွ ထြက္ေျပးၾကေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္သည္လည္း သူ၏လည္ေနေသာ တရားကို အဆံုးသတ္ရန္လဲ မလိုေတာ့ေပ၊ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနဲလည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ၊ မိမိစဥ္းစားမိသည္ကား
“ဆရာေတာ္သာ ဤအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိလွ်င္ ႏြားေက်ာင္းသားကို အထူးေက်းဇူးတင္ေနမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ၏ အရွက္ကို ကာကြယ္ေပးေသာေၾကာင့္ေပတည္း”ဟူ၍သာျဖစ္သည္။

“မိမိ၏ ဦးေလး ဦးခင္ေမာင္”

မိမိတို႔ရြာတြင္ စကားတတ္ေသာ ဟာသဥာဏ္ရႊင္ေသာ ဦးခင္ေမာင္ဟု အမည္ရေသာ ဒါယကာတစ္ဦး ရွိေလသည္၊သူသည္ မိမိ၏ ဦးေလးဆိုလွ်င္လညး္ မမွားပါ၊ သူသည္ အရက္ေရာင္းသည္၊ တစ္ေန႔ ကူမဲျမိဳ႕မွ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ သူထံမွ အလွဴမဂၤလာဖိတ္စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာသည္၊ သူ႔ဆီကို မေရာက္မီ တစ္ျခားသူမ်ားထံ ေရာက္ရွိသြား ေလသည္၊ ဖိ္တ္စာ၏ မ်က္ႏွာဖံုးေပၚတြင္ နာမည္ဟူေသာ ေနရာ၌ ဦးခင္ေမာင္ (UK) ဟူ၍ ေရးသား ဖိတ္မန္ထား ေလသည္၊ မသိေသာသူတို႕က ေမးၾကေလသည္၊“ ဦးခင္ေမာင္ကိုေတာ့ သိပါတယ္၊ (UK) ဆိုတာ ဘာလဲ၊ သူက အဂၤလန္ႏိုင္ငံကို သြားဖူးလို႔လား”ဟု ေမးၾကေလသည္၊ ဤတြင္သိသူမ်ားက
“UK ဆိုတာ ေရကူ၊ ေရကူဆိုတာ သူက အရက္ေရာင္းရာတြင္ အရက္ထဲ ေရးေရာထည့္၍ ေရာင္းတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ UK ေရကူဟု ေရးထည့္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း” ရွင္းျပၾကေလသည္၊ “ေအာ္ ဒီေတာ့မွ UK၏ ေလးနက္ေသာ အဓိပၸာယ္ကို သူတို႔သိၾကရသည္.၊ တစ္ေန႔ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မိမိ၏ ဦးေလး ျဖစ္သူ ဦးခင္ေမာင္သည္ ရယက လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္၊ သူသည္ ရယကလူၾကီးအလုပ္ကို လုပ္၇င္း သူ၏ သားမ်ားႏွင့္အတူေဆး သုတ္တဲ့ အလုပ္ကိုလဲ လုပ္ကိုင္ေနေလသည္၊ တစ္ေန႔ မိမိသည္ မိမိ၏ မယ္ေတာ္ခမည္းေတာ္မ်ားက လွဴတမ္းထားေသာ ဘုရားမုခ္ဦးကို ဦးခင္ေမာင္တို႔ သားအဖတေတြအား ေဆးသုတ္ခိုင္းေလသည္၊ ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးခင္ေမာင္၏ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေမာင္ထြန္းသည္ မုခ္ဦးကို ေဆးသုတ္ေနေလသည္၊ မိမိသည္လည္း ေမာင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္ စကားေျပာေနေလသည္။ ထိုခ်ိန္တြင္ ဦးေလးျဖစ္သူသည္ စာအုပ္ၾကီးကိုင္ျပီး မိမိတို႔အနားသို႔ ေရာက္လာျပီ သူ႔သားအၾကီးေကာင္ကို
“ေဟ ေမာင္ေမာင္ထြန္း! ဒီေန႔ ငါမလာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကူမဲမွာ စည္းေ၀းပြဲရွိတယ္၊ မင္းၾကည့္ျပီး မုခ္ဦးကို ေဆးေကာင္းေကာင္းသုတ္ထားလိုက္”ဟု ေျပာျပီး စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ ထြက္သြားေလသည္၊ ဖခင္ျဖစ္သူ အေ၀း ေရာက္သြားေသာအခါ သားျဖစ္သူက
“ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စာအုပ္ၾကီးကိုင္လို႔၊ စာကေတာ့ တစ္လံုးမွ မတတ္ဘူး၊” သားျဖစ္သူက ေျပာေနေလသည္၊ မိမိလဲ မေနသာေတာ့သျဖင့္
“ဟာ ေမာင္ေမာင္ထြန္း! မင္း ကိုယ့္အေဖကို အဲဒီလိုမေျပာပါနဲ႔ကြာ”ဟု ၾကားမွ ၀င္ေရာက္တား ရေလ သည္၊
တစ္ေန႔ သူ႔သားအငယ္သည္ ေက်ာင္းသစ္ၾကီးကို ေဆးသုတ္ရင္း သူ၏ သူငယ္ခ်င္းကို သူ႔အေဖ၏ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို ထုတ္ေဖၚ ေျပာၾကားေနေလသည္၊ သူေျပာသည္က
“ဒို႔အေဖက လိမ္စရာမရွိရင္ ကိုယ့္သားကိုေတာင္ျပန္လိမ္တယ္ဗ်၊ တစ္ေန႔ ဒို႔ေဆးသုတ္ေကာင္းလို႔ ဆိုျပီး ကူမဲက သူေဌးအမၾကီးက ဒို႔သားအဖသံုးေယာက္ကို ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႕ ပုဆိုးတစ္ထည္စီေပးတယ္၊ ဒို႔ကို မေပးဘူး၊ သူ႔ဘာ သာျဖတ္သုတ္သြားတယ္၊ ဒို႔လဲ အစက မသိဘူး၊ သူေဌးအမၾကီးနဲ႔ေတြ႔တယ္၊ သူေပးတဲ့ ပုဆိုးေကာင္းလားေမး ေတာ့ ဒို႔လဲ မရတဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီမွ အေဖကို ေပးလိုက္ေၾကာင္းသိရတယ္၊ ေအာ္ေတာ္ေတာ္ ညာတဲ့ အေဖပါလားဆိုတာသိရတယ္ေလ။ ” ေဘးမွ မတ္တတ္ရပ္၍ ၾကည့္ေနေသာ မိမိသည္
“ေအာ္ ဒီသားအဖေတြ လုိက္လဲ လိုက္ၾကပါေပတယ္၊ အေဖကလဲ သား၇ယ္လို႔ ညွာရေကာင္းမွန္းမသိ၊ သားေတြကလဲ သူတို႔ရဲ႕အေဖေကာင္းေၾကာင္းကို တစက္မွ မေျပာ၊” ဟု ေတြး၍ သူတို႔အစား ရင္ေလးမိပါ ေတာ့သည္၊

“ႊပညာရွိ ကိုရင္ႏွစ္ပါးတို႔၏ ေဆြးေႏြးခန္း”

မိမိသည္ ရဟန္းသံုး၀ါအရေလာက္တြင္ မႏၱေလးျမိဳ႕ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီး၌ စာခ်တန္း (ဓမၼာစရိယ)စာ၀ါမ်ား ကို လိုက္ရင္းသီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က စာသင္သားသံဃာႏွစ္ေထာင္နီးပါးေလာက္ ရွိမည္ထင္ပါ
သည္၊ ယခုအခါ စာသင္သားသံဃာေပါင္း သံုးေထာင္ေလာက္ရွိသြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းသံဃာမ်ားမွတစ္ ဆင့္ ၾကားသိရသည္၊ မိမိသည္ ထိုေက်ာင္းတိုက္၌ ေနစဥ္ ပညာရွင္ကိုရင္ႏွစ္ပါးတို႔၏ ေဆြးေႏြးခန္းကို သူငယ္ ခ်င္းမ်ားမွ တဆင့္ ေျပာျပသျဖင့္ ၾကားသိခဲ့ရသည္၊ သူတို႔၏ ေဆြးေႏြးဟန္ကား ပထမကိုရင္တစ္ပါးသည္

“ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သားေတာ္သည္ ရွင္ရာဟုလာျဖစ္တယ္”ဟု ဆိုလာသည္၊ သို႔ေသာ္ ဒုတိယကိုရင္တစ္ပါးကေတာ့
”ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သားကေတာ့ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးျဖစ္တယ္ ”ဟု ဆိုျပန္သည္။ ထိုကိုရင္ႏွစ္ပါးတို႔ ျငင္းခံုမွဳသည္ မျပီးျပတ္မူ၍ ဆရာေတာ္ထံေရာက္ရွိသြားသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ ပထမကိုရင္ကို
“ကိုရင္! ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သားေတာ္ဟာ ရွင္ရာဟုလာျဖစ္တယ္လို႔ ကိုရင္ကေျပာတယ္၊ ကိုရင္မွာ ဘာအေထာက္အထားျပႏိုင္ပါသလဲ ”လိို႔ ေမးသည္။ ပထမကိုရင္သည္
“တပည့္ေတာ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သားေတာ္ဟာ ရွင္ရာဟုလာျဖစ္ေၾကာင္းကို အေထာက္အထားေတာ့ မျပႏိုင္ပါဘူးဘုရား၊ သို႔ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သားေတာ္ဟာ ရွင္ရာဟုလာျဖစ္ေၾကာင္းကို ငယ္ငယ္က ဗုဒၶ၀င္သင္ခဲ့လို႔ သိရပါတယ္ဘုရား”ဟု ေျဖေလသည္။ ထို႔ေနာက္ဆရာေတာ္သည္ ဒုတိယကိုရင္ကို
“ကိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သားေတာ္ဟာ ရွင္ေမာဂၢလာန္ျဖစ္တယ္လို႔ ကိုရင္ကေျပာတယ္၊ ကိုရင္မွာ ဘာအေထာက္အထားျပႏိုင္ပါသလဲ ”လိို႔ ေမးသည္။ ထုိအခါ ဒုတိယကိုရင္က
“တပည့္ေတာ္ျမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံၾကြစဥ္ ဓမၼာရံုတစ္ခုမွ သီခ်င္းဖြင့္သံကို ၾကားခဲ့ရပါတယ္ဘုရား၊ ထိုသီခ်ငး္ထဲမွာ ျမတ္ဘုရားရဲ႕သားေတာ္ရွင္ေမာဂၢလာန္လို႔ၾကားခဲ့ရပါတယ္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္က ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သားေတာ္ဟာ ရွင္ေမာဂၢလာန္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္၊ ဤတြင္ ဆရာေတာ္သည္
“ေအး ပထမကိုရင္က ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သားေတာ္ဟာ ရွင္ရာဟုလာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို အေထာက္အထားမျပႏိုင္ဘူး၊ ေအး ဒုတိယကိုရင္ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သားေတာ္ဟာ ရွင္ေမာဂၢလာန္ျဖစ္ေၾကာင္းကို အေထာက္အထားျပႏိုင္တဲ့အတြက္ ဒုတိယကိုရင္ကို အမွန္ေပးလိုက္တယ္ကြာ”ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပးလိုက္ေလေတာ့သတည္း။
“ေအာ္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာေတာ္သည္ကား ရွင္ရာဟုလာျဖစ္ေၾကာင္းကို လူတိုင္းသိသည္၊ ဒုတိယကိုရင္၏အေထာက္အထားသည္ ပညာရွင္မ်ားေတာင္မွ ေထာက္မျပႏိုင္ေသာ အေထာက္အထားမ်ိဳးျဖစ္၍ ဆရာေတာ္အမွန္ေပးလိုက္ဟန္ရွိ၏။” ဟု မိမိေကာက္ခ်က္ခ်မိလိုက္သည္။

“ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္“

မိမိတို႔၏ ရြာမွ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ မိမိတိို႔၏ နယ္တြင္ တရားေဟာရာ၌ နာမည္ၾကီးသည္။ ဆရာေတာ္ ္သည္ တရားေဟာရာတြင္ တရားနာပရိသတ္မ်ားနားလည္လြယ္ေစရန္ တရားဓမၼမ်ားကို ကဗ်ာမ်ားစပ္၍ ေဟာ ေလ့ရွိသည္၊ တစ္ႏွစ္က သၾၾကၤန္တြင္း သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔အခါသမယျဖစ္သည္၊ သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔ ျဖစ္သည္အားေလွ်ာ္စြာ မိမိတို႔၏ ေက်ာင္းၾကီးအတြင္း ဥပုသ္သည္မ်ားအျပည့္ျဖစ္သည္၊ ထို႔ေနက ဆရာေတာ္ သည္ ဥပုသ္သည္မ်ားကို ပို႔ခ်ေပးေသာ ကဗ်ာလကၤာေလးမ်ားကို မိမိ ယေန႔ထိ ေမ႔၍ မရေသးပါ၊ မွတ္မိေနပါေသးသည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိသည္ ဆရာေတာ္တရားေဟာတဲ့အခါတိုင္း စက္ဖြင့္ေပးေနရ ေသာေၾကာင့္ေပတည္း၊ ဆရာေတာ္ပို႔ခ်ေပးေသာ လကၤာမ်ားသည္ကား
(၁) ဘုရားရွိခိုး မအိပ္တဲ့သူ ေခြးအိပ္ခ်င္းနဲ႔တူ ေခြးလုိလူမျဖစ္လိုက ဘုရားရွိခိုးအိပ္စက္ၾက။
ဘုရားရွိခိုး အိပ္တဲ့သူ ဘုန္ကံၾကီးမဲ့သူ ဘုန္းကံၾကီးသူျဖစ္လိုက ဘုရားရွိခိုးအိပ္စက္ၾက။
ဗုဒၶႆ ပူဇံ မဟာေတဇ၀ေႏၱာဆိုေသာ ပါဠိကို ၾကည့္၍ ဆရာေတာ္သည္ အထက္ပါ လကၤာကိုစပ္ဆိုထားသည္။
(၂) တရားရွိခိုး မအိပ္တဲ့သူ ေခြးအိပ္ခ်င္းနဲ႔တူ ေခြးလိုလူ မျဖစ္လိုက တရားရွိခိုး အိပ္စက္ၾက။
တရားရွိခိုး အိပ္တဲ့သူ ပညာၾကီးမဲ့သူ ပညာၾကီးသူ ျဖစ္လိုက တရားရွိခိုး အိပ္စက္ၾက။
ဓမၼႆ ပူဇံ မဟာပညာ၀ေႏၱာ ဟူေသာ ပါဠိကို ၾကည့္၍ စပ္ဆိုထားသည္။
(၃) သံဃာရွိခိုး မအိပ္တဲ့သူ ေခြးအိပ္ခ်င္းနဲ႔တူ ေခြးလိုလူ မျဖစ္ခ်င္က သံဃာရွိခိုး အိပ္စက္ၾက။
သံဃာရွိခိုး အိပ္တဲ့သူ ၾကီးပြားခ်မ္းသာၾကမည့္သူ ၾကီးပြားခ်င္သူျဖစ္လိုက သံဃာရွိခိိုးအိပ္စက္ၾက။
သံဃႆ ပူဇံ မဟာေဘာဂေႏၱာ ဟူေသာ ပါဠိကို ၾကည့္၍ စပ္ဆိုထားသည္။
ဆရာေတာ္သည္ သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔တြင္ ဥပုသ္သည္မ်ားကို ထိုကဗ်ာမ်ားကို ေရွ႕ကေန ပို႔ခ်ေပးေနသည္၊ ထုိလကၤာမ်ားကို ခ်ေပးျပီးေနာက္ ဆရာေတာ္သည္
“ခ်ဲထီထိုးတဲ့သူ ေခြးလိုလူ ေခြးလိုလူ မျဖစ္ခ်င္က ခ်ဲထီထိုးျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾက” ဟူ၍ ေရွ႕ကေန ပို႔ခ်ေပး ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တရားနာပရိသတ္အတြင္္းမွ ဒါယကာမၾကီး ေဒၚခင္ေအး သည္
“ဆရာေတာ!္ အဲဒါေတာ့ ေတာ္ေတာ္လြန္ျပီနဲ႕တူတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို႔က ခ်ဲထိုးေနတာ၊ ဒါဆို တပည့္ေတာ္တို႔ပါ ေခြးျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့ဘုရား” ဟူ၍ ထေလွ်ာက္ေလသည္၊ ထိုအခါမွ ဆရာေတာ္သည္
“အြန္း ေျပာသာ ေျပာရတယ္ ဒကာမၾကီးရယ္ ဦးဇင္းလဲ ခ်ဲထိုးတာဘဲ ဦးဇင္းလဲ ကိုယ့္ကဗ်ာနဲ႔ကိုယ္ ေခြးျဖစ္လို႔ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားပါျပီဗ်ာ၊ ”ဟု သူ႔စကားသူ ျပန္၍ ေလွ်ာ႔ခ်သြားေလသည္၊ အနီး၌ ရွိေနေသာ မိမိသည္ မရယ္မိေစရန္ မနည္းကို ပါးစပ္ပိတ္ထားရေလသည္၊ မိမိ၏ စိတ္အတြင္းမွာေတာ့
“ေအာ္ ဆရာနဲ႔ ဒကာ လိုက္လဲ လိုက္ၾကပါေပတယ္ ။ ”ဟု ေတြးေတာမိေနပါေတာ့သတည္း။
ဤစာမ်က္ႏွာ၏ အဆံုး၌ older post ကို ႏွိပ္လိုက္လွ်င္ ပံုျပင္မ်ားစြာကို ေတြ႔ရွိပါလိမ့္မည္။

“ဒါယကာၾကီးဦးအံုးေရႊအျဖစ္ကေတာ့”

မိမိရြာမွ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုျဖစ္သည္၊ မိမိတို႔၏ ရြာ၌ ဦးက်င္ဟုိက္အမည္ရွိေသာ တရုတ္ၾကီးတစ္ ေယာက္ရွိသည္၊ သူသည္ မိမိတို႔၏ ရြာ၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေနထိုင္သြားခဲ့သည္၊ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္က ၀မ္းတြင္းျမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရြ႕သြားခဲ့သည္၊ ယခုအခါ ထိုျမိဳ႕တြင္ ၾကီးပြားေနျပီးျဖစ္သည္၊ ထိုဒါယကာၾကီး ဦးက်င္ဟုိက္သည္ ေက်းဇူးသိတတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္အားေလွ်ာ္စြာ သူငယ္စဥ္က ေနခဲ့ေသာ မိမိတို႔၏ ရြာကို ေက်းဇူးဆပ္ေသာ အေနျဖင့္ ကထိန္လာေရာက္ခင္းေလသည္၊ ကထိန္သကၤန္း ႏွင့္အတူ အျခားတန္ဖိုးရွိေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ိဳးစံုကိုလည္း သဒၶါတရားေကာင္းစြာ လွဳဒါန္းေလသည္၊ ကထိန္ ခင္းေသာ ထိုေန႔က ဒါယကာၾကီး ဦးက်င္ဟိုက္သည္ ရြာအတြင္းရွိ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းသို႔ဖိတ္ကာ ထိုသက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားအား တန္ဖိုးရွိေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ေငြေျမာက္မ်ားစြာတို႔ျဖင့္ ကန္ေတာ့ေလသည္၊ ထိုကန္ေတာ့ခံေသာ သက္ၾကီးရြယ္မ်ားထဲတြင္ ဒါယကာၾကီး ဦးအံုးေရႊလည္း ပါ၀င္ေလသည္၊ ဒါယကာၾကီးဦးအံုးေရႊသည္ အရက္ကို အလြန္အမင္းေသာက္သည္၊ မူးလာျပီဆိုလွ်င္ အိမ္က မိန္းမကို ရန္ရွာသည္၊ စကားက်ယ္က်ယ္ေျပာသည္၊ ယေန႔ ကန္ေတာ့ခံမည့္ေနမွာေတာ့ သပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ လာေတာ့ လူၾကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္သဖြယ္ ျဖစ္ေနေလသည္၊ ကန္ေတာ့ေသာ အခ်ိန္တြင္ သူက ဆုေပး ရသည္၊သူေပးေသာ ဆုသည္ကား
“ဤကဲ့သို႔ လွဴဒါန္းရေသာ ေကာင္းမွဴေၾကာင့္ ဦးက်င္ဟုိက္တို႔ မိသားစုသည္ ေနာက္ႏွစ္လည္း မိမိတို႔အား လာေရာက္လွဴတမ္းႏိုင္ပါေစသတည္း”ဟု ဆုေပးလိုက္ေလသည္၊ ဦးအံုးေရႊ၏ ဆုေပးသံကို နားေထာင္ေနၾက ေသာ ေ၀ယ်ာ၀စၥေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားက
“ဘၾကီးဦးအံုးေရႊကေတာ့ လိပ္မ်ိဳးပဲ၊ ဆုေပးတာေတာင္ ေနာက္ႏွစ္လည္း သူတို႔ကို လာလွဴႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေပး တယ္၊ ေတာ္ေတာ္ပါးတဲ့ ဘၾကီး”ဟု ေ၀ဘန္ၾကေလသည္၊ အခမ္းအနားျပီးေသာအခါ ဒါယကာၾကီး ဦးအံုးေရႊသည္ အလွဴ႕ဒါယကာၾကီး ဦးက်င္ဟုိက္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းေပၚမွ စကားေျပာရင္းဆင္းလာေလသည္၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိမိ၏ ဦးေလးျဖစ္သူ ကို၀င္းေမာင္က
“ဗ်ိဳ႕ဘၾကီး ဦးအံုးေရႊ” ဟု လွမ္းေခၚလိုက္ေသာအခါ ဒါယကာၾကီးဦးအံုးေရႊက
“ဘာလဲကြ”ဟု ထူးေလသည္။ ဤတြင္ မိမိဦးေလးဆက္ေျပာလိုက္သည္ကား
“ဘၾကီးေတာ့ ဒီေန႔ အရက္ဖိုး သံုးရက္စာေလာက္ေတာ့ တြက္ေျခကိုက္သြားျပီးထင္တယ္” ဟုေနာက္လိုက္ ေလသည္၊ အလွဴရွင္ေရွ႕မွာ အဲဒီလို အေျပာခံလိုက္ရေတာ့ ဒါယကာၾကီးဦးအံုးေရႊလည္း ေတာ္ေတာ္ရွက္သြား သည္၊ သို႔ေသာ္ ဟန္မပ်က္ စကားေျပာရင္း လိုက္ပို႔ႏွဳတ္ဆက္ေလသည္၊ ထို႕ေနာက္ ကို၀င္းေမာင္ထံ ေရာက္လာျပီး
“မင္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့အေကာင္ ဒီက အလွဴရွင္ ေနာက္ႏွစ္ လာလွဴႏိုင္ေအာင္လို႔ စည္းရုံးေနတုန္းရွိေသးတယ္။ မင္းစကားေၾကာင့္ ဟုိကအလွဴရွင္ေစတနာပ်က္သြားေတာ့မယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုန္ဆံုးပါျပီ၊”ဟု ေငါက္ငန္းကား ေျပာဆိုျပီး အရက္ဆိုင္သို႕ ခ်ီတက္သြားေလေတာ့သတည္း။ “ေအာ္ဒကာၾကီး ဦးအံုးေရႊ သည္ကား သူ႕အတြက္ အရက္ဖိုး သံုးရက္စာတြက္ေျခကိုက္သြားျပီေလ၊ သူ႔ခမ်ား တေနကုန္ တေနခမ္း ပင္ပန္း ထားတာေတြ ဒီအရက္ကေလးနဲ႕ပဲ ေျဖေဖ်ာက္ခ်င္မွာေပါ့”ဟု မိမိစိတ္အတြင္းက စဥ္းစားေနမိပါေတာ့သည္။

“အာစိဏၰဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”

မိမိသည္ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕နယ္အတြင္းက ရြာတစ္ရြာသို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္၊ မိမိေရာက္ သြားေသာ ေန႔သည္ စေနေန႔ျဖစ္သည္၊ ထိုေန႔ည (ဂ)နာရီေလာက္ရွိမည္ထင္ပါသည္၊ တီဗြီမွ မန္ခ်က္စတာ အသင္းႏွင့္ အာဆင္နယ္အသင္းတို႔ ကစားေနၾကသည္ကို တက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္ေပးေနသည္။ ပရိသတ္သည္ ကား ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတိုက္အတြင္းအျပည့္ ေဘာပြဲကို အားေပးေနၾကသည္၊ မိမိသည္ ေဘာလံုးပြဲ၀ါသနာ မပါသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ၾကီးႏွင့္ စကားေျပာေနေလသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ကား အသက္ရွစ္ဆယ္ နီးပါးရွိျပီးျဖစ္သည္၊ ေခတ္ေပၚပစၥည္းမ်ားျဖစ္တဲ့ တီဗြီ, ဗြီဒီ, ကြန္ျပဴတာ,ကာရာအိုေက စသည္တို႔အေၾကာင္းကို ဘာကိုမွ်မသိရွာပါ၊ အလြန္ရိုးသားေတာ္မူပါသည္၊ ႏိုင္ငံျခားက ေခတ္ေပၚေဘာပဲြမ်ားအေၾကာင္းဆိုရင္ေတာ့ ေ၀းေရာေပါ့၊ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္သည္ သိသလိုလိုနဲ႕ ရမ္းေျပာတတ္ေသာ အေလ့ေတာ့ရွိသည္၊ ဆရာ ေတာ္ေျပာလိုက္လွ်င္လည္း အလြဲသာ မ်ားသည္၊ ဒီေန႔ေတာ့ ေဘာပဲြရွိသည့္ေန႔ျဖစ္သည္၊ ေဘာလံုးခ်စ္ပရိသတ္ ကလည္း အသင္းႏွစ္သင္းကို အားၾကိဳးမာန္တက္ မွ်မွ်တတဘဲ အားေပးေနၾကသည္၊ မန္ခ်က္စတာအသင္းကို ၾကိဳက္ေသာ ပရိသည္ကလည္း မန္ခ်က္စတာအသင္းေကာင္းေၾကာင္းကို အသားေပးေျပာေနသည္၊ အားေပး ေနသည္၊အာဆင္နယ္ၾကိဳက္တဲ့ အသင္းကလည္း အာဆင္နယ္အသင္းေကာင္းေၾကာင္းကို အသားေပးေျပာ ေနသည္၊ “အာဆင္နယ္ အာဆင္နယ္” စသည္ျဖင့္ အားၾကိဳးမာန္တက္ အင္းတိုက္အားတိုက္ အားေပးေနေလသည္၊
ဆရာေတာ္သည္ ပရိသတ္က မန္ခ်က္စတာအသင္းကို ေအာ္ဟစ္အားေပးေနစဥ္ ဘာကိုမွ် မိန္႔ေတာ္မမူပါ၊ ပရိသတ္က အာဆင္နယ္ အာဆင္နယ္ စသည္ျဖင့္ အားေပးတဲ့ အသံကို ၾကားရေတာ့ ဆရာေတာ္က
“ေဟ့ေကာင္ေတြ အာစိဏၰဘာျဖစ္လို႔လဲကြ” ဟု စိုးရိမ္တၾကီးေမးေနရွာသည္၊ ဤတြင္ မိမိက
“ဆရာေတာ္! သူတို႔က အာဆင္နယ္အသင္းအေၾကာင္းေျပာေနတာ၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕တပည့္ေက်ာ္အာစိဏၰ အေၾကာင္းေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားရေလသည္၊ ဤတြင္မွ ဆရာေတာ္က
“ေအာ္ မသိပါဘူးကြာ အာစိဏၰမ်ား တခုတခုျဖစ္သလား”လို႔ စိုးရိမ္လို႔ ေမးတာပါကြာ ဟု ေျဖေတာ့ ေဘာပဲြၾကည့္ ပရိသတ္သည္လည္း ေဘာပြဲကိုေတာင္ အာရုံမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဆရာေတာ္စကားေၾကာင့္ တေသာေသာ ရယ္ၾကရေလေတာ့သည္၊
ဤတြင္ မိမိက
“ေအာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးဘုရား အဂၤလန္က ေဘာလံုးအသင္းအာဆင္နယ္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တပည့္ေက်ာ္ ဦးဇင္း ဦးအာစိဏၰနဲ႕ လႊဲမွ လႊဲတတ္ပါေပ့ဘုရား” ဟူ၍သာ စိတ္အတြင္းမွ ေလွ်ာက္ထားမိပါေတာ့သည္။

“အျပစ္မဆိုပါဘူး”

