"အကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အကၽြႏ္ုပ္ဘၾကီး"

အကၽြႏု္ပ္မွာ ဘၾကီးႏွစ္ေယာက္ရွိသည္၊ ဘၾကီးတစ္ယာက္သည္ အသက္ (၈၁) ႏွစ္ျဖစ္သည္၊ သူကေတာ့ ခ်မ္းသာတယ္၊ ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးလူထြက္ျဖစ္သည္၊ ဘၾကီးအငယ္ကေတာ့ အသက္ (၇၀) ခန္႔ျဖစ္သည္၊ သူကေတာ့ ဆင္းရဲတယ္၊ တစ္ေန႔ ဘၾကီး အငယ္ျဖစ္သူသည္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေသြးတိုးေရာဂါျဖင့္ ဆံုးသြားရွာသည္၊ ဘၾကီးအငယ္ဆံုးေသာအခ်ိန္၌ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ၀ါဆိုေလသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေလးျဖစ္သူ လာပင့္သျဖင့္ ဘၾကီးငယ္၏ အသုဘပြဲသို႔ ၾကြေရာက္ခဲ့ရေလသည္၊ ရြာကို ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္းဘဲ အေဒၚျဖစ္သူက သူရဲ႕ ငုိခ်င္းထဲကို အကၽြႏ္ုပ္ပါဆြဲထည့္ေနသျဖင့္ မိမိသည္ပင္လွ်င္ ငုိခ်င္စိတ္မ်ား ေပါက္လာေလသည္၊ ၾကာလွ်င္မိမိပါ ငိုရေတာ့မည့္ အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာသျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလးျပန္ၾကြခဲ့ရသည္၊ ဖခင္ရဲ႕အေလာင္းက သုႆန္မေရာက္ေသး က်န္ရစ္သူ သားသမီးမ်ားက အေမြကိစၥျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္စကားမေျပာႏိုင္ မဆိုႏိုင္ျဖစ္ေနၾကသည္၊ ဒီကိစၥအဆင္ေျပေရး ေဆြမ်ိဳးအခ်ိဳ႕က မိမိအား ခ်ဥ္းကပ္လာပါေတာ့သည္၊ သူတို႔က မိမိအား အၾကံေပးလာသည္မွာ
"ဦးဇင္းေရ ရက္လယ္တဲ့ေန႔ တရားေဟာရင္း ဦးဇင္းရဲ႕ဦးေလး အေဒၚေတြကို ဆံုးမလိုက္ပါအံုး၊"တဲ့ မိမိလည္း မိမိအား အားကိုးတၾကီး လာေရာက္ေျပာလာၾကေသာ ေဆြမိ်ဳးမ်ားအား မပူပါနဲ႕ ဆံုးမလိုက္ပါ့မယ္ေပါ့၊
ဒီလိုနဲ႕ ဘၾကီးျဖစ္သူ၏ ရက္လည္ေသာေန႔ ေရာက္ရွိလာျပီးျဖစ္သည္၊ မိမိလည္း ဦးေလး ေဒၚေလးတို႔အား တရားေဟာရင္း အနည္းငယ္ ဆံုးမခဲ့ျပီးျဖစ္သည္၊ မိမိတရားေပာာျပီး ေက်ာင္းသို႔ မျပန္မၾကြေသးဘဲ ေရေႏြးေသာက္၇င္း ဒကာ ဒကာမမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနေလသည္၊ ထိုအခ်ိန္မွာ ရပ္ရြာလူၾကီးေတြက
