ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ သီတင္းကၽြတ္ျပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ျမိဳ႔နယ္အသီးသီး ရပ္ကြက္အသီးသီး၌ မဟာဒုတ္စာေရးတန္မဲမ်ားေဖါက္၍ မဲက်သည့္ ေက်ာင္းမွ သံဃာေတာ္မ်ားကို မိမိတို႔ အိမ္အသီးသီးသို႔ ပင့္၍ ဆြမ္းကပ္ေလ့ရွိၾကသည္၊ မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ တကၠသိုလ္တစ္ခုွမွ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လည္း မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ အိမ္အသီးသီးသို႔ ဆြမ္းစားၾကြၾကရေတာ့မည္၊ဆြမ္းဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ား၀မ္းေျမာက္မွဳျဖစ္ေစရန္ ဒါနအႏု ေမာဒနာကထာတရားမ်ားကိုလည္း ေဟာၾကားေပၾကရမည္ျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ စာသင္သား သံဃာေတာ္မ်ား ျပင္ဆင္ ေနၾကေလသည္၊ ထိုအထဲတြင္ သံဃာေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ တရားမ်ားကို အၾကီးအက်ယ္က်က္မွတ္ ေနေလသည္၊ သူက သူ႔၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလည္း
"အရွင္ဘုရားတို႔ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ မနက္ျဖန္ တရားေဟာရရင္ေတာ့ တစ္ပြဲတည္းနဲ႕ ေပါက္ေအာင္ (နာမည္ေက်ာ္)ေအာင္ ေဟာမွာ" တဲ့
"ေအး မင္းေပါက္ေအာင္ေဟာႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ" ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အားေပးၾကေလသည္။
ေနာက္ေန႔ နံနက္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္မွ စာသင္သားသံဃာမ်ားသည္ မိမိတို႔ မဲက်ရာ ရပ္ကြက္အသီးအသီးမွ အိမ္အသီးသီးသို႔ ဆြမ္းစားၾကြၾကရေလသည္၊ တစ္ပဲြတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္ေဟာမည္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ အလြန္အင္မတန္မွ ဆင္းရဲေသာ မဟာဒုတ္အိမ္သို႔ စာေရးတန္မဲက်ေလသည္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆင္းရဲသလဲဆိုရင္ အိမ္ေပါက္စေလး တစ္အိမ္လံုးကိုမွ် ၀ါးထရံျဖင့္ မကာႏိုင္ေသးပါ၊၊ သို႔ျဖစ္၍ အ၀တ္ျဖင့္ အိမ္ကို ယာယီကာထားေလသည္၊ တစ္ပြဲတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္ေဟာမည္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေနာက္ပါသံဃာသံုးပါးျဖင့္ ၾကြလာေလသည္၊ တရားမေဟာမီ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ အလႅာပသလႅာပစကားေျပာေနေလသည္၊ စကားေျပာရင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေနာက္၌ နံရံ ရွိသည္အထင္ႏွင့္ ေက်ာမွီလိုက္ေလသည္၊ အ၀တ္ကိုသာ နံရံအျဖစ္ အသံုးျပဳထားေသာ အိမ္ေပၚ၌ ထိုင္ေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေအာက္သို႕ ကၽြမ္းျပန္က်သြားေလသည္၊ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ရွက္လဲရွက္ စိတ္လဲဆိုးေတာ့