အကၽြႏု္ပ္တို႔ ရြာမွ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါေပတည္း၊ ရြာမွ ကိုရင္မာဃိႏၵႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေဂြ႔ၾကီးရြာသို႔ ဆြမ္းခံၾကြသည္၊ ကိုရင္မာဃိႏၵ၏ ေဒၚေလး အပ်ိဳၾကီး မမိညိဳသည္ ထိုေန႔က လဘက္သုတ္ကို စပါယ္ရွယ္သုတ္၍ ေလာင္းလွဴလိုက္ေလသည္၊ ေက်ာင္းေရာက္ေသာအခါ ရလာေသာ ဆြမ္း, ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို ဆြမ္းပြဲျဖင့္ ျပင္၍ ဆရာ ေတာ္ကို ဦးစြာကပ္ၾကေလသည္၊ ဆရာေတာ္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းရွိရဟန္းသံဃာမ်ားကို ေရွးဦးစြာ ဘုဥ္းေပးၾက ေလသည္၊ ထိုစဥ္ ေက်ာင္းရွိ ကိုရင္မ်ား ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆရာေတာ္၏အနီးအနားမွာ ရွိေနၾကသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္ သည္လည္း ဆရာေတာ္ႏွင့္အတူ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနပါသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ ဘုဥ္းေပးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ လဘက္သုတ္ကို ဘုဥ္းေပးေနေလသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ ဘုဥ္းေပးရင္း
“လဘက္သုတ္က ဘယ္အိမ္က ေလာင္းလွဴလိုက္တာလဲကြ” ဟု ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေမးေလသည္၊ ထိုအခါ ကိုရင္မာဃိႏၵက
“တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေဒၚေလးက ကိုယ္တိုင္သုတ္ျပီး ေလာင္းလွဴလိုက္တာပါဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္၊ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“မာဃိႏၵ! လဘက္သုတ္ကေတာ့ အျပစ္မဆိုပါဘူးလို႔ မင္းေဒၚေလးကို ေျပာလိုက္ကြာ ” ဟု ဆရာေတာ္က ေနာက္ေျပာေျပာလိုက္ေလသည္၊ ကိုရင္မာဃိႏၵကို စလိုက္ေလသည္၊ သို႔ေသာ္ ကိုရင္မာဃိႏၵသည္ ဆရာေတာ္ေျပာသည္ကို အဓိပၸာယ္မေပါက္၊ နားမလည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္က
“မာဃိႏၵ! အျပစ္မဆိုပါဘူးဆိုတာ သိလားကြလို႔” ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ကိုရင္မာဃိႏၵက
“ဘုန္းၾကီးဘုရား တပည့္ေတာ္နားမလည္ဘူးဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္၊ ဤတြင္ ဆရာေတာ္က
“မင္းေတာ္ေတာ္အတဲ့ေကာင္ဘဲ အျပစ္မဆိုပါဘူးဆိုတာ မင္းေဒၚေလး အပ်ိဳမစစ္ဘူးေျပာတာကြ” ဟု ေနာက္ေျပာ ေျပာလိုက္ေလသည္၊ ညေန ကိုရင္မာဃိႏၵ၇ြာျပန္ၾကြေသာအခါ သူ၏ အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးမမိညိဳႏွင့္ ေတြ႔ေလသည္၊ထုိအခါ ကိုရင္မာဃိႏၵက
“ ေဒၚေလး လဘက္သုတ္က ေကာင္းလြန္းလို႔ အျပစ္မဆိုးပါဘူးလို႔” ဘုန္းၾကီးက ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။ အပ်ိဳၾကီးလဲ
“အျပစ္မဆိုပါဘူးဆိုတာ ဘာေျပာတာလဲ ကိုရင္ရဲ႕”ဟု သိလိုေဇာႏွင့္ ေမးေလသည္။ ထိုအခါ ကိုရင္မာဃိႏၵသည္ ဆရာေတာ္က ေနာက္လိုက္သည္ကို ေနာက္လို႔ ေနာက္မွန္းမသိ၊ ဒါရုိက္ပဲ ေျပာခ်လိုက္သည္။
“ေဒၚေလးကလဲ အျပစ္မဆိုဘူးဆိုတာ ေဒၚေလးကို အပ်ိဳမစစ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာ ေဒၚေလးရ” ဟု ကေလးပီပီ မကြယ္မ၀ွက္ဘဲ ေျပာခ်လိုက္ေလေတာ့သည္၊ ထုိအခ်ိန္မွ စ၍ အပ်ိဳၾကီးလည္း လဘက္သုတ္လဲ ေလာင္းလွဴရ ေသးတယ္၊ သူ႔ကို အပ်ိဳမစစ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ႏွာကစ္သြားကာ အျပစ္မဆိုပါဘူးဆိုတဲ့ လဘက္သုတ္ေလာင္း လွဴျခင္းကို သပိတ္ေမွာက္သြားေလေတာ့သတည္း။ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ဆရာေတာ္သည္ ကိုရင္မာဃိႏၵအား
“မင္းရဲ႕ေဒၚေလး လဘက္သုတ္မလွဴတာ ၾကာပါျပီ၊ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ က်န္းမာေရး မေကာင္းဘူးလား” ဟုေမးေလသည္၊ ထိုအခါ ကိုရင္မာဃိႏၵသည္
“တပည့္ေတာ္ ေဒၚေလးကို ဘုန္းၾကီးေျပာလိုက္တဲ႕ အတိုင္း ေျပာလိုက္တယ္ဘုရား၊ အဲဒီအခ်ိန္မွ စျပီး လဘက္ သုတ္မေလာင္း လွဴေတာ့ဘူးဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္၊ ဤတြင္ဆရာေတာ္က
“ဟာ မာဃိႏၵ! မင္းေတာ္ေတာ္အတဲ့ေကာင္ဘဲ ငါကမင္းကို စတာကြ၊ ဘာလို႔သြားေျပာလဲ”ဟု ေငါက္ေလေတာ့သည္၊ ဆရာေတာ္လည္း ေနာက္မွ သူေျပာတာကိုေနာင္တရေတာ့သည္၊ သို႔ေသာ္ ေနာင္တကား ေနာက္က်သြားေခ်ျပီ၊ ဆရာေတာ္ေနာင္တရလဲ အပ်ိဳၾကီးရဲ႕ အျပစ္မဆိုပါဘူးဆိုတဲ့ လဘက္ သုတ္ကေတာ့ ေနာက္တခါ လာမည္မဟုတ္ေတာ့ေခ်၊ ေအာ္ သတိထားဖြယ္ပါတကား။

“အာဂုဆြမ္း”

ႊအကၽြႏု္ပ္တို႔ရြာ၌ ေမာင္လွမ်ိဳးအမည္ရွိေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရွိေလသည္၊ သူသည္ အလြန္ဆင္းရဲသည္၊ ဆင္းေတာ့ ပညာလဲ ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ခဲ့ရေပ၊ သံုးတန္းေလာက္နဲ႕ပဲ သူ၏ ပညာေရး အဆံုးသတ္လိုက္ရသည္၊ သို႔ေသာ္ သူသည္ ရိုးသားသည္၊ တဖက္သားကို ကူညီလိုစိတ္ရွိသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ ေက်ာင္းအသစ္ေဆာက္လုပ္ရာ၌ လက္သမားဆရာမ်ားကို ေတာက္တိုမယ္ရ ကူညီႏိုင္ေစရန္ သူ႔ကို ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေက်ာင္းေခၚထားေလသည္၊ ေမာင္လွမ်ိဳးသည္ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကို မပ်င္းမရိလုပ္ေဆာင္ေပးသည္၊ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ အက်င့္ေလးတစ္ခုရွိသည္၊ သူသည္ သိသလိုလိုနဲ႔ ရမ္းေျပာတတ္ေလ့ရွိသည္။ သူေျပာလိုက္လွ်င္လည္း အမွားမ်ားသည္၊ တစ္ေန႔ အကၽြႏု္ပ္သည္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ လက္သမားေကာင္းေလးမ်ားနဲ႔ စကားေျပာ၇န္ သူတို႔ေနေသာ သိမ္တိုက္ဆီသို႔ သြားေရာက္ ခဲ့ေပသည္၊ သိမ္တိုက္အနီးအနားေရာက္ေသာအခါ ေမာင္လွမ်ိဳးသည္ လက္သမားေကာင္ေလးမ်ားကို ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က ရဟန္းေတာ္ေတြအေၾကာင္းကိုအားၾကိဳးမာန္တက္ရွင္းျပေနေလသည္။သူေျပာ သည္က
“ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ရပာန္းေတာ္ေတြက နံနက္ခင္းတိုင္း အာဂုဆြမ္းေတြ ဘုဥ္းေပးတာဗ်” တဲ့။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိလည္း ကမန္းကတန္း၀င္ေရာက္သြားကာ
“လွမ်ိဳးဆိုတဲ့ေကာင္ မသိရင္လဲ မေျပာပါနဲ႔ကြာ၊ ဘယ္ကလာ ရဟန္းေတြက အာဂုဆြမ္းဘုဥ္းေပးရမွာလဲ၊ ယာဂုဆြမ္းပါကြာ၊”ဟု မိမိက ၀င္ေျပာေတာ့ လက္သမားေကာင္ေလးမ်ားက
“လွမ်ိဳး မင္းက ငရြီးဘဲကြာ၊ ”ဟု ေျပာျပီး ဟားတိုက္ရယ္ၾကေလသည္၊
“ေအာ္ မိမိ ေရာက္သြားလို႔ေပါ့၊ မေရာက္မ်ား မေရာက္ခဲ့ရင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းေတာ္ေတြ အာဂုဆြမ္းေတြ ဘုဥ္းေပးၾကရေတာ့မည္၊ ပညာရွိ ေမာင္လွမ်ိဳးလုပ္ပုံနဲ႔ေပါ့။”

“ငါျမင္ပါတယ္ကြ”

ေက်ာက္ပန္းေတာင္နယ္အတြင္း ရြာတစ္ရြာ၌ သက္ေတာ္ရွည္ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးရွိေလသည္၊ ထိုဆရာ ေတာ္ၾကီးသည္ ၀ါေတာ္ (၆၅)၀ါ ေလာက္ရွိ၍ သက္ေတာ္သည္ကား (၇၅) ႏွစ္ေလာက္ရွိမည္ထင္ပါ၏၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ အလြန္ရိုးသားသည္၊ ဆရာေတာ္၏မ်က္စိကေတာ့ အေတာ္မွဳန္ေနျပီျဖစ္သည္၊ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေတာ့ပါ၊ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္သည္ ဘယ္ေသာခါမွ် မျမင္ဘူးဟူ၍ ၀န္ခံေလ့မရွိပါ၊ ခပ္တည္တည္ဘဲ ျမင္သလို ဟန္ေဆာင္ကာ ေနလာခဲ့သည္၊ တစ္ေန႔ အကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုရြာသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္၊ အကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုရြာမွ သူငယ္ခ်င္းဦးဇင္းမ်ား, ဒါယကာၾကီးမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနေလသည္၊ ထိုစဥ္ ဆရာေတာ္ၾကီး သည္ အျပင္မွ ေရခ်ိဳးျပီး ေက်ာင္းအတြင္းသို႔ ၀င္လာေလသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ မ်က္စိကမွဳန္ေနေလေတာ့ ေက်ာင္းအတြင္းထိုင္ေနေသာ ဦးရန္ပကို တက္နင္းမိေေတာ့ မလိုျဖစ္သြားသည္၊၊ ဤတြင္ ဒါယကာမ်ားက
“ဘုန္းၾကီး ေရွ႔မွာ ဦးရန္ပ တက္နင္းမိအံုးမယ္” ၀ိုင္း၀န္းေအာ္ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္၊ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က
“ျမင္ပါတယ္ကြ၊ ဒီ ရန္ပဆိုေကာင္ အမ်ားသြားတဲ့ လမ္းေပၚထုိင္ေနလို႔ တမင္သက္သက္ တက္နင္းမလို႔ကြ” ဟု ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္၊ ဒကာမ်ားကလဲ ဆရာေတာ္ေနာက္ ေဖာ္လိုလိုက္ကာ
“ဟုတ္တယ္ဘုရား ဦးရန္ပကလဲ လမ္းေပၚထုိင္ေနတာ တက္သာနင္းပစ္ဆရာေတာ္”ဟု ေျပာကာ ဟားတိုက္ရယ္ၾၾကေလေတာ့သတည္း၊
တစ္ေန႔ ထို ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ မိမိတို႔ ရြာသို႔ အလည္ၾကြေတာ္မူလာေလသည္၊ ထိုအခ်ိန္ မိမိ၏ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ကား မရွိေပ၊ သို႔ျဖစ္၍ မိမိသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးအား ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ျပဳေနရေလသည္၊ တစ္နာရီေလာက္စကားေျပာျပိးေနာက္ ဆရာေတာ္ၾကီးက
“ဇ၀နေရ ငါကုဋီသြားခ်င္တယ္ကြာ(ငါအိမ္သာ သြားခ်င္တယ္ကြာ) ဘယ္နားမွာလဲ ဟု ေမးေလသည္၊ မိမိက
“ဆရာေတာ္ အိမ္သာက ဆြမ္းစားေက်ာင္းေျမာက္ဘက္မွာ၊ အနည္းငယ္ေ၀းတယ္၊ ဆရာေတာ္က မ်က္စိမွဳန္ေတာ့ ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ တပည့္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္၊” ဤတြင္ ဆရာေတာ္က
“ျမင္ပါတယ္ကြ၊ ငါဘာသာ ငါသြားမယ္၊ ေနပါေစ”လို႔ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ မိမိလဲ လိုက္မပို႔ေတာ့ေပ၊
သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ဆရာေတာ္၏ “အား” ဟူေသာ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အကၽြႏု္ပ္သည္ ဆရာေတာ္ေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္သြားသည္။ ျမင္ပါတယ္ကြလို႔ ေျပာေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ အိမ္သာထဲရွိ အိမ္မက္ကမၻာထဲ နက္ေမ်ာေနေသာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေခြးနက္ကို တက္နင္းလိုက္ေလသည္၊ ထိုအခါ ေခြးနက္သည္ ေဒါသတၾကီး ဆရာေတာ္၏ ေပါင္းကို ျဖတ္ကိုက္ပစ္လိုက္ေလသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ နက္ရွိဳင္း စူးရွေသာ အသံၾကီးသည္ ေပၚထြက္လာျခင္းျဖစ္ပါေပသည္၊ထိုေန႕ ထိုအခ်ိန္ခါမွစ၍ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ မိမိတို႔ေက်ာင္းကို စိတ္နာျပီး “ေတာ္ျပီးကြာ မင္းတို႔ေက်ာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မလာေတာ့ဘူးကြား”ဟု ေျပာျပီး ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ သူ၏ ျမင္ပါတယ္ကြ ဆိုေသာ အေျပာကို ေတာ့ ေလွ်ာ႔မွာ မဟုတ္ေတာ့ ေၾကာင္းအကၽြႏု္ပ္ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ရေပသည္၊ တစ္ေန႔ အကၽြႏု္ပ္သည္ ဆရာေတာ္ၾကီးရြာသို႔ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ေရာက္ရွိသြားေလသည္၊ ထိုအခ်ိန္၌ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ မ်က္စိခြဲထားေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ အကၽြႏု္ပ္သည္
“ဆရာေတာ္ မ်က္စိအေျခအေန ဘယ္လိုလဲဟု ေမးေလွ်ာက္လိုက္ေလသည္၊ ဆရာေတာ္ က
မ်က္စီခြဲလိုက္တာ ဟန္က်တယ္ကြ၊ အပ္ေပါက္က အစ ယခုျမင္ေနျပီကြ” တဲ့၊ ဤတြင္ အနီးနားရွိေနေသာ လက္ေထာက္ဆရာေတာ္က မိမိအား လက္ခါျပျပီး
“ဇ၀နေရ! ျမင္ မျမင္ေတာ့ ငါမေျပာလိုဘူး၊ ဆရာေတာ္နဖူးက ဒဏ္ရာေတြသာၾကည့္ ၊ ျမင္တယ္ဆိုျပီ တစ္ပါးတညး္သြားလို႔ တိုင္ေတြနဲ႕ တိုက္ထားေလ၊ နည္းတာမဟုတ္ဘူး၊”တိုးတိုးေလးေလးေျပာျပေလသည္၊ ဤသို႔ ေျပာလိုက္မွ မိမိသေဘာေပါက္လိုက္သည္၊ ဆရာေတာ္သည္ကား သူ၏ ျမင္ပါတယ္ကြဆိုေသာ အယူအဆကို အသက္ထင္ရွားရွိေနသ၍ ေျပာေနအံုးမွာျဖစ္ေလေတာ့သတညး္။

