အကၽြႏု္ပ္သည္ သာသနတကၠသိုလ္၌ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုပါ။ အကၽြႏု္ပ္တ္ို႔၏ ဇာတိရြာကေလးသည္ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ကားလမ္းမၾကီးေဘးမွာ တည္ရွိပါသည္။ တစ္ေန႔ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား တင္ေဆာင္လာေသာ ကားတစ္စီးသည္ အကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ရြာအနီး၌ ပ်က္သြားေလသည္။ ထိုစဥ္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား သည္ အကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ရြာဦးေက်ာင္းသို႔ ၀င္လာၾကေလသည္။ ရြာမွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္မွ မရွိေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အခက္ေတြ႔ေနၾကေလသည္။ မိမိကိုပင္တမ္းတေနၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ သြက္သြက္လက္လက္ရွိေသာ မိမ္ိရဲ႕ အမျဖစ္သူကပင္ (ဟန္ပန္အမူအရာ) ျဖင့္ ဦးေဆာင္သြားေလသည္။ အဂၤလိပ္စကားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ၊ တစ္ေန႔ မိမိသည္ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ရြာျပန္လာရာ ရြာေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းဘဲ ရြာသားမ်ားကေတာ့ အကၽြႏ္ုပ္အား
"ဦးဇင္းရာ ဟုိတစ္ပတ္က ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ရြာေရာက္လာတာ အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး၊ ဦးဇင္းကို ေမွ်ာ္ေနၾကတာ ဦးဇင္းသာရွိရင္ ပြဲျပတ္တာေပါ့" တဲ့ အားရပါးရ မိမိအား အထင္ၾကီးစြာျဖင့္ ေျပာေနၾကသည္။ မိမိသည္လည္း သူတို႔၏ မိမိအေပၚ အထင္ၾကီး အားကိုးမွဳမ်ားကို အမွန္တကယ္ ၀န္ခံရေလေသာ္ သေဘာက်ေနမိပါေတာ့သည္။
မိမိကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ
"ေအာ္ ငါရြာမွာ မရွိလိုက္တာ ကံေကာင္းတာဘဲ၊ ရွိလို႔ကေတာ့ ပဲြမျပတ္ဘဲ ပြဲပ်က္ေတာ့မွာ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ မိမိသည္ကား သူတို႔ အထင္ၾကီးသလို အဂၤလိပ္စကားကို ေကာင္းေကာင္းမွ မေျပာတတ္ဘဲကိုး ေအာ္သူတို႔ကလဲ မိမိႏိုင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနတကၠသိုလ္(မႏၱေလး)မွာ ေနတာဆိုေတာ့ အထင္ၾကီးမယ္ဆိုလဲ ၾကီးေပရာ၏။
0 comments:
Post a Comment