"ဦးဇင္းကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ဦးေလး အေဒၚေတြကို ဆံုးမျပီးျပီ၊ ဦးတင္ညြန္႔! ခင္ဗ်ားကလဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ တူေတြ တူမေတြကို ဆံုးမလိုက္အံုးေလ၊ ေသသြားတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ညီကိုယ္စားေပါ့၊" တဲ့ ထိုအခါ မိမိ၏ ဘၾကီးျဖစ္သူ ေျပာလိုက္ေသာ စကားက မိမိ၇င္ဘတ္ကို တစ္ပိႆာေလာက္ရွိေသာ အေလးျဖင့္ ပစ္သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရပါ ေတာ့သည္၊ ဘၾကီးေျပာလိုက္သည္က

"ငါကေတာ့ ေသသြားတဲ့ ငါ့ညီကိုယ္စား တူေတြ တူမေတြကို ဆံုးမၾသ၀ါဒေလးေပးခ်င္တာေပါ့ကြ၊ သုိ႕ေသာ္ ဦးဇင္းက ရွိေနေတာ့ ႏြားေရွ႕ထြန္းက်ဴသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့ကြ" ထိုအခ်ိန္မွာ တရားနာပရိသတ္သည္ “ဘိုးတင္ညြန္႕ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ”၊ ဆိုျပီး ၀ိုင္း၇ယ္ၾကသည္၊ ႏြားအျဖစ္ အႏွိဳင္းခံလိုက္ရေသာ အကၽြႏ္ုပ္သည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ရယ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒါနဲ႔ မိမိလည္း အရွက္ေျပ
"ဘၾကီးေရ ခင္ဗ်ား ပံုႏိွဳင္းေကာင္းတာနဲ႕ က်ဳပ္ႏြားလံုးလံုးျဖစ္ရျပီ"ဟု အရွက္ေျပေျပာျပီး
ခပ္သုတ္သုတ္ ေက်ာင္းသို႕ ျပန္ၾကြခဲ႕ရေလသည္၊ ေတြ႔မွ ေတြ႕ရ ၾကံဳမွ ၾကံဳရ ေမာင္ဇ၀နဘ၀ပါလားေနာ္ဟု ညည္းခ်င္းသာထုတ္မိပါေတာ့သည္၊
အကၽြႏ္ုပ္မွာ ထိုဘၾကီးႏွင့္ စပ္၍ ေျပာစရာေတြရွိေသးသည္၊ တစ္ေန႔ေသာ ဥပုသ္ေန႕တြင္ အကၽြႏ္ုပ္တရားေဟာသည္၊ တရားေဟာရာတြင္ ၇န္သူမ်ိဳးငါးပါးအေၾကာင္းပါေနသျဖင့္ မိမိက
"ဒကာၾကီး ဒကာမၾကီးတို႔ ၇န္သူမ်ိဳးငါးပါးဆိုတာ ေရ, မီး, မင္း,"ဆိုျပီး သံုးပါးသာ ေရတြက္ရေသးသည္၊ ဘၾကီးျဖစ္သူက
"မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ သားဆိုး သမီးဆိုး, ခိုးသူ ဆိုျပီး မိမိေရွ႕ကေန ေရတြက္ျပေနေတာ့သည္၊ ဤတြင္ ဦးသာေက်ာ္ဆိုေသာ ဒကာၾကီးက" ဦးတင္ညြန္႕ ခင္ဗ်ားက တရားေဟာမွာလဲ၊ ဦးဇင္းကေဟာမွာလား" ဆုိျပီး ထေမးလိုက္သည္၊ ထိုအခါ ဘၾကီးျဖစ္သူက
"ငါ့ ဦးဇင္း ေမ့ေနမွာ စိုးလို႔ ေစတနာနဲ႕ ေရွ႕ကေျပာေပးေနတာကြ" တဲ့ ဒါေၾကာင့္လဲ စကားပံုေပၚလာတာျဖစ္လိမ့္မယ္၊ "ရြာနားကျမက္ ရြာႏြားမစား၊ ရြာဘုရား ရြာသားမကိုးကြယ္" တဲ့။
ထိုဘၾကီးႏွင့္ စပ္၍ ေျပာျပစရာေတြ၇ွိေသးသည္၊ ဆက္ရန္