“တိုက္လဲ တိုက္ဆိုင္တတ္ပါေပ့(အပိုင္း ၂)့”

တစ္ေန႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕နယ္ ေတာင္ဦးရြာမွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦး၀ါယမသည္ ျမစ္သားျမိဳ႕နယ္ ကုကၠိဳစုရြာ ကုကၠိဳစုေက်ာင္းသို႔ ၾကြေရာက္လာေလသည္၊ ကုကၠိဳရြာမွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးနႏၵသာမိ ိိိသည္ကား ေတာင္းဦးရြာမွပင္ျဖစ္ေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ သူငယ္ခ်င္းထံ အလည္အပတ္ၾကြေရာက္လာ ျခင္းျဖစ္ ေလသည္၊ဆရာေတာ္သည္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ တစ္ပတ္ေလာက္ သီတင္းသံုးသြားမည္ဟုလည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် ထားေလသည္၊ တစ္ေန႔ေသာ နံနက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းမွ ကပၸိယၾကီးဦးဓာတ္ျပားသည္ ေရေႏြးတည္ရန္အတြက္ ကိုရင္၀ါယမအား
“ေဟ့ ၀ါယမၾကီး ထကြ၊ ေဟ ၀ါယမၾကီး ထကြ” ဟု အသံက်ယ္ၾကီးႏွင့္ လာေရာက္ႏွိဳးေလေတာ့သည္၊ ကပၸိယၾကီး ဦးဓာတ္ျပားသည္ ေက်ာင္းမွာ အေနၾကာလာေတာ့ ကိုရင္မ်ားကို မေလးစားေတာ့ေပ၊ ကိုရင္၀ါယမလို႔ ရိုေသစြာ ေခၚရမည့္အစား ၀ါယမလို႔ဘဲ ေခၚေနေတာ့သည္၊ ကိုရင္၀ါယမက မႏိုးဘဲ အာဂႏၱဳကဆရာေတာ္ဦး၀ါယမက ႏိုးလာျပီး ထေကာပါေလေတာ့သည္၊
”ဟ ဒကာရ ရိုင္းလွခ်ည့္လား ၀ါယမ ၀ါယမနဲ႕၊ ဦး၀ါယမဆိုျပီး ေရွ႕က ဦးေလးေတာ့ ရိုရိုေသေသ ထည့္ေခၚအံုးမွေပါ့ကြ၊ မင္းတို႔ရြာသားေတြက ဒီလိုရိုင္းစိုင္းၾကတာဘဲလား” တဲ့ ၊
ဤတြင္ ဦးဓာတ္ျပားက
“ေအာ္ ဆရာေတာ္ေတာ့ မွားျပီနဲ႔တူတယ္၊ တပည့္ေတာ္က ဆရာေတာ္ကိုေတာ့ မေလးမစား ဘယ္ေခၚရဲပါ့မလဲ ဘုရား၊ ေက်ာင္းက ကိုရင္၀ါယမကို ဆရာေတာ္တို႔အတြက္ ေရေႏြးတည္ရေအာင္လို႔ လားႏွိဳးတာဘုရား၊ ”တဲ့ ထုိအခါ ဆရာေတာ္သည္ သူအလြန္အမင္း ကပၸိယၾကီးဦးဓာတ္ျပားကို ေငါက္လိုက္မိတဲ့အတြက္ အားနာ ပါးနာျဖစ္ကာ
“ေအာ္ ဒကာၾကီး ဦးဇင္း မွားသြားတယ္ ခြင့္လႊတ္ပါ၊ ခင္ဗ်ာတို႔ ဘုန္းၾကီးကလဲ အျခားဘြဲ႔ေပးစရာရွားလို႔ (အျခားအမည္ေပးစရာရွားလို႔) က်ဳပ္နဲ႕မွ ဘဲြ႕တူလာေပးရတယ္လို႔ ေျပာ မေျပာခ်င္ပါဘူး”ဟု
ေျပာဆိုကာ အခန္းထဲ ျပန္၀င္သြားေလေတာ့သတည္း။

“တိုက္လဲ တိုက္ဆိုင္တတ္ပါေပ့ (အပိုင္း ၁)”

တစ္ခါက ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕နယ္ ေတာင္ဦးရြာမွ ဦးေပါက္စီသည္ မိတၳီလာျမိဳ႕သို႔ ေစ်း၀ယ္သြားေလသည္၊ ေစ်း၀ယ္ျပီးေနာက္ သူ၏ရြာသို႔ေရာက္ေသာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကားေပၚတြင္ ထိုင္ေနေလသည္၊ ထိုစဥ္ ေပါက္စီေရာင္းေသာ ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ထိုကားအနီးသို႔ ေရာက္လာ၍“ေပါက္စီ”ဟုေအာ္လိုက္ေလ
သည္၊ ထိုအခါ ေတာင္ဦးရြာမွ ဦးေပါက္စီက သ႔ူကို ေခၚတယ္ထင္ျပီး “ဘာလဲကြ“ ဟုထူးလိုက္ေလသည္၊ ကေလးက ေပါက္စီလို႔ေအာ္လိုက္တိုင္း ဦးေပါက္စီက “ဘာလဲကြ” ဟုထူးေနေတာ့သည္၊ ဤတြင္ ကေလးက စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ၊ သူ႔ကို စတယ္ထင္ျပီး
”ဦးေလးၾကီးေနာ္ က်ဳပ္ကို မစနဲ႕ ၊ဒီက ေပါက္စီေရာင္းမေကာင္းလို႔ စိတ္တိုေနတာဗ်ာ႔၊” ထိုအခါ ဦးေပါက္စီက
“ငါ့နာမည္က ေပါက္စီေလကြာ၊ ငါ့ေခၚတယ္ထင္လို႔ ထူးတာေပါ့ကြ၊” ဟု ေျပာဆိုေသာ အခါ ကေလးက
“ေအာ္ ဦးေလးၾကီး နာမည္က ေပါက္စီလား၊ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေပါက္စီေရာင္းေနတာဗ်”ဟူ ေျဖၾကားေလသည္၊ ဦးေပါက္စီလဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားျပီ
“ေအာ္ မသိပါဘူးကြာ ငါကလဲ ငါ့ကို ေခၚတယ္ထင္လို႔ ထူးတာေပါ့ကြ” ေျဖလိုက္ေလသည္၊
“ေအာ္ ဆံုမွ ဆံုတတ္ပါေပ့ ဦးေပါက္စီႏွင့္ စားစရာေပါက္စီရယ္” လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

“အဲဒီဘုန္းၾကီးဆြမ္းမေလာင္းဘူး”

အကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ရြာ၌ မေဌးဆိုေသာ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ရွိေလသည္၊ သူမသည္ အရပ္(၅)ေပ ေျခာက္လက္မ ခန္႔ရွိမည္ထင္၏၊ သူမသည္ အလြန္လွပသည္၊ မာနၾကီးသည္က တစ္ခ်က္၊ မိဘမ်ားက သူမ လိုခ်င္ေသာ အမ်ိဴးသားႏွင့္ မေပးစားသည္က တစ္ခ်က္၊ ဤသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ထိ အပ်ိဳၾကီးဘ၀ျဖင့္ ေနခဲ့ရသည္၊
တစ္ေန႔ ရြာမွ သူမထက္အသက္ငယ္ေသာ သူမအိမ္တြင္ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္ေပးေနေသာ လူပ်ိဳၾကီးကို၀င္းေအာင္ႏွင့္ခ်စ္ၾကိဳက္သြားၾကေလသည္၊လူပ်ိဳၾကီးဆိုေသာ္လည္းအပ်ိဳၾကီးမေဌးထက္အသက္ငယ္သည္၊
အပ်ိဳၾကီးမေဌးသည္ ဤအေၾကာင္းကို မိဘမ်ားကို ဖြင့္ေျပာေလသည္၊ မိဘမ်ားသည္ တဖက္ေကာင္ေလးက ဆင္းရဲေတာ့ သေဘာမတူခဲ့ေပ၊ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မီလ်ယန္နာေတြလို႔ ထင္ေကာင္းထင္ေနမွာေပါ့၊
သူတို႔မွာ လယ္ဆယ္ဧကေလာက္ႏွင့္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ရွိၾကတာကိုး၊ ဒီတခါက အပ်ိဳၾကီးမေဌး စြန္႔စားေလျပီ၊ သူမၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ကို၀င္းေအာင္ေနာက္လိုက္ေျပးေလေတာ့သည္၊
မီလ်ယန္နာမိဘမ်ားက ဆင္းရဲသားေလးေနာက္ လိုက္ေျပးရမလားဆိုျပီ အေမြျပတ္၊ ေသခန္းျပတ္ သမီးအျဖစ္မွ စြန္႕လႊတ္လိုက္ေလသည္၊
အပ်ိဳၾကီးမေဌး ခ်စ္လို႔သာ ရည္းစားေနာက္လိုက္ေျပးသည္၊ ဟုိမွာ ေနစ၇ာက ေကာင္းေကာင္းမရွိ၊ အိမ္ေနာက္ေဖး အဖီတဲေလးထိုးျပီးေနၾကရသည္၊
အခန္းေလးကက်ဥ္းေတာ့ အပ်ိဳၾကီးမေဌးခမ်ာ အသက္ရွဳေတာင္ ၀မယ္မထင္၊ ဒီလိုႏွင့္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ဇနီး ေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ေနလာၾကသည္၊
ၾကာေတာ့ အပ်ိဳၾကီးမေဌး ေရာဂါစြဲကပ္လာျပီ၊ ေရာဂါစြဲကပ္လာေတာ့ မိဘထံျပန္လိုေသာ စိတ္မ်ားျဖစ္ေပၚ လာသည္၊ သူမကိုယ္တိုင္လဲ သြားမေျပာရဲ၊
သို႔ႏွင့္ ရပ္ရြာမွ လူၾကီးမ်ားကို အပူကပ္ေလေတာ့သည္၊ ရပ္ရြာလူၾကီးမ်ားသည္လည္း အပ်ိဳၾကီးမေဌး၏ မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးခင္ေမာင္+ေဒၚ၀င္းတို႔ကို သြားေရာက္၍ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္လက္ခံရန္အတြက္ ေျဖာင့္ျဖေျပာဆိုၾကေလသည္၊ ဦးခင္ေမာင္က လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းရုံမွ်မက လူၾကီးမ်ားကိုပင္ ေငါက္ငန္းလႊတ္လိုက္ေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ လူၾကီးမ်ားလည္း စိတ္ညစ္ျပီ ျပန္လာခဲ႕ၾကရေလသည္၊ သူသမီးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္အိမ္အရိပ္ကိုပင္ လာမနင္းနဲ႔ ဟူ၍ေျပာလႊတ္လိုက္ေသးသည္၊ အပ်ိဳၾကီးမေဌးလဲ မိဘမ်ားထံျပန္လည္ကပ္ရန္အတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားခဲ့သည္၊ မေအာင္ျမင့္ခဲ့ပါ၊ တစ္ေန႔ လသာေသာည တစ္ည၌ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ေက်ာင္းသား ကိုရင္မ်ားအား ပံုျပင္ေျပာျပေနေလသည္၊
ထိုအခ်ိန္တြင္ အပ်ိဳၾကီးမေဌးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ အကၽြႏု္ပ္ထံေရာက္ရွိလာေလသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္လည္း
“ဒကာမၾကီးမေဌး ဘာအေရးၾကီးကိစၥရွိလို႔ ညၾကီးမင္းၾကီး ဦးဇင္းဆီေရာက္လာတာလဲ” ဟု ေမးလိုက္ေလသည္၊ ထိုအခါ အပ်ိဳၾကီးမေဌးက
“တပည့္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္မွာ ျပန္ေနခြင့္ေပးဘို႔ အေမနဲ႕ အေဖကို ေျပာေပးပါလား ဦးဇင္းရယ္“ တဲ့၊ ဤတြင္မိမိက
“ဒကာမၾကီးမေဌး မလြယ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေဖ အေမအေၾကာင္းလဲ ခင္ဗ်ားသိသာနဲ႔ ၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားအေဖကို သြားေျပာမယ့္အစား က်ားျမီးေတာင္သြားဆဲြလိုက္ခ်င္ေသးတယ္” ဟူ၍ မိမိကေျပာေသာအခါ
“ဦးဇင္းရယ္ တပည့္ေတာ္တို႔မွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနေနရတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို႔ကို သနားေသာအားျဖင့္ သြားေျပာေပးပါ” ဟူ၍ အတင္းေျပာလာ အသနားခံလာေလေတာ့ မိမိလဲ တဖက္သားကို သနားတတ္သူပီပီ
”ေအးဗ်ာ ဒါဆိုလဲ သဘက္ခါက်မွ သြားေျပာေပးပါမယ္၊ “ဟူ၍ ၀န္ခံလိုက္ေလသည္၊ ထိုကိစၥကို မိမိမွ သြားေရာက္၍ မေျပာရေသးပါ ၊ထိုသတင္းဟာ ဒါယကာၾကီး ဦးခင္ေမာင္ထံ ေရာက္ရွိေနျပီျဖစ္ေလသည္၊ ဒီေန႔ညေတာ့ ငါေျပာမယ္လို႔၀န္ခံထားသည့္ညေရာက္လာေလျပီး၊
သို႔ျဖစ္၍ မိမိသည္လည္း သကၤန္းေသခ်ာ၀တ္ရုံျပီး ဒကာၾကီးဦးခင္ေမာင္တို႔ အိမ္ဘက္ဆီသို႔ ခ်ီတက္သြား ေလသည္၊ အေ၀းက မိမိလာေနသည္ကို ျမင္ေသာ ဒါယကာၾကီး ဦးခင္ေမာင္သည္
”ငါ့သမီးကိစၥကို ဘယ္ေကာင္လာေျပာေျပာ လက္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္ဘုန္းၾကီးေျပာေျပာလက္ခံႏိုင္ဘူး၊ အကယ္၍ ဘုန္းၾကီးလာေျပာရင္လဲ အဲဒီဘုန္းၾကီးကို ဆြမ္းမေလာင္းဘူး”
ဟူ၍ မိမိၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္၊ ထိုအသံကို ၾကားလုိက္ရေသာအခါ အကၽြႏု္ပ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ေရွ႕သို႕တက္ရန္ အင္အားမ်ားမရွိေတာ့ပါ၊ သို႔ျဖစ္၍ ေနာက္သို႔ ျပန္လည္ ဆုတ္ခဲ့ရေလသည္၊ ထုိအခါ
“ေအာ္ ေမာင္ဇ၀န! ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာကို အသာမေနဘဲ သူမ်ားကိစၥ၀င္ရွဳပ္တာ၊ အေျပာခံရနည္းေသး၊ မင္းကို ဒုတ္နဲ႕ပစ္မလႊတ္တာ ကံေကာင္းလို႔မွတ္“ဟူ၍ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ေငါက္ငန္းေနမိေတာ့သည္။
အပ်ိဳၾကီးမေဌးလဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အကၽြႏု္ပ္ထံေရာက္ရွိလာသည္၊ အေၾကာင္းစံုကို ေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူမလဲ စိတ္ပ်က္ျပီး ျပန္သြားေလေတာ့သည္၊ ဒီလိုႏွင့္ သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံေပါင္းလာလိုက္သည္မွာ တစ္ႏွစ္ခန္႕ရွိလာ ေလသည္၊ စီးပြားေတာ့ တက္မလာပါ၊ သမီးေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ထြန္းကားလာခဲ့သည္။ သမီးျဖစ္သူ မေဌးမွ သမီးေလးေမြးဖြားတယ္လို႔ သတင္းၾကားလိုက္ရေသာ ဒကာၾကီးဦးခင္ေမာင္ႏွင့္ ဒကာမၾကီးေဒၚ၀င္းတို႔သည္ သူတို႔၏ ေျမးေလး ဘယ္ေလာက္ေခ်ာ ဘယ္ေလာက္လွသလဲ ဆိုတာကို ၾကည့္လိုၾကသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ေဘးအိမ္မွ တစ္ဆင့္ ေျမးေလးကို ခိုးေတြ႔ၾကသည္၊ၾကာလာေတာ့ ေျမးသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ေသခန္းျပတ္ဟူ၍ေျပာဆိုေန ၾကေသာ ဒကာၾကီး ဦးခင္ေမာင္နဲ႕ ဒကာမၾကီးေဒၚ၀င္းတို႔သည္ သမီးႏွင့္ သမက္ကို လက္ခံလိုက္ေလ ေတာ့သတည္း၊ သူတို႔ မိသားစုေတြကေတာ့ အဆင္ေျပသြားၾကျပီ၊ အကၽြႏု္ပ္မွာေတာ့
“ဒကာၾကီးဦးခင္ေမာင္ေရ! 'ဘယ္ဘုန္းၾကီးေျပာေျပာ လက္မခံႏိုင္ဘူး၊ အကယ္၍ ဘုန္းၾကီးလာေျပာရင္လဲ အဲဒီဘုန္းၾကီးကို ဆြမ္းမေလာင္းဘူး' ဟူေသာ ဒကာၾကီးရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာလိုက္ေသာ စကားသံမ်ားမွာ နားထဲက မထြက္ေသးတဲ့ အတြက္ အိမ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ ဆိုး၀ါးတဲ႕ ေရာဂါေ၀ဒနာၾကီးကို ခံစားေနရတယ္ ဒကာၾကီးေရ” ဟူ၍ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

“သရဲ၀င္ပူးျခင္း”