"ေတာ္ျပီဗ်ာ နံရံေတာင္ မကာႏိုင္တဲ့ အိမ္မွာ ဆြမ္းလဲမစားေတာ့ဘူး၊ တရားလဲ မေဟာေတာ့ဘူးဗ်ာ"ဆိုျပီး ျပန္ၾကြဘို႕ရန္ သူ႔ရဲ႕ ဖိနပ္ကို ရွာေနေလေတာ့သည္၊ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အိမ္က ကေလးက ထုိကိုယ္ေတာ္ဖိနပ္ကို စီးျပီး သံဃာေတာ္မ်ားကပ္ဘို႔ရန္ လဘက္ရည္သြား၀ယ္ေနေလသည္။ တစ္ပြဲတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္္ေဟာမည္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ မိမိဖိနပ္ကိုေတာင္ မစီးေတာ့ဘဲ ရွက္လဲရွက္ စိတ္လဲဆိုးစြာျဖင့္ ျပန္ၾကြသြားေလေတာ့သည္၊ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး၏ အျဖစ္သည္ကား သူရည္မွန္းထားေသာ တရားေဟာျခင္းျဖင့္ မေပါက္ဘဲ အိမ္ေပၚက ဂၽြမ္းျပန္က်သြားျခင္းျဖင့္ တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခုလံုး၌ ဟုိေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ္ေပါက္ၾကားသြားေလေတာ့သတည္း။
"အရွင္ဘုရားတို႔ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ မနက္ျဖန္ တရားေဟာရရင္ေတာ့ တစ္ပြဲတည္းနဲ႕ ေပါက္ေအာင္ (နာမည္ေက်ာ္)ေအာင္ ေဟာမွာ" တဲ့
"ေအး မင္းေပါက္ေအာင္ေဟာႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ" ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အားေပးၾကေလသည္။
ေနာက္ေန႔ နံနက္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္မွ စာသင္သားသံဃာမ်ားသည္ မိမိတို႔ မဲက်ရာ ရပ္ကြက္အသီးအသီးမွ အိမ္အသီးသီးသို႔ ဆြမ္းစားၾကြၾကရေလသည္၊ တစ္ပဲြတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္ေဟာမည္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ အလြန္အင္မတန္မွ ဆင္းရဲေသာ မဟာဒုတ္အိမ္သို႔ စာေရးတန္မဲက်ေလသည္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆင္းရဲသလဲဆိုရင္ အိမ္ေပါက္စေလး တစ္အိမ္လံုးကိုမွ် ၀ါးထရံျဖင့္ မကာႏိုင္ေသးပါ၊၊ သို႔ျဖစ္၍ အ၀တ္ျဖင့္ အိမ္ကို ယာယီကာထားေလသည္၊ တစ္ပြဲတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္ေဟာမည္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေနာက္ပါသံဃာသံုးပါးျဖင့္ ၾကြလာေလသည္၊ တရားမေဟာမီ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ အလႅာပသလႅာပစကားေျပာေနေလသည္၊ စကားေျပာရင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေနာက္၌ နံရံ ရွိသည္အထင္ႏွင့္ ေက်ာမွီလိုက္ေလသည္၊ အ၀တ္ကိုသာ နံရံအျဖစ္ အသံုးျပဳထားေသာ အိမ္ေပၚ၌ ထိုင္ေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေအာက္သို႕ ကၽြမ္းျပန္က်သြားေလသည္၊ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ရွက္လဲရွက္ စိတ္လဲဆိုးေတာ့
"ေတာ္ျပီဗ်ာ နံရံေတာင္ မကာႏိုင္တဲ့ အိမ္မွာ ဆြမ္းလဲမစားေတာ့ဘူး၊ တရားလဲ မေဟာေတာ့ဘူးဗ်ာ"ဆိုျပီး ျပန္ၾကြဘို႕ရန္ သူ႔ရဲ႕ ဖိနပ္ကို ရွာေနေလေတာ့သည္၊ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အိမ္က ကေလးက ထုိကိုယ္ေတာ္ဖိနပ္ကို စီးျပီး သံဃာေတာ္မ်ားကပ္ဘို႔ရန္ လဘက္ရည္သြား၀ယ္ေနေလသည္။ တစ္ပြဲတည္းျဖင့္ ေပါက္ေအာင္္ေဟာမည္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ မိမိဖိနပ္ကိုေတာင္ မစီးေတာ့ဘဲ ရွက္လဲရွက္ စိတ္လဲဆိုးစြာျဖင့္ ျပန္ၾကြသြားေလေတာ့သည္၊ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး၏ အျဖစ္သည္ကား သူရည္မွန္းထားေသာ တရားေဟာျခင္းျဖင့္ မေပါက္ဘဲ အိမ္ေပၚက ဂၽြမ္းျပန္က်သြားျခင္းျဖင့္ တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခုလံုး၌ ဟုိေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ္ေပါက္ၾကားသြားေလေတာ့သတည္း။
0 comments:
Post a Comment