တစ္ေန႔ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ဥပုသ္သည္ ဒါယကာမၾကီးမ်ားႏွင့္ အလႅာပ သလႅာပစကားေျပာေနေလသည္၊ ထိုစဥ္ ရြာအတြင္းမွ မခင္ေဌး၀င္အမည္ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ အကၽြႏ္ုပ္ထံသို႔ ျပာျပာႏွင့္ ေရာက္ရွိလာသည္၊ သို႔ႏွင့္ အကၽြႏ္ုပ္သည္
“ဟ မခင္ေဌး၀င္ ျပာျပာနဲ႕ ဘာျဖစ္လာသလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေလသည္၊ထိုအခါ မခင္ေဌး၀င္းသည္
တပည့္ေတာ္မရဲ႕ ေယာက္က်ားကို ေသသြားတဲ့ ကိုစိန္၀င္းက ၀င္ပူးေနလို႔ပါဘုရား၊ အဲဒါဦးဇင္း အႏၱရာယ္ကင္း ပရိတ္တရားရြတ္ေပးပါအံုးဘုရား၊” ဟုလွ်ာက္လာေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ မိမိသည္ လိုက္ရြတ္ေပးပါမည္ဟု ၀န္ခံကတိေပးလိုက္ေလသည္၊ ေသသြားေသာ ကိုစိန္၀င္းဟူသည္ကား မခင္ေဌး၀င္း၏ အမျဖစ္သူ မတင္၀င္း၏ ေယာက္က်ားျဖစ္ေလသည္၊ မခင္ေဌး၀င္း၏ ေယာက္က်ားသည္ကား ကိုေအာင္ခင္ျဖစ္သည္၊ ကိုစိန္၀င္းသည္ ကိုေအာင္ခင္ကို ၀င္ပူးေနေလသည္၊ သို႔ႏွင့္ အကၽြႏု္ပ္လည္း ေက်ာင္းက ဦးဇင္းတစ္ပါးေခၚကာ လိုက္သြားေလသည္၊အိမ္ေရာက္ေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္သည္၊ မခင္ေဌး၀င္းေယာက္က်ား ျဖစ္ေသာ ကိုေအာင္ခင္သည္ ေသသြားသူ ကိုစိန္၀င္း၏ မိန္းမျဖစ္သူ(မတင္၀င္း)ကို အတင္းဖက္ျပီး ငိုယိုေျပာေနေလသည္၊ သူေျပာသည္က
“မိန္းမရယ္ ငါဟာ ယခုအခါ သရဲ(တေစၦ)ျဖစ္ေနရတယ္၊ ရြာရဲ႕အေနာက္ဖက္က သုႆန္မွာေနရတယ္၊ စားစရာမရွိ၊ မင္းနဲ႔ ငါ့သားေလးေတြကို လြမ္းလိုက္တာ၊ဒါေၾကာင့္ ငါ ဒီကို ေရာက္လာတာ” ဟုေျပာျပီ ကေလးႏွစ္ေယာက္ဖက္လိုက္၊ မတင္၀င္းဖက္လိုက္ေပါ့၊ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနသည္၊ မိမိလည္း ေရာက္လွ်င္ေ၇ာက္ခ်င္း
“ကဲ ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႕ သီလယူၾကရေအာင္၊ ရတနာသံုးပါးကန္ေတာ့ၾကပါ၊” ဟု တိုက္တြန္းလိုက္ေလသည္၊ သီလေပးျပီ၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ ပရိတ္စတင္ရြတ္ၾကေလသည္၊ မိမိတို႔ က်က္မွတ္ထားေသာ ပရိတ္ၾကီး(၁၁)သုတ္သာ ကုန္သြားသည္၊ ကိုစိန္၀င္းကလဲ မထြက္ေသး၊ ကိုေအာင္ခင္ကလဲ မတင္၀င္းႏွင့္ သူ႔မသားေတြကို အတင္ဖက္ျပီး ငိုယိုကာ အလြမ္းသည္ေနေလသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္လည္း အလြန္စိုးရိမ္လာသည္၊ အကယ္၍သာ ကိုစိန္၀င္းထြက္မသြားပါက အကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိလာေပေတာ့မည္၊လူေတြကလဲ ၀ိုင္အံုၾကည့္ေနၾကသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ေခၽြးေဇာမ်ားပင္ ျပန္လာေတာ့သည္၊ ကိုေအာင္ခင္ကေတာ့ မတင္း၀င္းကို ဖက္ျမဲျဖစ္သည္၊ ကိုေအာင္ခင္သည္ အရက္ကို အလြန္အမင္းေသာက္ေလ့ရွိသည္၊ အကၽြႏု္ပ္ပါးစပ္မွ ရုတ္တရက္
“မတင္၀င္းေရ! ဦးဇင္းတို႔လဲ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် အကုန္ရြတ္ဖတ္ေပးျပီးျပီ၊ ခင္ဗ်ားေယာက္က်ား ကိုစိန္၀င္း ၀င္ပူးတာေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး၊ က်ဳပ္အထင္ေတာ့ ကိုေအာင္ခင္ အမူးလြန္ျပီး ျဖစ္တဲ့ကိစၥလို႔ ဦးဇင္းထင္တယ္”ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေသသြားေသာ ကိုစိန္၀င္း၏ ၀င္ေရာက္ပူး၀င္ျခင္းကို ခံေနရေသာ ကိုေအာင္ခင္သည္ မိမိအား
“ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္အဲဒီေလာက္မမိုက္ရုိင္းဘူး၊”ဟု ေဒါသတၾကီးမိမိအား ျပန္ေျပာကာ ပရိသတ္ၾကားမွ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း တိုးထြက္ျပီး ယိုင္ထိုးယိုင္ထုိးႏွင့္ သူ႔အိမ္ဘက္ဆီသို႔ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း၊ ထိုအခါ ရြာမွ လူၾကီးေတြကလဲ
“ေအာင္ခင္ဆိုတဲ့ေကာင္ ကိုယ္ဘာသာမူးတဲ့ကိစၥ တင္၀င္းမိသားစုကို ဒုကၡလာေပးတယ္၊ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္”ဟူ၍ တီးတိုးတီးတိုးေျပာသြားၾကသည္။ မိမိသည္လည္း
“ပရိတ္ၾကီး(၁၁)သုတ္ရြတ္ဖတ္ထားေသာ အကၽြႏ္ုပ္၏ ပါးစပ္သည္ကား ေတာ္ေတာ္အစြမ္းထက္ပါကလား” ဟုမိမိကိုယ္ကို မိမိဂုဏ္ယူေနမိေတာ့သည္။ကိုေအာင္ခင္ကေတာ့ မိမိအား အမုန္းပြားေကာင္း ပြားလာႏိုင္သည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ မိမိသည္ သူ႔အား အမွန္အတိုင္း လူအမ်ားၾကားတြင္ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း၊
တစ္ေန႔ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ဆက္စပ္၍ အကၽြႏ္ုပ္သည္ မိမိဆရာသမားအား ေလွ်ာက္ထားမိသည္၊ ဆရာေတာ္က
“ေမာင္ဇ၀နေရ! ေနာင္ဒါမ်ိဳးေပၚလာလွ်င္ ပရိတ္မရြတ္နဲ႕၊ ဒုတ္တုတ္တုတ္နဲ႕သာ ေဆာ္ေပး၊ ဒါမွ ေနာက္မပူးရဲေတာ့မွာကြ၊ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ၀င္ပူးေနအံုးမွာကြ” ျပတ္သားစြာ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါေပသည္။
ဤစကားႏွင့္စပ္၍ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရွိေသးသည္၊ တခါက ဆရာေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ ကပၸိယတို႔သည္ ေတာလမ္းအတိုင္း ခရီးထြက္လာၾကသည္၊ တစ္ေနရာအေရာက္ ကၽြဲတစ္ေကာင္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေတြ႔ေလသည္၊ ထိုအခါ ဆရာေတာ္သည္
“အေမာင္ကၽြဲ က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ”ဟု ေမတၱာပို႔ေနေလသည္၊ သို႔ေသာ္ ကၽြဲၾကီးသည္ကား ဆရာေတာ္ႏွင့္ ကပၸိယကို ေ၀ွ႔ရန္ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ေရွ႕သို႔သာ တိုးလာေလသည္၊ ထိုအခါ ကပၸိယက အနီးရွိ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးကို ေကာက္ယူ၍ ထိုိေက်ာက္ခဲျဖင့္ ပစ္ေပါက္လိုက္ေလသည္၊ ထိုအခါမွ ကၽြဲၾကီးသည္လည္း တဟုန္ထုိးထြက္ေျပးေလေတာ့သည္၊ ဤတြင္ ဆရာေတာ္သည္
“ေအာ္ ကပၸိယၾကီးေရ! ကပၸိယၾကီးရဲ႕ ေက်ာက္ခဲက ဦးဇင္းရဲ႕ ေမတၱာထက္ အစြမ္းထက္ပါလား”ဟူ၍ ခ်ီးက်ဴးမိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ မိမိစဥ္းစားမိသည္ကား
“ေအာ္ မိမိဆရာသမားေျပာသလို တခါတေလေေတာ့လဲ တရားနဲ႔ မ၇ပါးလား၊”ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။

ဤစာမ်က္ႏွာ၏ အဆံုးတြင္ older post ႏွိပ္လိုက္ပါ၊ ေနာက္ထပ္ပံုျပင္မ်ားကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။

“အကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာမွ ပညာရွိ ေမာင္ဂြတို”

အကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာ၌ ေမာင္၀င္းညြန္႔ဦးဆိုေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရွိသည္၊ သူသည္ အရပ္အလြန္ပုသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ သူ႔ကို “ဂြတို”ဟူ၍ နာမည္သစ္ေပးလိုက္ေလသည္၊ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း သူ႔ကို “ဂြတို”ဟူ၍ပင္ ေခၚဆိုၾကေလသည္၊ ဤေနရာ၌ ေမာင္ဂြတို၏ အရည္အေသြးကို အနည္းငယ္ေျပာျပပါရေစ၊ ေမာင္ဂြတိုသည္ ငါးႏွစ္သားအရြယ္တြင္ စာေပပညာသင္ၾကား႐န္ သူ႔၏ အေမျဖစ္သူေဒၚေထြးမွ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံတြင္ လာေရာက္အပ္ႏွံသြားေလသည္၊ သူသည္ အလြန္အင္မတန္မွ ဥာဏ္ထိုင္းသည္၊ ေမာင္ဂြတိုလက္ထက္ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ေတာ္မူသြားေသာ ဆရာေတာ္မ်ားသည္ သံုးပါးရွိျပီျဖစ္ေလသည္၊ သို႔ေသာ္ေမာင္ဂြတို၏ ပညာအရည္အေသြးသည္ကား“ကၾကီေရက ကၾကီးေရးခ်ကာ” မွ တက္မလာေပ၊ သင္ပုန္းၾကီးႏွင့္ပင္ လည္ထြက္ေနသည္၊ ဘုန္းၾကီးသံုးဆက္ပင္ ရွိသြားျပီးျဖစ္ေလသည္၊ သို႕ျဖစ္၍ သူ႕၏ အေမျဖစ္သူ ေဒၚေထြးသည္
“ငါ့သားေလး စာမတတ္တာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထားလို႔ျဖစ္မွာ” ဟူေသာ အေတြး၀င္လာေလသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚေထြးသည္ သားျဖစ္သူကို အစိုးရ စာသင္ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းထားေလသည္၊ သူသည္ ဆရာမမ်ားထံ သူသားကို အပ္ႏွံရာ၌
“ဆရာမရယ္! က်မသားေလး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထားတာ စာမတတ္လို႔ ၊အဲဒါ ဆရာမဆီကို လာအပ္တာပါ” ဟူ၍ ဆရာေတာ္မ်ားကိုပင္ အျပစ္ေျပာလိုက္ေသးသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ဆရာမသည္ ေမာင္ဂြတိုအား တစ္ႏွစ္ေလာက္ စာသင္လိုက္ေသးသည္၊ သို႔ေသာ္ “က, ခ,”စသည္က တက္မလာေပ၊ ဆရာမလည္း ေမာင္ဂြတိုကို စာသင္ရသည္မွာ စိတ္ညစ္လာသည္၊သို႔ျဖစ္၍ သူမသည္ ေမာင္ဂြတိုကို သူ႔အေမလက္ ျပန္အပ္လိုက္ရေလသည္၊ထိုစဥ္ အကၽြႏု္တို႔ရြာသို႕ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္အသစ္တစ္ပါးေရာက္ရွိလာေလသည္၊ ထိုဆရာေတာ္သည္ ဥာဏ္ေကာင္းသည္၊ ပညာတတ္သည္၊ စည္းကမ္းေကာင္းသည္၊ စာသင္ရာတြင္လည္း အလြန္ေတာ္သည္၊ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေဒၚေထြးသည္ သူ႔သား ေမာင္ဂြတိုကို ပညာတတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေစရန္ ထိုဆရာေတာ္အသစ္ထံ အပ္ႏွံေလျပန္သည္၊ ေမာင္ဂြတို၏ အေၾကာင္းကိုလဲ ရြာအတြင္းမွ ဒကာ ဒကာမမ်ားေလွ်ာက္ထားျပီးျဖစ္၍ ဆရာေတာ္ၾကိဳတင္သိရွိေနျပီး ျဖစ္ေလသည္၊ သူ႔ကို လာအပ္စဥ္က ဆရာေတာ္က
“ဒကာမၾကီးေဒၚေထြးေရ! က်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႕ရင္ ဒကာမၾကီးရဲ႕သား ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီလို႔သာ ေအာက္ေမ့လိုက္ေတာ့”ဟူ၍ ဆရာေတာ္သည္ အားၾကိဳးမာန္တက္ေျပာလိုက္ေသးသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ ေမာင္ဂြတိုကို ဖိဖိစီးစီး စာသင္ေပးလိုက္ေလသည္၊ သင္ပုန္းၾကီးကုန္၍ ငါးပါးသီလအနက္ေပးအထိ ေရာက္ရွိလာေလျပီ ျဖစ္သည္၊ ဆရာေတာ္လည္း သူ႔ကိုသူ ဂုဏ္ယူေနသည္၊ ေမာင္ဂြတိုသည္ သူ႕လက္ထက္တြင္ ပညာအရည္အေသြးျမင့္လာေလျပီးျဖစ္ေလသည္၊တစ္ည ဘုရား၀တ္တက္ျပီးေနာက္ဆရာေတာ္သည္ သူ႔၏ တပည့္ေက်ာ္ကိုရင္မ်ားကို ငါးပါးသီလအနက္(ငါးပါးသီလအဓိပၸာယ္) ကို တစ္ပါးစီေျပာခိုငး္ေလသည္၊ ေမာင္ဂြတိုအလွည့္ေရာက္ေသာ အခါ “အျဗဟၼစရိယာ” ပါဠိပုဒ္ကို အနက္ေပးခိုင္းေလသည္၊ အဓိပၸယ္ေျပာခိုင္းေလသည္။ ေမာင္ဂြတို၏ အနက္ေပးလိုက္သည္ကား(အဓိပၸယ္ေျပာလိုက္သည္ကား)
“အျဗဟၼစရိယာ၊ ေမထုန္ႏြားတို႔ကို တပိုးေကာက္ျခင္းမွ” ဟူ၍ ပညာရွင္မ်ားမွတ္သားေစရန္ အနက္ေပးလိုက္(အဓိပၸယ္ေျပာလိုက္)ေလသတည္း၊ “အျဗဟၼစရိယာ၏ အနက္အမွန္ အဓိပၸာယ္မွန္သည္ကား မျမတ္ေသာ ေမထုန္အက်င့္တို႔ကို က်င့္ျခင္းမွ” ဟူ၍ပင္ျဖစ္ေလသတည္။ ဤသည္ကား ေမာင္နၾကီး ေမာင္ဂြတိုႏွင္႔ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းေပတည္။
ဤသည္ႏွင့္စပ္၍ ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိေလသည္၊
တခါက စာမတတ္ေသာ မိသားစုတစ္စုရွိေလသည္၊ ထိုမိသားစုမွာ မိဘႏွစ္ပါး၊ သားတစ္ေယာက္ဟူ၍ သံုးေယာက္သာရွိေလသည္၊ မိဘႏွစ္ပါးသည္ စာမတတ္ၾကပါ၊သိ္ု႔ေသာ္သူတို႔သည္ သူတို႔၏သားေလးကို ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာပင္ အတန္းေက်ာင္းကို ပို႕ထားေလသည္၊ တစ္ေန႔ ဖခင္ျဖစ္သူက သူ႔သား စာဘယ္မွ်ေလာက္တတ္ျပီလဲဆိုသည္ကို သိလိုသည့္အတြက္ “ငါ့သား ကၽြဲကို စာလံုးေပါင္းျပစမ္းပါ”ဟုေမးေလသည္၊ ထိုအခါ သားျဖစ္သူက
“အေဖကလဲ သားက ေက်ာင္းေနတာမွ မၾကာေသးတာ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ကၽြဲကို စာလံုးေပါင္းတတ္မွာလဲဗ်” ဟု အေၾကာင္းျပလာေလသည္၊ ဤတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူက
“မင္းကလဲ ကၽြဲေတာင္ စာလံုးေပါင္းမရဘူး၊ ငါ့ ေပါင္းျပမယ္၊ နားေထာင္၊ ကၽြဲေရးခ်ကၽြဲ”တဲ့ ၊ထိုအခါ ဇနီးမယားျဖစ္သူက ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ေတာ္က ကၽြဲစာလံုးေပါင္းရမွာေပါ့၊ လူၾကီးကိုး” တဲ့၊ မိမိေကာက္ခ်က္ခ်မိလိုက္သည္ကား
“ေအာ္ ဒီမိသားစုထက္သာရင္ ဒို႔ရြာက ပညာရွိၾကီးေမာင္ဂြတိုကမွ ေတာ္ေသးဟ”ဟူ၍သာျဖစ္ေလသတည္း။

“စာခ်ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးတို႔၏ ရင္ဖြင့္သံ”

တစ္ခါက စာခ်ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ေတြ႕ဆံုၾကေလသည္၊ တစ္ပါးသည္ သီလရွင္ဆရာေလးမ်ားကို စာခ်ေလသည္၊ တစ္ပါးသည္ကား ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို စာခ်ေပးေနေလသည္၊ ထိုတြင္ ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို စာခ်ေပးေနေသာ ဆရာေတာ္က သီလရွင္ဆရာေလးမ်ားကို စာခ်ေပးေသာ ဆရာေတာ္ကို ေမးေလသည္၊
“ဆရာေတာ္! သီလရွင္ဆရာေလးေတြကို စာခ်ေပးရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား” ဟုေမးေလသည္။ ထိုအခါ သီလရွင္ဆရာေလးမ်ားကို စာခ်ေပးေသာ ဆရာေတာ္က
“ဆရာေတာ္ေရ! သီလရွင္ဆရာေလးေတြကို စာခ်ေပးရတာ ေတာ္ေတာ္စာခ်ေပးရက်ိဳးနပ္ပါေပတယ္၊ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးျပဳလုပ္ေပးၾကတယ္၊ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ဟင္းေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ျပီး မၾကာမၾကာ ကပ္ေလ့ရွိတယ္၊ အစစအရာရာ လုပ္ေဆာင္ရာမွာ သန္႔သန္႕ရွင္းရွင္းရွိလွပါေပတယ္ဘုရား၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဘုရား၊ ေရေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေသာက္ေရခြက္ကို ေသခ်ာေဆး၊ ေရကို ေရစစ္နဲ႔ ေသခ်ာစစ္ျပီး ရိုရိုေသေသ ကပ္တာဘုရား၊”တဲ့၊ ထို႔ေနာက္
“အရွင္ဘုရားေကာ ဘယ္လိုလဲဘုရား” လို႔ သီလရွင္ဆရာေလးမ်ားကို စာခ်ေပးေသာ ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို စာခ်ေနေသာ ဆရာေတာ္ကို ေမးေလသည္။ ဤတြင္ ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို စာခ်ေပးေနေသာ ဆရာေတာ္က
“မေျပာခ်င္ပါဘူး ဆရာေတာ္! ဆရာေလးေတြလို သန္႔သန့္ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆိုတာ ေ၀းလို႔၊ ဟုိတစ္ေန႔က ဖန္းခါးသီးေလး စားခ်င္လို႔ သြားခူးစမ္းပါ ေမာင္ပဇင္းရယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္ေလ၊ သြားေတာ့ခူးပါတယ္၊ ခူးပံုကေတာ့ ေျပာျပရအံုးမယ္ ကိုယ္ေတာ္ေရ႕၊ သူစီးတဲ့ ဖိနပ္နဲ႕ ပစ္ခ်ျပီး ေရေလးနဲ႕ေတာင္ မေဆးဘူး ၊ လာကပ္တယ္ ဆရာေတာ္ေရ၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဆရာေလးေတြနဲ႕ တပည့္ေတာ္ရဲ႔ ေက်ာင္းက ေကာင္ေတြနဲ႕ေတာ့ ကြာပါေပတယ္ ဆရာေတာ္ရယ္၊” ဟု ျငီးတြားျပီး ေျပာျပရွာေလေတာ့သတည္း။
“